२६ प्रभावरक्षाधिकारः

॥ श्रीः ॥

॥ श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥
॥ श्रीमद्रहस्यत्रयसारे प्रभावरक्षाधिकारः ॥

शिलादेः स्त्रीत्वादिर्विपरिणतिरस्त्वद्भुतमिदं ततोप्येतच्चित्रं यदुत दहनस्यैव हिमता ।
तृणस्यैवास्त्रत्वं रिपुषु निहतेरेव हितता
पदत्रेणैवेह त्रिभुवनपरित्राणमिति च ॥ ५७ ॥

उपायप्रभावव्यवस्थै सॊन्नोम्; इनिमेल् उपायप्रभावत्तै सङ्कुचितमागप् पार्त्तुवरुन् दप्पुगळ् परिहरिक्किऱोम्. “अत्युत्कटैः पुण्यपापैरिहैव फलमश्नुते”(विहगेन्द्रसंहिता) ऎन्गिऱ कणक्किले “उपायभक्तिः प्रारब्धव्यतिरिक्ताघनाशिनी । साध्यभक्तिस्तु सा हन्त्री प्रारब्धस्यापि भूयसी”() ऎन्गैयाले प्रारब्धङ्गळैयुङ्गूडवमुक्कित् तन्

फलत्तैक्कॊडुक्कवऱ्ऱान प्रपत्तियैप्पण्णिनवनुक्कु विद्यान्तरन्यायत्ताले उत्तरपूर्वाघङ्गळुम् इव्विद्यैक्कुत् तन्नेऱ्ऱमान सामर्थ्यत्ताले प्रारब्धकर्मफलत्तैप् पऱ्ऱ उण्डानवार्तियिले यॆल्लैक्कीडाग क्षणान्तरदिवसान्तरजन्मान्तराद्यनुवृत्तियुङ् गऴियक्कडवदॆऩ्ऱु “मा शुचः” ऎन्गिऱ वाक्यत्तुक्कभिप्रायम्. इव्वर्थम् तत्त्वमागिल् प्रारब्धकर्मविशेषमाय्क् कॊण्डु वरुगिऱ दुःखङ्गळुम् दुःखकारणङ्गळान कर्मङ्गळिनुडैय आर्जनमुङ् गऴियवेण्डावो; आर्तनाय् पुरुषनर्थिक्कक् कॊडुक्क वेणुमॆन्निल् आनुषङ्गिकमान पङ्क्तिपावनत्वादिगळैप्पोले अनभिसंहितङ्गळैयुङ्गूड हितैषियान ईश्वरन् ताने कॊडुक्कत् तट्टॆन्; इप्पडि सॆय्यक् काणामैयाल् शोकविषयमान अंशमॆल्लाम् निश्शेषमाग प्रपत्तियाले कऴियुमॆऩ्ऱविडम् प्रपत्तिप्रभावातिशयत्तैप्पऱ्ऱ स्तुतिपण्णिनप्पडियॆऩ्ऱु सिलर् इदिन् प्रभावत्तै वरैयिट्टुप्पार्प्पर्गळ्; इदुक्कुत्तरम्; अनुग्रहशीलनाय् आश्रयिप्पार्क्कु प्रपत्तिवाक्योच्चारणप्रारंभत्तिले कडुग मोक्षम् कॊडुक्क

