॥ श्रीः ॥
॥ श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥
॥ श्रीमद्रहस्यत्रयसारे प्रभावव्यवस्थाधिकारः ॥
स्वरूपं यद्यादृग्गुणविभवलीलादि च विभो
स्तदाज्ञासेतुश्च श्रुतिभिरवसेयं तदखिलम् ।
तथा तद्भक्तानां तदुपसदनादेश्च महिमा
यथाधीतं सद्भिर्यतिपतिमुखैरद्ध्यवसितः ॥ ५५ ॥
इप्पडि द्वयत्तिल् द्वितीयान्तपदङ्गळाले प्रकाशितमाऩ सिद्धोपायविषयमागवुम् आख्यातपदत्ताले सॊल्लप्पट्ट साध्योपायविषयमागवुम् पिऱक्कुम् व्याकुलङ्गळ् शमिप्पिक्कुम् वऴि काट्टिऩोम्। इव्वुपायप्रभावविषयमाग प्रमाणङ्गळ् काट्टिऩवळवुक्कु एऱ निऩैत्तुङ् गुऱैय निऩैत्तुम् वरुङ् गलक्कङ्गळ् शमिप्पिक्कवेणुम्।
‘‘आस्फोटयन्ति पितरः प्रणृत्यन्ति पितामहाः । वैष्णवो नः कुले जातस्सनस्सन्तारयिष्यति॥’’(वराहपुराणम्) ऎऩ्ऱुम्, ’’केसवऩ्ऱमर् कीऴ् मेलॆमरेऴॆऴुबिऱप्पुम् मासदिरिदुबॆऱ्ऱ्’’(तिरुवाय्मॊऴि २-७-१) ऎऩ्ऱुञ्जॊल्लुगिऱबडिये अनुबन्धिकळुक्कुमुत्तारकमाऩ प्रभावत्तै युडैयऩायिऱे यिव्वुपायनिष्ठऩिरुप्पदु। ‘‘यो ह्येनं पुरुषं वेद देवा अपि न तं विदुः’’(भारतम् आरण्य-पर्व १९१-२९ ) ऎऩ्ऱु भगवद्ज्ञानमुडैयवऩुडैय प्रभावम् देवर्गळालुम् परिच्छेदिक्कवॊण्णादॆऩ्ऱार्गळिऱे। आऩालुम् इदुक्कु विरुद्धमल्लाद प्रमाणबलत्ताले मुऱ्पड जातिव्यवस्थै सॊल्लुगिऱोम्। ‘‘न शूद्रा भगवद्भक्ता विप्रा भागवतास्स्मृताः । सर्ववर्णेषु ते शूद्रा ये ह्यभक्ता जनार्दने॥’’(भारतम् आश्वमेधिक-पर्व ११८-३२) ऎऩ्ऱु भगवद्भक्तियागिऱ गुणविशेषसदसद्भावङ्गळाले अपकृष्टजातीयरै उत्कृष्टजातीयवाचकशब्दत्ताले सॊल्लियुम्, उत्कृष्टजातीयरै अपकृष्ट जातीयवाचकशब्दत्ताले सॊल्लियुमिरुन्ददु, इदडियाग भगवद्भक्तरॆल्लारुम् एकजातीयरऩ्ऱोवॆऩ्ऱु मृदुप्रज्ञर् निऩैप्पर्गळ्। इङ्ङऩेयागिल् भागवतब्राह्मणणऩिऩ्ऩबडिये वर्तिप्पाऩ्, भागवतशूद्रऩिऩ्ऩबडिये वर्तिप्पाऩ् ऎऩ्ऱु आचारनियमङ्गळ् सॊल्लुम् सर्वशास्त्रङ्गळुम् विरोधिक्कुम्। केवलब्राह्मणऩुक्कुम् केवलशूद्रऩुक्कुमुळ्ळ ऎल्लै भागवतब्राह्मणऩुक्कुम् भागवतशूद्रऩुक्कुङ्गॊळ्ळवेणुमॆऩ्ऱुम्, इवर्गळै समरॆऩ्गिऱ शास्त्रङ्गळुम् परमपुरुषार्थसाम्यादिगळालेयॆऩ्ऱुम् किडाम्बियप्पुळ्ळाररुळिच्चॆय्दार्।
’’कुलन्दरुम्’’(पॆरियदिरुमॊऴि १-१। ९) ऎऩ्गिऱ पाट्टुक्कु व्याख्यानम् पण्णिऩ अभियुक्तरुम् जन्मत्ताल् वृत्तत्ताल् कुऱैन्दाऩॊरुत्तऩुक्कु भगवत्सम्बन्धमुण्डाऩाल् अवऩै इवैयुडैयाऩॊरुत्तऩ् ताऴ निऩैक्कक् कूसुम्बडियायिऱ्ऱु भगवत्प्रभावमिरुक्कुम्बडि; आऩाल् अवर्गळोडु पॆण् कॊडुत्तुक् कॊळ्ळुगिऱदिल्लैयेयॆऩ्ऩिल्; अदु जातिनिबन्धनम्; श्लाघै गुण निबन्धनैयॆऩ्ऱु निष्कर्षित्तार्गळ्। ’’कुलन्दरुम्’’ ऎऩ्ऱदुवुम्, ’’पण्डैक् कुलत्तैत् तविर्न्द्’’(तिरुप्पल्लाण्डु ५) ऎऩ्ऱदुवुम् तॊण्डक्कुलत्तिलुत्कर्षञ् जॊऩ्ऩबडि। देवतान्तरादिसङ्कीर्णकुलमऩ्ऱेयिवऩदु। ‘‘मा जनिष्ट स नो वंशे जातो वा द्राग्विपद्यताम् । आजन्ममरणं यस्य वासुदेवो न दैवतम्॥’’(वराहपुराणम्) ऎऩ्ऱिऱे एकान्तिकुलत्तिऱ् पासुरम्। इप्पडि वेऱॊरु कुलमाऩालुम् जातिशब्दमुम् कुलशब्दमुम् भिन्नार्थमागवुम् प्रयुक्तमागैयाले जाति भेदियातु। तिरुसुरभियाऩालुम् गोत्वङ्गऴियादिऱे। महर्षिगळुम् ‘‘स शूद्र इति मन्तव्य’’(पारमेष्ठ्य-संहिता) इत्यादिगळिऱ्पडिये प्रतिपत्ति विशेषङ्गळैप् पऱ्ऱ उत्कृष्टर्बक्कल् अपकृष्टशब्दमुम्, अपकृष्टर्बक्कल् उत्कृष्टशब्दमुम् प्रयोगित्तार्गळत्तऩै। आगैयाल् भगवद्भक्तरल्लाद ब्राह्मणर् शूद्रर्गळैप्पोले यनादरणीयरॆऩ्ऱुम्, भगवद्भक्तराऩ शूद्रर्गळ् ब्राह्मणरैप्पोले श्लाघनीयरॆऩ्ऱुम् शास्त्रतात्पर्यम्। इङ्ङऩल्लादबोदु ९‘‘चण्डाळमपि वृत्तस्थं तं देवाब्राह्मणं विदुः’’(भारतम् आश्वमेधिक-पर्व ११६-८), ‘‘चण्डालाः प्रत्यवसिताः परिव्राजकतापसाः’’(दशस्मृतिः?? ४-२०), ‘‘न तेन वृद्धो भवति येनास्य पलितं शिरः । बालोऽपि यः प्रजानाति तं देवास्स्थविरं विदुः॥’’(मनुस्मृति २-१५६) ऎऩ्ऱिप्पुडैगळिले निन्दाप्रशंसैपण्णुगिऱ वाक्यङ्गळैक्कॊण्डु सर्वमर्यादैकळुङ्गलङ्गुम् पडियाम्।
