॥ श्रीमद्रहस्यत्रयसारे परिकरविभागाधिकारः ॥ ११ ॥
११।१ इयानित्थंभूतस्सकृदयमवश्यंभवनवान्
दयादिव्याम्भोधौ जगदखिलमन्तर्यमयति ।
भवध्वंसोद्युक्ते भगवति भरन्यासवपुषः
प्रपत्तेरादिष्टः परिकरविशेषः श्रुति मुखैः ॥ २६ ॥
११।२ इव्विद्यैक्कुप् परिकरमावदु – आनुकूल्यसङ्कल्पमुम्, प्रातिकूल्यवर्जनमुम्, कार्पण्यमुम्, महाविश्वासमुम्, गोप्तृत्ववरणमुम्। इव्विडत्तिल् ‘‘आनुकूल्यस्य सङ्कल्पः प्रातिकूल्यस्यवर्जनम् । रक्षिष्यतीति विश्वासो गोप्तृत्ववरणं तथा ॥ आत्मनिक्षेपकार्पण्ये षड्विधा शरणागति’’(अहिर्बुध्न्य-संहिता ३७-१८।) रित्यादिगळिऱ्सॊल्लुगिऱ षाड्विध्यमुम् अष्टाङ्गयोगमॆऩ्ऩु माप्पोले अङ्गाङ्गिसमुच्चयत्तालेयागक्कडवदॆऩ्ऩुमिडमुम्, इवऱ्ऱिल्
११।३ इऩ्ऩदॊऩ्ऱुमे अङ्गि, इतरङ्गळ् अङ्गङ्गळॆऩ्ऩुमिडमुम् ‘‘निक्षेपापरपर्यायो न्यासः पञ्चाङ्ग संयुतः । सन्न्यासस्त्याग इत्युक्तश्शरणागतिरित्यपि’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७४।) ऎऩ्गिऱ श्लोकत्ताले न्यायनिरपेक्षमाग सिद्धम्। इव्विडत्तिल् ‘‘शाश्वती मम संसिद्धिरियं
११।४ प्रह्वीभवामि यत् । पुरुषं परमुद्दिश्य न मे सिद्धिरितोऽन्यथा ॥ इत्यङ्गमुदितं श्रेष्ठं फलेप्सा तद्विरो-धिनी’’(अहिर्बुध्न्य-संहिता ५२-१४।) ऎऩ्ऱु अहिर्बुध्न्योक्तमाऩ फलत्यागरूपाङ्गान्तरम् मोक्षार्थमाऩ आत्मनिक्षेपत्तिले नियतम्। फलसङ्गकर्तृत्वादित्यागम् कर्मयोगम् मुदलाग निवृत्तिधर्मङ्गळॆल्
११।५ लात्तिलुम् वरुगैयाले इव्वनुसन्धानम् मुमुक्षुवुक्कु साङ्गसमर्पणदशैयिले कर्तव्यम्। इङ्गु परिकरङ्गळाऩवऱ्ऱिल् आनुकूल्यसङ्कल्पत्तुक्कुम् प्रातिकूल्यवर्जनत्तुक्कुम् निबन्धनम्, सर्वशेषियाऩ श्रीयःपतियैप्पऱ्ऱ प्रवृत्तिनिवृत्तिकळाले अभिमतानुवर्तनम् पण्णवेण्डुम्बडि यिवऩुक्कुण्डाऩ पारार्थ्यज्ञानम्।
११।६ इत्ताले ‘‘आनुकूल्येतराभ्यां तु विनिवृत्तिरपायतः’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७६।) ऎऩ्गिऱबडिये अपायपरिहारम् सिद्धम्। कार्पण्यमावदु मुऩ्बु सॊऩ्ऩ आकिञ्चन्यादिगळुडैय अनुसन्धानमादल्, अदडियाग वन्द गर्वहानियायादल्, कृपाजनककृपणवृत्तियादलाय् निऩ्ऱु शरण्यऩुडैय कारुण्योत्तंभनार्थमुमाय्, ‘‘कार्पण्येनाप्युपायानां विनिवृत्तिरिहेरिता’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७७।) ऎऩ्गिऱबडिये पिऩ्बुम् अनन्योपायतैक्कुम् उपयुक्तमायिरुक्कुम्। महा-