त्वरिक्किऱ ईश्वरन् इवनुडैय नसैयाले सिऱिदु कालमिङ्गे वैक्क इसैन्द वळविले इव्विडत्तिलुळ्ळ सिऱ्ऱिन्बङ्गळै दुःखप्रसङ्गरहितमाग अनुभविप्पिक्कुमागिल् इवनुक्किन्नसै यॊरुक्कालुम् माळादु. भगवदनुभवत्तिल् भोग्यताबुद्धियुम् कॊऴुन्दुविट्टु वारादु. आगैयाल् 3“यस्यानुग्रहमिच्छामि धनं तस्य हराम्यहम् । बान्धवैश्च वियोगेन सदा भवति दुःखितः ॥ तेन दुःखेन संतप्तो यदि मां न परित्यजेत् । तं प्रसादं करिष्यामि यस्सुरैरपि दुर्लभः”(भागवतम्) ऎन्गिऱबडिगळिले दुःखादिगळुक्कुक् कारणमान प्रारब्धकर्मविशेषत्तै सन्निहितमान कशादिगळैप्पोले तुणैयागक्कॊण्डु पित्रादिगळैप्पोले शिक्षकनान ईश्वरन् सिल कठिनप्रकृतिगळुक्कुप्पण्णुगिऱ अनुग्रहविशेषमिदॆऩ्ऱनुसन्धिक्कै उचितम्.
ऒरु व्याधिविशेषत्तै युण्डोवॆऩ्ऱु राजा केट्क अवरुमॊरु उपाद्ध्यायरुण्डॆऩ्ऱु भट्टररुळिच्चॆय्दार्. आयुस्सु वळर्क्कवॊण् णादबडि नियतायुस्सानवनुक्कु उळ्ळत्तिलुद्वेगम् पिऱक्कैक्कागवुम्

अनियतायुस्सुक्कळुक्कायुष्कामीयङ्गळैयिट्टु वळर्क्क निनैयामैक्कुमाग दुःखादिगळिवनुक्कुपाद्ध्यायर्गळ्. इदु आऴ्वानुळ्ळिट्टार्बक्कलिले प्रसिद्धम्. अपचारङ्गळैयुम् तत्फलङ्गळैयुञ् जिलर्क्कुक्काट्टि मऱैक् किऱविदुवुम् ”पाम्बोडॊरु कूरैयिले पयिऩ्ऱाऱ्‌पोले ताङ्गा तुळ्ळन् दळ्ळुमॆन्दामरैक्कण्णा”(पॆरियदिरुमॊऴि 11-8-3)

वॆऩ्ऱु निर्वेदपूर्तियैक् कडुगप् पिऱप्पित्तुत् तानिसैन्द संसार निवर्तनत्तैक् कडुगविवनैयु मिसैविक्कैक्काग वत्तनै. इव्विडत्तिल् प्रतिकूलानुभवांशम् दुष्कर्मफलम्. इदु शिक्षणमागिऱदुवुम् प्रायश्चित्तत्तिले मूट्टुगिऱदुवुमुपायफलम्. इवऱ्ऱिल् सिल शिक्षणादिगळ् प्रारब्धसुकृतविशेषफलमायुम् वरुम्. प्राणार्थियाय् विऴुन्द कागत्तुक्कु प्राणनैक्कॊडुक्कैयाले अङ्गुम् प्रपत्तिफलम् पूर्णम्. दुष्प्रकृतियान विक्कागत्तुक्कु शिक्षैयागवॊरु कण्णै वाङ्गिविट्टदुवुम्

निग्रहमऩ्ऱु; अनुग्रहविशेषम्. आगैयाल् आभूतसंप्लवम् नरकत्तिले किडक्कुम् पडि क्षणकृतपापकर्मङ्गळुडैय प्रभावमान भगवन्निग्रहविशेषत्तै इसैन्दाऱ्‌ पोलवुम्, “दुर्गसंसारकान्तारमपारमभिधावताम् । एकः कृष्णनमस्कारो मुक्तितीरस्य देशिकः”(विष्णुधर्मम् 1-18) ऎऩ्ऱुम्, “एकोऽपि कृष्णे सुकृतः प्रणामो दशाश्वमेधावभृथेन तुल्यः । दशाश्वमेधी पुनरेति जन्म कृष्णप्रणामी न पुनर्भवाय”(भारतम् शान्तिपर्व 46-163) ऎऩ्ऱुम्, सुकृतप्रणामविशेषत्तिनुडैय प्रभावत्तै इसैन्दाऱ्‌पोलवुम्, “सकृदेव प्रपन्नाय”(रामायणम् युद्धकाण्डम् 18-33), “अथ पातकभीतस्त्वं”(विष्णुधर्मम् 66-72), “कुयोनिष्वपि सञ्जातो यस्सकृच्छरणङ्गत”(सनत्कुमारसंहिता) इत्यादिगळिऱ्‌चॊल्लुगिऱप्पडिये इप्प्रपत्तिप्रभावत्तैयुम् शास्त्रार्थोपप्लवप्रसङ्गमिल्लाद विषयत्तिल् सुरुङ्गादे अनुसन्धिक्कप् प्राप्तम्.

