॥ श्रीः ॥
॥ श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥
॥ श्रीमद्रहस्यत्रयसारे साध्योपायशोधनाधिकारः ॥
यथाधिकरणं प्रभुर्यजनदानहोमार्चना-
भरन्यसनभावनाप्रभृतिभिस्समाराधितः ।
फलं दिशति देहिनामिति हि संप्रदायस्थितिः
श्रुतिस्मृतिगुरूक्तिभिर्नयवतीभिराभाति नः ॥ ५३ ॥
इप्पडि सर्वज्ञमाय्, सर्वशक्तियाय्, परमकारुणिकमाय्, सर्वशेषियाय्, सपत्नीकमाय्, सर्वलोकशरण्यमाऩ सिद्धोपायविशेषन् तॆळिन्दालुम्
‘‘आरोग्यमिन्द्रियौल्बण्यमैश्वर्यंशत्रुशालिता ।
वियोगो बान्धवैरायुः किं तद्येनात्र तुष्यति’’()
ऎऩ्गिऱबडिये
विवेकमिल्लादार्क्कु गुणमाय्त् तोऱ्ऱिऩवैयुम् दोषमाऩबडि कण्डु संसारवैराग्यम् पूर्णमाऩालुम्,
‘‘परमात्मनि यो रक्तः’’(बार्हस्पत्य-स्मृतिः) ऎऩ्गिऱबडिये प्राप्यरुचियुण्डाऩालुम्,
‘‘महता पुण्यपण्येन क्रीतेयं कायनौस्त्वया ।
प्राप्तुं दुःखोदधेः पारं त्वर यावन्न भिद्यते’’(वराहपुराणम्)
ऎऩ्गिऱ पडिये त्वरै पिऱन्दालुम्,
अनादियागवनुवृत्तमाऩ वाज्ञातिलङ्घनमडियागप्पिऱन्दु निऱ्किऱ बन्धकमाऩ भगवन्निग्रहत्तुक्कुप् प्रशमनमाग ‘‘मामेकं शरणं व्रज’’ ऎऩ्ऱु विधिवाक्यत्तालुम्, ‘‘प्रपद्ये’’ ऎऩ्ऱनुष्ठानवाक्यत्तालुञ् जॊल्लप्पट्ट साध्योपायविशेषन्तॆळियादबोदु सिद्धोपायभूतऩाऩ सर्वेश्वरऩै वशीकरिक्क विरगिल्लै। आगैयाल् अदिऩधिकारत्तिलुम्, स्वरूपत्तिलुम्, परिकरङ् गळिलुम् वरुम् कलक्कङ्गळै शमिप्पिक्किऱोम्।
इप्प्रपत्तियुमॊरु वैदिकधर्ममऩ्ऱो; इदुवुमॊरु यागविशेषमागवऩ्ऱो न्यासविद्यैयिले ओदप्पडुगिऱदु; आगैयालिदु सर्वाधिकारमागगूडुमो वॆऩ्ऱु सिलर् विचारिप्पार्गळ्।
इदु सर्वेश्वरऩै सर्वरुक्कुम् शरणमॆऩ्ऱोदुगिऱ श्वेताश्वतरश्रुतिबलत्ताले परिहृतम्।
इव्वर्थम् ‘‘सर्वलोकशरण्याय’’(रामायणम् युद्धकाण्डः १७-१५),
‘‘सर्वयोग्यमनाया
समप्रमादमनूपमं ।
प्रपन्नार्तिहरं विष्णुं
शरणं गन्तुमर्हसि॥’’()
इत्याद्युपबृंहणङ्गळालुम्
“त्रयाणां क्षत्रियादीनां’’ (सात्त्वत-संहिता २-९) ऎऩ्ऱु तुडङ्गि शूद्रपर्यन्तङ्गळाऩ वर्णङ्गळैयॆडुत्तु ‘‘प्रपन्नानाञ्च तत्त्वतः’’(सात्त्वत-संहिता २-९) ऎऩ्ऱु सॊल्लुगिऱ श्रीसात्त्वतवचनत्तालुम्,
‘‘कुयोनिष्वपि सञ्जातो यस्सकृच्छरणङ्गतः ।
तं मातापितृहन्तारमपि पाति भवार्तिहा॥’’
(सनत्कुमारसंहिता)
ऎऩ्ऱुञ्जॊल्लुगिऱ सनत्कुमारसंहिता वचनत्तालुम् दृढीकृतम्।
आगैयाल् उपासनम् त्रैवर्णिकाधिकारमाग अपशूद्राधिकरणत्तिले समर्थितमाऩालुम् वैदिकङ्गळाऩ सत्यवचनादिगळ्बोले प्रपत्तियुम् सामान्यधर्ममागैयाले यथाधिकारम् वैदिकमन्त्रत्तालेयादल् तान्त्रिकमन्त्रादिगळालेयादल् सर्वरुक्कुम् प्रपत्त्यनुष्ठानत्तुक्कु विरोधमिल्लै।
काकादिगळुम् प्रपन्नराग शास्त्रङ्गळिले केळा निऩ्ऱोम्।
‘‘मां हि पार्थ! व्यपाश्रित्य
येऽपि स्युः पापयोनयः ।
स्त्रियो वैश्यास्तथा शूद्रास्
तेऽपि यान्ति परां गतिम्’’
(गीता ९-३२)
ऎऩ्ऱु भगवदाश्रयणमात्रम् सर्वसाधारणमाग शरण्यऩ् ताऩुमरुळिच्चॆय्दाऩ्।
उपासनत्तुक्कुम् प्रारंभम् त्रैवर्णिकशरीरत्तिलेयाऩालुम् अवसानम् सर्वशरीरत्तिलुम् कूडुमॆऩ्ऩुमिडम् ‘‘धर्मव्याधादयोऽप्यन्ये पूर्वाभ्यासाज्जुगुप्सिते । वर्णावरत्वे संप्राप्तास्संसिद्धिं श्रमणी यथा॥’’
(विष्णुधर्मः १०-२-२९) ऎऩ्ऱु श्रीविष्णुधर्मत्तिले सॊल्लप्पट्टदु।
इप्पडि उपासनम् त्रैवर्णिकर्क्के आरंभणीयमाऩाऱ्पोले प्रपत्तियिलॊरु नियामकत्ताले सामान्यवचनत्तुक्कु सङ्कोचमिल्लामैयालुम् विशेषवचन प्राबल्यत्तालुम् इप्प्रपदनम् सर्वर्क्कुम् योग्यम्। आऩबिऩ्बु इदु तऩक्कु विशेषित्तु वेण्डुम् अधिकारांशमुम् मुऩ्बे सॊऩ्ऩोम्।
*अतस्त्रैवर्णिकत्वादेर्भावोऽभावोऽपि कस्यचित् ।
नाधिकारः प्रपत्तेस्स्यादाकिञ्चन्यमनाश्रितः ॥
इव्वर्थत्तै ११’’कुलङ्गळाय वीरिरण्डिलॊऩ्ऱिलुम् पिऱन्दिलेऩ्’’(तिरुच्-छन्दविरुत्तम् ९०) ऎऩ्गिऱ पाट्टिलुम्, १२‘‘जनित्वाहं वंशे’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् ६१) ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिलुङ्गण्डु कॊळ्वदु।
आगैयाल् शरण्यशरणागतिज्ञानमुम् आकिञ्चन्यादिगळुडैय सर्वजातीयर्क्कुम् प्रपत्त्यधिकारम् सिद्धम्।
इव्वुपायस्वरूपत्तैप्पऱ्ऱ ‘‘नारायणं सलक्ष्मीकं प्राप्तुं तच्चरणद्वयं । उपाय इति विश्वासो द्वयार्थश्शरणागतिः॥’’() ऎऩ्गिऱ अभियुक्तर् पासुरमुम् अधिकारकोटियिलुम् अङ्गकोटियिलुम् निऱ्किऱ विश्वासत्तिऩुडैय प्राधान्यञ्जॊल्लुगैक्कागवत्तऩै।
अप्पडिये ‘‘प्रपत्तिर्विश्वासः – सकृत्प्रार्थनामात्रेणापेक्षितं दास्यतीति विश्वासपूर्वकं प्रार्थनमिति यावत्’’(श्री-भाष्य-कार-वाक्यम्) ऎऩ्गिऱ वाक्यमुम् प्राधान्यविवक्षैयाले मुदल् विश्वासत्तैच् चॊल्लि, ‘‘अनन्यसाध्ये’’(भरत-मुनिः) ऎऩ्गिऱ भरतमुनिप्रणीतलक्षणवाक्यत्तिऩ्बडिये विश्वासपूर्वकं प्रार्थनमॆऩ्ऱु निष्कर्षित्तदु। इव्वाक्यन्दाऩुम् आत्मनिक्षेपम् अङ्गि, इतरङ्गळ् अङ्गङ्गळॆऩ्ऱु सॊल्लुगिऱ १६‘‘न्यासः पञ्चाङ्ग संयुत’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७४) इत्यादिवचनङ्गळाले प्रार्थऩैयुमङ्गमागैयाल् १७‘‘रक्षापेक्षां प्रतीक्षते’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७८) ऎऩ्गिऱबडिये ईश्वरऩ् अपेक्षामात्रसापेक्षऩॆऩ्ऱिव्वङ्गत्तिऩ् प्राधान्यत्तै विवक्षित्तुच् चॊऩ्ऩबडि।
सिऱिय गद्यत्तिलुम् विश्वासपूर्वकप्रार्थऩैयैप् पण्णि ‘‘नमोऽस्तु ते’’ ऎऩ्ऱु मुडिक्कैयालुम् उपायवरणशब्दसामर्थ्यत्तालुम् निक्षेपमुम् सिद्धम्।
नमस् सात्मनिक्षेपपरमॆऩ्ऩुमिडम् १८‘‘नमस्कारात्मकं यस्मै विधायात्मनिवेदनम्’’(मन्त्र-राज-पद-स्तोत्रम्) इत्यादिगळिले प्रसिद्धम्।
श्रीवैकुण्ठगद्यत्तिले प्रार्थनापूर्वकात्मनिक्षेपम् कण्ठोक्तमायिऱ्ऱु।
आगैयाल् ‘‘अनेनैव तु मन्त्रेण स्वात्मानं मयि निक्षिपेत्’’(सात्यकि-तन्त्रम्), ‘‘आत्मात्मीयभरन्यास’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७९) इत्यादिगळिले अङ्गिविधानम्।