११।७ विश्वासम्, ‘‘रक्षिष्यतीति विश्वासादभीष्टोपायकल्पनम्’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७७।) ऎऩ्गिऱबडिये यणियिडाद अनुष्ठानसिद्ध्यर्थमुमाय्प् पिऩ्बु निर्भरतैक्कुमुऱुप्पायिरुक्कुम्। स्वरूपा-नुचितपुरुषार्थङ्गळ् पोले स्वरूपप्राप्तमाऩ अपवर्गमुम् पुरुषार्थमाम् पोदु
११।८ पुरुषऩ् अर्थिक्कक् कॊडुक्कवेण्डुगैयाले इङ्गु गोप्तृत्ववरणमुम् अपेक्षितम्। नऩ्ऱायिरुप्पादॊऩ्ऱैयुमिप् पुरुषऩ् अर्थिक्कक्कॊडादबोदु पुरुषार्थ ङ्गॊडुत्ताऩागाऩिऱे। आगैयालेयिऱे ‘‘अप्रार्थितो न गोपायेत्’’(लक्ष्मी-तन्त्रम् १७-७२।) ऎऩ्ऱुम् ‘‘गोप्तृत्ववरणं नाम स्वाभिप्राय निवेदनम्’’(लक्ष्मी-तन्त्रम् १७-७८।) ऎऩ्ऱुञ् जॊल्लुगिऱदु। इप्पडि इव्वैन्दुम् इव्विद्यानुष्ठानकालत्तिल् उपयुक्तङ्गळागैयाल् इवै इव्वात्मनिक्षेपत्तुक्कु अविनाभूतस्वभावङ्गळ्।
११।९ इव्वर्थम् पिराट्टियै शरणमागप्पऱ्ऱ वारुङ्गोळॆऩ्ऱु सात्त्विक प्रकृतियाऩ त्रिजटै राक्षसिकळुक्कुच् चॊल्लुगिऱ वाक्यत्तिलुङ्गाणलाम्। ‘‘तदलं क्रूरवाक्यैर्वः’’(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् २७-४१।) ऎऩ्ऱु प्रातिकूल्यवर्जनञ् जॊल्लप्पट्टदु। ‘‘सान्त्वमेवाभिधीयताम्’’ ऎऩ्गैयाले मनः पूर्वकमागवल्लदु वाक्प्रवृत्तियिल्लामैयाले
११।१० आनुकल्यसंकल्पम् आकृष्टमायिऱ्ऱु। ‘‘राघवाद्धि भयं घोरं राक्षसानामुपस्थितम्’’(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् २७-४३) ऎऩ्ऱु पोक्कऱ्ऱु निऱ्किऱ निलैयैच् चॊल्लुगैयाले अधिकारमाऩ आकिञ्चन्यमुम् अदिऩुडैयअनुसन्धानमुखत्ताले वन्द गर्वहान्यादिरूपमाय् अङ्गमाऩ कार्पण्यमुञ्जॊल्लिऱ्ऱायिऱ्ऱु। ‘‘अलमेषा परित्रातुं राक्षस्यो महतो भयात्’’(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् २७-४४) ऎऩ् कैयालुम् इत्तै विवरित्तुक्कॊण्डु ‘‘अलमेषा परित्रातुं राघवाद्राक्षसीग-
११।११ णम्’’(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् ५८-९१।) ऎऩ्ऱु तिरुवडि अनुवदिक्कैयालुम्, पॆरुमाळॊरुत्तऩै निग्रहिक्कप्पार्क्किलुम् अवर् सीऱ्ऱत्तैयाऱ्ऱि यिवळ् रक्षिक्क वल्लवळागैयाले रक्षिष्यतीति विश्वासञ् जॊल्लप्पट्टदु। ‘‘अभियाचाम वैदेहीमेतद्धि मम रोचते । भर्त्सितामपि याचध्वं राक्षस्यः किं विवक्षया’’(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् २७-४१, ४३।) ऎऩ्गैयाले गोप्तृत्व-
