॥ श्रीः ॥
॥ श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥
॥ श्रीमद्रहस्यत्रयसारे सिद्धोपायशोधनाधिकारः ॥
युगपदखिलं प्रत्यक्षेण स्वतस्सततं विदन्
निरवधिदयादिव्योदन्वानशक्यविवर्जितः ।
जलधिसुतया सार्धं देवो जगत्परिपालयन्
परमपुरुषस्सिद्धोपायः प्रतीष्टभरस्सताम् ॥ ५१ ॥
अनादिकालम् संसरित्तुप्पोन्द क्षेत्रज्ञन् अवसरप्रतीक्षैयान भगवत्कृपैयाले पुरिन्दु समीचीनशास्त्रमुखत्ताले तत्त्वहितपुरुषार्थङ्गळैत् तॆळिन्दु, मुमुक्षुवाय् स्वाधिकारानुरूपमायिरुप्पदॊरुवुपायविशेषत्तै परिग्रहित्तु, कृतकृत्यनाय्, तन् निष्ठैयैत् तॆळिन्दु, अदुक्कनुरूपमागविङ्गिरुन्द नाळ् यथाशास्त्रं निरपराधमागप्पण्णुम् कैङ्कर्यरूपपुरुषार्थमिरुक्कुम्बडियुम्, शरीरपातानन्तरमर्चिरादि-
गतियाले अप्राकृतदेशविशेषत्तिले सॆऩ्ऱाल् इवनुक्कनवच्छिन्नभगवदनुभव-परीवाहमाग वरुम् परिपूर्णकैङ्कर्यरूपपरमपुरुषार्थसिद्धियिरुक्कुम्बडियुञ् जॊन्नोम्. इव्वर्थङ्गळिल् ज्ञातव्यतममान सिद्धोपायत्तैप्पऱ्ऱवुम् साध्योपायविषयमागवुम् इव्वुपायप्रभावविषयमागवुम् कर्मवश्यरुक्कुक्कडुगत्तॆळिवु पिऱवामैक्कु स्वतन्त्रनान सर्वेश्वरन् इवर्गळुडैय पूर्वापराधत्तालेयिट्ट निनैप्पीडुमाऱुगैक्कु प्रधानकारणम् मूऩ्ऱुण्डु. अवैयॆवैय् ऎन्निल्; “अस्तु मे” ऎऩ्ऱपेक्षित्ताल् “अस्तु ते तयैव सर्वं संपत्स्यते” ऎन्गिऱ तिरुमुगप्पासुरमुम्, सदाचार्यानुग्रहमुम्, सत्संप्रदायसिद्धियुम्. इवऱ्ऱिल् सदाचार्यानुग्रहत्तुक्कु व्याजङ्गळुम् इदिन् फलविशेषङ्गळुम् पराशरमैत्रेयसञ्जयाश्वलायनादिवृत्तान्तङ्गळिले
कण्डुगॊळ्वदु. सत्संप्रदायसिद्धियावदु; तान् सत्वोत्तरनाय् सम्यगुपसन्ननाय् सावधाननायिरुक्कुमवस्थैयिले ख्यातिलाभपूजानिरपेक्षनाय् कारुण्यपरतन्त्रनान सदाचार्यन् सर्वरुक्कुम् प्रथमाचार्यनान सर्वेश्वरन् मुदलाग वुपदेशपरंपरैयाले वन्द तत्त्वहितङ्गळै अनपेक्षितविस्तरमुमपेक्षितसङ्कोचमुमिल्लादबडि “सर्वेषामेव लोकानां पिता माता च माधवः । गच्छध्वमेनं शरणं शरण्यं पुरुषर्षभाः”(भारतम् अरण्यपर्व 192-56.) ऎन्गिऱ कट्टळैयिलेयुपदेशिक्कप्पॆऱुगै. बहुक्लेशमाय् बुद्धिचलनसंभावनै
युण्डान शास्त्रपरिश्रमत्तिलनधिकृतरुमाय् परमास्तिकरुमायिरुप्पार्क्किव्वुपदेशमे प्रधानम्. मऱ्ऱुळ्ळार्क्कुत् ताङ्गळ् तॆळिगैक्कागवुम् कुतर्कङ्गळाले कलङ्गुवारैत् तॆळिविक्कैक्कागवुम् समीचीनयुक्तिगळोडे केट्कप्राप्तम्. “आर्षं धर्मोपदेशञ्च वेदशास्त्राविरोधिना । यस्तर्केणानुसन्धत्ते स धर्मं वेद नेतरः”(मनुस्मृति 12-106.) ऎन्गिऱप्पडिये इव्वर्थङ्गळै समीचीनतर्कङ्गळाले तॆळियादवर्गळ् “काणादशाक्यपाषण्डैस्त्रयीधर्मो विलोपितः”(अत्रिस्मृति.) ऎन्गिऱप्पडिये हैतुकराय् वेदविरोधितर्कङ्गळैयिट्टु प्रामाणिकार्थङ्गळैयपहरिप्पार्गळ्. इव्वपहारम्
विभूतियैयुम् विभूतिमानैयुम् पऱ्ऱविरण्डु वगैयायिरुक्कुम्. अदिल्
विभूतिमानै यपहरिक्कैयावदु; श्रियःपतियान सर्वेश्वरनै इल्लैयॆन्नुदल्, वेऱॊरुत्तनै ईश्वरनागक् कट्टि सर्वेश्वरनै विभूतिकोटियिले वैत्तल् सॆय्गै. विभूतियै यपहरिक्कैयावदु; विभूतियैयॊरु मुखत्तालेयिल्लैयॆन्नुदल्, उण्डाक्कि यीश्वरनोडु सम्बन्धमऱुत्तु स्वतन्त्रमॆन्नुदल्, परतन्त्रमाक्कित् तन्नोडु पिऱरोडु पुणैप्पुदल् सॆय्गै. इव्वपहारङ्गळिलेदेनु मॊऩ्ऱु स्वरूपत्तिल् मृदुप्रज्ञनायात्म समर्पणम् पन्णिनवनुक्कु विपरीतसंसर्गत्ताले वरुमागिल् “दत्तस्य हरणेन च”(शाण्डिल्यस्मृति.) ऎन्गिऱ वपहारत्तिलुङ्गॊडियदाय् कळवु कॊण्डु कॊडुत्त
द्रव्यत्तै मीळक् कळवु कॊण्डाऱ्पोलेयाम्. आगैयाल् बहुविधङ्गळान व्यामोहकारणङ्गळिल् हैतुक संसर्गम् पोर परिहरणीयम्.
इव्वर्थत्तै
“पाषण्डिनो विकर्मस्थान् बैडालव्रतिकान् शठान् ।
हैतुकान् बकवृत्तींश्च वाङ्मात्रेणापि नार्चयेत्”(विष्णुपुराणम् 3-18-101.)
“डंभिहैतुकपाषण्डिबकवृत्तींश्च वर्जयेत्”(मनुस्मृति 4-30.) “नासद्भिः किञ्चिदाचरेत्”(याज्ञवल्क्यस्मृति 1-130.) “त्यज दुर्जनसंसर्गं”() “वरं हुतवहज्वालापञ्जरान्तर्व्यवस्थितिः । न शौरिचिन्ताविमुखजनसंवासवैशस”(भारतम् अरण्यपर्वम्) मित्यादिगळिले प्रपञ्चित्तार्गळ्. इन्द हैतुकरोट्टै संभाषणम्
“माययापहृतज्ञानाः”(गीता 7-15.) ऎन्गिऱप्पडिये कण्डु मदिगॆट्टानाक्कि, “चतुर्विधा मम जना भक्ता एव हि ते श्रुताः”(भारतम् शान्तिपर्व 350-33) ऎऩ्ऱु ईश्वरन् नम्मुडैयवर्गळॆन्नुम् नालु वगैयिलुङ् गूडादे ”अळिय नम्बैय”(तिरुमालै 37.) लॆन्नादबडि पण्णि “न मां दुष्कृतिनोमूढाः प्रपद्यन्ते”(गीता 7-15.) ऎन्गिऱ भगवदिभिमानबाह्यवर्गत्तिले कोप्पुण्णप्पण्णुम्. अशरण्यशरण्यनान सर्वेश्वरनै शरणमागप्पऱ्ऱुगिऱ परमास्तिकनुक्कुच् चिलरोडु सेर्त्तियाल् बाह्यतै वारादागिलुम् अवनुक्कुक् कलक्कङ्गळ् वरवुम् अदुक्कु सदाचार्यर्गळ् परिहारम् पण्णवुङ्गाणा निऩ्ऱोम्. महर्षिगळुम् “एकं यदि भवेच्छास्त्रं ज्ञानं निस्संशयं भवेत् । बहुत्वादिह शास्त्राणां ज्ञानतत्त्वं सुदुर्लभम् ॥”(इतिहाससमुच्चयः 33-105.) ऎऩ्ऱुम्, “निस्संशयेषु सर्वेषु नित्यं वसति वै हरिः ।
ससंशयान् हेतुबलान्नाद्ध्यावसति माधवः ॥”(भारतम् शान्तिपर्व 859-71.) ऎऩ्ऱुञ्चॊन्नार्गळिऱे. “न क्रोधो न च मात्सर्यं न लोभो नाशुभामति” (भारतम् आनुशासनिकपर्व 254-135.) रित्यादिगळुम् आत्मगुणपरिपूर्णाधिकारिविशेषविषयत्तिलेयागक्कडवन. आनबिन्बु आरुरुक्षुक्कळुक्कुक् कलक्क मुण्डॆन्नुमिडम् “श्रूयते किल गोविन्दे भक्तिमुद्वहतां नृणाम् । संसारन्यूनताभीतास्त्रिदशाः परिपन्थिनः”(विष्णुधर्मम् 2-25.) “सत्यं शतेन विघ्नानां सहस्रेण तथा तपः । विघ्नायुतेन गोविन्दे नृणां भक्तिर्निवार्यत”(विष्णुधर्मम् 74-94.) इत्यादिगळिले प्रसिद्धम्. अदिल् मुऱ्पड सिद्धोपायत्तैप् पऱ्ऱ वरुङ्गलक्कङ्गळुम् अवऱ्ऱिन् परिहारङ्गळुञ् चॊल्लुगिऱोम्. अनादिकालम् अनादरित्त वीश्वरन् इऩ्ऱॊ
रुत्तनै यादरिक्किऱदु तन् स्वातन्त्र्यमात्रत्तालेयऩ्ऱो; इङ्ङनऩ्ऱागिल् 19”इऩ्ऱॆन्नैप् पॊरुळाक्कित् तन्नैयॆन्नुळ् वैत्तान् अऩ्ऱॆन्नैप् पुऱम्बोगप् पुणर्त्तदॆन् सॆय्वा”(तिरुवाय्मॊऴि 10-8-9) नॆऩ्ऱु आऴ्वार् विण्णप्पञ्जॆय्य, सर्वेश्वरन् 20”सूऴ् विसुम्बणिमुगिल् तूरियमुऴक्किन”(तिरुवाय्मॊऴि 10-9-1) विदॊऴिय वेऱॊरु वुत्तरमरुळिच् चॆय्दानो; आगैयाल् नामॊरु उपायानुष्ठानम् पण्णुगैयॆन्नॆन्बदु, 21”नडुवे वन्दुय्यक्कॊळ्गिऩ्ऱ नाद”(तिरुवाय्मॊऴि 1-7-5) नॆन्गिऱप्पडिये अरुळ् पुरिन्द सिन्दै
अडियार्मेल् वैत्तु अवन् ताने रक्षित्त-पोदु काणुमत्तनैयऩ्ऱोव् ऎऩ्ऱु सिलर् कलङ्गुवर्गळ्. इवर्गळैत् तॆळिविक्कुम् पडि, ईश्वरन् स्वतन्त्रनेयागिलुम् वैषम्यनैर्घृण्यङ्गळागिऱ दोषङ्गळ् तनक्कुत् तट्टामैक्काग इवन् पक्कलिले यॊरु व्याजत्तैयुण्डाक्कि अत्तै अवलम्बित्तुत् तान् रक्षिक्कुम्. इव्वर्थत्तै ”तिरुमालिरुञ्जोलै मलैयॆऩ्ऱेनॆन्नत् तिरुमाल् वन्दॆन्नॆञ्जु निऱैयप् पुगुन्दा”(तिरुवाय्मॊऴि 10-8-1.) नॆऩ्ऱाऴ्वार् तामे यरुळिच् चॆय्दार्. इन्द व्याजन्दानुम् ईश्वरन्
तन्नालेयागिलित्तै मुन्बेयुण्डाक्कादे विट्टदॆन्नॆन्निल्;
इव्वात्माक्कळुक्कनादियान कर्मप्रवाहङ्गळ् विषमविपाकसमयङ्गळाय्क् कॊण्डु पोरुगैयाले ईश्वरन् कर्मानुरूपफलप्रदनल्लाद पोदु वैषम्यदोषम् वरुगैयाले मुन्बिदुक्कवसरमायिऱ्ऱिल्लैय् ऎन्नुमिडम्
कार्यविशेषदर्शनत्ताले कल्पितम्. इङ्ङनिसैयाद पोदु सर्वसिद्धान्तिगळुक्कुमिदुक्कु मुन्बिल्लाद मोक्षश्रद्धादिगळिप्पोदु पिऱक्कैक्कडियॆन्नॆ ऩ्ऱालुत्तरञ्चॊल्लविरगिल्लै. अनादिकर्मप्रवाहवैचित्र्यत्ताले यॆन्नुमुत्तरम् ईश्वरनै इसैन्दार्क्कु मिसैयादार्क्कुम् तुल्यम्. ईश्वरस्वातन्त्र्यमॊरु व्याजत्तैक्कॊण्डु अवन् निनैत्तबोदे रक्षिक्कैक्कुम्
