॥ श्रीः ॥
॥ श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥
॥ श्रीमद्रहस्यत्रयसारे सिद्धोपायशोधनाधिकारः ॥
युगपदखिलं प्रत्यक्षेण स्वतस्सततं विदन्
निरवधिदयादिव्योदन्वानशक्यविवर्जितः ।
जलधिसुतया सार्धं देवो जगत्परिपालयन्
परमपुरुषस्सिद्धोपायः प्रतीष्टभरस्सताम् ॥ ५१ ॥
अनादिकालम् संसरित्तुप्पोन्द क्षेत्रज्ञऩ् अवसरप्रतीक्षैयाऩ भगवत्कृपैयाले पुरिन्दु समीचीनशास्त्रमुखत्ताले तत्त्वहितपुरुषार्थङ्गळैत् तॆळिन्दु, मुमुक्षुवाय् स्वाधिकारानुरूपमायिरुप्पदॊरुवुपायविशेषत्तै परिग्रहित्तु, कृतकृत्यऩाय्, तऩ् निष्ठैयैत् तॆळिन्दु, शरीरपातानन्तरमर्चिरादि-गतियाले अप्राकृतदेशविशेषत्तिले सॆऩ्ऱाल् इवऩुक्कनवच्छिन्नभगवदनुभव-परीवाहमाग वरुम् परिपूर्णकैङ्कर्यरूपपरमपुरुषार्थसिद्धियिरुक्कुम्बडियुञ् जॊऩ्ऩोम्। इव्वर्थङ्गळिल् ज्ञातव्यतममाऩ सिद्धोपायत्तैप्पऱ्ऱवुम् साध्योपायविषयमागवुम् इव्वुपायप्रभावविषयमागवुम् कर्मवश्यरुक्कुक्कडुगत्तॆळिवु पिऱवामैक्कु स्वतन्त्रऩाऩ सर्वेश्वरऩ् इवर्गळुडैय पूर्वापराधत्तालेयिट्ट निऩैप्पीडुमाऱुगैक्कु प्रधानकारणम् मूऩ्ऱुण्डु। अवैयॆवै यॆऩ्ऩिल्; ‘‘अस्तु मे’’ ऎऩ्ऱपेक्षित्ताल् ‘‘अस्तु ते तयैव सर्वं संपत्स्यते’’ ऎऩ्गिऱ तिरुमुगप्पासुरमुम्, सदाचार्यानुग्रहमुम्, सत्संप्रदायसिद्धियुम्।
इवऱ्ऱिल् सदाचार्यानुग्रहत्तुक्कु व्याजङ्गळुम् इदिऩ् फलविशेषङ्गळुम् पराशरमैत्रेयसञ्जयाश्वलायनादिवृत्तान्तङ्गळिलेगण्डुगॊळ्वदु।
सत्संप्रदायसिद्धियावदु; ताऩ् सत्वोत्तरऩाय् सम्यगुपसन्नऩाय् सावधानऩायिरुक्कुमवस्थैयिले ख्यातिलाभपूजानिरपेक्षऩाय् कारुण्यपरतन्त्रऩाऩ सदाचार्यऩ् सर्वरुक्कुम् प्रथमाचार्यऩाऩ सर्वेश्वरऩ् मुदलागवुपदेशपरंपरैयाले वन्द तत्त्वहितङ्गळै अनपेक्षितविस्तरमुमपेक्षितसङ्कोचमुमिल्लादबडि
‘‘सर्वेषामेव लोकानां पिता माता च माधवः । गच्छध्वमेनं शरणं शरण्यं पुरुषर्षभाः’’(भारतम् आरण्य-पर्व १९२-५६।) ऎऩ्गिऱ कट्टळैयिलेयुपदेशिक्कप्पॆऱुगै।
बहुक्लेशमाय् बुद्धिचलनसंभावऩैयुण्डाऩ शास्त्रपरिश्रमत्तिलनधिकृतरुमाय् परमास्तिकरुमायिरुप्पार्क्किव्वुपदेशमे प्रधानम्।
मऱ्ऱुळ्ळार्क्कुत् ताङ्गळ् तॆळिगैक्कागवुम् कुतर्कङ्गळाले कलङ्गुवारैत् तॆळिविक्कैक्कागवुम् समीचीनयुक्तिकळोडे केट्कप्राप्तम्। ‘‘आर्षं धर्मोपदेशञ्च वेदशास्त्राविरोधिना । यस्तर्केणानुसन्धत्ते स धर्मं वेद नेतरः’’(मनुस्मृति १२-१०६।) ऎऩ्गिऱबडिये इव्वर्थङ्गळै समीचीनतर्कङ्गळाले तॆळियादवर्गळ् ‘‘काणादशाक्यपाषण्डैस्त्रयीधर्मो विलोपितः’’(अत्रिस्मृतिः) ऎऩ्गिऱबडिये हैतुकराय् वेदविरोधितर्कङ्गळैयिट्टु प्रामाणिकार्थङ्गळैयपहरिप्पार्गळ्। इव्वपहारंविभूतियैयुम् विभूतिमाऩैयुम् पऱ्ऱविरण्डु वगैयायिरुक्कुम्। अदिल् विभूतिमाऩैयपहरिक्कैयावदु; श्रियःपतियाऩ सर्वेश्वरऩै इल्लैयॆऩ्ऩुदल्, वेऱॊरुत्तऩै ईश्वरऩागक् कट्टि सर्वेश्वरऩै विभूतिकोटियिले वैत्तल् सॆय्गै।
विभूतियैयपहरिक्कैयावदु; विभूतियैयॊरु मुखत्तालेयिल्लैयॆऩ्ऩुदल्, उण्डाक्कि यीश्वरऩोडु सम्बन्धमऱुत्तु स्वतन्त्रमॆऩ्ऩुदल्, परतन्त्रमाक्कित् तऩ्ऩोडु पिऱरोडु पुणैप्पुदल् सॆय्गै।
इव्वपहारङ्गळिलेदेऩुमॊऩ्ऱु स्वरूपत्तिल् मृदुप्रज्ञऩायात्म समर्पणम् पण्णिऩवऩुक्कु विपरीतसंसर्गत्ताले वरुमागिल् ‘‘दत्तस्य हरणेन च’’(शाण्डिल्यस्मृतिः) ऎऩ्गिऱ वपहारत्तिलुङ्गॊडियदाय् कळवु कॊण्डु कॊडुत्तद्रव्यत्तै मीळक् कळवु कॊण्डाऱ्पोलेयाम्।
आगैयाल् बहुविधङ्गळाऩ व्यामोहकारणङ्गळिल् हैतुक संसर्गम् पोर परिहरणीयम्।
इव्वर्थत्तै ‘‘पाषण्डिनो विकर्मस्थान् बैडालव्रतिकान् शठान् । हैतुकान् बकवृत्तींश्च वाङ्मात्रेणापि नार्चयेत्’’(विष्णुपुराणम् ३-१८-१०१।)
‘‘डंभिहैतुकपाषण्डिबकवृत्तींश्च वर्जयेत्’’(मनुस्मृति ४-३०।) ‘‘नासद्भिः किञ्चिदाचरेत्’’(याज्ञवल्क्यस्मृति १-१३०।)
‘‘त्यज दुर्जनसंसर्गं’’()
‘‘वरं हुतवहज्वालापञ्जरान्तर्व्यवस्थितिः ।
