॥ श्रीः ॥
॥ श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥ ॥
श्रीमद्रहस्यत्रयसारे मूलमन्त्राधिकारः ॥
तारं पूर्वं तदनु हृदयं तच्च नारायणाये-
त्याम्नायोक्तं पदमवयतां सार्धमाचार्यदत्तम् । अङ्गीकुर्वन्नलसमनसामात्मरक्षाभरन्नः
क्षिप्रं देवः क्षिपतु निखिलान् किङ्करैश्वर्यविघ्नान् ॥ ५९ ॥
कल्याणमावहतु कार्तयुगं स्वधर्मं प्रख्यापयन् प्रणिहितेषु नरादिकेषु ।
आद्यं कमप्यधिगतो रथमष्टचक्रं बन्धुस्सतां बदरिकाश्रमतापसो नः ॥ ६०॥
यदन्तस्थमशेषेण वाङ्मयं वेदवैदिकं ।
तस्मै व्यापकमुख्याय मन्त्राय महते नमः ॥ ६१ ॥
इह मूलमन्त्रसंवृतमर्थमशेषेण कश्चिदनुभवति ।
स्फटिकतल निहित निधिमिव देशिकदत्तेन चक्षुषा जन्तुः ॥ ६२ ॥
सत्वस्थर्क्कनुसन्धेयङ्गळान सारतमार्थङ्गळैयुम् अवऱ्ऱिनुडैय स्थिरीकरणप्रकारङ्गळैयुम् प्रतिपादित्तोम्. इवऱ्ऱैयॆल्लाम् प्रकाशिप्पिक्किऱ रहस्यत्रयत्तिल् पदवाक्ययोजनैगळिरुक्कुम्बडि सॊल्लुगिऱोम्. अवऱ्ऱिल् मुऱ्पड तिरुमन्त्रम् परशेषतैकरसस्वरूपादिगळैत्तॆळिवित्तु अम्मुखत्ताले समस्तप्रतिबन्धकनिवृत्तिपूर्वकपरमपुरुषार्थप्राप्तियिले रुचियैयुम् त्वरैयैयुम् विळैप्पित्तु उपायाधिकारपूर्तियै युण्डाक्कुम्. इप्पडि अधि-कारियानवनुडैय फलापेक्षापूर्वकोपायविशेषानुष्ठानप्रकारत्तै द्वयम् विशदमाग प्रकाशिप्पिक्कुम्. इव्वुपाय विशेषत्तै विधिक्किऱदु चरमश्लोकम्. इवै मूऩ्ऱिलुम् तनित्तनियेयॆल्लावर्थङ्गळैयुम् शाब्दमागवुमार्थमागवुङ्
गाणलामागिलुम् ओरॊऩ्ऱिलेयोरॊऩ्ऱुक्कु नोक्कायिरुक्कुम्. तिरुमन्त्रत्तिल् प्रथमपदत्तिल् प्रथमाक्षरत्तिले संक्षिप्तमान शरण्यपरतत्त्वत्तैयुम् इदिल् मध्यमतृतीयपदङ्गळिले प्रतिपन्नमान उपायोपेयङ्गळैयुमडैवे विशदमाक्कुगिऱदु द्वयम्. इदिल् “प्रपद्ये” ऎन्गिऱ पदत्तिलुत्तमनाले विवक्षितमान अधिकारिविशेषत्तैयुम् अर्थसिद्धमान उपायान्तरनैरपेक्ष्यत्तैयुम् उपेयत्तिल् नमश्शब्दसंक्षिप्तमान विरोधिनिवृत्त्यंशत्तैयुम् वॆळियिडुगिऱदु चरम-श्लोकम्. इवैमूऩ्ऱुम् नमक्कु ज्ञानानुष्ठानफलनिदानङ्गळाय्क्कॊण्डु
धारकपोषकभोग्यङ्गळ्. 1“व्यक्तं हि भगवान् देवस्साक्षान्नारायणस्स्वयम् । अष्टाक्षरस्वरूपेण मुखेषु परिवर्तते”(नारदीयम् 1-32) ऎन्गिऱप्पडिये देशिकजिह्वैयिलेयिरुन्दु शिष्यहृदयगुहान्धकारत्तैक् कऴित्तु परशेषतैकरसमान परिशुद्धस्वरूपत्तै वॆळियिट्टु सत्तालाभत्तैप् पण्णुगैयाले तिरुमन्त्रम् धारकम्. चरमोपायत्तिले प्रवर्तिक्कुम्बडियान ज्ञानविशेषोपचयहेतुवागैयाले श्रोतव्यशेषमिल्लादबडि उपायोपदेशपर्यवसानमान चरमश्लोकम् पोषकम्. सकृदुच्चारणत्ताले परमपुरुषार्थहेतुवाय्क्कॊण्डु सदानु-
सन्धानत्ताले कृतार्थनाक्कुगैयाले द्वयम् भोग्यम्. इवऱ्ऱिल् तिरुमन्त्रत् तिनुडैय ऋषिच्छन्दोदेवताबीजशक्तिवर्णविनियोगस्थानन्यासादिगळव्वो कल्पसंप्रदायङ्गळुक्कीडागक् कण्डुगॊळ्वदु.
इत् तिरुमन्त्रम् आथर्वणकठाद्युपनिषत्तुक्कळिलुम् मऱ्ऱुम् मन्वादिशास्त्रङ् गळिलुम् नारायणात्मकहैरण्यगर्भनारदीयबोधायनादिबहुविधकल्पङ्गळिलुम् सुप्रसिद्धवैभवमायिरुक्कुम्. मन्त्रान्तरङ्गळिऱ् काट्टिल् भगवन्मन्त्रङ्गळधिकमानाऱ् पोलवुम् अनन्तङ्गळान भगवन्मन्त्रङ्गळ् तन्निल् व्यापकत्रयमधिकमानाऱ्
पोलवुम् 2“मन्त्राणां परमो मन्त्रो गुह्यानां गुह्यमुत्तमम् । पवित्रञ्च पवित्राणां मूलमन्त्रस्सनातनः”(नारादीयम् 1-11) ऎन्गैयाले व्यापकमन्त्रङ्गळिलॆल्लात्तिलुमधिकमाय्, सर्ववेदसारमाय्, सर्वानिष्टनिवर्तनक्षममाय्, सर्वपुरुषार्थङ्गळुक्कुम् साधकमाय्, सर्वोपायङ्गळुक्कुमुपकारकमाय्, सर्ववर्णङ्गळुक्कुम् तन्दामधिकारानुगुणमाग वैदिकरूपत्तालुम् तान्त्रिकरूपत्तालुमुपजीव्यमाय्, व्याप्यव्यापकसर्वतत्वकण्ठोक्तिमत्ताय्, सर्वमन्त्रनैरपेक्ष्यकरमाय्, सर्वभगवन्मूर्तिगळुक्कुम् साधारणमायिरुक्कैयाले सर्वाचार्यर्गळुमित्तैये विरुम्बिप्पोरुवर्गळ्. आऴ्वार्गळुम् 3”निन् तिरुवॆट्टॆऴुत्तुङ्गऱ्”(पॆरिय तिरुमॊऴि 8-10-3) ऱॆऩ्ऱुम्, 4” ऎट्टॆऴुत्तुमोदुवार्गळ् वल्लर् वानमाळवे”(तिरुच्-छन्दविरुत्तम् 77) यॆऩ्ऱुम्, 5”ऎट्टॆऴुत्तुम् वारमाग वोदु वार्गळ् वल्लर् वानमाळवे”(तिरुच्-छन्दविरुत्तम् 78) यॆऩ्ऱुम्, 6”नाडु नगरमुनन्गऱिय नमो नारायणाय”(तिरुप्पल्लाण्डु 4) वॆऩ्ऱुम् 7”नल्वगैयाल् नमो नारायणा”(तिरुप्पल्लाण्डु 11)
वॆऩ्ऱुम् इत् तिरुमन्त्रत्तैये विरुम्बिप् पोन्दार्गळ्. ऋषिगळुम् “बहवो हि महात्मानो मुनयस्सनकादयः । अष्टाक्षरं समाश्रित्य ते जग्मुर्वैष्णवं पदम्”(नारदीयम् 1-16), “यथा सर्वेषु देवेषु नास्ति नारायणात्परः । तता सर्वेषु मन्त्रेषु नास्ति चाष्टाक्षरात्परः’(नारदीयम् 1-42)’, “भूत्वोर्द्ध्वबाहुरत्राद्य सत्यपूर्वं ब्रवीमि वः । हे पुत्रशिष्याश्शृणुत न मन्त्रोऽष्टाक्षरात्परः ॥ तदर्चनपरो नित्यं तद्भक्तस्तन्नमस्कुरु । तद्भक्ता न विनश्यन्ति ह्यष्टाक्षरपरायणाः”(नरसिंहपुराणम् 18-32), “आसीना वा शयाना वा तिष्ठन्तो यत्र कुत्र वा । नमो नारायणायेति मन्त्रैकशरणा वयम्”(नारदीयम्) ऎऩ्ऱार्गळ्. इत् तिरुमन्त्रत्तै सर्वेश्वरन् श्रीनारदभगवानैयिट्टु श्रीपुण्डरीकनुक्कुपदेशिप्पिक्क अवनुमित्तैये परमहितमागक् केट्टप्पडियाले “पुण्डरीकोऽपि धर्मात्मा नारायणपरायणः । नमो नारायणायेति मन्त्रमष्टाक्षरं जप”(इतिहाससमुच्चयः 33-130) न्नित्यादिगळिऱ् चॊल्लुगिऱप्पडिये इम्मन्त्रनिष्ठनाय् मुक्तनानान्. इम्मन्त्रत्तैत् तिरुमङ्गैयाऴ्वारुक्कु सर्वेश्वरन् तानेयुपदेशित्तान्
इदु प्रणवचतुर्थिगळै यॊऴिन्द-पोदु सर्वाधिकारमॆन्नुमिडम् श्रीवराह-पुराणत्तिल् कैशिकद्वादशीमाहात्म्यत्तिले 13“नमो नारायणेत्युक्त्वा श्वपाकः पुनरागमत्”(वराहपुराणम् 139-63) ऎन्गिऱ वचनत्ताले काट्टप्पट्टदु. इव्वर्थम् 14”नामञ्चॊल्लिल् नमो नारायणमे”(पॆरिय तिरुमॊऴि 6-10-1) यॆऩ्ऱुम्, 15”नन्मालैगॊण्डु नमो नारणा”(मुदल् तिरुवन्दादि 57, 95) वॆऩ्ऱुम्, 16”नावायिलुण्डे नमो नारणा वॆऩ्ऱोवादुरैक्कुमुरैयुण्डे”(मुदल् तिरुवन्दादि 95) यॆऩ्ऱुञ्चॊल्लुगिऱ पासुरङ्गळालुम् सिद्धम्. इदु ब्राह्मणादिगळुक्कु अधीतमान क्रमत्तिले प्रणवत्तोडे कूड अष्टाक्षरमायिरुक्कुम्.
“वैदिकं तान्त्रिकञ्चैव तथा वैदिकतान्त्रिकं । त्रिविधिं कर्मसंप्रोक्तं पञ्चरात्रामृतार्णवे ॥ वैदिकं ब्राह्मणानान्तु राज्ञां वैदिकतान्त्रिकं । तान्त्रिकं वैश्यशूद्राणां सर्वेषां तान्त्रिकन्तु वा ॥ अष्टाक्षरश्च यो मन्त्रो द्वादशाक्षर एव च । षडक्षरश्च यो मन्त्रो विष्णोरमिततेजसः ॥ एते मन्त्राः प्रधानास्तु वैदिकाः प्रणवैर्युताः । प्रणवेन विहीनास्तु तान्त्रिका एव कीर्तिताः”(नारदीयम्) “न स्वरः प्रणवोऽङ्गानि नाप्यन्यविधयस्तथा । स्त्रीणान्तु शूद्राजातीनां मन्त्रमात्रोक्तिरिष्यते”(नारदीयकल्पम्) ऎन्गिऱ पडिये प्रणवमॊऴिन्द-पोदु “तत्रोत्तरायणस्यादिर्बिन्दुमान्विष्णुरन्ततः । बीजमष्टाक्षरस्य स्यात्तेनाष्टाक्षरता भवेत्”(नारदीयम् 1-57) ऎन्गिऱ प्रक्रियैयाले ऎट्टॆऴुत्तुमनुसन्धेयमाग विधिक्कप्पट्टदु. प्रणवमॊऴिन्दालुम् अदु कूडिनालुळ्ळ फलमिव् वधिकारिगळुक्कुण्डॆन्नुमिडम् “किन्तत्र बहुभिर्मंत्रैः किन्तत्र बहुभिर्व्रतैः । नमो नारायणायेति मन्त्रस्सर्वार्थसाधक”(नारदीयम् 1-41) इत्यादिगळाले सिद्धम्. इप्पडि प्रणवमॊऴिय
अष्टाक्षरमान-पोदु प्रणवत्तिलर्थमॆल्लाम् इप् प्रणवप्रतिच्छन्दमाग शास्त्रम् वगुत्त वक्षरत्तिले प्रथमाक्षरम् सर्वसंग्राहकमान कणक्किले सुरुङ्गवनुसन्धेयम्. मध्यमाक्षरत्तिऱ्पॊरुळुमर्थसिद्धमाम्. इदिल् तृतीयाक्षरत्तिऱ्चॊल्लुगिऱ ज्ञातृ-त्वादिगळुम् नमस्सिल् द्वितीयाक्षरत्तिल् प्रकृतियालेयनुसन्धेयम्.
प्रणवम् स्वतन्त्रमान-पोदु एकमात्रम् द्विमात्रम् त्रिमात्रम् सार्धत्रिमात्रमॆऩ्ऱाऱ्पोले पल प्रकारमाय् अर्थङ्गळुमप्पडिये कार्यकारणावस्थ परमात्मवाचकत्वादिप्रक्रियैयाले पल वगैप्पट्टिरुक्कुम्. व्यापकमन्त्रङ्गळिलुम् प्रणवत्तै परमात्मप्रधानमागवुम् सिल शास्त्रङ्गळ् सॊल्लुम्. इदिन् प्रभावम् “आद्यन्तु त्र्यक्षरं ब्रह्म त्रयी यत्र प्रतिष्ठिता । स गुह्योऽन्यस्त्रिवृद्वेदो यस्तं वेद स वेदवि”(मनुस्मृति 11-265) दित्यादिगळिले प्रसिद्धम्. इदु “हविर्गहीत्वात्मरूपं वसुरण्येति मन्त्रतः । जुहुयात् प्रणवेनाग्ना वच्युताख्ये सनातने”()
ऎन्गिऱप्पडिये न्यासविद्यैयिल् स्वतन्त्रमाय् आत्मसमर्पणपरमायिरुक्कुम्. अक् कट्टळैयिलेय् इङ्गुम् समर्पणपरमागवुम् योजिप्पार्गळ्. इव्विडत्तिल् स्वरूपज्ञानप्राधान्यत्ताले शेषत्वानुसन्धानज्ञानमात्रमुपजीव्यम् ऎऩ्ऱुम् योजिप्पार्गळ्. अप्पोदु इश् शेषत्वानुसन्धानमधिकारत्तिले सेरुम्. “क्षेत्रज्ञस्येश्वरज्ञानाद्विशुद्धिः परमा मता”(याज्ञवल्क्यस्मृति 3-34) ऎऩ्ऱदु शेषितत्त्वज्ञानमात्रपरमान पोदु उपायानर्हतानिवृत्तिपरम्. उपायरूपज्ञानान्तरत्तै विवक्षिक्कुम्-पोदु मोक्षपरम्.
इप् प्रणवार्थानुसन्धानक्रमत्तै “ईदृशः परमात्मायं प्रत्यगात्मा तथेदृशः । तत्सम्बन्धानुसन्धानमिति योगः प्रकीर्तितः”(शाण्डिल्यस्मृति 5-17) ऎऩ्ऱु श्रीशाण्डिल्यभगवानरुळिच्चॆय्दान्. इत्तै “अकारार्थो विष्णुर्जगदुदयरक्षा प्रळयकृन्मकारार्थो जीवस्तदुपकरणं वैष्णवमिदम् । उकारोऽन-न्यार्हं नियमयति सम्बन्धमनयोस्त्रयीसारस्त्र्यात्मा प्रणव इममर्थं समदिशत्”(अष्टश्लोकी 1) ऎऩ्ऱु विवरित्तार्गळ्. ”कण्णबुरमॊऩ्ऱुडैयानुक्कडियेयॊरुवर्क्कुरिये नो”(पॆरियदिरुमॊऴि 8-5-3) वॆन्गिऱदुम् इप्प्रणवार्थविवरणम्. प्रणवत्तिलक्षरत्रयत्तैयुम् वेदत्रयसारमाग श्रुतिस्मृतिगळ् प्रपञ्चित्तन्.
इव्वक्षरङ्गळिव्वर्थङ्गळैच् चॊल्लुगिऱप्पडि यॆङ्ङने यॆन्निल्; “अष्टाक्षरशरीराङ्गप्रणवाद्यक्षरेण तु । अकारेणाखिलाधारः परमात्माभिधीयते ॥ समस्तशब्दमूलत्वादकारस्य स्वभावतः । समस्तवाच्यमूलत्वाद्ब्रह्मणोऽपि स्वभावतः ॥ वाच्यवाचक सम्बन्धस्तयोरर्थात्प्रतीयते”(वामनपुराणम्.) ऎऩ्ऱु श्री वामनपुराणवचनत्ताले सर्ववाचकजातप्रकृतियान प्रथमाक्षरत्तुक्कु सर्ववाच्यजातप्रकृतियान नारायणन् वाच्यनॆऩ्ऱु प्रसिद्धमान अर्थत्तै वेदार्थसंग्रहत्तिले यरुळिच्चॆय्दार्. इत्ताले कारणवाक्यसिद्धमान सकलजगन्निमित्तोपादानकारणत्वमुम् अत्ताले आक्षिप्तमन सर्वज्ञत्व सर्वशक्तित्वादि गुणवर्गमुमिङ्गे सिद्धमायिऱ्ऱु. इव्वक्षरम् भगवद्वाचकमॆन्नुमिडम् “अ निषेधे पुमान्विष्णौ”() ऎऩ्ऱुम्, “अकारो विष्णुवाचकः”() ऎऩ्ऱुम्,
“अ इति भगवतो नारायणस्य प्रथमाभिधानमभिदधता किन्नाम मङ्गळं न कृतम्”(हरि-ग्रन्थः.) ऎऩ्ऱुम्, निघण्टुक्कळिलुम् प्रयोगङ्गळिलुम् प्रसिद्धम्. इदु व्याकरणव्युत्पत्तियाले सर्वेश्वरनैच् चॊल्लुम्-पोदु रक्षणप्रीणनादिविषयमान धातुविविले कर्तृवाचियान प्रत्ययत्ताले निष्पन्नमान पदमाय् सर्वरक्षकत्वादिविशिष्टनागक् काट्टुम्. इत् धातु अनेकार्थमेयागिलुम् रक्षणार्थत्तिल् प्रसिद्धिप्रकर्षत्तालुम् इव्वर्थमिङ्गे अपेक्षितमागैयालुम्, इङ्गे नानार्थङ्गळनुसन्धेयङ्गळागवॊरु निरुक्ति-यिल्लामैयालुम् प्रथमपठितमान रक्षणम् शाब्दमाय् मऱ्ऱ अपेक्षितार्थङ्गळित्ताले आक्षिप्तङ्गळाग अनुसन्धिक्कै उचितम् ऎऩ्ऱु इव्वळवे आचार्यर्गळ्
व्याख्यानम् पण्णिनार्गळ्. इन्द रक्षकत्वम् अवच्छेदकमिल्लामैयाले सर्वविषयम्. रक्षाप्रकारङ्गळ् विषयङ्गळ्दोऱुम् प्रमाणङ्गळ् काट्टिनप्पडियिले विचित्रङ्गळायिरुक्कुम्. इदु हेतुनिर्देशम् पण्णामैयाले निरुपाधिकमाय्त् तोऩ्ऱिनालुम् सापराधरान संसारिगळुक्कु मोक्षादिप्रदानत्तिल् स्वतन्त्रनान ईश्वरन् तान् सङ्कल्पित्तुवैत्तदॊरु व्याजत्तैयपेक्षित्तिरुक्कुम्. नित्यर् पक्कलिलुम् मुक्तर् पक्कलिलुम् निरुपाधिकसहजकारुण्यमात्रत्ताले स्थितस्थापनरूपेण रक्षैमुऴुक्क नडक्कुम्. इप्पडि स्वाभाविकमान रक्षकत्वम् प्रातिकूल्यम् नडक्कुङ्गालत्तिल् अनाद्यपराधत्ताले पिऱन्द निग्रहरूपोपाधियाले प्रतिबद्धमाम्. प्रतिबन्धकमान इव्वुपाधियैक् कऴिक्कैक्कागवे प्रपत्ति मुदलान व्याजङ्गळ् शास्त्रसिद्धङ्गळ्.