विलक्कवल्लारिल्लामैक्कुमुऱुप्पाम्. इप्पडियानाल् ”इऩ्ऱॆन्नै” यॆन्गिऱ पाट्टुक्कुम् इदुक्कु मूलमान वचनङ्गळुक्कुम् निर्वाहमॆन्नॆन्निल्; अदु सॊल्लुगिऱोम्; ईश्वरनुक्कु सहजङ्गळान
स्वातन्त्र्यकारुण्यङ्गळिनुडैय प्राधान्यत्ताले इवऱ्ऱुक्कु व्याजभूतङ्गळान विशेषकारणङ्गळै अनादरित्तु पण्डॆन्नै पराङ्मुखनाक्कुगैक्कुम्, इऩ्ऱॆन्नै अभिमुखनाक्कुगैक्कुम् उन् स्वातन्त्र्यमुम् कृपैयुमॊऴिय वेऱोरु प्रधानकारणङ्गण्डिलेन्; ऎनक्कुक् काट्टादे स्वतस्सर्वज्ञनान नी कण्डदुण्डागि लरुळिच्चॆय्यवेणुमॆन्न ईश्वरन् निरुत्तरनायिरुक् किऱविरुप्पाले स्वातन्त्र्यकृपैगळिनुडैय प्राधान्यत्तै नाट्टुक्कु वॆळियिडुगिऱार्. इत्ताल्, इच्चेतननै लीलोपकरणमाक्कुगैक्कु प्रधानकारणम् ईश्वरस्वातन्त्र्यम्, इदुक्कु सहकारिकारणम् प्रवाहानादियान स्वतंत्राज्ञातिलङ्घनम्, इवनै भोगोपकरणमाक्कुगैक्कु प्रधानकारणम् ईश्वरनुडैय स्वाभाविककारुण्यम्, इदुक्कु प्रतिबन्धकमान ईश्वरनिग्रहत्तै शमिप्पित्तुक्कॊण्डु सहकारिकारणम् ऎऩ्ऱु
पेर् पॆऱ्ऱदु इवनुडैय सुकृतविशेषद्वारककृपैयडियाग वन्द वशीकरणविशेषङ्गळॆऩ्ऱु ईश्वरनुडैय स्वभावत्तैयुम् वैषम्यनैर्घृण्यङ्गळिल्लामैयैयुम् बन्धमोक्षादिव्यवस्थैयैयुम् प्रमाणप्रतिनियतमानप्पडियिले अनुसन्धित्तु स्वतंत्रनुडैय कृपैयिले यूऩ्ऱिप् पोरवडुक्कुम् ऎऩ्ऱु करुत्तु. निष्कृपनुडैय स्वातंत्र्यम् बाधकम्. अस्वतंत्रनुडैय कारुण्यम् परर्क्कुम् अनुपकारकमाय्त् तनक्कुम् क्लेशावहमायिरुक्कुम्. स्वतंत्रनुडैय कारुण्यम् निनैत्तदु मुडिक्कैयाले तनक्कु अतिरसमाय् आश्रयिप्पार्क्कॆल्लामऩ्ऱे यनिष्टनिवृत्ति क्कुमिष्टप्राप्तिक्कुमुडलायिरुक्कुम्. इप्पडियागैयाले अवतारदशैयिलुम् “व्यसनेषु मनुष्याणां भृशं भवति दुःखितः”(रामायणम् अयोध्याकाण्डम् 2-40.) ऎऩ्ऱिप्पुडैयिऱ् चॊल्लुमवै
यॆल्लाम् अनुग्रहविषयमायिरुप्पार् सिलरै रञ्जिप्पिक्कैक्कुम् आसुरप्रकृति कळै मोहिप्पिक्कैक्कुमागवत्तनै. इव्वर्थत्तै 24“कालस्य हि च मृत्योश्च जङ्गमस्थावरस्य च । ईशते भगवानेकस्सत्यमेतत् ब्रवीमि ते ॥ ईशन्नपि महायोगी सर्वस्य जगतः प्रभुः । कर्माण्यारभते कर्तुं कीनाश इव दुर्बलः ॥ तेन वञ्चयते लोकान् मायायोगेन केशवः । ये तमेवप्रपद्यन्ते न ते मुह्यन्ति मानवाः ॥”(भारतम् उद्योगपर्व 67-13,14,15)
“कृत्वा भारावतरणं पृथिव्याः पृथुलोचनः । मोहयित्वा जगत्सर्वं गतस्स्वं स्थानमुत्तमम् ॥”(भारतम् मौसलपर्व 9-34) 26
“मनुष्यदेहिनां चेष्टामित्येवमनुवर्तते ।
लीला जगत्पतेस्तस्य छन्दतस्संप्रवर्तत ॥”(विष्णुपुराणम् 5-22-18.)
इत्यादिगळिले महर्षिगळऱुदियिट्टार्गळ्. आगैयाल् अवतारवृत्तान्तङ्गळिलुम् दुःखाभिनयमात्रमेयुळ्ळदु, अदुदानुम् कृपामूलम्. इदु स्वतंत्रनान तनक्कु लीलैयुमायिरुक्कुम्. कूनर्गुऱळरैक् कॊण्डाडिरक्षिक्कै निरपेक्षरान राजाक्कळुक्कु लीलैयुमाय् कृपाकार्यमुमाय्क् काणा निऩ्ऱोमिऱे. इप्पडियागैयालेऱे 27“उपादत्ते सत्तास्थितिनियमनाद्यैश्चि-
दचितौ स्वमुद्दिश्य श्रीमान्”(श्रीरङ्गराजस्तवम् उत्तरशतकम् 87) ऎऩ्ऱदु. इप्पडि परहितव्यापाराश्रयमागैयाले आश्रितर्क्कु रक्षकनुमाय् उपायान्तरस्थाननिवेशत्ताले उपायमुमायिरुक्कुम्. रक्षणव्यापारफलाश्रयमागैयाले शेषियुमाय् अदडियाग प्राप्यनुमायिरुक्कुम्. इप्पडियिरुक्कै इवनुक्कु स्वरूपप्रयुक्तम् ऎऩ्ऱु धर्मिग्राहकप्रमाणसिद्धम्. इप्पडि रक्षकनान ईश्वरनुक्कु प्रधानमान ज्ञानशक्तिकरुणैगळिल् ज्ञानशक्तिगळ् निग्रहानुग्रहसाधारणङ्गळ्. कारुण्यमनुग्रहत्तुक्कसाधारणम्. इङ्गु कारुण्यमावदु परहितप्रवणतै । इदु त्रिविधचेतनर्गळुडैय सत्तास्थितिगळुक्कुम्, अनुकूलवृत्तिगळुक्कुम्, नित्यरुडैय नित्यानुभवत्तुक्कुम्, मुक्तरुडैय अनावृत्तिक्कुम्, लीलाविभूतियिल् सामान्यसृष्ट्यादिगळुक्कुम्, स्वावताररूपैयान शुद्धसृष्टिक्कुम्, शास्त्र-
