॥ श्रीः ॥
॥ श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥
॥ श्रीमद्रहस्यत्रयसारे साध्योपायशोधनाधिकारः ॥
यथाधिकरणं प्रभुर्यजनदानहोमार्चना-
भरन्यसनभावनाप्रभृतिभिस्समाराधितः ।
फलं दिशति देहिनामिति हि संप्रदायस्थितिः
श्रुतिस्मृतिगुरूक्तिभिर्नयवतीभिराभाति नः ॥ ५३ ॥
इप्पडि सर्वज्ञमाय्, सर्वशक्तियाय्, परमकारुणिकमाय्, सर्वशेषियाय्, सपत्नीकमाय्, सर्वलोकशरण्यमान सिद्धोपायविशेषन्दॆळिन्दालुम् “आरोग्यमिन्द्रियौल्बण्यमैश्वर्यंशत्रुशालिता । वियोगो बान्धवैरायुः किं तद्येनात्र तुष्यति”() ऎन्गिऱप्पडिये विवेकमिल्लादार्क्कु गुणमाय्त् तोऱ्ऱिनवैयुम् दोषमानबडि कण्डु संसारवैराग्यम् पूर्णमानालुम्, “परमात्मनि यो रक्तः”(बार्हस्पत्य-स्मृतिः) ऎन्गिऱप्पडिये प्राप्यरुचियुण्डानालुम्, “महता पुण्यपण्येन क्रीतेयं कायनौस्त्वया । प्राप्तुं दुःखोदधेः पारं त्वर यावन्न भिद्यते”(वराहपुराणम्) ऎन्गिऱ पडिये त्वरै पिऱन्दालुम्, अनादियागवनुवृत्तमान वाज्ञातिलङ्घनमडियागप्
पिऱन्दु निऱ्किऱ बन्धकमान भगवन्निग्रहत्तुक्कुप् प्रशमनमाग “मामेकं शरणं व्रज” ऎऩ्ऱु विधिवाक्यत्तालुम्, “प्रपद्ये” ऎऩ्ऱनुष्ठानवाक्यत्तालुञ् चॊल्लप्पट्ट साध्योपायविशेषन्दॆळियाद-पोदु सिद्धोपायभूतनान सर्वेश्वरनै वशीकरिक्क विरगिल्लै. आगैयाल् अदिनधिकारत्तिलुम्, स्वरूपत्तिलुम्, परिकरङ् गळिलुम् वरुम् कलक्कङ्गळै शमिप्पिक्किऱोम्. इप्प्रपत्तियुमॊरु वैदिकधर्ममऩ्ऱो; इदुवुमॊरु यागविशेषमागवऩ्ऱो न्यासविद्यैयिले ओदप्पडुगिऱदु; आगैयालिदु सर्वाधिकारमागकूडुमोव् ऎऩ्ऱु सिलर् विचारिप्पार्गळ्. इदु सर्वेश्वरनै सर्वरुक्कुम् शरणमॆऩ्ऱोदुगिऱ श्वेताश्वतरश्रुतिबलत्ताले परिहृतम्. इव्वर्थम् “सर्वलोकशरण्याय”(रामा-युद्ध 17-15), “सर्वयोग्यमनाया समप्रमादमनूपमं । प्रपन्नार्तिहरं विष्णुं शरणं गन्तुमर्हसी”() त्याद्युपबृंहणङ्गळालुम्
“त्रयाणां क्षत्रियादीनां”(सात्वतसंहितै 2-9) ऎऩ्ऱु तुडङ्गि शूद्रपर्यन्तङ्गळान वर्णङ्गळैय् ऎडुत्तु “प्रपन्नानाञ्च तत्त्वतः”(सात्वतसंहितै 2-9) ऎऩ्ऱु सॊल्लुगिऱ श्रीसात्त्वतवचनत्तालुम्, “कुयोनिष्वपि सञ्जातो यस्सकृच्छरणङ्गतः । तं मातापितृहन्तारमपि पाति भवार्तिहा”(सनत्कुमारसंहिता) ऎऩ्ऱुञ्चॊल्लुगिऱ सनत्कुमारसंहिता वचनत्तालुम् दृढीकृतम्. आगैयाल् उपासनम् त्रैवर्णिकाधिकारमाग अपशूद्राधिकरणत्तिले समर्थितमानालुम् वैदिकङ्गळान सत्यवचनादि-गळ्बोले प्रपत्तियुम् सामान्यधर्ममागैयाले यथाधिकारम् वैदिकमन्त्रत्ताले
यादल् तान्त्रिकमन्त्रादिगळालेयादल् सर्वरुक्कुम् प्रपत्त्यनुष्ठानत्तुक्कु विरोधमिल्लै. काकादिगळुम् प्रपन्नराग शास्त्रङ्गळिले केळा निऩ्ऱोम्. “मां हि पार्थ! व्यपाश्रित्य येऽपि स्युः पापयोनयः । स्त्रियो वैश्यास्तथा शूद्रास्तेऽपि यान्ति परां गतिम्”(गीता 9-32) ऎऩ्ऱु भगवदाश्रयणमात्रम् सर्वसाधारणमाग शरण्यन् तानुमरुळिच्चॆय्दान्. उपासनत्तुक्कुम् प्रारंभम् त्रैवर्णिकशरीरत्तिलेयानालुम् अवसानम् सर्वशरीरत्तिलुम् कूडुमॆन्नुमिडम् “धर्मव्याधादयोऽप्यन्ये पूर्वाभ्यासाज्जुगुप्सिते । वर्णावरत्वे संप्राप्तास्संसिद्धिं श्रमणी यथा”(विष्णुधर्मम् 10-2-29) ऎऩ्ऱु श्रीविष्णुधर्मत्तिले सॊल्लप्पट्टदु. इप्पडि उपासनम् त्रैवर्णिकर्क्के आरंभणीयमानाऱ्पोले प्रपत्तियिलॊरु नियामकत्
ताले सामान्यवचनत्तुक्कु सङ्कोचमिल्लामैयालुम् विशेषवचन प्राबल्यत्तालुम् इप्प्रपदनम् सर्वर्क्कुम् योग्यम्. आनबिन्बु इदु तनक्कु विशेषित्तु वेण्डुम् अधिकारांशमुम् मुन्बे सॊन्नोम्.
*अतस्त्रैवर्णिकत्वादेर्भावोऽभावोऽपि कस्यचित् । नाधिकारः प्रपत्तेस्स्यादाकिञ्चन्यमनाश्रितः ॥
इव्वर्थत्तै 11”कुलङ्गळाय वीरिरण्डिलॊऩ्ऱिलुम् पिऱन्दिले”(तिरुच्-छन्दविरुत्तम् 90) नॆन्गिऱ पाट्टिलुम्, 12“जनित्वाहं वंशे”(आळवन्दार् स्तोत्रम् 61) ऎन्गिऱ श्लोकत्तिलुङ्गण्डु कॊळ्वदु. आगैयाल् शरण्यशरणागतिज्ञानमुम् आकिञ्चन्यादिगळुडैय सर्वजातीयर्क्कुम् प्रपत्त्यधिकारम् सिद्धम्.
इव्वुपायस्वरूपत्तैप्पऱ्ऱ
“नारायणं सलक्ष्मीकं प्राप्तुं तच्चरणद्वयं ।
उपाय इति विश्वासो द्वयार्थश्शरणागतिः”()
ऎन्गिऱ अभियुक्तर् पासुरमुम् अधिकारकोटियिलुम् अङ्गकोटियिलुम् निऱ्किऱ विश्वासत्तिनुडैय प्राधान्यञ्चॊल्लुगैक्काग वत्तनै. अप्पडिये “प्रपत्तिर्विश्वासः – सकृत्प्रार्थनामात्रेणापेक्षितं दास्यतीति विश्वासपूर्वकं प्रार्थनमिति यावत्”(श्री-भाष्यगारर् वाक्कियम्) ऎन्गिऱ वाक्यमुम् प्राधान्यविवक्षैयाले मुदल् विश्वासत्तैच् चॊल्लि, “अनन्यसाध्ये”(भरत-मुनिः) ऎन्गिऱ भरतमुनिप्रणीतलक्षणवाक्यत्तिन्
पडिये विश्वासपूर्वकं प्रार्थनम् ऎऩ्ऱु निष्कर्षित्तदु. इव्वाक्यन्दानुम् आत्मनिक्षेपम् अङ्गि, इतरङ्गळ् अङ्गङ्गळॆऩ्ऱु सॊल्लुगिऱ 16“न्यासः पञ्चाङ्ग संयुत”(लक्ष्मीतन्त्रम् 17-74) इत्यादिवचनङ्गळाले प्रार्र्थनैयुमङ्गमागैयाल् 17“रक्षापेक्षां प्रतीक्षते”(लक्ष्मीतन्त्रम् 17-78) ऎन्गिऱप्पडिये ईश्वरन् अपेक्षामात्रसापेक्षनॆऩ्ऱिव्वङ्गत्तिन् प्राधान्यत्तै विवक्षित्तुच् चॊन्नबडि. सिऱिय गद्यत्तिलुम् विश्वासपूर्वकप्रार्थनैयैप् पण्णि “नमोऽस्तु ते” ऎऩ्ऱु मुडिक्कैयालुम् उपायवरणशब्दसामर्थ्यत्तालुम् निक्षेपमुम् सिद्धम्. नमस् सात्मनिक्षेपपरमॆन्नुमिडम् 18“नमस्कारात्मकं यस्मै विधायात्मनिवेदन”(मन्त्रराजपदस्तोत्रम्)मित्यादिगळिले प्रसिद्धम्. श्रीवैकुण्ठगद्यत्तिले प्रार्थनापूर्वकात्मनिक्षेपम् कण्ठोक्तमायिऱ्ऱु.
आगैयाल् “अनेनैव तु मन्त्रेण स्वात्मानं मयि निक्षिपेत्”(सात्यकितन्त्रम्), “आत्मात्मीयभरन्यास”(लक्ष्मीतन्त्रम् 17-79) इत्यादिगळिले अङ्गिविधानम्. इप्पडियल्लाद पोदु “षड्विधा शरणागतिः”(अहिर्-बुध्न्य-संहिता 37-18) ऎन्गिऱ वाक्यत्तिलापातप्रतीतियैक्कॊण्डु “स्नानं सप्तविधं स्मृतम्”() इत्यादिगळिऱ्चॊन्न स्नानादिभेदङ्गळ् पोले तनित्तनिये प्रपत्तिविशेषङ्गळागप् प्रसङ्गिक्कुम्. “प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत स्वाङ्गैः पञ्चभिरावृताम्”(लक्ष्मीतन्त्रम् 28-11) इत्यादि वचनान्तरबलत्ताले नियमिक्कप्पार्क्किल् अप्पडिये प्रार्थनाविश्वासादिगळै प्रपत्तियॆऩ्ऱु सॊल्लुगिऱ वचनङ्गळैयुम् नियमित्तु “न्यासः पञ्चाङ्गसंयुत” इत्यादिगळिऱ्पडिये निक्षेपमॊऩ्ऱुमे अङ्गि । इतरङ्गळ् अङ्गङ्गळॆन्गैयुचितम्.