आऩबिऩ्बु ‘‘प्रतिपत्तिविशेषार्थमन्यत्रान्यत्वकीर्तनम् । विशेषविधिसाकांक्षास्तत्र तत्तत् प्रवृत्तयः’’ ॥ ऎऩ्ऱिङ्गुऱ्ऱैक्कुम् समाधानम्। श्रीविदुररुम् स्वजात्यनुरूपमाग विवाहादिगळ् पण्णिऩार्गळ्। ‘‘भुक्तवत्सु द्विजाग्र्येषु निषण्णः परमासने । विदुरान्नानिबुभुजे शुचीनि गुणवन्ति च॥’’(भारतम् उद्योग-पर्व ९३-४३, ४५) ऎऩ्ऱिदैक् केट्टु दुर्योधनऩ् ‘‘भीष्मद्रोणावतिक्रम्य माञ्चैव मधुसूदन । किमर्थं पुण्डरीकाक्ष! भुक्तं वृषलभोजनम्’’(भारत-सावित्री) ऎऩ्ऱु केट्क, ‘‘द्विषदन्नं न भोक्तव्यं द्विषन्तं नैव भोजयेत् । पाण्डवान् द्विषसे राजन्! मम प्राणा हि पाण्डवाः’’(भारतम् उद्योग ९१-२७) ऎऩ्ऱुत्तरमरुळिच् चॆय्गैयाले श्रीविदुररुक्कु दुर्योधनऩ् सॊऩ्ऩ जातिविशेषत्तै भगवाऩिसैन्दाऩायिऱ्ऱु। आऩाल् ब्राह्मणर्क्कुम् क्षत्रियर्क्कुम् शूद्रऩुडैय पक्वान्नत्तै भुजिक्कै निषिद्धमऩ्ऱोवॆऩ्ऩिल्; ‘‘आर्याधिष्ठिता वा शूद्रा अन्नसंस्कर्तारस्स्युः’’(आबस्तम्बसूत्रम् २-२-४) ऎऩ्ऱु आपस्तम्बादिगळ् सॊल्लुगिऱबडिये युगान्तरङ्गळिल् आर्यपरतन्त्रराऩ गुणवच्छूद्रर्गळ् आर्यर्क्कन्नसंस्कारम् पण्ण अनुज्ञातरागैयालेअव्विडत्तिल् निषेधमिल्लै। इदु ‘‘शुचिस्तु प्रयतो भूत्वा विदुरोऽन्नमुपाहरत्’’(भारतम् उद्योग-पर्व ९१-४३) ऎऩ्ऱु श्रीविदुररुडैय गुणविशेषङ्गळ् सॊल्लुगैयाले सूचितम्। ब्रह्मवित्तुक्कळाऩ इवर् योगप्रभावत्ताले देहन्यासम् पण्णिऩ पिऩ्बु प्राप्तऩाऩ धर्मपुत्रऩ् सॆय्द संस्कारविशेषम् तूष्णीमनुष्ठितमादल्, व्यक्तिविशेष नियतमादलामित्तऩै। इदु कॊण्डु व्यक्त्यन्तरङ्गळिल् न्यायसञ्चारम् पण्णवॊण्णादु। इङ्ङऩल्लादबोदु धर्मोत्तरराऩ पाण्डवर्गळुक्कॊरु नियतिविशेषत्ताले वन्द दारसाधारण्यत्तैक्कॊण्डु सर्वलोकमुम् व्याकुलमाम्बडियाम्। आगैयाल् तन्दाम् जातिकळै विडादे निऩ्ऱव्वो जातिकळुक्कुचितप्रक्रियैयाले यथाधिकारं भगवत्कैङ्कर्यम् पण्णप् प्राप्तम्।
मोहनशास्त्रङ्गळिऱ्सॊऩ्ऩ जात्युद्धारादिगळै प्रामाणिकर् निऩैक्कलागादु। चरुव्यत्यासादिगळाऩ सिल विशेषनिदानङ्गळाले वरुगिऱ विश्वामित्रादिगळुडैय निलै वेऱु सिलर्क्कुक् कूडुमॆऩ्गै वचनविरुद्धम्। विदुरादिगळिलुमुत्कृष्टप्रभावराऩ आऴ्वार्गळुडैय वृत्तान्तविशेषङ्गळै नम्मनुष्ठानत्तुक्कु दृष्टान्तमाक्कलागादु। अवर्गळ् वृत्तान्तङ्गळैयुमाराय्न्दाल् स्वजातिनियमत्तैक्कडन्दमैयिल्लै। ‘‘विष्णुर्नित्यं विद्यया तात ईड्यस्तस्मात् ज्ञानं नित्यरूपं वरेण्यं । प्राप्यं ज्ञानं ब्राह्मणात्क्षत्रियाद्वा वैश्याच्छूद्राद्वापि नीचादभीक्ष्णम्॥’’(भारतम् शान्ति-पर्व ३२३-८८) ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिल् भगवज्ज्ञानमवश्यम् संपादनीयमागैयाले पूर्वपूर्वा लाभत्तिल् मऱ्ऱुळ्ळार् पक्कलिलुम् ज्ञानमात्रम् विशदमाग पादनीयमॆऩ्ऱिव् वळवु सॊल्लिऱ्ऱु। इप्पडियाऩालुम् विद्यामन्त्रादिगळुडैय ग्रहणम् ब्राह्मणादिविषयत्तिलेयागवेणुमॆऩ्ऩुमिडम् ‘‘शूद्रयोनावहं जातो नातोऽन्य द्वक्तुमुत्सहे’’(भारतम् उद्योग-पर्व ४१-५) ऎऩ्ऱ श्रीविदुरवाक्यत्ताले सिद्धम्। तुलाधारधर्मव्याधादिगळुम् धर्मसन्देहङ्गेट्क वन्द ब्राह्मणरैत् ताङ्गळ् संभावित्तु तीर्थयात्रैयिले वऴिदिगैत्तारै वऴियिले सेर्त्तमात्रमवर्गळैत्तॆळिवित्तुविट्टार्गळित्तऩैयल्लदु मुख्यमाऩ आचार्यकम् पण्णिऩार्गळऩ्ऱु। इप्प्रकारङ्गळिव्वितिहासङ्गळिले कण्डुगॊळ्वदु। ‘‘भक्तिरष्टविधा ह्येषा यस्मिन् म्लेच्छेऽपि वर्तते । तस्मै देयं ततो ग्राह्यं स च पूज्यो यथा ह्यहम्॥’’(गारुड-पुराणम्) ऎऩ्ऱदुवुम् कन्याप्रदानादिपरमऩ्ऱु - ज्ञानप्रदानादि परमॆऩ्ऱु व्याख्यानम् पण्णिऩार्गळ्। ‘‘पूज्यः’’ ऎऩ्गिऱशब्दमुम् साधारणमागैयाले भागवतत्वम् उण्डाऩाल् सर्वरुम् शास्त्रञ्जॊऩ्ऩ मट्टुक्कळिले आदरणीयर्, इवर्गळै सजातीयरोडॊक्क निऩैत्तवज्ञै पण्णिऩ पोदु नरकमामॆऩ्ऱिव्वळविले तात्पर्यम्। इव्वर्थत्तै ‘‘यश्शूद्रं भगवद्भक्तं’’(इतिहास-समुच्चयः २७-२६) ऎऩ्ऱु तुडङ्गि महर्षि संग्रहित्ताऩ्। आगैयाल् जातिव्यवस्थै कुलैयादे निऱ्क भागवतप्रभावम्गण्डुगॊळ्वदु। अतो जातेर्निकृष्टायास्सर्वस्या वा विनाशतः । साजात्यं विष्णुभक्तानामिति मन्दमिदं वचः ॥ वैष्णवत्वेन मान्यत्वं समानं मुनि सम्मतम् । जात्यादिध्वंसतस्साम्यं मुक्ति काले भविष्यति ॥ भगवद्गीतादिगळिलुम् ‘‘स्त्रियो वैश्यास्तथा शूद्रास्तेऽपि यान्ति परां गतिम्’’(गीता ९-३२), ‘‘स्वे स्वे कर्मण्यभिरतस्संसिद्धिं लभते नरः । स्वकर्मनिरतस्सिद्धिं यथा विन्दति तच्छृणु । स्वकर्मणा तमभ्यर्च्य सिद्धिं विन्दति मानवः । ’’(गीता १८-४५, ४६), ‘‘तस्मात्सप्रणवं शूद्रो मन्नामानि न कीर्तयेत्’’(भारतम् आश्वमेधिक-पर्व ११८-१४), ‘‘वर्णाश्रमाचारवतापुरुषेण परः पुमान् । विष्णुराराध्यते पन्था नान्यस्तत्तोषकारकः’’(विष्णुपुराणम् ३-८-९), ‘‘न चलति निजवर्णधर्मतो य’’(विष्णुपुराणम् ३-७-२०) इत्यादिगळाले भागवतऩुक्के यथापूर्वं जातिव्यवस्थैयुमदुक्कनुरूपमाऩ वृत्तव्य वस्थैयुम् सुस्पष्टमागच् चॊल्लप्पट्टदु। इप्पडि भागवतत्वमागिऱ गुणमुम्, अदडियाग वरुम् पुरुषार्थ विशेषमुम् समानामायिरुक्क जातिविशेषङ्गळुम् वृत्ति विशेषङ्गळुम् नित्यव्यवस्थिङ्गळॆऩ्ऩुमिडम् “शूद्रस्साधुः कलिस्साधुर्’’(विष्णुपुराणम् ६-२-६) इत्यादिगळालुम् प्रसिद्धम्। ‘‘तमश्शूद्रे रजः क्षत्रे ब्राह्मणे सत्वमुत्कटम्’’(भारतम् आश्वमेधिक-पर्व ४०-११) इत्यादिगळिऱ् सॊल्लुगिऱबडिये सत्त्वादिगुणतारतम्यवत्ताऩ शरीरत्तिल् ब्राह्मण्यादिगळ् वेऱे;मनस्सिल् सत्वादिगुणविशेषमडियाग सर्वजातिकळिलुम् प्रशंसावाक्यङ्गळाले सॊल्लप्पट्ट ब्राह्मण्यादिगळुम् वेऱे। इवऱ्ऱिल् शारीरगुणविशेषमडियाग व्यवस्थितङ्गळाऩ शारीरजातिविशेषङ्गळ् उत्पत्तिसिद्धङ्गळाय् मरणान्तमाग स्थिरङ्गळायिरुक्कुम्। मानसमाऩ सत्वादिगुणोन्मेषमडियागच् चॊल्लुगिऱ ब्राह्मण्यादिगळ् सर्वजातिकळुक्कुम् संभावितङ्गळाय् प्रह्लादादिगळुक्कु जन्मसिद्धङ्गळाय्, नीक्कियुळ्ळार्क्कु आचार्यसम्बन्धादिहेतुक्कळाले आगन्तुकङ्गळायिरुक्कुम्। इदिल् शारीरजातिविशेषङ्गळैयिट्टु सिल शास्त्रङ्गळ् नियतङ्गळाम्। मानसमाऩ ब्राह्मण्यादिगळैयिट्टु अवऱ्ऱुक्कनुरूपमाऩ पुरुषार्थतदुपायङ्गळुम् प्रशंसादिगळुम् सर्वजातियिलुम् भावितङ्गळाम्। इदिल् ब्राह्मणादिगळ् पक्कलिले मानसमाऩ विपरीताकारङ्गळ् वन्दाल् शमदमादियोग्यमाग शास्त्रसिद्धमाऩ जन्मत्तिले पिऱन्दु तप्पिऩाऩॆऩ्ऱु मिगवुम् निन्दै किडैक्कुम्। जात्यन्तरङ् गळिले पिऱन्दु गुणोत्तरऩाय्प्पोन्दाऩागिल् ‘‘एतैस्समेतैश्शूद्रोऽपिवार्धकेमानमर्हती’’(याज्ञवल्क्यस्मृति १-११६) त्यादिगळिऱ्पडिये प्रशंसै मिगवुम् नडक्कुम्। इवऱ्ऱिल् शारीरमायुम् मानसमायुम् वरुमुत्कर्षम् गर्वहेतुवामागिलनर्थकरमाम्। इव्विरण्डु वऴियालुमुळ्ळवपकर्षम् ’’कुलङ्गळायवीरिरण्डिल्’’(तिरुच्-छन्दविरुत्तम् ९०) ऎऩ्गिऱबाट्टिलुम्, ‘‘जनित्वाहं वंशे’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् ६१) ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिलुञ्जॊल्लुगिऱबडिये ताऩ् निऩ्ऱ निलै तॆळिन्दु कार्पण्यत्तै विळैत्तु अकिञ्चनाधिकारमाऩ उपायविशेषत्तिले मूट्टुमागिल् पुरुषार्थकारणमागैयाले श्लाघ्यमाम्। इप्पडिक्कु जाति व्यवस्थैयुम् जात्यनुरूपमाऩ वृत्तव्यस्थैयुमुण्डाऩालुम् सर्वरुक्कुम् भागवतत्व निबन्धनमाग मुऩ्बु समर्थित्त उद्देश्यत्व प्रतिपत्तिक्कु विरोधमिल्लै। इब् भगवत्पररिल् ‘‘ऐकान्त्यं भगवत्येषां समानमधिकारिणाम्’’(गीतार्थ-सङ्ग्रहः २८) ऎऩ्गिऱबडिये देवतान्तरस्पर्शमऱ्ऱवर्गळ् एकान्तिकळ्। अवर्गळिल् वैत्तुक्कॊण्डु ‘‘ज्ञानी तु परमैकान्ती’’(गीतार्थ-सङ्ग्रहः ३२) ऎऩ्गिऱबडिये प्रयोजनान्तरस्पर्शमुमऱ्ऱवर्गळ् परमैकान्तिकळ्। अवर्गळिल् वैत्तुक्कॊण्डु विळम्बाक्षमराय् सर्वशक्तियाऩ शेषिपक्कलिले भरन्यासम् पण्णिच् चॆय्गिऱ कैङ्कर्यत्तुक्कु प्रयोजनान्तरङ् गोलुगै पॊलिसैक्किडुवार् मात्रम् ऎऩ्गिऱ श्रुत्यर्थत्तैत् तॆळिन्दु इक् कैङ्कर्यत्तुक्कु मोक्षमुम् प्रयोजनमॆऩ्ऱु कोलादे कैङ्कर्यैकप्रयोजनरायिरुक्कुमवर्गळुडैय परमैकान्तित्वम् षोडशवर्णस्वर्णत्तोडॊक्कुम्। इम्माऱ्ऱऱियुम् महर्षिकळ् महाभारतादिगळिले इप् परमैकान्तिकळुडैय माहात्म्यत्तैप् प्रपञ्चित्तार्गळ्।
इवऩ् प्रभावत्तैप् पऱ्ऱ ‘‘नारायणैकनिष्ठस्य या या वृत्तिस्तदर्चनम् । यो यो जल्पस्सस जपस्तद्ध्यानं यन्निरीक्षणम् ॥ तत्पादाम्ब्वतुलं तीर्थं तदुच्छिष्टं सुपावनम् । तदुक्तिमात्रं मन्त्राग्र्यं तत्स्पृष्टमखिलं शुचि’’(विगहेन्द्रसंहिता) ऎऩ्गिऱ श्लोकङ्गळ् प्रमाणमेयागिलुम्, इङ्गु ‘‘या या वृत्तिस्तदर्चनं’’ ऎऩ्ऱदु शास्त्रविरुद्धवृत्तियैच् चॊऩ्ऩबडियऩ्ऱु; देशकालादि वैगुण्यत्ताले ‘‘आपत्स्वनन्तरा वृत्तिः’’() ऎऩ्गिऱ निलैयिले निऩ्ऱालुम् अदुसमाराधनोपयुक्तमाऩ सम्यगुपादानमामॆऩ्ऱबडि। ‘‘मन्निमित्तकृतं पापमपि धर्माय कल्पते’’() ऎऩ्ऱदुक्कुमिदुवे तात्पर्यम्। इङ्ङऩल्लादबोदु अतिप्रसङ्गम् वरुम्। ‘‘या या चेष्टा’’ ऎऩ्ऱु पाठमाऩालुम् अर्थप्राप्तशास्त्रप्राप्तङ्गळ् पोले स्वभावप्राप्तङ्गळाऩ निमेषोन्मेषादिगळुम् समर्पणीयङ्गळाग रहस्यशास्त्रसिद्धमागैयाले तत् अर्चनमॆऩ्ऩलाम्। इदु निषिद्धत्तिल् प्रसङ्गियादु। प्रतिषिद्धमल्लाद स्वभावार्थशास्त्रप्राप्तङ्गळिऱे समर्पणीयङ्गळागवोदबट्टदु। इदिऩुबबृंहणमाऩ ‘‘यत्करोषि यदश्नासि’’(गीता ९-२७) ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तुक्कुम् इप्पडि शास्त्रविरोध मिल्लादविषयत्तिले तात्पर्यम्। इवऱ्ऱिल् शास्त्रविरुद्धङ्गळ् वन्दाल् अधिकारानुरूपमाऩ नैमित्तिकम् निग्रहशमनकार्यम्।