त्राणे स्वामित्वमौचित्यं न्यासाद्यास्सहकारिणः ।
प्रधानहेतुस्स्वातन्त्र्यविशिष्टा करुणा विभोः ॥॥
सर्वरक्षणदीक्षितनानवन् 31“लक्ष्म्या सह हृषीकेशो देव्या कारुण्यरूपया । रक्षकस्सर्वसिद्धान्ते वेदान्तेऽपि च गीयत”(लक्ष्मीतन्त्रम् 28-14) इत्यादिगळिऱ्पडिये सपत्नीकनाग सिद्धनायिरुक्कैयाले इङ्गे प्रमाणसिद्धोपयोगविशेषमान पत्नीसम्बन्धमार्थम्. इप्पडि सन्नियोगशिष्ट न्यायत्ताले ऎम्बॆरुमानैच् चॊल्लुमिडमॆङ्गुम् पिराट्टियैयुञ्
जॊल्लिऱ्ऱामॆन्नुमिडत्तै 32“तदन्तर्भावात्त्वां न पृथगभिधत्ते श्रुतिरपि”(श्री गुणरत्नकोषम् 28) ऎऩ्ऱु समर्थित्तार्गळ्. आगैयाल् स्वरूपनिरूपकधर्मङ्गळ् सर्वविद्यैगळिलुम् वरुगिऱ कणक्किले अवऱ्ऱिल् प्रधानमान इव्विशेषणमुम् सर्वविद्यैगळिलुमनुसन्धेयम्. इदु तान् देवतान्तरव्यावृत्तियैयुम् पण्णिक्कॊण्डु सर्वातिशायियान स्वतन्त्रस्वरूपत्तुक्कु निरूपकमाम्. इवनुडैय स्वतस्सिद्धातिशयङ्गळान स्वरूप-
विग्रहविभूतिगळ् “भास्करेण प्रभा यथा”(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् 21-15) ऎन्नुम्बडि विशेषणमाय् निऱ्किऱ इवळुडैय स्वरूपविग्रहविभूतिगळालुम् लब्धातिशयङ्गळाय्क्कॊण्डु विळङ्गियिरुक्कुमॆन्नुमिडम् देवतापारमार्थ्यवेदिगळान महर्षिगळाले प्रपञ्चितम्. इप्पडि नारायणशब्दत्तिलुम् पत्नीसम्बन्धमनुसन्धेयम्. इप् पत्नीसम्बन्धम् द्वयत्तिले कण्ठोक्तम्. द्वयविवरणमान गद्यत्तिल् प्रथमत्तिले “भगवन्नारायण’’ ऎऩ्ऱु तुडङ्गिच् चॊल्लच्चॆय्दे नारवर्गत्तिन् नडुवेयिवळैच् चॊल्लिऱ्ऱुम् पत्नीत्व निबन्धनमान पतिपारार्थ्यत्तालुम् “नरसम्बन्धिनो नाराः’’ ऎन्गिऱ व्युत्पत्तियालुमागक्कडवदु.
इङ्गु प्रथमाक्षरम् चतुर्थ्येकवचनान्तमाय् विभक्तिलोपम् पिऱन्दु किडक्किऱदु. अदॆङ्ङनेयॆन्निल्; परमात्मावुक्कु स्वात्मावै समर्पिक्क विधिक्किऱ विडत्तिले प्रणवत्तै मन्त्रमाग विधिक्कैयालुम् इदुक्कु अनुष्ठेयार्थप्रकाशनम् प्राप्तमागैयालुम्, इदिल् समर्पणीयनानवात्मा तृतीयाक्षरत्तिले प्रकाशिक्कै यालुम्, इदुक्कुद्देश्यमान परब्रह्मम् प्रथमाक्षरत्तिल् प्रकृतियाले तोऱ्ऱुगै यालुम्, उद्देश्यकारकत्तैयुम् समर्पणीयवस्तुवैयुम् समानाधिकरित्तुप् प्रयोगिक्कै उचितमल्लामैयालुम् उद्देश्यकारकत्तुक्कनुरूपमान चतुर्थीविभक्तियै इव् विडत्तिले कॊळ्ळप् प्राप्तम्. प्रथमतृतीयाक्षरङ्गळै समानाधिकरणङ्गळागक् कॊण्डु जीवपरमात्माक्कळुडैय स्वरूपैक्यमिङ्गे सॊल्लप्पडुगिऱ तॆन्नुम् कुदृष्टिपक्षत्तुक्कु बहुप्रमाणविरोधमुम् समभिव्याहृतनमश्शब्द नारायणशब्द-चतुर्थिगळुडैय स्वरसार्थविरोधमुम् वरुम्. इदु प्रणवत्तै धनुस्सागवुम्
आत्मावै शरमागवुम् ब्रह्मत्तै इलक्कागवुम् आत्मसमर्पणत्तै लक्ष्यवेधमागवुम् वगुत्तुच् चॊल्लुगिऱ वाक्यत्तालुम् सिद्धम्. इङ्गु भरसमर्पणम् पॊरुळाम्-पोदु स्वतन्त्रप्रणवत्तिऱ्कण्ड चतुर्थियिऱ्पडिये इच् चतुर्थिक्कु मर्थमागक्कडवदु. इङ्गु प्रणवम् परशेषतैकरसस्वरूपप्रतिपादनपरमान पॊरुळिल्
इच् चतुर्थितादर्थ्यत्तै विवक्षिक्कैयाले आत्मपरमात्माक्कळुडैय शेषशेषिभावम् प्रकाश्यमागैयाल् निरुपाधिकसर्वशेषियान ईश्वरनैप्पऱ्ऱत्तान् निरुपाधिकशेषमानबडि अनुसन्धेयम्. “त्वं मे’’ ऎऩ्ऱु स्वामियान सर्वेश्वरन् तुडर्न्दु पिडित्तालुम् “अहं मे’’ ऎऩ्ऱु तिमिऱप्पण्णुमहङ्कारविशेषत्ताले असत्कल्पनान विज्जीवात्मावै शेषत्वानुसन्धानमुज्जीविप्पिक्किऱदागैयाले इदिन् प्रधान्यन्दोऱ्ऱुगैक्काग धर्मिक्कु मुन्नेशेषियोडे सम्बन्धत्तैच् चॊल्लिऱ्ऱु. ॥ * ॥ निश्चिते परशेषत्वे शेषं संपरिपूर्यते । अनिश्चिते पुनस्तस्मिन्नन्यत्सर्वमसत्समम् ॥ * ॥ इप्पडि ईश्वरन् सर्वशेषियाम्-पोदु 34“अस्या मम च शेषं हि विभूतिरुभयात्मिका । इति श्रुतिशिरस्सिद्धं मच्छास्त्रेष्वपि मानद’’(विष्वक्सेन संहिता) ऎऩ्ऱुम्, 35“उभयाधिष्ठानञ्चैकं शेषित्वं’’() ऎऩ्ऱुञ्चॊल्लुगिऱप्पडिये सपत्नीकनायिरुक्कुम्. अग्नीषोमीयादिगळिऱ्पोले आत्महविरुद्देश्यदेवतात्वमिरुवर्क्कुम् कूडवॆऩ्ऱु तोऱ्ऱुगैक्काग शेषिगळिरुवरायिरुक्क शेषित्वमेगमॆन्गिऱदु. मध्यमाक्षरत्तै
लक्ष्मीवाचकमागच्चॊल्लुगिऱ कठश्रुतिवाक्यत्तैप् परामर्शित्ताल् इरुवरैयुम् पऱ्ऱ इव्वात्मा शेषमॆन्नुमिडम् शाब्दम्. शेषत्वमावदु तनक्कॊरु वुपकारत्तै प्रधानमागप् पऱ्ऱवऩ्ऱिक्के परोपकारार्हमागै. इत्तै 36“परगतातिशयाधानेच्छयोपादेयत्वमेव यस्य स्वरूपं स शेषः परश्शेषी’’(वेदार्थ-सङ्ग्रहः) ऎऩ्ऱु भाष्यकाररुळिच्चॆय्दार्. इव्विडत्तिल् श्रुतियिल् तोऱ्ऱिन षष्ठीद्विवचनम् लुप्तम्. इङ्गु सम्बन्धसामान्यत्तिले प्रवृत्तैयान षष्ठियानदु प्रमाणसिद्धमायपेक्षितमान विशेषत्तिले विश्रमिक्कक्कडवदु. तादर्थ्यमागिऱ उपयुक्तमान सम्बन्धविशेषम् व्यक्तमागैक्काग चतुर्थीद्विवचनमेऱि लोपित्तुक्किडक्किऱदागवुमाम्.
अप्पोदु लुप्तमान् चतुर्थीद्विवचनत्तिनुडैय विवरणमागिऱदु इरुवरुक्कुम् दासनॆन्गिऱ श्रुति । इप्पडि हविरुद्देश्यदेवताद्वंद्वत्तिल् हविस्सुबोले इरुवरैयुम् पऱ्ऱ इव्वात्मा शेषमॆन्नुम्-पोदु इङ्गवधारणमार्थम्. इवर्गळिरुवर्क्कुम् इव्वात्मा अनन्यार्हनिरुपाधिकशेषमॆऩ्ऱदायिऱ्ऱु. इम् मध्यमाक्षरम् श्रौतप्रयोगत्ताले अवधारणपरमान-पोदु इद् दंपतिगळै यॊऴिन्दार्क्कु निरुपाधिकशेषम् ऎऩ्ऱु शङ्कियामैक्काग अन्ययोगव्यवच्छेदमिङ्गे शाब्दम्. इत्ताले अन्यरैप्पऱ्ऱ शेषत्वम् स्वरूपप्राप्तमऩ्ऱॆन्नु मिडत्तैच् चॊल्लुगैयाले यथावस्थितात्मज्ञानमुडैयवनुक्कु तदीय
पर्यन्तमाग देवतान्तरस्पर्शम् निवृत्तमायिऱ्ऱु. भगवदभिमतमान भागवतशेषत्वत्ताले अन्यशेषत्वदोषम् वारादॆन्नुमिडम् पुरुषार्थकाष्ठैयिले सॊन्नोम्. इप्पडि अन्ययोगव्यवच्छेदम् शाब्दमागप् पॆऱ्ऱाल् अयोगव्यवच्छेदमुम् कालसङ्कोचमिल्ला मैयाले सिद्धम्. इश्शेषत्वायोगव्यवच्छेदत्ताले ईश्वरनुक्कु पृथक्सिद्ध्यनर्ह-विशेषणमाय्त्तोऱ्ऱिन चेतनद्रव्यत्तुक्कुम् अचित्तुक्कुप्पोले शरीरत्वम् प्रकाशितम्.
तृतीयाक्षरमिङ्गु अवश्यानुसन्धेयनान जीवनै मुन्नागक् कॊण्डु उक्तमान शेषत्वत्तुगाश्रयमान सर्वत्तैयुमुपलक्षिक्किऱदु. इदु जीवात्मवाचक-मॆन्नुमिडम् ‘‘मकारं जीवभूतन्तु शरीरे व्यापकं न्यसेत्’’() ऎऩ्ऱुम्, ‘‘पञ्चार्णानान्तु पञ्चानां वर्गाणां परमेश्वरः । संस्थितः कादिमान्तानां तत्त्वात्मत्वेन सर्वदा’’(तत्वसागरसंहिता) ऎऩ्ऱुम्,
‘‘भूतानि च कवर्गेण चवर्गेणेन्द्रियाणि च । टवर्गेण तवर्गेण ज्ञानगन्धादयस्तथा ॥ मनः पकारेणैवोक्तं फकारेण त्वहङ्कृतिः । बकारेण भकारेण महान् प्रकृतिरुच्यते ॥ आत्मा तु स मकारोऽयं पञ्चविंशः प्रकीर्तितः’’(पाद्मोत्तरम्् 4-25. 26, 27) ऎऩ्ऱुम् तत्त्वसागरसंहितादिगळिले पञ्चविंशतितत्त्वङ्गळुक्कुम् अकारम् मुदलान- विरुबत्तैन्दक्षरङ्गळुम् वाचकङ्गळाग वगुत्तुच् चॊल्लुगैयाले
सिद्धम्. इत्ताल् जडत्वाचेतनत्वादिदोषाश्रयङ्गळान विरुबत्तिनालु तत्त्वङ्गळैक् काट्टिलुम् सर्वकारणमागवुम् सर्वरक्षकनागवुम् सर्वशेषियागवुम् प्रथमाक्षरत्तिल् तोऱ्ऱिन षड्विंशकनिऱ्काट्टिलुम् जीवात्मावुक्कु वेऱुबाडु सिद्धित्तदु. इत्तिरुमन्त्रत्तिल् मकारङ्गळुम् नारशब्दमुम् निष्कर्षविवक्षैयाले विशेषणमात्रपरङ्गळ्. इव्वक्षरम् व्याकरणप्रक्रियैयैप्पार्त्ताल्
‘‘मन ज्ञान’’ इत्यादिधातुक्कळिले निष्पन्नमान पदमागैयाले ‘‘ज्ञोऽत एव’’(ब्रह्मसूत्रम् 2-3-19) ऎन्गिऱ अधिकरणत्तिऱ्पडिये ज्ञानस्वरूपनुमाय् ज्ञानगुणकनुमायणुवान जीवात्मावैच् चॊल्लुगिऱदु. ज्ञानस्वरूपनागप् पॊदुविलेसॊन्नालुम् इवन् स्वरूपमनुकूलमाग प्रमाणसिद्धमागैयाले आनन्दरूपमान विशेषमुम् सिद्धिक्कुम्. ज्ञानगुणकमॆन्नुमिडञ् जॊन्नाल् प्रमाणानुसारत्ताले
मुक्तदशैयिल् निरुपाधिकप्रसरणमाय् सङ्कोचरहितमान ज्ञानम् गुणमानमै तोऱ्ऱम्. इप्पडि परिशुद्धमान स्वाभाविकरूपत्तैप् पार्त्ताल् अचेतनङ्गळिलुळ्ळ जडत्वादिगळुङ्गऴिन्दु संसारदशैयिलुळ्ळ क्लेशादिगळुङ्गऴिन्दु निऱ्कैयाले स्वरूपधर्मङ्गळिरण्डिलुमुळ्ळ निर्मलत्वमनुसंहितमायिऱ्ऱु. इन्द परशेषतैकर-सपरिशुद्धस्वरूपमे मुमुक्षुदशैयिले अनुसन्धेयमॆन्नुमिडम् ‘‘व्यतिरेकस्तद्भाव-भावित्वान्नतूपलब्धिवत्’’(ब्रह्मसूत्रम्3-3-52) ऎन्गिऱ सूत्रत्तिले सिद्धम्. इवनुक्कु मुमुक्षुदशैयिल् फलदशानुसन्धानम् फलापेक्षैक्कुऱुप्पाम्. पुरुषार्थभेदङ्गळुक्कीडाग अनुसन्धेयाकारङ्गळ् वेऱुबट्टिरुक्कुमॆन्नुमिडम् श्री गीतैयिलष्टमाध्यायत्तिलुम् भाष्यादिगळिलुम् सुव्यक्तम्. जीवभेदम् प्रमाणिकमागैयाल् इत् तृतीयाक्षरम् ‘‘नात्मा श्रुते’’(ब्रह्मसूत्रम्2-3-18) रित्यादिगळिऱ्पोले जात्येकत्वपरम्. इप्पडि जीवतत्वत्तैयॆल्लाम्
इङ्गु ‘‘दासभूतास्स्वतस्सर्वे ह्यात्मानः परमात्मनः’’(मन्त्रराजपदस्तोत्रम्) ऎन्गिऱप्पडिये सामान्येन भग-वच्छेषमागच् चॊन्नालुम् अदिलेदानुमन्तर्गतनागैयाले ‘‘अतोऽहमपि ते दासः’’(मन्त्रराजपदस्तोत्रम्) ऎन्नुमनुसन्धानमुम् सिद्धिक्किऱदु.
इङ्गु शेषत्वज्ञानमुम् स्वस्वातन्त्र्याभिमाननिवृत्त्यादिगळुम् उपायविशेषपरिग्रहमुम् फलभूतशेषवृत्तिप्रार्थनैयुम् तनक्कुप् पिऱक्किऱदागैयाले तन्नै प्रधान-मागक् काट्टवेण्डुगैयाल् तृतीयाक्षरत्तुक्कु विशेष्यपदमाग अहंशब्दत्तै अध्याहरित्तन्वयमागिऱदॆऩ्ऱु सिल आचार्यर्गळ् सॊल्लुवार्गळ्. अप्पोदुम् प्रणवविवरणमान ‘‘मम नाथ यदस्ति योऽस्म्यहं सकलं तद्धि तवैव माधवे’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् 53)
त्यादिगळिऱ्पडिये गुणङ्गळ् प्रधानानुवर्तिगळॆन्गिऱ न्यायत्ताले तनक्कु शेषमान गुणादिगळुमुपलक्षितङ्गळ्. वेऱे सिल आचार्यर्गळ् अस्मच्छब्दत्तिल् व्यञ्जनमात्रमान मकारत्तैयॆडुत्तु छान्दसप्रक्रियैयाले पूर्वोत्तरभागङ्गळै लोपित्तु निऱ्किऱदाय् तृतीयाक्षरन्दाने अहमर्थत्तैक् काट्टुगिऱदॆऩ्ऱुम् योजिप्पर्गळ्. परमात्मावुक्कु आत्महविस्सै समर्पिक्क विधिक्किऱ न्यासविद्यैयिले प्रणवत्तै मन्त्रमागवोदुगैयाले इदु अनुष्ठेयार्थप्रकाशकमागैक्काग इदिले परावरात्मविषयमान वाचकांशमपेक्षितमानाल् प्रमाणानुसारत्ताले प्रथमाक्षरमुद्देश्यकारकत्तैच् चॊल्लुगैयालुम् मध्यमाक्षरमन्यार्थमागैयालुम्
पारिशेष्यत्ताले तृतीयाक्षरम् समर्पणीयमान प्रत्यगात्महविस्सैक्काट्टवेण्डिय ताल् इव्वक्षरत्तुक्कु अहं ऎऩ्ऱु पॊरुळागै मिगवुमुचितम्. आगैयालेय् इऱे भट्टर् इङ्गुऱ्ऱ प्रणवत्तुक्कु ‘‘अकारार्थायैव स्वमहं’’(ष्टश्लोकी 3) ऎऩ्ऱु व्याख्यानम् पण्णिऱ्ऱु.