भूयसान्यायत्तैप् पार्त्तालुम् सात्यकितन्त्रलक्ष्मीतन्त्राहिर्बुध्न्यसंहितादिगळिल् प्रपत्त्यध्यायङ्गळिले निक्षेपम् अङ्गियॆऩ्ऱे प्रसिद्धम्.
“त्वमेवोपायभूतो मे भवेति प्रार्थनामतिः । शरणागतिरित्युक्ता”(अहिर्-बुध्न्य-संहिता 37-31)
ऎन्गिऱदुवुम् तत्प्रकरणत्तिल् प्रधानमागच्चॊन्न भरन्यासपर्यन्तमॆन्नुमिडम् अवधारणसहकृतोपायशब्दत्ताले व्यञ्जितम्. ओरॊरु विवक्षैगळाले अङ्गङ्गळै प्रधानमागच् चॊल्लुगै लोकत्तिलुमुण्डु. आलंभशब्दम् यागपर्यन्तमानाऱ्पोले “शरणं व्रजे” त्यादिगळिल् धातुक्कळ् न्यासनिक्षेपत्या
गादिशब्दङ्गळाले सॊल्लप्पट्टवात्मयागत्तैच् चॊल्लुगै वैदिकमर्यादैक्कुमनुगुणम्. यागमावदु इन्न देवतैक्किन्न हविस्सॆऩ्ऱिङ्ङने यॊरुबुद्धिविशेषम्. इप्पडि यॆन्नात्मावागिऱ स्वादुतममान हविस्सु श्रीमानान नारायणन् पॊरुट्टॆनॆऩ्ऱिङ्ङनेयिरुप्पदॊरु बुद्धिविशेषमिव्विडत्तिलात्मयागम्. इव्वात्मानिक्षेपत्तिल् सर्वफलार्थिगळुक्कुम् साधारणमान कर्तव्यस्वरूपम् रक्षाभरन्यासमॆन्नुमिडम् मुन्बे सॊन्नोम्.
*हविस्समर्पणादत्र प्रयोगविधिशक्तितः । आत्मरक्षाभरन्यासोऽकिञ्चनस्यातिरिच्यते ॥ अतश्श्रीराममिश्राद्यैर्भरन्यासविवक्षया ।
स्वप्रवृत्ति निवृत्त्यंशः प्रपत्तिरिति लक्षितः ॥
अकृते तु भरन्यासे रक्षापेक्षणमात्रतः ।
पश्चात् स्वयत्नविरतिर्न प्रसिद्ध्यति लोकवत् ॥ आकिञ्चन्यभरन्यासोपायत्वप्रार्थनात्मनाम् ।
त्रयाणां सौहृदं सूक्ष्मं यः पश्यति स पश्यति ॥ *
इप्पडि अङ्गपञ्चकसंपन्नमान आत्मरक्षाभरन्यासमे प्रपत्ति शास्त्रमॆल्लात्तिलुम् प्रधानमान विधेयम् ऎऩ्ऱु श्रीविष्णुचित्तवादिहंसाम्बुवाहवरदाचार्यादिगळ् संग्रहित्तार्गळ्.
इव्विडत्तिले सिलर् शास्त्रार्थतत्त्वं तॆळिन्दबोदे शेषत्वानुसन्धानम् पण्णिनानऩ्ऱो; “स्वोज्जीवनेच्छा यदि ते स्व सत्तायां स्पृहा यदि । आत्मदास्यं हरेस्स्वाम्यं स्वभावञ्च सदा स्मर” ऎऩ्ऱदुवुम् परमपुरुषार्थतदुपायङ्गळै वेण्डियिरुन्दायागिल् नी दासनाय् ईश्वरन् स्वामियायिरुक्किऱदु स्वभावसिद्धम् ऎऩ्ऱु तत्त्वत्तिल् तॆळिवोडे वर्तियॆऩ्ऱप्पडियऩ्ऱो; आनालिप्पोदु
आत्मसमर्पणमॆऩ्ऱॊरु विधेयमुण्डोवॆऩ्ऱु सॊल्लुवार्गळ्. इदुवुम् वाक्यजन्यज्ञानमात्रत्ताले मोक्षमॆन्गै पोले अनादरणीयम्.
*जितकौस्तुभचौर्यस्य सम्राजस्सर्वपाप्मनाम् ।
शिष्टं ह्यात्मापहारस्य निष्कृतिस्स्वभरार्पणम् ॥ परशेषत्वधीमात्रमधिकारिविशेषकम् ।
पश्चादात्मापहारस्य निरोधाय च कल्पते ॥ *
शेषत्वादिविशिष्टमान वात्मतत्त्वत्तै शास्त्रत्ताले तॆळिन्दवनुक्कु शेषत्वप्रतिसन्धानगर्भमान स्वात्मरक्षाभरन्यासमिऱे अनाद्यपराधमूलनिग्रहनिवृत्तिक्कुपाय-माग विधिक्कप्पडुगिऱवात्मसमर्पणम्. तत्त्वज्ञानत्ताले मोक्षमॆन्गिऱविदुवुम् ऒरु उपायानुष्ठानत्तै मुन्निट्टॆन्नुमिडम् “भजस्व मां, मामेकं शरणं व्रजे” त्यादि विधिबलप्राप्तम्.अधिकारविशेषत्तोडुम् परिकरविशेषत्तोडुम् फलसङ्कल्प विशेषत्तोडुङ्गूडिन
*ज्ञानान्मोक्षोपदेशे हि तत्पूर्वोपासनादिना ।
उपासनादिरूपाद्वा ज्ञानान्मोक्षो विवक्षितः ॥ *
शास्त्रजन्यमान शेषत्वज्ञानमात्रम् निवृत्तिधर्मङ्गळान न्यासोपासनादिगळॆल्लात्तुक्कुम् पॊदुवायिरुक्कुम्. शेषवृत्तिरूपमान कैङ्कर्यमे मुमुक्षुवुक्कु पुरुषार्थकाष्ठैयायागैयाले शेषत्वमऱियादे मोक्षोपायमनुष्ठिक्कै घटियातिऱे. शेषत्वज्ञानमऩ्ऱिक्के मोक्षार्थमाग विधित्त धर्मङ्गळैयनुष्ठित्तानागिलुम् इत्धर्मङ्गळ् ताने शेषत्वज्ञानत्तैयुमुण्डाक्कि पूर्णानुष्ठानमुखत्तालेयिऱे मोक्षहेतुवावदु. आगैयाल् इङ्गु विधेयमान समर्पणम् शेषत्वज्ञानमात्रमऩ्ऱु; मऱ्ऱॆदॆन्निल्; शेषत्वज्ञानादियुक्तमान स्वरक्षाभरन्यासम्.
*वाक्यमात्रेण सिद्धत्वात्सिद्धोपाय इहोच्यते ।
प्रपत्तिरिति वादोऽपि विधिनात्र विहन्यते ॥ *
“शरणं व्रज” ऎन्गिऱविदु “इममर्थं जानीहि” ऎन्गिऱ मात्रमाय् ऒरु कर्तव्यो-पायविधिपरमऩ्ऱिक्केयॊऴिन्दालोवॆन्निल्; इदु शब्दस्वारस्यविरुद्धम्. “प्रपत्तिं तां प्रयुञ्जीत स्वाङ्गैः पञ्चभिरावृता” मित्यादिगळान सपरिकरस्फुटतरप्रपत्तिविधिगळोडुम् विरोधिक्कुम्. ईश्वरन् मोक्षोपायमॆन्गिऱविव्वळवेयिङ्गु वक्तव्यमाय् मोक्षाधिकारिक्कु विधेयान्तरमऩ्ऱिक्केयॊऴिन्दाल् इव्विडम् प्रस्तुतमान भक्तियोगत्तुक्कपेक्षितमान तत्त्वोपदेशमात्रमाम्. इङ्गु तत्त्वज्ञानमुडैयवनुक्कु स्वरक्षणार्थस्वव्यापारनिवृत्तिये प्रपत्तियाय् सर्वधर्मस्वरूपत्यागमात्रम् साध्यमाग विधिक्कप्पडुगिऱदॆन्बार्क्कु निवृत्तिरूपमेयागिलुम् साध्यमाग
विधिक्कप्पट्ट सर्वधर्मत्यागन्दान् स्वरक्षणार्थस्वव्यापारमागैयाले स्ववचनविरोधमुम्, साङ्गप्रपत्तिविधायकमान वाक्यविरोधमुम् वरुम्. प्रपत्तिक्कु साधनत्वमादल् सिद्धसाधनसहकारित्वमादल् कॊळ्ळिल् सिद्धोपायमानवीश्वरनुडैय एकत्वं, सिद्धत्वं, परमचेतनत्वं, परमकारुणिकत्वं, सर्वशक्तित्वं, निरपेक्षत्वं मुदलान स्वभावविशेषङ्गळुक्कु विरुद्धमामॆन्नुम् प्रसङ्गङ्गळ् श्रुतिस्मृतिविरोधव्याप्ति शून्यत्वादिदोषङ्गळाले तर्काभासङ्गळ्. इवऱ्ऱै सत्तर्कङ्गळाग निनैक्किल्
उपासनत्तुक्किसैन्द साधनभावादिगळिलुमिप्प्रसङ्गङ्गळ् वरुम्. उपासनन्दानुम् साधनमऩ्ऱॆन्निल्; “सर्वधर्मान् परित्यज्य” ऎन्गिऱविडत्तिलुपासनत्तैयुम् धर्मशब्दार्थमाग व्याख्यानम् पण्णुगैयाले स्ववचन विरोधमुण्डाम्. सॆरुक् कडक्कुगैक्काग वेण्डाच् चुमैगळैयॆडुत्तुगैयाले अन्यपरमान
वुपदेशत्ताले पिऱन्द वर्जनन् बुद्धियाले धर्मम् ऎऩ्ऱु तोऱ्ऱिनवऱ्ऱै “सर्वधर्मान्” ऎऩ्ऱनुवदिक्किऱदॆन्निल्; “इज्याऽऽचारदमाऽहिंसादानस्वाध्यायकर्मणां । अयन्तु परमो धर्मो यद्योगेनात्मदर्शनम्”(याज्ञवल्क्यस्मृति 1-8), ‘‘सर्वेषामेव धर्माणामुत्तमो वैष्णवो विधिः”(भारतम् आनुशासनिकपर्व 36-24), ‘‘न विष्ण्वाराधनात्पुण्यं विद्यते कर्मवैदिक”(व्यासस्मृति)मित्यादिगळाले परमधर्मङ्गळाग प्रसिद्धङ्गळान निवृत्तिधर्मङ्गळै धर्मङ्गळऩ्ऱॆऩ्ऱाल् कैमुतिकन्यायत्ताले प्रवृत्ति-धर्मङ्गळुम् धर्मङ्गळऩ्ऱिक्के सर्वशास्त्रङ्गळुक्कुम् प्रामाण्यमिल्लादप्पडियाय् परबाह्यकुदृष्टिपक्षङ्गळिले प्रवेशमाम्. आनालुम् उपासनादिगळ् पोले शरण-वरणमुम् धर्मशब्दवाच्यमागैयाले इङ्गु सर्वशब्दसङ्कोचं वारामैक्काग इदु वुम् साधनत्व वेषत्ताले त्याज्यमऩ्ऱो; आगैयाल् प्रपत्तिक्कुम् साधनत्वमादल् सिद्धसाधनसहकारित्वमादल् कॊळ्ळुगै यिव्वचनन्दनक्कुम् विरुद्धमऩ्ऱो