‘‘यो यो जल्पस्स स जपः’’ ऎऩ्ऱदुवुम् ‘‘पारुष्यमतिवादश्च पैशुनञ्चै वसर्वशः । अनिबद्धप्रलापश्च वाङ्मयं स्याच्चतुर्विधम्॥’’(मनुस्मृति १२-६) ऎऩ्ऱु शास्त्रप्रतिषिद्धमाऩ वृथाजल्पत्तैच्चॊऩ्ऩबडियऩ्ऱु; तत्त्वहितविषयमाग शिष्यगुरुसब्रह्मचारिशिष्टश्रेयोर्थिकळोडे अज्ञातज्ञापनार्थमागवुम्, ज्ञातस्थिरीकरणार्थमागवुम्, संशयनिराकरणार्थमागवुम् पण्णुमुक्तिप्रत्युक्तिपरंपरैकळैच् चॊल्लुगिऱदु। ‘‘न विगृह्य कथां कुर्यात्’’(मनुस्मृति ४-७२) ऎऩ्ऱु सामान्येन सॊल्लच् चॆय्देयुम् ‘‘यथाशक्ति निगृह्णीयाद्देवतागुरुनिन्दकान्’’() ऎऩ्ऱु विशेषित्तु धर्मशास्त्रसिद्धमागैयाले बाह्यकुदृष्टिकळैप् पऱ्ऱ विजिगीषुवागच् चॊल्लुम् वाक्यपरंपरैयै जल्पमॆऩ्ऱदागवुमाम्। ‘‘तद्ध्यानं यन्नि रीक्षणं’’ ऎऩ्ऱदु निषिद्धनृत्तादिदर्शनत्तैच्चॊऩ्ऩबडियऩ्ऱु; कैङ्कर्यार्थमागप् प्रवर्तिक्कुम्बोदिवऩ् कण्णुक्किलक्काऩ पदार्थङ्गळॆल्लाम् ‘‘अहं हरिस्सर्वमिदं जनार्दन’’(विष्णुपुराणम् १-२२-८७) इत्यादिगळिऱ्पडिये ’’निऱ्किऩ्ऱदॆल्लाम् नॆडुमाल्’’(नाऩ्मुगऩ् तिरुवन्दादि ५४) ऎऩ्ऱु ब्रह्मात्मकमाय्त् तोऩ्ऱुम् प्रकारत्तैच् चॊऩ्ऩबडि। ‘‘तत्पादाम्ब्वतुलं तीर्थं’’ ऎऩ्ऱदुवुम् प्राप्तविषयत्तिले गुणाधिक्यञ्जॊल्लुगिऱदु पादोदकम् तीर्थमागच् चॊऩ्ऩविषयत्तिल् नारायणैकनिष्ठत्वमुण्डायिऱ्ऱागिल् अदु सर्वाधिकतीर्थमॆऩ्ऱबडि; अल्लदु भागवतऩुडैय पादत्तिले यादृच्छिकमागप्पट्ट निर्माल्यजलादिगळुम् अतुलमाऩ तीर्थमॆऩ्ऱबडियऩ्ऱु। ‘‘तदुच्छिष्टं सुपावनं’’ ऎऩ्ऱदुवुम् पुनरुपनयनादिप्रकरणङ्गळिले पावनमाग शास्त्रप्राप्तमाऩ उच्छिष्टविशेषत्तुक्कु इग्गुणविशेषमडियाग पावनत्वातिशयञ् जॊऩ्ऩबडि; मऱ्ऱुम् शिष्यपुत्रादिगळुक्कु नारायणैकनिष्ठत्वमुण्डाऩाल् आचार्यादिगळुक्कु मवर्गळुडैय उच्छिष्टम् सुपावनमॆऩ्ऱबडियऩ्ऱु। ‘‘निर्माल्यं भक्षयित्वैव मुच्छिष्टमगुरोरपि । मासं पयोव्रतो भूत्वा जपन्नष्टाक्षरं सदा । ब्रह्मकूर्चं ततः पीत्वा पूतो भवति मानवः॥’’(सनत्कुमारसंहिता) ऎऩ्ऱु भगवद्धर्मनिष्ठऩुक्कु समयाचारञ्जॊल्लुगिऱ सनत्कुमारसंहितावचनत्तै आगमप्रामाण्यत्तिले आळवन्दार् उदाहरित्तरुळिऩार्। आगैयाले ’’पोऩगञ् जॆय्द सेडन्दरुवरेऱ्पुऩिदमऩ्ऱे’’(तिरुमालै ४२) यॆऩ्ऱदुवुम् गुरुविषयमामित्तऩै। पॊदुवाऩालुम् भगवत्सङ्कीर्तनपरर् देशकालादिवैगुण्यत्ताले ऊनवृत्तिकळुमाय् ऊनकारकर्गळुमायिरुन्दार्गळेयागिलुम्दाङ्गळमुदुसॆय्द सेडन्दरुवरागिल् पुऩिदमामॆऩ्ऱदित्तऩै। इदिल् शेषशब्दम् ‘‘अन्नशेषः किं क्रियतामिष्टैस्सह भुज्यताम्’’ इत्यादिगळिल् न्यायत्ताले भाण्डस्थविषयमाऩाल् विरोधमिल्लै। उच्छिष्टशब्दन्दाऩुम् श्रुत्यादिगळिले भुक्तशिष्टमाय् पाकपात्रस्थमाऩदिलुम् प्रयुक्तम्। ४‘‘परित्यजेदर्थकामौ यौ स्यातां धर्मवर्जितौ । धर्मं चाप्यसुखोदर्कं लोकसंरुष्टमेव च’’(मनुस्मृति ४-१७६) ऎऩ्ऱु मन्वादिगळ् व्यवस्थै पण्णिऩार्गळ्। ‘‘तदुक्तिमात्रं मन्त्राग्र्यं’’ ऎऩ्ऱदु इवऩ् तञ्जमाग उपदेशित्त भाषावाक्यङ्गळुम् तिरुमन्त्रम्बोले आदरित्तनुसन्धिक्कवेणुमॆऩ्ऱबडि; अल्लदिवऩ् सॊल्लुम् लौकिकव्यवहारङ्गळ् जपादियोग्यङ्गळॆऩ्ऱबडियऩ्ऱु। ’’सॊल्लुमविडु सुरुदियाम्’’ ऎऩ्ऱदुक्कुमिप्पडि हितार्थमाऩ वाक्यमे विषयम्। ‘‘तत्स्पृष्टमखिलं शुचि’’ ऎऩ्ऱदु आतुरविषयत्तिल् स्पृष्ट्वास्नानम्बोलवुम्, दीक्षाकालत्तिल् विष्णुहस्तप्रदानाख्यस्पर्शम् पोलवुम्, तिरुप्रतिष्ठैयिल् महाभागवतस्पर्शम् पोलवुम् मऱ्ऱुम् स्पर्शम् विहितमाऩविडङ्गळिले इवऩुडैय स्पर्शम् पॆऱ्ऱदागिल् स्पृष्टमाऩवैयॆल्लाम् परिशुद्धमामॆऩ्ऱबडि; अल्लदु ‘‘उदुम्बरं न खादेत्तु”( भारतम् आनुशासनिक-पर्व १६१-९७), ‘‘कालिङ्गोदुम्बरालाबु बिम्बानि परिवर्जयेत् । तान्यश्नतस्तु सततं नित्यं दूरतरो हरिः ॥ वृन्ताक कतकालिङ्ग बिल्वोदुम्बरभिस्सटाः । यो भक्षयति संमोहात्तस्य दूरतरो हरिः ॥ कालिङ्गीं क्षुद्रवार्ताञ्च दग्धान्नं मौसलीं तथा । तुम्बिकाफलमश्नीयात्तस्य दूरतरो हरिः ॥ योऽक्ति वार्ताक कालिङ्ग मसूरबिसकान्यपि । अन्तकाले जगन्नाथं गोविन्दं न स्मरिष्यति ॥’’(), ‘‘तुम्बंकोशात कञ्चैव पलण्डुं ग्रञ्जनं तथा । छत्राकं विड्वराहञ्च भुक्त्वा चान्द्रायणां चरेत् ॥’’(भारतम् आश्वमेधिक-पर्व ११२-४४), ‘‘नालिकाचण छत्राक कुसुम्भालाबु विड्भवान् ॥ कुंभी कञ्चुक-वृन्ताक-कोविदारांश्च वर्जयेत् ॥ क्षीरं लवणसंमिश्रमुच्छिष्टेपि च यृतं । पानं रजकतीर्थे च सुरापानसमं विदुः ॥’’(), ‘‘आरनालं न सेवेत कदाचिद्भग वत्परः । सुराकल्पं हि तद्ज्ञेयं तस्माद्यत्नेन वर्जयेत् ॥’’(शाण्डिल्य-स्मृतिः २-५१), ‘‘प्रमादादपि कीलालं यस्स्पृशेद्वैष्णवो नरः । उपचार शतेनापि न क्षमामि वसुन्धरे ॥’’