॥ श्रीः ॥
॥ श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥
॥ श्रीमद्रहस्यत्रयसारे अपराधपरिहाराधिकारः ॥ १८ ॥
स्वच्छस्वादुसदावदात सुभगां दैवादयं देहभृन्-
मालिन्यप्रशमाय माधवदयामन्दाकिनीं विन्दति ।
यद्यप्येवमसावसारविषयस्त्रोतःप्रसूतैः पुनः
पङ्कैरेव कळङ्कयन्निजतनुं प्राज्ञैर्न संश्लिष्यते ॥ ४० ॥
इप्पडि भगवच्छेषतैकस्वभावनागैयाले शास्त्रनियत तत्कैङ्कर्यैकरसनान इव्वधिकारिक्कुप् पिन्बनापत्तिल् बुद्धिपूर्वकमान वपराधम् वरुगै पऱ्ऱिन कैङ्कर्यैकनिष्ठैक्कु विरुद्धमागैयाले प्रायेण संभावितमऩ्ऱु.
प्रारब्धकर्मविशेषवशत्ताले देशकालावस्थावैगुण्यहेतुकमागवुम् प्रामादिकमागवुम् सुषुप्त्याद्यवस्थैगळिलुम् वरुम् अपराधलेशङ्गळुळ्ळवै अश्लेष विषयमाय्क् कऴिन्दुबोम्.
बुद्धिपूर्वकपापारंभकपापङ्गळुक्कञ्जि यवैयुङ्गऴियवेण्डुम् ऎऩ्ऱु प्रपत्ति पण्णादे पाम्बोडॊरु कूरैयिले पयिऩ्ऱाऱ्पोले प्रकृतियोडे कूडविरुक्किऱविवनुक्कु आत्मगुणपूर्तियिल्लामैयाले मन्दधैर्यरान ऋषि कळुक्कुप् पोले बुद्धिपूर्वकमागवुम् सिल स्वनिष्ठाविपरीतङ्गळ् वन्दालुम्
निसर्गसुहृत्तान श्रियःपति रक्षणोन्मुखनाय् निऱ्कैयालेयिव्विपरीतानुष्ठानङ्गळ् मिन्नॊळिमात्रमाय् निलै निऱ्कुमवैयऩ्ऱिक्के अक्कालत्तिल् पिऱन्द स्वनिष्ठावैपरीत्यमागिऱविऴवैक्कडुग अनुसन्धित्तु यथोचितमाग लज्जानुतापङ्गळ् पिऱन्दु
“अपायसंप्लवे सद्यः प्रायश्चित्तं समाचरेत् । प्रायश्चित्तिरियं सात्र यत्पुनश्शरणं व्रजेत् ॥ उपायानामुपायत्वस्वीकारेऽप्येतदेव हि”(लक्ष्मीतन्त्रम् 17-91.)
“अज्ञानादथवा ज्ञानाद्
अपराधेषु सत्स्वपि ।
प्रायश्चित्तं क्षमस्वेति
प्रार्थनैकैव केवलम्”(वङ्गीपुरत्तु नम्बिकारिकै)
“विदितस्स हि धर्मज्ञः
शरणागतवत्सलः ।
तेन मैत्री भवतु ते
यदि जीवितुमिच्छसि ।
प्रसादयस्व त्वञ्चैनं
शरणागतवत्सलम् ।
माञ्चास्मै प्रयतो भूत्वा
निर्यातयितुमर्हसि” (रामायणम् सुन्दरकाण्डम् 21-20)
इत्यादिगळिऱ्चॊल्लुगिऱप्पडिये यथाधिकारम् प्रायश्चित्तावलम्बन मुण्डाम्.