इप्पडियल्लादबोदु ‘‘षड्विधा शरणागतिः’’(अहिर्बुध्न्य-संहिता ३७-१८) ऎऩ्गिऱ वाक्यत्तिलापातप्रतीतियैक्कॊण्डु ‘‘स्नानं सप्तविधं स्मृत’’() मित्यादिगळिऱ्सॊऩ्ऩ स्नानादिभेदङ्गळ् पोले तऩित्तऩिये प्रपत्तिविशेषङ्गळागप् प्रसङ्गिक्कुम्। ‘‘प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत स्वाङ्गैः पञ्चभिरावृताम्’’(लक्ष्मीतन्त्रम् २८-११) इत्यादि वचनान्तरबलत्ताले नियमिक्कप्पार्क्किल् अप्पडिये प्रार्थनाविश्वासादिगळै प्रपत्तियॆऩ्ऱु सॊल्लुगिऱ वचनङ्गळैयुम् नियमित्तु ‘‘न्यासः पञ्चाङ्गसंयुत’’ इत्यादिगळिऱ्पडिये निक्षेपमॊऩ्ऱुमे अङ्गि, इतरङ्गळ् अङ्गङ्गळॆऩ्गैयुचितम्। भूयसान्यायत्तैप्पार्त्तालुम् सात्यकितन्त्रलक्ष्मीतन्त्राहिर्बुध्न्यसंहितादिगळिल् प्रपत्त्यध्यायङ्गळिले निक्षेपम् अङ्गियॆऩ्ऱे प्रसिद्धम्।
‘‘त्वमेवोपायभूतो मे भवेति प्रार्थनामतिः । शरणागतिरित्युक्ता’’(अहिर्बुध्न्य-संहिता ३७-३१) ऎऩ्गिऱदुवुम् तत्प्रकरणत्तिल् प्रधानमागच्चॊऩ्ऩ भरन्यासपर्यन्तमॆऩ्ऩुमिडम् अवधारणसहकृतोपायशब्दत्ताले व्यञ्जितम्। ओरॊरु विवक्षैगळाले अङ्गङ्गळै प्रधानमागच् चॊल्लुगै लोकत्तिलुमुण्डु।
आलंभशब्दम् यागपर्यन्तमाऩाऱ्पोले ‘‘शरणं व्रजे’’त्यादिगळिल् धातुक्कळ् न्यासनिक्षेपत्यागादिशब्दङ्गळाले सॊल्लप्पट्टवात्मयागत्तैच् चॊल्लुगै वैदिकमर्यादैक्कुमनुगुणम्। यागमावदु इऩ्ऩ देवतैक्किऩ्ऩ हविस्सॆऩ्ऱिङ्ङऩे यॊरुबुद्धिविशेषम्। इप्पडि यॆऩ्ऩात्मावागिऱ स्वादुतममाऩ हविस्सु श्रीमाऩाऩ नारायणऩ् पॊरुट्टॆऩ्ऱिङ्ङऩेयिरुप्पदॊरु बुद्धिविशेषमिव्विडत्तिलात्मयागम्।
इव्वात्मनिक्षेपत्तिल् सर्वफलार्थिकळुक्कुम् साधारणमाऩ कर्तव्यस्वरूपम् रक्षाभरन्यासमॆऩ्ऩुमिडम् मुऩ्बे सॊऩ्ऩोम्।
*हविस्समर्पणादत्र प्रयोगविधिशक्तितः । आत्मरक्षाभरन्यासोऽकिञ्चनस्यातिरिच्यते ॥ अतश्श्रीराममिश्राद्यैर्भरन्यासविवक्षया ।
स्वप्रवृत्ति निवृत्त्यंशः प्रपत्तिरिति लक्षितः ॥अकृते तु भरन्यासे रक्षापेक्षणमात्रतः ।
पश्चात् स्वयत्नविरतिर्न प्रसिद्ध्यति लोकवत् ॥ आकिञ्चन्यभरन्यासोपायत्वप्रार्थनात्मनाम् ।
त्रयाणां सौहृदं सूक्ष्मं यः पश्यति स पश्यति ॥ *
इप्पडि अङ्गपञ्चकसंपन्नमाऩ आत्मरक्षाभरन्यासमे प्रपत्ति शास्त्रमॆल्लात्तिलुम् प्रधानमाऩ विधेयमॆऩ्ऱु श्रीविष्णुचित्तवादिहंसाम्बुवाहवरदाचार्यादिगळ् संग्रहित्तार्गळ्।
इव्विडत्तिले सिलर् शास्त्रार्थतत्त्वं तॆळिन्दबोदे शेषत्वानुसन्धानम् पण्णिऩाऩऩ्ऱो;
‘‘स्वोज्जीवनेच्छा यदि ते स्व सत्तायां स्पृहा यदि ।
आत्मदास्यं हरेस्स्वाम्यं स्वभावञ्च सदा स्मर॥’’
ऎऩ्ऱदुवुम् परमपुरुषार्थतदुपायङ्गळै वेण्डियिरुन्दायागिल् नी दासऩाय् ईश्वरऩ् स्वामियायिरुक्किऱदु स्वभावसिद्धमॆऩ्ऱु तत्त्वत्तिल् तॆळिवोडे वर्तियॆऩ्ऱबडियऩ्ऱो; आऩालिप्पोदुआत्मसमर्पणमॆऩ्ऱॊरु विधेयमुण्डोवॆऩ्ऱु सॊल्लुवार्गळ्। इदुवुम् वाक्यजन्यज्ञानमात्रत्ताले मोक्षमॆऩ्गै पोले अनादरणीयम्।
*जितकौस्तुभचौर्यस्य सम्राजस्सर्वपाप्मनाम् ।
शिष्टं ह्यात्मापहारस्य निष्कृतिस्स्वभरार्पणम् ॥ परशेषत्वधीमात्रमधिकारिविशेषकम् ।
पश्चादात्मापहारस्य निरोधाय च कल्पते ॥ *
शेषत्वादिविशिष्टमाऩ वात्मतत्त्वत्तै शास्त्रत्ताले तॆळिन्दवऩुक्कु अधिकारविशेषत्तोडुम् परिकरविशेषत्तोडुम् फलसङ्कल्प विशेषत्तोडुङ्गूडिऩ
शेषत्वप्रतिसन्धानगर्भमाऩ स्वात्मरक्षाभरन्यासमिऱे अनाद्यपराधमूलनिग्रहनिवृत्तिक्कुपाय-माग विधिक्कप्पडुगिऱवात्मसमर्पणम्।
तत्त्वज्ञानत्ताले मोक्षमॆऩ्गिऱविदुवुम् ऒरु उपायानुष्ठानत्तै मुऩ्ऩिट्टॆऩ्ऩुमिडम् ‘‘भजस्व मां, मामेकं शरणं व्रजे’’ त्यादि विधिबलप्राप्तम्।
*ज्ञानान्मोक्षोपदेशे हि तत्पूर्वोपासनादिना ।
उपासनादिरूपाद्वा ज्ञानान्मोक्षो विवक्षितः ॥ *
शास्त्रजन्यमाऩ शेषत्वज्ञानमात्रम् निवृत्तिधर्मङ्गळाऩ न्यासोपासनादिगळॆल्लात्तुक्कुम् पॊदुवायिरुक्कुम्। शेषवृत्तिरूपमाऩ कैङ्कर्यमे मुमुक्षुवुक्कु पुरुषार्थकाष्ठैयायागैयाले शेषत्वमऱियादे मोक्षोपायमनुष्ठिक्कै घटियातिऱे। शेषत्वज्ञानमऩ्ऱिक्के मोक्षार्थमाग विधित्त धर्मङ्गळैयनुष्ठित्ताऩागिलुम् इत्धर्मङ्गळ् ताऩे शेषत्वज्ञानत्तैयुमुण्डाक्कि पूर्णानुष्ठानमुखत्तालेयिऱे मोक्षहेतुवावदु। आगैयाल् इङ्गु विधेयमाऩ समर्पणम् शेषत्वज्ञानमात्रमऩ्ऱु; मऱ्ऱॆदॆऩ्ऩिल्; शेषत्वज्ञानादियुक्तमाऩ स्वरक्षाभरन्यासम्।
*वाक्यमात्रेण सिद्धत्वात्सिद्धोपाय इहोच्यते ।
प्रपत्तिरिति वादोऽपि विधिनात्र विहन्यते ॥ *
‘‘शरणं व्रज’’ ऎऩ्गिऱविदु ‘‘इममर्थं जानीहि’’ ऎऩ्गिऱ मात्रमाय् ऒरु कर्तव्यो-पायविधिपरमऩ्ऱिक्केयॊऴिन्दालोवॆऩ्ऩिल्; इदु शब्दस्वारस्यविरुद्धम्।
‘‘प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत स्वाङ्गैः पञ्चभिरावृताम्’’ इत्यादिगळाऩ सपरिकरस्फुटतरप्रपत्तिविधिकळोडुम् विरोधिक्कुम्। ईश्वरऩ् मोक्षोपायमॆऩ्गिऱविव्वळवेयिङ्गु वक्तव्यमाय् मोक्षाधिकारिक्कु विधेयान्तरमऩ्ऱिक्केयॊऴिन्दाल् इव्विडम् प्रस्तुतमाऩ भक्तियोगत्तुक्कपेक्षितमाऩ तत्त्वोपदेशमात्रमाम्। इङ्गु तत्त्वज्ञानमुडैयवऩुक्कु स्वरक्षणार्थस्वव्यापारनिवृत्तिये प्रपत्तियाय् सर्वधर्मस्वरूपत्यागमात्रम् साध्यमाग विधिक्कप्पडुगिऱदॆऩ्बार्क्कु निवृत्तिरूपमेयागिलुम् साध्यमागविधिक्कप्पट्ट सर्वधर्मत्यागन्दाऩ् स्वरक्षणार्थस्वव्यापारमागैयाले स्ववचनविरोधमुम्, साङ्गप्रपत्तिविधायकमाऩ वाक्यविरोधमुम् वरुम्।
प्रपत्तिक्कु साधनत्वमादल् सिद्धसाधनसहकारित्वमादल् कॊळ्ळिल् सिद्धोपायमाऩवीश्वरऩुडैय एकत्वं, सिद्धत्वं, परमचेतनत्वं, परमकारुणिकत्वं, सर्वशक्तित्वं, निरपेक्षत्वं मुदलाऩ स्वभावविशेषङ्गळुक्कु विरुद्धमामॆऩ्ऩुम् प्रसङ्गङ्गळ् श्रुतिस्मृतिविरोधव्याप्ति शून्यत्वादिदोषङ्गळाले तर्काभासङ्गळ्।