प्रवर्तनत्तुक्कुम्, अदडियाग तत्त्वहितविषयमान ज्ञानत्तैप् पिऱप्पिक्कैक्कुम्, मोक्ष श्रद्धैयै युण्डाक्कुगैक्कुम्, इदु कॊडुक्कैक्कु व्याजमान सुकृतविशेषत्तुक्कुम्, अधिकारानुरूपङ्गळान निग्रहशमनोपायङ्गळैक् कॊडुक्कैक्कुम्, इवऱ्ऱिल् करणप्रेरणदशैयिल् सहकारियाय् निऱ्कैक्कुम्, उपासकनुक्कन्तराययम् वन्दाल् प्रतिसमाधानम् पण्णुविक्कैक्कुम्, अकिञ्चनर्क्कु उपायस्थानत्तिले निऩ्ऱु निरपायमाग रक्षिक्कैक्कुम्, इव्व्याजङ्गळैक् कॊण्डु प्रसन्ननाय् अनादिकालम् पण्णिन अनन्तमहापराधङ्गळै अनादरित्तु अनन्तसुखत्तिले विश्रमिक्कुम्बडि संसारनिवर्तकनागैक्कुम्, आर्तप्रपन्नर्क्कप्पोदे मोक्षङ्गॊडुक्कैक्कुम्, इरुन्द नाळ् निरपराधनायिरुक्क वेणुम् ऎऩ्ऱु फलङ्गोल मऱन्द दृप्तप्रपन्ननुक्कु प्रारब्धकर्मवशत्ताले पुगुन्द अपराधत्तुक्कनुतापत्तै विळैप्पित्तु अधिकारानुरूपमान प्रायश्चित्तविशेषत्तिले मूट्टुगैक्कुम्, अङ्ङन् मृदुप्रकृतिगळल्लादार्क्कु यमविषयगमनमुम् कोलिन फलत्तुक्कु प्रतिबन्धमुम् वारादबडि पण्णि उपक्लेशङ्गळाले शिक्षिक्कैक्कुम् प्रधानमान सामान्यनिदानमायिरुक्कुम्. इप्पडिप्पट्ट
कृपाविशिष्टनान ईश्वरन् “कृष्णं धर्मं सनातनं”(भारतम् अरण्यपर्व 71-123) ऎन्गिऱप्पडिये सिद्धोपायम्. इवनुक्कुप् प्रसादनङ्गळान भक्तिप्रपत्तिगळ् साध्योपायङ्गळ्. ओरधिकारिविशेषत्तुक्कु कर्तव्यमाग 29“मामेकं शरणं व्रज”(गीता 18-66) ऎऩ्ऱु विधिक्कप्पडुगिऱ प्रपत्तियै अधिकारिविशेषणम् ऎऩ्ऱु सिलर् सॊन्नविडम् अधिकारिविशेषणत्तुक्कुच् चॊल्लुम् लक्षणत्तोडु सेरामैयाले अतिवादम्. इङ्ङनल्लाद पोदु ईश्वरन् उपायमाय् निऱ्क उपासनादिशास्त्रार्थङ्गळुम् अधिकारिविशेषणङ्गळाम्.
आगैयाल् प्रपत्तियुङ्गूड उपायमऩ्ऱॆऩ्ऱु सिलर् अतिवादम् पण्णु किऱदुवुम् सिद्धोपायत्तिनुडैय प्राधान्यमडियागवित्तनै. अदु प्रधानमान पडि; प्रसादनङ्गळाले प्रतिबन्धकमान निग्रहम् शमित्ताल् स्वाभाविकानुभवत्तु
क्कुप् प्रयोजकमागैयाले. अदॆङ्ङनेयॆन्निल्; रत्नत्तुक्कु अऴुक् कऱ्ऱाल् वरुम् स्वाभाविकमान प्रभाविकासमुम् अदुक्कनुरूपमान भगवत्सङ्कल्पमात्रत्तालेयानाऱ्पोले मुक्तनुक्कु वरुम् ज्ञानविकासादिगळुम् अदुक्कनुरूपमाय्क्कॊण्डु व्यवस्थितमान भगवत्सङ्कल्पमडियागलायिरुक्कुम्. इप्पडि नित्यर्क्कुम्. इव्वर्थत्तै “इच्छात एव तव विश्वपदार्थसत्ता”(वैकुण्ठ-स्तवः 36) ऎऩ्ऱु अभियुक्तर् संग्रहित्तार्गळ्. आगैयाल् सिद्धोपायम् प्रधानमेयागिलुम् तद्वशीकरणार्थमान साध्योपायानुष्ठानत्तुक्कु ”इऩ्ऱॆन्नै”(तिरुवाय्मॊऴि 10-8-9) इत्यादिपूर्वाचार्यवाक्य-
विरोधमिल्लै. “यो मे गर्भगतस्यापि वृत्तिं कल्पितवान् प्रभुः । शेषवृत्तिविधानेऽपि किं सुप्तस्सोऽथवा मृत”(विष्णुधर्मम् (?)) इत्यादिगळुम् रक्षकान्तरन्देडामैक्कुच् चॊन्नवै यत्तनै; अल्लाद पोदु भोजनादिव्यापारङ्गळुन् दविरवेणुम्. “स्वयं मृत्पिण्डभूतस्य परतन्त्रस्य देहिनः”(भारतम् शान्तिपर्व 294-19) “अज्ञो जन्तुरनीशोऽयमात्मनस्सुखदुःखयोः । ईश्वरप्रेरितो गच्छेत् स्वर्गं वा श्वभ्रमेव वा”(भारतम् शान्तिपर्व 12-36) “अप्रमेयोऽनियोज्यश्च यत्र काम गमो वशी । मोदते भगवान् भूतैर्बालः क्रिडनकैरिवे”(भारतम् सबापर्व 40-78) त्यादिगळिल् जीवनुडैय पारतन्त्र्यमुम् ईश्वरनिवनुडैय
कर्मानुगुणमाग नडत्तुम्बडियैयुञ्चॊन्नवित्तनै. इप्पाट्टुक्कुमिव्ववचनङ्गळुक्कुमिप्पडि तात्पर्य मल्लाद पोदु सर्वशास्त्रविरोधमुम् पूर्वापरविरोधमुम् वरुम्.