“तं मातापितृहन्तारमपि पाति भवार्तिहा”(सनत्कुमारसंहिता) ऎऩ्ऱदुवुम् उत्तराघविषयमल्लाद पोदुपप्लवमिल्लै. उत्तराघविषयत्तिल् निस्तारक्रमङ्गळ् मुन्बे सॊन्नोम्. “शरणञ्च प्रपन्नानां तवास्मीति च याचतां । प्रसादं पितृहन्तॄणामपि कुर्वन्ति साधव”(विष्णुधर्मम् 106-53) इत्यादिगळुमिप्पडिक्कु सुघटितङ्गळ्.

नम् दर्शनत्तिले निलैयुडैयराय् मुमुक्षुक्कळाय् कर्मज्ञान भक्तिप्रपत्तिगळिलेदेनुमॊरु शास्त्रीयमर्यादैयाले भगवत्प्रवणरानार्क्कु यतमानसंज्ञाद्यवस्थैगळिले अर्थसङ्गादिगळागिऱ सिल व्याधिगळ् निश्शेषमाग शमियादमट्टैक् कॊण्डु इवर्गळ् प्राकृतरैप्पोले असंभाष्यरॆऩ्ऱु सिल वैराग्यमात्रप्रधानर्गळ् सॊल्लुवर्गळ्. इदुवुम् भगवच्छास्त्रादिगळिल् खिन्नवृत्त्यादिप्रकरणङ्गळाले परिहार्यम्.

“डंभिहैतुकपाषण्डिबकवृत्तींश्च वर्जयेत्”(याज्ञवल्क्यस्मृति 1-130), “ये तु सामान्यभावेन मन्यन्ते पुरुषोत्तमम् । ते वै पाषण्डिनो ज्ञेयास्सर्वकर्मबहिष्कृताः”(), “पुंसां जटाभरणमौण्ड्यवतां वृथैवे”(विष्णुपुराणम् 3-18-105) त्यादिगळिऱ्‌पडिये वऴिदप्पिनार् पक्कल् सॊल्लुम् वार्तैयै नल्वऴियिलडि तडुमाऱिनार्बक्कल् सॊल्ललागादिऱे. भागवतरिल् ऊन-हीनपरिस्रस्तनष्ट विषयङ्गळिलुम् परिमाऱ्ऱङ्गळिल् तारतम्यम् विधित्तदे यागिलुम् ऐकान्त्यम् कुलैयादेयिरुक्किल् मुडिविलॊरु विरगाले इवर्गळीडेऱिविडुवर्गळ्. इवर्गळ् तिऱत्तिलुमपचारमागादॆऩ्ऱिऱे शास्त्रम् विधित्तदु. “नेहाभि क्रमनाशोऽस्ति प्रत्यवायो न विद्यते । स्वल्पमप्यस्य धर्मस्य त्रायते महतो भयात्”(गीता 2-40) ऎऩ्ऱुम्,