प्रारब्धकर्मविशेषवशत्ताले कठिनप्रकृतियाय् क्षमैगॊळ्ळुगैयुङ् गैदप्पिन पोदु
“स्वपुरुषमभिवीक्ष्य पाशहस्तं वदति यमः किल तस्य कर्णमूले ।
परिहर मधुसूदनप्रपन्नान् प्रभुरहमन्यनृणां न वैष्णवानाम्”(विष्णुपुराणम् 3-7-14)
“कमलनयन वासुदेव विष्णो धरणिधराच्युत शङ्खचक्रपाणे ।
भवशरणमितीरयन्ति ये वै त्यज भट दूरतरेण तानपापान्”(विष्णुपुराणम् 3-7-33)
“देवं शार्ङ्गधरं विष्णुं ये प्रपन्नाः परायणम् । न तेषां यमसालोक्यं न च ते नरकौकसः”(वामनपुराणम् 94-43.) ऎऩ्ऱु वैष्णववामनादिपुराणङ्गळिन् पासुरङ्गळुक्कु मूलमान श्रुतियिऱ्चॊल्लुगिऱप्पडिये यमविषयगमनमिऩ्ऱिक्के वेलिट्टुप्पाय वेण्डुमदु मुळ्ळिट्टुप्पाय्न्दु कऴियुमॆन्गिऱ कणक्किले काणन् खञ्जन् ऎऩ्ऱु मुदलागवोदुगिऱ विङ्गुऱ्ऱैयुपक्लेशमुखत्ताले सिगैयऱुक्कुम् विरगुगळै मुन्निट्टु सर्वेश्वरन् क्षमाप्रेमदयावात्सल्यङ्गळाले तणिन्द प्रतापत्तैयुडैयनाय् मिगवुम् दण्डिक्कवेण्डुमपराधत्तुक्कु सेव्यनान सार्वभौमन्, अडैयाळक्कारर् अन्तः पुरपरिजन कूनर् कुऱळर् कुमारर्गळ् विषयत्तिलपराधङ्गळुक्कीडागवुम्, अन्तरङ्गत्वादितारतम्यत्तुक्कीडागवुम्, सम्बन्धानृशंस्यादिगळाले प्रीति नडक्कच् चॆय्देय् अवर्गळ् तप्पिनदुक्कु क्षमैगॊळ्ळुगैक्कागवुम्, मेलैक्कुम् शिक्षैयागैक्कागवुम् मुगङ्गॊडादेयिरुत्तल्, सम्मट्टियिट्टडित्तल्, तळ्ळुवित्तल्, वासलिले तगैवित्तल्, सिऱिदु नाळ् सेवैयै विलक्किविडुदल् सॆय्युमाप्पोले काकन्यायत्ताले यॊरु कण्णऴिवालेय् इव्वाश्रितरै रक्षित्तुविडुम्.
इप्पडि मृदुप्रकृतिगळै क्षमैगॊळ्ळप्पण्णुवित्तल् कठिनप्रकृतिगळुक्कु शिक्षारूपमान दण्डविशेषम् पण्णुदल् सॆय्गिऱविडमुम् पूर्वप्रपत्तिफलमान क्षमैयिन् प्रकारभेदम् ऎऩ्ऱु शिक्षकनान शेषि पक्कलिले कृतज्ञतै नडक्कैक्काग बुद्धिपूर्वोत्तराघत्तैयुम् क्षमिक्कुम् ऎऩ्ऱु सिलर् सॊन्नार्गळ्.
प्रारब्धकर्मत्तिल् पापांशम्पोले बुद्धिपूर्वोत्तराघम् प्रायश्चित्तम् पण्णाद-पोदु सफलमानालुम् पण्णिन प्रपत्ति मोक्षङ्गॊडादॊऴियुमोवॆऩ्ऱु शङ्किक्कवॊण्णादु; पॆरुङ्गायम् वैत्त मरङ्गळुक्कु स्थलादिविशेषङ्गळाले वाट्टत्तुक्कु कालतारतम्यमुळ्ळमात्रम्; इङ्गुमिवर्गळ् संसारत्तिनुडैय निश्शेषनिवृत्ति पिऱक्कैक्कु विळम्बाविळम्बवैषम्यमेयुळ्ळदु.
इद्देहानन्तरम् मोक्षम् पॆऱवेणुमॆऩ्ऱ पेक्षित्तालुमनियतायुस्सुक्कळाय्विळम्बाक्षमरायिरुप्पार्क्कायुर्वद्धियाले विळम्बम् वरुम्. नियतायुस्सुक्कळुक्कु उळ्ळ वायुस्सुक्कुळ्ळे फलित्तुविडुम्.