वॆन्निल्; इङ्गु साक्षात्साधनत्व बुद्धियैविड वेणुमॆन्नुम् पोदु भक्तियोगादिगळिलुम् तुल्यम्. प्रसादनत्ववेषत्तालुम् धर्मत्वमिदुक्कु विडवेणु मॆन्निल्; सर्वशब्दसंकोचम् वारामैक्कागवे 28‘‘कृष्णं धर्मं सनातनम्”(भारतम् अरण्यपर्व 71-123) इत्यादिगळिऱ्पडिये धर्ममान सिद्धोपायत्तिलुम्, साधनत्वबुद्धियै विड प्रसङ्गिक्कुम्. इव्वाक्यत्तिल् प्रतिपाद्यमान धर्मत्तैयॊऴिन्द धर्मङ्गळऩ्ऱो त्याज्यङ्गळावन वॆन्निल्: इङ्गु विहिदैयान शरणागतियिलुम् तुल्यम्. उपासनादिगळैप्पोले तनक्कुत्पादकमागवादल्, वर्धकमागवादल्, सहकारि-
यागवादल्, द्वारमागवादलॊऩ्ऱालपेक्षैयऱुम्बडि नित्यमाय् उपचयापचयरहितमाय् सर्वदापरिपूर्णमान सहजकारुण्यादिगळैयुडैत्ताय् सङ्कल्पमुण्डान पोदु द्वारनिरपेक्षमाग कार्यम् पिऱक्कुम्बडि सत्यसंकल्पमायिरुक्किऱ सिद्धोपायत्तुक्कु भक्तिप्रपत्तिगळ् ऎव्वागारत्तालुपकारकङ्गळागिऩ्ऱन वॆन्निल्; इवैयनादियान अपचारपरंपरैयाले युत्पन्नमाय् संसार हेतुवाय्क्किडक्किऱ निग्रहत्तै शमिप्पित्तुक्कॊण्डुपकरिक्किऩ्ऱन. इवै फलान्तरत्तुक्- कुपायङ्गळाम्-पोदु ज्योतिष्टोमादिगळैप् पोले तत्तदनुगुण प्रीतिविशेषङ्गळै युत्पादित्तुक्कॊण्डम्मुखत्ताले उपकारकङ्गळाम्. मुमुक्षुवुक्कु साध्योपायङ्गळागिऱ
व्याजमात्रत्ताले शान्तनिग्रहमान सिद्धोपायम् निग्रहफलमान ज्ञानसङ्कोचादिगळैक् कऴित्तु परिपूर्णकैङ्कर्यपर्यन्त फलत्तैक् कॊडुत्तु यावदात्मभावियाग उपकरिक्कुम्. आगैयाल् मुमुक्षुविनुडैय सर्वानिष्टनिवृत्तिपूर्वकमाय् परिपूर्ण कैङ्कर्यपर्यन्तमान फलपरंपरैयॆल्लाम् सिद्धोपाय कार्यम् ऎऩ्ऱुम् प्रसादनमान साध्योपायमडियाग वरुगिऱदॆऩ्ऱुञ् चॊल्लुगिऱ प्रमाणङ्गळिरण्डुम् सुसङ्गतङ्गळ्. आनालुम् इप्प्रपत्तियागिऱ उपायविशेषत्तै शास्त्रम् विधिक्कवेणुमो; लोकत्तिल् तन्नै रक्षित्तुक्कॊळ्ळ विरगिल्लादे यऴुन्दुवानॊरु वन् अप्पोदु सन्निहितनान रक्षणसमर्थनैप् पऱ्ऱुमाप्पोले तन्नै
युमीश्वरनैयुम् सिद्धपरमान शास्त्रत्ताले तॆळिन्दाल् तानेयवनै शरणमागप् पऱ्ऱानो; आगैयाल् अकिञ्चननुक्कु भक्तिस्थानत्तिले प्रपत्तियै विधिक्कक्कूडादे यॆऩ्ऱुञ्जिलर् सॊल्लुवर्गळ्. इदुवुम् औचित्यमूलमान अतिवादम्. ऎङ्ङनेयॆन्निल्; लोकत्ति लॊरुवनै यॊरुवनाश्रयिक्कुम्-पोदु इन्नप्पडिये याश्रयित्तालिवनिरङ्गुमॆन्नुमिडत्तै यॊरुप्रमाणत्ताले यऱिन्दाश्रयिक्कुमाप्पोले, इङ्गु ईश्वरनैयिन्न प्रकारत्ताले इन्न अधिकारि पऱ्ऱिनालिवनै ईश्वरन् रक्षिक्कुमॆन्नुमिडमऱियुम्-पोदु कर्तव्यपरमान शास्त्रमॊऴिय वेऱोरु प्रमाणमिल्लै. नामाश्रयिक्क रक्षिक्कुमॆऩ्ऱनुमानत्ताले अऱुदियिट्टाश्रयिक्किल् ईश्वरतत्त्वज्ञानमुडैयारॆल्लार्क्कुमप्पडि यनुष्ठिक्कलामागैयाले उपासनविधायक शास्त्रङ्गळ् निरर्थकङ्गळाम्.
समर्थन् उपासनादिगळैप्पण्ण, अवऱ्ऱिल् समर्थनल्लादवन् प्रपत्तियैप्पण्नवॆऩ्ऱु विशेषित्तु नियमिक्कै अनुमानत्ताल् कडप्पडादु. मऱ्ऱुळ्ळ उपायङ्गळिल् समर्थनऩ्ऱिगेयॊऴिन्दाल् अवऱ्ऱिनुडैय स्थानत्तिले प्रपत्तियैप्पण्णुवदु ऎऩ्ऱु शास्त्रम् विधियाद-पोदु मुन्बु विधित्त उपायत्तुक्कनर्हनानप्पडियाले अदिन् फलत्तै इऴक्कुम्बडियाम्. ऎङ्ङनेयॆन्निल्; लोकत्तिल् राजसेवादिगळुम् तत्फलङ्गळुम् काणच्चॆय्दे मालाकरण, दीपारोपण, स्तुतिनमस्कारादिगळै शास्त्र निरपेक्षमाग अनिष्ठत्ताल् अपचारङ्गळ् वरुम्बडियायिरुक्कैयाले परिकरनियमङ्गळोडे कूडिन भगवत्सेवादिप्रकारङ्गळुम्, तत्फलङ्गळुम् नियतङ्गळाग शास्त्रङ्गॊण्डऱिगिऱाप्पोले,
इङ्गुम् लोकत्तिल् प्रपत्तियुम् तत्फलङ्गळुङ् गण्डुबोन्दालुम् सदाचार्योपदेशसापेक्षमन्त्रविशेषादिगळोडे कूडिन प्रपत्तिक्कुम् फलविशेषङ्गळुक्कुम् साध्यसाधनभावम् शास्त्रङ्गॊण्डऱिय वेण्डुगैयाल् अव्वो फलङ्गळुक्काग सेवाविशेषङ्गळै विधिक्किऱाप् पोले प्रपत्तियैयुम् विधिक्किऱदु. इङ्ङनल्लाद पोदु राजसेवैयैप् पोले भगवत्सेवैयुम् विधिक्कवेण्डादॊऴियुम्. प्रपत्तिक्कुम् सदाचार्योपदेशपूर्वक मन्त्रग्रहणादिगळनपेक्षितङ्गळाग प्रसङ्गिङ्गिक्कुम्. मन्त्राद्यनर्हर्क्कुम् शरण्यविशेष फलविशेषानुबन्धियान अन्यूनानधिककर्तव्यविशेषत्तिनुडैय अद्ध्यवसायत्तुक्कु अनन्यथासिद्धमान अनुमानङ्गिडैयादु. आगैयाल् सपरिकरसेवाविशेषङ्गळ् पोले सपरिकरभरसमर्पणमुमिङ्गु विधेयमागक्कुऱैयिल्लै.
इप्पडि यथाधिकारम् शास्त्रम् विधित्तवऱ्ऱिलुम् उपासनादिगळ् स्वरूपविरुद्धङ् गळॆऩ्ऱु सिलर् सॊल्लुवर्गळ्. इदुवुम् प्रपत्तियै स्तुतिक्कैक्काग
अतिवादम् पण्णिनार्गळामित्तनै; ऎङ्ङनेयॆन्निल्; नित्यमान आत्मस्वरूपत्तुक्कु इवै नाशकङ्गळाय्क्कॊण्डु स्वरूपविरुद्धङ्गळॆन्न वॊण्णादु. प्रपत्त्यनुष्ठानत्तिलुम् कैङ्कर्यत्तिलुम्पोले भक्त्यादिगळिलुम् ‘‘कर्ता शास्त्रार्थवत्वात्”(ब्रह्मसूत्रम्2-3-33), ‘‘परात्तु तच्छ्रुतेः”(ब्रह्मसूत्रम्2-3-40) ऎन्गिऱप्पडिये भगवदधीनकर्तत्वमुण्डा कैयालुम्, आत्मस्वरूपमत्यन्तनिर्व्यापारमॆन्नुम्-पोदु सत्त्वलक्षणमान अर्थक्रियाकारित्वमिल्लामैयाले तुच्छत्वम् प्रसङ्गिक्कैयालुम् ज्ञानचिकीर्षाप्रयत्नाश्रयत्वरूपमान कर्तृत्वमिल्लैयाक्कि आत्मावुक्कु सन्निधिमात्रमे व्यापारमॆन्निल् भोक्तृत्वादिगळुमऩ्ऱिक्के इवनुक्कु संसारमुम् मिथ्यावाय् मोक्षोपाय नैरपेक्ष्यादि प्रसङ्गम् वरुमागैयालुम् साङ्ख्यादिगळ् सॊल्लुमाप्पोले स्वरूपत्तिल् कर्तृत्वमिल्लामैयाले उपासनादिगळ् स्वरूपविरुद्धङ्गळ् ऎऩ्ऱु
सॊल्लवुमॊण्णादु. ‘‘अचेष्टमानमासीनं श्रीः कञ्चिदुपतिष्ठति । कर्मी कर्मानुसृत्यान्यो न प्राश्यमधिगच्छति”(भारतम् शान्तिपर्व 339-15) ऎऩ्ऱदुवुम् शास्त्रचोदितोपायङ्गळिनुडैय नैरर्थक्यञ् जॊन्नप्पडियऩ्ऱु; पूर्वानुष्ठितकर्मविशेषङ्गळिनुडैय फलविशेषञ्चॊन्न पडियत्तनै. मोक्षप्रतिकूलङ्गळान रागाद्युपाधिगळाले वन्द काम्यनिषिद्धङ्गळ् पोले बन्धकङ्गळल्लामैयालुम् मोक्षार्थितनक्के विधिक्कैयालुम् उपासनादिगळुक्कु शास्त्रमुखत्ताले अनर्थावहत्वरूपमान स्वरूपविरोधञ् चॊल्ल वॊण्णादु. आगैयाल् आत्मस्वरूपत्तैप्पऱ्ऱ उपासनादिगळुक्कु नाशकत्वासंभावितत्वानर्थावहत्वङ्गळिल्लामैयाले यॊरुप्पडियालुम् स्वरूपविरोधप्रसङ्गमिल्लै.
