॥ श्रीः ॥
॥ श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥
॥ श्रीमद्रहस्यत्रयसारे स्वनिष्ठाभिज्ञानाधिकारः ॥ १४ ॥
स्वरूपोपायार्थेष्व् अवितथ-निविष्टस्थिरमते-
स्स्वनिष्ठाभिज्ञानं सुभगमपवर्गादुपनतात् ।
प्रथिम्ना यस्यासौ (दौ) प्रभवति विनीतस्स्थगयितुं
गभीरान् दुष्पूरान् गगनमहतश्छिद्रनिवहान् ॥ ३२ ॥
इप्पडित् तऩक्कु निष्ठैयुण्डॆऩ्ऱु ताऩऱियुम्बडि यॆङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्;
परराले परिभवादिगळुण्डाम्बोदु तऩ् देहादिगळैप्पऱ्ऱ परि-भावकर् सॊल्लुगिऱ कुऱ्ऱङ्गळ् तऩ् स्वरूपत्तिल् तट्टादबडि कण्डु विषादादिगळऱ्ऱिरुक्कैयुम्,
‘‘शप्यमानस्य यत् पापं शपन्तमधिगच्छति’’(भारतम् आश्वमेधिक-पर्व ११०-६४।)
ऎऩ्गिऱबडिये परिभवादिगळाले तऩ् पापत्तै वाङ्गिक्कॊळ्ळुगिऱ मदिगेडरैप्पऱ्ऱ
‘‘बद्धवैराणि भूतानि द्वेषं कुर्वन्ति चेत्ततः ।
शोच्यान्यहोऽतिमोहेन व्याप्तानीति मनीषिणा ॥’’(विष्णुपुराणम् १-७-८२)
‘‘आत्मद्रुहममर्यादं मूढमुज्झितसत्पथम् । सुतरामनुकम्पेत नरकार्चिष्मदिन्धनम्’’(आयुर्वेदः)
ऎऩ्गिऱबडिये करैबुरण्ड कृपैयुम्,
‘‘अमर्यादःक्षुद्रः’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् ६५।) ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तालुम्, ‘वाडिऩेऩ् वाडि’(पॆरिय तिरुमॊऴि १-१।) मुदलाऩ आऴ्वार्गळ् पासुरङ्गळालुम्
तऩक्कु अनुसन्धेयमाग उदाहरित्त दोषङ्गळै परिवादादिगळाले मऱवादबडि पण्णि ऩार्गळॆऩ्गिऱ उपकारस्मृतियुम्,
आत्माक्कळुक्कॆल्लाम् स्वरूपानुबन्धियाऩ भगवत्पारतन्त्र्यत्तैयुम् क्षेत्रज्ञरॆल्लारुम् कर्मवश्यराय् निऱ्किऱ निलैयैयुम् पार्त्तु नमक्कुम् नम्मळविल् परिभवादिगळ् पण्णुगिऱ चेतनरुक्कुमुळ्ळ कर्मानुगुणमाग इऩ्बुऱुमिव्विळैयाट्टुडैयऩाऩ स्वतन्त्रशेषियाले प्रेरितरायवर्गळ् परिभवादिगळ् पण्णुगिऱार्गळॆऩ्ऱु अवर्गळ् पक्कल् निर्विकारचित्ततैयुम्,
प्रारब्धपापविशेषञ्जिगैयऱुगिऱदॆऩ्गिऱ सन्तोषमुम् नडैयाडिऱ्ऱागिल् प्रथम मध्यमपदङ्गळिले शोधितमाऩबडिये अचिद्वैलक्षण्यत्तैयुम्, सर्वभूतानुकूल्यादिगळुक्कु योग्यमाऩ ज्ञानत्तैयुम्,
सर्वतोमुखमाऩ आकिञ्चन्यत्तैयुम्,
स्वतस्सर्वसमऩाय् कर्मानुरूप फलप्रदऩाऩ स्वतन्त्रशेषिक्कु इष्टविनियोगार्हमाम्बडि अनन्यार्हशेषत्वपारतन्त्र्यङ्गळैयुम्, ‘‘यद्धितं मम देवेश’’(जितन्ता-स्तोत्रम् १-१८।) इत्यादि कळिऱ्पडिये पराधीनहितसिद्धियैयुम् उडैय तऩ् स्वरूपत्तिले निष्ठैयुण्डॆऩ्ऱऱियलाम्।
सर्वेश्वरऩैयॊऴियत् ताऩुम् पिऱरुन्दऩक्कुत् तञ्जमऩ्ऱॆऩ्गिऱ बुद्धियुम्