इवऱ्ऱै सत्तर्कङ्गळाग निऩैक्किल्उपासनत्तुक्किसैन्द साधनभावादिगळिलुमिप्प्रसङ्गङ्गळ् वरुम्। उपासनन्दाऩुम् साधनमऩ्ऱॆऩ्ऩिल्; ‘‘सर्वधर्मान् परित्यज्य’’ ऎऩ्गिऱविडत्तिलुपासनत्तैयुम् धर्मशब्दार्थमाग व्याख्यानम् पण्णुगैयाले स्ववचन विरोधमुण्डाम्। सॆरुक् कडक्कुगैक्काग वेण्डाच् चुमैगळैयॆडुत्तुगैयाले अन्यपरमाऩवुपदेशत्ताले पिऱन्द वर्जनऩ् बुद्धियाले धर्ममॆऩ्ऱु तोऱ्ऱिऩवऱ्ऱै ‘‘सर्वधर्मान्’’ ऎऩ्ऱनुवदिक्किऱदॆऩ्ऩिल्;
‘‘इज्याऽऽचारदमाऽहिंसादानस्वाध्यायकर्मणां ।
अयन्तु परमो धर्मो यद्योगेनात्मदर्शनम्॥’’
(याज्ञवल्क्यस्मृति १-८),
‘‘सर्वेषामेव धर्माणामुत्तमो वैष्णवो विधिः’’
(भारतम् आनुशासनिक-पर्व ३६-२४),
‘‘न विष्ण्वाराधनात्पुण्यं विद्यते कर्मवैदिकम्’’
(व्यासस्मृति) इत्यादिगळाले परमधर्मङ्गळाग प्रसिद्धङ्गळाऩ निवृत्तिधर्मङ्गळै धर्मङ्गळऩ्ऱॆऩ्ऱाल् कैमुतिकन्यायत्ताले प्रवृत्ति-धर्मङ्गळुम् धर्मङ्गळऩ्ऱिक्के सर्वशास्त्रङ्गळुक्कुम् प्रामाण्यमिल्लादबडियाय् परबाह्यकुदृष्टिपक्षङ्गळिले प्रवेशमाम्। आऩालुम् उपासनादिगळ् पोले शरण-वरणमुम् धर्मशब्दवाच्यमागैयाले इङ्गु सर्वशब्दसङ्कोचं वारामैक्काग इदु वुम् साधनत्व वेषत्ताले त्याज्यमऩ्ऱो; आगैयाल् प्रपत्तिक्कुम् साधनत्वमादल् सिद्धसाधनसहकारित्वमादल् कॊळ्ळुगै यिव्वचनन्दऩक्कुम् विरुद्धमऩ्ऱोवॆऩ्ऩिल्; इङ्गु साक्षात्साधनत्व बुद्धियैविड वेणुमॆऩ्ऩुम् पोदु भक्तियोगादिगळिलुम् तुल्यम्। प्रसादनत्ववेषत्तालुम् धर्मत्वमिदुक्कु विडवेणुमॆऩ्ऩिल्; सर्वशब्दसंकोचम् वारामैक्कागवे २८‘‘कृष्णं धर्मं सनातनम्’’(भारतम् आरण्य-पर्व ७१-१२३) इत्यादिगळिऱ्पडिये धर्ममाऩ सिद्धोपायत्तिलुम्, साधनत्वबुद्धियै विड प्रसङ्गिक्कुम्।
इव्वाक्यत्तिल् प्रतिपाद्यमाऩ धर्मत्तैयॊऴिन्द धर्मङ्गळऩ्ऱो त्याज्यङ्गळावऩव् ऎऩ्ऩिल् - इङ्गु विहिदैयाऩ शरणागतियिलुम् तुल्यम्। उपासनादिगळैप्पोले तऩक्कुत्पादकमागवादल्, वर्धकमागवादल्, सहकारियागवादल्, द्वारमागवादलॊऩ्ऱालपेक्षैयऱुम्बडि नित्यमाय् उपचयापचयरहितमाय् सर्वदापरिपूर्णमाऩ सहजकारुण्यादिगळैयुडैत्ताय् सङ्कल्पमुण्डाऩ पोदु द्वारनिरपेक्षमाग कार्यम् पिऱक्कुम्बडि सत्यसंकल्पमायिरुक्किऱ सिद्धोपायत्तुक्कु भक्तिप्रपत्तिकळ् ऎव्वागारत्तालुपकारकङ्गळागिऩ्ऱऩवॆऩ्ऩिल्; इवैयनादियाऩ अपचारपरंपरैयाले युत्पन्नमाय् संसार हेतुवाय्क्किडक्किऱ निग्रहत्तै शमिप्पित्तुक्कॊण्डुपकरिक्किऩ्ऱऩ।
इवै फलान्तरत्तुक्कुपायङ्गळाम्बोदु ज्योतिष्टोमादिगळैप् पोले तत्तदनुगुण प्रीतिविशेषङ्गळै युत्पादित्तुक्कॊण्डम्मुखत्ताले उपकारकङ्गळाम्। मुमुक्षुवुक्कु साध्योपायङ्गळागिऱव्याजमात्रत्ताले शान्तनिग्रहमाऩ सिद्धोपायम् निग्रहफलमाऩ ज्ञानसङ्कोचादिगळैक् कऴित्तु परिपूर्णकैङ्कर्यपर्यन्त फलत्तैक् कॊडुत्तु यावदात्मभावियाग उपकरिक्कुम्।
आगैयाल् मुमुक्षुविऩुडैय सर्वानिष्टनिवृत्तिपूर्वकमाय् परिपूर्ण कैङ्कर्यपर्यन्तमाऩ फलपरंपरैयॆल्लाम् सिद्धोपाय कार्यमॆऩ्ऱुम् प्रसादनमाऩ साध्योपायमडियाग वरुगिऱदॆऩ्ऱुञ् जॊल्लुगिऱ प्रमाणङ्गळिरण्डुम् सुसङ्गतङ्गळ्।
आऩालुम् इप्प्रपत्तियागिऱ उपायविशेषत्तै शास्त्रम् विधिक्कवेणुमो; लोकत्तिल् तऩ्ऩै रक्षित्तुक्कॊळ्ळ विरगिल्लादेय् अऴुन्दुवाऩॊरुवऩ् अप्पोदु सन्निहितऩाऩ रक्षणसमर्थऩैप् पऱ्ऱुमाप्पोले तऩ्ऩैयुमीश्वरऩैयुम् सिद्धपरमाऩ शास्त्रत्ताले तॆळिन्दाल् ताऩेयवऩै शरणमागप् पऱ्ऱाऩो; आगैयाल् अकिञ्चनऩुक्कु भक्तिस्थानत्तिले प्रपत्तियै विधिक्कक्कूडादे यॆऩ्ऱुञ्जिलर् सॊल्लुवर्गळ्।
इदुवुम् औचित्यमूलमाऩ अतिवादम्। ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; लोकत्तिलॊरुवऩै यॊरुवऩाश्रयिक्कुम्बोदु इऩ्ऩबडिये याश्रयित्तालिवऩिरङ्गुमॆऩ्ऩुमिडत्तै यॊरुप्रमाणत्ताले यऱिन्दाश्रयिक्कुमाप्पोले, इङ्गु ईश्वरऩैयिऩ्ऩ प्रकारत्ताले इऩ्ऩ अधिकारि पऱ्ऱिऩालिवऩै ईश्वरऩ् रक्षिक्कुमॆऩ्ऩुमिडमऱियुम्बोदु कर्तव्यपरमाऩ शास्त्रमॊऴिय वेऱोरु प्रमाणमिल्लै। नामाश्रयिक्क रक्षिक्कुमॆऩ्ऱनुमानत्ताले अऱुदियिट्टाश्रयिक्किल् ईश्वरतत्त्वज्ञानमुडैयारॆल्लार्क्कुमप्पडि यनुष्ठिक्कलामागैयाले उपासनविधायक शास्त्रङ्गळ् निरर्थकङ्गळाम्।
समर्थऩ् उपासनादिगळैप्पण्ण, अवऱ्ऱिल् समर्थऩल्लादवऩ् प्रपत्तियैप्पण्णवॆऩ्ऱु विशेषित्तु नियमिक्कै अनुमानत्ताल् कडप्पडादु। मऱ्ऱुळ्ळ उपायङ्गळिल् समर्थऩऩ्ऱिगेयॊऴिन्दाल् अवऱ्ऱिऩुडैय स्थानत्तिले प्रपत्तियैप्पण्णुवदु ऎऩ्ऱु शास्त्रम् विधियादबोदु मुऩ्बु विधित्त उपायत्तुक्कनर्हऩाऩबडियाले अदिऩ् फलत्तै इऴक्कुम्बडियाम्। ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; लोकत्तिल् राजसेवादिगळुम् तत्फलङ्गळुम् काणच्चॆय्दे मालाकरण, दीपारोपण, स्तुतिनमस्कारादिगळै शास्त्र निरपेक्षमाग अनिष्ठत्ताल् अपचारङ्गळ् वरुम्बडियायिरुक्कैयाले परिकरनियमङ्गळोडे कूडिऩ भगवत्सेवादिप्रकारङ्गळुम्, तत्फलङ्गळुम् नियतङ्गळाग शास्त्रङ्गॊण्डऱिगिऱाप्पोले, इङ्गुम् लोकत्तिल् प्रपत्तियुम् तत्फलङ्गळुङ् गण्डुबोन्दालुम् सदाचार्योपदेशसापेक्षमन्त्रविशेषादिगळोडे कूडिऩ प्रपत्तिक्कुम् फलविशेषङ्गळुक्कुम् साध्यसाधनभावम् शास्त्रङ्गॊण्डऱिय वेण्डुगैयाल् अव्वो फलङ्गळुक्काग सेवाविशेषङ्गळै विधिक्किऱाप् पोले प्रपत्तियैयुम् विधिक्किऱदु। इङ्ङऩल्लादबोदु राजसेवैयैप् पोले भगवत्सेवैयुम् विधिक्कवेण्डादॊऴियुम्। प्रपत्तिक्कुम् सदाचार्योपदेशपूर्वक मन्त्रग्रहणादिगळनपेक्षितङ्गळाग प्रसङ्गिङ्गिक्कुम्। मन्त्राद्यनर्हर्क्कुम् शरण्यविशेष फलविशेषानुबन्धियाऩ अन्यूनानधिककर्तव्यविशेषत्तिऩुडैय अद्ध्यवसायत्तुक्कु अनन्यथासिद्धमाऩ अनुमानङ्गिडैयादु। आगैयाल् सपरिकरसेवाविशेषङ्गळ् पोले सपरिकरभरसमर्पणमुमिङ्गु विधेयमागक्कुऱैयिल्लै।