आनालुम् आत्मा देहादिविलक्षणनागैयाले स्वरूपत्तिल् वर्णाश्रमादि-गळिल्लैय् ऎऩ्ऱु तॆळिन्दवनुक्कु ‘‘ब्राह्मणोऽहं, क्षत्रियोऽहं” ऎऩ्ऱाऱ् पोले वरुम् अभिमानङ्गळडियाग कर्तव्यङ्गळान वर्णाश्रमादिधर्मङ्गळुम्
अवऱ्ऱोडे तुवक्कुण्डान उपायान्तरङ्गळुम् अनुष्ठेयङ्गळल्लामै याले इव्वर्णाश्रमादि निबन्धनङ्गळान धर्मङ्गळ् स्वरूपविरुद्धङ्गळॆन्नक् कुऱैयॆन्नॆनिल्; इदुवुम् अनुपपन्नम्. ऎङ्ङनेयॆन्निल्; स्वरूपत्तिल् ब्राह्मणत्वादिगळिल्लैयॆऩ्ऱु तॆळिन्दानेयागिलुम् कर्मविशेषङ् गळडियाग ब्राह्मणत्वादिविशिष्ट शरीरत्तोडे सम्बद्धनायिरुक्कैयाले अश् शरीरसम्बन्धमेयडियाग वरुगिऱ क्षुत्पिपासादिगळुक्कु परिहारम् पण्णुगिऱ कणक्किले अश्शरीरम् विडुमळवुम् अव्वो वर्णाश्रमादिगळुक्कुम् तन् शक्तिक्कुम् अनुरूपमाग अनिष्टनिवृत्तीष्टप्राप्तिगळैप् पऱ्ऱ शास्त्रङ्गळ् विधित्त धर्मङ्गळै विडवॊण्णादु. आगैयाल् इत् धर्मङ्गळै देहात्मविवेकमडियाग स्वरूपविरुद्धङ्गळाक्कि इवऱ्ऱुक्कु त्याज्यतै सॊल्लवॊण्णादु. देहात्मविवेकमुडैयवनुक्के पारलौकिकभोगसाधनमान धर्मत्तिल् अधिकारमागैयाल् इत्धर्मङ्गळुडैय अनुष्ठानत्तुक्कु स्वरूपत्तिल् ब्राह्मण्यादि भ्रम मधिकारमऩ्ऱु; ब्राह्मण्यादिविशिष्ट शरीरसम्बन्धमे अधिकारम्. आगैयाल् सर्वधर्मानुष्ठानत्तुक्कुम् उपयुक्तमान प्रकृत्यात्मविवेकमडियाग उपासनादिगळुक्कु विरोधङ्गण्डिलोम्.
उपासनादिगळ् अहङ्कारगर्भङ्गळॆन्नुमिडम् शास्त्रमिसैयादिरुक्कच्चॆय्दे आरोपित्तार्गळत्तनै. कर्मोपार्जितङ्गळान करणगळेबरङ्गळागिऱ उपाधिगळैक् कॊण्डनुष्ठिक्कैयाले कर्मयोगादिगळ् निरुपाधिक स्वरूप विरुद्धङ्गळॆन्बार्क्कुम् स्वरूप ज्ञानद्वयश्रवणादिगळुम् मनःप्रभृतिसापेक्षङ्गळागैयाले तुल्यदोषङ्गळाम्. आनालुम् शेषभूतनागैयाले तन्नैत् तान् रक्षित्तुक् कॊळ्ळप् प्राप्तनुमऩ्ऱिक्के अत्यन्तपरतन्त्रनागैयाले तन्नैत्तान् रक्षित्तुक्कॊळ्ळ शक्तनुमऩ्ऱिक्केयिरुक्किऱविवनुक्कु स्वरक्षणार्थमाग कर्तव्यमॆऩ्ऱॊरु उपायत्तै विधिक्कैयुम् अदिवनुक्कु साध्यमाय् साध्योपायम् ऎऩ्ऱु पेर् पॆऱुगिऱदॆऩ्ऱु सॊल्लुगैयुम् उपपन्नमो? आन पिन्बु भक्तियोगादिगळ् शेषत्वानुरूपङ्गळल्लामैयाले स्वरूपत्तिऱ्कनिष्ठावहङ्गळॆऩ्ऱुम्, अत्यन्तपारतन्त्र्यविरुद्धङ्गळागैयाले असंभावितङ्गळॆऩ्ऱुञ् चॊल्लवॊण्णादोवॆन्निल्; इदु सर्वमोक्षप्रसङ्गादिगळाले मुन्बे परिहृतम्. इवन् सॆय्ददॊरु व्याजङ्गॊळ्ळादे मुक्तनाक्किल् अनादियाग मुक्तनागप् प्रसङ्गिक्कुम्. ईश्वरन् केवलस्वातन्त्र्यत्ताले निनैत्त-पोदु मुक्तनाक्किल् वैषम्यनैर्घृण्यादिदोषङ्गळुम् वरुम्. मोक्षोपायविधायकङ्गळान शास्त्रङ्गळुमॆल्लाम् निरर्थकङ्गळुमाम्. आगैयाल् इश्शेषत्वत्ताल्
वगुत्त विषयत्तैप्पऱ्ऱुगैयिल् औचित्यमुम्, उडैयवन् उडैमैयै रक्षिक्कैयिल् औचित्यमुमुण्डाम्. अत्यन्तपारतन्त्र्यत्ताल् अवन् कॊडुत्त स्वातन्त्र्यत्तैच् चुमन्दु अवनुक्कभिमतङ्गळान उपायङ्गळै अनुष्ठिक्कैयुम् फलम् पॆऱुगैक्कवन् कैबार्त्तिरुक्कवेण्डुगैयुम् सिद्धिक्कुम्. इश्शेषत्वपारतन्त्र्यङ्गळिरण्डुम् फलदशैयिलवनुगन्द कैङ्कर्यत्तै अवनिट्ट वऴक्काग नडत्तुगैक्कुमुऱुप्पाम्. इवैयडियाग स्वरक्षणार्थस्वव्यापारमागा तॆन्बार्क्कुत् ताङ्गळ् यथाशास्त्रं भगवत्प्रीत्यादिफलत्तैक् कोलि अनुष्ठिक्किऱ कैङ्कर्यत्तिलुम् साध्यमाग विधिक्कप्पडुगिऱ प्रपत्तितन्निलुम् स्वरूपविरोधबुद्धियाले अधिकारमिल्लैयाम्. वाक्यजन्यमान सम्बन्धज्ञानादिमात्रत्तिऱ्काट्टिल् अतिरिक्तमाग ‘‘शरणं व्रज” ऎऩ्ऱु विधेयमागैयाले साध्यमायिरुक्कुम् प्रपत्तिस्वरूपमॆन्नुमिडम् मुन्बे सॊन्नोम्. आगैयाल् शेषभूतनुमाय् परतन्त्रनुमान इवनुक्कु यथाधिकारम् स्वरक्षणार्थस्वव्यापारम् पण्णक्कुऱैयिल्लै. आनालुम् अनन्यार्हशेषभूतनागत् तन्नैत् तॆळिन्दु परमैकान्तियायिरुक्किऱ इवनुक्कु देवतान्तर द्वारकङ्गळान वर्णाश्रमधर्मङ्गळुम् अवऱ्ऱैयितिकर्तव्यतैयागवुडैत्तान भक्तियोगादिगळुम् ऐकान्त्यविरुद्धङ्गळऩ्ऱो; शुद्धयाजिगळुक्कऩ्ऱो परमैकान्तित्वङ्गूडुवदॆन्निल्; इदु भाष्यादिगळिल् निष्कर्षन्दॆळियामैयडियाग वन्द चोद्यम्. ऎङ्ङने यॆन्निल्; प्रतर्दनादिविद्यैगळिल् परमात्मा इन्द्रादिशरीरकनाग
मुमुक्षुवुक्कु उपास्यनॆऩ्ऱऱुदियिट्टार्. विद्याङ्गमान वर्णाश्रमधर्मङ्गळिलुम् अव्वो देवतैगळै शरीरमागक् कॊण्डु निऱ्किऱ परमात्मावे आराध्यनॆऩ्ऱु निष्कर्षित्तार्. आगैयाल् स्वतन्त्रमाग सिल देवतैगळैप् पऱ्ऱिनालुम् फलान्तरकामनैयाले तन्नुडैय नित्यनैमित्तिकङ्गळुक्कुप् पुऱम्बान देवतान्तरान्वयम् वरिलुम् परमैकान्तित्वत्तुक्कु विरुद्धमाम्. फलान्तरसङ्गमु मऩ्ऱिक्के परमात्मावुक्कु विशेषणङ्गळाग देवतैगळै वैत्तु अग्न्यादि शब्दङ्गळै विशेष्यपर्यन्तमाग अनुसन्धित्तुम् 32‘‘साक्षादप्यविरोधं जैमिनिः”(ब्रह्मसूत्रम्1-2-29) ऎन्गिऱ न्यायत्ताले अग्नीन्द्रादिशब्दङ्गळै साक्षाद्भगवद्वाचकङ्गळाग अनुसन्धित्तुम् स्वधर्मानुष्ठानम् पण्णुमिडत्तिल् विधिबलत्ताले परमैकान्तित्वविरोधमिल्लै.