16“पार्थ नैवेह नामुत्र विनाशस्तस्य विद्यते । न हि कल्याण-कृत्कश्चिद्दुर्गतिं तात गच्छति”(गीता 6-40) ऎऩ्ऱुम्, कर्मयोगत्तिऱ्‌चॊन्न प्रभावम् भक्तिप्रपत्तिगळिल् कैमुतिकन्याय सिद्धमिऱे. 17“अपि चेत्सुदुराचारो भजते मामनन्यभाक् । साधुरेव स मन्तव्यस्सम्यग्व्यवसितो हि सः”(गीता 9-30) ऎऩ्ऱुम्, 18“अपि पापेष्वभिरता मद्भक्ताः पाण्डुनन्दन । मुच्यन्ते पातकैस्सर्वैः पद्मपत्रमिवांभसा”(भारतम् आश्वमेधिकम् 96-46) ऎऩ्ऱुम् सर्वेश्वरन् ताने अर्जुननैयुम् धर्मपुत्रनैयुम् पऱ्ऱ वरुळिच्चॆय्दान्. अप्पडिये श्रीपुण्डरीकनारदसंवादत्तिलुम् 19“चीरवासा जटी वा स्यात्त्रिदण्डी मुण्ड एव वा । भूषितो वा द्विजश्रेष्ठ न लिङ्गं धर्म कारणम्”(इतिहाससमुच्चयः 33-123),

“ये नृशंसा दुरात्मानः पापाचाररतास्सदा । तेऽपि यान्ति परं स्थानं नरा नारायणाश्रिताः”(इतिहाससमुच्चयः 33-124), “लिप्यन्ते न च पापेन वैष्णवा वीतकल्मषाः । पुनन्ति सकलं लोकं सहस्रांशुरिवोदितः”(इतिहाससमुच्चयः 27-25) “जन्मान्तरसहस्रेषु यस्य स्याद्बुद्धिरीदृशी । दासोऽहं वासुदेवस्य सर्वलोकमहात्मनः”(इतिहाससमुच्चयः 33-125-127) “स याति विष्णुसालोक्यं पुरुषो नात्र संशयः । किं पुनस्तद्गत प्राणाः पुरुषास्संयतेन्द्रियाः”() ऎऩ्ऱु भगवत्प्रवणरनुवृत्तदोषरानालुम् यथार्हप्रायश्चित्तादिमुखत्ताले मोक्षसिद्धियिल् संशयमिल्लैयॆन्नुमिडत्तैयुम् निर्दोषरुक्कु कैमुतिकन्यायत्ताले कडुग मोक्षसिद्धियैयुञ्चॊल्लि “अश्वमेधशतैरिष्ट्वा वाजपेयशतैरपि । न प्राप्नुवन्ति सुगतिं नारायणपराङ्मुखाः”(इतिहाससमुच्चयः 33-180) ऎऩ्ऱु भगवद्विमुखरुक्कनन्तङ्गळान उत्कृष्टसुकृतङ्गळालुम् सुगतियिल्लैय् ऎऩ्ऱुम् महर्षियिव्वर्थङ्गळै प्रपञ्चित्तान्. “यो ह्येनं पुरुषं वेद देवा अपि न तं विदुः”(भारतम् अरण्यपर्व 191-29) ऎन्गैयाले भगवद्ज्ञानमुडैयवनुडैय प्रभावम् नित्यसूरिगळुक्कुम् परिच्छेद्यमऩ्ऱिऱे. आगैयाल् अनुवृत्तबुद्धिपूर्वदोषरान भागवतर्क्कुपक्लेशादिगळुण्डानालुम् अवज्ञादिगळ् पण्णलागादु. “अवैष्णवनमस्कारादवमानाच्च केशवे । वैष्णवे परिवादाच्च पतत्येव न संशयः”(नारदीयम्), “यति निन्दापरो नित्यं वैष्णवानवमन्य तु । अध्यात्मविमुखो यस्तु बिसस्तैन्यं करोति यः ॥ अन्तर्दुष्टो बहिश्शान्तो ब्रह्मविद्वेषतत्परः । कर्मनिन्दापरस्सोऽस्तु बिसस्तैन्यं करोति यः ॥ नित्यानुष्ठानसंयुक्तानद्ध्यात्मज्ञानदुर्बलान् । व्यामोहयतु दुर्बद्धिर्बिसस्तैन्यं करोति यः”(इतिहाससमुच्चयः 12-71,72) ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदिऱे.