इप्पडि यथाधिकारम् शास्त्रम् विधित्तवऱ्ऱिलुम् उपासनादिगळ् स्वरूपविरुद्धङ् गळॆऩ्ऱु सिलर् सॊल्लुवर्गळ्। इदुवुम् प्रपत्तियै स्तुतिक्कैक्कागअतिवादम् पण्णिऩार्गळामित्तऩै; ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; नित्यमाऩ आत्मस्वरूपत्तुक्कु इवै नाशकङ्गळाय्क्कॊण्डु स्वरूपविरुद्धङ्गळॆऩ्ऩ वॊण्णादु। प्रपत्त्यनुष्ठानत्तिलुम् कैङ्कर्यत्तिलुम्बोले भक्त्यादिगळिलुम् ‘‘कर्ता शास्त्रार्थवत्वात्’’(ब्रह्मसूत्रम् २-३-३३), ‘‘परात्तु तच्छ्रुतेः’’(ब्रह्मसूत्रम् २-३-४०) ऎऩ्गिऱबडिये भगवदधीनकर्तत्वमुण्डागैयालुम्, आत्मस्वरूपमत्यन्तनिर्व्यापारमॆऩ्ऩुम्बोदु सत्त्वलक्षणमाऩ अर्थक्रियाकारित्वमिल्लामैयाले तुच्छत्वम् प्रसङ्गिक्कैयालुम्,
ज्ञानचिकीर्षाप्रयत्नाश्रयत्वरूपमाऩ कर्तृत्वमिल्लैयाक्कि आत्मावुक्कु सन्निधिमात्रमे व्यापारमॆऩ्ऩिल् भोक्तृत्वादिगळुमऩ्ऱिक्के इवऩुक्कु संसारमुम् मिथ्यावाय् मोक्षोपाय नैरपेक्ष्यादि प्रसङ्गम् वरुमागैयालुम् साङ्ख्यादिगळ् सॊल्लुमाप्पोले स्वरूपत्तिल् कर्तृत्वमिल्लामैयाले उपासनादिगळ् स्वरूपविरुद्धङ्गळ् ऎऩ्ऱुसॊल्लवुमॊण्णादु।
‘‘अचेष्टमानमासीनं श्रीः कञ्चिदुपतिष्ठति ।
कर्मी कर्मानुसृत्यान्यो न प्राश्यमधिगच्छति॥’’
(भारतम् शान्ति-पर्व ३३९-१५)
ऎऩ्ऱदुवुम् शास्त्रचोदितोपायङ्गळिऩुडैय नैरर्थक्यञ् जॊऩ्ऩबडियऩ्ऱु; पूर्वानुष्ठितकर्मविशेषङ्गळिऩुडैय फलविशेषञ्जॊऩ्ऩ पडियत्तऩै।
मोक्षप्रतिकूलङ्गळाऩ रागाद्युपाधिकळाले वन्द काम्यनिषिद्धङ्गळ् पोले बन्धकङ्गळल्लामैयालुम् मोक्षार्थितऩक्के विधिक्कैयालुम् उपासनादिगळुक्कु शास्त्रमुखत्ताले अनर्थावहत्वरूपमाऩ स्वरूपविरोधञ् जॊल्ल वॊण्णादु। आगैयाल् आत्मस्वरूपत्तैप्पऱ्ऱ उपासनादिगळुक्कु नाशकत्वासंभावितत्वानर्थावहत्वङ्गळिल्लामैयाले यॊरुबडियालुम् स्वरूपविरोधप्रसङ्गमिल्लै।
आऩालुम् आत्मा देहादिविलक्षणऩागैयाले स्वरूपत्तिल् वर्णाश्रमादिगळिल्लैयॆऩ्ऱु तॆळिन्दवऩुक्कु ‘‘ब्राह्मणोऽहं, क्षत्रियोऽहं’’ ऎऩ्ऱाऱ् पोले वरुम् अभिमानङ्गळडियाग कर्तव्यङ्गळाऩ वर्णाश्रमादिधर्मङ्गळुम्अवऱ्ऱोडे तुवक्कुण्डाऩ उपायान्तरङ्गळुम् अनुष्ठेयङ्गळल्लामै याले इव्वर्णाश्रमादि निबन्धनङ्गळाऩ धर्मङ्गळ् स्वरूपविरुद्धङ्गळॆऩ्ऩक् कुऱैयॆऩ्ऩॆऩिल्; इदुवुम् अनुपपन्नम्।
ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; स्वरूपत्तिल् ब्राह्मणत्वादिगळिल्लैयॆऩ्ऱु तॆळिन्दाऩेयागिलुम् कर्मविशेषङ्गळडियाग ब्राह्मणत्वादिविशिष्ट शरीरत्तोडे सम्बद्धऩायिरुक्कैयाले अश् शरीरसम्बन्धमेयडियाग वरुगिऱ क्षुत्पिपासादिगळुक्कु परिहारम् पण्णुगिऱ कणक्किले अश्शरीरम् विडुमळवुम् अव्वो वर्णाश्रमादिगळुक्कुम् तऩ् शक्तिक्कुम् अनुरूपमाग अनिष्टनिवृत्तीष्टप्राप्तिकळैप् पऱ्ऱ शास्त्रङ्गळ् विधित्त धर्मङ्गळै विडवॊण्णादु। आगैयाल् इत् धर्मङ्गळै देहात्मविवेकमडियाग स्वरूपविरुद्धङ्गळाक्कि इवऱ्ऱुक्कु त्याज्यतै सॊल्लवॊण्णादु। देहात्मविवेकमुडैयवऩुक्के पारलौकिकभोगसाधनमाऩ धर्मत्तिल् अधिकारमागैयाल् इत्धर्मङ्गळुडैय अनुष्ठानत्तुक्कु स्वरूपत्तिल् ब्राह्मण्यादि भ्रम मधिकारमऩ्ऱु; ब्राह्मण्यादिविशिष्ट शरीरसम्बन्धमे अधिकारम्। आगैयाल् सर्वधर्मानुष्ठानत्तुक्कुम् उपयुक्तमाऩ प्रकृत्यात्मविवेकमडियाग उपासनादिगळुक्कु विरोधङ्गण्डिलोम्। उपासनादिगळ् अहङ्कारगर्भङ्गळॆऩ्ऩुमिडम् शास्त्रमिसैयादिरुक्कच्चॆय्दे आरोपित्तार्गळत्तऩै। कर्मोपार्जितङ्गळाऩ करणकळेबरङ्गळागिऱ उपाधिकळैक् कॊण्डनुष्ठिक्कैयाले कर्मयोगादिगळ् निरुपाधिक स्वरूप विरुद्धङ्गळॆऩ्बार्क्कुम् स्वरूप ज्ञानद्वयश्रवणादिगळुम् मनःप्रभृतिसापेक्षङ्गळागैयाले तुल्यदोषङ्गळाम्।
आऩालुम् शेषभूतऩागैयाले तऩ्ऩैत् ताऩ् रक्षित्तुक् कॊळ्ळप् प्राप्तऩुमऩ्ऱिक्के अत्यन्तपरतन्त्रऩागैयाले तऩ्ऩैत्ताऩ् रक्षित्तुक्कॊळ्ळ शक्तऩुमऩ्ऱिक्केयिरुक्किऱविवऩुक्कु स्वरक्षणार्थमाग कर्तव्यमॆऩ्ऱॊरु उपायत्तै विधिक्कैयुम् अदिवऩुक्कु साध्यमाय् साध्योपायमॆऩ्ऱु पेर् पॆऱुगिऱदॆऩ्ऱु सॊल्लुगैयुम् उपपन्नमो? आऩ पिऩ्बु भक्तियोगादिगळ् शेषत्वानुरूपङ्गळल्लामैयाले स्वरूपत्तिऱ्कनिष्ठावहङ्गळॆऩ्ऱुम्, अत्यन्तपारतन्त्र्यविरुद्धङ्गळागैयाले असंभावितङ्गळॆऩ्ऱुञ् जॊल्लवॊण्णादोवॆऩ्ऩिल्; इदु सर्वमोक्षप्रसङ्गादिगळाले मुऩ्बे परिहृतम्।
इवऩ् सॆय्ददॊरु व्याजङ्गॊळ्ळादे मुक्तऩाक्किल् अनादियाग मुक्तऩागप् प्रसङ्गिक्कुम्। ईश्वरऩ् केवलस्वातन्त्र्यत्ताले निऩैत्तबोदु मुक्तऩाक्किल् वैषम्यनैर्घृण्यादिदोषङ्गळुम् वरुम्। मोक्षोपायविधायकङ्गळाऩ शास्त्रङ्गळुमॆल्लाम् निरर्थकङ्गळुमाम्। आगैयाल् इश्शेषत्वत्ताल्वगुत्त विषयत्तैप्पऱ्ऱुगैयिल् औचित्यमुम्, उडैयवऩ् उडैमैयै रक्षिक्कैयिल् औचित्यमुमुण्डाम्। अत्यन्तपारतन्त्र्यत्ताल् अवऩ् कॊडुत्त स्वातन्त्र्यत्तैच् चुमन्दु अवऩुक्कभिमतङ्गळाऩ उपायङ्गळै अनुष्ठिक्कैयुम् फलम् पॆऱुगैक्कवऩ् कैबार्त्तिरुक्कवेण्डुगैयुम् सिद्धिक्कुम्। इश्शेषत्वपारतन्त्र्यङ्गळिरण्डुम् फलदशैयिलवऩुगन्द कैङ्कर्यत्तै अवऩिट्ट वऴक्काग नडत्तुगैक्कुमुऱुप्पाम्। इवैयडियाग स्वरक्षणार्थस्वव्यापारमागा तॆऩ्बार्क्कुत् ताङ्गळ् यथाशास्त्रं भगवत्प्रीत्यादिफलत्तैक् कोलि अनुष्ठिक्किऱ कैङ्कर्यत्तिलुम् साध्यमाग विधिक्कप्पडुगिऱ प्रपत्तितऩ्ऩिलुम् स्वरूपविरोधबुद्धियाले अधिकारमिल्लैयाम्। वाक्यजन्यमाऩ सम्बन्धज्ञानादिमात्रत्तिऱ्काट्टिल् अतिरिक्तमाग ‘‘शरणं व्रज’’ ऎऩ्ऱु विधेयमागैयाले साध्यमायिरुक्कुम् प्रपत्तिस्वरूपमॆऩ्ऩुमिडम् मुऩ्बे सॊऩ्ऩोम्। आगैयाल् शेषभूतऩुमाय् परतन्त्रऩुमाऩ इवऩुक्कु यथाधिकारम् स्वरक्षणार्थस्वव्यापारम् पण्णक्कुऱैयिल्लै। आऩालुम् अनन्यार्हशेषभूतऩागत् तऩ्ऩैत् तॆळिन्दु परमैकान्तियायिरुक्किऱ इवऩुक्कु देवतान्तर द्वारकङ्गळाऩ वर्णाश्रमधर्मङ्गळुम् अवऱ्ऱैयितिकर्तव्यतैयागवुडैत्ताऩ भक्तियोगादिगळुम् ऐकान्त्यविरुद्धङ्गळऩ्ऱो; शुद्धयाजिकळुक्कऩ्ऱो परमैकान्तित्वङ्गूडुवदॆऩ्ऩिल्; इदु भाष्यादिगळिल् निष्कर्षन्तॆळियामैयडियाग वन्द चोद्यम्। ऎङ्ङऩेय् ऎऩ्ऩिल्; प्रतर्दनादिविद्यैकळिल् परमात्मा इन्द्रादिशरीरकऩागमुमुक्षुवुक्कु उपास्यऩॆऩ्ऱऱुदियिट्टार्। विद्याङ्गमाऩ वर्णाश्रमधर्मङ्गळिलुम् अव्वो देवतैगळै शरीरमागक् कॊण्डु निऱ्किऱ परमात्मावे आराध्यऩॆऩ्ऱु निष्कर्षित्तार्। आगैयाल् स्वतन्त्रमाग सिल देवतैगळैप् पऱ्ऱिऩालुम् फलान्तरकामनैयाले तऩ्ऩुडैय नित्यनैमित्तिकङ्गळुक्कुप् पुऱम्बाऩ देवतान्तरान्वयम् वरिलुम् परमैकान्तित्वत्तुक्कु विरुद्धमाम्। फलान्तरसङ्गमुम् अऩ्ऱिक्के परमात्मावुक्कु विशेषणङ्गळाग देवतैगळै वैत्तु अग्न्यादि शब्दङ्गळै विशेष्यपर्यन्तमाग अनुसन्धित्तुम् ३२‘‘साक्षादप्यविरोधं जैमिनिः’’(ब्रह्मसूत्रम् १-२-२९) ऎऩ्गिऱ न्यायत्ताले अग्नीन्द्रादिशब्दङ्गळै साक्षाद्भगवद्वाचकङ्गळाग अनुसन्धित्तुम् स्वधर्मानुष्ठानम् पण्णुमिडत्तिल् विधिबलत्ताले परमैकान्तित्वविरोधमिल्लै।