मृत्युपर्यन्तमाऩ भयहेतुक्कळैक् कण्डालुम् ‘‘प्रायेणाकृतकृत्यत्वान्मृत्योरुद्विजते जनः । कृतकृत्याः प्रतीक्षन्ते मृत्युं प्रियमिवातिथिम्’’(इतिहास-समुच्चयः ७-३८) ऎऩ्गिऱबडिये इश्शरीरानन्तरम् ऎऩ्बडप्पुगुगिऱोमॆऩ्गिऱ करैदलऱ्ऱु अभिमतासक्तियाले प्रीतऩायिरुक्कैयुम्,
‘‘गजं वा वीक्ष्य सिंहं वा व्याघ्रं वाऽपि वरानना । नाहारयति संत्रासं बाहू रामस्य संश्रिता’’(रामा अयोध्या-६०-२०।) ऎऩ्ऱुम्, ‘‘असन्देशात्तु रामस्य तपसश्चानुपालनात् । न त्वा कुर्मि दशग्रीव भस्म भस्मार्हतेजसा’’(रामा सुन्दर २२-२०) ऎऩ्ऱुम्,
‘‘शरैस्तु सङ्कुलां कृत्वा लङ्कां परबलार्दनः । मान्नयेद्यदि काकुत्स्थस्तत्तस्य सदृशं भवेत्’’(रामा सुन्दर ३९-३०) ऎऩ्ऱुम्
पिराट्टि नडत्तिक्काट्टिऩ रक्षकावष्टंभत्तालुळ्ळ तेऱ्ऱमुम्,
ताऩ् भरन्यासम् पण्णिऩ विषयत्तिल् स्वयत्नमऱ्ऱिरुक्कैयुम्,
अदिल् अनिष्टनिवृत्तियुमिष्टप्राप्तियुम् अवऩ्गैयदे यॆऩ्ऱिरुक्कैयुम्
उण्डायिऱ्ऱागिल् ताऩ् कोलिऩ सकलफलत्तुक्कुम् साधनमागवऱ्ऱाय् चरमश्लोकत्तिल् पूर्वार्धत्तिले विहितमाय् द्वयत्तिल् पूर्वखण्डत्तिल् अनुसन्धेयमाय् तिरुमन्त्रत्तिल् मध्यमपदत्तिलुम् विवक्षित माऩ उपायत्तिल् तऩक्कु निष्ठैयुण्डॆऩ्ऱऱियलाम्।
‘‘उत्पत्तिस्थितिनाशानां स्थितौ चिन्ता कुतस्तव । यथोत्पत्तिर्यथानाशस्स्थितिस्तद्वद्भविष्यति ॥’’()
‘‘अचेष्टमानमासीनं श्रीः कञ्चिदुपतिष्ठति । कर्मी कर्मानुसृत्यान्यो न प्राश्यमधिगच्छति ॥’’(भारतम् शान्ति-पर्व ३३९-१५)
ऎऩ्गिऱ पडिये प्रारब्धकर्मविशेषाधीनमाग ईश्वरऩ् सॆय्युम् देहयात्रादिगळिल् करैदलऱ्ऱु
ताऩ् करैन्दालुम्
‘‘उत्पतन्नपि चाकाशं विशन्नपि रसातलम् ।
अटन्नपि महीं कृत्स्नां नादत्तमुपतिष्ठते’’(),
‘‘यत्किञ्चिद्वर्तते लोके सर्वं तन्मद्विचेष्टितम् । अन्योह्यन्यच्चिन्तयति स्वच्छन्दं विदधाम्यहम्’’(भारतम् शान्ति-पर्व ३५९-५६।)
ऎऩ्गिऱबडिये ईश्वरऩ् निऩैविऩ्बडियल्लदॊऩ्ऱुम् नडवादॆऩ्ऱु प्रतिसन्धानम् पण्णि
‘‘अप्रयत्नागतास्सेव्या गृहस्थैविर्षयास्सदा । प्रयत्नेनापि कर्तव्यः स्वधर्म इति मे मतिः ॥’’(भारतम् शान्ति-पर्व ३०१-३६।) ‘‘नाहारं चिन्तयेत् प्राज्ञो धर्ममेवानुचिन्तयेत् ।
आहारो हि मनुष्याणां जन्मना सह जायते ॥’’()
ऎऩ्ऱु पराशरगीतादिगळिलुम्,
‘‘नसन्निपतितं धर्म्यमुपभोगं यदृच्छया ।
प्रत्याचक्षे न चाप्येनमनुरुन्धे सुदुर्लभम् ॥’’
(भारतम् शान्ति-पर्व १७५-५)
ऎऩ्ऱु अजगरोपाख्यानत्तिलुञ् जॊल्लुगिऱबडिये
शास्त्रविरुद्धमल्लाद विषयङ्गळ् ताऩॊरु विरगु सॆय्यादिरुक्क भगवत्सङ्कल्पत्ताले ताऩे वरक्कण्डु प्रारब्धकर्मफलमाऩ तऩिसु तीरुगिऱदॆऩ्ऱु विलक्कादे अनुभविक्कैयुम्,
इप्पडि कर्मविशेषाधीनमाग वरुगिऱ प्राप्यान्तरलाभालाभङ्गळिल्
‘‘तयोरेकतरो राशिर्यद्येनमुपसन्नमेत् ।
न सुखं प्राप्य संहृष्येन्न दुःखं प्राप्य संज्वरेत् ॥’’
(भारतम् शान्ति-पर्व १७५-५)
ऎऩ्ऱुम्,
‘उळ तॆऩ्ऱिऱुमावार्’(इरण्डान्दिरुवन्दादि ४५) ऎऩ्ऱुञ् जॊल्लुगिऱबडिये हर्षशोकङ्गळऱ्ऱु स्वरूपानुरूपमाऩ परमप्राप्यकैङ्कर्यत्तिले रुचियुम्,
स्त्रोत्रत्तिलुम् श्रीवैकुण्ठगद्यादिगळिलुम् “कदा? कदा?” ऎऩ्ऱु वाय् पुलऱ्ऱप्पण्णुगिऱ प्राप्तियिल् त्वरैयुम्नडैयाडिऱ्ऱागिल् तिरुमन्त्रत्तिल् नारायणशब्दत्तिल् चतुर्थियालुम्, द्वयत्तिल् चतुर्थीनमस्सुक्कळालुम्, चरमश्लोकत्तिल् ‘‘अहं त्वा सर्वपापेभ्यो मोक्षयिष्यामि’’ ऎऩ्गिऱ वाक्यत्तालुम् कडलैक् कैयिट्टुक् काट्टुमाप्पोले काट्टप्पट्ट अपरिच्छेद्यमाऩ परमपुरुषार्थत्तिले निष्ठैयुण्डॆऩ्ऱऱियलाम्।
इप्पडिअव्वो अडैयाळङ्गळाले ‘‘अहमात्मा न देहोऽस्मि विष्णुशेषोऽपरिग्रहः । तमेव शरणं प्राप्तस्तत्कैङ्कर्यचिकीर्षया ॥’’() ऎऩ्गिऱबडिये मूलमन्त्रादिगळैक् कॊण्डु स्वरूपोपायपुरुषार्थङ्गळिल् तऩ्ऩुडैय निष्ठैयै युणर्न्दुबोरुमिव्व धिकारिक्कु
‘‘नैषा पश्यति राक्षस्यो नेमान्पुष्पफलद्रुमान् ।
एकस्थहृदया नूनं राममेवानुपश्यति ॥’’
(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् १६-२५।)
ऎऩ्गिऱबडिये
विरोधियोडे कूडियिरुक्किऱ तऩक्कु पाक्षिकमाग संभावितमाऩ ब्रह्मविदपचारादिव्यतिरिक्तङ्गळाऩ एदेऩुमॊरु भीतिहेतुक्कळिलुम्, स्वरूपप्राप्तकैङ्कर्यव्यतिरिक्तङ्गळाऩ एदेऩुमॊरु प्रीतिहेतुक्कळिलुम् कण्णोट्टमुण्डागादु -
यदृच्छया उण्डाऩालुमवऱ्ऱाल् भीतियुम् प्रीतियुमुण्डागादु।
मुक्कियमन्दिरङ्गाट्टिय मूऩ्ऱिऩिलैयुडैयार्
तक्कवैयऩ्ऱित् तगादवैयॊऩ्ऱुन् दमक्किसैयार्
इक्करुमङ्गळॆमक्कुळवॆऩ्ऩुमिलक्कणत्ताल्
मिक्कवुणर्त्तियर् मेदिऩिमेविय विण्णवरे। ( २१ )
स्वापोद्बोधव्यतिकर निभे भोगमोक्षान्तराळे
कालं कञ्चिज्जगति विधिना केनचित् स्थाप्यमानाः ।
तत्त्वोपायप्रभृतिविषये स्वामिदत्तां स्वनिष्ठां
शेषां कृत्वा शिरसि कृतिनश्शेषमायुर्नयन्ति ॥ ३३ ॥
इति श्रीकवितार्किकसिंहस्य सर्वतन्त्रस्वतन्त्रस्य
श्रीमद्वेङ्कटनाथस्य वेदान्ताचार्यस्य कृतिषु
श्रीमद्रहस्यत्रयसारे
स्वनिष्ठाभिज्ञानाधिकारश्चतुर्दशः ॥
श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