इप्पडिये नमस्सिल् मकारम् मूऩ्ऱत्तॊरु प्रकारत्ताले प्रत्यगात्मावैच् चॊल्लुगिऱदु. इदु षष्ठीविभक्त्यन्तमागैयालुम् नकारम् निषेधत्तैच् चॊल्लुगैयालुम् न मम ऎऩ्ऱदायिऱ्ऱु. निषेधत्तिलादरातिशयन् दोऱ्ऱु कैक्काग नञ् मुन्ने किडक्किऱदु. इदु ‘‘दृष्टा सीता’’ ऎन्नुमाप्पोले
यिरुक्किऱदु. इम् मकारत्तिल् षष्ठियानदु सम्बन्धसामान्यमुखत्ताले उचितसम्बन्धविशेषत्तै विवक्षिक्किऱदु. इव्वभिप्रायत्तालेयिऱे भट्टरुम् ‘‘अथ मह्यं न’’ ऎऩ्ऱदु. वाक्यङ्गळुक्कु अवधारणत्तिले तात्पर्यङ्गॊळ्ळुगै युचितमागैयाले इप् प्रणवत्तिले मध्यमाक्षरसिद्धमान तात्पर्यार्थत्तोडेयुऱ वायिरुक्किऱ विन्नमस्सिल् पॊरुळे सर्वत्तिलुम् सारमॆन्नुमिडम् ‘‘द्वयक्षरस्तु भवेन्मृत्युस्त्र्यक्षरं ब्रह्म शाश्वतम् । ममेति द्वयक्षरो मृत्युर्न ममेति च शाश्वतम्’’(भारतम् शान्तिपर्व 13-4) इत्यादिगळाले सॊल्लप्पट्टदु. ‘‘सर्वं जिह्मं मृत्युपदमार्जवं ब्रह्मणः पदम् । एतावान् ज्ञानविषयः किं प्रलापः करिष्यति’’(भारतम् शान्तिपर्व 79-22) ऎन्गिऱ श्लोकत्तुक्कुमिन् नमस्सिल् पॊरुळिले प्राधान्येन तात्पर्यम्. इङ्गु ‘‘न मम’’ ऎन्गिऱदु ऎदैय् ऎन्निल्; प्रणवत्तिल्
तृतीयाक्षरत्तै अनुषङ्गित्तु नानॆनक्कुरियेनल्लेनॆऩ्ऱदायिऱ्ऱु. अध्याहारत्तिऱ्काट्टिलनुषङ्गमुचितमॆन्नुमिडम् अनुषङ्गाधिकरणसिद्धम्. इङ्गु ‘‘न ममाहं’’ ऎऩ्ऱु विशेषिक्कैयाले कीऴ् अन्यशेषत्वत्तैक् कऴिक्किऱ मध्यमाक्षरम् गोबलीवर्दन्यायत्ताले स्वव्यतिरिक्तविषयम्.
‘‘अहं न मम’’ ऎन्गिऱ वाक्यत्ताले तन् स्वरूपमुम् तनक्कुरित्तल्ला मैयाले गुणङ्गळ् प्रधानानुवर्तिगळॆन्गिऱप्पडिये वेऱॊऩ्ऱैयुम् पऱ्ऱत् तनक्कु निरुपाधिकस्वामित्वमिल्लैय् ऎऩ्ऱु विशेषित्तनुसन्धानम् फलित्तदु. इदु विशेषनिर्देशत्तुक्कुप् प्रयोजनम्. इप्पडि अनुषङ्गियाद पक्षत्तिल् पॊदुविले तन्नोडु तुवक्कुण्डाय्त् तोऱ्ऱुगिऱवऱ्ऱैय् ऎल्लाम् ऎन्नदऩ्ऱॆऩ्ऱु तन् तुवक्कऱुक्किऱदु. इत्ताल् तन्नैयुम् तन्नुडैय गुणविग्रहादिगळैयुम् पऱ्ऱत् तन्नभिमानविशेषङ्गळैक् कऴिक् कैयाले विपरीताहङ्कारममकारङ्गळागिऱ संसारमूलङ्गळ् छेदिक्कप्पट्टन. इङ्गु कऴिक्किऱ अहङ्कारम् भ्रमरूपमान बुद्धिविशेषम्. मऱ्ऱुम् तत्त्वङ्गळिलॆण्णिन अहङ्कारम् विवेकमात्रत्ताऱ् कऴिवदॊऩ्ऱऩ्ऱु. सूक्ष्मशरीरम् विडुमळवु
मिवनैत् तॊऱ्ऱिक्किडक्कुम्. इव् चित्सम्बन्धम् इवनुक्कुक् कऴिया तिरुक्क इदिन् कार्यङ्गळाय् भ्रमरूपङ्गळान अहङ्कारादिव्याधिगळ् मूलमन्त्रादिगळाले सिद्धमान विवेकमागिऱ भेषज विशेषत्ताले कऴिगिऱन. तनक्कन्यशेषत्वम् प्रणवत्तिल् मध्यमाक्षरत्तिले कऴिगैयाले अन्यनान तन्नैप्पऱ्ऱत् तनक्कु शेषत्वमिल्लैयॆऩ्ऱु पिरित्तुच् चॊल्लवेण्डामैयाल् अन्यशेषियाय्त् तोऱ्ऱिन तनक्किङ्गेदेनुमॊऩ्ऱैयुम् पऱ्ऱ निरुपाधिकस्वामित्वम् कऴिक्कैयिले तात्पर्यमागवुमाम्. जीवनुक्कु शेषमानवैय् ऎल्लाम् निरुपाधिकसर्वशेषियान सर्वेश्वरन् स्वार्थमागक् कॊडुत्तवैयिऱे.
जीवर्गळुडैय नित्यङ्गळान गुणादिगळ् ईश्वरनुडैय नित्येच्छासिद्धङ्गळ्. अशुद्धदशैयिलुम् शुद्धदशैयिलुमुण्डान अनित्यविग्रहादिगळिवर्गळुडैय कर्मजन्यमायुम् कर्मनिरपेक्षमायुमुळ्ळ अनित्येच्छासिद्धङ्गळ्.
प्रणवत्तिले अन्यशेषत्वङ्गऴिगैयाले परमात्माविऱ्काट्टिलन्यनान तनक्कुत्तन् शेषनल्लनॆन्नुमिडम् सिद्धिक्कैयालुम् तान् वेऱॊरुत्तर्क्कु शेषमल्लादाप्पोले वेऱॊऩ्ऱुन् दन्नैप्पऱ्ऱ निरुपाधिकशेषम् अऩ्ऱॆन्नुमिडमुमिङ्गे वरुगैयालुम् प्रणवत्तिल् तोऱ्ऱाद स्वस्वातन्त्र्यनिवृत्तियिले नमस्सुक्कुत् तात्पर्यमागवुमाम्. अप्पोदु पूर्वप्रयुक्तमकारत्तैयनुषङ्गित्तु नानॆनक्कु निर्वाहकनल्लेनॆऩ्ऱु सॊल्लिऱ् ऱायिऱ्ऱु. स्वातन्त्र्यपदमात्रत्तैयध्याहरित्तु न मम स्वातन्त्र्यमॆऩ्ऱागवुमाम्. इच् चेतननुक्कु स्वस्वातन्त्र्यनिवृत्तियावदु निरपेक्षकर्तृत्वानर्हतै. इदुक्कडि; बद्धावस्थैयिलुम् मुक्तावस्थैयिलुम् स्वबुद्धिपूर्वप्रवृत्ति पण्णानिऩ्ऱालुम् ईश्वरन्
कॊडुत्त करणादिगळैक्कॊण्डु अवन् प्रेरकमाय् सहकारियुमागप् प्रवर्तिक् कवेण्डुगै. ईश्वरनुक्कु प्रथमाक्षरत्तिल् प्रकृतियिले सॊन्न सर्वरक्षकत्वम् उपायाधिकारिगळ् पक्कलेदेनुमॊरु उपायत्तिले प्रेरेपित्तुक्कॊण्डे वरक्कडवदु. जीवन् स्वरक्षणार्थमान उपायानुष्ठानत्तिलुम् पराधीनकर्तावागै यालुम् इव्वुपायम् अनुष्ठित्तालुम् फलप्रदानरूपरक्षै पण्णुवान् प्रसन्ननान सर्वेश्वरनागैयालुम् प्रथमाक्षरत्तिल् प्रकृतियाले सॊल्लप्पट्ट ववनुडैय सर्वरक्षकत्वमे इन् नमश्शब्दत्तालुम् दृढीकृतम्. इप्पडि प्रथमचतुर्थियाले प्रतिपन्नमान ईश्वरनुडैय निरुपाधिकसर्वशेषित्वमुम् जीवनुक्केदेनुमॊऩ्ऱैयुम् पऱ्ऱ निरुपाधिकशेषित्वमुङ्गऴित्त मुन्बुऱ्ऱयोजनैयाले दृढीकृतमायिऱ्ऱु. इज्जीवनुक्कुळ्ळ स्वातन्त्र्यमुम् ‘‘परात्तु तच्छ्रुते ्ब्रह्मसूत्रम् 2-3-40) ऎन्गिऱ
न्यायत्ताले निरुपाधिकस्वतन्त्रनाय् स्वार्थप्रवृत्तनान परमात्मावडियाग वन्ददु. अप्पडिये वस्त्वन्तरङ्गळैप्पऱ्ऱ विज्जीवनुक्कु शेषित्वमुम् निरुपाधिकशेषियान अवन् स्वार्थमागक् कॊडुक्क वन्ददु. ॥ * ॥ श्रीमान् स्वतन्त्रस्स्वामी च सर्वत्रान्यानपेक्षया । निरपेक्षस्वतन्त्रत्वं स्वाम्यञ्चाा न्यस्य न क्वचित् ॥ तारस्य नमसश्चेमौ सारौ देशिकदर्शितौ । अनन्यशरणत्वादेरधिकारस्य सिद्धये ॥ * ॥ लोकत्तिल् स्वामित्वस्वातन्त्र्यङ् गळभिमतङ्गळायुम् दासत्वपारतन्त्र्यङ्गळनभिमतङ्गळायुम् तोऱ्ऱुगिऱदु कर्मोपाधिकमागवत्तनै. इङ्गु प्रणवनमस्सुक्कळिले सॊन्न दासत्वमुम् पारतन्त्र्यमुम् ‘‘दासभूतास्स्वतस्सर्व’’(मन्त्रराजपदस्तोत्रम्) इत्यादिगळिऱ्पडिये स्वरूपप्राप्तङ्गळागैयाले तत्त्ववित्तुक्कळुक्कनुकूलङ्गळ्. इप्पडि अत्यन्तपारार्थ्यपारतन्त्र्यङ्गळ्
सिद्धिक्कैयाले ’’अडियार्क्कॆन्नै याट्पडुत्तविमल’’ (अमलनादिबिरान् 1) नॆन्गिऱप्पडिये स्वतन्त्रनान शेषिक्किष्ट विनियोगार्हनानप्पडियाले तदीयशेषत्वमुमिङ्गे सिद्धम्. शेषियुमाय् स्वतन्त्रनुमागैयाले ईश्वरनिव्वात्मावैत्तनक्कु नल्लरान वडियार्क्कुत् तन्नुगप्पाले शेषमाक्किनाल् इदु प्राप्तमन् ऱॆन्न वॊण्णादु; विलक्कवुमॊण्णादु. शेषियागैयाले इष्टविनियोगत्तुक्कुप् प्राप्तन्; स्वतन्त्रनागैयाले इदुक्कु समर्थन्. ’’मऱ्ऱुमोर् तॆय्वमुळदॆऩ्ऱिरुप्पारोडुऱ्ऱिलेनुऱ्ऱदुमुन्नडियार्क् कडिमै’’(पॆरियदिरुमॊऴि 8-10-3) यॆन्गिऱ पाट्टिलुमिव्वर्थङ्गण्डुगॊळ्वदु.
॥ * ॥ स्वेच्छयैव परेशस्य तादधीन्यबलात्तु नः । भगवद्भक्तशेषत्वं स्वेच्छयापि क्वचिद्भवेत् ॥ गुणाधिकेहि विषये गुणसारस्य वेदिनः । रामे रामानुजस्येव दास्यं गुणकृतं भवेत् ॥ दास्यमैश्वर्ययोगेन ज्ञातीनाञ्च करोम्यहं ॥ अर्धभोक्ता च भोगानां वाग्दुरुक्तानि च क्षमे ॥ इति स्वोक्तिनयादेव स्वभक्तविषये विभुः । आत्मात्मीयस्य सर्वस्य सङ्कल्पयति शेषताम् ॥ अन्योन्यशेषभावेऽपि परस्वातंत्र्यसंभवः । तत्तदाकारभेदेन युक्त इत्युपपादितम् ॥ * ॥
इप्पडि स्वतन्त्रनान शेषियिट्टवऴक्काय् अकिञ्चननायिरुक्किऱ विवनुक्कु अवनाले पुरुषार्थम् पॆऱवेण्डुगैयाले अवनुडैय वशीकरणार्थमाग द्वयत्तिलुम् चरमश्लोकत्तिलुम् विशदमागच् चॊल्लुगिऱ शरणवरणमिङ्गे सूचितम्. आत्मसमर्पणमुम् शरणवरणमुमन्योन्यम् पिरियामैयाले योरॊऩ्ऱैच्चॊल्लुम् शब्दङ्गळिलिरण्डुम् विवक्षितम्. ‘‘यस्स देवो मया दृष्टः पुरा पद्मायातेक्षणः । स एष पुरुषव्याघ्रस्सम्बन्धीते जनार्दनः’’(भारतम् अरण्यपर्व 192-51), ‘‘सर्वेषामेव लोकानां पिता माता च माधवः । गच्छध्वमेनं शरणं शरण्यं पुरुषर्षभाः’’(भारतम् अरण्यपर्व 192-56) ऎऩ्ऱु उपदेशिक्क ‘‘एवमुक्तास्त्रयः पार्था यमौ च भरतर्षभ । द्रौपद्या सहितास्सर्वे नमश्चक्रुर्जनार्दनम्’’(भारतम् अरण्यपर्व 192-56) ऎऩ्ऱु सॊल्लुगैयालुम् दमयन्तीवृत्तान्तत्तिले ‘‘शरणं प्रति देवानां प्राप्तकालममन्यत’’(भारतम् अरण्यपर्व 54-16) ऎऩ्ऱु प्रक्रमित्तु
‘‘वाचा च मनसाचैव नमस्कारं प्रयुज्य सा’’(भारतम् अरण्यपर्वम्) ऎन्गैयालुम् नमश्शब्दन्दाने शरणागतिशब्दस्थानत्तिले पठितमागैयाले इदु तन्नोडु तन् तुवक्कऱुत्तुक् कॊण्डु सपरिकरमान स्वरक्षाभरसमर्पणत्तिले तत्परमागवुमाम्. नमस्सु आत्मसमर्पणपरमायिरुक्कु मॆन्नुमिडम् ‘‘समित्साधनकादीनां यज्ञानां न्यासमात्मनः । नमसा योऽकरोद्देवे स स्वध्वर इतीरितः’’(अहिर्बुद्न्यसम् 37-37), ‘‘नमस्कारात्मकं यस्मै विधायात्मनिवेदन’’(मन्त्रराजपदस्तोत्रम्) मित्यादिगळालुम् प्रसिद्धम्.
(प्रणवमोरक्षमायिरुप्पदॊरु पदमायिरुक्क वक्षरत्रयमाक्कि इव्वक्षरङ्गळैत् तनित्तनिये पदङ्गळागक्कॊण्डु ऒरु वाक्यार्थमनुसन्धिक्कैयुम्, नमस्सॆऩ्ऱु प्रणामवाचियायिरुप्पदॊरु अव्ययमायिरुक्क इत्तै विभजित्तु वाक्यार्थङ्गॊळ्ळुगैयुम् निरुक्तबलत्ताले पॆऱ्ऱदु.) नानु मॆनक्कुरियेनल्लेन्, ऎन्नुडैयदान व्यापारादिगळुमॆनक्कु शेषमऩ्ऱु; इवैयॆल्लाम् सर्वेश्वरनुक्के शेषम् ऎऩ्ऱिवै मुदलान वर्थङ्गळॆल्लाम् नमश्शब्दत्तिले विवक्षितमॆन्नुमिडम् निरुक्तत्तिल् नमस्कारप्रकरणत्तिलेयोदप्पट्टदु.
इन् नमश्शब्दत्तुक्कु स्थूलसूक्ष्मपरङ्गळॆऩ्ऱु मूऩ्ऱर्थङ्गळै वगुत्तु अहिर्बुध्नयन् व्याख्यानम् पण्णिनान्.
‘‘प्रेक्षावतः प्रवृत्तिर्या प्रह्वीभावात्मिका स्वतः ।
उत्कृष्टं परमुद्दिश्य तन्नमः परिगीयते ॥ लोके चेतनवर्गस्तु द्विधैव परिकीर्त्यते ।
ज्यायांश्वैव तथा ज्यायान्नैवाभ्यां विद्यते परः ॥ कालतो गुणतश्चैव प्रकर्षो यत्र तिष्ठति ।
शब्दस्तं मुख्यया वृत्त्या ज्यायानित्यवलम्बते । अतश्चेतनवर्गोऽन्यस्स्मृतः प्रत्यवरो बुधैः ।’’(अहिर्-बुध्न्य-संहिता 52-2, 3, 4, 5,.)