“भवेयं शरणं हि वः”(रामायणम् सु.का. 58-90) ऎऩ्ऱबिन्बुमुण्डान राक्षसिगळुडैय बुद्धिपूर्वापचारङ्गळ् “मर्षयामीह दुर्बला”(रामायणम् यु.का. 116-40) “पापानां वा शुभानां वा वधार्हाणां प्लवङ्गम”(रामायणम् यु.का. 116-44) ऎन्गिऱबडिये पिराट्टिक्कु क्षमाविषयमायिऱ्ऱिल्लैयोवॆन्निल्; अव् विडत्तिलुमवर्गळुक्कु तिरुवडि नलियप्पुगुगिऱारॆन्गिऱ भयम् विळैन्दु नलिवुक्कु विलक्कुण्डानप्पडियाले वाळालेयोङ्गि विडुमाप् पोले दण्डलेशमुम् क्षमैयुम् सिद्धम्.
आगैयाल् प्रपन्ननुक्कु बुद्धिपूर्वोत्तराघम् लेपियातॆऩ्ऱु विशेषित्तुच् चॊल्लुवदॊरु प्रमाणमऩ्ऱिक्केय् इरुक्क इवनुक्कुप् पिन्बु बुद्धिपूर्वापराधम् पिऱन्दालुम् क्षमै कॊळ्ळ वेण्डावॆऩ्ऱुम्, क्षमै कॊळ्ळाविट्टालुम् शिक्षारूपदण्डविशेषम् इल्लैयॆऩ्ऱुम्, विळम्बाक्षमरुक्कुम् परमफलत्तुक्कु विळम्बम् वारादॆऩ्ऱुम्, विळम्बाक्षमरुक्कुम् परमफलत्तुक्कु विळम्बम् वारादॆऩ्ऱुम्,प्रारब्धसुकृतविशेषादिगळाले वरुमिङ्गुऱ्ऱ कैङ्कर्यत्तुक्कु विच्छेदसङ्कोचङ्गळ् वारादॆऩ्ऱुञ्चॊल्लुगिऱ पक्षङ्गळ् शरण्यनुडैय गुणङ्गळैयुम् शरणागतियिनुडैय प्रभावत्तैयुञ् चॊल्लुगैक्कागवत्तनै. इप्पडिय् अल्लाद पोदु प्रपन्नरान पूर्वर्गळुडैय अनुष्ठानपरम्परैक्कुम् प्रपन्नरैप् पऱ्ऱवे प्रायश्चित्तम् विधिक्किऱ शास्त्रत्तुक्कुम् मोक्षम्बॆऱुगैक्कुक् कालङ् कुऱित्तु प्रपत्तिपण्णादे यनुवृत्तबुद्धिपूर्वापराधरुमाय् विळम्बाक्षमरुमायिरुप्पार्क्कु विळम्बञ्चॊल्लुगिऱ प्रमाणङ्गळुक्कुञ्जेरादु.
“सर्वपापेभ्यो मोक्षयिष्यामि” ऎऩ्ऱु सामान्येन सॊल्लच्चॆय्देयुम् “प्रायश्चित्तिरियं सात्र यत्पुनश्शरणंव्रजेत्” ऎऩ्ऱु विशेषिक्कैयाले बुद्धिपूर्वोत्तराघत्तुक्कु प्रपत्त्यनन्तरम् प्रायश्चित्तमाग प्राप्तमायिऱ्ऱु, पुनश्शरणागतियै विधिक्किऱ वचनत्तै अडियिले बुद्धिपूर्वोत्तराघत्तुक्कुम् परिहारमागप् प्रपत्ति पण्णादार् विषयत्तिले नियमित्तालोव् ऎन्नवॊण्णादु; बुद्धिपूर्वोत्तराघत्तैयुम् पऱ्ऱ प्रपत्ति पण्णलाम् ऎऩ्ऱु विशेषित्तु कण्ठोक्ति पण्णुवदॊरु वचनमुण्डागिलिऱेय् इप्पडि नियमिक्कलावदु. इप्प्रपत्ति बुद्धिपूर्वोत्तराघत्तुक्कुम् परिहारमॆऩ्ऱऱिन्दाल् इच्चॆट्टै विडुवारैयुङ्गिडैयामैयाले पुनःप्रपत्तिवचनम् निर्विषयमाम्.
सामान्यवचनत्तळवैप्पऱ्ऱि विशेषवचनत्तै बाधिक्क वॊण्णादु. इप्पडि विशेषवचनत्तै बाधिक्किलुपासननिष्ठनुक्कुम् बुद्धिपूर्वोत्तराघत्तुक्कुम् दोषमिल्लैयाम्.