न शौरिचिन्ताविमुखजनसंवासवैशसम्॥’’
(भारतम् आरण्य-पर्व)
इत्यादिगळिले प्रपञ्चित्तार्गळ्।
इन्द हैतुकरोट्टै संभाषणम् ‘‘माययापहृतज्ञानाः’’(गीता ७-१५।) ऎऩ्गिऱबडिये कण्डु मदिगॆट्टाऩाक्कि,
‘‘चतुर्विधा मम जना भक्ता एव हि ते श्रुताः’’(भारतम् शान्ति-पर्व ३५०-३३) ऎऩ्ऱु ईश्वरऩ् नम्मुडैयवर्गळॆऩ्ऩुम् नालु वगैयिलुङ् गूडादे ’’अळिय नम्बैय’’(तिरुमालै ३७।) लॆऩ्ऩादबडि पण्णि
‘‘न मां दुष्कृतिनो मूढाः प्रपद्यन्ते’’(गीता ७-१५।) ऎऩ्गिऱ भगवदभिमानबाह्यवर्गत्तिले कोप्पुण्णप्पण्णुम्।
अशरण्यशरण्यऩाऩ सर्वेश्वरऩै शरणमागप्पऱ्ऱुगिऱ परमास्तिकऩुक्कुच् चिलरोडु सेर्त्तियाल् बाह्यतै वारादागिलुम् अवऩुक्कुक् कलक्कङ्गळ् वरवुम् अदुक्कु सदाचार्यर्गळ् परिहारम् पण्णवुङ्गाणा निऩ्ऱोम्। महर्षिकळुम् ‘‘एकं यदि भवेच्छास्त्रं ज्ञानं निस्संशयं भवेत् । बहुत्वादिह शास्त्राणां ज्ञानतत्त्वं सुदुर्लभम् ॥’’(इतिहास-समुच्चयः ३३-१०५।) ऎऩ्ऱुम्,
‘‘निस्संशयेषु सर्वेषु नित्यं वसति वै हरिः ।
ससंशयान् हेतुबलान्नाद्ध्यावसति माधवः ॥’’
(भारतम् शान्ति-पर्व ८५९-७१।) ऎऩ्ऱुञ्जॊऩ्ऩार्गळिऱे।
‘‘न क्रोधो न च मात्सर्यं
न लोभो नाशुभामतिः’’ (भारतम् आनुशासनिक-पर्व २५४-१३५।)
इत्यादिगळुम् आत्मगुणपरिपूर्णाधिकारिविशेषविषयत्तिलेयागक्कडवऩ।
आऩबिऩ्बु आरुरुक्षुक्कळुक्कुक् कलक्कमुण्डॆऩ्ऩुमिडम्
‘‘श्रूयते किल गोविन्दे भक्तिमुद्वहतां नृणाम् ।
संसारन्यूनताभीतास्त्रिदशाः परिपन्थिनः॥’’
(विष्णुधर्मः २-२५।)
‘‘सत्यं शतेन विघ्नानां सहस्रेण तथा तपः ।
विघ्नायुतेन गोविन्दे नृणां भक्तिर्निवार्यत॥’’
(विष्णुधर्मः ७४-९४।) इत्यादिगळिले प्रसिद्धम्।
अदिल् मुऱ्पड सिद्धोपायत्तैप् पऱ्ऱ वरुङ्गलक्कङ्गळुम् अवऱ्ऱिऩ् परिहारङ्गळुञ् जॊल्लुगिऱोम्।
अनादिकालम् अनादरित्तवीश्वरऩ् इऩ्ऱॊरुत्तऩैयादरिक्किऱदु तऩ् स्वातन्त्र्यमात्रत्तालेयऩ्ऱो;
इङ्ङऩऩ्ऱागिल् १९
’’इऩ्ऱॆऩ्ऩैप् पॊरुळाक्कित् तऩ्ऩैयॆऩ्ऩुळ् वैत्ताऩ् अऩ्ऱॆऩ्ऩैप् पुऱम्बोगप् पुणर्त्तदॆऩ् सॆय्वाऩ्’’(तिरुवाय्मॊऴि १०-८-९)
ऎऩ्ऱु आऴ्वार् विण्णप्पञ्जॆय्य,
सर्वेश्वरऩ् २०’’सूऴ् विसुम्बणिमुगिल् तूरियमुऴक्किऩ’’(तिरुवाय्मॊऴि १०-९-१) विदॊऴिय वेऱॊरु वुत्तरमरुळिच् चॆय्दाऩो; आगैयाल् नामॊरु उपायानुष्ठानम् पण्णुगैयॆऩ्ऩॆऩ्बदु, २१’’नडुवे वन्दुय्यक्कॊळ्गिऩ्ऱ नादऩ्’’(तिरुवाय्मॊऴि १-७-५) ऎऩॆऩ्गिऱबडिये अरुळ् पुरिन्द सिन्दै अडियार्मेल् वैत्तु अवऩ् ताऩे रक्षित्तबोदु काणुमत्तऩैयऩ्ऱोव् ऎऩ्ऱु सिलर् कलङ्गुवर्गळ्।
इवर्गळैत् तॆळिविक्कुम् पडि, ईश्वरऩ् स्वतन्त्रऩेयागिलुम् वैषम्यनैर्घृण्यङ्गळागिऱ दोषङ्गळ् तऩक्कुत् तट्टामैक्काग इवऩ् पक्कलिले यॊरु व्याजत्तैयुण्डाक्कि अत्तै अवलम्बित्तुत् ताऩ् रक्षिक्कुम्।
इव्वर्थत्तै ’’तिरुमालिरुञ्जोलै मलैयॆऩ्ऱेऩॆऩ्ऩत् तिरुमाल् वन्दॆऩ्ऩॆञ्जु निऱैयप् पुगुन्दा’’(तिरुवाय्मॊऴि १०-८-१।) ऩॆऩ्ऱाऴ्वार् तामे यरुळिच् चॆय्दार्।
इन्द व्याजन्दाऩुम् ईश्वरऩ्
तऩ्ऩालेयागिलित्तै मुऩ्बेयुण्डाक्कादे विट्टदॆऩ्ऩॆऩ्ऩिल्;इव्वात्माक्कळुक्कनादियाऩ कर्मप्रवाहङ्गळ् विषमविपाकसमयङ्गळाय्क् कॊण्डु पोरुगैयाले ईश्वरऩ् कर्मानुरूपफलप्रदऩल्लादबोदु वैषम्यदोषम् वरुगैयाले मुऩ्बिदुक्कवसरमायिऱ्ऱिल्लै यॆऩ्ऩुमिडम्
कार्यविशेषदर्शनत्ताले कल्पितम्। इङ्ङऩिसैयाद पोदु सर्वसिद्धान्तिकळुक्कुमिदुक्कु मुऩ्बिल्लाद मोक्षश्रद्धादिगळिप्पोदु पिऱक्कैक्कडियॆऩ्ऩॆऩ्ऱालुत्तरञ्जॊल्लविरगिल्लै। अनादिकर्मप्रवाहवैचित्र्यत्ताले यॆऩ्ऩुमुत्तरम् ईश्वरऩै इसैन्दार्क्कु मिसैयादार्क्कुम् तुल्यम्।
ईश्वरस्वातन्त्र्यमॊरु व्याजत्तैक्कॊण्डु अवऩ् निऩैत्तबोदे रक्षिक्कैक्कुंविलक्कवल्लारिल्लामैक्कुमुऱुप्पाम्।
इप्पडियाऩाल् ’’इऩ्ऱॆऩ्ऩै’’ यॆऩ्गिऱ पाट्टुक्कुम् इदुक्कु मूलमाऩ वचनङ्गळुक्कुम् निर्वाहमॆऩ्ऩॆऩ्ऩिल्; अदु सॊल्लुगिऱोम्;