‘‘अज्यायांश्चानयोर्योगश्शेषशेषितयेष्यते ॥ अज्यायांसोऽपरे सर्वे ज्यायानेको मतः परः । नन्तृ नन्तव्यभावेन तेषां तेन समन्वयः ॥ नन्तव्यः परमश्शेषी शेषा नन्तार ईरिताः । नन्तृनन्तव्यभावोऽयं न प्रयोजनपूर्वकः ॥ नीचोच्चयोस्स्वभावोऽयं नन्तृनन्तव्यतात्मकः । उपाधिरहितेनायां येन भावेन चेतनः ॥ नमति ज्यायसे तस्मै तद्वा नमनमुच्यते । भगवान्मे परो नित्यमहं प्रत्यवरस्सदा ॥
इति भावो नमः प्रोक्तो नमसः कारणं हि सः । नामयत्यपि वा देवं प्रह्वीभावयति ध्रुवम् ॥’’(अहिर्-बुध्न्य-संहिता 52-5 मुदल् 10)
‘‘प्रह्वीभवति नीचे हि परो नैच्यं विलोकयन् । अतो वा नम उद्दिष्टं यत्तन्नामयति स्वयम् ॥ वाचा नम इति प्रोच्य मनसा वपुषा च यत् । तन्नमः पूर्णमुद्दिष्टमतोऽन्यन्न्यूनमुच्यते ॥ इयं करणपूर्तिस्यादङ्गपूर्तिमिमां शृणु । शाश्वती मम संसिद्धिरियं प्रह्वीभवामि यत् ॥ पुरुषं परमुद्दिश्य न मे सिद्धिरितोऽन्यधा । इत्यङ्गमुदितं श्रेष्ठं फलेप्सा तद्विरोधिनी ॥
अनादिवासनारोहादनैश्वर्यात्स्वभावजात् ॥’’(अहिर्-बुध्न्य-संहिता 52-11 मुदल् 15)
‘‘मलावकुण्ठितत्वाच्च दृक्क्रिया विहतिर्हि या ॥ तत्कार्पण्यं तदुद्बोधो द्वितीयं ह्यङ्गमीदृशम् । स्वस्वातन्त्र्यावबोधस्तु तद्विरोध उदीर्यते ॥ परत्वे सति देवोऽयं भूतानामनुकंपनः । अनुग्रहैकधीर्नित्यमित्येतत्तु तृतीयकम् ॥ उपेक्षको यथाकर्म फलदायीति या मतिः । विश्वासात्मकमेतत्तु तृतीयं हन्ति वै सदा ॥ एवं भूतोऽप्यशक्तस्सन्न त्राणं भवितुं क्षमः ।’’(अहिर्-बुध्न्य-संहिता 52-15 मुदल् 18.)
‘‘इति बुद्ध्यास्य देवस्य गोप्तृशक्ति निरूपणम् ॥ चतुर्थमङ्गमुद्दिष्टममुष्य व्याहतिः पुनः । उदासीनो गुणाभावादित्युत्प्रेक्षा निमित्तजा ॥ स्वस्य स्वामिनि वृत्तिर्या प्रातिकूल्यस्य वर्जनम् । तदङ्गं पञ्चमं प्रोक्तमाज्ञाव्याघातवर्जनम् ॥ अशास्त्रीयोपसेवा तु तद्विघात उदीर्यते । चराचराणि भूतानि सर्वाणि भगवद्वपुः ॥ अतस्तदानुकूल्यम्मे कार्यमित्येव निश्चयः । षष्ठमङ्गं समुद्दिष्टं तद्व्याघातो निराकृतिः ॥ पूर्णमङ्गैरुपाङ्गैश्च नमनन्ते प्रकीर्तितम् ।’’(अहिर्-बुध्न्य-संहिता 52-18 मुदल् 23)
‘स्थूलोऽयं नमसस्त्वर्थः सूक्ष्ममन्यन्निशामय ॥ चेतनस्य यदा मम्यं स्वस्मिन् स्वीये च वस्तुनि । मम इत्यक्षरद्वंद्वं तदा मम्यस्य वाचकम् ॥ अनादिवासनारूढमिथ्याज्ञान निबन्धना । आत्मात्मीयपदार्थस्था या स्वातन्त्र्यस्वता मतिः ॥ मे नेत्येवं समीचीनबुद्ध्या सात्र निवार्यते ।
नाहं मम स्वतन्त्रोऽहं नास्मीत्यस्यार्थ उच्यते ॥ न मे देहादिकं वस्तु स शेषः परमात्मनः ।
इति बुद्ध्या निवर्तन्ते तास्ताः स्वीया मनीषिकाः ॥ अनादिवासनाजातैर्बोधैस्तैस्तैर्विकल्पितैः ।’’(अहिर्-बुध्न्य-संहिता 52-23 मुदल् 28.)
‘‘रूषितं यद्दृढं तत्तत्स्वातन्त्र्यस्वत्वधीमयं ॥
तत्तद्वैष्णवसार्वात्म्यप्रतिबोधसमुत्थया ।
नम इत्येतया वाचा नंत्रा स्वस्मादपोह्यते ॥
इति ते सूक्ष्म उद्दिष्टः परमन्यन्निशामय ।
पन्था नकार उद्दिष्टो मः प्रधान उदीर्यते ॥ विसर्गः परमेशस्तु तत्रार्थोऽयं निरुच्यते । अनादिः परमेशो यश्शक्तिमान् पुरुषोत्तमः ॥
तत्प्राप्तये प्रधानोऽयं पन्था नमननामवान् ।’’ (अहिर्-बुध्न्य-संहिता 52-28 मुदल् 33)
‘‘इति ते त्रिविधः प्रोप्तो नमश्शब्दार्थ ईदृशः’’(अहिर्-बुध्न्य-संहिता 52-33) इति ॥
इव्विडत्तिल् ‘‘नन्तव्यः परमशेषी’’ ऎन्गैयाले नमस्सुक्कुप् परमशेषिये प्रतिसम्बन्धियॆन्नुमिडम् स्वतः प्राप्तम्. परमशेषि इन्नानॆऩ्ऱु तॆळिगैक्काग विशेषनामधेयम्. इङ्गु ‘‘अशास्त्रीयोपसेवा तु तद्विघात उदीर्यते’’ ऎऩ्ऱुम्, ‘‘तद्व्याघातो निराकृतिः’’ ऎऩ्ऱुञ्चॊन्न वचनङ्गळुक्कु प्रपत्तिकालत्तिल् बुद्धिपूर्वप्रातिकूल्यम् नडक्कुमागिल् आनुकूल्यसङ्कल्पमुम् प्रातिकूल्यत्तिल भिसन्धिविरामादिगळुमिल्लैयायिऱ्ऱाम् ऎऩ्ऱु तात्पर्यम्. प्रपत्त्युत्तरकालत्तिल् बुद्धिपूर्वप्रातिकूल्यम् नडन्ददागिल् इवन् रुचियोडु पॊरुन्दिन स्वतन्त्रभगवदाज्ञैक्कु विरुद्धमाम्. इङ्गु स्थूलमान अर्थमावदु; व्याकरण वरुगिऱ स्फुटव्युत्पत्तियाले तोऱ्ऱुमदु. सूक्ष्ममावदु; वर्णसाम्यादिगळैक्
कॊण्डिऴिगिऱ निरुक्तबलत्ताले तोऱ्ऱुमदु. परमावदु; रहस्यशास्त्रङ्गळिऱ् चॊल्लुगिऱ अक्षरनिघण्टुप्रक्रियैयाले तोऱ्ऱुमदु. इदिल् मुऱ्पड शेषभूतनुक्कु स्वतःप्राप्तवृत्तियुम् साङ्गन्यासरूपमान साध्योपायशरीरमुम् वगुत्तदु. अनन्तरम् मोक्षोपायाधिकारिक्कवश्यापेक्षितमान निरपेक्षस्वातन्त्र्यादि निवृत्तिपूर्वकस्वरूपशोधनम् पण्णिऱ्ऱु. पिन्बु साध्योपाय विशेषत्ताले वशीकार्यमुमाय् प्राप्यमुमायिरुक्किऱ सिद्धोपायमिरुक्कुम्बडियैच् चॊल्लिऱ्ऱु. उपायान्तरङ्गळिऱ् काट्टिल् समर्पणत्तिनुडैय प्रधानोपायत्वञ् चॊल्लिऱ्ऱागवुमाम्. इवैय् ऎल्लाम् मेऱ्चॊल्लप्पुगुगिऱ वाक्यार्थङ्गळिले यथासंभवमनुसन्धित्तुक् कॊळ्वदु. *एवं शिक्षितनानार्थनमश्शब्दसमन्विताः । सर्वे करणतां यान्ति मन्त्रास्स्वात्म समर्पणे ॥ जीवसामान्यमुखतश्शृङ्गग्राहिकयापि वा । मकारौ तार नमसोस्स्वानुसन्धानदाविह ॥ इह या स्वानुसन्धानप्रक्रियैकस्य दर्शिता । अन्येषामपि तत्साम्यान्नान्योन्यशरणा इमे ॥ अतस्स्वपर-रक्षायां पराधीनेषु जन्तुषु । निरपेक्षशरण्यत्वं नियतं कमलापतौ ॥ * ॥
इङ्गु शाब्दमागवादल् आर्थमागवादल् नमस्सिले तोऱ्ऱिन शरणागतियागिऱ साध्योपायत्ताले प्रसादनीयनाय् मेलिल् चतुर्थियिल् विवक्षितमान कैङ्कर्यत्तुक्कु प्रतिसम्बन्धियुमाय् सर्वरक्षकनागवुम् सर्वशेषियागवुम् प्रथमाक्षरत्तिल् प्रतिपन्ननान निरपेक्षशरण्यनुडैय पडियै वॆळियिडुगिऱदु योगरूढमान नारायणशब्दम्. सुरुङ्गच्चॊन्न अर्थन्दन्नैये अज्ञानसंशय विपर्यङ्गळ् कऴियुम्बडि मुखान्तरत्ताले तॆळिविक्कै विवरणम्. इस्संग्रहविवरणभावम्
प्रथमाक्षरम् मुदलाग यथासंभवङ्गण्डुगॊळ्वदु. इन् नारायणशब्दम् शेषशेषितत्त्वङ्गळिरण्डैयुम् वॆळियागक् काट्टुगिऱ उपकारातिशयत्ताले विष्णुगायत्रियिलुम् तिरुनारायणीयत्तिले नामनिर्वचनम् पण्णुगिऱविडत्तिलुम् मऱ्ऱुमुळ्ळ व्यापकनामङ्गळुक्कुम् मुन्ने पठिक्कप्पट्टदु. सर्वपर विद्योपास्यविशेषनिर्णयम् पण्णुगिऱ नारायणानुवाकम् परतत्वमाग शक्तितरान ब्रह्मशिवादिगळॆल्लाम् सामानाधिकरण्यनिर्देशत्ताले यङ्गु सॊन्न विश्वम् पोले विभूतियानार्गळॆऩ्ऱुम् इवर्गळुम् नारशब्दार्थम् ऎऩ्ऱुन् दॆळिविक्कैक्काग इन् नारायणशब्दत्तैप् पलगालुमादरन्दोऱ्ऱवावर्तित्तदु.
इश् शब्दत्तिन् प्रभावम् ‘‘सङ्कीर्त्य नारायणशब्दमात्रं’’(व्याससञ्जयसंवादम्), ‘‘नारायणेति यस्यास्ये’’(), ‘‘नारायणेति शब्दोऽस्ती’’() त्यादिगळिलुम्, आऴ्वार्गळुडैय ’’कुलन्दरुम् सॆल्वन् दन्दिडुम्’’(पॆरिय तिरुमॊऴि 1-1-9), ’’नारणऩ्ऱम्मन्नै नरगम्बुगाळ्’’(पॆरियाऴ्वार् तिरुमॊऴि 4-6-1) इत्यादिगळान पासुरङ्गळालुम् प्रसिद्धम्. नारदीयकल्पत्तिलुम् ‘‘रोगापद्भयदुःखेभ्यो मुच्यन्ते नात्रसंशयः । अपि नारायणेत्येतच्छब्दमात्रप्रलापिनः’’(नारदीयम् 1-38) ऎऩ्ऱुञ्चॊल्लप्पट्टदु. इदु तन्नैये स्वरव्यञ्जनभेदत्ताले ऎट्टु तिरुवक्षरमाग भाविक्कत् तिरुमन्त्रत् तोडॊक्कुम् ऎऩ्ऱु पुराणान्तरोक्तम्.
ईश्वरनोडु पृथक्सिद्धङ्गळल्लाद नारङ्गळुक्कु नाराः अयनं यस्य ऎऩ्ऱुम् नाराणामयनं ऎऩ्ऱुम् निष्कर्षविवक्षैयाले वैयधिकरण्यमुण्डायिऱ्ऱु. इश् शब्दत्तुक्कु नम्माऴ्वार् ’’ऎण्बॆरुक्कन्नलत्तॊण् पॊरुळीऱिल वण् पुगऴ् नारण’’(तिरुवाय्मॊऴि 1-2-10) नॆऩ्ऱुम्, ’’नारणन् मुऴुवेऴुलगुक्कुनाद’’(तिरुवाय्मॊऴि 2-7-2)
नॆऩ्ऱुम् पूर्वापरङ्गळिले समासद्वयत्तिलर्थत्तै प्रदर्शिप्पित्तार्. इदिले हेयप्रत्यनीकत्वकल्याणैकतानत्वरूपमान उभयलिङ्गत्वमुमुभयविभूतियोगमुम् गर्भितम्. देवीभूषणायुध परिजन परिच्छद द्वारपाल पार्षदादि भेदङ्गळुमिङ्गे अनुसन्धेयङ्गळ्. ॥ * ॥ कारणत्वमबाध्यत्वमुपायत्वमुपेयता । इति शारीरकस्थाप्यमिह चापि व्यवस्थितम् ॥ * ॥ इदॆल्लाम् ‘‘ज्ञानानन्दामलत्वादि’’(नित्यम्) ऎऩ्ऱु तुडङ्गि भट्टर् नित्यत्तिले प्रतिपादितम्.
इव्विडत्तिल् ‘‘सृष्ट्वा नारं तोयमन्तस्स्थितोऽहं येन स्यान्मे नाम नारायणेति’’(वराहपुराणम्), ‘‘आपो नारा इति प्रोक्ता आपो वै नरसूनवः । ता यदस्यायनं पूर्वं तेन नारायणस्स्मृत’’(मनुस्मृति 1-19) इत्यादिगळिले अप्पुक्कळैय् ऎडुत्तदु तत्त्वान्तरङ्गळुक्कुमुपलक्षणमॆन्नुमिडम् ‘‘नराज्जातानि तत्त्वानि नाराणीति ततो विदुः । तान्येव चायनं तस्य तेन नारायणः स्मृत’’( भारतम् आनुशासनिकपर्व 186-7) इत्यादिगळाले सिद्धम्. इन्द बहुव्रीहिसमासमान निर्वचनत्तिल् नराज्जातानि तत्त्वानि ऎऩ्ऱु नारशब्दार्थञ्चॊल्लुगैयाले महोपनिषत् प्रभृतिगळिऱ् चॊल्लुगिऱप्पडिये ब्रह्मेशानादिसर्वत्तैयुम् पऱ्ऱ नारायणनुडैय सर्वविधकारणत्वमुम्, अयनशब्दत्तिल् ईयत इत्ययनं ऎन्गिऱ कर्मव्युत्पत्तियाले इवऱ्ऱै व्याप्यमागवुडैयवनुडैय सर्वव्यापकत्वमुम् अदुक्कुपयुक्तमान निरतिशयसूक्ष्मत्वमुञ्चॊल्लिऱ्ऱायिऱ्ऱु. इप्पॊरुळ्गळ् ‘‘ईयते अस्मिन्’’ ऎन्गिऱ अधिकरणव्युत्पत्तियिलुम् वरुम्.
‘‘नाराणामयनत्वाच्च नारायण इति स्मृतः’’(भारतम् उद्योगपर्व 69-10), ‘‘नारास्त्विति सर्वपुंसां समूहः परिकीर्तितः । गतिरालम्बनं तस्य तेन नारायणस्स्मृतः’’(पाद्मोत्तरम््), ‘‘नारो नराणां सङ्घातस्तस्याहमयनं गतिः । तेनास्मि मुनिभिर्नित्यं नारायण इतीरितः ॥ नारशब्देन जीवानां समूहः प्रोच्यते बुधैः । तेषामयनभूतत्वान्नारायण इहोच्यते ॥ तस्मान्नारायणं बन्धुं मातरं पितरं गुरुम् । निवासं शरणञ्चाहुर्वेदवेदान्तपारगा’’(पाद्मोत्तरम््) इत्यादिगळिऱ्पडिये तत्पुरुषसमासमानालुम् निरुक्तबलत्ताले अयनशब्दम् पुल्लिङ्गम्. इङ्गु ‘‘रीङ् क्षये’’ ऎन्गिऱ धातुविले र ऎऩ्ऱु स्वरूपविकारत्ताले क्षयिष्णुवान वचित्पदार्थत्तैच्चॊल्लि, अदिल् वेऱुबट्टु स्वरूपविकाररहितमान चेतनवर्गत्तै नगनैकादिशब्दम् पोले नसमासमान नरशब्दत्ताले सॊल्लि, अदिन् समूहङ्गळै नारशब्दत्ताले सॊल्लि, इन्द समूहङ्गळुक्कु अयनं ऎन्गिऱवित्ताल् स्वाधीन त्रिविध चेतनाचेतन स्वरूपस्थितिप्रवृत्तिभेदनानवन् नरशब्दवाच्यरान त्रिविधात्माक्कळुडैय समूहङ्गळुक्कुमपेक्षितहेतु-
वाय् स्वयं भोग्यतैयाले उपेयमुमाय् ‘‘विष्ण्वाधारं यथाचैतत् त्रैलोक्य समुपस्थितं’’(विष्णुपुराणम् 2-13-2), ‘‘यो लोकत्रयमाविश्य बिभर्त्यव्यय ईश्वर’’(गीता 15-17) इत्यादिगळिऱ्पडिये आधारमुमायिरुक्किऱबडि सॊल्लप्पट्टदु. ऎङ्ङनेयॆन्निल्; ‘‘इण् गतौ’’ ऎन्गिऱ धातुविले ‘‘ईयते अनेन’’ ऎऩ्ऱु अयनशब्दत्तिल् करणव्युत्पत्तियाले ईश्वरनुपायमायुम्, ‘‘ईयतेऽसौ’’ ऎन्गिऱ कर्मव्युत्पत्तियाले उपेयमायुम्, ‘‘ईयते अस्मिन्’’ ऎन्गिऱ अधिकरणव्युत्पत्तियाले आधारमायुन्दोऱ्ऱुगिऱान्. ‘‘अय पय गतौ’’ ऎन्गिऱ अयति धातुविलुम् इव्वयनपदम् निष्पन्नमाम्. इव्वुपायत्वोपेयत्वादिगळुक्कुपयुक्तमान सौलभ्यमुम् परत्वमुमिङ्गे सिद्धम्. अयनम् ऎऩ्ऱु वासस्थानमाय् अप्पोदु बहुव्रीहिसमासत्ताले अन्तर्व्याप्तियुम् तत्पुरुषनाले बहिर्व्याप्तियुन् दोऱ्ऱुगिऱदॆऩ्ऱुमनुसन्धिप्पार्गळ्. इवैयिरण्डुम् श्रुतिसिद्धम्.
अन्तर्व्याप्तियावदु इवैयुळ्ळ विडत्तिल् तन्नैयिल्लैय् ऎन्न वॊण्णादबडि कलन्दु निऱ्कै. बहिर्व्याप्तियावदु इवै यिल्लाद विडत्तिलुमॆङ्गुन् दानुळनागै. विभुक्कळान कालादिगळुक्कु बहिर्व्याप्ति सॊल्लवेण्डा. 85‘‘नारायणमणीयांशमशेषाणामणीयसां’’(विष्णुपुराणम् 1-9-41) ऎऩ्ऱदु अन्तर्व्याप्तिक्कनुगुणमाय् निऱ्किऱ प्रतिघातानर्हत्वम्, अल्लदु अणुपरिमाणत्वमऩ्ऱु. इदु सॊल्लुमिडम् उपाध्यवच्छेदत्ताले यॆऩ्ऱु सूत्रभाष्यादिसिद्धम्. व्याप्तनुक्कु प्रतिवस्तुपूर्णत्वमावदु ऒरोरु उपाध्यवच्छिन्नप्रदेशमे सर्वत्तैयुम् निर्वहिक्क वल्ल शक्तियुडैत्तायिरुक्कै; अल्लदु वस्तुतोऱुम् स्वरूपसमाप्तियऩ्ऱु.