आनालुम् अभिचारादिगळै विधित्त कट्टळैयिले शास्त्रप्ररोचनादिगळि लभिसन्धियाले अधिकारिविशेषत्तिले उपासनादिगळै विधित्तदत्तनै यऩ्ऱो; मुमुक्षुवुक्कु प्राप्यप्रापकङ्गळ् एकमागैयाले प्राप्यानुरूपमान उपायम् सर्वेश्वरनॊरुवनुमे; आगैयालेयऩ्ऱो ‘‘अथ पातकभीतस्त्वं सर्वभावेन भारत । विमुक्तान्यसमारंभो नारायणपरो भव”(विष्णुधर्मम् 66-72) ऎऩ्ऱु धर्मदेवतै तन् पुत्रनुक्कु उपासनादिगळै प्राप्यविरोधिगळॆऩ्ऱु निनैत्तु निन्दित्तदॆन्निल्; अदुवुम् अनुपपन्नम्. ऎङ्ङनेयॆन्निल्; अभिचारादिगळ् फलविशेषमडियागविऱे
अनर्थहेतुक्कळायिऱ्ऱु. इङ्गु फलम् मोक्षमानप्पडियाले अम्मुखत्ताल् अनर्थप्रसङ्गमिल्लै. एकाधिकारिविषयत्तिले एकफलत्तुक्कु गुरुवायिरुप्प तॊऩ्ऱै उपायमागक् काट्टि लघुवायिरुप्पदॊऩ्ऱिले रुचियैप् पिऱप्पिक्किऱदॆन्गै विवक्षितविपरीतम्. अङ्गत्तिले अङ्गिफलनिर्देशमाय् स्तुतिमात्रमायिऱे अप्पोदु फलिप्पदु. प्राप्यत्तुक्किन्नदनुरूपमॆन्नुमिडम् शास्त्रवेद्यमागैयाले युक्तिमात्रत्ताले प्राप्यविरोधञ् चॊल्लवॊण्णादु. आगमसिद्धङ्गळिलॊऩ्ऱै विरुद्धतर्कङ्गळाले बाधिक्किल्; तुल्यन्यायत् ताले सर्वशास्त्रङ्गळुम् प्रपत्ति शास्त्रन्दानुम् प्रमाणमऩ्ऱिक्के यॊऴियुम्.
‘‘अथ पातकभीतस्त्वं” ऎन्गिऱविडत्तिलुम् पातकशब्दत्ताले उपासनादिगळै निन्दिक्किऱदॆन्गैक्कुम् प्रमाणमिल्लै. आगैयाल् मुमुक्षुवुक्कु विहितङ् गळागैयाले भक्तिप्रपत्तिगळिरण्डुम् यथाधिकारं परिग्राह्यङ्गळ्.
विहितङ्गळेयागिलुम् आचार्यरुचिपरिगृहीतङ्गळल्लादप्पडियाले अतिथि-सत्कारादिगळिले विहितङ्गळान गवालंभादिगळ् पोले उपासनादिगळ् शिष्टपरिग्रहविरुद्धङ्गळागैयाले अनादरणीययङ्गळऩ्ऱोव् ऎन्गैयुम् निरूपकवाक्यमऩ्ऱु; सदाचार्यपरिग्रहमिल्लादबोदऩ्ऱो 34‘‘अस्वर्ग्यं लोकविद्विष्टं धर्मम् अप्याचरेन्न तु’’(याज्ञवल्च्यस्मृति 1-156) ऎऩ्ऱु कऴिक्कलावदु. इङ्गु ‘‘तस्मै नमो मुनिवराय पराशराय’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् 4) ऎन्नुम्बडि श्लाघ्यरान पराशरादि पूर्वाचार्यर्गळनुष्ठिक्कैयाले सर्वशिष्टबहिष्कारञ् चॊल्लवॊण्णादु.
इप्पडि युगान्तरङ्गळिलिवै धर्मङ्गळानालुम् कलियुगत्तिल् यथोक्तमान परमात्मोपासनादिगळुक्कधिकारिगळ् दुर्लभरागैयाले
इवै इक्कालत्तुक्कुप्पॊरुन्दुमवैयऩ्ऱु. आगैयालेयऩ्ऱो ‘‘कलौ संकीर्त्य केशवम्’’(विष्णुपुराणम् 6-2-17) ऎऩ्ऱुम्,
‘‘कलेर्दोषनिधे राजन्नस्ति ह्येको महागुणः ।
कीर्तनादेव कृष्णस्य मुक्तबन्धः परं व्रजेत्’’(श्री भारतम् 11-3-51)
ऎऩ्ऱुञ्चॊल्लुगिऱदॆन्नवुमॊण्णादु.
‘‘कलौ कृतयुगं तस्य कलिस्तस्य कृते युगे ।
यस्य चेतसि गोविन्दो हृदये यस्य नाच्युतः’’(विष्णुधर्मम् 109-57)
ऎन्गिऱप्पडिये इक्कालत्तिलुम् उपासनादिगळुक्कधिकारिगळ् स्वयं प्रयोजनयोगनिष्ठरान पूर्वाचार्यर्गळ् पोले संभावितरिऱे. इङ्ङनल्लाद पोदु संकीर्तन-व्यतिरिक्तैयान प्रपत्तिक्कुम् 39
‘‘किन्नु तस्य च मन्त्रस्य कर्मणः कमलासन ।
न लभ्यतेऽधिकारी वा श्रोतुकामोऽपि वा नर’’(पौष्करसंहिता)
इत्यादिगळिऱ्पडिये महाविश्वासादियुक्तरानवधिकारिगळ् तेट्टमागैयाले अव्विडत्तिलुम् इप्प्रसङ्गम् वरुम्.
आनबिन्बु उपासनादिगळुक्कु वेऱॊरु विरोधमिल्लामैयाले यथाशास्त्रं आतुरादिगळुक्कवगाहिनादिगळ् पोले इवै 40‘‘अकिञ्चनोऽनन्यगतिः’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् 22)
ऎऩ्ऱिरुक्कुम् अधिकारिक्कु स्वाधिकारविरुद्धङ्गळॆन्नप् प्राप्तम्. इव्वधिकार-विरोधमऱियादे उपासनादिगळिले प्रवर्तिक्कुमवनैप् पऱ्ऱ 41‘‘नरस्य बुद्धि-दौर्बल्यादुपायान्तरमिष्यते’’(लक्ष्मीतन्त्रम् 28-17) ऎऩ्ऱदु. आगैयाल् इव्वुपासनादिगळुम् अधिकार्यन्तरत्तिऱ्कु यथाधिकारमनुगुणङ्गळ्. अवऱ्ऱुक्कु सामर्थ्यमिल्लामैयादल् विळम्बक्षमनल्लामैयादल् इप्प्रपत्तियै स्वतन्त्रोपायमागप्पऱ्ऱिनवनै 42’’सॆय्दवेळ्विय’’(तिरुवाय्मॊऴि 5-7-5) नॆऩ्ऱुम्, 43‘‘कृतकृत्य’’(सात्यकितन्त्रम्) नॆऩ्ऱुम्, 44‘‘अनुष्ठितक्रतुशत’’(अहिर्बुद्न्यसम् 37-49) नॆऩ्ऱुम्, इवनुक्कु मरणान्तमाग नडक्किऱव्यापारङ्गळै अवभृथपर्यन्तकर्तव्यकलापङ्गळाग स्तुतित्तुम् क्रत्वन्तरानुष्ठानम् पण्णिनवनुक्कु मेलुळ्ळ नित्यनैमित्तिकङ्गळ् पोले इवनुक्कु स्वतन्त्रविधियाले वर्णाश्रमादिधर्मङ्गळ् नडवा निऱ्कच्चॆय्देयुम् अनुष्ठितात्मयागफलत्तैप्पऱ्ऱ कर्तव्यान्तरनिरपेक्षनागवुम् आऴ्वार्गळुम्, महर्षिगळुम्, भगवच्छास्त्रङ्गळुम्, वेदङ्गळुम् घोषिया निऩ्ऱन.
आगैयाल् ‘‘तपस्विभ्योऽधिको योगी ज्ञानिभ्योऽपि मतोऽधिकः । कर्मिभ्यश्चाधिको योगी तस्माद्योगी भवार्जने’’(गीता 6-46) त्यादिगळाले प्रवृत्तिधर्मङ्गळिऱ्काट्टिल् निवृत्तिधर्मङ्गळ् श्रेष्ठङ्गळानाऱ्पोलवुम्, अवै तन्निल् आत्मविषयमान योगम् श्रेष्ठमानाऱ्पोलवुम्, योगङ्गळिऱ्काट्टिल् ‘‘योगिनामपि सर्वेषां’’(गीता 6-47) ऎन्गिऱप्पडिये वसुदेवनन्दनविषयमान योगम् श्रेष्ठमानाऱ्पोलवुम् परमात्मविषयविद्याविशेषङ् गळॆल्लात्तिलुम् न्यासनिक्षेपादिशब्दङ्गळाले सॊल्लप्पट्ट विद्याविशेषमे सुकरत्व सकृत्कर्तव्यत्व शीघ्रफलप्रदत्वादिगळाले श्रेष्ठतमम्. न्यासविद्यैयिले कण्ठोक्तमान इव्वर्थत्तै ‘‘तेषां तु तपसां न्यासमतिरिक्तं तपश्श्रुतं’’(अहिर्-बुध्न्य-संहिता 37-36) ‘‘सत्कर्मनिरता-
श्शुद्धास्सांख्ययोगविदस्तथा । नार्हन्ति शरणस्थस्य कलां कोटितमीमपि’’(लक्ष्मीतन्त्रम् 17-62) ऎऩ्ऱु भगवच्छास्त्र-
मुपबृंहित्तदु. अवगाहनादिगळिल् समर्थनल्लादवनुक्कु ‘‘मानसं विष्णुचिन्तनं’’(गार्ग्य-स्मृतिः) ऎऩ्ऱु भगवच्चिन्तनत्तै स्नानमाग विधित्तालदु स्नानान्तरङ्गळ् पण्णुगिऱ शुद्धियैयुम् पण्णि, पापान्तरङ्गळैयुम् शमिप्पित्तु अप्पोदे भगवद-नुभवरसत्तै युण्डाक्कुमाप्पोले उपासनादिगळिल् समर्थनल्लादवनु क्कु प्रपत्तियै विधित्तालुम् इप्प्रपत्तिताने अवैगॊडुक्कुम् फलत्तै युमवैदन्नैयुङ्गॊडुक्कवऱ्ऱाय् अकिञ्चननुक्कुत्तारकमाय् अवन
पेक्षित्त कालत्तिले फलाविनाभावत्तैयुमुडैत्तायिरुक्कैयाले अधिक-प्रभावमायिरुक्कुम्.