श्रीभाष्यकारर् अकृत्यकरणकृत्याकरणङ्गळोडे भगवदपचारादिगळैच् चेरवॆडुत्तदु गोबलीवर्दन्यायत्ताले भगवदपचारादिगळ् तीव्रङ्गळॆन्गैक्काग. ऎल्लाम् भगवदपचारङ्गळायिरुक्क मुखभेदङ्गळै विवक्षित्तुच् चिलवऱ्ऱै यिङ्गु भागवतापचारङ्गळॆन्गिऱदु. यावै सिल अपचारङ्गळैप् पुऱम्बे सॆय्गिऱान्, अप्पडिप्पट्टवैदन्नैये भगवद्भागवतविषयङ्गळिले सॆय्दाल् विषयस्वभावत्ताले राजद्रोहादिगळ् पोले मिगवुम् दण्डहेतुक्कळाम् ऎऩ्ऱु विशेषोपादानत्तुक्कभिप्रायम्. नरकत्तुक्कु नाऱ्ऱङ्गालान संसारमण्डलत्तिले नल्वऴि नडप्पार् दुर्लभरायिरुक्क भगवद्विषयत्तैप् पऱ्ऱि

अधिकारानुरूपमाग मुक्तिमार्गत्तुक्कु मुन्नडियान कर्मयोगादिपर्वभेदङ्गळिले निऩ्ऱारैयुम् नॆगिऴ निनैक्कै भागवतापचारम्. “न शब्दशास्त्राभिरतस्य मोक्षो न भोजनाच्छादनतत्परस्य । न चैव रम्यावसथप्रियस्य न लोकचित्तग्रहणे रतस्ये”(इतिहाससमुच्चयः 2-10) त्यादिगळिलुम् भगवत्प्रावण्यमऩ्ऱिक्के “शिश्नोदरे येऽभिरतास्सदैव स्तेया नृता वाक्परुषाश्च नित्यम् । व्यपेतधर्मा इति तान् विदित्वा दूराद्देवास्संपरिवर्जयन्ति”(भारतम् शान्तिपर्व 305-36) ऎन्गिऱप्पडिये बाह्यविषयप्रावण्यमे युडैयार्क्कु मोक्षमिल्लैयॆऩ्ऱबडि. “पराङ्मुखानां गोविन्दे विषयासक्तचेतसाम् । तेषां तत्परमं ब्रह्म दूराद्दूरतरे स्थित”(विष्णुधर्मम् 99-13) मित्यादिगळिलुमिव्वर्थम् सिद्धम्. “तन्मयत्वेन गोविन्दे ये नरा न्यस्तचेतसः । विषयत्यागिनस्तेषां विज्ञेयञ्च तदन्तिक”(विष्णुधर्मम् 99-15) इत्यादिगळ् भगवत्पररुमाय् विषयत्यागिगळुमानार्क्कु विळम्बमिल्लैय् ऎन्गिऱन.

उळ्ळॊरु पसैयऱ्ऱु पसुत्तोल् पोर्त्तुप् पुलिप्पाय्च्चल् पायुङ्गणक्किले भागवतभावनै पण्णित् तिरिवारैयुम् उळ्ळऱियुमळवुम् उपरिचरादिगळसुरादिगळै आदरित्ताऱ्‌पोले रूपानमङ्गळै यिट्टादरिक्कप् प्राप्तम्.