इदु कॊळ्ळिल् बहिर्व्याप्तिक्कु विरुद्धमाम्. इत्तै अघटितघटनाशक्तियाले निर्वहिक्किल् विरुद्धसमुच्चयङ्गॊळ्ळुम् परमतङ्गळिऱ्पडियाम्. इङ्गु प्रथमाक्षरत्तालुम् नारशब्दत्तिल् प्रकृतियान नरशब्दत्तालुम् अयनशब्दत्तालुम् सर्वेश्वरनैच् चॊल्लुगिऱ-पोदु रक्षकत्वकारणत्वनित्यत्वनेतृत्वाधारत्वान्तर्यामित्वादिगळान आकारभेदङ्गळाले मूऩ्ऱुम् सप्रयोजनङ्गळ्. प्रणवत्तिल् तृतीयाक्षरत् ताले चेतननै प्रकाशिप्पिक्कच्चॆय्दे इङ्गु नारशब्दत्ताले मीण्डुञ् चॊल्लुवानेनॆन्निल्; 86’’नानुन्नै यऩ्ऱियिलेन्गण्डाय् नारणने नी यॆन्नैयऩ्ऱियिलै’’(नान्मुगन् तिरुवन्दादि 7) यॆऩ्ऱुम्, 87‘‘रामानुजं लक्ष्मणपूर्वजञ्च’’(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् 28-10)
ऎऩ्ऱुञ् चॊल्लुगिऱप्पडिये ऒऩ्ऱैयिट्टॊऩ्ऱै निरूपिया निऩ्ऱाल् अर्जुनरथम् पोले प्रणवम् शेषप्रधानमागैयालुम् रासमण्डलम्पोले नारायणशब्दम् शेषिप्रधानमागैयालुम् पुनरुक्तियिल्लै. प्रणवन्दन्निलुम् शाब्द प्राधान्यम् जीवनुक्कानालुम् रक्षकनान शेषिक्के आर्थम् प्राधान्यम्. प्रणवत्तिले
स्वरूपत्तालुम् गुणत्तालुम् ज्ञानाकारनाय् प्रत्यक्कायणुवाय्त्तोऱ्ऱिन जीवनुक्कु नारशब्दम् क्षयमिल्लादवनॆऩ्ऱु नित्यत्वञ्चॊल्लुगैयालुम् नररुडैय समूहत्तैच् चॊल्लुगैयाले जीवर्गळुडैय अन्योन्यभेदत्तै व्यक्तमाक्कुगैयालुम् नराज्जातङ्गळ् नारङ्गळॆऩ्ऱ-पोदु विशिष्टवेषत्तालुम् ब्रह्मकार्यत्वन्दोऱ्ऱुगैयालुम् पदद्वयत्तुक्कुम् प्रयोजनभेदमुण्डु. नारशब्दसमानाधिकरणमान अयनशब्दत्ताले इवऱ्ऱुक्कु व्याप्यत्वादिगळुङ्गण्डु कॊळ्वदु. नित्यरान पल चेतनर्क्कु ऒरु नित्यनान चेतननभिमतहेतुवॆन्गिऱ श्रुत्यर्थमुमिङ्गे कण्डुगॊळ्वदु. नित्यनाग प्रमाणसिद्धनान जीवनुक्कु ब्रह्मकार्यत्वम् विशेषण द्वारकम्. इप्पडि नारायणात्मकादिकल्पङ्गळिले सॊन्न
व्युत्पत्त्यन्तरङ्गळुमॆल्लामिवऱ्ऱोडु तुल्यम्. ‘‘चेतनाचेतनं सर्वं विष्णोर्यद्व्यतिरिच्यते । नारन्तदयनञ्चेदं यस्य नारायणस्तु सः’’() ऎन्गैयाले ‘‘सर्वपुंसां समूहः’’() ऎऩ्ऱदुवुमुपलक्षणमागैयाल् क्षयिष्णुक्कळल्लामैयाले स्वरूपत्ताले यादल् प्रवाहत्तालेयादल् नित्यङ्गळाय् नरशब्दवाच्यङ्गळान सर्वतत्त्वङ् गळुडैय समूहङ्गळुम् नारङ्गळ्.
सर्वव्यापकत्वादिविशिष्टनायिरुक्कच्चॆय्दे तद्गतदोषङ्गळै तत्प्रयुक्तदोषङ् गळैयुम् कऴिक्किऱ क्षयरहितनॆन्गिऱ व्युत्पत्तियालुम्, ‘‘नृ नये’’ इत्यादिगळालुम्, ‘‘जह्नुर्नारायणो नरः’’(भारतम् आनुशासनिक 231-29) ऎऩ्ऱु नामधेयमागच् चॊल्लुगैयालुम्, ‘‘आपो नारायणोद्भूतास्ता एवास्यायनं पुनः’’(व्यासस्मृति) ऎन्गिऱ व्यासस्मृतिवाक्यत्ताले ‘‘आपो वै नरसूनव’’ इत्यादिगळिल् नरशब्दमुम् नारायणनैये सॊल्लुगिऱदॆन्नुमिडम् सुव्यक्तमागैयालुम् नरनॆऩ्ऱु नित्यनाय् सर्वनेतावान सर्वेश्वरनुक्कुत् तिरुनाममागैयाले ‘‘नरसम्बन्धिनो नारा नरस्स पुरुषोत्तमः । नयत्यखिलविज्ञानन्नाशयत्यखिलन्तमः ॥ नरिष्यति च सर्वत्र नरस्तस्मात्सनातनः । नरसम्बन्धिनस्सर्वे चेतनाचेतनात्मकाः ॥
ईशितव्यतया नारा धार्यपोष्यतया तथा । नियाम्यत्वेन सृज्यत्वप्रवेशभरणैस्तथा ॥ अयते निखिलान्नारान्व्याप्नोति क्रियया तया । नाराश्चाप्यनन्तस्य तैस्तद्भाव निरूपणात् ॥ नाराणामयनं वासस्ते च तस्यायनं सदा । परमा च गतिस्तेषां नाराणामात्मनां सदा’’(अहिर्-बुध्न्य-संहिता 52-50) ऎऩ्ऱ अहिर्बुद्ध्न्यादि निर्वचनम् पण्णिनप्पडिये ‘‘नरसम्बन्धि नारं’’ ऎन्गिऱ व्युत्पत्तियाले सर्वेश्वरनुडैय स्वरूपनिरूपकधर्मङ्गळुम् निरूपितस्वरूप विशेषणधर्मङ्गळुम् व्यापारङ्गळुम् विग्रहविशेषङ्गळुम् मऱ्ऱुमुळ्ळ त्रिविधचेतनाचेतनङ्गळुमॆल्लाम् नारशब्दार्थमान पोदु स्वव्यतिरिक्तसर्वत्तुक्कुमाश्रयत्वादिरूपेण निऱ्कुम् प्रकारम् विवक्षितमागै याले स्वनिष्ठत्वादिगळैच् चॊल्लुगिऱदु. इप्पडि व्यापन भरणनियमन
कुदृष्टिगळ् सॊन्न स्वरूपैक्यादिभ्रमङ्गऴियुम्बडि सर्वशरीरित्वसर्वशब्दवाच्यत्वादि वैभवमुमिङ्गे फलितम्. नरशब्दत्ताले शोधकवाक्यार्थमुम्, नारशब्दत्ताले स्वाम्यादिगळाले वेऱुबट्टिरुक्कुऱ पुरुषोत्तमनुक्कुम् तत्सम्बन्धिगळुक्कुम् ‘‘नराज्जातानि तत्त्वानि नाराणि’’ ऎन्गैयाले कारणवाक्यार्थमुम्, अयनशब्दत्ताले अव्वो उपासनवाक्यार्थङ्गळुमॆल्लामिङ्गे प्रकाशितङ्गळागिऱन. सुबालोपनिष्त्प्रभृतिगळिले सर्वान्तर्यामियुमाय् सर्वविधबन्धुमायिरुक्किऱ सर्वेश्वरन् नारायणशब्दत्ताले देवतान्तरव्यावृत्तनाग प्रतिपादितनानान्. लोकत्तिलुळ्ळ सर्वबन्धुक्कळुम् भगवत्सङ्कल्पत्ताले बन्धुक्कळानार्गळ्.
‘‘त्वमेव माता च पिता त्वमेव’’(गान्धारीवाक्यम्) ’’ऎम्बिरानॆन्दै’’(पॆरियदिरुमॊऴि 1-1-6), ‘‘पिता त्वं माता त्वं’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् 60) इत्यादिगळिऱ्पडिये निरुपाधिकसर्वविधबन्धु सर्वेश्वरनॊरुवनुमे. ‘‘यस्य प्रसादे सकलाः प्रसीदेयुरिमाः प्रजाः’’(रामायणम् किष्किन्धाकाण्डम् 4-21) ऎऩ्ऱुम्, ‘‘प्रसन्नमभवत्तस्मै प्रसन्नाय चराचरं’’(इतिहाससमुच्चयः 33-141), ‘‘प्रसन्ने देवदेवेशे’’(नारसिंहपुराणम्) ऎऩ्ऱुञ्चॊल्लुगैयाले अवन् प्रसन्ननानाल् प्रतिकूल-रावारॊरुवरुमिल्लै. इव्वीश्वरनुक्कु ‘‘सुहृदं सर्वभूतानां’’(गीता 5-29) ऎन्गिऱ वागारम् स्वभावसिद्धम्. आकारान्तरम् चेतनरुडैय वाज्ञातिलङ्घनमागिऱ उपाधियडियाग वन्ददु. अदुवुमल्पव्याजत्ताले माऱुम्. ’’इत्तनैयडिय रानार्क्किरङ्गुनमरङ्गनायबित्त’’(तिरुमालै 4) नॆऩ्ऱार्गळिऱे.
इन् नारायणशब्दत्तिल् चतुर्थियाले मेल् सॊल्लप्पुगुगिऱ वाक्यार्थङ् गळुक्कीडाग तादर्थ्यादिगळ् काट्टप्पडुगिऱन. स्थूलानुसन्धानत्तिलिच् चतुर्थी नमश्शब्दयोगत्तालुङ्गॊळ्ळलाम्. अप्पोदिच्चतुर्थिक्कु प्रयोजनातिशयमिल्लै. ‘‘षष्ठपञ्चदशाद्वर्णात् केवलव्यञ्जनीकृतात् । उत्तरो मन्त्रशेषस्तु शक्तिरित्यस्य कथ्यते’’(नारदीयम् 1-59) ऎन्गैयालॆयिदु तिरुमन्त्रत्तिल् फलसिद्धिहेतुवान प्रदेशम्. योजनाविशेषङ्गळिल् फलप्रार्थनैयुमिव्विडत्तिलेयागिऱदु. ‘‘अर्थात् प्रकरणाल्लिङ्गादौचित्याद्देशगकालतः । शब्दार्थाः प्रविभज्यन्ते न शब्दादेव केवलात्’’() ऎन्गिऱप्पडिये ऒरु शब्दत्
शब्दत्तुक्के प्रकरणादिगळुक्कीडाग अर्थभेदम् कॊळ्ळुगै सर्वसम्मतम्. आगैयाले ‘‘दीयमानार्थशेषित्वं संप्रदानत्वमिष्यत’’() इत्यादिगळिऱ्पडिये परस्वत्वापादनमिव्विडत्तिल् कूडादागिलुम् ईश्वरन् तनक्कु शेषमान वस्तुवैत् ताने रक्षित्तुक्कॊळ्ळुम्बडि समर्पिक्किऱवळवैप्पऱ्ऱ इव् व्यापकमन्त्रङ्गळिल् चतुर्थियै संप्रदानार्थैयाग वहिर्बुद्ध्न्यन् व्याख्यानम् पण्णिनान्. ‘‘नीचीभावेन सन्द्योत्यमात्मनो यत्समर्पणं । विष्ण्वादिषु चतुर्थी तत्संप्रदानप्रदर्शिनी ॥ नीचीभूतो ह्यसावात्मा यत्संरक्ष्यतयार्प्यते । तत्कस्मा इत्यपेक्षायां विष्णवे स इतीर्यते’’ ऎन्गिऱ वचनत्तिल् ‘‘विष्ण्वा-दिषु’’(अहिर्-बुध्न्य-संहिता 52-35, 36.) ऎन्गैयाले नारायणादि शब्दङ्गळिल् चतुर्थियुम् व्याख्यानम् पण्णप् पट्टदु. इत् तिरुमन्त्रत्तिल् नकारम् मुदलान एऴु तिरुवक्षरङ्गळुक्कुम्
प्रत्येकम् मन्त्रस्मृतिगळिऱ्चॊन्न अर्थङ्गळै ‘‘नायकत्वञ्च सर्वेषां नामनत्वं परे पदे । नाशकत्वं विरुद्धानां नकारार्थः प्रकीर्तिताः ॥ मङ्गळत्वम्महत्वञ्च महनञ्च करोति यत् । आश्रितानान्ततो ज्ञेयो मकारार्थस्ततो बुधैः ॥ नास्तिक्यहानिर्नित्यत्वं नेतृत्वञ्च हरेः पदे । नाकारसेविनां नॄणा`म्मन्त्रविद्भिः प्रकीर्तितः । रञ्जनं भगवत्याशु रागहानिस्ततोऽन्यतः । राष्ऱ्ऱत्राणादिकञ्चापि प्राप्यते रेफसेवया ॥ योगोद्योगः फलञ्चाशु यकारात् प्राप्यते बुधैः । वर्णनञ्च तथा विष्णोर्वाणीसिद्धिर्णकारतः ॥ यक्षराक्षसवेताळभूतादीनां भयाय यः । एवमक्षर निर्वाहो मन्त्रविद्भिः प्रकीर्तितः’’(पूर्वाचार्यकारिकै) इत्यादिगळाले
सिल आचार्यर्गळ् संग्रहित्तार्गळ्. इप्पडि यिप्पदङ्गळिनुडैय व्याकरणनिरुक्त्यादि सिद्धव्युत्पत्तिपरामर्शत्ताले परवादिमूलमाग वरुम् मासऱ विळक्कप् पट्ट तिरुमन्त्रमागिऱ कण्णाडि परस्वरूपादिगळैयुम् स्वस्वरूपत्तिऱ्काण वरिय निलङ्गळैयुमॆल्लाम् सुव्यक्तमागक्काट्टुम्.
इदुक्कु प्रतिपाद्यदेवतैयाय् प्राप्यमुमान परस्वरूपत्तै इत् तिरुमन्त्रत्तिल् शाब्दङ्गळायुमार्थङ्गळायुमुळ्ळ प्रकारङ्गळोडे कूड यथाप्रमाणमनुसन्धिक् कुम्-पोदु; रक्षकत्वम्, अदिनुडैय स्वभावसिद्धत्वम्, अदिन् सर्वविषयत्वम्, रक्ष्यवस्तुविशेषानुरूपमाग रक्षैयिनुडैय नानाप्रकारत्वम्, सर्वदा रक्षकत्वम्, सर्वत्र रक्षकत्वम्, सर्वप्रकाररक्षकत्वम्, स्वार्थरक्षकत्वम्, सर्वरक्षकत्वापेक्षितमान सर्वज्ञत्वम्, सर्वशक्तित्वम्, स्वेच्छाव्यतिरिक्तानिवार्यत्वम्, अनतिक्रमणीयरक्षणसंरम्भत्वम्, परमकारुणिकत्वम्,
अवसरप्रतीक्षत्वम्. व्याजमात्रसापेक्षत्वम्, आश्रितसुलभत्वम्, विश्वसनीयत्वम्, सापराधघटनाद्यनुगुणविशेषणवत्वम्, शेषित्वम् अदिनुडैय निरुपाधिकत्व नित्यत्वसर्वविषयत्वङ्गळ्, अनन्यशेषित्वम्, गुणकृतशेषित्वम्, सपत्नीकशेषित्वम्, समाभ्यधिकराहित्यम्, आत्महविरुद्देशार्हत्वम्, अचिद्बद्धमुक्तनित्यविलक्षणत्वम्, परशेषित्वहेतुत्वम्, स्वतःकर्तृत्वम्, शक्त्याधायकत्वम्, प्रेरकत्वम्, अनन्यप्रेर्यत्वम्, अनुमन्तृत्वम्, कर्मसाक्षित्वम् सहकारित्वम्, प्रियप्रवर्तकत्वम्, हितप्रवर्तकत्वम्, निरुपाधिकनन्तव्यत्वम्, वशीकार्यत्वम्, सिद्धोपायत्वम्,
साध्योपायहेतुत्वम्, श्रुतिस्मृतिरूपाज्ञावत्वम्, दण्डधरत्वम् सर्वसमत्वम्, आश्रितपक्षपातित्वम्, अविद्यादिहेतुत्वम्, अविद्याद्यनर्हत्वम्, आश्रिताविद्यानिवर्तकत्वम् — स्वरूपान्यथाभावराहित्यम्, स्वभावान्यथाभावराहित्यम्, सर्वनेतृत्वम्, सर्वजगद्व्यापारलीलत्वम् — सर्ववेदान्तप्रधानप्रतिपाद्यत्वम्, सर्वोपादानत्वम्, सर्वनिमित्तत्वम्, सत्यसङ्कल्पत्वम्, सर्वशरीरित्वम्, सर्वशब्दवाच्यत्वम्, सर्वकर्मसमाराध्यत्वम्, सर्वफलप्रदत्वम्, सर्वविधबन्धुत्वम्, सर्वव्यापकत्वम्,
निरतिशयसूक्ष्मत्वम्, सर्वाधारत्वम्, स्वनिष्ठत्वम्, सत्यत्वम्, ज्ञानत्वम्, अनन्तत्वम्, आनन्दत्वम्, अमलत्वम्, निरूपितस्वरूपविशेषणानुक्तानन्तगुणवत्वम्, नित्यदिव्यमङ्गळविग्रहवत्वम्, परव्यूहाद्यवस्थावत्वम्, सत्यावतारत्वम्, अजहत्स्वस्वभावत्वम्, अप्राकृतावतारत्वम्, अकर्मवश्यावतारत्वम्, अकालनियमावतारत्वम्, आश्रितार्थगुणपरीवाहावतारत्वम्, सर्वावस्थशुभाश्रयत्वम्, सर्वावस्थलक्ष्मीसहचरत्वम्, दिव्यभूषणायुधमहिषीस्थानपरिजनपरिच्छदद्वारपालपार्षदादिमत्वम् – स्थूलशरीरविश्लेषकत्वम्, विश्रमस्थानत्वम्, अनुग्रहविशेषवत्वम्, ब्रह्मनाडीद्वारप्रकाशकत्वम्, तत्प्रवेशकत्वम्, ब्रह्मरन्ध्रोत्क्रान्तिहेतुत्वम्, अर्चिराद्यातिवाहिकनियोक्तृत्वम्, सूर्यद्वारादिनेतृत्वम्, अण्डावरणप्रकृतिमण्डलातिक्रमहेतुत्वम्, विरजातीरप्रापकत्वम्, सूक्ष्मशरीरविश्लेषकत्वम्, अप्राकृतदेहप्रदत्वम्, दिव्याफ्सरस्सत्कारादिप्रयोजकत्वम्, ब्रह्मगन्धादि प्रवेशकत्वम्, नित्यमुक्तसत्कारविशेषहेतुत्वम्, पर्यङ्काधिरोहणपर्यन्तादरवत्वम्, परिपूर्णानुभवहेतुत्वम्, प्रधानप्राप्यत्वम्, सदेहविदेहबहुदेहकृतसर्वविधकैङ्कर्यप्रतिसम्बन्धित्वम्, अवाप्तसमस्तकामत्वम्, निरतिशयानन्दवत्वम्, निरतिशयभोग्यत्वम्, सर्वप्रकारभोग्यत्वम्, सर्वदानुकूलस्वभावत्वम्, अत्यन्ततुल्यभोगप्रदत्वम्, आश्रितविश्लेषासहत्वम्, अपुनरावृत्तिहेतुत्वम् ऎऩ्ऱिवै प्रधानमाग मऱ्ऱुमिवऱ्ऱैत् तुवक्कि वरुमेऱ्ऱङ्गळुमॆल्लामडैवे अनुसन्धेयङ्गळ्.