आऩालुम् अभिचारादिगळै विधित्त कट्टळैयिले शास्त्रप्ररोचनादिगळि लभिसन्धियाले अधिकारिविशेषत्तिले उपासनादिगळै विधित्तदत्तऩै यऩ्ऱो; मुमुक्षुवुक्कु प्राप्यप्रापकङ्गळ् एकमागैयाले प्राप्यानुरूपमाऩ उपायम् सर्वेश्वरऩॊरुवऩुमे;
आगैयालेयऩ्ऱो ‘‘अथ पातकभीतस्त्वं सर्वभावेन भारत । विमुक्तान्यसमारंभो नारायणपरो भव’’(विष्णुधर्मः ६६-७२) ऎऩ्ऱु धर्मदेवतै तऩ् पुत्रऩुक्कु उपासनादिगळै प्राप्यविरोधिकळॆऩ्ऱु निऩैत्तु निन्दित्तदॆऩ्ऩिल्; अदुवुम् अनुपपन्नम्। ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; अभिचारादिगळ् फलविशेषमडियागविऱेअनर्थहेतुक्कळायिऱ्ऱु। इङ्गु फलम् मोक्षमाऩबडियाले अम्मुखत्ताल् अनर्थप्रसङ्गमिल्लै। एकाधिकारिविषयत्तिले एकफलत्तुक्कु गुरुवायिरुप्प तॊऩ्ऱै उपायमागक् काट्टि लघुवायिरुप्पदॊऩ्ऱिले रुचियैप् पिऱप्पिक्किऱदॆऩ्गै विवक्षितविपरीतम्। अङ्गत्तिले अङ्गिफलनिर्देशमाय् स्तुतिमात्रमायिऱे अप्पोदु फलिप्पदु। प्राप्यत्तुक्किऩ्ऩदनुरूपमॆऩ्ऩुमिडम् शास्त्रवेद्यमागैयाले युक्तिमात्रत्ताले प्राप्यविरोधञ् जॊल्लवॊण्णादु। आगमसिद्धङ्गळिलॊऩ्ऱै विरुद्धतर्कङ्गळाले बाधिक्किल्; तुल्यन्यायत् ताले सर्वशास्त्रङ्गळुम् प्रपत्ति शास्त्रन्दाऩुम् प्रमाणमऩ्ऱिक्के यॊऴियुम्। ‘‘अथ पातकभीतस्त्वं’’ ऎऩ्गिऱविडत्तिलुम् पातकशब्दत्ताले उपासनादिगळै निन्दिक्किऱदॆऩ्गैक्कुम् प्रमाणमिल्लै। आगैयाल् मुमुक्षुवुक्कु विहितङ् गळागैयाले भक्तिप्रपत्तिकळिरण्डुम् यथाधिकारं परिग्राह्यङ्गळ्।
विहितङ्गळेयागिलुम् आचार्यरुचिपरिगृहीतङ्गळल्लादबडियाले अतिथि-सत्कारादिगळिले विहितङ्गळाऩ गवालंभादिगळ् पोले उपासनादिगळ् शिष्टपरिग्रहविरुद्धङ्गळागैयाले अनादरणीयङ्गळऩ्ऱोव् ऎऩ्गैयुम् निरूपकवाक्यमऩ्ऱु; सदाचार्यपरिग्रहमिल्लादबोदऩ्ऱो ३४‘‘अस्वर्ग्यं लोकविद्विष्टं धर्ममप्याचरेन्न तु’’(याज्ञवल्च्यस्मृति १-१५६) ऎऩ्ऱु कऴिक्कलावदु। इङ्गु ‘‘तस्मै नमो मुनिवराय पराशराय’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् ४) ऎऩ्ऩुम्बडि श्लाघ्यराऩ पराशरादि पूर्वाचार्यर्गळनुष्ठिक्कैयाले सर्वशिष्टबहिष्कारञ् जॊल्लवॊण्णादु। इप्पडि युगान्तरङ्गळिलिवै धर्मङ्गळाऩालुम् कलियुगत्तिल् यथोक्तमाऩ परमात्मोपासनादिगळुक्कधिकारिकळ् दुर्लभरागैयाले इवै इक्कालत्तुक्कुप्पॊरुन्दुमवैयऩ्ऱु। आगैयालेयऩ्ऱो ‘‘कलौ संकीर्त्य केशवम्’’(विष्णुपुराणम् ६-२-१७) ऎऩ्ऱुम्,
‘‘कलेर्दोषनिधे राजन्नस्ति ह्येको महागुणः ।
कीर्तनादेव कृष्णस्य मुक्तबन्धः परं व्रजेत्॥’’
(श्री भारतम् ११-३-५१) ऎऩ्ऱुञ्जॊल्लुगिऱदॆऩ्ऩवुमॊण्णादु।
‘‘कलौ कृतयुगं तस्य कलिस्तस्य कृते युगे ।
यस्य चेतसि गोविन्दो हृदये यस्य नाच्युतः॥’’
(विष्णुधर्मः १०९-५७) ऎऩ्गिऱबडिये इक्कालत्तिलुम् उपासनादिगळुक्कधिकारिकळ् स्वयं प्रयोजनयोगनिष्ठराऩ पूर्वाचार्यर्गळ् पोले संभावितरिऱे। इङ्ङऩल्लादबोदु संकीर्तन-व्यतिरिक्तैयाऩ प्रपत्तिक्कुम् ३९‘‘किन्नु तस्य च मन्त्रस्य कर्मणः कमलासन । न लभ्यतेऽधिकारी वा श्रोतुकामोऽपि वा नर॥’’(पौष्करसंहिता) इत्यादिगळिऱ्पडिये महाविश्वासादियुक्तराऩवधिकारिकळ् तेट्टमागैयाले अव्विडत्तिलुम् इप्प्रसङ्गम् वरुम्।
आऩबिऩ्बु उपासनादिगळुक्कु वेऱॊरु विरोधमिल्लामैयाले यथाशास्त्रं आतुरादिगळुक्कवगाहनादिगळ् पोले इवै ४०‘‘अकिञ्चनोऽनन्यगतिः’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् २२)ऎऩ्ऱिरुक्कुम् अधिकारिक्कु स्वाधिकारविरुद्धङ्गळॆऩ्ऩप् प्राप्तम्।
इव्वधिकार-विरोधमऱियादे उपासनादिगळिले प्रवर्तिक्कुमवऩैप् पऱ्ऱ ४१‘‘नरस्य बुद्धि-दौर्बल्यादुपायान्तरमिष्यते’’(लक्ष्मीतन्त्रम् २८-१७) ऎऩ्ऱदु। आगैयाल् इव्वुपासनादिगळुम् अधिकार्यन्तरत्तिऱ्कु यथाधिकारमनुगुणङ्गळ्। अवऱ्ऱुक्कु सामर्थ्यमिल्लामैयादल् विळम्बक्षमऩल्लामैयादल् इप्प्रपत्तियै स्वतन्त्रोपायमागप्पऱ्ऱिऩवऩै ४२’’सॆय्दवेळ्वियऩ्’’(तिरुवाय्मॊऴि ५-७-५) ऎऩ्ऱुम्, ४३‘‘कृतकृत्यऩ् ’’(सात्यकि-तन्त्रम्) ऎऩ्ऱुम्, ४४‘‘अनुष्ठितक्रतुशतऩ्’’(अहिर्बुध्न्य-सम् ३७-४९) ऎऩ्ऱुम्, इवऩुक्कु मरणान्तमाग नडक्किऱव्यापारङ्गळै अवभृथपर्यन्तकर्तव्यकलापङ्गळाग स्तुतित्तुम्, क्रत्वन्तरानुष्ठानम् पण्णिऩवऩुक्कु मेलुळ्ळ नित्यनैमित्तिकङ्गळ् पोले इवऩुक्कु स्वतन्त्रविधियाले वर्णाश्रमादिधर्मङ्गळ् नडवा निऱ्कच्चॆय्देयुम् अनुष्ठितात्मयागफलत्तैप्पऱ्ऱ कर्तव्यान्तरनिरपेक्षऩागवुम् आऴ्वार्गळुम्, महर्षिकळुम्, भगवच्छास्त्रङ्गळुम्, वेदङ्गळुम् घोषिया निऩ्ऱऩ। आगैयाल् ‘‘तपस्विभ्योऽधिको योगी ज्ञानिभ्योऽपि मतोऽधिकः । कर्मिभ्यश्चाधिको योगी तस्माद्योगी भवार्जुन॥’’(गीता ६-४६) इत्यादिगळाले प्रवृत्तिधर्मङ्गळिऱ्काट्टिल् निवृत्तिधर्मङ्गळ् श्रेष्ठङ्गळाऩाऱ्पोलवुम्, अवै तऩ्ऩिल् आत्मविषयमाऩ योगम् श्रेष्ठमाऩाऱ्पोलवुम्, योगङ्गळिऱ्काट्टिल् ‘‘योगिनामपि सर्वेषां’’(गीता ६-४७) ऎऩ्गिऱबडिये वसुदेवनन्दनविषयमाऩ योगम् श्रेष्ठमाऩाऱ्पोलवुम्, परमात्मविषयविद्याविशेषङ्गळॆल्लात्तिलुम् न्यासनिक्षेपादिशब्दङ्गळाले सॊल्लप्पट्ट विद्याविशेषमे सुकरत्व सकृत्कर्तव्यत्व शीघ्रफलप्रदत्वादिगळाले श्रेष्ठतमम्। न्यासविद्यैयिले कण्ठोक्तमाऩ इव्वर्थत्तै ‘‘तेषां तु तपसां न्यासमतिरिक्तं तपश्श्रुतं’’(अहिर्बुध्न्य-संहिता ३७-३६) ‘‘सत्कर्मनिरताश्शुद्धास्सांख्ययोगविदस्तथा ।