बुद्धिपूर्वोत्तराघत्तिलुम् परमैकान्तिगळान विवर्गळिरुवर्क्कुम् यमवश्यातादिगळिल्लैय् ऎन्नुमिडम् “यस्मिन्कस्मिन्कुले जाता यत्रकुत्र निवासिनः । वासुदेवरता नित्यं यमलोकं न यान्ति ते”() इत्यादिवचनबलत्ताले सिद्धम्. ऒरु पाबन्दाने जातिगुणाद्यधिकारभेदत्ताले गुरुलघुफलभेदवत्तायिरुक्कुमॆन्नुमिडम् सर्वसंप्रतिपन्नम्. इव्वर्थम् राजपुत्रापराधादिगळिऱ्पोले लोकमर्यादैयालुमुपपन्नम्. “न प्राग्वद्बुद्धिपूर्वाघे न चात्यन्तमनुग्रहः । लघुर्दण्डः प्रपन्नस्य राजपुत्रापराधवत् ॥ नित्यं यमलोकं न यान्ति ते”
आगैयालधिकारानुरूपमाग लघुफलमुम् वारामैक्काग पुनःप्रपदनम् विधिक्कप् पडुगिऱदु. शिष्टतया व्यपदेश्यरान समर्थरुक्कु लोकसंग्रहत्तुक्कागवुम् प्रसिद्ध निमित्तङ्गळिल् यथाशक्ति प्रसिद्धप्रायश्चित्तमुचितम्. अदु तविरुगैयुम् मुन् सॊन्न आज्ञातिलङ्घनमाम्. सैरन्ध्रिकैक्कु सेवै तप्पिन-पोदु तादात्विकमान परिमळादिगळैयुमिऴन्दु भयानुभवमुमुण्डामाप्पोले आज्ञातिलङ्घनमिरण्डुप्पडियनर्थम्. स्वेच्छामात्रत्ताले बुद्धिपूर्वोत्तराघत्तैयुम् पऱ्ऱ वडियिले प्रपदनम् पण्णिनालोव् ऎन्निल्; इदु उपासनत्तैयुम् बुद्धिपूर्वोत्तराघत्तुक्कुम् परिहारमागप् पण्णिनालो अङ्गप्रपत्तियुमदुक्कुच् चेरप्पण्णिनालोव् ऎन्गिऱ प्रतिबन्धियाले निरस्तम्. इरुवरुक्कुम् इप्पडियागिडुवॆन्गै भाष्यादिविरुद्धमागैयाले अपसिद्धान्तम्. उषस्ति-प्रभृतिगळान ब्रह्मनिष्ठर्गळुडैय अनुष्ठानत्तुक्कुम् विरुद्धम्. आगैयाले विशेषवचनमिल्लामैयाले “कृते पापेऽनुतापो वै”(विष्णुपुराणम् 2-6-40.) इत्यादिगळ् कणक्किले निमित्तमुदित्तालल्लदु नैमित्तिकम् प्राप्तमऩ्ऱॆन्गिऱ न्यायम् बुद्धिपूर्वोत्तराघत्तिल् बाधितमागादु. आनबिन्बु आगामिबुद्धिपूर्वपापत्तुक्कञ्जिनानागिल् अदुक्कुक् कारणमान प्रारब्धपापत्तुक्कु प्रपदनरूपप्रायश्चित्तम् पण्णप् प्राप्तम्. “साध्यभक्तिस्तु सा हन्त्री प्रारब्धस्यापि भूयसी”() ऎऩ्ऱार्गळिऱे, “जन्मान्तरकृतं पापं व्याधिरूपेण बाधते । तच्छान्तिरौषधैर्दानैर्जपहोमार्चनादिभि”() रित्यादिगळिल् दानजपादिगळिलुमगप्पडप् प्रारब्धपापनाशञ् चॊल्लप्पट्टदिऱे. आगैयाल् पापारंभकपापत्तुक्क् अञ्जि प्रपत्ति पण्णिनानागिल् अप्पोदु बुद्धिपूर्वकपापमुमुदियादु.
“दासस्सखा वाहनमासनं ध्वज”(आळवन्दार् स्तोत्तिरम् 41.) इत्यादिगळिऱ्पडिये अत्यन्तभगवदन्तरङ्गर्क्कुम् सात्त्विकापराधलेशमुम् प्रत्यवायकरमॆन्नुमिडम् शाण्डिलीवृत्तान्तादिगळिले प्रसिद्धम्.