इह सङ्ग्रहतश्श्रीमान् गोप्ता शेषी समाधिकदरिद्रः ।
शरणं सर्वशरीरी प्राप्यस्सेव्यश्च साधुभिर्भाव्यः ॥
इप्पडि प्राप्यनान परमात्मवै प्रापिक्कुम् जीवात्मा इत्तिरुमन्त्रत्ताले अनुसन्धेयनाम्-पोदु; श्रीमद्रक्ष्यत्वम्, अनन्यरक्ष्यत्वम्, सर्वत्र सर्वदा सर्वप्रकाररक्षकवत्वम्, सुशीलारक्षकवत्वम्, पुरुषकारवत्वम्, महाविश्वासयोगित्वम्, सलक्ष्मीकदासत्वम्, नित्यदासत्वम्, निरुपाधिकदासत्वम्, अनन्यार्हदासत्वम्, ज्ञानत्वम् आनन्दत्वम्, स्वयंप्रकाशत्वम्,
स्वस्मै भासमानत्वम्, अहंशब्दवाच्यत्वम्, अणुपरिमाणत्वम्, सूक्ष्मत्वम्, छेदनाद्यनर्हत्वम्, चतुर्विंशतितत्त्वविलक्षणत्वम्, अमलत्वम्, ईश्वरादन्यत्वम्, ज्ञातृत्वम्, आनुकूल्यादियोग्यत्वम्, परमपुरुषार्थापेक्षार्हत्वम्, नियोगयोग्यत्वम्, कैङ्कर्ययोग्यत्वम्, सर्वसाक्षात्कारयोग्यत्वम्, निरतिशयानन्दयोग्यत्वम्, परापेक्षकर्तृत्वम्, सोपाधिकस्वामित्वम्, भागवतशेषत्वम्, भागवतकिङ्करत्वम्, अनन्योपायत्वम्, अविद्यादिमत्वम्, करणादिसापेक्षज्ञानविकासवत्वम्, संसारभयाक्रान्तत्वम्, अविद्यादि निवृत्तिसापेक्षत्वम्, अकिञ्चनत्वम्, ईश्वरसौर्हार्दादिमत्वम्, सदाचार्यप्राप्तिमत्वम्, साध्योपायानुष्ठानार्हत्वम्, उपायनिष्ठत्वम्, महाप्रभावत्वम्, विशिष्टवेषत्ताले
सृष्टिसंहारविषयत्वम्, अक्षयत्वम्, स्वतो बहुत्वम्, असंख्यातत्वम्, ईश्वरव्याप्यत्वम्, ईश्वर नियाम्यत्वम्, ईश्वरधार्यत्वम्, इवऱ्ऱिन् नियममडियाग वन्द ईश्वरशरीरत्वम्, ईश्वरलीलारसहेतुत्वम्, ईश्वरभोगोपकरणार्हत्वम्, तदधीनगतित्वम्, तदधीनतत्प्राप्तित्वम्, ऐश्वर्यकैवल्यनिरपेक्षत्वम्, भगवत्प्राप्त्यर्थित्वम्, सर्वाविद्योन्मुक्तत्वम्, आविर्भतस्वरूपत्वम्, सर्वद्रष्टृत्वम्, सर्वप्रकारभगवदनुभवैकभोगत्वम्, निरतिशयानन्दवत्वम्, भगवद्भोगार्थभोक्तृत्वम्, ऐच्छिकविग्रहादिमत्वम्, इच्छाविघातरहितत्वम्, ईश्वरलक्षणव्यतिरिक्तपरमसाम्यम्, अशेषकैङ्कर्यैकरतित्वम्, अपुनरावृत्तिमत्वम्, ऎऩ्ऱिवै प्रधानङ्गळागक् कॊण्डिवऱ्ऱैत् तुवक्कि वरुम् मऱ्ऱुळ्ळ प्रामाणिकार्थङ्गळुमॆल्लामिप् पदङ्गळिलडैवे शब्दसामर्थ्यत्तालुमर्थस्वभावत्तालुमनुसन्धेयङ्गळ्.
पदत्रयेऽत्र संक्षेपाद्भाव्यानन्यार्हशेषता ।
अनन्योपायता स्वस्य तथानन्यपुमर्थता ॥
इप्पडि ‘‘सर्वमष्टाक्षरान्तस्थं’’(नारदीयकल्पम् 1-9) ऎन्नुम्बडियिरुक्किऱ इत्तिरुमन्त्रत्तिले चिदचिदीश्वरस्वरूपङ्गळुम्, जीवर्गळुडैयवन्योन्यभेदमुम्, शेषशेषिभावादिगळाले निरुपाधिकजीवेश्वरभेदमुम्, निखिलजगन्निमित्तोपादानभूतपरदेवताविशेष निर्द्धारणादिगळुम् सिद्धिक्कैयाल् इप्पडि अनुसन्धिप्पारिरुन्द ऊरिलिरुक्कुमवर्गळुक्कुम् ईश्वरनिल्लैय् ऎऩ्ऱुम्, निर्विशेषनॆऩ्ऱुम्, अत्यन्तोदासीननॆऩ्ऱुम्, प्रतिफलन तुल्यैश्वर्यनॆऩ्ऱुम्, कर्मविशेषसिद्धैश्वर्यनॆऩ्ऱुम्, कदाचित् कर्मादिपरवशनॆऩ्ऱुम्, त्रिमूर्तिगळुम्, समरॆऩ्ऱुम् एकरॆऩ्ऱुम्, त्रिमूर्त्युत्तीर्णन् परतत्वम् ऎऩ्ऱुम्, ब्रह्मादिगळिले यॊरुवनीश्वरनॆऩ्ऱुम्, स्वरूपपरिणामवानॆऩ्ऱुम्, निमित्तोपादानैक्यङ् गॊळ्ळवॊण्णादॆऩ्ऱुम्, जीवेश्वरर्गळ् एकात्मावॆऩ्ऱुम् उपाधिसिद्धभेदरॆऩ्ऱुम्, नित्यभिन्नाभिन्नरॆऩ्ऱुम्, जीवन्
कर्ममात्राधीनशेषभावनॆऩ्ऱुम्, अनियतशेषभावनॆऩ्ऱुम्, जडम् ऎऩ्ऱुम्, ज्ञानमात्रस्वरूपनॆऩ्ऱुम्, नित्यमुक्तनॆऩ्ऱुम्, आरोपितभोगनॆऩ्ऱुम्, कर्तावल्ल नॆऩ्ऱुम्, ईश्वरनिरपेक्षकर्तावॆऩ्ऱुम्, आप्रळयस्थायियॆऩ्ऱुम्, आमोक्षस्थायियॆऩ्ऱुम्, एकनॆऩ्ऱुम्, स्वनिष्ठनॆऩ्ऱुम्, स्वरूपतः कार्यभूतनॆऩ्ऱुम्, कार्यत्वप्रसङ्गरहितनॆऩ्ऱुम्, कर्ममात्रोपायनॆऩ्ऱुम्, मुक्तदशैयिल् पाषाणकल्पनॆऩ्ऱुम्, स्वात्मानन्दमात्रतृप्तनॆऩ्ऱुम्, अत्यन्तस्वतन्त्रनाम् ऎऩ्ऱुम्, ईश्वरनोडे एकीभूतनाम् ऎऩ्ऱुम्, व्यापारादिरहितनाम् ऎऩ्ऱुम्, विभागाविभागादिशक्तिमानॆऩ्ऱुम्, आनन्दतारतम्यवानॆऩ्ऱुम्, व्यवस्थितसालोक्यादिभेदवानॆऩ्ऱुम्, मऱ्ऱुमिप्पुडैगळिलुळ्ळ बाह्यकुदृष्टिमतङ्गळॊऩ्ऱालुङ् गलक्कम् वारादु. इप्पडिये रक्षकनान श्रियःपतियैप्पऱ्ऱ विश्वासमान्द्यमुम्, रक्षकान्तरान्वेषणमुम्, ‘‘त्वम्मेऽहम्मे’’ ऎन्गिऱ पिणक्कुम्,
निरुपाधिकान्यशेषत्वभ्रममुम्, देवतान्तरप्रावण्यमुम्, तद्भक्तसंसर्गमुम्, मऱ्ऱुमुळ्ळ असेव्यसेवारुचियुम् देहात्मभ्रमादिगळुम् स्वतन्त्रात्मभ्रमादिगळुम्, स्वार्थपरिग्रहमुम्, भागवतापचारमुम्, आकिञ्चन्यविस्मृतियुम्, संसारानुवृत्तिरुचियुम्, आत्मनाशादिभयमुम्, असदाचारादिरुचियुम्, शत्रुमित्रादिविभागनिरूपणमुम्, बान्धवान्तरपरिग्रहमुम्, प्रयोजनान्तररुचियुम्, परमप्रयोजन-वैमुख्यमुम्, मऱ्ऱुम् स्वनिष्ठाविरोधिगळॊऩ्ऱुम् पिन्नाडादु.
इह निजपक्षविरुद्धैरीदृशनिष्ठाविरोधिभिश्चान्यैः ।
द्विचतुष्कसारवेदी गङ्गाह्रद इव न गच्छति क्षोभम् ॥
इत् तिरुमन्त्रत्तिल् वाक्यमुम् वाक्यार्थमुमिरुक्कुम्बडि यॆङ्ङनेयॆन् निल्; इत्तै एकवाक्यम् ऎऩ्ऱुम् वाक्यद्वयम् ऎऩ्ऱुम्, वाक्यत्रयम् ऎऩ्ऱुम्, अव्वो अनुसन्धिप्पार्गळ्. इप्पडि वाक्यार्थत्तैयुम् बहुप्रकारमाग वगुत्तनुसन्धानम् पण्णुवार्गळ्. एकवाक्यमान-पोदु
‘‘तस्य वाचकः प्रणव’’(पातञ्जल-योगसूत्रम् 1-1-27) इत्यादिगळिऱ्पडिये ‘‘प्रणवप्रतिपाद्यस्वभावविशिष्टाय नारायणाय नमः’’ ऎऩ्ऱु अन्वयमाम्. इप् प्रणवन्दाने नाममागवऱ्ऱाय् निऱ्क‘‘अव्यक्तार्थतयोङ्कारः केवलं नैव साधकः’’(शाण्डिल्यस्मृति 5-71) ऎऩ्ऱु शाण्डिल्याद्युक्तप्रक्रियैयाले व्यापकमन्त्रङ्गळिल् नामान्तरम् व्यक्त्यर्थम्. इन्द योजनाविशेषम् अहिर्बुद्ध्न्याद्युक्तमान स्थूलानुसन्धानप्रकारत्तैप् पार्त्तालुपायपरम्. इप्पडियानालुम् स्वरूपपुरुषार्थङ्गळिदिले अन्तर्गतङ्गळ्. ‘‘बद्धाञ्जलिपुटाहृष्टा नमइत्येव वादिन’’(भारतम् शान्तिपर्व 344-45) इत्यादिगळैप्
पार्त्तु प्राप्यान्तर्गतशेषवृत्तिपरमागवुमनुसन्धिप्पार्गळ्. इव् वृत्तिविशेषमुम् स्वरूपानुसन्धानपूर्वकम्. इदुवुम् कृतोपायर्क्किव्वळवु रसिक्कुमवस्थैयिलुमुपजीव्यम्. इव्विरण्डनुसन्धानमुम् प्रतिष्ठितमाम्-पोदु स्वरूपविवेकम् वेणुम्. अदऱ्काग वाक्यद्वयमाग अनुसन्धिक्कुम्-पोदु अकारनारायणशब्दवाच्य सर्वरक्षकत्व सर्वाधारत्वादिविशिष्टनानवनुक्के नान् निरुपाधिकानन्यार्हशेषभूतन्; ऎनक्कुरियेनल्लेन्, ऒऩ्ऱैप्पऱ्ऱ निरुपाधिकस्वामियुमल्लेन्;
निरपेक्षस्वतन्त्रनुमल्लेनॆऩ्ऱदाम्. अकार नारायणशब्दङ्गळिरण्डुम् भगवन्नाममागैयाले पुनरुक्ति वारादोवॆन्निल्; अप्पोदु व्युत्पत्तिविशेषसिद्धमान अर्थविशेषत्तै विवक्षित्तु ऒऩ्ऱु विशेषणमागक् कडवदु. अकारवाच्यनान नारायणनुक्कॆऩ्ऱुम् पुनरुक्तिपरिहरिक्कलाम्. भगवच्छब्दमुम् नामधेयमायिरुक्क वासुदेवादिशब्दत्तोडे समानाधिकरणमागानिऩ्ऱदिऱे. सर्वबीजाक्षरवाच्यमान सर्वकारणम् देवतान्तरमोवॆऩ्ऱु शङ्कियातबडि नारायणनॆऩ्ऱु विशेषिक्कैयालुम् सप्रयोजनम्. मन्त्रङ्गळुक्कु पदक्रमम् अध्ययननियतम्. अन्वयमर्थानुगुणमागक् कडवदु. इप्पडि वाक्यद्वयमानाल् तिरुमन्त्रम् मुऴुक्क
स्वरूपपरम्. इन्द स्वरूपपर योजनैयैप्पऱ्ऱ तिरुमन्त्रत्तिले पिऱन्दु द्वयत्तिले वळर्न्दु द्वयैकनिष्ठनावायॆऩ्ऱु पूर्वर्गळरुळिच्चॆय्दार्गळ्. पिऱक्कैयावदु:- स्वरूपज्ञानम् पिऱक्कैयाले ’’अऩ्ऱु नान् पिऱन् दिलेन् पिऱन्द पिन् मऱन्दिले’’(तिरुच्-छन्दविरुत्तम् 64) नॆन्गिऱ मुन्बुऱ्ऱ निलै कऴिगै. अदावदु तन्निसैवालुम् अनन्यशेषनाय्, अदडियाग अनन्याधीननाय्, अदडियाग अनन्यप्रयोजननाय्, अनन्यशरणनागै. वळरुगैयावदु; अधिकारविशेषानुरूप कर्तव्यविशेष विषयज्ञानविशेषत्ताले उपायपरिग्रहम् पण्णुगै. द्वैयैक निष्ठनागैयावदु; द्वयानुसन्धानत्ताले उपायान्तरत्तिलुम् प्रयोजनान्तरत्तिलुन् दुवक्कऱ इदिऱ्चॊन्न उपायत्तिलुम् प्रयोजनत्तिलुम् प्रतिष्ठितनागै. इप्पडि तिरुमन्त्रमुम् द्वयमुङ्गूड स्वरूपोपायपुरुषार्थङ्गळैक् काट्टुगिऱन. इव्विरण्डु वाक्यमान योजनै तन्निले तिरुमन्त्रम् मुऴुक्क सपरिकरात्म समर्पणपरम् ऎऩ्ऱुमनुसन्धिप्पार्गळ्. अप्पोदु प्रणवत्तिल् मकारम् प्रथमान्त-मेयागवमैयुम् हविस्समर्पणन्यायत्ताले निरुपाधिकमानवात्महविस्सु
निरुपाधिकदेवतैयाय् अकारवाच्यनान नारायणनुक्के भरमाग समर्पितमॆऩ्ऱ तायिऱ्ऱु. इप्पडि निरुपाधिकमान वात्मयागत्तिल् ‘‘नमः’’ ऎऩ्ऱु तन्नोडु तन् तुवक्कऱुत्तु ऎनक्कु भरमल्लेनॆऩ्ऱदायिऱ्ऱु. ‘‘इदमिन्द्राय न मम’’ ऎन्नुमाप्पोले इङ्गुम् परसम्बन्धविधियिलुम् स्वसम्बन्धनिषेधत्तिलुम् प्रवृत्तमागैयाले वाक्यद्वयमुम् सप्रयोजनम्. इन् नमस्सु समर्पणन्दन्निलुम् परनिरपेक्षकर्तृत्वादिगळै निषेधिक्कैयिले तत्परमागवुमाम्. वेऱॊरुत् तरुक्कुम् भरमऩ्ऱु ऎनक्कुम् भरमऩ्ऱु ऎऩ्ऱु वाक्यद्वयाभिप्रायमागवुमाम्.
तिरुमन्त्रमात्मनिवेदनपरमॆन्नुमिडत्तै नित्यत्तिले ‘‘मूलमन्त्रेण स्वात्मानं देवाय निवेद्य’’(नित्यम्) ऎऩ्ऱरुळिच्चॆय्दार्. इप्पडि श्रीवैकुण्ठगद्यत्तिलुम् ‘‘श्रीमता मूलमन्त्रेण मामैकान्तिकात्यन्तिकपरिचर्याकरणाय परिगृह्णीष्वेति याचमानःप्रणम्यात्मानं भगवते निवेदयेत्’’(वैकुण्ठगद्यम्) ऎऩ्ऱिव्वर्थम् दर्शितम्. वाक्यन्दोऱुम् ऒरु प्रार्थनापदत्तैयध्याहरित्तु तिरुमन्त्रम् मुऴुक्क द्वयत्तिलुत्तरखण्डम्पोले इष्टप्राप्त्यनिष्टनिवृत्तिरूप पुरुषार्थप्रार्थनापरमागवुमनुसन्धिप्पार्गळ्. अप्पोदुम् स्वरूपानुसन्धानमिदिले यन्तर्गतम्. स्वरूपमात्रपरमान-पोदुम् पुरुषार्थविशेषम् सूचितम्. अदिनुपायमुम् प्रार्थनैयुम् तत्तत्प्रमाणवशत्ताले वरुम्. इम् मन्त्रोत्पाद्यङ्गळान शेषत्वज्ञानादिगळ् मुन्बु
प्राप्तङ्गळल्लामैयाले इम् मन्त्रम् मुऴुक्क प्राप्यपरमॆऩ्ऱदु अन्यपरम्. ऎङ्ङनेयॆन्निल्; प्राप्यपरमॆऩ्ऱदु प्राप्यप्रतिपादकमॆऩ्ऱप्पडियऩ्ऱु; शब्दत्ताल् उत्पाद्यमान ज्ञानम् शब्दत्तुक्कु प्रतिपाद्यमऩ्ऱिऱे.