(वराहपुराणम्), ‘‘एकादश्यां सुरश्रेष्ठ यो भुङ्ते द्विजजन्मवान् । प्रति ग्रासमयं भुङ्ते किल्बिषं श्वानविट्समम् ॥’’(सात्त्वत-संहिता), ‘‘एकादश्यान्तु यो भुङ्ते शक्तस्सन्निरुपद्रवः । सुरापानसमं पापं भवेत्तस्य न संशयः ॥ मद्यपानात्सुरश्रेष्ठ पातैव नरकं व्रजेत् । एकादश्यन्नकामस्तु पितृभिस्सह मज्जति ॥’’(), ‘‘अन्नदोषादशमनान्नानाविषयदर्शनात् । देहशौचादिविरहात् समलं जायतेमनः ॥’’(श्री रङ्गमाहात्म्यम् ४७-१०), ५‘‘आलस्यादन्नदोषाच्च मृत्युर्विप्रान् जिघांसति’’(मनुस्मृति ५-३) इत्यादिगळाले निषिद्धमाऩवै यॆल्लाम् इवऩ् तॊट्टवाऱे शुद्धमामॆऩ्ऱबडियऩ्ऱु। इप्पडि विषयव्यवस्थै पण्णादबोदु परिगृहीततमङ्गळाऩ बहुशास्त्रङ्गळोडुम् शिष्टानुष्ठानत्तोडुम् विरोधिक्कैयाले अतिवादमात्रमाय्विडुम्। महाप्रभावऩाऩ परमैकान्ति पक्कलिलुम् इश् शास्त्रीयनियमम् कुलैयादॆऩ्ऩुमिडम् नाथमुनिकळ् आळवन्दार् ऎम्बॆरुमाऩारुळ्ळिट्ट परमाचार्यर्गळुडैय अन्तिमदिवसावधियाऩ वनुष्ठानङ्गळैक् केट्टुत्तॆळिन्दुगॊळ्वदु।
वेदवैदिकशास्त्रङ्गळिऱ् सॊल्लुगिऱ नियमङ्गळै बाह्यरुम् कुदृष्टिकळुम् भ्रान्तियाले विडुगिऱविडम् तामसत्यागमॆऩ्ऩुमिडत्तै ‘‘नियतस्य तु सन्न्यासः कर्मणो नोपपद्यते । मोहात्तस्य परित्यागस्तामसः परिकीर्तितः’’(गीता १८-७) ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तालेयरुळिच् चॆय्दाऩ्। कुटुम्बभरणादिगळुक्कलैन्दु सन्न्यासादिगळैप् पऱ्ऱुवारैप्पोले दुःखरूपैकळाऩ प्रवृत्तिनिवृत्तिकळुक्कुच्चोम्बि विडुगिऱविडम् राजसत्यागमॆऩ्ऩुमिडत्तै ‘‘दुःखमित्येव यः कर्म कायक्लेशभयात्त्यजेत् । स कृत्वा राजसत्यागं नैव त्यागफलं लभेत्’’(गीता १८-८) ऎऩ्ऱरुळिच्चॆय्दाऩ्। तऩ्ऩधिकारानुरूपमागत् तविर वेण्डुमवै तविर्न्दु सॆय्यवेण्डुमवै सॆय्युमिडत्तिल् नाऩ् स्वतन्त्रऩाय्च्चॆय्गिऱेऩॆऩ्ऱुम् ऎऩक्किक्कर्मम् शेषभूतमॆऩ्ऱुम् ऎऩक्किऩ्ऩ फलत्तुक्किदुदाऩे साधनमॆऩ्ऱुम् पिऱक्कुम् निऩैवै माऱ्ऱि सर्वेश्वरऩ् सॆय्विक्क अवऩुक्कु शेषमाऩ कैङ्कर्यत्तै अवऩुगप्पे प्रयोजनमाग अनुसन्धित्तनुष्ठिक्कै सात्त्विकत्यागमॆऩ्ऩुमिडत्तै ‘‘कार्यमित्येव यत्कर्म नियतं क्रियतेऽर्जन । सङ्गं त्यक्त्वा फलञ्चैव स त्यागस्सात्त्विको मतः’’(गीता १८-९) ऎऩ्ऱरुळिच्चॆय्दाऩ्। इब् भगवत्प्रीतिप्रयोजनमाग अनुष्ठिक्किऱविडत्तिले इप् प्रीतिक्कु मोक्षमुम् फलमागक्कोलादे पूर्वप्रपत्तियाल् पिऱन्द परमकारुणिकऩ्प्रसादत्ताले मोक्षम् सिद्धमॆऩ्ऱु निऩैत्तु मुक्तऩुडैय कैङ्कर्यम्बोलवुम् अरोगऩुडैयबाल्वार्त्तुण्गै पोलवुम् अनुष्ठिक्कै सात्त्विकत्यागत्तिऩॆल्लै निलमागक्कडवदु। इदु पसित्तुण्बार् मात्रम्; इङ्ङऩल्लादबोदु ऒट्टत्तुक्कप्पम् तिऩ्बार् मात्रम्।
‘‘सर्वधर्मान् परित्यज्य’’ ऎऩ्गिऱविडत्तिल् प्रथमयोजनैयिल् बुद्धिविशेषरूपमाऩ सात्त्विकत्यागञ् जॊल्लुगिऱदॆऩ्ऱु भाष्यकारररुळिच्चॆय्दार्। इब् बुद्धिविशेषम् स्वतन्त्रप्रपत्तिनिष्ठऩुक्कु प्रपत्त्यनुष्ठानकालत्तिलुम् पिऩ्बु स्वयंप्रयोजनमायुपायत्तोडु तुवक्कऱ्ऱ उत्तरकृत्यत्तिलुपजीव्यम्। द्वितीययोजनैयिल् अल्पशक्तियाय् विळम्बाक्षमऩाऩवऩुक्कु दुष्करमाय् चिरकालसाध्यमाऩ उपायान्तरत्तैप् पार्त्तुशोकम् पिऱक्क, अवऩुडैय शोकापनोदनार्थमाग सुकरमाय् सकृत्कर्तव्यमुमाऩ उपायान्तरत्तै विधित्तदाक्कि नी उपायान्तरत्तिललैयवेण्डा वॆऩ्गिऱ तॆऩ्ऱरुळिच् चॆय्दार्। इप् प्रपत्त्यनुष्ठानत्तुक्कु पूर्वावस्थैयिलुपायान्तरानन्वयम् दैवादागतमाय् प्रपत्त्यधिकारत्तिले सॊरुगक्कडवदु। उत्तरावस्थैयिलुपायान्तरानन्वयम् शास्त्रादागतमायिप् प्रपत्तियिऩुडैय नैरपेक्ष्यत्तिले निऱ्कक्कडवदु। ‘‘परित्यज्य’’ ऎऩ्गिऱविदु अनुवादमॆऩ्बार्क्कु अधिकारञ्जॊल्लुगिऱ तॆऩ्ऱु तात्पर्यम्। विधियॆऩ्बार्क्कु प्रपत्तियागिऱ उपायत्तिऩुडैयनैरपेक्ष्यादिगळैच् चॊल्लुगिऱदॆऩ्ऱु तात्पर्यम्॥ इप्पडि ‘‘परित्यज्य’’ ऎऩ्गिऱविडत्तिलधिकारम् विवक्षितमाऩाल् ‘‘मामेकं’’ ऎऩ्गिऱविडत्तिले नैरपेक्ष्यम् अनुसन्धिक्कप् प्राप्तम्। ‘‘परित्यज्य’’ ऎऩ्ऱु नैरपेक्ष्यम् विवक्षितमाऩाल् ‘‘मा शुचः’’ ऎऩ्गिऱ शोकनिषेधत्ताले अकिञ्चनऩाय् निऱ्किऱ निलै तोऱ्ऱुगैयाले अधिकारमुमर्थसिद्धमागक्कडवदु।