इप्पडि ईश्वरस्वातन्त्र्यसहजकारुण्यङ्गळडियाग वरुङ्गलक्कङ्गळुक्कुप् परिहारम् सॊन्नोम्. सम्बन्धविशेषमडियाग वरुम् कलक्कत्तुक्कुप् परिहारञ् चॊल्लुगिऱोम्. ईश्वरन् शेषियायिरुक्क, नाम् “गर्भभूतास्तपोधनाः”(रामायणम् अरण्यकाण्डम् 1-21) यॆन्नुङ्गणक्किले स्तनन्धयप्रायरायिरुक्क, ताय्मुलैप्पालुक्कार्तनायऴुदल् सॆय्युमळवऩ्ऱिक्के कूलि कॊडुप्पारैप् पोले नाम्
आत्मसमर्पणम् पण्णुगैयुम्, रक्षिक्कवेणुमॆऩ्ऱ पेक्षिक्कैयुम्, विश्वसिक्
कैयुमॆऩ्ऱाऱ्पोले सॊल्लुगिऱविवैयॆल्लाम् स्वरूपत्तुक्कुप् पॊरुन्दुमोवॆऩ्ऱु सिलर् सिद्धोपायमुखत्ताले साध्योपायशरीरत्तैयऴिक्कप् पार्प्पार्गळ्. इवर्गळै विलक्कुम्बडि; परमर्षिगळुम् भाष्यकारादिगळुम् विश्वासपूर्वकप्रार्थनात्मनिक्षेपादिगळैत् ताङ्गळुम् अनुष्ठित्तु इदुक्कु शास्त्रङ्गळैयुम् मूदलिप्पित्तुक्कॊण्डु उपदेशपरंपरैयुम् नडत्तिप्पोरुगैयाले शेषित्वादिसम्बन्धम् नित्यमेयागिलुम् कर्मवान्गळान जीवर्गळ् विषयत्तिल् ईश्वरनॊरु साध्योपायविशेषत्तै मुन्निट्टल्लदु रक्षियानॆऩ्ऱु शास्त्रनिष्ठर्क्कु परिग्रहिक्कवेणुम्. शास्त्रत्तैक्कैविट्टाल् इस्सम्बन्धञ्चॊल्लुगैक्कु ईश्वरनैयुङ्गिडैयादु. आनबिन्बु सम्बन्धमडियाग ईश्वरन् रक्षिक्कप् प्राप्तनॆऩ्ऱुम्, शेषभूतनान इवन् तन्नैरक्षित्तुक्कॊळ्ळ प्राप्तनऩ्ऱॆऩ्ऱुम् मुन्बु सॊन्नदुवुम् रक्ष्यरक्षकभावत्तुक्कु लोकदृष्टप्रक्रियैयाले औचित्यञ्चॊन्नबडि इत्तनै. इव्वळवे
रक्षैक्कु निरपेक्षकारणमॆऩ्ऱप्पडियऩ्ऱु. अप्पडिक्कॊळ्ळिल् सर्वरुम् नित्यमुक्तराग प्रसङ्गिक्कुम्. स्वातन्त्र्यत्ताले नियमञ्चॊल्लिल् मुन्बु सॊन्न पडिये वैषम्यनैर्घृण्यङ्गळ् प्रसङ्गिक्कुम्. युक्तिमात्रत्तालिव्वर्थङ्गळ् सॊल्लुवार्क्कु सम्बन्धज्ञानमेयपेक्षितम् रक्षापेक्षादिगळ् वेण्डावॆऩ्ऱु सॊल्ल वॊण्णादु. अचिद्द्रव्यङ्गळुम् पशुमृगपक्ष्यादिगळुम् स्तन्धयरुम् रक्षापेक्षारहितङ्गळानाऱ्पोले सम्बन्धज्ञानरहितङ्गळुमायिरुक्कववऱ्ऱै रक्षिक्कक् काणानिऩ्ऱोमिऱे. अप्पडिक्कण्डोमागिलुम् शास्त्रबलत्ताले इङ्गु सम्बन्धज्ञानम् अपेक्षितमॆन्निल्; शास्त्रञ् जॊन्न कट्टळैयिले ज्ञानविशेषम् स्वीकरिक्कवेणुम्. तन्नै ईश्वरन् रक्षिक्कुम्-पोदु सम्बन्धत्तोडे कूड विलक्कामैये वेण्डुवदॆन्निल्; अदुवुमनुपपन्नम्;
सुषुप्त्याद्यवस्थैगळिलेयॆल्लार्क्कुम् मोक्षङ्गॊडुक्कप् प्रसङ्गिक्कैयाल्. तान् विलक्कुगैक्कु योग्यतैयुळ्ळववस्थैयिले विलक्कादॊऴिगैये अपेक्षितमॆन्नवुमॊण्णादु. विलक्कुगैक्कु योग्यतैयिल्लादवचित् तैयुम् विलक्कुगिऱ पश्वादिगळैयुम् पुत्रादिगळैयुम् रक्षिक्कक् काण्गैयाल्. आनबिन्बु 37“ये नाथवन्तो हि भवन्ति लोके ते नात्मकर्माणि समारभन्ते । तेषां हि कार्येषु भवन्ति नाथाश्शैब्यादयो राम यथा ययातेः” (भारतम् अरण्यपर्व 161-2) ऎन्गिऱ श्लोकत्तिलुम् नाथशब्दत्तिल् व्युत्पत्तियालुम्, निर्भरतैक्कु उपयुक्तमान सम्बन्धविशेषत्तैच् चॊल्लुगिऱ मतुप्प्रत्ययत्तालुम् याचनमुम् आत्मनिक्षेपमुम् व्यञ्जितमायिऱ्ऱु. अल्लाद पोदु अतिप्रसङ्गादिदोषङ्गळ् वरुम्. “नाथवन्तः” ऎन्गिऱविडत्तिलित्तनै विवक्षै कॊळ्ळाद-पोदु लोकनीतियिलुळ्ळदॆल्लाम् मोक्षशास्त्रत्तिलूहिक्कै वचनविरुद्धम्.
सर्वरक्षकनान वीश्वरनुण्डायिरुक्क स्वरक्षणव्यापारत्तिल् नमक्कन्वयमिल् लैयॆन्गिऱ आप्तर् पासुरत्तुक्कुत् तात्पर्यञ् चॊल्लुगिऱोम्. यदर्थन्तु कृतो न्यासस्तदर्थं न पुनः क्रिया । पूर्वमप्यपराधीनप्रवृत्तावस्य नान्वयः ॥ यथाप्रमाणम् स्वरक्षणभरसमर्पणम् पण्णिनवनुक्कुप् पिन्बु स्वरक्षणार्थव्यापारत्तिल् प्राप्तियिल्लै. मुन्बु तानुम् स्वरक्षणार्थमागप् पण्णिन समर्पणादिव्यापारमुम् सर्वकर्तावान ववन् ताने बीजाङ्कुरन्यायत्ताले अनादियाग प्रवर्तिप्पित्त कर्मप्रवाहविपाकविशेषत्तिले वन्ददॊरु यादृच्छिकसुकृतादि विशेषकारणत्तै मुन्निट्टुक् कॊण्डु पण्णुवित्तानागैयाल् नामे नम्मै रक्षित्तुक् कॊळ्ळुगिऱो मॆऩ्ऱिरुक्कप् प्राप्तियिल्लै. सर्वरक्षकनाग मूलमन्त्रादिगळिले शिक्षितनान
विवन्दाने नम्मैयॊरु उपायत्तिले व्यापरिप्पित्तु अन्द व्यापारत्ताले प्रसन्ननाय् रक्षिक्किऱानॆऩ्ऱिरुक्कप् प्राप्तम्. स्वामी स्वशेषं स्ववशं स्वभरत्वेन निर्भरम् । स्वदत्तस्वधिया स्वार्थं स्वस्मिन्न्यस्यति मां स्वयम् ॥ इदु आत्मसमर्पणदशैयिल् ख्यातिलाभपूजाफलसङ्गकर्तत्वोपायत्वङ्गळागिऱ तूरालऱ्ऱ भगवदनुसन्धानक् कट्टळै. आगैयाल् ताय् मुलैप्पाल्बोले वरुगिऱ वीश्वरप्रसादत्तुक्कुम् स्तनन्धयनुडैय मुलैयुण्गिऱ व्यापारम्पोले इवनुडैय अपेक्षादिगळ्. इत्ताल् सिद्धोपायस्वरूपत्तुक्कुक् कॊत्तै वारादु.