नार्हन्ति शरणस्थस्य कलां कोटितमीमपि॥’’
(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-६२) ऎऩ्ऱु भगवच्छास्त्रमुपबृंहित्तदु। अवगाहनादिगळिल् समर्थऩल्लादवऩुक्कु ‘‘मानसं विष्णुचिन्तनं’’(गार्ग्य-स्मृतिः) ऎऩ्ऱु भगवच्चिन्तनत्तै स्नानमाग विधित्तालदु स्नानान्तरङ्गळ् पण्णुगिऱ शुद्धियैयुम् पण्णि, पापान्तरङ्गळैयुम् शमिप्पित्तु अप्पोदे भगवदनुभवरसत्तै युण्डाक्कुमाप्पोले उपासनादिगळिल् समर्थऩल्लादवऩुक्कु प्रपत्तियै विधित्तालुम् इप्प्रपत्तिताऩे अवैगॊडुक्कुम् फलत्तै युमवैदऩ्ऩैयुङ्गॊडुक्कवऱ्ऱाय् अकिञ्चनऩुक्कुत्तारकमाय् अवऩपेक्षित्त कालत्तिले फलाविनाभावत्तैयुमुडैत्तायिरुक्कैयाले अधिक-प्रभावमायिरुक्कुम्। इप्पडि इव्वुपायत्तिऩधिकारत्तिलुम् स्वरूपत्तिलुम् वरुम् कलक्कङ्गळ् शमिप्पित्तोम्; इऩिमेल् परिकरङ्गळिल् वरुम् व्यामोहम् शमिप्पिक्किऱोम्। इव्वुपायत्तुक्कु आनुकूल्यसङ्कल्पादिगळ् वेणुमो; ‘‘आर्तो वा यदि वा दृप्तः’’() ऎऩ्ऱुम्, ‘‘मित्रभावेन संप्राप्तं न त्यजेयं कथञ्चन । दोषो यद्यपि तस्य स्यात्सतामेतदगर्हितम्॥’’(रामायणम् युद्ध-काण्डम् १८-२८।) ऎऩ्ऱुम्, ‘‘यदि वा रावणस्स्वयं’’(रामायणम् युद्ध-काण्डम् १४-३४।) ऎऩ्ऱुञ्जॊल्लुगिऱ रिपूणामपि वत्सलराऩ शरण्यऩ् शरणागतऩुडैय दोषङ्गळैप् पार्क्कुमो; अनालोचितविशेषाशेषलोकशरण्य(शरणागति-गद्यम्।) ऩॆऩ्ऱऩ्ऱो पूर्वर्गळ् पासुरम्। आगैयालिवै संभावितस्वभावङ्गळामित्तऩैयऩ्ऱोवॆऩ्ऱु सिलर् सॊल्लुवर्गळ्। इदुक्कु प्रपत्त्युत्तरकालत्तिल् आनुकूल्यादिगळ् अनुवर्तियादॊऴियिलुम् प्रतिसमाधानम् पिऱन्दु प्रपत्तिफलमुङ्गुऱैवऱ्ऱिरुक्कुमॆऩ्गैयिले तात्पर्यङ् गॊळ्ळलाम्। इङ्ङऩलादबोदु ‘‘षड्विधा शरणागतिः’’(अहिर्बुध्न्य-सम् ३७-१८) ऎऩ्ऱुम् ‘‘न्यासः पञ्चाङ्गसंयुतः’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७४) ऎऩ्ऱुम्, ‘‘स्वाङ्गैः पञ्चभिरावृतां’’(लक्ष्मीतन्त्रम् २८-११) ऎऩ्ऱुम् अङ्गाङ्गिकळै विभजित्तुच् चॊल्लुगिऱ पल प्रमाणङ्गळुक्कुम् विरुद्धम्। लोकत्तिल् रक्ष्यद्रव्यसमर्पणमर्यादैक्कुम् पॊरुन्दादॆऩ्ऱुम् इव्वङ्गङ्गळुडैय सकृत्करणादिप्रकारङ्गळुम् मुऩ्बे सॊऩ्ऩोम्। ब्रह्मास्त्रमुम् स्वाङ्गसापेक्षमायिऱे यिरुप्पदु। आगैयाल् ‘‘प्रपत्तेः क्वचिदप्येवं परापेक्षा न विद्यते । सा हि सर्वत्र सर्वेषां सर्वकामफलप्रदा’’(सनत्कुमारसंहिता।) ऎऩ्ऱदुवुम् धर्मान्तरनैरपेक्ष्यञ्जॊऩ्ऩबडि। इप्पडियल्लाद पोदु इवर्गळिसैन्द महाविश्वासत्तैयुमिक्कट्टळैयिले संभावितस्वभावमाक्कलाम्। इव्ववकाशत्तिले वेऱे सिलर् आस्तिकऩुक्कु शास्त्रार्थविश्वासम् पिऱक्कुमदुक्कु मेऱ्पड महाविश्वासमॆऩ्ऱॊऩ्ऱुण्डो; आगैयाल् इदुवुम् सर्वशास्त्रार्थसाधारणमामत्तऩै पोक्कि प्रपत्तिक्कु विशेषित्तङ्गमागवऱ्ऱोवॆऩ्ऱु निऩैप्पर्गळ्। अदुवुम् ‘‘न विश्वसेदविश्वस्ते विश्वस्ते नातिविश्वसेत्’’(भारतम् उद्योग-पर्व ३८-९) इत्यादिगळिले विश्वासतारतम्यम् प्रसिद्धमागैयालुम् इव्विडत्तिलतिशयित विश्वासम् अङ्गमॆऩ्गिऱ वचनत्तालुम् परिहृतम्। इप्पडि पुरुषविशेषङ्गळिले विश्वासतारतम्यमुण्डॆऩ्ऩुमिडत्तै श्रीमदष्टाक्षर ब्रह्मविद्यैयिले ५९‘‘यस्य यावांश्च विश्वासस्तस्य सिद्धिश्च तावती । एतावानिति नैतस्य प्रभावः परिमीयते’’(नारदीय-कल्पः १-१४) ऎऩ्ऱु श्री नारदभगवाऩरुळिच्चॆय्दाऩ्। मन्दविश्वासराऩ प्रपन्नाभासरैयुम् मुडिविले सर्वेश्वरऩ् रक्षिक्कुम्। ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; ‘‘सकृदुच्चरितं येन हरिरित्यक्षरद्वयम् । बद्धः परिकरस्तेन मोक्षाय गमनं प्रति॥’’(विष्णुधर्मः ७०-८४) इत्यादिगळिलुम् इवऱ्ऱैयडियॊत्तिऩ ‘‘त्वदङ्घ्रिमुद्दिश्य’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् २८) ‘‘उदीर्णसंसार’’ (आळवन्दार् स्तोत्रम् २९) ऎऩ्गिऱ श्लोकङ्गळिलुम् ’’मॊय्त्त वल्विऩैयुळ् निऩ्ऱु’’(तिरुमालै ४) इत्यादिगळिलुम् अभिप्रेतमाऩबडिये इवऩ् फलसिद्धिक्कुक्कोलिऩ कालत्तुक्कुळ्ळे उपायपूर्तियैयुण्डाक्कि रक्षिक्कुमॆऩ्ऩुमिडत्तै निऩैत्तु
‘‘वृथैव भवतो याता भूयसी जन्मसन्ततिः ।
तस्यामन्यतमं जन्म सञ्चिन्त्य शरणं व्रज॥’’(शाण्डिल्यस्मृति) ऎऩ्ऱु देवलऩैक्कुऱित्तु श्री शाण्डिल्यभगवाऩरुळिच्चॆय्दाऩिऱे।
‘‘शरण्यं शरणञ्च त्वामाहुर्दिव्या महर्षयः’’(रामायणम् युद्ध-काण्डम् १२०-१८) ऎऩ्ऱदुवुम् महर्षिकळुक्के विश्वासङ्गूडुवदु इवर्गळ् वाक्यत्तैयिट्टु मन्दविश्वासरैत्तॆळिविक्कवेणुमॆऩ्ऱबडि। इप्पडि विश्वास तारतम्यमुण्डागैयाल् यथाशास्त्रं महाविश्वासम् प्रपत्त्यङ्गमागक्कुऱैयिल्लै।
सिलर्क्किवऱ्ऱिल् विश्वासङ्गुलैयुम्बडियुम् अदुक्कु परिहारमुञ्जॊल्लुगिऱोम्। भक्तिप्रपत्तिकळ् बुद्धिभेदत्ताले ऐश्वर्यमोक्षङ्गळागिऱ विरुद्धफलङ् गळैक्कॊडुक्कगूडुमो; विरैक्किऱवऩुडै अभिसन्धिभेदत्ताले ऒरु विरै वेऱॊरु फलत्तैक् कॊडुक्कक् कण्डोमोवॆऩ्ऱु सिलर् पार्प्पर्गळ्, इदुक्कुप् परिहारम्; न्यायङ्गळाले बाधिक्कवॊण्णाद पडि प्रत्यक्षादिगळैप्पोले स्वविषयत्तिल् प्रमाणमाऩ शास्त्रङ्गाट्टुगैया लिप्पडिक्कूडुम्। लोकत्तिलुम् धर्मशीलऩायुदारऩाऩ राजावुक्कु विलैयाग एदेनुम् ऒऱ्ऱैक् कॊडुत्ताल् पॆरुम् विलै किडैक्कवुम् अदु तन्नैये उपहारबुद्धियाले कॊडुत्ताल् वेण्डुवदॆल्लाम् किडैक्कवुम् काणानिण्ड्रोम्. इब् भक्ति-प्रपत्तिगळ् प्रयोजनान्तरपरऩुक्कु प्रवृत्तिधर्मकोटियिले निऱ्कुम्।
भगवच्छरणार्थिगळुक्कु निवृत्तिधर्मङ्गळाम्। इव्व् अर्थं नित्यनैमित्तिकादिगळिलुम् ऒक्कुम्। इप्पडिये आवृत्त्यनावृत्त्यादिगळाले विषमस्वभावङ्गळाऩ उपासनप्रपदनङ्गळ् एकफलसाधनम् अगक्कूडुमोवॆन्नुमिदुक्कुम् उत्तरम् अधिकारिविशेषत्ताले लोकवेदङ्गळिऱ्पडिये सिद्धम्।