तिरुमन्त्रम् मूऩ्ऱु वाक्यमान-पोदु स्वरूपमुम् पुरुषार्थमुञ्चॊल्लवु पायमार्थमादल्, स्वरूपमुमुपायमुञ्चॊल्ल पुरुषार्थमार्थमादल्, उपायमुम् पुरुषार्थमुञ्चॊल्ल स्वरूपमार्थमादल्, स्वरूपोपायपुरुषार्थङ्गळडैवे शाब्दङ् गळादलागक् कडवदु. ऎङ्ङनेयॆन्निल्; ‘‘अकारार्थायैव स्वमहमथ मह्यन्न निवहा नराणां नित्यानामयनमिति नारायणपदम् । यमाहास्मै कालं सकलमपि सर्वत्र सकलास्ववस्थास्वाविस्स्युर्मम सहजकैङ्कर्यविधयः’’(ष्टश्लोकी 3) ऎन्गिऱप्पडिये प्रणवमुम् नमस्सुम्
स्वरूपत्तै शोधिक्किऩ्ऱन. मूऩ्ऱाम् पदम् प्रणवत्तिऱ्चॊन्न तादर्थ्यत्तै पुरस्करित्तुक्कॊण्डु अध्याहृतमान क्रियापदत्तोडे कूडि पुरुषार्थप्रार्थनार्थम्. अप्पोदु अनिष्टनिवृत्तिप्रार्थनै अर्थस्वभावत्ताले वरक्कडवदु. द्वयत्तिलुम् ‘‘भवांस्तु सह वैदेह्ये’’(रामायणम् अयोध्याकाण्डम् 31-27) त्यादिगळिलुञ् चॊल्लुगिऱप्पडिये कैङ्कर्यप्रतिसम्बन्धियुम् सपत्नीकनानप्पडियाले इङ्गुम् सलक्ष्मीकनान नारायणन् पॊरुट्टावे ‘‘नारायणाय’’ ऎन्गिऱविदुक्कु क्रियापेक्षैयुण्डागैयाल् ‘‘भवेयं’’ ऎऩ्ऱॊरु पदमध्याहार्यम्. ’’वऴुविला वडिमै सॆय्यवेण्डुम्’’(तिरुवाय्मॊऴि 3-3-1) ऎऩ्ऱुम्, ’’अडियेनैयाट्कॊण्डरुळे’’(पॆरिय तिरुमॊऴि 1-9-2)
यॆऩ्ऱुम्, ‘‘नित्यकिङ्करतां प्रार्थये’’(सिऱिय गद्यम्) ऎऩ्ऱुम् ‘‘नित्यकिङ्करो भवानि’’(सिऱिय गद्यम्) ऎऩ्ऱुमिप् प्रार्थनैयै प्रयोगित्तार्गळिऱे. तादर्थ्यम् नित्यसिद्धमागैयाले आशासिक्कवेण्डामैयालुम् इस् सम्बन्धस्वरूपम् प्रणवत्तिले सॊल्लुगैयालुम् इदिन् फलमाय् ‘‘समुद्रे गोष्पदमस्ति’’ ऎन्नुमाप्पोले पुरुषार्थान्तरङ्गळैयॆल्लाम् विळाक्कुलैक्कॊण्डिरुक्किऱ परिपूर्णब्रह्मानुभवपरीवाहमान कैङ्कर्यम् ऒऴिविल्गालत्तिऱ्पडियेय् इङ्गपेक्षिक्कप् पडुगिऱदु.
॥ * ॥ अत्र स्वलाभापेक्षापि स्वामिलाभावसायिनी ।
स्वामिप्रयोजनापेक्षाप्यतस्स्वानन्दहेतुका ॥ * ॥
उन्नै युगप्पिक्कुम् कैङ्कर्यत्तै नान् पॆऱवेणुमॆऩ्ऱालुम् ऎन्नैयडिमै कॊण्डु नी युगक्क वेणुमॆऩ्ऱालु मिरुवर्क्कुम् प्रयोजनम् सिद्धम्. ‘‘त्रैगुण्यं षड्गुणाढ्यञ्च द्विधान्नं परिकीर्तितम् । त्रैगुण्यमन्नं बद्धानामितरेषामथेतरत्’’(लक्ष्मीतन्त्रम्) ऎन्गिऱ षड्गुणाढ्यमान अन्नमावदु भगवद्गुणानुभवम्.
अदडियाग वरुगिऱ भोग्यतमकैङ्कर्य विशेषङ्गळागवुमाम्. ‘‘भोगमात्रसाम्यलिङ्गाच्च”( ब्रह्मसूत्रम्4-4-21) ऎन्गिऱप्पडिये मुक्तदशैयिल् परमसाम्यम् भोगत्तिलुम् ज्ञानत्तिलुमागैयाल् अप्पोदुम् स्वरूपानुबन्धियान शेषत्वत्तुक्कुम् इदिन् फलमान कैङ्कर्यत्तुक्कुम् विरोधमिल्लै. मुमुक्षुदशैयिलुम् मुक्तदशैयिलुमुण्डानवहंग्रहम् शरीरात्मभावत्ताले यॆऩ्ऱु भाष्यादिगळिले समर्थितमागैयाल् इव्वहंग्रहम् पारार्थ्यकाष्ठैयडियाग वन्ददिऱे. इप्पडि मुक्तदशैयिल् वरुम् कैङ्कर्यम् स्वतःप्राप्तमाय् द्वंद्वरहितमाय् निरन्तरमाय् अनवच्छिन्नरसमायिरुक्कुम्. मुमुक्षुदशैयिल्
स्वयंप्रयोजनमागप् पण्णुम् कैङ्कर्यम् सुकृतविशेषोपाधिकमाय् द्वंद्वतितिक्षायुक्तमाय् निद्रादिगळालेयन्तरितमाय् अवच्छिन्नरसमायिरुक्कुम्. इङ्गिवन् कैङ्कर्यमॊऴियप्पण्णुम् व्यापारङ्गळिल् भगवदाज्ञैक्कुप् पॊरुन्दादवैय् ऎल्लाम् एदेनुमॊरु प्रतिकूलफलत्तैक् कॊडुक्कुम्. भगवदनुज्ञातङ्गळान काम्यङ्गळिल् स्वर्गपश्वाद्यर्थङ्गळानवैय् ऎल्लाम् अनेकदोषदुष्टङ् गळानवनुकूलाभासङ्गळैक् कॊडुत्तु अम्मुगत्ताले बाधकङ्गळाम्. आगैयाले मुमुक्षुवुक्कु ‘‘त्रैवर्गिकांस्त्यजेद्धर्मान्’’(विष्णुपुराणम्) ऎन्गिऱप्पडिये प्रयोजनान्तरहेतुक्कळै विट्टु भक्तितत्त्वज्ञानङ्गळैयुम् भगवद्भागवतसमृद्धियैयुम् पऱ्ऱच्चॆय्युम् काम्यङ्गळान भगवद्धर्मङ्गळ् साधनमाग अनुष्ठिक्कच् चॆय्देयुम् बन्धकङ्गळल्लामैयाले उचितमान कैङ्कर्यकोटियिले सेर्न्दु किडक्कुम्. प्रणवत्तिऱ्चॊन्न भगवच्छेषत्वम् नमस्सिले औचित्यरूपमान
अत्यन्तपारतन्त्र्यपारार्थ्यङ्गळडियाग यथाप्रमाणम् तदीयपर्यन्तमाय् निऱ्कैयाले ‘‘नारायणाय’’ ऎन्गिऱविडत्तिलपेक्षिक्किऱ भगवत्कैङ्कर्यमुम् तदीयपर्यन्तम्. ‘‘मम मद्भक्तभक्तेषु प्रीतिरभ्यधिका भवेत् । तस्मान्मद्भक्तभक्ताश्च पूजनीया विशेषतः’’(भारतम् आश्वमेधिकपर्व 116-23), ‘‘तस्माद्विष्णुप्रसादाय वैष्णवान् परितोषयेत् । प्रसादसुमुखो विष्णुस्तेनैवस्यान्न संशय’’(इतिहाससमुच्चयः 27-27) इत्यादिगळिलुमिव्वर्थम् सिद्धम्. ‘‘सर्वं परवशं दुःख’’(मनुस्मृति 4-160) मित्यादिगळ् तनक्कु प्राप्तमल्लाद क्षुद्रविषयत्तिले कर्ममूलमाग वरुगिऱ पारवश्यम् दुःखकारणमॆन्गिऱन. भगवद्भागवतविषयत्तिल् पारतंत्र्यम् आत्मभिमानानुगुणपुरुषार्थव्यवस्थैयाले निरतिशयप्रीतिकारणम्. इङ्गु तदीयरॆन्गिऱदु तदीयत्वव्यवसायरसमुडैयवर्गळै. नारङ्गळाले विशिष्टनान नारायणनैप्पऱ्ऱ कैङ्कर्यत्तैयपेक्षिक्कुम्-पोदु विशेषणमान नारङ्गळैयुम्
पऱ्ऱ कैङ्कर्यमपेक्षिक्कप्पट्टदामॆन्नुमिडम् न्यायसिद्धमागैयाले इङ्गे तदीयकैङ्कर्यम् सिद्धिक्किऱदॆऩ्ऱु सिलर् सॊल्लुवर्गळ्. इप्पडि विशेषणत्वमे प्रयोजकमानाल् नारशब्दार्थङ्गळाग इङ्गु विवक्षितङ्गळान ब्रह्मादिदेवतान्तरङ्गळैयुम् भगवद्द्वेषिगळैयुम् पश्वादिगळैयुम् पऱ्ऱ कैङ्कर्यापेक्षै नरपतियैप् पऱ्ऱ कैङ्कर्यत्तै अपेक्षित्तानॆऩ्ऱाल् नररैप्पऱ्ऱ कैङ्कर्यमपेक्षितमागादाप्पोले इङ्गुम् न्यायमात्रत्ताल् नारङ्गळैप्पऱ्ऱ कैङ्कर्यापेक्षै सिद्धियादु. आनबिन्बु प्रमाणमुखत्ताले स्वामियिनुडैय अभिमतञ् जॆय्य अपेक्षिक्किऱानागैयाले अवनुक्कु प्रियतमरायिरुक्किऱ शेषत्वज्ञानमुडैय अनन्यप्रयोजनरैप्पऱ्ऱ कैङ्कर्यमपेक्षितमामित्तनै. अनुभाव्यतैयिलुम् नारशब्दार्थमान सर्वमुम् प्रविष्टमामॆन्नुमिडमुम् प्रमाणबलत्ताले वन्ददत्तनै. इप्पडि तिरुमन्त्रत्तिल् वाक्यत्रयत्तिले इरण्डु वाक्यम् स्वरूपपरमाय् ऒरु वाक्यम् पुरुषार्थप्रार्थनापरमाग योजित्तदु. इङ्ङनऩ्ऱिक्के प्रणवम् स्वरूपपरमाय् नमस्सिले अनिष्टनिवृत्तिप्रार्थनैयाय् अनिष्टम् निवर्तित्ताल् वरुम् पुरुषार्थत्तै ‘‘नारायणाय स्यां’’ ऎऩ्ऱु कणिसिक्किऱदागवुमाम्. इन्नमस्सुक्कुमिप्पडि द्वयत्तिल् नमस्सुक्कुप्पोले विरोधिनिवृत्तिप्रार्थनैयिले तात्पर्यमान योजनाविशेषमुम्
‘‘प्रणवोदिततच्छेषभावोऽहं निजकर्मभिः । अहङ्कारममत्वाभ्यामभिभूतोऽप्यतः परम् ॥ तच्छेषत्वानुसन्धान पूर्वतच्छेषवृत्तिकः । भूयासमित्यमुं भावं व्यनक्ति नम इत्यदः’’(पराशरभट्ट-नित्य-ग्रन्थः) ऎऩ्ऱु भट्टर् नित्यत्तिले प्रदर्शितम्. आगैयाले ‘‘अहं न मम स्यां’’ ऎऩ्ऱादल्, ‘‘न मम किञ्चित्स्यात्’’ ऎऩ्ऱादल् वाक्यान्वयमाय् इत्ताले ‘‘अस्य जीवात्मनोऽनाद्यविद्यासञ्चितपुण्यपापरूप कर्मप्रवाहहेतुकब्रह्मादिसुरनरतिर्यक्स्थावरात्मक चतुर्विधदेहप्रवेशकृत तत्तदात्माभिमानजनितावर्जनीय भवभयविध्वंसनाय’’(वेदार्थ-सङ्ग्रहः) ऎऩ्ऱुम्, ’’पॊय्न् निऩ्ऱ ञानमुम् पॊल्लावॊऴुक्कुमऴुक्कुडम्बुम्’’(तिरुविरुत्तम् 1) ऎऩ्ऱुञ्चॊल्लुगिऱ अविद्याकर्मतदुभयवासनारुचिप्रकृतिसम्बन्धादिरूपमान सर्वानिष्टमुमत्यन्तनिवृत्तमागवेणु मॆऩ्ऱपेक्षित्तदायिऱ्ऱु.
इप्पडि अनिष्टनिवृत्तियै प्रार्थित्तालिष्टप्राप्तियै अपेक्षिक्कवेणुमो; ‘‘संपद्याविर्भावस्स्वेन शब्दात्’’(ब्रह्मसूत्रम्4-4-1) ऎऩ्ऱुम्. ‘‘यथा न क्रियते ज्योत्स्ना मलप्रक्षाळनान्मणेः । दोष प्रहाणान्नज्ञानमात्मनः क्रियते तथा ॥ यथोदपानकरणात् क्रियते न जलाम्बरम् । सदेव नीयते व्यक्तिमसतस्संभवः कुतः ॥ तथा हेयगुणध्वंसादवबोधादयो गुणाः । प्रकाश्यन्ते न जन्यन्ते नित्या एवात्मनो हि ते’’(विष्णुधर्मम् 104-55-57) ऎऩ्ऱुञ्चॊल्लुगिऱप्पडिये इष्टप्राप्ति ताने वारादोवॆन्निल्;
*स्वतस्स्वार्हं यथाभागं पुत्रः पितुरपेक्षते ।
सापराधस्तथा दासः कैङ्कर्यं परमात्मनः ॥ * ॥
तन्नपराधत्ताले स्वतः प्राप्तत्तै यिऴन्दु किडक्किऱविवन् ऎन् कूऱु नान् पॆऱ वेणुम्, अदुक्कागवॆन्नपराधत्तैप् पॊऱुत्तरुळवेणुमॆऩ्ऱपेक्षिक्कैयिल् विरोधमिल्लै. इत्ताल् प्रतिबन्धकनिवृत्तियिल् माणिक्कत्तिलॊळियुम्
‘‘इच्छात एव तव विश्वपदार्थसत्ता’’(वैकुण्ठ-स्तवः 36) ऎन्गिऱप्पडिये नियतैयान ईश्वरेच्छैयाले परम्बुमाप्पोले इङ्गुम् स्वाभाविकमान ज्ञानविकासादिगळ् सहजकारुण्यरूपैयानवीश्वरेच्छैयाले वरुगिऱनवॆन्नुमिडन् दोऱ्ऱुगिऱदु. आनालुम् भावान्तराभावपक्षत्तिल् सर्वानिष्टनिवृत्तिताने इष्टप्राप्तियायिरुक्कत् तनित्तुच् चॊन्नाल् पुनरुक्ति वारादो? ‘‘अविद्यानिवृत्तिरेव हि मोक्षः’’(श्रीभाष्यम्, लघु-सिद्धान्तः.)
ऎऩ्ऱु भाष्यकाररुमरुळिच्चॆय्दिलरोवॆन्निल्, एकमेव स्वरूपेण परेण च निरूपितम् । इष्टप्राप्तिरनिष्टस्य निवृत्तिश्चेति कीर्त्यते ॥ ऒऩ्ऱुदन्नैये स्वरूपत्तालुम् प्रतियोगियालुम् निरूपित्तु प्रयोजनविशेषाभिसन्धियाले पिरियच् चॊल्लक् कडवदायिरुक्कुम्. संसारदशैयिल् ऒरु प्रतिकूल निवृत्तिप्रतिकूलान्तरमायुम् अनुकूलप्रतिकूलोभयनिवृत्तियायुमिरुक्कुम्. इङ्गु सर्वप्रतिकूलनिवृत्तियागैयाले मेल् मुऴुक्क अनुकूलमेयायिरुक्कुम्. आगैयाल् पूर्वावस्थैयिनुडैय अनिष्टतमत्वत्तैयुम् केवलानुकूलरूपैयान उत्तरावस्थैयिनुडैय इष्टतमत्वत्तैयुन्दोऱ्ऱु विक्कैक्काग आदरातिशयत्ताले पिरियवपेक्षिक्किऱदु. भगवन्निग्रहादिनिवृत्तियुम्,
जीवनुडैय ज्ञानविकासादिगळुम् वेऱागैयाले पिरियवपेक्षिक्किऱदागवुमाम्. ज्ञानसङ्कोचादिगळुक्कु हेतुवान भगवन्निग्रहादिगळुडैय निवृत्तियुम्, निग्रहफलमान ज्ञानसङ्कोचादिगळुडैय निवृत्तियान ज्ञानविकासकैङ्कर्यादिगळुम् वेऱुबट्टवैयागैयाले पिरिय अपेक्षिक्कक् कुऱैयिल्लैयिऱे.
सर्वानिष्टनिवृत्ति पिऱन्दाल् पाषाणकल्पत्वादि मतान्तरशङ्गै वारामैक्कागवुम्, भगवत्प्राप्तियिल् इन्द्रादिप्राप्तियिऱ्पोले दुःखसम्बन्धमिल्लैयॆऩ्ऱु तोऱ्ऱुविक्कैयिल् तात्पर्यत्तालुम् पिरित्तुच् चॊल्लुगिऱदागवुमाम्. इप्पडि स्वरूपमुम् पुरुषार्थप्रार्थनमुम् शाब्दमानाल् इप् पुरुषार्थत्तुक्कु साधनमाग शास्त्र-विहितमान साध्योपायमुम् भरन्यासपर्यन्तमाग अकिञ्चननुक्कनिष्टनिवृत्तियैच् चॊल्लुगिऱ नमस्सिलेयार्थमाग अनुसन्धेयम्.
इप् पुरुषार्थप्रार्थनै इच्छामात्रमायिरुक्कैयऩ्ऱिक्के गोप्तृत्ववरणरूपैयागैयाले शेषमुपलक्षितमागवुमाम्. अप्पोदु तिरुमन्त्रम् स्वरूपोपायप्रधानमायिरुक्कुम्. अयनशब्दत्तिल् करणव्युत्पत्तियाले ईश्वरनुडैय उपायत्वमुम् सिद्धिक्कुम्. *केचित्तु चरमश्लोके द्वये चोक्तक्रमादिह । भरन्यासपरं तारं शेषं फलपरं विदुः ॥ * ॥
इत् तिरुमन्त्रत्तिल् स्वरूपोपायपुरुषार्थङ्गळ् मूऩ्ऱुमडैवे शाब्दमाम्. अप्पोदु प्रणवम् स्वरूपपरम्, नमस्सु उपायपरम्, शेषम् पुरुषार्थप्रार्थनापरम्. इम्मूऩ्ऱिन् विरिवॆल्लामध्यात्मशास्त्रङ्गळैक्कॊण्डु तॆळिन्दिङ्गे अनुसन्धेयम्. इन्द योजनैक्कु वेदान्तशास्त्रत्तिल् तत्त्वोपायपुरुषार्थङ्गळै निरूपित्त क्रमत्तोडु सेर्त्तियुण्डु, ऎङ्ङनेयॆन्निल्; मुदलिरण्डध्यायत्ताले परावरतत्त्वङ्गळैत् तॆळिवित्तु तृतीयत्ताले अधिकारपरिकरङ्गळोडे कूडिन उपायञ्चॊल्लि चतुर्थत्ताले फलञ्चॊल्लियिऱे शारीरकशास्त्रन् दलैक्कट्टिऱ्ऱु. अङ्गु मुदलिरण्डध्यायत्तिऱ्चॊन्न परावरतत्वस्वरूपमुम्, नान्गामध्यायत्तिऱ्चॊन्न फलमुम् स्वतन्त्रप्रपत्तिनिष्ठनुक्कुम् तुल्यम्.