ईश्वरऩुक्कु सहजङ्गळाऩ स्वातन्त्र्यकारुण्यङ्गळिऩुडैय प्राधान्यत्ताले इवऱ्ऱुक्कु व्याजभूतङ्गळाऩ विशेषकारणङ्गळै अनादरित्तु पण्डॆऩ्ऩै पराङ्मुखऩाक्कुगैक्कुम्, इऩ्ऱॆऩ्ऩै अभिमुखऩाक्कुगैक्कुम् उऩ् स्वातन्त्र्यमुम् कृपैयुमॊऴिय वेऱोरु प्रधानकारणङ्गण्डिलेऩ्; ऎऩक्कुक् काट्टादे स्वतस्सर्वज्ञऩाऩ नी कण्डदुण्डागिल् अरुळिच्चॆय्यवेणुम् ऎऩ्ऩ ईश्वरऩ् निरुत्तरऩायिरुक्किऱविरुप्पाले स्वातन्त्र्यकृपैकळिऩुडैय प्राधान्यत्तै नाट्टुक्कु वॆळियिडुगिऱार्।
इत्ताल्, इच्चेतनऩै लीलोपकरणमाक्कुगैक्कु प्रधानकारणम् ईश्वरस्वातन्त्र्यम्, इदुक्कु सहकारिकारणम् प्रवाहानादियाऩ स्वतंत्राज्ञातिलङ्घनम्,
इवऩै भोगोपकरणमाक्कुगैक्कु प्रधानकारणम् ईश्वरऩुडैय स्वाभाविककारुण्यम्,
इदुक्कु प्रतिबन्धकमाऩ ईश्वरनिग्रहत्तै शमिप्पित्तुक्कॊण्डु सहकारिकारणमॆऩ्ऱुबेर् पॆऱ्ऱदु इवऩुडैय सुकृतविशेषद्वारककृपैयडियाग वन्द वशीकरणविशेषङ्गळॆऩ्ऱु ईश्वरऩुडैय स्वभावत्तैयुम् वैषम्यनैर्घृण्यङ्गळिल्लामैयैयुम् बन्धमोक्षादिव्यवस्थैयैयुम् प्रमाणप्रतिनियतमाऩबडियिले अनुसन्धित्तु स्वतंत्रऩुडैय कृपैयिले यूऩ्ऱिप् पोरवडुक्कुमॆऩ्ऱु करुत्तु।
निष्कृपऩुडैय स्वातंत्र्यम् बाधकम्।
अस्वतंत्रऩुडैय कारुण्यम् परर्क्कुम् अनुपकारकमाय्त् तऩक्कुम् क्लेशावहमायिरुक्कुम्। स्वतंत्रऩुडैय कारुण्यम् निऩैत्तदु मुडिक्कैयाले तऩक्कु अतिरसमाय् आश्रयिप्पार्क्कॆल्लामऩ्ऱे यनिष्टनिवृत्ति क्कुमिष्टप्राप्तिक्कुमुडलायिरुक्कुम्।
इप्पडियागैयाले अवतारदशैयिलुम् ‘‘व्यसनेषु मनुष्याणां भृशं भवति दुःखितः’’(रामायणम् अयोध्या-काण्डम् २-४०।) ऎऩ्ऱिप्पुडैयिऱ् सॊल्लुमवैयॆल्लाम् अनुग्रहविषयमायिरुप्पार् सिलरै रञ्जिप्पिक्कैक्कुम् आसुरप्रकृति कळै मोहिप्पिक्कैक्कुमागवत्तऩै।
इव्वर्थत्तै
२४‘‘कालस्य हि च मृत्योश्च जङ्गमस्थावरस्य च ।
ईशते भगवानेकस्सत्यमेतत् ब्रवीमि ते ॥
ईशन्नपि महायोगी सर्वस्य जगतः प्रभुः ।
कर्माण्यारभते कर्तुं कीनाश इव दुर्बलः ॥
तेन वञ्चयते लोकान् मायायोगेन केशवः ।
ये तमेवप्रपद्यन्ते न ते मुह्यन्ति मानवाः ॥’’
(भारतम् उद्योग-पर्व ६७-१३,१४,१५)
‘‘कृत्वा भारावतरणं पृथिव्याः पृथुलोचनः ।
मोहयित्वा जगत्सर्वं गतस्स्वं स्थानमुत्तमम् ॥’’
(भारतम् मौसल-पर्व ९-३४)
इत्यादिगळिले महर्षिकळऱुदियिट्टार्गळ्।
आगैयाल् अवतारवृत्तान्तङ्गळिलुम् दुःखाभिनयमात्रमेयुळ्ळदु, अदुदाऩुम् कृपामूलम्।
इदु स्वतंत्रऩाऩ तऩक्कु लीलैयुमायिरुक्कुम्।
कूऩर्गुऱळरैक् कॊण्डाडिरक्षिक्कै निरपेक्षराऩ राजाक्कळुक्कु लीलैयुमाय् कृपाकार्यमुमाय्क् काणा निऩ्ऱोमिऱे।
इप्पडियागैयालिऱे २७‘‘उपादत्ते सत्तास्थितिनियमनाद्यैश्चि-दचितौ स्वमुद्दिश्य श्रीमान्’’(श्रीरङ्गराजस्तवम् उत्तरशदगम् ८७) ऎऩ्ऱदु।
इप्पडि परहितव्यापाराश्रयमागैयाले आश्रितर्क्कु रक्षकऩुमाय् उपायान्तरस्थाननिवेशत्ताले उपायमुमायिरुक्कुम्। रक्षणव्यापारफलाश्रयमागैयाले शेषियुमाय् अदडियाग प्राप्यऩुमायिरुक्कुम्। इप्पडियिरुक्कै इवऩुक्कु स्वरूपप्रयुक्तमॆऩ्ऱु धर्मिग्राहकप्रमाणसिद्धम्। इप्पडि रक्षकऩाऩ ईश्वरऩुक्कु प्रधानमाऩ ज्ञानशक्तिकरुणैगळिल् ज्ञानशक्तिकळ् निग्रहानुग्रहसाधारणङ्गळ्। कारुण्यमनुग्रहत्तुक्कसाधारणम्। इङ्गु कारुण्यमावदु परहितप्रवणतै ।
इदु त्रिविधचेतनर्गळुडैय सत्तास्थितिकळुक्कुम्, अनुकूलवृत्तिकळुक्कुम्, नित्यरुडैय नित्यानुभवत्तुक्कुम्, मुक्तरुडैय अनावृत्तिक्कुम्, लीलाविभूतियिल् सामान्यसृष्ट्यादिगळुक्कुम्, स्वावताररूपैयाऩ शुद्धसृष्टिक्कुम्, शास्त्र-प्रवर्तनत्तुक्कुम्, अदडियाग तत्त्वहितविषयमाऩ ज्ञानत्तैप् पिऱप्पिक्कैक्कुम्, मोक्ष श्रद्धैयैयुण्डाक्कुगैक्कुम्, इदु कॊडुक्कैक्कु व्याजमाऩ सुकृतविशेषत्तुक्कुम्, अधिकारानुरूपङ्गळाऩ निग्रहशमनोपायङ्गळैक् कॊडुक्कैक्कुम्, इवऱ्ऱिल् करणप्रेरणदशैयिल् सहकारियाय् निऱ्कैक्कुम्, उपासकऩुक्कन्तराययम् वन्दाल् प्रतिसमाधानम् पण्णुविक्कैक्कुम्, अकिञ्चनर्क्कु