इप्पडि नारायणशब्दत्तिल् सिद्धमान गुणविशेषसम्बन्धविशेषङ्गळडियागप् पिऱक्कुङ् गलक्कङ्गळुक्कुप् परिहारम् उदाहरित्तोम्; इनि 38“लक्ष्म्या सह
हृषीकेशो देव्या कारुण्यरूपया । रक्षकस्सर्वसिद्धान्ते वेदान्तेऽपि च गीयते”(लक्ष्मीतन्त्रम् 28-14) ऎन्गिऱप्पडिये सपत्नीकनाय्क्कॊण्डु सर्वरक्षणयज्ञदीक्षितनान सर्वेश्वरनुक्कु श्रीमच्छब्दत्तिले सॊल्लुगिऱबत्नीसम्बन्धत्तिल् वरुङ्गलक्कङ्गळुक्कु दिङ्मात्रत्ताले परिहारङ् गाट्टुगिऱोम्. सिलर् द्वयत्तिल् पूर्वखण्डत्तिल् श्रीमच्छब्दमुपलक्षणपरम् ऎऩ्ऱुम्
उत्तरखण्डत्तिल् श्रीमच्छब्दम् विशेषणपरम् ऎऩ्ऱुम् पिरियच्चॊन्नार्गळ्. इव् विडत्तिल् शब्दम् एकरूपमायिरुक्क स्वारस्यत्तुक्कु बाधकमुमऩ्ऱिक्केयिरुक्क 39“स्वरूपं स्वातन्त्र्यं भगवत इद”(श्रीगुणरत्नकोषम् 28)मित्यादिगळिले प्रसिद्धमान कूटस्थसंप्रदाय
विरुद्धमागप् पण्णुगिऱ इव्विभागमनुपपन्नम्. अनन्योपायत्व विरुद्धमान उपायद्वित्वप्रसङ्गमिव्विडत्तिल् बाधकमानालोवॆन्निल्; अनन्यप्रयोजनत्वविरुद्ध मान प्राप्यद्वित्वप्रसङ्गत्ताले उत्तरखण्डत्तिलुम् विशेषणत्वन्दविर प्रसङ्गिक्कुम्. आनालिरण्डिडत्तिलुम् उपलक्षणमानालोव् ऎन्निल्; गुणविग्रहव्यापारविशेषङ्गळुमिरण्डिडत्तिलुमुपलक्षणङ्गळागप् प्रसङ्गिक्कुम्. उपयुक्तङ्गळागैयालेयवै विशेषणङ्गळॆन्निल्; इदु पूर्वोत्तरखण्डङ्गळिल् पत्नीसम्बन्धत्तिलुम् तुल्यम्. उपयोगविशेषङ्गळ् तत्तद्वस्तुक्कळुक्कनुरूपमान पडियिले प्रमाणसंप्रदायङ्गळाले कण्डुगॊळ्वदु. वस्त्वनुरूपमायिऱे
उपयोगमिरुप्पदु. उपायोपेयपरमान वाक्यद्वयत्तिलुम् श्रुतमान इव्विशेषणत्तिनुडैय उपयोगप्रकारत्तै ”वेरि माऱाद पूमेलिरुप्पाळ् विनै तीर्क्कुम्”(तिरुवाय्मॊऴि 4-5-11) ऎऩ्ऱुम्, ”निन् तिरुवरुळुम् पङ्गयत्ताळ् तिरुवरुळुङ् गॊण्डु निन् कोयिल् सीय्त्”(तिरुवाय्मॊऴि 9-2-1) तॆऩ्ऱुम् नम्माऴ्वाररुळिच्चॆय्दार्. “अलमेषा परित्रातुं राक्षस्यो महतो भयात्”(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् 27-44) ऎऩ्ऱुम्, “अलमेषा परित्रातुं राघवाद्राक्षसीगणम्’’(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् 58-91)
ऎऩ्ऱुम् श्री वाल्मीकि भगवान् शरणागतिसारमान आदिकाव्यत्तिले निबन्धित्तान्. “संसारार्णवतारिणीं’’(काश्यपस्मृति) ऎऩ्ऱुम् हिरण्यगर्भकाश्यपादिगळुम् सॊन्नार्गळ्. ‘‘वाचः परं प्रार्थयिता प्रपद्येन्नियतःश्रियं’’(शौनकसंहिता) ऎऩ्ऱु शौनकभगवान् विधित्तान्. ‘‘आत्मविद्या च देवि त्वं विमुक्तिफलदायिनी’’(विष्णुपुराणम् 1-920) ऎऩ्ऱु वसिष्ठपुलस्त्यवरप्रसादलब्ध-
परदेवतापारमार्थ्यज्ञानमुडैय श्रीपराशरब्रह्मर्षियरुळिच्चॆय्दान्. ‘‘विमुक्तिफलदायिनी’’ ऎन्गिऱविदु आत्मविद्याविशेषणमानालुम् तत्सामानाधिकरण्यत्ताले अदु इवळुडैय विभूतियायिऱ्ऱु. श्रियःपति तानुम् 47‘‘यामालम्ब्य सुखेनेमं दुस्तरं हि गुणोदधिम् । निस्तरन्त्यचिरेणैव व्यक्तध्यानपरायणाः’’(श्री सात्वतसंहितै 12-84) ऎऩ्ऱु श्रीसात्त्वतसंहितैयिले श्रीपतिरूपध्यानत्तिले यरुळिच्चॆय्दान्. तत्परङ्गळान शास्त्रङ्गळ् निऱ्क इम्मध्यस्थशास्त्रङ्गळतिप्रबलङ्गळ्. आळवन्दारुम् 48‘‘जगत्समस्तं यदपाङ्गसंश्रयं’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् 37) ऎऩ्ऱुम्, 49‘‘श्रेयो न ह्यरविन्दलोचनमनः कान्ताप्रसादादृते संसृत्यक्षरवैष्णवाध्वसु नृणां संभाव्यते कर्हिचित्’’(चतुःश्लोकी 3)
ऎऩ्ऱुमरुळिच्चॆय्दार्. श्रीभाष्यकाररुम् श्रीवैकुण्ठगद्यत्तिले 50‘‘शेषशेषाशनादि सर्वं परिजनं भगवतस्तत्तदवस्थोचितपरिचर्यायामाज्ञापयन्त्या’’(वैकुण्ठगद्यम्) ऎऩ्ऱु भगवत्कैङ्कर्यरूपपरमपुरुषार्थम् इवळ् नियोगत्तिन्बडिये नडत्तवेणुम् ऎऩ्ऱु अरुळिच्चॆय्दार्. कूरत्ताऴ्वानुम् 51‘‘स्वस्ति श्रीर्दिशतादशेषजगतां सर्गोपसर्गस्थितीस्स्वर्गं दुर्गतिमापवर्गिकपदं सर्वञ्च कुर्वन् हरिः । यस्या वीक्ष्य मुखं तदिङ्गितपराधीनो विधत्तेऽखिलं क्रीडेयं खलु नान्यथास्य रसदा स्यादैकरस्यात्तया’’(श्री स्तवम् 1) ऎऩ्ऱु संग्रहित्त अर्थत्तै 52‘‘देवि त्वन्महिमावधिर्न हरिणा नापि त्वया ज्ञायते’’(श्री स्तवम् 8) ऎऩ्ऱु तुडङ्गि विस्तरित्तार्. भट्टरुम् 53‘‘ऐश्वर्यमक्षरगतिं परमं पदं वा कस्मैचिदञ्जलिभरं वहते वितीर्य । अस्मै न किञ्चिदुचितं कृतमित्यथाम्ब त्वं लज्जसे कथय कोऽयमुदारभावः’’(श्री गुणरत्नकोशम् 58)