इप्पडिक्कॊत्त शैलूषवृत्तिगळैप्पऱ्ऱ “न लिङ्गं धर्मकारणम्”(इतिहाससमुच्चयः 33-123) “फलं कतकवृक्षस्य यद्यप्यम्बुप्रसादनम् । न नामग्रहणेनैव तस्य वारि प्रसीदति”(मनुस्मृति 6-67) ऎन्गिऱदु. “आर्ता विष्ण्णाश्शिथिलाश्च भीता घोरेषु च व्याधिषु वर्तमानाः । सङ्कीर्त्य नारायण शब्दमात्रं विमुक्तदुःखास्सुखिनो भवन्ति”(व्याससञ्जयसंवादम्) ऎऩ्ऱुम्,

“अवशेनापि यन्नाम कीर्तिते सर्वपातकैः । पुमान् विमुच्यते सद्यस्सिह्मत्रस्तैर्मृगैरिव”(विष्णु पुराणम् 6-8-19) ऎऩ्ऱुम्, “साङ्केत्यं पारिहास्यं वा स्तोभं हेळनमेव वा । वैकुण्ठना-मग्रहणमशेषाघविनाशनम्”(भागवतम् 6-2-14) ऎऩ्ऱुम्, “हरिर्हरति पापानि दुष्टचित्तैरपि स्मृतः । अनिच्छयापि संस्पृष्टो दहत्येव हि पावकः”(हर्यष्टकम्) ऎऩ्ऱुम्, “एतावतालमघनिर्हरणाय पुंसां सङ्कीर्तनं भगवतो गुणकर्मनाम्नाम् । आक्रुश्य पुत्रमघवान् यदजामिळोऽपि नारायणेति म्रियमाण उपैति मुक्तिम्”(भागवतम् 6-3-24)

ऎऩ्ऱुम्, ”मॊय्त्त वल्विनैयुळ् निऩ्ऱु मूऩ्ऱॆऴुत्तुडैय पेराल् कत्तिरबन्दुमऩ्ऱे पराङ्गदि कण्डुगॊण्डान्, इत्तनै यडियरानार्क्किरङ्गु नमरङ्गनायबित्तनप्पॆऱ्ऱुम्”(तिरुमालै 4) ऎऩ्ऱुञ् चॊल्लुगिऱविवैयॆल्लाम् भगवत्प्रद्वेषमिल्लादवनुक्कु आस्तिक्यम् मन्दमागिलुम् बालादिगळैप् पोले अर्थज्ञानमिल्लैयेयागिलुम्, वाय् वॆरुवुमाप्पोले अभिसन्धियिल्लैयेयागिलुम्, सङ्केतपरिहासादिगळिले

तुवक्कुण्डु अभिसन्ध्यन्तरमुण्डागिलुम्, प्रयोजनान्तर सङ्गमुण्डागिलुम्, दोषान्तरङ्गळुण्डागिलुम् सङ्कीर्तनम् पावनतममॆऩ्ऱबडि; अल्लदु भगवत्परिवादादिगळुक्काग भगवन्नामसङ्कीर्तनम् पण्णिनालुम् पापम् पोमॆऩ्ऱप्पडि यऩ्ऱु. भगवत्परिवादादिगळ् पातकङ्गळागविऱे परिगणित्तुक् किडप्पदु. “ये द्विषन्ति महात्मानं न स्मरन्ति च केशवम् । न तेषां पुण्यतीर्थेषु गतिस्संसर्गिणामपि”(भारतम् शान्तिपर्व 336-36) ऎऩ्ऱुम्, “यः पुत्रः पितरं द्वेष्टि तं विद्यादन्यरेतसम् । यो विष्णुं सततं द्वेष्टि तं विद्यादन्त्यरेतसम्”(ब्रह्माण्डपुराणम्) ऎऩ्ऱुञ्चॊन्नार्गळिऱे.