उपायस्थानत्तिले निऩ्ऱु निरपायमाग रक्षिक्कैक्कुम्, इव्व्याजङ्गळैक् कॊण्डु प्रसन्नऩाय् अनादिकालम् पण्णिऩ अनन्तमहापराधङ्गळै अनादरित्तु अनन्तसुखत्तिले विश्रमिक्कुम्बडि संसारनिवर्तकऩागैक्कुम्, आर्तप्रपन्नर्क्कप्पोदे मोक्षङ्गॊडुक्कैक्कुम्, इरुन्द नाळ् निरपराधऩायिरुक्क वेणुमॆऩ्ऱु फलङ्गोल मऱन्द दृप्तप्रपन्नऩुक्कु प्रारब्धकर्मवशत्ताले पुगुन्द अपराधत्तुक्कनुतापत्तै विळैप्पित्तु अधिकारानुरूपमाऩ प्रायश्चित्तविशेषत्तिले मूट्टुगैक्कुम्, अङ्ङऩ् मृदुप्रकृतिकळल्लादार्क्कु यमविषयगमनमुम् कोलिऩ फलत्तुक्कु प्रतिबन्धमुम् वारादबडि पण्णि उपक्लेशङ्गळाले शिक्षिक्कैक्कुम् प्रधानमाऩ सामान्यनिदानमायिरुक्कुम्। इप्पडिप्पट्टकृपाविशिष्टऩाऩ ईश्वरऩ् ‘‘कृष्णं धर्मं सनातनं’’(भारतम् आरण्य-पर्व ७१-१२३) ऎऩ्गिऱबडिये सिद्धोपायम्।
इवऩुक्कुप् प्रसादनङ्गळाऩ भक्तिप्रपत्तिकळ् साध्योपायङ्गळ्।
ओरधिकारिविशेषत्तुक्कु कर्तव्यमाग २९‘‘मामेकं शरणं व्रज’’(गीता १८-६६) ऎऩ्ऱु विधिक्कप्पडुगिऱ प्रपत्तियै अधिकारिविशेषणमॆऩ्ऱु सिलर् सॊऩ्ऩविडम् अधिकारिविशेषणत्तुक्कुच् चॊल्लुम् लक्षणत्तोडु सेरामैयाले अतिवादम्। इङ्ङऩल्लादबोदु ईश्वरऩ् उपायमाय् निऱ्क उपासनादिशास्त्रार्थङ्गळुम् अधिकारिविशेषणङ्गळाम्।
आगैयाल् प्रपत्तियुङ्गूड उपायमऩ्ऱॆऩ्ऱु सिलर् अतिवादम् पण्णु किऱदुवुम् सिद्धोपायत्तिऩुडैय प्राधान्यमडियागवित्तऩै। अदु प्रधानमाऩ पडि; प्रसादनङ्गळाले प्रतिबन्धकमाऩ निग्रहम् शमित्ताल् स्वाभाविकानुभवत्तुक्कुप् प्रयोजकमागैयाले। अदॆङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; रत्नत्तुक्कु अऴुक् कऱ्ऱाल् वरुम् स्वाभाविकमाऩ प्रभाविकासमुम् अदुक्कनुरूपमाऩ भगवत्सङ्कल्पमात्रत्तालेयाऩाऱ्पोले मुक्तऩुक्कु वरुम् ज्ञानविकासादिगळुम् अदुक्कनुरूपमाय्क्कॊण्डु व्यवस्थितमाऩ भगवत्सङ्कल्पमडियागलायिरुक्कुम्। इप्पडि नित्यर्क्कुम्। इव्वर्थत्तै
‘‘इच्छात एव तव विश्वपदार्थसत्ता’’(वैकुण्ठ-स्तवः ३६)
ऎऩ्ऱु अभियुक्तर् संग्रहित्तार्गळ्। आगैयाल् सिद्धोपायम् प्रधानमेयागिलुम् तद्वशीकरणार्थमाऩ साध्योपायानुष्ठानत्तुक्कु ’’इऩ्ऱॆऩ्ऩै’’(तिरुवाय्मॊऴि १०-८-९) इत्यादिपूर्वाचार्यवाक्य-विरोधमिल्लै।
‘‘यो मे गर्भगतस्यापि वृत्तिं कल्पितवान् प्रभुः ।
शेषवृत्तिविधानेऽपि किं सुप्तस्सोऽथवा मृत॥’’
(विष्णुधर्मः (?))
इत्यादिगळुम् रक्षकान्तरन्देडामैक्कुच् चॊऩ्ऩवैयत्तऩै;
अल्लादबोदु भोजनादिव्यापारङ्गळुन् दविरवेणुम्।
‘‘स्वयं मृत्पिण्डभूतस्य परतन्त्रस्य देहिनः’’(भारतम् शान्ति-पर्व २९४-१९)
‘‘अज्ञो जन्तुरनीशोऽयमात्मनस्सुखदुःखयोः ।
ईश्वरप्रेरितो गच्छेत् स्वर्गं वा श्वभ्रमेव वा॥’’
(भारतम् शान्ति-पर्व १२-३६)
‘‘अप्रमेयोऽनियोज्यश्च यत्र काम गमो वशी ।
मोदते भगवान् भूतैर्बालः क्रिडनकैरिव॥’’
(भारतम् सबा-पर्व ४०-७८)
इत्यादिगळिल् जीवऩुडैय पारतन्त्र्यमुम् ईश्वरऩिवऩुडैयकर्मानुगुणमाग नडत्तुम्बडियैयुञ्जॊऩ्ऩवित्तऩै। इप्पाट्टुक्कुमिव्वचनङ्गळुक्कुमिप्पडि तात्पर्य मल्लादबोदु सर्वशास्त्रविरोधमुम् पूर्वापरविरोधमुम् वरुम्।
इप्पडि ईश्वरस्वातन्त्र्यसहजकारुण्यङ्गळडियाग वरुङ्गलक्कङ्गळुक्कुप् परिहारम् सॊऩ्ऩोम्। सम्बन्धविशेषमडियाग वरुम् कलक्कत्तुक्कुप् परिहारञ् जॊल्लुगिऱोम्।
ईश्वरऩ् शेषियायिरुक्क, नाम् ‘‘गर्भभूतास्तपोधनाः’’(रामायणम् आरण्यकाण्डम् १-२१) यॆऩ्ऩुङ्गणक्किले स्तनन्धयप्रायरायिरुक्क, ताय्मुलैप्पालुक्कार्तऩायऴुदल् सॆय्युमळवऩ्ऱिक्के कूलि कॊडुप्पारैप् पोले नाम्
आत्मसमर्पणम् पण्णुगैयुम्, रक्षिक्कवेणुमॆऩ्ऱ पेक्षिक्कैयुम्, विश्वसिक्कैयुमॆऩ्ऱाऱ्पोले सॊल्लुगिऱविवैयॆल्लाम् स्वरूपत्तुक्कुप् पॊरुन्दुमोवॆऩ्ऱु सिलर् सिद्धोपायमुखत्ताले साध्योपायशरीरत्तैयऴिक्कप् पार्प्पार्गळ्।