मूऩ्ऱामध्यायत्तिल् वैराग्यपादत्तिलुम् उभयलिङ्गपादत्तिलुम् सॊन्न संसारदोषमुम् शरण्यनुडैय हेयप्रत्यनीककल्याणैकतानत्वमुम् मुमुक्षुवान इवनुक्कवश्यम् ज्ञातव्यम्. मूऩ्ऱाम् पादत्तिलुपायमागच् चॊन्न उपासनभेदङ्गळै अवऱ्ऱुक्कधिकारिगळानवर्गळनुष्ठिक्कक्कडवर्गळ्. अकिञ्चननान अधिकारि तनक्कवऱ्ऱिनरुमैयैक्कण्डु ‘‘नानाशब्दादिभेदात्’’ (ब्रह्मसूत्रम्3-3-56), ‘‘विकल्पोऽविशिष्टफलत्वात्’’ (ब्रह्मसूत्रम्3-3-57) ऎन्गिऱ अधिकरणङ्गळिऱ्चॊन्न कट्टळैयिले विद्यान्तरव्यावृत्तमाय् अवै कॊडुक्कुम् मोक्षत्तैक् कॊडुक्कुमिडत्तिल् निरपेक्षमुमान न्यासत्तैये पऱ्ऱक्कडवन्. नान्गाम् पादत्तिऱ्चॊन्न वर्णाश्रमधर्मङ्गळै उपासननिष्ठन् ‘‘सहकारित्वेन च’’ (ब्रह्मसूत्रम्3-4-33) ऎन्गिऱप्पडिये विद्यापरिकरमाग अनुष्ठिक्कुम्. स्वतन्त्रप्रपत्तिनिष्ठन् ‘‘विहितत्वाच्चाश्रमकर्मापि’’ (ब्रह्मसूत्रम्3-4-32) ऎन्गिऱप्पडिये भगवदाज्ञासिद्धम् ऎऩ्ऱु स्वयंप्रयोजनमाग अनुष्ठिक्कुम्. इप्पडियानाल् शारीरकत्तिऱ्चॊन्न स्वरूपोपायपुरुषार्थङ्गळॆल्लाम् श्रीमदष्टाक्षरान्तस्थङ्गळ्. इदिल् अर्थपञ्चकादिगळ् किडक्किऱ वगुप्पॆल्लाङ् गीऴे सॊन्नोम्. इप्पडि तिरुमन्त्रमेगवाक्यमान-पोदु उपायपरम् ऎऩ्ऱुम् वृत्तिपरम् ऎऩ्ऱुम्; वाक्यद्वयमान-पोदु स्वरूपपरम् ऎऩ्ऱुम्, अन्वयव्यतिरेकमुखेन समर्पणपरम् ऎऩ्ऱुम्,
पुरुषार्थप्रार्थनापरम् ऎऩ्ऱुम्, वाक्यत्रयमान-पोदु मुदलिरण्डु पदमुम् स्वरूपपरमाय् मेल् पदम् पुरुषार्थप्रार्थनापरम् ऎऩ्ऱुम्, प्रणवम् स्वरूपपरमाय् मेलिरण्डु पदमुम् अनिष्टनिवृत्तीष्टप्राप्तिप्रार्थनापरम् ऎऩ्ऱुम्, इक्कट्टळैयिले प्रथमपदम् स्वरूपपरमाय् मेलिरण्डु पदमुमुपायपरम् ऎऩ्ऱुम्, प्रथमपदम् समर्पणपरमाय् मेलिरण्डु पदमुम् फलप्रार्थनापरम् ऎऩ्ऱुम्, पदत्रयमुमडैवे तत्त्वोपायपुरुषार्थप्रार्थनापरम् ऎऩ्ऱुम् अनन्तार्थगर्भमान वित्तिरुमन्त्रत्तिल् वाक्यार्थत्तैप् पत्तुप् पडियाग यथासंप्रदायमनुसन्धिप्पार्गळ्. इप्पडि सिलवऱ्ऱै प्रधानमाग अनुसन्धित्तालुम् मऱ्ऱुळ्ळवैयुमार्थमागक् कडवदु. ॥ * ॥ तदेवं पद वाक्यार्थैस्तत्त्वविद्गुरुदर्शितैः । तत्तत्कुदृष्टिकथितं निरस्तं योजनान्तरम् ॥ * ॥
इत् तिरुमन्त्रत्तिल् बाह्यकुदृष्टिमतङ्गळाल् कलक्कवॊण्णाद तॆळिवु टैयवनै ‘‘प्रज्ञाप्रासादमारुह्य ह्यशोच्यश्शोचतो जनान् । भूमिस्थानिव शैलस्थो ह्यज्ञान् प्राज्ञः प्रपश्यति’’(भारतम् शान्तिपर्व 450-11) ऎन्गिऱदु. ‘‘ज्ञानेन हीनः पशुभिस्समानः’’(नरसिंहपुराणम् 16-13) ऎन्गिऱविडत्तिल्
ज्ञानमॆन्गिऱदुवुम् इत्तॆळिवै. इप्पडित् तॆळिन्दवन् ‘‘न प्रहृष्यति सम्माने नावमानेऽनुतप्यते । गङ्गाह्रद इवाक्षोभ्यो यस्स पण्डित उच्यते’’(भारतम् उद्योगपर्व 33-33) ऎन्गिऱप्पडिये मानावमानादिगळिऱ्कलङ्गान्. इत्तिरुमन्त्रत्तिल् यथार्थज्ञानमुम् निष्ठैयैयुमुडैयवनै आदरिक्कुम् देशत्तिलुम् ‘‘यत्राष्टाक्षरसंसिद्धो महाभागो महीयते । न तत्र सञ्चरिष्यन्ति व्याधिदुर्भिक्षतस्कराः’’(नारदीयम् 1-20) ऎन्गिऱप्पडिये ऒरु दोषङ्गळुम् वारादु. इश् श्लोकत्ताल् 140‘‘रागादिरोगान् सततानुषक्तानशेषकायप्रसृतानशेषान् । औत्सुक्यमोहारतिदान् जघान योऽपूर्ववैद्याय नमोऽस्तु तस्मै’’(वाग्भटः) ऎऩ्ऱु आयुर्वेदवित्तुक्कळ्
प्रधानव्याधिगळाग वॆडुत्त रागादिगळुम् सत्तुक्कळुक्कु श्रीयॆऩ्ऱोदप्पट्ट ज्ञानसंपत्तिनुडैय सङ्कोचमुम् बाह्यतस्करर्क्कु निलमल्लादवात्मापहारादिगळैप् पण्णुम् महातस्कररान अहङ्कारादिगळुम् नडैयाडादॆऩ्ऱदायिऱ्ऱु. इत्तिरुमन्त्रत्तिलऱुदियिट्ट पॊरुळे विष्णुवासुदेवशब्दविशिष्टङ्गळान व्यापकमन्त्रान्तरङ्गळुक्कुम् पॊरुळ्. ‘‘व्याप्तिकान्तिप्रवेशेच्छास्तत्तद्धातु निबन्धनाः । परत्वेऽभ्यधिका विष्णोर्देवस्य परमात्मनः’’(अहिर्बुध्न्यसंहिता 52-38) ऎऩ्ऱु अहिर्बुध्न्यादिगळ् निर्वचनम् पण्णिनप्पडिये ‘‘विषॢ व्याप्तौ’’, ‘‘वश कान्तौ’’, ‘‘विश प्रवेशने’’, ‘‘इषु इच्छायां’’ ऎन्गिऱ धातुक्कळिले निष्पन्नमान विष्णुशब्दत्तिलुळ्ळ पॊरुळ्गळुम्, वासुदेवशब्दत्तिलुम् ‘‘वसति वासयति’’ ऎऩ्ऱुम्, ‘‘दीव्यति’’ ऎऩ्ऱुन्दोऱ्ऱिन सर्वव्यापकत्वं, सर्वाधारत्वं, तद्गतदोषरहितत्वं, क्रीडाविजिर्गीषादिमत्वं ऎन्गिऱवाकारङ् गळुमॆल्लाम्
नारायणशब्दार्थत्तिले एकदेशम्. ‘‘ऋचो यजूँषि सामानि तथै-वाथर्वणानि च । सर्वमष्टाक्षरान्तस्थं यच्चान्यदपि वाङ्मयं’’(नारदीयकल्पम् 1-9) ऎन्गैयाल् इत्तिरुवष्टाक्षरमे मुमुक्षुक्कळुक्कु तत्त्वहितानुबन्धिगळान सर्वापेक्षितङ्गळुक्कुम् प्रकाशकम्. ‘‘ऋचो यजूँषि सामानि योऽधीते सकृदञ्जसा । सकृदष्टाक्षरं जप्त्वा स तस्य फलमश्नुते’’(नारदीयम् 1-10) ऎन्गैयाले इदिनुडैय सकृदुच्चारणम् सर्ववेदजपतुल्यम्. ‘‘यस्य यावांश्च विश्वासस्तस्य सिद्धिश्च तावती । एतावानिति नैतस्य प्रभावः परिमीयते’’(नारदीयकल्पम् 1-14) ऎन्गैयालॆ तन्दाम् विश्वासतारतम्यत्तुक्कीडाग सिद्धितारतम्यमुण्डानालुम् महाविश्वासमुडैयार् पक्कलित् तिरुमन्त्रम् अनवच्छिन्नप्रभावमायिरुक्कुम्. इश्श्लोकत्तिल् इन्नाराल् परिच्छेदिक् कवॊण्णादॆऩ्ऱु विशेषियामैयाले ’’नरनारणनायुलगत्तरु नूल्सिङ्गामै विरित्तव’’(पॆरियदिरुमॊऴि 10-6-1) नॆन्गिऱबडि इत्तिरु मन्त्रत्तुक्कु प्रवर्तकनु
माय् प्रतिपाद्यनुमायिरुक्किऱ स्वतस्सर्वज्ञनान नारायणन् तानुमिदिन् प्रभा-वत्तै परिच्छेदयोग्यमऩ्ऱॆऩ्ऱऱियुमत्तनै. इम् मन्त्रत्तुक्कु द्रष्टावाय् देवतैयुमानवन् पक्कलिले इत्तै सार्थमागप्पॆऱ्ऱ तिरुमङ्गैयाऴ् वार् ’’अन्दणर् माट्टन्दिवैत्त मन्दिरत्तै मन्दिरत्ताल् मऱवादॆऩ्ऱुम् वाऴुदियेल् वाऴला’’(तिरुनॆडुन्दाण्डगम् 4) मॆऩ्ऱरुळिच्चॆय्दार्.
ऎट्टुमामूर्त्ति यॆण् कण्णनॆण्डिक्
कॆट्टिऱैयॆण्बिरगिरुदि
ऎट्टु मा वरैगळीऩ्ऱ वॆण्गुणत्तो
नॆट्टॆणु मॆण्गुणमदियोर्क्
कॆट्टुमामल रॆण्सित्ति यॆण्बत्ति
यॆट्टुयोगाङ्गमॆण्सॆल्वम्
ऎट्टुमागुण मॆट्टॆट्टॆणुङ्गलै
यॆट्टिरद मेलनवु मॆट्टिनवे. ( 38)
सर्वकारणभूतनुमाय् अखिलहेयप्रत्यनीककल्याणैकताननुमान सर्वेश्वरनुक्कु प्रतिपादकमान तिरुवष्टाक्षरत्तै अनुसन्धिक्कुम् महामतिगळुक्कु आत्मगुणादिगळिलु मष्टैश्वर्यादिगळिलुम् यथामनोरथं दुर्लभमायिरुप्पदॊऩ्ऱुमिल्लैय् ऎन्गिऱदु. (ऎट्टुमामूर्त्ति) आकाशादिभूतङ्गळैन्दुम्, चन्द्रादित्यर्गळुम्, यजमाननुन्दनक्कु मूर्तिगळाग वरम् पॆऱ्ऱु अष्टमूर्तियॆऩ्ऱु पेर् पॆऱ्ऱ रुद्रन्, (ऎण्गण्णन्) चतुर्मुखनागैयाले ऎट्टुक्कण्णुडैय ब्रह्मा, (ऎण्डिक्कु) ऎट्टु दिक्कुगळ्, (ऎट्टिऱै) इन्द्रादिगळान दिक्पालकर्गळ्. (ऎण्बिरगिरुदि) अव्यक्तमहदहङ्कारादिगळान ऎट्टु तत्त्वङ्गळ्, (ऎट्टुमावरैगळ्) ऎट्टु कुलपर्वतङ्गळ्, (ईऩ्ऱवॆण्गुणत्तोन्) इवैयॆल्लात्तैयुम् सृष्टित्त गुणाष्टकविशिष्टनान परमात्मा इवनुक्कु ऎट्टु गुणङ् गळॆन्गिऱदु; कर्मवश्यत्व जरामरणशोकक्षुत्पिपासैगळऩ्ऱिक्केयॊऴिगैयुम्, नित्यङ्गळान भोग्यङ्गळैयुडैयनागैयुम्, निनैत्तु मुडिक्कवल्लनागैयुम् (ऎट्टॆणुमॆण्गुणमदियोर्क्कु) इप्पडिप्पट्ट सर्वेश्वरनुक्कु प्रधानमन्त्रमान तिरुवष्टाक्षरत्तै सार्थमागक् केट्टनुसन्धिक्कुम् अष्टाङ्गबुद्धियुडैयवनन्यरान प्रतिबुद्धर्क्कु, बुद्धिक्कु ऎट्टङ्गङ्गळावन; ‘‘ग्रहणं धारणञ्चैव स्मरणं प्रतिपादनम् । ऊहोऽपोहोऽर्थविज्ञानं तत्त्वज्ञानञ्च धीगुणाः’’() ऎन्गिऱवै
(ऎट्टुमामलर्) ‘‘अहिंसा प्रथमं पुष्पं पुष्पमिन्द्रिय निग्रहः । सर्वभूतदया पुष्पं क्षमा पुष्पं विशेषतः ॥ ज्ञानं पुष्पं तपः पुष्पं ध्यानं पुष्पं तथैव च । सत्यमष्टविधं पुष्पं विष्णोः प्रीतिकरं भवेत्’’() ऎन्गिऱ पुष्पङ्गळ्. (ऎण्सित्ति) ‘‘ऊहस्तर्कोऽध्ययनं दुःखविघातास्त्रयस्सुहृत्प्राप्तिः । दानञ्च सिद्धयोऽष्टौ’’(साङ्ख्यकारिकै) ऎन्गिऱ वॆट्टु सिद्धि, (ऎण्बत्ति) ‘‘मद्भक्तजनवात्सल्यं पूजायाञ्चानुमोदनं । मत्कथाश्रवणे भक्तिः स्वरनेत्राङ्गविक्रिया ॥ स्वयमाराधने यत्नो ममार्थे डंभवर्जनम् । ममानुस्मरणं नित्यं यच्च मां नोपजीवति ॥ भक्तिरष्टविधा ह्येषा’’(भारतम् आश्वमेधिकम् 116-23) ऎन्गिऱ ऎट्टुविदङ्गळान भक्तिगळ्. (ऎट्टु योगाङ्गम्) योगाङ्गमागच् चॊल्लप्पट्ट यमनियमादिगळ्, (ऎण्सॆल्वम्) ‘‘अणिमा महिमा च तथा लघिमा गरिमा वशित्वमैश्वर्यम् । प्राप्तिः प्राकाम्यञ्चेत्यष्टैश्वर्याणि योगयुक्तस्य’’(साङ्ख्यकारिकै) ऎन्गिऱ विभूतिगळ्, (ऎट्टुमा कुणम्) मुक्तदशैयिलाविर्भविक्कुम् गुणाष्टकम्, ‘‘अष्टौ गुणाः पुरुषं दीपयन्ती’’(भारतम् उद्योगपर् 32-106) त्यादिगळिऱ्चॊन्नवैयागवुमाम्, (ऎट्टॆट्टॆणुम्गलै) चतुष्षष्टिकलैगळ्, (ऎट्टिरदमेलदुवुम्) ‘‘शृङ्गारवीरकरुणाद्भुतहास्यभयानकाः । बीहत्सरौद्रौ च रसाः’’ ऎन्गिऱ रसङ्गळॆट्टुक्कुम् मेलान शान्तिरसम्. इवैयॆल्लाम्,
(ऎट्टिनवे) इवऱ्ऱिलिवनुक्किच्छैयुळ्ळ-पोदु ऎट्टादवैयॊऩ्ऱु मिल्लै. आत्मगुणादिगळ् निरम्बादॊऴिगिऱदु अनुसन्धानत्तिलूऱ्ऱम् पोदामैयाले. अष्टैश्वर्यादिगळुम् वारादॊऴिगिऱदु उपेक्षैयाले. कडुग संसारम् निवर्तियादॊऴिगिऱदु इसैविल् कुऱैयाले. आगैया लेयिऱे ‘‘नमो नारायणायेति मन्त्रस्सर्वार्थ साधकः’’(नारदीयम् 1-41) ऎन्गिऱदु.
अविद्यापूतनोन्मुक्तैरनवज्ञातसत्पथैः । असदास्वादसव्रीळैरादिष्टमिति दर्शितम् ॥
उयर्न्द नङ्गावलनल्लार्गुरिमै तुऱन्दुयिराय् मयर्न्दमै तीर्न्दु मऱ्ऱोर् वऴियिऩ्ऱि यडैक्कलमाय् पयन्द वन्नारणन्बादङ्गळ् सेर्न्द पऴवडियार्
नयन्द कुऱ्ऱेवलॆल्ला नाडु नन् मनु वोदिनमे. ( 39 )
इत्थं सङ्घटितः पदैस्त्रिभिरसावेकद्विपञ्चाक्षरैरर्थैस्तत्त्वहितप्रयोजनमयैरध्यात्मसारैस्त्रिभिः । आद्यस्त्र्यक्षरवेदसूतिरजहत्स्थूलादिवृत्तित्रय-स्त्रैगुण्यप्रशमं प्रयच्छति सतां त्रय्यन्तसारो मनुः ॥ ६३ ॥
इति श्रीकवितार्किकसिंहस्य सर्वतन्त्रस्वतन्त्रस्य श्रीमद्वेङ्कटनाथस्य वेदान्ताचार्यस्य कृतिषु श्रीमद्रहस्यत्रयसारे
मूलमन्त्राधिकारः सप्तविंशः ॥ श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥+++