मुमुक्षुक्कळाय् स्वतन्त्रप्रपत्ति पण्णिऩवर्गळुक्कु -
उपायमुम् मोक्षमुम् एकरूपम् आयिरुक्कच् चेय्देयुम् संसारत्तिल् अडिच्चूट्टाल् वरुं त्वरैयिन् तारतमत्तक्कीडाग तम्-तम्-इच्छैयाले कालङ्गुऱिक्किऱदिलेऱ्ऱच् चुरुक्कत्ताले फलत्तिल् विळम्बाविळम्बङ्गळ् कूडुम्। आऴ्वार्गळ्, नाथमुनिकळुळ्ळिट्टार्क्कु भगवत्साक्षात्कारादिगळुण्डायिरुक्क सिलर्क्किवैयऩ्ऱिक्के यॊऴिगैक्कुक् कारणम् प्रपत्तिकालत्तिल् फल संकल्पत्तिल् वैषम्यम्, प्रारब्धसुकृत विशेषमागवुमाम्। मुऩ्बु कोलिऩ फलांशम् सकृत्प्रपत्तियाले सिद्धमाऩालुम् कोलाद अंशत्तैप्पऱ्ऱप्पिऩ्बु तीव्रसंवेगम्बिऱन्दार्क्कुपुनःप्रपत्तिपण्णवुमाम्। वेऱे सिलर् दृष्टार्थप्रपत्ति कळिले सिल फलियादॊऴियक् कण्डु सकलफलसाधनमाऩ प्रपत्तियिले अतिशङ्गै पण्णुवर्गळ्। अवर्गळैयुम् अल्लाद शास्त्रार्थङ्गळिऱ्पडिगळिले कर्मकर्तृसाधनवैगुण्यत्तै वॆळियिट्टुत् तॆळिविक्कवेणुम्। इङ्गु कर्मवैगुण्यमावदु; महाविश्वासादिगळ् कुऱैगै। कर्तृवैगुण्यमावदु; प्रपत्तिक्कुच् चॊऩ्ऩ अधिकारम् न्यूनमागै। साधन वैगुण्यमावदु; यथाशास्त्रम् प्रपत्त्यनुष्ठानत्तुक्कु मूलमाऩ सदुपदेशादिगळऩ्ऱिक्के यॊऴिगै। इव् वैगुण्यङ्गळऱ प्रपत्तिपण्णिऩबोदु तत्फलङ्गळागक् कोलिऩ दृष्टङ्गळुम् सिद्धिक्कक् काणा निऩ्ऱोम्।
वेऱे सिलर् प्रपत्तिशास्त्रत्तोडु शास्त्रान्तरङ्गळोडु वासियऱ सर्वशास्त्रङ्गळुक्कुम् प्रवर्तकराऩ व्यासादिगळ् ६६‘‘आलोड्य सर्वशास्त्राणि विचार्य च पुनः पुनः । इदमेकं सु निष्पन्नं ध्येयो नारायणस्सदा’’(भारतम् आनुशासनिक-पर्व १७८-११) ऎऩ्ऱुम् ६७‘‘हरिरेकस्सदा ध्येयो भवद्भिस्सत्वसंस्थितैः’’(हरि-वंशम् १३२-१४) ऎऩ्ऱुम् ‘‘स्मर्तव्यस्सततं विष्णुः’’(हरि-वंशम् १३२-१४) ऎऩ्ऱुम्
इप्पडि निष्कर्षिया निऱ्क सकृत्प्रपत्तिमात्रत्ताले मोक्षमागक्कूडुमो; ‘‘मामेव ये प्रपद्यन्त’’(गीता ७-१४) इत्यादिगळ् अङ्गप्रपत्तिविषयङ्गळाऩाऱ्पोले चरमश्लोकादिगळुम् सपरिकरप्रपत्तियै भक्त्यङ्गमाग विधिक्किऱऩवाग वेण्डावोवॆऩ्ऱु सॊल्लुवर्गळ्, इदुवुमनुपपन्नम्; ‘‘शरणं त्वां प्रपन्ना ये ध्यानयोगविवर्जिताः । तेऽपि मृत्युमतिक्रम्य यान्ति तत् वैष्णवं पदम्॥’’(ब्राह्म-पुराणम्) ऎऩ्ऱुम्, ‘‘यद्येन कामकामेन न साध्यं साधनान्तरैः । मुमुक्षुणा यत् सांख्येन योगेन न च भक्तितः ॥ प्राप्यते परमं धाम यतो नावर्तते यतिः । तेन तेनाप्यते तत्तन्न्यासेनैव महामुने ॥ परमात्मा च तेनैव साध्यते पुरुषोत्तमः’’(अहिर्बुध्न्य-संहिता ३७-२५) ऎऩ्ऱुम् इत्यादिवचनङ्गळाले स्वतन्त्रप्रपत्ति सिद्धित्ताल् इन्निष्ठैयुडैयवऩुक्कु श्रीवैकुण्ठगद्यत्तिऱ्पडियिले स्वयंफलमाग ‘‘ध्येयो नारायणस्सदा’’(भारतम् आनुशासनिक-पर्व १७८-२१) ऎऩ्गिऱवर्थत्तिल् तऩ् विऴुक्काडन्वयत्तुक्कु विरोधमिल्लै। इदु अरोगऩुक्कुम् आरोग्यार्थिक्कुम् क्षीरं सेव्यम् ऎऩ्ऱदोडॊक्कुम्। साङ्गमाऩ ध्यानविशेषम् सर्वाधिकारमऩ्ऱेयागिलुम् भगवद्विषयत्तिल् अधिकारानुरूपमाग वऱियलामळवुम् ’’निरन्दरम् निऩैप्पदाग नी निऩैक्क वेण्डुमे’’(तिरुच्-छन्दविरुत्तम् १०१) इत्यादिगळिऱ्पडिये अनुसन्धिक्कवुङ् गुऱैयिल्लै। भाष्यकाररुमिव्वुपायनिष्ठैयै सिऱिय गद्यत्तिलुम् पॆरिय गद्यत्तिलुमरुळिच्चॆय्दु श्रीवैकुण्ठगद्यत्तिलुमिन् निष्ठैयैच् चुरुङ्गक्काट्टि इरुन्दनाळ् प्राप्यरुचि कुलैयादे वळर्न्दु पोरुम्बडिक्कीडाऩ अनुसन्धानविशेषत्तै ‘‘ततश्च प्रत्यहमात्मो-ज्जीवनायैवमनुस्मरेत्’’(वैकुण्ठ-गद्यम्) ऎऩ्ऱु तुडङ्गि अरुळिच्चॆय्दार्। इप् प्रपन्नऩुक्कु ’’पूसित्तुम्बोक्किऩेऩ् पोद्’’(नाऩ्मुगऩ् तिरुवन्दादि ६३) ऎऩ्गिऱ अनन्यप्रयोजनमाऩ पूजाविशेषत्तै ‘‘अथ परमैकान्तिनो भगवदाराधनप्रयोगं वक्ष्ये, भगवत्कैङ्कयैकरतिः परमैकान्ती भूत्वा’’(नित्यम्) ऎऩ्ऱुदुडङ्गि नित्यत्तिले ‘‘अत्यर्थप्रियाविरतविशदतमप्रत्यक्षरूपानुध्यानेन ध्यायन्नासीत’’(नित्यम्) ऎऩ्ऱुमरुळिच्चॆय्दार्। इप्पडि अनन्यप्रयोजन निरन्तर भगवदनुसन्धान परीवाहमाऩ कैङ्कर्यत्तिले भगवच्छास्त्रोक्तमुमाय् व्यासदक्षादि महर्षिमतङ्गळोडुम् सङ्गतमाय्, ’’मऱन्दिगऴुम्’’(पॆरुमाळ् तिरुमॊऴि १-७) ऎऩ्गिऱ पाट्टिलुम् ’’इरुमुप्पॊऴुदेत्तिय्’’(पॆरुमाळ् तिरुमॊऴि १-७) ऎऩ्ऱ पासुरत्तुक्कु विवक्षितमाग आचार्यर्गळ् व्याख्यानम्बण्णिऩ कालविभागत्तै ‘‘अभिगच्छन् हरिं प्रातः पश्चाद्द्रव्याणि चार्जयन् । अर्चयंश्च ततो देवं ततो मन्त्रान् जपन्नपि । ध्यायन्नपि परं देवं कालेषूक्तेषु पञ्चसु ॥ वर्तमानस्सदा चैवं पाञ्चकालिकवर्त्मना । स्वार्जितैर्गन्धपुष्पाद्यैः शुभैश्शक्त्यनुरूपतः ॥ आराधयन् हरिं भक्त्या गमयिष्यामि वासरान्॥’’(वङ्गिबुरत्तुनम्बि-कारिका ३४-३६) ऎऩ्ऱु भाष्यकारररुळिच्चॆय्यक् केट्टु वङ्गिपुरत्तु नम्बि नित्यत्तिले संग्रहित्तार्। इप्पडि पॆरिय जीयरुळ्ळिट्टार् नित्यङ्गळिलुङ्गण्डुगॊळ्वदु। इवऱ्ऱिलुळ्ळ वैषम्यङ्गळ् अव्वो संहिताविशेषङ्गळिले सॊल्लुम् विकल्पङ्गळाले सङ्गतङ्गळ्।