इवर्गळै विलक्कुम्बडि; परमर्षिकळुम् भाष्यकारादिगळुम् विश्वासपूर्वकप्रार्थनात्मनिक्षेपादिगळैत् ताङ्गळुम् अनुष्ठित्तु इदुक्कु शास्त्रङ्गळैयुम् मूदलिप्पित्तुक्कॊण्डु उपदेशपरंपरैयुम् नडत्तिप्पोरुगैयाले शेषित्वादिसम्बन्धम् नित्यमेयागिलुम् कर्मवाऩ्गळाऩ जीवर्गळ् विषयत्तिल् ईश्वरऩॊरु साध्योपायविशेषत्तै मुऩ्ऩिट्टल्लदु रक्षियाऩॆऩ्ऱु शास्त्रनिष्ठर्क्कु परिग्रहिक्कवेणुम्।
शास्त्रत्तैक्कैविट्टाल् इस्सम्बन्धञ्जॊल्लुगैक्कु ईश्वरऩैयुङ्गिडैयादु।
आऩबिऩ्बु सम्बन्धमडियाग ईश्वरऩ् रक्षिक्कप् प्राप्तऩॆऩ्ऱुम्, शेषभूतऩाऩ इवऩ् तऩ्ऩैरक्षित्तुक्कॊळ्ळ प्राप्तऩऩ्ऱॆऩ्ऱुम् मुऩ्बु सॊऩ्ऩदुवुम् रक्ष्यरक्षकभावत्तुक्कु लोकदृष्टप्रक्रियैयाले औचित्यञ्जॊऩ्ऩबडि इत्तऩै, इव्वळवेरक्षैक्कु निरपेक्षकारणमॆऩ्ऱबडियऩ्ऱु। अप्पडिक्कॊळ्ळिल् सर्वरुम् नित्यमुक्तराग प्रसङ्गिक्कुम्। स्वातन्त्र्यत्ताले नियमञ्जॊल्लिल् मुऩ्बु सॊऩ्ऩ पडिये वैषम्यनैर्घृण्यङ्गळ् प्रसङ्गिक्कुम्। युक्तिमात्रत्तालिव्वर्थङ्गळ् सॊल्लुवार्क्कु सम्बन्धज्ञानमेयपेक्षितम् रक्षापेक्षादिगळ् वेण्डावॆऩ्ऱु सॊल्ल वॊण्णादु। अचिद्द्रव्यङ्गळुम् पशुमृगपक्ष्यादिगळुम् स्तनन्धयरुम् रक्षापेक्षारहितङ्गळाऩाऱ्पोले सम्बन्धज्ञानरहितङ्गळुमायिरुक्कववऱ्ऱै रक्षिक्कक् काणानिऩ्ऱोमिऱे। अप्पडिक्कण्डोमागिलुम् शास्त्रबलत्ताले इङ्गु सम्बन्धज्ञानम् अपेक्षितमॆऩ्ऩिल्; शास्त्रञ् जॊऩ्ऩ कट्टळैयिले ज्ञानविशेषम् स्वीकरिक्कवेणुम्।
तऩ्ऩै ईश्वरऩ् रक्षिक्कुम्बोदु सम्बन्धत्तोडे कूड विलक्कामैये वेण्डुवदॆऩ्ऩिल्; अदुवुमनुपपन्नम्;सुषुप्त्याद्यवस्थैकळिलेयॆल्लार्क्कुम् मोक्षङ्गॊडुक्कप् प्रसङ्गिक्कैयाल्। ताऩ् विलक्कुगैक्कु योग्यतैयुळ्ळववस्थैयिले विलक्कादॊऴिगैये अपेक्षितमॆऩ्ऩवुमॊण्णादु - विलक्कुगैक्कु योग्यतैयिल्लादवचित् तैयुम् विलक्कुगिऱ पश्वादिगळैयुम् पुत्रादिगळैयुम् रक्षिक्कक् काण्गैयाल्।
आऩबिऩ्बु
३७‘‘ये नाथवन्तो हि भवन्ति लोके ते नात्मकर्माणि समारभन्ते ।
तेषां हि कार्येषु भवन्ति नाथाश्शैब्यादयो राम यथा ययातेः॥’’
(भारतम् आरण्य-पर्व १६१-२)
ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिलुम् नाथशब्दत्तिल् व्युत्पत्तियालुम्, निर्भरतैक्कु उपयुक्तमाऩ सम्बन्धविशेषत्तैच् चॊल्लुगिऱ मतुप्प्रत्ययत्तालुम् याचनमुम् आत्मनिक्षेपमुम् व्यञ्जितमायिऱ्ऱु। अल्लाद पोदु अतिप्रसङ्गादिदोषङ्गळ् वरुम्।
‘‘नाथवन्तः’’ ऎऩ्गिऱविडत्तिलित्तऩै विवक्षै कॊळ्ळादबोदु लोकनीतियिलुळ्ळदॆल्लाम् मोक्षशास्त्रत्तिलूहिक्कै वचनविरुद्धम्। सर्वरक्षकऩाऩ वीश्वरऩुण्डायिरुक्क स्वरक्षणव्यापारत्तिल् नमक्कन्वयमिल् लैयॆऩ्गिऱ आप्तर् पासुरत्तुक्कुत् तात्पर्यञ् जॊल्लुगिऱोम्।
यदर्थन्तु कृतो न्यासस्तदर्थं न पुनः क्रिया ।
पूर्वमप्यपराधीनप्रवृत्तावस्य नान्वयः ॥
यथाप्रमाणम् स्वरक्षणभरसमर्पणम् पण्णिऩवऩुक्कुप् पिऩ्बु स्वरक्षणार्थव्यापारत्तिल् प्राप्तियिल्लै। मुऩ्बु ताऩुम् स्वरक्षणार्थमागप् पण्णिऩ समर्पणादिव्यापारमुम् सर्वकर्तावाऩ ववऩ् ताऩे बीजाङ्कुरन्यायत्ताले अनादियाग प्रवर्तिप्पित्त कर्मप्रवाहविपाकविशेषत्तिले वन्ददॊरु यादृच्छिकसुकृतादि विशेषकारणत्तै मुऩ्ऩिट्टुक् कॊण्डु पण्णुवित्ताऩागैयाल् नामे नम्मै रक्षित्तुक् कॊळ्ळुगिऱो मॆऩ्ऱिरुक्कप् प्राप्तियिल्लै। सर्वरक्षकऩाग मूलमन्त्रादिगळिले शिक्षितऩाऩविवऩ्दाऩे नम्मैयॊरु उपायत्तिले व्यापरिप्पित्तु अन्द व्यापारत्ताले प्रसन्नऩाय् रक्षिक्किऱाऩॆऩ्ऱिरुक्कप् प्राप्तम्।
स्वामी स्वशेषं स्ववशं स्वभरत्वेन निर्भरम् । स्वदत्तस्वधिया स्वार्थं स्वस्मिन्न्यस्यति मां स्वयम् ॥
इदु आत्मसमर्पणदशैयिल् ख्यातिलाभपूजाफलसङ्गकर्तृत्वोपायत्वङ्गळागिऱ तूरालऱ्ऱ भगवदनुसन्धानक् कट्टळै। आगैयाल् ताय् मुलैप्पाल्बोले वरुगिऱ वीश्वरप्रसादत्तुक्कुम् स्तनन्धयऩुडैय मुलैयुण्गिऱ व्यापारम्बोले इवऩुडैय अपेक्षादिगळ्। इत्ताल् सिद्धोपायस्वरूपत्तुक्कुक् कॊत्तै वारादु।