सर्वेश्वरनैप्पोले सूरिगळुमवतरित्ताल् कर्मवश्यत्वाभिनयम् पण्णि लोकहितप्रवर्तनार्थमाग अपचारपरिहारादिगळै नडत्तिप्पोरुवर्गळ्. आगैयाल् भगवत्प्रीतियिऴवामैक्कागवुम्, अदुक्काग पुनःप्रपत्तियादल् लघुदण्डमादल् प्रसङ्गियामैक्कागवुम् मेल्वरुमपराधङ्गळ् वेरऱुक्कुम् विरगु पार्क्कवेणुम्. अपराधङ्गळॆल्लावऱ्ऱुक्कुमडि अविवेकम्. अदिल् प्रधानमान अविवेकम् अचित्स्वभावमान जडत्वविकारादिगळैच् चुमक्कैयुम्, ईश्वरस्वभावमान स्वनिष्ठत्वस्वातन्त्र्यानन्यार्थत्वादिगळैच् चुमक्कैयुम्. इव्वविवेगत्तै यऱुक्कैक्कुत् तॆळिवाळायिरुप्पदु एऱ्ऱच् चुरुक्कमऱत् तन्नळविलुण्डान तॆळिवु.
अविवेकप्रभुत्वादेर्निदानस्य निवर्तनात् । अर्थकामापचाराणामयत्नोन्मूलनं भवेत् ॥ इवैय् ऎल्लात्तुक्कुमडि फलप्रदानोन्मुखमायिरुप्पदॊरु पूर्वाघमागैयाले अदिनुडैय निवृत्तिक्कुमाग वडियिले प्रपत्तिपण्णुदल् इदुक्कॆऩ्ऱु पिन्बॊरु प्रपत्तिपण्णुदल्, सॆय्दार्क्किवैयॆल्लाम् परिहृतङ्गळाम्.
इप्पडि इवनुक्कु परिहरणीयङ्गळानवऱ्ऱिल् राजदारापराधम् पोले भागवतापचारम् प्रधानमॆन्नुमिडत्तै “एवं मुक्तिफलानियमस्तदवस्थावधृतेस्तदवस्थावधृतेः”(ब्रह्मसूत्रम्3-4-51) ऎन्गिऱ सूत्रत्तिल् भाष्यकारररुळिच्चॆय्दार्.
आन पिन्बु जातिगुणवृत्तादिगळाले उत्कृष्टरान पराशरव्यासशुकशौनकनाथमुनिप्रभृतिगळुक्कुम् तनक्कुम् भागवतत्वादिगळुम् परमपुरुषार्थलाभमुम् तुल्यमायिरुन्दालुम् भगवत्परिग्रहमान गोगोपजातिगळुडैयवुम् तुळसीचंपकादिगळुडैयवुम् गोमयमृगमदादिगळुडैयवुम् वैषम्यम्पोले भगवत्सङ्कल्पविशेषप्रयुक्तमान तत्तदुपाधिस्वभावत्ताले सिद्धङ्गळान उत्कर्षापकर्षङ्गळै असूयाप्रादुर्भावप्रकरणत्तिलाम्नातमानप्पडिये तिरस्करिक्क निनैयादॊऴियवुम्,
जात्याद्युपाधिगळाले भागवतर् तिऱत्तिल् “अनुज्ञापरिहारौ देहसम्बन्धाज्ज्योतिरादिवत्”(ब्रह्मसूत्रम्2-3-47) ऎन्गिऱ न्यायत्ताले प्रवृत्तिनिवृत्तिविशेषङ्गळुक्कु यथाशास्त्रं नियममुण्डानालुम्
“साधुरेव स मन्तव्यः”(गीता 9-30) ऎऩ्ऱुम्,
“स्मृतस्संभाषितोऽपि वा”(इतिहाससमुच्चयः 31-55) ऎऩ्ऱुम्,
“यश्शूद्रं भगवद्भक्तं निषादं श्वपचं तथा ।
वीक्षते जातिसामान्यात्स याति नरकन्नरः”(इतिहाससमुच्चयः 27-26.)