“गोप्यः कामाद्भयात्कंसो द्वेषाच्चैद्यादयो नृपाः । सम्बन्धाद्वृष्णयो यूयं स्नेहाद्भक्त्या वयं प्रभो”(भागवतम् 7-1-32) ऎन्गिऱप्पडिये एदेनुमॊरुवगैयाले तुवक्कुण्डारुम् पिऴैप्पारॆऩ्ऱदुवुम्. “यया कया च विधया सम्बन्धस्स तु पावनः”(श्रीरङ्गमाहात्म्यम् 8-12) ऎऩ्ऱदुवुम्

पूर्वसुकृत विशेषङ्गळाले नियतरानवधिकारिविशेषङ्गळैप् पऱ्ऱ वॆन्नुमिडम् इवर्गळुडैय पूर्वापरवृत्तान्तङ्गळ् सॊल्लुगिऱ पुराणादिगळिले प्रसिद्धम्. इप्पडि भगवत्क्षेत्रत्तिल् शरीरविश्लेषादिगळ् मोक्षोपकारकमामॆऩ्ऱदुवुम् पश्वादिगळैप्पोलेयागिलुम् प्रातिकूल्यमिल्लादार्क्कुपकारकमामॆऩ्ऱबडि. इङ्ङनल्लाद पोदु अङ्गे भगवत्प्रातिकूल्यम् पण्णप्पुगुन्दु पट्टवर्गळुक्कुम् मोक्षमुण्डागप् प्रसङ्गिक्कुम्. “दुष्टेन्द्रियवशाच्चित्तं नृणां यत्कल्मषैर्वृतं । तदन्तकाले संशुद्धिं याति नारायणालये”(सात्वतसंहितै 7-120) ऎन्गिऱ श्रीसात्त्वतवचनमुम् क्षेत्रवासादितत्पररानार्क्कु शास्त्रविरोधमिल्लाद शब्दादिप्रावण्यत्ताले मुन्बु भगवत्साक्षात्कारादिगळिल्लैयेयागिलुम् अन्तिमकालत्तिले तॆळिवुण्डामॆन्नुमिव् वळविले तत्परमॆन्नुमिडम् प्रकरणादिसिद्धम्. “यं योगिनः प्राणवियोग काले यत्नेन चित्ते विनिवेशयन्ति”(भारतम् शान्तिपर्व 46-143)

ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱ स्वयत्नापेक्षैयऱ अन्तिमकालत्तिले इवर्गळुक्कुत् तॆळिवु वरुगिऱविदुवेऱ्ऱम्. इदु “केवलं मदीययैव दययातिप्रबुद्धः”(शरणागतिगद्यम्.) ऎऩ्ऱु प्रपन्नविषयत्तिलुम् प्रदर्शितम्. आगैयाल् भगवत्प्रतिकूलर्क्कु प्रातिकूल्यशेषमान रूपनामक्षेत्रवाससंकीर्तनादिगळ् तञ्जमागादु. पुण्यक्षेत्रङ्गळिल् पण्णुम् प्रतिकूलाचरणङ्गळ् मिगवुम् बाधकङ्गळामॆन्नुमिडम् बहुशास्त्रसिद्धम्. इदुवुम् भगवत्प्रभावम्. भगवत्प्रवणर्क्कु वृत्रन् क्षत्रबन्धुवुळ्ळिट्टार्क्कुप्पोले उळ्ळ वानुकूल्यङ्गळ् तानेयॆल्ला दोषङ्गळैयुमॊरु विरगाले पोक्कियुत्तारकङ्गळाम्. आनबिन्बु स्वसङ्कल्प-