११।१२ वरणञ् जॊल्लिऱ्ऱायिऱ्ऱु। इव्वैन्दुक्कुम् अङ्गियाऩ आत्मनिक्षेपम् ‘‘प्रणिपातप्रसन्ना हि मैथिली जनकात्मजा’’(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् २७-४३।) ऎऩ्ऱु प्रसादकारणविशेषत्तैच् चॊल्लुगिऱ प्रणिपातशब्दत्ताले विवक्षितमायिऱ्ऱु। आगैयाल् ‘‘न्यासः पञ्चाङ्गसंयुतः’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७४।) ऎऩ्गिऱ शास्त्रार्थमिङ्गे पूर्णम्
इप्पडि युपदेशिक्क राक्षसिकळ् विलक्कादमट्टे पऱ्ऱासागप् पिराट्टि तऩ् वात्सल्यातिशयत्ताले ‘‘भवेयं शरणं हि वः’’(रामायणम् सुन्दरकाण्डम् ५८-८९।
) ऎऩ्ऱरुळिच्चॆय्दाळ्।
११।१३ इप्पासुरम् सहृदयमाय् फलपर्यन्तमाऩबडियै ‘‘मातर्मैथिलि राक्षसीस्त्वयि तथैवार्द्रापराधास्त्वया रक्षन्त्या पवनात्मजाल्लघुतरा रामस्य गोष्ठीकृता’’(श्रीगुणकोशम् ५०।) ऎऩ्ऱु अभियुक्तर् वॆळियिट्टार्गळ्। इव्विडत्तिल् त्रिजटैयुडैय आत्मात्मीयभरसमर्पणत्तिलेयवळुक्कुप् पिऱवित्तुवक्काले नम्मवर्गळॆऩ्ऱु कण्णोट्टम् पिऱक्कुम् राक्षसिकळुमन्तर्भूतैकळ्।
११।१४ अप्पडिये श्रीविभीषणाऴ्वाऩोडु कूड वन्द नालु राक्षसरुम् अवरुडैय उपायत्तिले अन्तर्भूतर्। अङ्गुऱ्ऱ अभयप्रदानप्रकरणत्तिलुम् इव्वङ्गाङ्गिवर्गमडैक्कलाम्। ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; प्रातिकूल्यत्तिले
११।१५ व्यवस्थितऩाऩ रावणऩुक्कुङ्गूड ‘‘प्रदीयतां दाशरथाय मैथिली’’(रामायणम् युद्ध-काण्डम् १४-३।) ‘‘सीताञ्च रामाय निवेद्य देवीं वसेम राजन्निह वीतशोकाः’’(रामायणम् युद्ध-काण्डम् १५-१४।) ऎऩ्ऱु हिदञ्जॊल्लुगैयाले आनु-कूल्यसङ्कल्पन्दोऱ्ऱिऱ्ऱु। इन्द हिद वचनम् पित्तोपहतऩुक्कुप्पाल् कैक्कु माप्पोलेयवऩुक्कु उद्वेगहेतुवायिऱ्ऱु। ‘‘त्वां तु धिक्कुलपांसनम्’’(रामायणम् युद्ध-काण्डम् १६-१५) ऎऩ्ऱु
११।१६ धिक्कारम् पण्णिऩ पिऩ्बु इऩि यिवऩुक्कु उपदेशिक्कवुमागादु, इवऩोडु अनुबन्धित्त विभूतिकळुमागादु, इवऩिरुन्दविडत्तिलिरुक्कवुमागा तॆऩ्ऱऱुदियिट्टु ‘‘त्यक्त्वा पुत्रांश्च दारांश्च’’(रामायणम् युद्ध-काण्डम् १७-१४) ‘‘परित्यक्ता मया लङ्का मित्राणि च धनानि च’’(रामायणम् युद्ध-काण्डम् १९-५।) ऎऩ्गिऱ स्ववाक्यत्तिऩ् पडिये यङ्गु तुवक्कऱ्ऱुप्पोरुगैयाले प्रातिकूल्यवर्जनाभिसन्धि तोऱ्ऱिऱ्ऱु। ‘‘रावणो नाम दुर्वत्तः’’(रामायणम् युद्ध-काण्डम् १७-१०) ऎऩ्ऱु तुडङ्गि सर्वजित्ताऩ रावणऩोट्टै विरोधत्ताले ताम् पोक्कऱ्ऱु निऱ्किऱ निलैयैच् चॊल्लुगैयालुम्, पिऩ्बुम् ‘‘अनुजो रावणस्याहं तेन चास्म्यवमानितः । भवन्तं सर्वभूतानां शरण्यं शरणं गतः’’(रामायणम् युद्ध-काण्डम् १९-४) ऎऩ्गैयालुम् कार्पण्यञ्