ऎऩ्ऱुम्,
“तस्माद्विष्णुप्रसादाय वैष्णवान् परितोषयेत् । प्रसादसुमुखो विष्णुस्तेनैव स्यान्न संशयः”(इतिहाससमुच्चयः 27-27.) ऎऩ्ऱुम्,
पयिलुञ्जुडरॊळि, नॆडुमाऱ् कडिमैगळिलुम् विशेषित्तप्पडिये प्रतिपत्तियिल् कुऱैयऱ्ऱिरुक्कवुम्, इप्प्रपतित्तिमात्रत्तालुम् “तस्येदमिति धीहेतुरप्युपकारी”() ऎन्गिऱप्पडिये परिपूर्णविषयत्तिल् शेषत्वाचितकिञ्चित्कारमान कैङ्कर्यम् सिद्धमॆऩ्ऱिरुक्कवुम्. इन्निलै कळिलॊऩ्ऱु कोणिन-पोदु “सर्वं जिह्मं मृत्युपदमार्जवं ब्रह्मणः पदं”(भारतम् शान्तिपर्व 79-22.) ऎन् किऱप्पडिये मृत्युविन् कडैवायिलेयगप्पट्टाऱ्पोले नडुङ्गि, “कृतापराधस्य हि ते नान्यत्पश्याम्यहं क्षमं । अन्तरेणाञ्जिलिं बध्वा लक्ष्मणस्य प्रसादनात्”(रामायणम् किष्किन्धाकाण्डम् 32-11.) ऎऩ्ऱुम्, “यदि किञ्चिदतिक्रान्तं विश्वासात् प्रणयेन वा । प्रेष्यस्य क्षमितव्यं मे नकश्चि-न्नापराध्यति”(रामायणम् किष्किन्धाकाण्डम् 36-11.) ऎऩ्ऱुम्, “यच्च शोकाभिभूतस्य श्रुत्वा रामस्य भाषितं । मया त्वं परुषाण्यु-
क्तस्तच्च त्वं क्षन्तुमर्हसि”(रामायणम् किष्किन्धाकाण्डम् 36-28.) ऎऩ्ऱुम् महाराजरुडैयवुमिळैयबॆरुमाळुडै यवुम् अन्योन्यप्रसादनप्रकारञ्चॊल्लुगिऱ श्लोकङ्गळैप् परामर्शित्तु अप्पडिये यीर्त्तवाय् तॆरियामल् वज्रलेपघटितमानाऱ्पोले पॊरुन्दिप्पोरवुम् प्राप्तम्. ज्ञानवानानवन् प्रातिकूल्यत्तिले बुद्धिपूर्वकमाग प्रवृत्तनानालुम् पुनःप्रपत्तियाले सर्वेश्वरन् क्षमिक्कुमॆन्नुमिडम् श्रीबदरिकाश्रमत्तिले क्रोधान्धनाय् धर्मात्मजनान भगवानोडे यॆदिरम्बुगोत्त रुद्रनै ब्रह्मा तॆळिवित्तु विलक्क,
अवनुम् “ प्रसादयामास भवो देवं नारायणं प्रभुं । शरणञ्च जगामाद्यं वरेण्यं वरदं हरिं”(भारतम् शान्तिपर्व 352-64.) ऎन्गिऱप्पडिये प्रसादनमान शरणागतियैप्पण्ण, “ततोऽथ वरदो देवो जितक्रोधो जितेन्द्रियः । प्रीतिमानभवत्तत्र रुद्रेण सहसङ्गतः”(भारतम् शान्तिपर्व 352-65) ऎन्गिऱप्पडिये सर्वेश्वरन् प्रसन्ननाय् रुद्रनै अङ्गीकरित्तानॆन्गैयाले सिद्धम्. तान् कुऱ्ऱवाळनागवुमाम्; तानिप्पोदु कुऱ्ऱञ्जॆय्यादेय् इरुक्क जन्मान्तरदुष्कृतत्तालेयागवुमाम्. सिल भागवतर् तन्नै वॆऱुक्किल् एदेनुमॊरु विरगाले यवर्गळै क्षमैगॊळ्ळुगिऱ मुखत्ताले ईश्वरनै क्षमै कॊळ्ळवेणुमॆन्नुमिडम् “रूक्षाक्षराणि शृण्वन्वै तथा भागवतेरितान् । प्रणामपूर्वकं क्षान्त्या यो वदेद्वैष्णवो हि सः”(लैङ्गपुराणम्.) ऎऩ्ऱु श्रीवैष्णवलक्षणञ्चॊल्लुगिऱ प्रमाणत्तिले प्रसिद्धम्. इङ्ङनञ्जॆय्याद-पोदु “ये ब्राह्मणास्ते-