इप्पडि इव्वुपायत्तिनधिकारत्तिलुम् स्वरूपत्तिलुम् वरुम् कलक्कङ्गळ् शमिप्पित्तोम्; इनिमेल् परिकरङ्गळिल् वरुम् व्यामोहम् शमिप्पिक्किऱोम्. इव्वुपायत्तुक्कु आनुकूल्यसङ्कल्पादिगळ् वेणुमो; ‘‘आर्तो वा यदि वा दृप्तः’’() ऎऩ्ऱुम्, ‘‘मित्रभावेन संप्राप्तं न त्यजेयं कथञ्चन । दोषो यद्यपि तस्य स्यात्सतामेतदगर्हितं’’(रामायणम् युद्धकाण्डम् 18-28.) ऎऩ्ऱुम्, ‘‘यदि वा रावणस्स्वयं’’(रामायणम् युद्धकाण्डम् 14-34.) ऎऩ्ऱुञ्चॊल्लुगिऱ रिपूणामपि वत्सलरान शरण्यन् शरणागतनुडैय दोषङ्गळैप् पार्क्कुमो; अनालोचितविशेषाशेषलोकशरण्य(शरणागतिगद्यम्.) नॆऩ्ऱऩ्ऱो पूर्वर्गळ् पासुरम्. आगैयालिवै
संभावितस्वभावङ्गळामित्तनैयऩ्ऱोवॆऩ्ऱु सिलर् सॊल्लुवर्गळ्. इदुक्कु प्रपत्त्युत्तरकालत्तिल् आनुकूल्यादिगळ् अनुवर्तियादॊऴियिलुम् प्रतिसमा-
धानम् पिऱन्दु प्रपत्तिफलमुङ्गुऱैवऱ्ऱिरुक्कुमॆन्गैयिले तात्पर्यङ् गॊळ्ळलाम्. इङ्ङनलाद-पोदु ‘‘षड्विधा शरणागतिः’’(अहिर्बुद्न्यसम् 37-18) ऎऩ्ऱुम् ‘‘न्यासः पञ्चाङ्गसंयुतः’’(लक्ष्मीतन्त्रम् 17-74) ऎऩ्ऱुम्, ‘‘स्वाङ्गैः पञ्चभिरावृतां’’(लक्ष्मीतन्त्रम् 28-11) ऎऩ्ऱुम् अङ्गाङ्गिगळै विभजित्तुच् चॊल्लुगिऱ पल प्रमाणङ्गळुक्कुम् विरुद्धम्. लोकत्तिल् रक्ष्यद्रव्यसमर्पणमर्यादैक्कुम् पॊरुन्दादॆऩ्ऱुम् इव्वङ्गङ्गळुडैय सकृत्करणादिप्रकारङ्गळुम् मुन्बे सॊन्नोम्. ब्रह्मास्त्रमुम् स्वाङ्गसापेक्षमायिऱेय् इरुप्पदु. आगैयाल् ‘‘प्रपत्तेः क्वचिदप्येवं परापेक्षा न विद्यते । सा हि सर्वत्र सर्वेषां सर्वकामफलप्रदा’’(सनत्कुमारसंहिता.) ऎऩ्ऱदुवुम् धर्मान्तरनैरपेक्ष्यञ्चॊन्नबडि. इप्पडियल्लाद पोदु इवर्गळिसैन्द महाविश्वासत्तैयुमिक्कट्टळैयिले संभावितस्वभावमाक्कलाम्.
इव्ववकाशत्तिले वेऱे सिलर् आस्तिकनुक्कु शास्त्रार्थविश्वासम् पिऱक्कुमदुक्कु मेऱ्पड महाविश्वासमॆऩ्ऱॆऩ्ऱुण्डो; आगैयाल् इदुवुम् सर्वशास्त्रार्थसाधारणमामत्तनै पोक्कि प्रपत्तिक्कु विशेषित्तङ्गमागवऱ्ऱोव् ऎऩ्ऱु निनैप्पर्गळ्. अदुवुम् ‘‘न विश्वसेदविश्वस्ते विश्वस्ते नातिविश्वसे’’(भारतम् उद्योगपर्व 38-9) दित्यादिगळिले विश्वासतारतम्यम् प्रसिद्धमागैयालुम् इव्विडत्तिलतिशयित विश्वासम् अङ्गमॆन्गिऱ वचनत्तालुम् परिहृतम्. इप्पडि पुरुषविशेषङ्गळिले विश्वासतारतम्यमुण्डॆन्नुमिडत्तै श्रीमदष्टाक्षर ब्रह्मविद्यैयिले 59‘‘यस्य यावांश्च विश्वासस्तस्य सिद्धिश्च तावती । एतावानिति नैतस्य प्रभावः परिमीयते’’(नारदीयकल्पम् 1-14) ऎऩ्ऱु श्री नारदभगवानरुळिच्चॆय्दान्. मन्दविश्वासरान प्रपन्नाभासरैयुम् मुडिविले सर्वेश्वरन् रक्षिक्कुम्. ऎङ्ङनेयॆन्निल्;
‘‘सकृदुच्चरितं येन हरिरित्यक्षरद्वयम् ।
बद्धः परिकरस्तेन मोक्षाय गमनं प्रति’’(विष्णुधर्मम् 70-84) इत्यादिगळिलुम् इवऱ्ऱैयडियॊत्तिन ‘‘त्वमङ्घ्रिमुद्दिश्य’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् 28) ‘‘उदीर्णसंसार’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् 29) ऎन्गिऱ श्लोकङ्गळिलुम् ’’मॊय्त्त वल्विनैयुळ् निऩ्ऱु’’(तिरुमालै 4) इत्यादिगळिलुमभिप्रेतमानप्पडिये इवन् फलसिद्धिक्कुक्कोलिन कालत्तुक्कुळ्ळे उपायपूर्तियैयुण्डाक्कि रक्षिक्कुमॆन्नुमिडत्तै निनैत्तु
‘‘वृथैव भवतो याता
भूयसी जन्मसन्ततिः ।
तस्यामन्यतमं जन्म
सञ्चिन्त्य शरणं व्रज’’(शाण्डिल्यस्मृति)
ऎऩ्ऱु देवलनैक्कुऱित्तु श्री शाण्डिल्यभगवानरुळिच्चॆय्दानिऱे.
‘‘शरण्यं शरणञ्च त्वामाहुर्दिव्या महर्षयः’’(रामायणम् युद्धकाण्डम् 120-18) ऎऩ्ऱदुवुम् महर्षिगळुक्के विश्वासङ्गूडुवदु इवर्गळ् वाक्यत्तैयिट्टु मन्दविश्वासरैत्तॆळिविक्कवेणु मॆऩ्ऱबडि. इप्पडि विश्वास तारतम्यमुण्डागैयाल् यथाशास्त्रं महाविश्वासम् प्रपत्त्यङ्गमागक्कुऱैयिल्लै.
सिलर्क्किवऱ्ऱिल् विश्वासङ्गुलैयुम्बडियुम् अदुक्कु परिहारमुञ्चॊल्लुगिऱोम्. भक्तिप्रपत्तिगळ् बुद्धिभेदत्ताले ऐश्वर्यमोक्षङ्गळागिऱ विरुद्धफलङ् गळैक्कॊडुक्कगूडुमो; विरैक्किऱवनुडै अभिसन्धिभेदत्ताले ऒरु विरै वेऱॊरु फलत्तैक् कॊडुक्कक् कण्डोमोवॆऩ्ऱु सिलर् पार्प्पर्गळ्, इदुक्कुप् परिहारम्; न्यायङ्गळाले बाधिक्कवॊण्णाद पडि प्रत्यक्षादिगळैप्पोले स्वविषयत्तिल् प्रमाणमान शास्त्रङ्गाट्टुगैया लिप्पडिक्कूडुम्. लोकत्तिलुम् धर्मशीलनायुदारनान राजावुक्कु विलैयाग
सॊल्लुगिऱार्गळ् ऎऩ्ऱिरुप्पदालुम् इन्द उपायत्वोक्ति ‘‘यद्धि मनसा ध्यायति तद्वाचा वदति’’ ऎन्गिऱबडि मानसिकज्ञानपूर्वकमागवे उण्डागवेण्डुमागैयालुम् दिव्यमहर्षिगळु क्कुमात्रमऩ्ऱो महाविश्वासम् सिद्धिप्पदु; प्रपन्नसामान्यत्तिऱ्कु अदु कूडादे ऎन्गिऱ शङ्गैयिल् अन्द वचनत्तिन् तात्पर्यत्तै यरुळिच्चॆय्गिऱार् शरण्यं शरणञ्च त्वामाहुर्दिव्या महर्षयः ऎऩ्ऱदुवुमित्यादिना । महर्षिगळुक्के विश्वासङ्गूडुवदु इति । वचनत्तिल् ‘‘महर्षयः’’ ऎन्बदु सावधारणम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्. आनाल् इतरर्गळुक्कु तत्सिद्धि कूडुवदॆङ्ङने यॆन्न? तत्सिद्ध्युपायत्तैयरुळिच्चॆय्गिऱार् इवर्गळ् वाक्यत् तैयिट्टु मन्दविश्वासरैत् तॆळिविक्कवेणुमॆऩ्ऱबडि इति । महाविश्वासाङ्गत्वत्तै निगमिक्किऱार् इप्पडि विश्वासतारतम्यमुण्डागैयालित्यादिना ।
इनि भक्तिप्रपत्तिगळिल् विश्वासशैथिल्यत्तिऱ्कु हेतुवान सिल शङ्गैगळैक् काट्टि परिहरिक्कप्पोगिऱवराय् सङ्गत्यर्थम् प्रतिज्ञै सॆय्गिऱार् सिलर्क्किवऱ्ऱिलित्यादिना । विश्वासशैथिल्यहेतुक्कळै उपपादिक्किऱार् भक्तिप्रपत्तिगळित्यादिना । विरुद्धफलङ्गळैक्कॊडुक् कक्कूडुमो इति । ऒरे भक्ति ऐश्वर्यादिकामनैयुळ्ळवर्गळुक्कु बद्धदशैयिल् अनुभाव्यमान ऐश्वर्यत्तैयुम् मोक्षकामनुक्कु बन्धराहित्यदशैयिल् अनुभाव्यतया तद्विरुद्धमान मोक्षफलत्तैयुम् कॊडुक्कक्कूडुमो ऎऩ्ऱबडि. कूडुमॆन्निल् दृष्टान्तत्तै प्रदर्शनम् पण्णि अदु लोकानुभवविरुद्धमॆन्गिऱार् विरैक्किऱवनुडैय अभिसन्धिभेदत्ताले ऒरु विरै इति । विरै - बीजम्, इदऱ्कु शास्त्रप्रक्रियैयिनाले परिहारमरुळिच्चॆय्गिऱार् न्यायङ् गळाले बाधिक्कवॊण्णादबडि इति । स्वविषयत्तिल् प्रमाणमान शास्त्रङ्गाट्टु कैयालिप्पडिक्कूडुमिति । ऎप्पडि चक्षुरादिप्रमाणङ्गळाले काट्टप्पट्ट रूपादिगळै न्यायत्तैक् कॊण्डु इल्लै सॆय्यमुडियादो अप्पडिये अतीन्द्रियमाय् शास्त्रैकवेद्यमान विषयत्तै शास्त्रम् सॊन्नाल् अदै युक्तिगळाले बाधिक्कमुडिया तॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्. लोकरीत्या शङ्कितमान विरोधत्तिऱ्कु लोकरीतियिनालुम् परिहारमरुळिच्चॆय्गिऱार् लोकत्तिलुमित्यादियाल्. उदारनान राजावुक्कु इति । इन्द इरण्डु पदङ्गळाल् मेल् सॊल्लप्पोगिऱ पॆरुविलै किडैक्कुगैक्कुम्
कुऱिक्किऱदिलेऱ्ऱच् चुरुक्कत्ताले फलत्तिल् विळम्बाविळम्बङ्गळ् कूडुम्. आऴ्वार्गळ्, नाथमुनिगळुळ्ळिट्टार्क्कु भगवत्साक्षात्कारादिगळुण्डायिरुक्क सिलर्क्किवैयऩ्ऱिक्के यॊऴिगैक्कुक् कारणम् प्रपत्तिकालत्तिल् फल संकल्पत्तिल् वैषम्यम्, प्रारब्धसुकृत विशेषमागवुमाम्. मुन्बु कोलिन फलांशम् सकृत्प्रपत्तियाले सिद्धमानालुम् कोलाद अंशत्तैप्पऱ्ऱप्पिन्बु तीव्रसंवेगम्बिऱन्दार्क्कुपुनःप्रपत्तिपण्णवुमाम्. वेऱे सिलर् दृष्टार्थप्रपत्ति कळिले सिल फलियादॊऴियक् कण्डु सकलफलसाधनमान प्रपत्तियिले अतिशङ्गै पण्णुवर्गळ्. अवर्गळैयुम् अल्लाद शास्त्रार्थङ्गळिऱ्पडि
कळिले कर्मकर्तसाधनवैगुण्यत्तै वॆळियिट्टुत् तॆळिविक्कवेणुम्. इङ्गु कर्मवैगुण्यमावदु; महाविश्वासादिगळ् कुऱैगै. कर्तृवैगुण्यमावदु; प्रपत्तिक्कुच् चॊन्न अधिकारम् न्यूनमागै. साधन वैगुण्यमावदु; यथाशास्त्रम् प्रपत्त्यनुष्ठानत्तुक्कु मूलमान सदुपदेशादिगळऩ्ऱिक्के यॊऴिगै. इव् वैगुण्यङ्गळऱ प्रपत्तिपण्णिन-पोदु तत्फलङ्गळागक् कोलिन दृष्टङ्गळुम् सिद्धिक्कक् काणा निऩ्ऱोम्.