११।१७ सॊल्लप्पट्टदु। अञ्जादे वन्दुगिट्टि ‘‘सर्वलोकशरण्याय राघवाय महात्मने’’(रामायणम् युद्ध-काण्डम् १७-१५।) ऎऩ्ऱु सॊल्लुम्बडि पण्णिऩ महाविश्वासम् ‘‘विभीषणो महाप्राज्ञः’’(रामायणम् युद्ध-काण्डम् १९-३५।) ऎऩ्ऱु कारणमुखत्ताले सॊल्लप्पट्टदु। प्राज्ञतैयै विशेषिक्किऱ महच्चब्दत्ताले विश्वासातिशयन्दाऩे विवक्षितमागवुमाम्। ‘‘राघवं शरणं गतः’’(रामायणम् युद्ध-काण्डम् १७-१४।) ऎऩ्गैयाले उपायवरणान्तर्नीतमाऩ गोप्तृत्ववरणञ्जॊल्लिऱ्ऱायिऱ्ऱु।
११।१८ उपायवरणशब्दत्ताले व्यञ्जितमागिऱवळवऩ्ऱिक्के ‘‘निवेदयत मां क्षिप्रं विभीषणमुपस्थितम्’’(रामायणम् युद्ध-काण्डम् १७-१५।) ऎऩ्गैयाले घटकपुरस्सरमाऩ आत्मनिक्षेपम् सॊल्लिऱ्ऱु। इप्प्रकरणत्तिले निवेदनशब्दम् विज्ञापनमात्रपरमाऩाल् निष्प्रयोजनम्।
११।१९ इप्पडि मऱ्ऱुमुळ्ळ प्रपत्तिप्रकरणङ्गळिलुम् लौकिकद्रव्यनिक्षेपङ्गळिलुम् संक्षेपविस्तरप्रक्रियैयाले यिव्वर्थङ्गळ् काणलाम्। ताऩ् रक्षिक्कमाट्टाद तॊरु वस्तुवै रक्षिक्कवल्लऩॊरुवऩ् पक्कलिले समर्पिक्कुम्बोदु ताऩवऩ्दिऱत्तिल् अनुकूलाभिसन्धियै युडैयऩाय् प्रतिकूलाभिसन्धियैत् तविर्न्दु इवऩ् रक्षिक्कवल्लऩ् अपेक्षित्ताल् रक्षिप्पदुञ् जॆय्युमॆऩ्ऱु तेऱित् ताऩ् रक्षित्तुक्कॊळ्ळमाट्टामैयै यऱिवित्तु नी रक्षिक्क
११।२० वेणुमॆऩ्ऱपेक्षित्तु रक्ष्यवस्तुवै यवऩ्बक्कलिले समर्पित्तु ताऩ् निर्भरऩाय् भयङ्गॆट्टु मार्बिले कैवैत्तुक्कॊण्डु किडन्दुऱङ्गक् काणा निऩ्ऱोमिऱे।
इक् कट्टळैयॆल्लाम् क्रियमाणार्थप्रकाशकमाऩ द्वयाख्यमन्त्रत्तिले अनुसन्धिक्कुम्बडि यॆङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; सार्वज्ञसर्वशक्तियुक्तऩाय्, कर्मानु-
११।२१ रूपफलप्रदऩाय्, सर्वोपकार निरपेक्षऩाय्, क्षुद्रदेवतैगळैप्पोले क्षिप्रकारि यऩ्ऱिक्के यिरुप्पाऩाय्, समाधिकदरिद्रऩाऩ सर्वेश्वरऩ् अनन्तापराधङ्गळै युडैयार्क्कु अभिगम्यऩागैयुम्, प्राप्तिविरोधियाऩ अनन्तापराधङ्गळैयु टैयार्क्कु अळविल्लाद फलत्तैत् तरुगैयुम्, अल्पव्यापारत्तुक्कुत् तरुगैयुम्, ताऴादे तरुगैयुम्, तरम्बारादे तरुगैयुङ्गूडुमो वॆऩ्गिऱ शङ्कैकळुक्कु निवर्तकङ्गळुमाय्, यथासंभवम् उपायत्वप्राप्यत्वोपयुक्तङ्