ऽहमसंशयं नृप तेष्वर्चितेष्वर्चितोऽहं यथावत् । तेष्वेव तुष्टेष्वहमेव तुष्टो वैरञ्च तैर्यस्य ममापि वैरं”(विष्णुधर्मम् 52-20.) “घ्नन्तं शपन्तं परुषं वदन्तं यो ब्राह्मणं न प्रणमेद्यथाहं । स पापकृद्ब्रह्मदवाग्निदग्धो वद्ध्यश्च दण्ड्यश्च न चास्मदीयः”(इतिहाससमुच्चयः 30-100.) ऎन्गिऱप्पडिये भगवदभिमानबाह्यनुमाय् वैष्णवप्रकृतिया यिरुक्किऱ तनक्कु स्वरूपमॆन्नलाम्बडि अन्तरङ्गमान भागवतशेषत्वत् तैयुम् स्वभावमाय् निऱ्किऱ शमदमादिगळैयुमिऴन्दानाम्. इवऱ्ऱै यिऴक्कैदाने इवनुक्कु वधमुम् दण्डमुम्. भगवदभिमानबाह्यतैयिन् कॊडुमैयै ‘अळिय नम्बैयलॆन्नारम्मवो कॊडियवाऱे’(तिरुमालै 37.)
यॆऩ्ऱु भागवत शेषत्वमे तमक्कु निरूपकमाग रुचित्त तॊण्डरडिप् पॊडियाऴ्वाररुळिच्चॆय्दार्. इश् श्लोकङ्गळिल् ब्राह्मणशब्दम् “विष्णुं क्रान्तं वासुदेवं विजानन् विप्रो विप्रत्वङ्गच्छते तत्त्वदर्शी”(भारतम् आनुशासनिकपर्व 16-2.) ऎन्गिऱ प्रक्रियैयाले विशेषविषयम्. सामान्यविषयमानालुम् भागवत विषयत्तिलपराधम् कैमुतिकन्यायत्ताले सिद्धम्.
अनुतापादुपरमात् प्रायश्चित्तोन्मुखत्वतः । तत्पूरणाच्छापराधास्सर्वे नश्यन्ति पादशः ॥ पूर्वस्मिन्वा परस्मिन्वा कल्पे निर्विण्णचेतसाम् । निवर्त्यतारतम्येऽपि प्रपत्तिर्न विशिष्यते ॥ एवमेव लघूनां वा गुरुणामपि वाऽऽगसां । सकृत् प्रपत्तिरेकैव सद्यः प्रशमकारणम् ॥
उळदान वल्विनैक्कुळ्ळम् वॆरुवि युलगळन्द
वळर्दामरैयिणै वन्सरणाग वरित्तवर् ताम्
कळैदानॆन वॆऴुङ् गन्मन् दुऱप्पर् तुऱन्दिडिलुम्
इळैदा निलै सॆग वॆङ्गळ्बिरानरुट्टेनॆऴुमे. (25 )
विश्वास-प्रस्तुतिः
प्रारब्धेतर-पूर्व-पापम् अखिलं, प्रामादिकञ् चोत्तरं,
न्यासेन क्षपयन्न् अनभ्युपगत-प्रारब्ध-खण्डञ् च नः।
धीपूर्वोत्तर-पाप्मनाम् अजननाज्, जातेऽपि तन्-निष्कृतेः,
कौटिल्ये सति शिक्षया ऽपि अनघयन् क्रोडी-करोति प्रभुः॥ ४१ ॥
मूलम्
प्रारब्धेतरपूर्वपापमखिलं प्रामादिकञ्चोत्तरं
न्यासेन क्षपयन्ननभ्युपगतप्रारब्धखण्डञ्च नः ।
धीपूर्वोत्तरपाप्मनामजननाज्जातेऽपि तन्निष्कृतेः
कौटिल्ये सति शिक्षयाप्यनघयन् क्रोढीकरोति प्रभुः ॥ ४१ ॥
इति श्रीकवितार्किकसिंहस्य सर्वतन्त्रस्वतन्त्रस्य
श्रीमद्वेङ्कटनाथस्य वेदान्ताचार्यस्य कृतिषु
श्रीमद्रहस्यत्रयसारे
अपराधपरिहाराधिकारः अष्टादशः ॥
श्रीमते निगमान्तमहादेशिकाय नमः ॥