वेऱे सिलर् प्रपत्तिशास्त्रत्तोडु शास्त्रान्तरङ्गळोडु वासियऱ सर्वशास्त्रङ्गळुक्कुम् प्रवर्तकरान व्यासादिगळ् 66‘‘आलोड्य सर्वशास्त्राणि विचार्य च पुनः पुनः । इदमेकं सु निष्पन्नं ध्येयो नारायणस्सदा’’(भारतम् आनुशासनिकपर्व 178-11) ऎऩ्ऱुम् 67‘‘हरिरेकस्सदा ध्येयो भवद्भिस्सत्वसंस्थितैः’’(हरि-वंशम् 132-14)
ऎऩ्ऱुम् ‘‘स्मर्तव्यस्सततं विष्णुः’’(हरि-वंशम् 132-14) ऎऩ्ऱुमिप्पडि निष्कर्षिया निऱ्क सकृत्प्रपत्तिमात्रत्ताले मोक्षमागक्कूडुमो; ‘‘मामेव ये प्रपद्यन्त’’(गीता 7-14) इत्यादिगळ् अङ्गप्रपत्तिविषयङ्गळानाऱ्पोले चरमश्लोकादिगळुम् सपरिकरप्रपत्तियै भक्त्यङ्गमाग विधिक्किऱनवाग वेण्डावोवॆऩ्ऱु सॊल्लुवर्गळ्, इदुवुमनुपपन्नम्; ‘‘शरणं त्वां प्रपन्ना ये ध्यानयोगविवर्जिताः । तेऽपि मृत्युमतिक्रम्य यान्ति तत् वैष्णवं पदम्’’(ब्राह्मपुराणम्) ऎऩ्ऱुम्, ‘‘यद्येन कामकामेन न साध्यं साधनान्तरैः । मुमुक्षुणा यत् सांख्येन योगेन न च भक्तितः ॥ प्राप्यते परमं धाम यतो नावर्तते यतिः । तेन तेनाप्यते तत्तन्न्यासेनैव महामुने ॥ परमात्मा च तेनैव साध्यते पुरुषोत्तमः’’(अहिर्-बुध्न्य-संहिता 37-25) ऎऩ्ऱुम् इत्यादिवचनङ्गळाले स्वतन्त्रप्रपत्ति सिद्धित्ताल् इन्निष्ठैयुडैयवनुक्कु श्रीवैकुण्ठगद्यत्तिऱ्पडियिले स्वयंफलमाग ‘‘ध्येयो नारायणस्सदा’’(भारतम् आनुशासनिकपर्व 178-21) ऎन्गिऱवर्थत्तिल् तन् विऴुक्काडन्वयत्तुक्कु विरोधमिल्लै. इदु अरोगनुक्कुम् आरोग्यार्थिक्कुम् क्षीरं सेव्यमॆऩ्ऱदोडॊक्कुम्
साङ्गमान ध्यानविशेषम् सर्वाधिकारमऩ्ऱेयागिलुम् भगवद्विषयत्तिल् अधिकारानुरूपमाग वऱियलामळवुम् ’’निरन्दरम् निनैप्पदाग नी निनैक्क वेण्डुमे’’(तिरुच्-छन्दविरुत्तम् 101) इत्यादिगळिऱ्पडिये अनुसन्धिक्कवुङ् गुऱैयिल्लै. भाष्यकाररुमिव् वुपायनिष्ठैयै सिऱिय गद्यत्तिलुम् पॆरिय गद्यत्तिलुमरुळिच्चॆय्दु श्रीवैकुण्ठगद्यत्तिलुमिन् निष्ठैयैच् चुरुङ्गक्काट्टि इरुन्दनाळ् प्राप्यरुचि कुलैयादे वळर्न्दु पोरुम्बडिक्कीडान अनुसन्धानविशेषत्तै ‘‘ततश्च प्रत्यहमात्मो-ज्जीवनायैवमनुस्मरेत्’’(वैकुण्ठगद्यम्) ऎऩ्ऱु तुडङ्गि अरुळिच्चॆय्दार्. इप् प्रपन्ननुक्कु ’’पूसित्तुम्बोक्किनेन् पो’’(नान्मुगन् तिरुवन्दादि 63) तॆन्गिऱ अनन्यप्रयोजनमान पूजाविशेषत्तै ‘‘अथ परमैकान्तिनो भगवदाराधनप्रयोगं वक्ष्ये, भगवत्कैङ्कयैकरतिः परमैकान्ती भूत्वा’’(नित्यम्) ऎऩ्ऱु
तुडङ्गि नित्यत्तिले ‘‘अत्यर्थप्रियाविरतविशदतमप्रत्यक्षरूपानुध्यानेन ध्यायन्नासीत’’(नित्यम्) ऎऩ्ऱुमरुळिच्चॆय्दार्. इप्पडि अनन्यप्रयोजन निरन्तर भगवदनुसन्धान परीवाहमान कैङ्कर्यत्तिले भगवच्छास्त्रोक्तमुमाय् व्यासदक्षादि महर्षिमतङ्गळोडुम् सङ्गतमाय्, ’’मऱन्दिगऴु’’(पॆरुमाळ् तिरुमॊऴि 1-7) मॆन्गिऱ पाट्टिलुम् ’’इरुमुप्पॊऴुदेत्ति’’(पॆरुमाळ् तिरुमॊऴि 1-7) यॆऩ्ऱ पासुरत्तुक्कु विवक्षितमाग आचार्यर्गळ् व्याख्यानम्बण्णिन कालविभागत्तै ‘‘अभिगच्छन् हरिं प्रातः पश्चाद्द्रव्याणि चार्जयन् । अर्चयंश्च ततो देवं ततो मन्त्रान् जपन्नपि । ध्यायन्नपि परं देवं कालेषूक्तेषु पञ्चसु ॥ वर्तमानस्सदा चैवं पाञ्चकालिकवर्त्मना । स्वार्जितैर्गन्धपुष्पाद्यैः शुभैश्शक्त्यनुरूपतः ॥ आराधयन् हरिं भक्त्या गमयिष्यामि वासरान्’’(वङ्गिबुरत्तुनम्बिकारिकै 34-36) ऎऩ्ऱु भाष्यकारररुळिच्चॆय्यक् केट्टु वङ्गिपुरत्तु नम्बि नित्यत्तिले संग्रहित्तार्.
इप्पडि पॆरिय जीयरुळ्ळिट्टार् नित्यङ्गळिलुङ्गण्डुगॊळ्वदु. इवऱ्ऱिलुळ्ळ वैषम्यङ्गळ् अव्वो संहिताविशेषङ्गळिले सॊल्लुम् विकल्पङ्गळाले सङ्गतङ्गळ्.