इप्पडि नारायणशब्दत्तिल् सिद्धमाऩ गुणविशेषसम्बन्धविशेषङ्गळडियागप् पिऱक्कुङ् गलक्कङ्गळुक्कुप् परिहारम् उदाहरित्तोम्;
इऩि
३८‘‘लक्ष्म्या सहहृषीकेशो देव्या कारुण्यरूपया ।
रक्षकस्सर्वसिद्धान्ते वेदान्तेऽपि च गीयते’’(लक्ष्मीतन्त्रम् २८-१४)
ऎऩ्गिऱबडिये
सपत्नीकऩाय्क्कॊण्डु सर्वरक्षणयज्ञदीक्षितऩाऩ सर्वेश्वरऩुक्कु श्रीमच्छब्दत्तिले सॊल्लुगिऱबत्नीसम्बन्धत्तिल् वरुङ्गलक्कङ्गळुक्कु दिङ्मात्रत्ताले परिहारङ् गाट्टुगिऱोम्।
सिलर् द्वयत्तिल् पूर्वखण्डत्तिल् श्रीमच्छब्दमुपलक्षणपरमॆऩ्ऱुम्उत्तरखण्डत्तिल् श्रीमच्छब्दम् विशेषणपरमॆऩ्ऱुम् पिरियच्चॊऩ्ऩार्गळ्।
इव्विडत्तिल् शब्दम् एकरूपमायिरुक्क स्वारस्यत्तुक्कु बाधकमुमऩ्ऱिक्केयिरुक्क ३९‘‘स्वरूपं स्वातन्त्र्यं भगवत इदम्’’(श्रीगुण-रत्न-कोशः २८) इत्यादिगळिले प्रसिद्धमाऩ कूटस्थसंप्रदायविरुद्धमागप् पण्णुगिऱ इव्विभागमनुपपन्नम्। अनन्योपायत्व विरुद्धमाऩ उपायद्वित्वप्रसङ्गमिव्विडत्तिल् बाधकमाऩालोवॆऩ्ऩिल्; अनन्यप्रयोजनत्वविरुद्ध माऩ प्राप्यद्वित्वप्रसङ्गत्ताले उत्तरखण्डत्तिलुम् विशेषणत्वन्दविर प्रसङ्गिक्कुम्। आऩालिरण्डिडत्तिलुम् उपलक्षणमाऩालो वॆऩ्ऩिल्; गुणविग्रहव्यापारविशेषङ्गळुमिरण्डिडत्तिलुमुपलक्षणङ्गळागप् प्रसङ्गिक्कुम्।
उपयुक्तङ्गळागैयालेयवै विशेषणङ्गळॆऩ्ऩिल्; इदु पूर्वोत्तरखण्डङ्गळिल् पत्नीसम्बन्धत्तिलुम् तुल्यम्। उपयोगविशेषङ्गळ् तत्तद्वस्तुक्कळुक्कनुरूपमाऩ पडियिले प्रमाणसंप्रदायङ्गळाले कण्डुगॊळ्वदु। वस्त्वनुरूपमायिऱेउपयोगमिरुप्पदु।
उपायोपेयपरमाऩ वाक्यद्वयत्तिलुम् श्रुतमाऩ इव्विशेषणत्तिऩुडैय उपयोगप्रकारत्तै ’’वेरि माऱाद पूमेलिरुप्पाळ् विऩै तीर्क्कुम्’’(तिरुवाय्मॊऴि ४-५-११) ऎऩ्ऱुम्,
’’निऩ् तिरुवरुळुम् पङ्गयत्ताळ् तिरुवरुळुङ् गॊण्डु निऩ् कोयिल् सीय्त्त्’’(तिरुवाय्मॊऴि ९-२-१) ऎऩ्ऱुम् नम्माऴ्वाररुळिच्चॆय्दार्। ‘‘अलमेषा परित्रातुं राक्षस्यो महतो भयात्’’(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् २७-४४) ऎऩ्ऱुम्, ‘‘अलमेषा परित्रातुं राघवाद्राक्षसीगणम्’’(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् ५८-९१)ऎऩ्ऱुम् श्री-वाल्मीकि-भगवान् शरणागतिसारमाऩ आदिकाव्यत्तिले निबन्धित्ताऩ्।
‘‘संसारार्णवतारिणीं’’(कश्यप-स्मृतिः) ऎऩ्ऱुम् हिरण्यगर्भकाश्यपादिगळुम् सॊऩ्ऩार्गळ्।
‘‘वाचः परं प्रार्थयिता प्रपद्येन्नियतःश्रियं’’(शौनकसंहिता) ऎऩ्ऱु शौनकभगवान् विधित्ताऩ्।
‘‘आत्मविद्या च देवि त्वं विमुक्तिफलदायिनी’’(विष्णुपुराणम् १-९२०) ऎऩ्ऱु वसिष्ठपुलस्त्यवरप्रसादलब्ध-परदेवतापारमार्थ्यज्ञानमुडैय श्रीपराशरब्रह्मर्षियरुळिच्चॆय्दाऩ्।
‘‘विमुक्तिफलदायिनी’’ ऎऩ्गिऱविदु आत्मविद्याविशेषणमाऩालुम् तत्सामानाधिकरण्यत्ताले अदु इवळुडैय विभूतियायिऱ्ऱु।
श्रियःपति ताऩुम् ४७‘‘यामालम्ब्य सुखेनेमं दुस्तरं हि गुणोदधिम् । निस्तरन्त्यचिरेणैव व्यक्तध्यानपरायणाः’’(श्री सात्त्वत-संहिता १२-८४) ऎऩ्ऱु श्रीसात्त्वतसंहितैयिले श्रीपतिरूपध्यानत्तिले यरुळिच्चॆय्दाऩ्। तत्परङ्गळाऩ शास्त्रङ्गळ् निऱ्क इम्मध्यस्थशास्त्रङ्गळतिप्रबलङ्गळ्।
आळवन्दारुम् ४८‘‘जगत्समस्तं यदपाङ्गसंश्रयं’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् ३७) ऎऩ्ऱुम्,
४९‘‘श्रेयो न ह्यरविन्दलोचनमनः कान्ताप्रसादादृते संसृत्यक्षरवैष्णवाध्वसु नृणां संभाव्यते कर्हिचित्’’(चतुः-श्लोकी ३)ऎऩ्ऱुमरुळिच्चॆय्दार्। श्रीभाष्यकाररुम् श्रीवैकुण्ठगद्यत्तिले ५०‘‘शेषशेषाशनादि सर्वं परिजनं भगवतस्तत्तदवस्थोचितपरिचर्यायामाज्ञापयन्त्या’’(वैकुण्ठ-गद्यम्) ऎऩ्ऱु भगवत्कैङ्कर्यरूपपरमपुरुषार्थम् इवळ् नियोगत्तिऩ्बडिये नडत्तवेणुमॆऩ्ऱु अरुळिच्चॆय्दार्। कूरत्ताऴ्वाऩुम् ५१‘‘स्वस्ति श्रीर्दिशतादशेषजगतां सर्गोपसर्गस्थितीस्स्वर्गं दुर्गतिमापवर्गिकपदं सर्वञ्च कुर्वन् हरिः । यस्या वीक्ष्य मुखं तदिङ्गितपराधीनो विधत्तेऽखिलं क्रीडेयं खलु नान्यथास्य रसदा स्यादैकरस्यात्तया’’(श्री स्तवम् १) ऎऩ्ऱु संग्रहित्त अर्थत्तै ५२‘‘देवि त्वन्महिमावधिर्न हरिणा नापि त्वया ज्ञायते’’(श्री स्तवम् ८) ऎऩ्ऱु तुडङ्गि विस्तरित्तार्।