इप्पडियागैयाले ‘‘न देवलोकाक्रमणं’’(रामायणम् अयोध्या-काण्डम् ३१-५) ‘‘भवांस्तु सह वैदेह्या’’(रामायणम् युद्ध-काण्डम् ११४-१५) ‘‘यत्र कुत्र कुले वासो येषु केषु भवोस्तु मे । तव दास्यैकभोगे स्यात् सदा सर्वत्र मे रतिः ॥ कर्मणा मनसा वाचा शिरसा वा कथंचन । त्वां विना नान्यमुद्दिश्य करिष्ये किञ्चिदप्यहं’’(इरण्डावदु जितन्ता- ८) ’’तऩक्केयाग वॆऩैक् कॊळ्ळुमीदेय्’’(तिरुवाय्मॊऴि २-९-४) ऎऩ्गिऱबडिये भगवत्प्रीतिमात्रम् प्रयोजनमाऩगैङ्कर्यत्तिले स्वाचार्योपदिष्टमायिरुप्पदॊरु शास्त्रीयप्रक्रियैयैक्कॊण्डु यथाकालमन्वयिक्कप्प्राप्तम्। इप्पडि नित्यमाग विधिक्किऱ भगवदभिगमनादिगळिल् लोकायतिकरैप्पोले ख्यातिलाभपूजैगळुक्कागवादल्, तत्वज्ञानवैराग्यादिगळिल्लादारैप्पोले प्रयोजनान्तरत्तुक्कागवादल्, पूर्णोपायरल्लादारैप् पोले मोक्षार्थमागवादलऩ्ऱिक्के मुक्तरैप्पोले स्वाम्यभिमतत्तै नडत्तवेणुमॆऩ्गिऱ रुचियाले यथाशास्त्रं स्वयंप्रयोजनमाग विऴिन्दाल् इव्वभिगमनादिगळ् अन्याभिगमनमुम्, अन्यार्थप्रवृत्तियुम्, अन्ययजनमुम्, अन्यशब्दङ्गळुम्; अन्यचिन्तैयुमागिऱ छिद्रङ्गळ् पुगामैक्कुक्कडगमायिरुक्कुम्। अन्याभिगमनमागादॆऩ्ऩुमिडत्तै ८५’’इऩिप्पोयॊरुवऩ्ऱऩक्कुप् पणिन्दु कडैत्तलै निऱ्कै निऩ् सायैयऴिवुगण्डाय्’’(पॆरियाऴ्वार् तिरुमॊऴि ५-६-३) ऎऩ्ऱु पॆरियाऴ्वाररुळिच्चॆय्दार्। अन्यार्थप्रवृत्तियाकादॆऩ्ऩुमिडत्तैयुम् ’’कूऱैसोऱिवै वेण्डुवदिल्लैय्’’(पॆरियाऴ्वार् तिरुमॊऴि ५-१-४) ऎऩ्ऱरुळिच्चॆय्दार्। अन्य-यजनमागादॆऩ्ऩुमिडत्तै ’’उऩ्ऩित्तु मऱ्ऱॊरु तॆय्वन्दॊऴा ळवऩैयल्लाल्’’(तिरुवाय्मॊऴि ४-६-१०) ऎऩ्ऱुम् ’’तेवऩॆम्बॆरुमाऩुक्कल्लाऱ् पूवुम् पूसऩैयुन् दगुमे’’(तिरुवाय्मॊऴि २-२-४) यॆऩ्ऱुम्, ’’ईऩ्ऱोळिरुक्क मणैनीराट्टिय्’’(तिरुवासिरियम् ६।) ऎऩ्ऱुम्, ’’मऱ्ऱिङ्गोर् पुदुत् तॆय्वङ्गॊण्डाडुन्दॊण्डीर्! पॆऱ्ऱ तायिरुक्क मणै वॆन् नीराट्टुदिरो माट्टाद तगवऱ्ऱीरेय्’’(पॆरिय तिरुमॊऴि ११-६-६) ऎऩ्ऱुम् इत्यादिगळाले यरुळिच्चॆय्दार्गळ्। सप्तर्षिसंवादत्तिलुम् ‘‘विष्णुं ब्रह्मण्यदेवेशं सर्वलोकनमस्कृतम् । त्रैलोक्यस्थितिसंहारसृष्टिहेतुं निरीश्वरम् ॥ आधातारं विधातारं सन्धातारं जगद्गुरुम् । विहाय स यः भजत्वन्यं बिसस्तैन्यं करोति यः ॥ विष्णुधर्मपरो न स्याद्विष्णुधर्मपराङ्मुखः । कुधर्मवृत्तशीलस्स्याद्बिसस्तैन्यं करोति यः’’(इतिहास-समुच्चयः १२-७७) ऎऩ्ऱुञ्जॊल्लप्पट्टदु। अन्यकीर्तनमागादॆऩ्ऩुमिडत्तै ’’वायवऩैयल्लदु वाऴ्त्तादु’’(मुदल् तिरुवन्दादि ११) ’’सॊऩ्ऩाल् विरोधम्’’(तिरुवाय्मॊऴि ३-९-१) इत्यादिगळिलेय् अरुळिच्चॆय्दार्। अन्य-चिन्तनमागादॆऩ्ऩुमिडत्तै ’’सिन्दै मऱ्ऱॊऩ्ऱिऩ्ऱिऱत्तदल्लात् तऩ्मै तेवबिराऩऱियुम्’’(तिरुवाय्मॊऴि ७-१०-१०) ऎऩ्ऱुम्, ’’वरुदेवर् मऱ्ऱुळरॆऩ्ऱॆऩ् मऩत्तिऱैयुम् करुदे’’(पॆरियदिरुमॊऴि ८-१०-२) ऩॆऩ्ऱुमरुळिच्चॆय्दार्।
इस् समाराधनादिक्रमङ्गळिलनधिकृतर्क्कुमिक् कालङ्गळॆल्लात्तिलुम् तङ्गळुक्कु योग्यमाऩ नित्यनैमित्तिकङ्गळालुम्, सङ्कीर्तनादिगळालुम् समाराधनादियोग्यराऩबरमभागवतर्क्कु परतन्त्रराय् यथाधिकारम् वल्ल तेवै सॆय्दु मिक्कैङ्कर्यमिऴवादॊऴियलाम्। इव्वर्थत्तै ‘‘आराधनानां सर्वेषां विष्णोरा-राधनं परम् । तस्मात्परतरं प्रोक्तं तदीयाराधनं परम्’’(पाद्मोत्तरम् २९-८१) ऎऩ्ऱुम्, ’’कुऩ्ऱमॆडुत्त पिराऩडियारॊडुमॊऩ्ऱि निऩ्ऱ सडगोबऩुरैसॆयल्’’(तिरुवाय्मॊऴि ७-४-११) ऎऩ्ऱुम्, ’’एत्तियिरुप्पारै वॆल्लुमे मऱ्ऱवरैच् चाऱ्ऱियिरुप्पार् तव’’(नाऩ्मुगऩ् तिरुवन्दादि १८) मॆऩ्ऱु मरुळिच्चॆय्दार्गळ्। इक् कैङ्कर्यङ्गळै अनुष्ठित्तुगप्पार्क्कुमिदुगण्डुगप्पार्क्कुम्, जगद्व्यापारम् पण्ण अधिकृतऩाऩ ईश्वरऩुक्कुम् मुक्तरुक्कुम् पोले भोगमेकरूपम्। ९९‘‘धर्मश्श्र्रुतो वा दृष्टो वा स्मृतो वा कथितोऽपि वा । अनुमोदितो वा राजेन्द्र! पुनाति पुरुषं सदा’’(भारतम् आश्वमेधिकम् ९६-३१) ऎऩ्गिऱ पावनत्वम्बोले भोग्यत्वमुमेकरूपमागक् कुऱैयिल्लै।
अप्पडिये १००‘‘तस्मात्सप्रणवं शूद्रो मन्नामानि न कीर्तयेत्’’(भारतम् आश्वमेधिकम् ११८-१४) ऎऩ्ऱु महाभारतत्तिलुम्, ‘‘अष्टाक्षरजपस्स्त्रीणां प्रकृत्यैव विधीयते । न स्वरः प्रणवोऽङ्गानि नाप्यन्यविधयस्तथा ॥ स्त्रीणान्तु शूद्राजातीनां मन्त्रमात्रोक्तिरिष्यते।’’(नारदीय-कल्पः)ऎऩ्ऱु नारदीयादिगळिलुम् ‘‘नमो नारायणेत्युक्त्वा श्वपाकः पुनरागमत्’’(वराहपुराणम् १३९-५३) ऎऩ्ऱु श्रीवराह पुराणत्तिलुम्, ’’वायिऩाल् नमो नारणावॆऩ्ऱु मत्तगत्तिडैक् कैगळैक् कूप्पिय्’’(पॆरियाऴ्वार् तिरुमॊऴि ४-५-२) ऎऩ्ऱुम्, ’’नामञ्जॊल्लिल् नमो नारायणमेय्’’ (पॆरिय तिरुमॊऴि ६-१०-१) ऎऩ्ऱुञ् जॊल्लुगिऱबडिये तिरुमन्त्रमागिऱ ऎट्टुक्कण्णाऩ करुम्बिले वेर्बऱ्ऱुन् दलैयाडैयुङ् गऴिन्दाल् नडुवुळ्ळ अंशम् सर्वोपजीव्यमागिऱाप्पोले प्रपत्तिनिष्ठरॆल्लार्क्कुम् सर्वकालत्तिलुम् भगवदनुस्मरणरसत्तुक्कुम् विरोधमिल्लै। सपरिकरमाऩ विलक्षणभक्तियोगमागिलिऱे सिलर्क्कु विरोधमुळ्ळदु। क्षणमात्र साध्यमाऩ प्रपदनम् सिद्धमाऩवळविलुम् ‘‘द्वयमर्थानुसन्धानेन सह सदैवं वक्ता’’(शरणागति-गद्यम्)ऎऩ्ऱु शरण्यऩरुळिच्चॆय्दाऩिऱे। आगैयाल् ‘‘ध्येयो नारायणस्सदा’’ ऎऩ्ऱदुवुम् यथाधिकारम् सिलर्क्कु उपायमागवुम् सिलर्क्कु फलमागवुङ् गॊळ्ळुगैयालिदु स्वतन्त्रप्रपत्तिक्कु विरुद्धमऩ्ऱु। इप्प्रपत्ति अङ्गमाऩ वेषत्तै भाष्यादिगळिले उदाहरित्तरुळिऩार्, स्वतन्त्रमाऩ वेषत्तै गद्यत्तिले यरुळिच्चॆय्दार्। ‘‘क्लेशानाञ्च क्षयकरं योगादन्यन्न विद्यते’’(विष्णुपुराणम् ६-७-२५) ‘‘न कर्मणां क्षयो भूप! जन्मनामयुतैरपि । ऋते योगात्कर्मकक्षं योगाग्निः क्षपयेत्परम्॥’’(विष्णु-धर्मः १०२-४) इत्यादिगळुम् स्वतन्त्रप्रपत्तिविधिबलत्ताले अधिकार्यन्तरविषयङ्गळागक् कडवऩ। इप्पडि साध्योपायविषयमागमऱ्ऱुम् पिऱक्कुङ् गलक्कङ्गळुक्कुप् परिहारम् निक्षेपरक्षैयिले कण्डु कॊळ्वदु। इस् साध्योपायम् इङ्गु शेधितमाऩ कट्टळैयिले रहस्यत्रयत्तिल् यथास्थानमनुसन्धेयम्।
वरिक्किऩ्ऱऩऩ् परऩ् यावरैयॆऩ्ऩु मऱैयदऩिल्
विरिक्किऩ्ऱदुङ् गुऱियॊऩ्ऱाल् विऩैयरै यादलिऩाम्
उरैक्किऩ्ऱ नऩ्ऩॆऱि योरुम् पडिगळिलोर्न्दुलगम्
तरिक्किऩ्ऱ तारगऩार् तगवाऱ् ऱरिक्किऩ्ऱऩमे। (३५)तत्तद्धैतुकहेतुके कृतधियस्तर्केन्द्रजालक्रमे बिभ्राणाः कथकप्रधानगणने निष्ठां कनिष्ठाश्रयाम् । अध्यात्मश्रुतिसंप्रदायकतकैरद्धा विशुद्धाशया-
स्सिद्धोपायवशीक्रियामिति हि नस्साध्यां समध्यापयन् ॥ ५४ ॥
इति श्रीकवितार्किकसिंहस्य सर्वतन्त्रस्वतन्त्रस्य श्रीमद्वेङ्कटनाथस्य वेदान्ताचार्यस्य कृतिषु श्रीमद्रहस्यत्रयसारे साध्योपायशोधनाधिकारः चतुर्विंशः ॥ श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