नियतमायिरुप्पदेदेनुमॊरु व्याजत्ताले सर्वेश्वरन् स्वरूपप्राप्तमान मुक्तैश्वर्यङ्गॊडुक्क निनैप्पिट्टवधिकारिगळ् पक्कलुळ्ळ दोषङ्गळुक्कुच् चॆलवु सॆय्वान् “एकश्शास्ता न द्वितीयोऽस्ति शास्ता”(भारतम् आश्वमेधिकपर्व 27-1) ऎऩ्ऱुम्, “प्रशासितारं सर्वेषां”(मनुस्मृति 12-122) ऎऩ्ऱुम्, “शास्ता विष्णुरशेषस्य”(विष्णुपुराणम् 1-17-20) ऎऩ्ऱुञ्चॊल्लप्पडुगिऱ इवन् ताने यॆऩ्ऱु तॆळिन्दु “रागादि दूषिते चित्ते नास्पदी मधुसूदनः । न बध्नाति रतिं हंसः कदाचित्कर्दमांभसी”(विष्णुधर्मम् 9-11) त्यादिगळैप्पार्त्तु नॆगिऴादे इव्वधिकारिगळ् पक्कलुळ्ळ गुणांशत्तै मरुभूमियिल् तण्णीर्बॆऱ्ऱाऱ्‌पोले युगन्दु “कर्मणा मनसा वाचा यदभीक्ष्णं निषेवते । तदेवापहरत्येनं तस्मात्कल्याणमाचरेत्”(भारतम् उद्योगपर्व 39-56) ऎन्गिऱ पडिये करणत्रयत्तालुम् तान् नल्वऴि कैविडादे “संसारविषवृक्षस्य द्वे फले ह्यमृतोपमे । कदाचित्केशवे भक्तिस्तद्भक्तैर्वा समागमः”() ऎऩ्ऱिङ्गिरुन्द कालत्तुक्कु प्रयोजनमागवॆडुत्त परमनैप् पयिलुन्दिरुवुडैय सिऱुमामनिसरुडन्
सेर्त्तियागिऱ सीरियबॆऱाप्पेऱ्ऱैत् तिरुवरुळाले पॆऱ्ऱोम् ऎऩ्ऱु

कृतार्थनाय्, 52”तिरुमाल् तलैक्कॊण्ड नङ्गट्कॆङ्गे वरुन्दीविनै”(तिरुविरुत्तम् 88) यॆऩ्ऱु व्यवसितनाय्, 53”आळ्गिऩ्ऱानाऴियानाराऱ्‌कुऱैयुडैय”(तिरुवाय्मॊऴि 10-4-3) मॆन्गिऱप्पडिये परमपदत्तिऱ्‌पॆऱप्पुगुगिऱ परिपूर्णकैङ्कर्यसाम्राज्यत्तुक्किङ्गे मुडिसूडियिरुक्कप् प्राप्तम्. इप्पडि व्यवस्थितमान प्रभावम् रहस्यत्रयत्तिल् फलनिर्देशप्रदेशङ्गळिले अनुषङ्गसिद्धमाग अनुसन्धेयम्.

उण्मैयुरैक्कु मऱैगळिलोङ्गिय वुत्तमनार् वण्मैयळप्परिदादलिन् वन्दु कऴल्बणिवार् तण्मै किडन्दिडत्तरमळवॆन्न वियप्पिलदाम् उण्मैयुरैत्तनरोरन्दविर वुयर् न्दनरे. ( 37 )

रागद्वेषमदादिकैरिह महारक्षोभिरक्षोभिते
नित्ये रक्षितरि स्थिते निजभरन्यासाभिधानं तपः । यत्कक्षीकृतमत्यशेत विविधान् धर्मानधर्मद्रुह-स्तद्भूमार्णवलेशवर्णनमपि प्राचां न वाचां पदम् ॥ ५८ ॥

इति श्रीकवितार्किकसिंहस्य सर्वतन्त्रस्वतन्त्रस्य श्रीमद्वेङ्कटनाथस्य वेदान्ताचार्यस्य कृतिषु श्रीमद्रहस्यत्रयसारे
प्रभावरक्षाधिकारः षड्विंशः ॥ श्रीमते गिमान्तमहादेशिकाय नमः॥

इति श्रीकवितार्किकसिंहस्य सर्वतन्त्रस्वतन्त्रस्य श्रीमद्वेङ्कटनाथस्य वेदान्ताचार्यस्य कृतिषु श्रीमद्रहस्यत्रयसारे

स्थिरीकरणभागो द्वितीयः ॥ श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः॥+++