भट्टरुम् ५३‘‘ऐश्वर्यमक्षरगतिं परमं पदं वा कस्मैचिदञ्जलिभरं वहते वितीर्य । अस्मै न किञ्चिदुचितं कृतमित्यथाम्ब त्वं लज्जसे कथय कोऽयमुदारभावः’’(श्री-गुण-रत्न-कोशः ५८)
“कृतमित्यथाम्ब त्वं लज्जसे कथय कोऽयमुदारभावः’’ ऎऩ्ऱु श्रुतियिलुदारशब्दत्तुक्कु व्याख्यानम् पण्णिऩार्। श्रीसूक्तभाष्यत्तिले पॆरिय जीयरुम् अपेक्षितार्थङ्गळॆल्लाम् उपपादित्तार्। इप्पडि श्रुतिस्मृतिसंप्रदायम् निऱ्किऱ निलैगळैक् कॊण्डु श्रीमच्छब्दत्तिऱ् सॊऩ्ऩ विशेषणत्तुक्कु विग्रहादिगळुक्कुप्पोले वस्त्वनुरूपमाऩ उपयोगविशेषङ्गळै सहृदयरऱिन्दुगॊळ्वदु।
भरस्वीकाररहितं रक्षासङ्कल्पवर्जितम् । गुणादिकमिहेष्टं हि शरण्यस्य विशेषणम् ॥ ऐकरस्यजुषोश्शेषिदंपत्योस्सर्वकर्मसु । विशेषणविशेष्यत्वं श्रुतं कस्मान्न रोचते ॥ प्रतर्दनादिविद्यासु वेद्येऽपि परमात्मनि । अचेतनवदिच्छामश्चेतनञ्च विशेषणम् ॥ इत्थं प्रपत्तिविद्यायां तत्तन्मन्त्रानुसारतः । विभुः पत्न्या गुणाद्यैश्च विशिष्टो विषयोऽत्र नः ॥
इङ्गु केवलकुतर्कङ्गळैयिट्टु प्रमाणङ्गळै बाधिक्कलागादॆऩ्ऩुमिडम् मुऩ्बे सॊऩ्ऩोम्। आगैयाल् यथाप्रमाणम् शरण्याभिप्रायविशेषानुगुणमाग विशिष्टमुपेयमाऩाऱ्पोले विशिष्टमुपायमागक् कुऱैयिल्लै। नारायणशब्दत्तिलुम् चरणशब्दत्तिलुन्दोऱ्ऱुगिऱ गुणविशेषविग्रह विशेषादिविशिष्टमाऩ एकम् उपायमाऩाऱ्पोले तुल्ययोगक्षेममाऩ श्रीमच्छब्दत्तिल् तोऱ्ऱिऩ नित्यपत्नीसम्बन्धविशिष्टमाऩालुमुपायैक्यत्तुक्कुक् कुऱैयिल्लै। उपायविशेषणङ्गळैयॆल्लाम् विट्टु उपायत्तैये एकमाक्कवेणुमॆऩ्ऩिल्; उपायत्वमुम् विशेषणमऩ्ऱिक्केबोम्। विशेषणप्रयुक्तमाय् विशेष्यत्तुक्कु वरुमेऱ्ऱत्ताल् विशेष्यत्तुक्कु वैगुण्यादिगळ् वारादॆऩ्ऱु ५४‘‘स्वतःश्रीस्त्वं विष्णोस्स्वमसि तत एवैष भगवान् त्वदायत्तर्द्धित्वेऽप्यभवदपराधीनविभवः । स्वया दीप्त्या रत्नं भवदपि महार्घं न विगुणं न कुण्ठस्वातन्त्र्यं भवति च न चान्याहितगुणम्’’(श्री-गुण-रत्न-कोशः ३१) ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिले निर्णयिक्कप्पट्टदु। विशेषणत्ताल् विशेष्यत्तुक्कु वरुम् अतिशयम् पोले विशेष्यत्तुक्कु स्वरूपानुबन्धियाऩ अतिशयमुम् ५५‘‘अनन्या राघवेणाहं भास्करेण प्रभा यथा’’(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् २१-१५) ऎऩ्गिऱ दृष्टान्तत्तिले काणलाम्। भास्करऩुक्कुम् प्रभैक्कुम् स्वतस्सिद्धमाऩ तेजस्त्वम्बोले इरुवर्क्कुम् ५६‘‘अनन्याधीनकल्याणं’’(लक्ष्मी-कल्याणम्) ऎऩ्गिऱबडिये स्वभावसिद्धकल्याणतैयाले ५७‘‘अप्रमेयं हि तत्तेजो यस्य सा जनकात्मजा’’(रामायणम् आरण्यकाण्डम् ३७-१८) ऎऩ्ऱुम्, ५८‘‘तव श्रिया’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् ३८) ऎऩ्ऱुम्, ५९’’उऩ् तिरु’’(पॆरियाऴ्वार् तिरुमॊऴि १०-१०-२) वॆऩ्ऱुम्, ६०‘‘श्रियःश्रीः’’(श्री-गुण-रत्न-कोशः ९) ऎऩ्ऱुम्, ६१’’तिरुवुक्कुन्दिरुव्’’(पॆरियाऴ्वार् तिरुमॊऴि ७-७-१) ऎऩ्ऱुम् अन्योन्यातिशयावहङ्गळाग विशेषणविशेष्यङ्गळै निर्देशिक्किऱदऱ्कुङ् गुऱैयिल्लै। श्रुतिबलत्ताले ‘‘द्वौ च सदैकशेषी’’(सात्त्वतम्) ऎऩ्गिऱबडिये ‘‘उभयाधिष्ठानञ्चैकं शेषित्वं’’(षडर्थसंक्षेपम्) ऎऩ्ऱुम् सोमासियाण्डाऩ् षडर्थसंक्षेपत्तिल् निष्कर्षित्तबडिये इरुवरु मेकशेषित्वाश्रयमाऩबडियाले हविर्विशेषङ्गळिले अग्नाविष्णुप्रभृतिकळुक्कुप् पोले आत्महविस्समर्पणप्रतिसम्बन्धिकळागक् कुऱैयिल्लै।
‘‘युवत्वादौ तुल्येऽप्यपरवशता शत्रुशमनस्थिरत्वादीन् कृत्वा भगवति गुणान् पुंस्त्वसुलभान् । त्वयि स्त्रीत्वैकान्तान्मृदिमपतिपारार्थ्य करुणा क्षमादीन्वा भोक्तुं भवति युवयोरात्मनि भिदा’’(श्री-गुण-रत्न-कोशः ३४) ऎऩ्गिऱबडिये पत्निक्कु नित्यपतिपारार्थ्यत्ताले यागतन्त्रत्तिऱ्पोले पतिप्रधानमाग शास्त्रङ् गळिलुपदेशङ्गळुक्कुम् एकऩ् यजमानऩॆऩ्ऩुमाप्पोले एकव्यपदेशत्तुक्कुङ् गुऱैयिल्लै।