कृतमित्यथाम्ब त्वं लज्जसे कथय कोऽयमुदारभावः’’ ऎऩ्ऱु श्रुतियिलुदारशब्दत्तुक्कु व्याख्यानम् पण्णिनार्. श्रीसूक्तभाष्यत्तिले पॆरिय जीयरुम् अपेक्षितार्थङ्गळॆल्लाम् उपपादित्तार्. इप्पडि श्रुतिस्मृतिसंप्रदायम् निऱ्किऱ निलैगळैक् कॊण्डु श्रीमच्छब्दत्तिऱ् चॊन्न विशेषणत्तुक्कु विग्रहादिगळुक्कुप्पोले वस्त्वनुरूपमान उपयोगविशेषङ्गळै सहृदयरऱिन्दुगॊळ्वदु. *भरस्वीकाररहितं रक्षासङ्कल्पवर्जितम् । गुणादिकमिहेष्टं हि शरण्यस्य विशेषणम् ॥ ऐकरस्यजुषोश्शेषिदंपत्योस्सर्वकर्मसु । विशेषणविशेष्यत्वं श्रुतं कस्मान्न रोचते ॥ प्रतर्दनादिविद्यासु वेद्येऽपि परमात्मनि ।
अचेतनवदिच्छामश्चेतनञ्च विशेषणम् ॥ इत्थं प्रपत्तिविद्यायां तत्तन्मन्त्रानुसारतः । विभुः पत्न्या गुणाद्यैश्च विशिष्टो विषयोऽत्र नः ॥*
इङ्गु केवलकुतर्कङ्गळैयिट्टु प्रमाणङ्गळै बाधिक्कलागादॆन्नुमिडम् मुन्बे सॊन्नोम्. आगैयाल् यथाप्रमाणम् शरण्याभिप्रायविशेषानुगुणमाग विशिष्टमुपेयमानाऱ्पोले विशिष्टमुपायमागक् कुऱैयिल्लै. नारायणशब्दत्तिलुम् चरणशब्दत्तिलुन्दोऱ्ऱुगिऱ गुणविशेषविग्रह विशेषादिविशिष्टमान एकम् उपायमानाऱ्पोले तुल्ययोगक्षेममान श्रीमच्छब्दत्तिल् तोऱ्ऱिन नित्यपत्नीसम्बन्धविशिष्टमानालुमुपायैक्यत्तुक्कुक् कुऱैयिल्लै. उपायविशेषणङ्
गळैयॆल्लाम् विट्टु उपायत्तैये एकमाक्कवेणुमॆन्निल्; उपायत्वमुम् विशेषणमऩ्ऱिक्केबोम्. विशेषणप्रयुक्तमाय् विशेष्यत्तुक्कु वरुमेऱ्ऱत्ताल् विशेष्यत्तुक्कु वैगुण्यादिगळ् वारादॆऩ्ऱु 54‘‘स्वतःश्रीस्त्वं विष्णोस्स्वमसि तत एवैष भगवान् त्वदायत्तर्द्धित्वेऽप्यभवदपराधीनविभवः । स्वया दीप्त्या रत्नं भवदपि महार्घं न विगुणं न कुण्ठस्वातन्त्र्यं भवति च न चान्याहितगुणम्’’(श्री गुणरत्नकोशम् 31) ऎन्गिऱ श्लोकत्तिले निर्णयिक्कप्पट्टदु. विशेषणत्ताल् विशेष्यत्तुक्कु वरुम् अतिशयम् पोले विशेष्यत्तुक्कु स्वरूपानुबन्धियान अतिशयमुम् 55‘‘अनन्या राघवेणाहं भास्करेण प्रभा यथा’’(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् 21-15) ऎन्गिऱ दृष्टान्तत्तिले काणलाम्.
भास्करनुक्कुम् प्रभैक्कुम् स्वतस्सिद्धमान तेजस्त्वम्पोले इरुवर्क्कुम् 56‘‘अनन्याधीनकल्याणं’’(लक्ष्मी-कल्याणम्) ऎन्गिऱप्पडिये स्वभावसिद्धकल्याणतैयाले 57‘‘अप्रमेयं हि तत्तेजो यस्य सा जनकात्मजा’’(रामायणम् अरण्यकाण्डम् 37-18) ऎऩ्ऱुम्, 58‘‘तव श्रिया’’(आळवन्दार् स्तोत्रम् 38) ऎऩ्ऱुम्, 59’’उन् तिरु’’(पॆरियाऴ्वार् तिरुमॊऴि 10-10-2) वॆऩ्ऱुम्, 60‘‘श्रियःश्रीः’’(श्री गुणरत्नकोशम् 9) ऎऩ्ऱुम्, 61’’तिरुवुक्कुन्दिरु’’(पॆरियाऴ्वार् तिरुमॊऴि 7-7-1) वॆऩ्ऱुम् अन्योन्यातिशयावहङ्गळाग विशेषणविशेष्यङ्गळै निर्देशिक्किऱदऱ्कुङ् गुऱैयिल्लै.
श्रुतिबलत्ताले ‘‘द्वौ च सदैकशेषी’’(सात्त्वत-म्) ऎन्गिऱप्पडिये ‘‘उभयाधिष्ठानञ्चैकं शेषित्वं’’(षडर्थसंक्षेपम्) ऎऩ्ऱुम् सोमासियाण्डान् षडर्थसंक्षेपत्तिल् निष्कर्षित्तप्पडिये इरुवरु मेकशेषित्वाश्रयमानप्पडियाले हविर्विशेषङ्गळिले अग्नाविष्णुप्रभृतिगळुक्कुप् पोले आत्महविस्समर्पणप्रतिसम्बन्धिगळागक् कुऱैयिल्लै. ‘‘युवत्वादौ तुल्येऽप्यपरवशता शत्रुशमनस्थिरत्वादीन् कृत्वा भगवति गुणान् पुंस्त्वसुलभान् । त्वयि स्त्रीत्वैकान्तान्
मृदिमपतिपारार्थ्य करुणा क्षमादीन्वा भोक्तुं भवति युवयोरात्मनि भिदा’’(श्री गुणरत्नकोशम् 34) ऎन्गिऱप्पडिये पत्निक्कु नित्यपतिपारार्थ्यत्ताले यागतन्त्रत्तिऱ्पोले पतिप्रधानमाग शास्त्रङ् गळिलुपदेशङ्गळुक्कुम् एकन् यजमाननॆन्नुमाप्पोले एकव्यपदेशत्तुक्कुङ् गुऱैयिल्लै.