इप्पडियागैयाले ‘‘न देवलोकाक्रमणं’’(रामायणम् अयोध्याकाण्डम् 31-5) ‘‘भवांस्तु सह वैदेह्या’’(रामायणम् युद्धकाण्डम् 114-15) ‘‘यत्र कुत्र कुले वासो येषु केषु भवोस्तु मे । तव दास्यैकभोगे स्यात् सदा सर्वत्र मे रतिः ॥ कर्मणा मनसा वाचा शिरसा वा कथंचन । त्वां विना नान्यमुद्दिश्य करिष्ये किञ्चिदप्यहं’’(इरण्डावदु जितन्ते 8) ’’तनक्केयाग वॆनैक् कॊळ्ळुमीदे’’(तिरुवाय्मॊऴि 2-9-4) यॆन्गिऱप्पडिये भगवत्प्रीतिमात्रम् प्रयोजनमान
कैङ्कर्यत्तिले स्वाचार्योपदिष्टमायिरुप्पदॊरु शास्त्रीयप्रक्रियैयैक्कॊण्डु यथाकालमन्वयिक्कप्प्राप्तम्. इप्पडि नित्यमाग विधिक्किऱ भगवदभिगमनादिगळिल् लोकातीतरैप्पोले ख्यातिलाभपूजैगळुक्कागवादल्, तत्त्वज्ञानवैराग्यादिगळिल्लादारैप्पोले प्रयोजनान्तरत्तुक्कागवादल्, पूर्णोपायरल्लादारैप् पोले मोक्षार्थमागवादलऩ्ऱिक्के मुक्तरैप्पोले स्वाम्यभिमतत्तै नडत्तवेणुमॆन्गिऱ रुचियाले यथाशास्त्रं स्वयंप्रयोजनमाग विऴिन्दाल् इव्वभिगमनादिगळ् अन्याभिगमनमुम्, अन्यार्थप्रवृत्तियुम्, अन्ययजनमुम्, अन्यशब्दङ् गळुम्; अन्यचिन्तैयुमागिऱ छिद्रङ्गळ् पुगामैक्कुक्कडगमायिरुक्कुम्. अन्याभिगमनमागादॆन्नुमिडत्तै 85’’इनिप्पोयॊरुवऩ्ऱनक्कुप् पणिन्दु कडैत्तलै निऱ्कै निन् सायै यऴिवुगण्डा’’(पॆरियाऴ्वार् तिरुमॊऴि 5-6-3) यॆऩ्ऱु पॆरियाऴ्वाररुळिच्चॆय्दार्. अन्यार्थप्रवृत्तियाकादॆन्नुमिडत्तैयुम्
’’कूऱैसोऱिवै वेण्डुवदिल्लै’’(पॆरियाऴ्वार् तिरुमॊऴि 5-1-4) यॆऩ्ऱरुळिच्चॆय्दार्. अन्य-यजनमागादॆन्नुमिडत्तै ’’उन्नित्तु मऱ्ऱॊरु तॆय्वन्दॊऴा ळवनैयल्ला’’(तिरुवाय्मॊऴि 4-6-10) लॆऩ्ऱुम् ’’तेवनॆम्बॆरुमानुक्कल्लाऱ् पूवुम् पूसनैयुन् दगुमे’’(तिरुवाय्मॊऴि 2-2-4) यॆऩ्ऱुम्, ’’ईऩ्ऱोळिरुक्क मणैनीराट्टि’’(तिरुवासिरियम् 6.) यॆऩ्ऱुम्, ’’मऱ्ऱिङ्गोर् पुदुत् तॆय्वङ्गॊण्डाडुन्दॊण्डीर्! पॆऱ्ऱ तायिरुक्क मणै वॆन् नीराट्टुदिरो माट्टाद तगवऱ्ऱीरे’’(पॆरिय तिरुमॊऴि 11-6-6) यॆऩ्ऱुम् इत्यादिगळाले यरुळिच्चॆय्दार्गळ्. सप्तर्षिसंवादत्तिलुम्
भजत्वन्यं बिसस्तैन्यं करोति यः ॥
विष्णुधर्मपरो न स्याद्विष्णुधर्मपराङ्मुखः ।
कुधर्मवृत्तशीलस्स्याद्बिसस्तैन्यं करोति
‘‘विष्णुं ब्रह्मण्यदेवेशं सर्वलोकनमस्कृतम् ।
त्रैलोक्यस्थितिसंहारसृष्टिहेतुं निरीश्वरम् ॥
आधातारं विधातारं सन्धातारं जगद्गुरुम् ।
विहाय स यः’’(इतिहाससमुच्चयः 12-77) ऎऩ्ऱुञ्चॊल्लप्पट्टदु. अन्यकीर्तनमागादॆन्नुमिडत्तै ’’वायवनैयल्लदु वाऴ्त्तादु’’(मुदल् तिरुवन्दादि 11)
’’सॊन्नाल् विरोद’’(तिरुवाय्मॊऴि 3-9-1) मित्यादिगळिले यरुळिच्चॆय्दार्. अन्य-चिन्तनमागादॆन्नुमिडत्तै ’’सिन्दै मऱ्ऱॊऩ्ऱिऩ्ऱिऱत्तदल्लात् तन्मै तेवबिरानऱियुम्’’(तिरुवाय्मॊऴि 7-10-10) ऎऩ्ऱुम्, ’’वरुदेवर् मऱ्ऱुळरॆऩ्ऱॆन् मनत्तिऱैयुम् करुदे’’(पॆरियदिरुमॊऴि 8-10-2) नॆऩ्ऱुमरुळिच्चॆय्दार्.
इस् समराधनादिक्रमङ्गळिलनधिकृतर्क्कुमिक् कालङ्गळॆल्लात्तिलुम् तङ्गळुक्कु योग्यमान नित्यनैमित्तिकङ्गळालुम्, सङ्कीर्तनादिगळालुम् समाराधनादियोग्यरान
परमभागवतर्क्कु परतन्त्रराय् यथाधिकारम् वल्ल तेवै सॆय्दु मिक्कैङ्कर्यमिऴवादॊऴियलाम्. इव्वर्थत्तै ‘‘आराधनानां सर्वेषां विष्णोरा-राधनं परम् । तस्मात्परतरं प्रोक्तं तदीयाराधनं परम्’’(पाद्मोत्तरम्् 29-81) ऎऩ्ऱुम्, ’’कुऩ्ऱमॆडुत्त पिरानडियारॊडुमॊऩ्ऱि निऩ्ऱ सडगोबनुरैसॆय’’(तिरुवाय्मॊऴि 7-4-11) लॆऩ्ऱुम्, ’’एत्तियिरुप्पारै वॆल्लुमे मऱ्ऱवरैच् चाऱ्ऱियिरुप्पार् तवम्’’(नान्मुगन् तिरुवन्दादि 18) ऎऩ्ऱु मरुळिच्चॆय्दार्गळ्.
इक् कैङ्कर्यङ्गळै अनुष्ठित्तुगप्पार्क्कुमिदुगण्डुगप्पार्क्कुम्, जगद्व्यापारम् पण्ण अधिकृतनान ईश्वरनुक्कुम् मुक्तरुक्कुम् पोले भोगमेकरूपम्. 99‘‘धर्मश्श्र्रुतो वा दृष्टो वा स्मृतो वा कथितोऽपि वा । अनुमोदितो वा राजेन्द्र! पुनाति पुरुषं सदा’’(भारतम् आश्वमेधिकम् 96-31) ऎन्गिऱ पावनत्वम्पोले भोग्यत्वमुमेकरूपमागक् कुऱैयिल्लै.
अप्पडिये 100‘‘तस्मात्सप्रणवं शूद्रो मन्नामानि न कीर्तयेत्’’(भारतम् आश्वमेधिकम् 118-14) ऎऩ्ऱु महाभारतत्तिलुम्, 101‘‘अष्टाक्षरजपस्त्रीणां प्रकृत्यैव विधीयते । न स्वरः प्रणवोऽङ्गानि नाप्यन्यविधयस्तथा ॥ स्त्रीणान्तु शूद्राजातीनां मन्त्रमात्रोक्तिरिष्यते’’(नारदीयकल्पम्)
ऎऩ्ऱु नारदीयादिगळिलुम् ‘‘नमो नारायणेत्युक्त्वा श्वपाकः पुनरागमत्’’(वराहपुराणम् 139-53) ऎऩ्ऱु श्रीवराह पुराणत्तिलुम्, ’’वायिनाल् नमो नारणावॆऩ्ऱु मत्तगत्तिडैक् कैगळैक् कूप्पि’’(पॆरियाऴ्वार् तिरुमॊऴि 4-5-2) यॆऩ्ऱुम्, ’’नामञ्चॊल्लिल् नमो नारायणमे’’(पॆरिय तिरुमॊऴि 6-10-1) यॆऩ्ऱुञ् चॊल्लुगिऱप्पडिये तिरुमन्त्रमागिऱ ऎट्टुक्कण्णान करुम्बिले वेर्बऱ्ऱुन् दलै याडैयुङ् गऴिन्दाल् नडुवुळ्ळ अंशम् सर्वोपजीव्यमागिऱाप्पोले प्रपत्तिनिष्ठरॆल्लार्क्कुम् सर्वकालत्तिलुम् भगवदनुस्मरणरसत्तुक्कुम् विरोधमिल्लै. सपरिकरमान विलक्षणभक्तियोगमागिलिऱे सिलर्क्कु विरोधमुळ्ळदु. क्षणमात्र साध्यमान प्रपदनम् सिद्धमानवळविलुम् ‘‘द्वयमर्थानुसन्धानेन सह सदैवं वक्ता’’(शरणागतिगद्यम्)
ऎऩ्ऱु शरण्यनरुळिच्चॆय्दानिऱे. आगैयाल् ‘‘ध्येयो नारायणस्सदा’’ ऎऩ्ऱदुवुम् यथाधिकारम् सिलर्क्कु उपायमागवुम् सिलर्क्कु फलमागवुङ् गॊळ्ळुगैयालिदु स्वतन्त्रप्रपत्तिक्कु विरुद्धमऩ्ऱु. इप्प्रपत्ति अङ्गमान वेषत्तै भाष्यादिगळिले उदाहरित्तरुळिनार्. स्वतन्त्रमान वेषत्तै गद्यत्तिलेय् अरुळिच्चॆय्दार्
‘‘क्लेशानाञ्च क्षयकरं योगादन्यन्न विद्यते’’(विष्णुपुराणम् 6-7-25)
‘‘न कर्मणां क्षयो भूप! जन्मनामयुतैरपि ।
ऋते योगात्कर्मकक्षं योगाग्निः क्षपयेत्परम्’’(विष्णुधर्मम् 102-4)
इत्यादिगळुम् स्वतन्त्रप्रपत्तिविधिबलत्ताले अधिकार्यन्तरविषयङ्गळागक् कडवन. इप्पडि साध्योपायविषयमाग
मऱ्ऱुम् पिऱक्कुङ् गलक्कङ्गळुक्कुप् परिहारम् निक्षेपरक्षैयिले कण्डु कॊळ् वदु. इस् साध्योपायम् इङ्गु शेधितमान कट्टळैयिले रहस्यत्रयत्तिल् यथास्थानमनुसन्धेयम्.
वरिक्किऩ्ऱनन् परन् यावरैयॆन्नु मऱैयदनिल्
विरिक्किऩ्ऱदुङ्गुऱियॊऩ्ऱाल् विनैयरैयादलिनाम्
उरैक्किऩ्ऱ नन्नॆऱियोरुम्बडिगळिलोर्न्दुलगम्
तरिक्किऩ्ऱ तारगनार् तगवाऱ् ऱरिक्किऩ्ऱनमे. ( 35 )
तत्तद्धैतुकहेतुके कृतधियस्तर्केन्द्रजालक्रमे बिभ्राणाः कथकप्रधानगणने निष्ठां कनिष्ठाश्रयाम् । अध्यात्मश्रुतिसंप्रदायकतकैरद्धा विशुद्धाशया-
स्सिद्धोपायवशीक्रियामिति हि नस्साध्यां समध्यापयन् ॥ ५४ ॥
इति श्रीकवितार्किकसिंहस्य सर्वतन्त्रस्वतन्त्रस्य श्रीमद्वेङ्कटनाथस्य वेदान्ताचार्यस्य कृतिषु श्रीमद्रहस्यत्रयसारे साध्योपायशोधनाधिकारः चतुर्विंशः ॥ श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