अप्पोदु प्रकृतोपासन न्यायात्तदङ्गानामुपस्थितौ । अन्येषाञ्चैतदङ्गत्व त्यागोऽत्र प्रतिपाद्यते ॥ एकशब्दम् सात्त्विकत्यागत्ताले तऩ् पक्कलिल् पराधीनकर्तृत्वादिगळै विवक्षित्तल्, फलोपायैक्यत्तैच् चॊल्लुदल्, एकमे सर्वोपायस्थानत्तिलेनिऱ्किऱ निलैयैक्काट्टुदल् सॆय्यक्कडवदु। प्रपत्तिक्काग वॊऩ्ऱुमनुष्ठिक्क वेण्डामागिलुम् स्वतन्त्राधिकारत्ताले किङ्करऩाऩ इवऩुक्कु स्वामियिऩुडैय वाज्ञातिलङ्घनमागादॆऩ्ऱु समर्थित्तार्गळ्। *आज्ञाविरोधिभिस्स्वार्ह प्रायश्चित्तपराङ्मुखैः । स्वाधिकारोचितस्सर्वैः प्रत्यवायो दुरत्ययः ॥ आज्ञानुपालने तत्तत्प्रत्यवाय निवारणम् । स्वामिसन्तोषतः प्रीतिरिति लाभद्वयं स्थिरम् ॥ अनिच्छातो निवर्तेत स्वर्गाद्यं कर्मणां फलम् । अमर्यादस्य दुर्वारः प्रत्यवायोऽन्यहेतुकः ॥ *
इप् प्रपत्ति भक्तियोगाङ्गमाग वरुळिच्चॆय्ददु प्रपत्ति सकलफलसाधनमाऩबडियै प्रकृतमाऩ भक्तियोगमागिऱ फलत्तिले उदाहरित्तबडि। इङ्गु द्वितीययोजनैयिल् दुष्करङ्गळाऩ भक्तियोगपर्यन्तोपायङ्गळिऩुडैय स्थानत्तिले निऱ्किऱ उपायविशेषमुम् प्रथमयोजनैयिल् बुद्धिविशेषपूर्वकमाऩ प्रपत्त्यनुष्ठानमुम् कृतोपायऩुडैय स्वयंप्रयोजनमाऩ कैङ्कर्यमुमनुसन्धेयम्। *किञ्च सुदुष्करेण शोचेद्यो येन येनेष्टहेतुना । स स तस्याहमेवेति चरमश्लोकसंग्रहः ॥ भावाभावौ न धर्माणां प्रपत्तेरङ्गमिष्यते । स्वतन्त्रशिष्ट्या शक्येहा शेषाभावोधिकारगः ॥ क्रत्वनङ्गतया ये तु तदानीमननुष्ठिताः । स्वकाले स्वविधेरेव कार्यास्ते तद्वदत्र नः ॥ * ‘‘त्यज धर्ममधर्मञ्च’’(भारतम् शान्ति-पर्व ३३९-४४) ऎऩ्गिऱदुवुम् काम्यङ्गळैयुम् निषिद्धङ्गळैयुम् विडच् चॊऩ्ऩबडि। ‘‘त्यज सत्यानृते अपि’’ ऎऩ्गिऱदुवुम् आत्मानुभवत्तैयुम् ऐश्वर्यत्तैयुम् प्रयोजनमागक् कोलादे कॊळ्ळॆऩ्ऱबडि। वाचिकङ्गळै विशेषित्तुच् चॊल्लिऱ्ऱागवुमाम्। इदिऩरुमै तोऱ्ऱुगैक्काग ‘‘उभे सत्यानृते त्यक्त्वा’’ ऎऩ्ऱनुवदिक्किऱदु। त्यागत्तिल् कर्तृत्वमुम् पराधीनमॆऩ्ऱुअनुसन्धिक्कैक्काग ‘‘येन त्यजसि तत्त्यज’’ ऎऩ्गिऱदु। इप्पडियाऩाल् आज्ञातिलङ्घनत्तुक्कॊरु विरगऩ्ऱिक्के यिरुक्क सिलर् ‘‘तस्मात्त्वमुद्धवोत्सृज्य चोदनां प्रतिचोदनाम् । प्रवृत्तिञ्च निवृत्तिञ्च श्रोतव्यं श्रुतमेव च ॥ मामेकमेव शरणमात्मानं सर्वदेहिनाम् । याहि सर्वात्मभावेन यास्यसि ह्यकुतोभयम्’’(श्री भागवतम् ११-१२-१४। ) ऎऩ्ऱु निवृत्तियैयुङ्गूडविडच्चॊऩ्ऩ पडियालुम् ‘‘सर्वधर्मान् परित्यज्य’’ ऎऩ्गिऱविडत्तिल् सर्वशब्दत्तै सङ्कोचियामैक्कागवुम् निवृत्तिरूपधर्मङ्गळैयुम् कूड विडवेण्डुगैयाल्,
अवऱ्ऱै विडुगैयावदु निषेधित्तवै यॆल्लात्तिलुम् यथाशक्त्यनुष्ठानमागैयाल् इन्द निषिद्धानुष्ठानम् विधिबलप्राप्तमागैयाले प्रपन्नऩुक्कु बुद्धिपूर्वोत्तराघमुम् लेपियातॆऩ्ऱु भ्रमिप्पार्गळ्। इदु मिगवुम् परिहसनीयम्; ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; अलेपकर् पापम् पण्णिऩाल् लेपियादॆऩ्बार्गळ्; इवर्गळ् पापमवश्यम् अनुष्ठिक्कवेणुमॆऩ्ऱार्गळायिऱ्ऱु। इदु ‘‘भक्ष्योत्तमप्रतिच्छन्नं मत्स्यो बलिशमायसम् । अन्नाभिलाषी ग्रसते नानु बन्धमवेक्षते’’(भारतम् उद्योग-पर्व ३४-१३) ऎऩ्गिऱ कणक्काम्। इवैयॆल्लात्तैयुम् निऩैत्तु ‘‘अहो बत महत्कष्टं विपरीतमिदं जगत् । येनापत्रपते साधुरसाधुस्तेन तुष्यति’’(भारतम् आरण्य-पर्व २-६४) ऎऩ्ऱु महर्षि निर्विण्णऩाऩाऩ्। इवर्गळ् सॊल्लुगिऱबडियर्थमाऩाल् यावज्जीवमिरुन्दनुष्ठिक्कुम् निषिद्धानुष्ठानमॆल्लाम् प्रपत्तिक्कङ्गमागैयाल् साङ्गप्रपदनम् सकृत्कर्तव्यमॆऩ्ऩुमिडङ्गऴियुम्। प्रपत्तिक्षणत्तिल् ऎल्ला निषिद्धङ्गळुम् अनुष्ठिक्कैयशक्यम्। अप्पोदु यथाशक्ति निषिद्धाद्यनुष्ठानम् पण्णिक्कॊण्डु प्रपत्तिपण्णवुङ्गण्डऱियोम्। इप् पक्षत्तिल् पापङ्गळुमग्नीषोमीयहिंसै पोले पापशब्दवाच्यमल्लामैयाले बुद्धिपूर्वोत्तराघत्तैयुङ्गूट्टि ‘‘सर्वपापेभ्यो मोक्षयिष्यामि’’ ऎऩ्गिऱविडत्तुक्कुत् ताङ्गळ् व्याख्यानम् पण्णिऩ प्रकारमुम् विरुद्धमाम्। यथाशक्ति त्रिविधापचारङ्गळ् कर्तव्यङ्गळागवुम् प्रसङ्गिक्कुम्। इदु पूर्वानुष्ठानत्तुक्कुम् पूर्वसंप्रदायत्तुक्कुम् स्वानुष्ठानत्तुक्कुम् मऱ्ऱुमिप्पोदु काण्गिऱ मुमुक्षुक्कळुडैय अनुष्ठानत्तुक्कुम् विरुद्धम्। इप्पडिच् चॊल्लुमवर्गळ् तम्मैयॊरु प्रपन्नर् अर्थकामङ्गळडियाग नलियप्पुक्काल् इदु प्रपन्नधर्ममऩ्ऱो वॆऩ्ऱिवरैयुगन्दिरुक्कप् प्राप्तमाम्। इदु अनन्तप्रमाणङ्गळुक्कु विरुद्धमामळवे यऩ्ऱिक्के इङ्गॆडुत्त वचनङ्गळुक्कु विवक्षितमुमऩ्ऱु। निषिद्ध निवृत्तिरूपङ्गळॆल्लाम् सर्वधर्मशब्दत्ताले संगृहीतङ्गळॆऩ्ऩुमिडम् धर्मशब्दार्थमऱियामऱ्सॊऩ्ऩबडियॆऩ्ऱु सिलवाचार्यर्गळ् निर्वहिप्पार्गळ्। ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; निवृत्तिकळिलेयॊरु फलत्तुक्कु साधनमाग नियमविशेषङ्गळुडऩे सॆय्दवै धर्मशब्दार्थमाम्। सामान्यमाऩवहिंसादिमात्रम् पापाभावमामित्तऩैबोक्कि धर्मशब्दत्तुक्कु मुख्यार्थमऩ्ऱु। आगैयाल् फलविशेषनियमविशेषङ्गळोडे कूडिऩ अहिंसादिगळै विडुगैयावदु फलङ्गळैयुम् नियमङ्गळैयुम् विडुगै। मऱ्ऱुम् निवृत्तिशास्त्रत्तिऱ् सॊऩ्ऩ निवृत्तिकळै विडुगैक्कु विरगिल्लै। नियमविशेषादिगळोडे कूडाद अहिंसादिमात्रमुम् धर्मशब्दार्थमॆऩ्ऩुम् पक्षत्तिलुञ्जॊल्लुगिऱोम्। * अधर्म परिहारेऽपि धर्मत्वेन विवक्षिते । स्यात्स्वतन्त्रविधेरेव नित्यं तस्य परिग्रहः ॥ आनुकूल्यपरित्यागं प्रातिकूल्यपरिग्रहम् । *प्रपत्त्यङ्गं प्रतिज्ञातुं न शक्यं साधुसंसदि ॥ प्रपन्नमधिकृत्यैव सदाचारानतिक्रमः । प्रपत्त्यध्यायपठितः प्रतिसन्धीयतामिह ॥ इप्पडियऱ्ऱबिऩ्बु ‘‘चोदनां प्रतिचोदनाम्’’ ऎऩ्गिऱविडत्तिल् प्रवृत्तिञ्च निवृत्तिञ्च ऎऩ्गिऱविडत्तिलुम् प्रपत्तिक्कङ्गमाग वॊऩ्ऱुम् स्वीकरिक्कवेण्डावॆऩ्ऱदामित्तऩै। मुमुक्षुमात्रत्तैप् पऱ्ऱ ‘‘त्रैवर्गिकांस्त्यजेद्धर्मान्’’(विष्णुपुराणमॆऩ्ऱु मुऩ्ऩोर्गळ्) ऎऩ्गिऱ कट्टळैयिले फलान्तरसाधनमाग चोदितैकळाऩ प्रवृत्तिनिवृत्तिकळैयुम् अवऱ्ऱुक्कुऱुप्पाऩ शास्त्रङ्गळैयुम् विडच्चॊऩ्ऩदागवुमाम्।
इङ्ङऩऩ्ऱिक्के नित्यनैमित्तिकादिगळुडैय स्वरूपत्यागम् विवक्षितमॆऩ्ऩिल् मुऩ्बु सॊऩ्ऩ सर्वविरोधमुम् प्रसङ्गिक्कुम्। इन्द निष्कर्षम् सत्त्वनिष्ठराय्विवेकिकळायिरुप्पार् तॆळिन्दङ्गीकरिप्पार्गळ्। इव्वर्थत्तै ’’सॆय्यादऩ सॆय्योन्दीक्कुऱळै सॆऩ्ऱोदोम्’’(तिरुप्पावै २) ऎऩ्ऱुम्, ’’सॆय्येल् तीविऩैयॆऩ्ऱरुळ्सॆय्युम्’’ (तिरुवाय्मॊऴि २-९-३) ऎऩ्ऱुमरुळिच् चॆय्दार्गळ्। ’’नायिऩेऩ् सॆय्दगुऱ्ऱम् नऱ्ऱमागवे कॊळ्ञालनादऩे’’ (तिरुच्-छन्दविरुत्तम् १११) ऎऩ्ऱदुक्कुम् तात्पर्यत्तैप्पार्त्ताल् क्षमिक्कवेणुमॆऩ्ऱपेक्षित्त पडियागैयाले प्रपन्नऩुक्कुमपराधम् पुगुन्दाल् ‘‘अज्ञानादथवा ज्ञानादपराधेषु सत्स्वपि । प्रायश्चित्तं क्षमस्वेति प्रार्थनैकैव केवलम्’’(वङ्गी-पुरत्तुनम्बि-कारिका) ऎऩ्गिऱबडिये क्षमै कॊळ्ळप् प्राप्तम्। * ‘‘प्रायश्चित्तान्तराशक्तः कालक्षेपाक्षमोऽपि वा । पुनः प्रपद्यते नाथमभिन्दन् लोकसंग्रहम् ॥
मुमुक्षुत्वमेयडियाग बुद्धिपूर्वनिषिद्धङ्गळ् पुगुरावॆऩ्ऩुम् वार्तैयुम् ‘‘विद्यते ब्राह्मणे दमः’’(रमायणम् युद्ध-काण्डम् १६-९) ऎऩ्ऩुमाप्पोले औचित्यत्ताले सॊऩ्ऩबडियत्तऩै। मुमुक्षुवुक्कु बुद्धिपूर्वनिषिद्धङ्गळ् पुगुन्दु परिहारङ्गळ् पण्णुगै महर्षिकळ् पक्कलिलुम् ऋषिप्रायर्बक्कलिलुमुळ्बडक् कण्डुबोरानिऩ्ऱदिऱे। इङ्ङऩऩ्ऱागिल् उपासकर्गळुम् मुमुक्षुक्कळागैयाले अवर्गळुक्कुम् बुद्धिपूर्वोत्तराघम् घटियामैयाले उत्तराघाश्लेषम् प्रामादिकविषयम्; बुद्धिपूर्वोत्तराघत्तुक्कु क्षन्तव्यत्वमिल्लैयॆऩ्ऱु व्यवस्थै पण्णवॊण्णादॊऴियुम्। उपासकऩुक्कुम्, प्रपन्नऩुक्कुम् वर्णाश्रमजातिगोत्रप्रवरचरणकुलदेशकालावस्थागुण समयादिगळैउपाधियागक्कॊण्डु सॊऩ्ऩ निषिद्धङ्गळ् तविरुमिडत्तिल् विशेषमिल्लै। निषिद्धङ्गळ् पुगुन्दाल् प्रायश्चित्तम् यथाधिकारमागैयाले वैषम्यमुण्डु।
’’ऎऩ्ऩडियारदु सॆय्यार् सॆय्दारेल् नऩ्ऱु सॆय्दार्’’(पॆरियाऴ्वार् तिरुमॊऴि ४-९-२) ऎऩ्गिऱदुवुम् अपराधम् पुगुरुमॆऩ्गैक्कु लिङ्गम्। इङ्गु ’’सॆय्दारेल् नऩ्ऱु सॆय्दार्’’ ऎऩ्ऱदुक्कु प्रामादिकमागप् पुगुन्दाल् नामे क्षमिप्पुदोम्, बुद्धिपूर्वकमागप्पुगुन्दाल् अवर्गळ् क्षमैगॊळ्ळादवळविलुम् शिक्षाविशेषङ्गळाले नामे शमिप्पुदोम्, ऒरु पडिक्कुङ्गैविडोम् ऎऩ्ऱु तात्पर्यम्। ’’नऩ्ऱुसॆय्दारॆऩ्बर्बोलुम्’’ ऎऩ्ऱु सॊल्लुगैयाले इदु वस्तुवृत्तियिल् नऩ्ऱऩ्ऱॆऩ्ऩुमिडम् सूचितम्। ‘‘अपायसंप्लवे सद्यः प्रायश्चित्तं समाचरेत् । प्रायश्चित्तिरियं सात्र यत्पुनश्शरणं व्रजेत्’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-९१) ऎऩ्ऱु सॊल्लुगैयाले बुद्धिपूर्वोत्तराघत्तिल् ईश्वरऩुक्कु निग्रहेच्छैयुदियातॆऩ्ऩ वॊण्णादु। सर्वशक्तियाऩवऩुक्कु निग्रहेच्छै पिऱन्दाल् क्षमै कॊळ्ळादबोदु फलसिद्धियिल्लै यॆऩ्ऩवुमॊण्णादु। ईश्वरऩुक्कु प्रीत्यभावमात्रम् पिऱक्कुमत्तऩैयॆऩ्ऱाल् तऩक्कत्ताल् मेलॊरु प्रत्यवायमिल्लै यागिल् पुनःप्रायश्चित्तम् पण्णवेण्डा। तऩक्कुम् प्रीत्यभावम् पिऱक्कु मत्तऩैयॆऩ्ऱालुम् प्रत्यवायम् सिद्धमायिऱ्ऱु। अदिलुम् कऴिन्ददुक्कुप्रायश्चित्तम् वेण्डा। मेलुमनुवृत्तिमाय् वरप्पुगुगिऱ प्रीत्यभावत्तैप्पऱ्ऱ प्रायश्चित्तमॆऩ्ऱाल् इत्तोडु तुल्ययोगक्षेमतैयाले यथासंभवम् श्रुत्यादिसिद्धङ्गळाऩ उपक्लेशङ्गळुम् वरुमॆऩ्ऱु भीतऩाय् प्रायश्चित्तम् पण्णप्प्राप्तम्। आगैयालुपक्लेशङ्गळुम् इङ्गुऱ्ऱ भगवदनुभवत्तुक्कु करणाशक्तिज्ञानसङ्कोचदुःखादिगळडियाग वरुम् विच्छेदसङ्कोचङ्गळुम् नियतायुस्सुक्कळल्लादार्क् कायुर्वृद्धियाले परमफलत्तुक्कु विळम्बमुम् प्रसङ्गियामैक्कु पुनःप्रपदनम् पण्णुगिऱदु। इदु वेण्डावॆऩ्बार्क्कुम् निषिद्धङ्गळै क्षमिक्किऱ न्यायत्ताले इदुवुम् क्षमाविषयमागैयालेयिदुवेयुचितम्। बुद्धिपूर्वोत्तराघत्तुक्कु मेऱ्कवे प्रपत्तिपण्णवॊण्णादॆऩ्ऩुमिडमुम् मुऩ्बु कोलिऩ फलमॊऴिय फलान्तरार्थमाग प्रपत्त्यन्तरम्बण्णुगैयिल् विरोधमिल्लैयॆऩ्ऩुमिडमुम् मुऩ्बे समर्थित्तोम्। इप्पडि भगवदाज्ञासिद्धमाऩ सदाचारानुपालनत्तिलुम् विरोधमिल्लामै कण्डु कॊळ्वदु। प्रपन्नस्य निषिद्धैरप्यलेपमुपपादयन् । यथाभिमतसद्वृत्तनिष्ठेभ्यः किमसूयति ॥ आज्ञातिलङ्घने यस्य रक्षकत्वं न भज्यते । आज्ञानुपालेने तस्य कथन्तदुपरुद्ध्यते ॥ न चाचारं विना किञ्चित्कैङ्कर्यमुपपद्यते । न हि शौचमकृत्वैव समाराधनमर्हति ॥ आचारप्रभवो धर्मो धर्मस्य प्रभुरच्युतः । इति पञ्चमवेदेऽपि सर्वशास्त्रार्थ ईरितः ॥ प्रपत्तिप्रतिसन्धानमाप्तैर्यदुपदिश्यते । तत् स्वाधिकार नियत हानोपादानसिद्धये ॥ प्रतिसन्धानतो हि स्यादधीपूर्वेष्वलेपधीः । बुद्धिपूर्वेष्वपि पुनः प्रपत्तेरेव संग्रहः ॥ अतो निरपराधेन वर्तितव्यं कृतात्मना । अपराध प्रसङ्गे च पुनः प्रपदनं क्षमम् ॥
अडियिले निरपराधऩागवेणुमॆऩ्ऱु कोलि प्रपत्ति पण्णिऩवऩुक्कुम् पिऩ्बिदुक्काग प्रपत्त्यन्तरम् पण्णिऩवऩुक्कुमुत्तरकृत्यम् निरपराधमागवे नडक्कुम्। इतिहासपुराणङ्गळिल् सिल वृत्तान्तदर्शनमात्रत्तैक्कॊण्डु वचनविरोधत्तै अनादरित्तु भागवतऩुडैय बुद्धिपूर्वोत्तराघम् क्षन्तव्यमॆऩ्ऱु सिलर् सॊल्लुवर्गळ्; इदुवुम् अव्वो प्रकरणङ्गळिलभिप्रायमऱियामल् वन्ददु। महाराजर्क्कुमुळ्बड समयातिलङ्घनमात्रमाऩ अपराधम् पॆरुमाळ् तिरुवुळ्ळत्तिले शोकाभिभवत्ताले प्रतिभासित्तु, ‘‘न च सङ्कुचितः पन्था येन वाली हतो गतः । समये तिष्ठ सुग्रीव मा वालिपथमन्वगाः । ’’(रामायणम् किष्किन्दाकाण्डम् ३०-८१) ऎऩ्ऱरुळिच्चॆय्यक्केट्टु, इळैयबॆरुमाळ्, पॆरुमाळ् तामे तणियविडवेण्डुम्बडि सीऱियरुळिकिष्किन्धैयिले सॆल्ल, ‘‘कृतापराधस्य हि ते नान्यत् पश्याम्यहं क्षमम् । अन्तरेणाञ्जलिं बध्वा लक्ष्मणस्य प्रसादनात्’’(रामायणम् किष्किन्दाकाण्डम् ३२-११) ऎऩ्ऱु ऐन्द्रव्याकरणपण्डितऩ् महाराजर्क्कुपदेशित्ताऩिऱे। अव्वळविल् महाराजरुमिसैन्दु ‘‘यदि किञ्चिदतिक्रान्तं विश्वासात् प्रणयेन वा । प्रेष्यस्य क्षमितव्यं मे न कश्चिन्नापराध्यति’’(रामायणम् किष्किन्दाकाण्डम् ३६-११) ऎऩ्ऱु विण्णप्पञ्जॆय्यवेण्डिऱ्ऱु। अप्पोदिळैयबॆरुमाळुक्कुम् ताम् मिगुदियागच् चॊऩ्ऩ वार्त्तैगळुक्कु ‘‘यच्च शोकाभिभूतस्य श्रुत्वा रामस्य भाषितम् । मया त्वं परुषाण्युक्तस्तच्च त्वं क्षन्तुमर्हसि’’(रामायणम् किष्किन्दाकाण्डम् ३६-२८) ऎऩ्ऱु क्षमैगॊळ्ळवेण्डिऱ्ऱु। इप्पडि प्रपन्नऩुक्कुम् प्रारब्धकर्मविशेषङ्गळाले बुद्धिपूर्वोत्तराघम् पुगिऱवुङ्गूडुम्; अवै पुगुन्दालनुतप्तऩाय् क्षमैक्कॊळ्ळवुम् वेणुम्। ‘‘न धर्मनिष्ठोऽस्मि’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् २२), ’’कुळित्तु मूऩ्ऱऩलैयोम्बुङ्गुऱिगॊळन्दणमै तऩ्ऩैयॊळित्तिट्टेऩ्’’(तिरुमालै २५) इत्यादिगळुम् कर्मयोगादिगळुक्कु शक्तियिल्लामै सॊल्लुगिऱऩवत्तऩै। यथाशक्ति भगवदाज्ञानुपालनत्तैत् तविरच्चॊल्लुगिऱऩवऩ्ऱु। आगैयाल्प्रपन्नऩुक्कुम् ब्राह्मण्यादि विशिष्टशरीरम् विडुमळवुमव्वो जात्यादिगळुक्कीडाऩ भगवदाज्ञानुपालनम् कर्तव्यम्। आहारग्रहमन्त्रार्थ जात्यादि नियमैर्युतः । कुर्याल्लक्ष्मीशकैङ्कर्यं शक्त्यानन्यप्रयोजनः ॥ आचारात्मगुणोपाय पुरुषार्थविशेषतः । अधिकारिणि वैशिष्ट्यं प्रकृष्येतोत्तरोत्तरम् ॥ इप् प्रभावनियमम् रहस्यत्रत्तिल् ईश्वरऩुडैय प्रशासितृत्वादिगुणानुबन्धमाग अनुसन्धेयम्। तगवाऱ्ऱरिक्किऩ्ऱ तऩ्ऩडियार्गळैत् तऩ्ऱिऱत्तिल्
मिगवादरञ्जॆय्युमॆय्यरुळ्वित्तगऩ्मॆय्युरैयिऩ्
अगवायऱिन्दवरारण नीदिनॆऱिगुलैदल्
उगवारॆऩवॆङ्गडेसिगरुण्मैयुरैत्तऩरे। ( ३६ )चातुर्वर्ण्यचतुर्विधाश्रममुखे भेदे यथावस्थिते
वृत्तन्तन्नियतं गुणानुगुणया वृत्त्या विशिष्टं श्रिताः ।
त्यागोपप्लवनित्यदूरशरणव्रज्याविधौ कोविदा
श्चिन्तामभ्युपगन्तुमन्तिमयुगेऽप्येकान्तिनस्सन्ति नः ॥ ५६ ॥
इति कवितार्किकसिंहस्य सर्वतन्त्रस्वतन्त्रस्य
श्रीमद्वेङ्कटनाथस्य वेदान्ताचार्यस्य कृतिषु
श्रीमद्रहस्यत्रयसारे
प्रभावव्यवस्थाधिकारः पञ्चविंशः ॥
श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