65’’तामरैयाळ् केळ्वनॊरुवनैये नोक्कुमुणर्’’(मुदल् तिरुवन्दादि 67) वॆन् किऱदऱ्कुमिदुवे तात्पर्यम्. 66‘‘तदन्तर्भावात् त्वां न पृथगभिधत्ते श्रुतिरपि”( श्री गुणरत्नकोशम् 28) ऎन्गिऱ वऴिगळुङ् गण्डुगॊळ्वदु. ’’ऎम्बॆरुमानैच् चॊन्नविडत्तिले
पिराट्टियैयुञ् चॊल्लिऱ्ऱाम्’’ ऎऩ्ऱु तुडङ्गि उडैयवररुळिच् चॆय्द वार्त्तैयै आच्चान्बक्कलिले केट्टु नञ्जीयर् संग्रहित्तार्. आगैयाले काम्यप्रधानमान अधिकारार्चनरूपत्तिलुम् विष्णुपत्नीत्वम् प्रतिष्ठित मागैयाले लयभोगार्चनङ्गळिले प्रवृत्तराय् अनन्यप्रयोजनरान मुमुक्षुक्कळुक् कुम् काम्यप्रधानमान भगवद्रूपत्तिऱ्पोले मातृत्वाद्युपाधिकमान प्रणामाद्याचारङ् गळुक्कुक्कुऱैयिल्लै.
इप्पडि मध्यस्थदृष्टियाले प्रामाणिकार्थङ्गळ् तोऱ्ऱच्चॆय्दे पऱ्ऱिनदु विडादॊऴियिल्, 67‘‘दृढपूर्वश्रुतो मूर्खो धर्माणामविशारदः । वृद्धानपृच्छन्सन्देहानन्धश्वभ्रमिवर्च्छति’(भारतम् कर्णपर्व 72-54)’, 68‘‘अन्यथा मन्दबुद्धीनां प्रतिभाति दुरात्मानां । कुतर्क-व्याळदष्टानां विभ्रान्तेन्द्रियवाजिनां’’(इतिहाससमुच्चयः 33-108) ऎन्गिऱ दशैयाम्. आगैयाल् सिद्धोपायशब्द-वाच्यविमर्शत्तिल् 69‘‘नानयोर्विद्यते परं’’(विष्णुपुराणम् 1-8-35), 70‘‘यथा सर्वगतो विष्णुस्तथैवेयं द्विजोत्तम’’(विष्णुपुराणम् 1-8-17),
‘अस्या देव्या मनस्तस्मिन् तस्य चास्यां प्रतिष्ठितं । तेनेयं स च धर्मात्मा मुहूर्तमपि जीवति’’(रामा-सुन्दर 15-52), ‘‘व्यापकावतिसंश्लेषादेकतत्त्वमिवोदितौ’’(अहिर्-बुध्न्य-संहिता 4-78) ऎन्गिऱप्पडिये एकशेषित्वत्तालुम् एकाभिप्रायतैयालुम् परस्पर प्रावण्यातिशयत्तालुम् स्वरूपरूपादिगळिल् पिरिवऱ्ऱ अन्वयविशेषत्तालुम् ‘‘गाढोपगूढानि ते’’(चतुःश्लोकी 4) ऎन्नुम्बडि सुश्लिष्टमान विशिष्टतत्त्वम् निऱ्किऱनिलैगुलैयादबडि सविशेषणमान नारायणशब्दम् प्रतिपादिक्किऱप्पडियै अनुसन्धिक्कै सत्त्वस्थर्क्कुप् प्राप्तम्.
*समस्तपुरुषार्थानां साधकस्य दयानिधेः । श्रीमतः पूर्वसिद्धत्वात्सिद्धोपायमिमं विदुः ॥ भक्तिप्रपत्तिप्रमुखं तद्वशीकारकारणम् । तत्तत्फलार्थिसाध्यत्वात्साध्योपायं विदुर्बुधाः ॥ साध्योपायोत्तरङ्गेण
सिद्धोपायस्य शेषिणः । लीलाप्रवाहः कारुण्य प्रवाहेण निरुध्यते ॥ तेनैव सर्वे लीयन्ते सिकतासेतुबन्धवत् । स्वतन्त्रस्यापि सङ्कल्पास्स्वकैङ्कर्यनिरोधकाः ॥ प्रसादनस्योपायत्वे शास्त्रीयेऽपि फलं प्रति । कर्तत्वाव्यवधानाद्यैस्सिद्धोपायप्रधानता ॥ स्वतन्त्रन्यासनिष्ठानां सिद्धोपाये विभौ स्थितिः । क्षणात्स्वयत्नविरतिव्यक्त्यै प्रोक्ता विशेषतः ॥ अतो यदर्थं स्वभरस्सिद्धोपाये निवेशितः । तदर्थं शान्त-
यत्नोऽसौ सिद्धोपायं प्रतीक्षते ॥ प्रपत्तेर्लक्षणे मन्त्रे विधौ वाक्यान्तरेषु च । भाष्यादौ संप्रदाये चोपायत्वं ब्रह्मणि स्थितम् ॥ पूर्वसिद्धस्य देशादेर्धर्मत्वं यद्वदिष्यते । एवं तत्त्वविदः प्राहुः कृष्णं धर्मं सनातनम् ॥* इस्सिद्धोपायम् रहस्यत्रयत्तिल् प्रथमाक्षरादिस्थानङ्गळिले अनुसन्धेयम्.
मन्नुमनैत्तुऱवाय् मरुण्माऱ्ऱरुळाऴियुमाय्त् तन्निनैवालनैत्तुन् दरित्तोङ्गुन्दनियिऱैयाय् इन्नमुदत्तमुदालिरङ्गुन् दिरुनारणने मन्नियवन्सरण्मऱ्ऱोर्बऱ्ऱिऩ्ऱि वरिप्पवर्क्के. (34)
विश्राम्यद्भिरुपर्यपर्यपि दिवानक्तं बहिर्दर्शनै-रस्मद्देशिकसंप्रदायरहितैरद्यापि नालक्षितः । स्वप्राप्तेस्स्वयमेव साधनतया जोघुष्यमाणश्श्रुतौ
सत्त्वस्थेषु भजेत सन्निधिमसौ शान्तावधिश्शेवधिः ॥ ५२ ॥
इति श्रीकवितार्किकसिंहस्य सर्वतन्त्रस्वतन्त्रस्य श्रीमद्वेङ्कटनाथस्य वेदान्ताचार्यस्य कृतिषु श्रीमद्रहस्यत्रयसारे सिद्धोपायशोधनाधिकारः त्रयोविंशः ॥ श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