६५’’तामरैयाळ् केळ्वऩॊरुवऩैये नोक्कुमुणर्व्’’ (मुदल् तिरुवन्दादि ६७) ऎऩ्गिऱदऱ्कुमिदुवे तात्पर्यम्।
६६ ‘‘तदन्तर्भावात् त्वां न पृथगभिधत्ते श्रुतिरपि” ( श्री-गुण-रत्न-कोशः २८) ऎऩ्गिऱ वऴिगळुङ् गण्डुगॊळ्वदु। ’’ऎम्बॆरुमाऩैच् चॊऩ्ऩविडत्तिलेबिराट्टियैयुञ् जॊल्लिऱ्ऱाम्’’
ऎऩ्ऱु तुडङ्गि उडैयवररुळिच् चॆय्द वार्त्तैयै आच्चाऩ्बक्कलिले केट्टु नञ्जीयर् संग्रहित्तार्।
आगैयाले काम्यप्रधानमाऩ अधिकारार्चनरूपत्तिलुम् विष्णुपत्नीत्वम् प्रतिष्ठित मागैयाले लयभोगार्चनङ्गळिले प्रवृत्तराय् अनन्यप्रयोजनराऩ मुमुक्षुक्कळुक् कुम् काम्यप्रधानमाऩ भगवद्रूपत्तिऱ्पोले मातृत्वाद्युपाधिकमाऩ प्रणामाद्याचारङ् गळुक्कुक्कुऱैयिल्लै।
इप्पडि मध्यस्थदृष्टियाले प्रामाणिकार्थङ्गळ् तोऱ्ऱच्चॆय्दे पऱ्ऱिऩदु विडादॊऴियिल्,
६७‘‘दृढपूर्वश्रुतो मूर्खो धर्माणामविशारदः ।
वृद्धानपृच्छन्सन्देहानन्धश्वभ्रमिवर्च्छति’
(भारतम् कर्ण-पर्व ७२-५४)’,
६८‘‘अन्यथा मन्दबुद्धीनां प्रतिभाति दुरात्मानां । कुतर्क-व्याळदष्टानां विभ्रान्तेन्द्रियवाजिनां’’(इतिहास-समुच्चयः ३३-१०८) ऎऩ्गिऱ दशैयाम्।
आगैयाल् सिद्धोपायशब्द-वाच्यविमर्शत्तिल्
६९‘‘नानयोर्विद्यते परं’’(विष्णुपुराणम् १-८-३५),
७०‘‘यथा सर्वगतो विष्णुस्तथैवेयं द्विजोत्तम’’(विष्णुपुराणम् १-८-१७),
‘अस्या देव्या मनस्तस्मिन् तस्य चास्यां प्रतिष्ठितं ।
तेनेयं स च धर्मात्मा मुहूर्तमपि जीवति॥’’
(रामा-सुन्दर १५-५२),
‘‘व्यापकावतिसंश्लेषादेकतत्त्वमिवोदितौ’’
(अहिर्बुध्न्य-संहिता ४-७८)
ऎऩ्गिऱबडिये एकशेषित्वत्तालुम् एकाभिप्रायतैयालुम् परस्पर प्रावण्यातिशयत्तालुम् स्वरूपरूपादिगळिल् पिरिवऱ्ऱ अन्वयविशेषत्तालुम्
‘‘गाढोपगूढानि ते’’(चतुः-श्लोकी ४) ऎऩ्ऩुम्बडि
सुश्लिष्टमाऩ विशिष्टतत्त्वम् निऱ्किऱनिलैगुलैयादबडि सविशेषणमाऩ नारायणशब्दम् प्रतिपादिक्किऱबडियै अनुसन्धिक्कै सत्त्वस्थर्क्कुप् प्राप्तम्।
समस्तपुरुषार्थानां
साधकस्य दयानिधेः ।
श्रीमतः पूर्वसिद्धत्वात्
सिद्धोपायमिमं विदुः ॥
भक्तिप्रपत्तिप्रमुखं
तद्वशीकारकारणम् ।
तत्तत्फलार्थिसाध्यत्वात्
साध्योपायं विदुर्बुधाः ॥
साध्योपायोत्तरङ्गेण
सिद्धोपायस्य शेषिणः ।
लीलाप्रवाहः कारुण्य-
प्रवाहेण निरुध्यते ॥
तेनैव सर्वे लीयन्ते
सिकतासेतुबन्धवत् ।
स्वतन्त्रस्यापि सङ्कल्पास्
स्वकैङ्कर्यनिरोधकाः ॥
प्रसादनस्योपायत्वे
शास्त्रीयेऽपि फलं प्रति ।
कर्तृत्वाव्यवधानाद्यैस्
सिद्धोपायप्रधानता ॥
स्वतन्त्रन्यासनिष्ठानां सिद्धोपाये विभौ स्थितिः ।
क्षणात्स्वयत्नविरतिव्यक्त्यै प्रोक्ता विशेषतः ॥
अतो यदर्थं स्वभरस्
सिद्धोपाये निवेशितः ।
तदर्थं शान्त-यत्नोऽसौ
सिद्धोपायं प्रतीक्षते ॥
प्रपत्तेर्लक्षणे मन्त्रे विधौ वाक्यान्तरेषु च ।
भाष्यादौ संप्रदाये चोपायत्वं ब्रह्मणि स्थितम् ॥
पूर्वसिद्धस्य देशादेर्धर्मत्वं यद्वदिष्यते ।
एवं तत्त्वविदः प्राहुः कृष्णं धर्मं सनातनम् ॥
इस्सिद्धोपायम् रहस्यत्रयत्तिल् प्रथमाक्षरादिस्थानङ्गळिले अनुसन्धेयम्।
मऩ्ऩुमऩैत्तुऱवाय् मरुण्माऱ्ऱरुळाऴियुमाय्त् तऩ्ऩिऩैवालऩैत्तुन् दरित्तोङ्गुन्दऩियिऱैयाय् इऩ्ऩमुदत्तमुदालिरङ्गुन् दिरुनारणऩे मऩ्ऩियवऩ्सरण्मऱ्ऱोर्बऱ्ऱिऩ्ऱि वरिप्पवर्क्के। (३४)विश्राम्यद्भिरुपर्युपर्यपि दिवानक्तं बहिर्दर्शनै-रस्मद्देशिकसंप्रदायरहितैरद्यापि नालक्षितः । स्वप्राप्तेस्स्वयमेव साधनतया जोघुष्यमाणश्श्रुतौ
सत्त्वस्थेषु भजेत सन्निधिमसौ शान्तावधिश्शेवधिः ॥ ५२ ॥
इति श्रीकवितार्किकसिंहस्य सर्वतन्त्रस्वतन्त्रस्य श्रीमद्वेङ्कटनाथस्य वेदान्ताचार्यस्य कृतिषु श्रीमद्रहस्यत्रयसारे सिद्धोपायशोधनाधिकारः त्रयोविंशः ॥ श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