११।२२ कळुमायिरुन्दुळ्ळ पुरुषकारसम्बन्धगुणव्यापारप्रयोजन विशेषङ्गळागिऱ शेषियिऩुडैय आकारङ्गळैप् पॊदिन्दुगॊण्डिरुक्किऱ श्रीमच्छब्दत्तिलुम् नारायणशब्दत्तिलुम् आर्थमाग आनुकूल्यसङ्कल्पमुम् प्रातिकूल्यवर्जनमुम् अनुसन्धेय मागक्कडवदु।
इप्पडि विशिष्टऩाऩ स्वामियैक् काट्टुगिऱ शब्दङ्गळ् औचित्यत्ताले अवऩ् तिऱत्तिल् प्राप्तमाऩ अभिमतानुवर्तनसङ्कल्पत्तैयुम् अनभिमतनिवर्तनत्तैयुम् प्रकाशिप्पिक्किऩ्ऱऩ। इप्पुरुषकारादिगळञ्जुक्कुम् विशेषङ्गळावऩ:- मऱुक्कवॊण्णामैयुम्, ऒऴिक्कवॊऴियामैयुम्, निरुपाधिकमा
११।२३ कैयुम्, सहकारियैप् पार्त्तिरुक्कवेण्डामैयुम्, तण्णियराऩ पिऱरुडैय पेऱे तऩ्बेऱागैयुम्।
इव्विशेषङ्गळञ्जालुम् शङ्कापरिहारम् पिऱन्दबडि यॆङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्, सर्वज्ञऩाय् सर्वशक्तियायिरुन्दाऩेयागिलुम् मऱुक्क वॊण्णाद पुरुषकारविशेषत्ताले अन्तःपुरपरिजनविषयत्तिऱ्पोले अभिगन्तव्यताविरोधिकळाऩ अपराधङ्गळैयॆल्लाम् क्षमित्तु इवऱ्ऱिल् अविज्ञाता ऎऩ्ऩुम्बडि निऩ्ऱु अभिगन्तव्यऩाम्।
११।२४ कर्मानुरूपफलप्रदऩे यागिलुम् इप्प्रपत्तिरूपव्याजत्ताले प्रसन्नऩाय् स्वामित्वदासत्वसम्बन्धोपाधिकमाय् दायम् पोले स्वतः प्राप्तमाऩ अळविल्लाद फलत्तैयुन्दरुम्। अवाप्तसमस्तकामतैयाले सर्वोपकारनिरपेक्षऩेयागिलुम् अल्पव्याजत्ताले वशीकार्यऩाऩ सुजनसार्वभौमऩैप्पोले तऩ् निरुपाधिककारुण्यादिगळाले इवऩ् सॆय्गिऱ सिल्वाऩ व्यापारत्तैत् तऩक्कु परमोपकारमाग आदरित्तुक्कॊण्डु कृतज्ञऩाय् कार्यञ्जॆय्युम्।
११।२५ क्षुद्रदेवतैगळैप्पोले क्षिप्रकारियऩ्ऱागिलुम् मऱ्ऱुळ्ळ शास्त्रार्थङ्गळुक्कु विळम्बित्तु फलङ्गॊडुत्ताऩेयागिलुम् अनन्यशरणऩुडैय प्रपत्तिक्कु औदार्यादिगुणसहितमाय् सहकार्यन्तर निरपेक्षमाऩ तऩ् सङ्कल्पमात्रत्ताले काकविभीषणादिगळुक्कुप् पोले यिवऩ् कोलिऩ कालत्तिले अपेक्षितम्
११।२६ कॊडुक्कुम्। समाधिकदरिद्रऩेयागिलुम् स्वातन्त्र्यादिगुणविशिष्टऩाय् तऩ् प्रयोजनमाग आश्रितर्क्कु अपेक्षितञ्जॆय्गिऱाऩागैयाल् कोसलजनपदत्तिल् जन्तुक्कळुक्कुप्पोले कुमारऩोडॊक्क तिर्यक्काऩ किळिक्कुप्पालूट्टुङ्गणक्किले तरम्बारादे कॊडुक्कुम्। इप्पडि यथालोकम् पिऱन्द
११।२७ शङ्कैकळुक्कु यथालोकम् परिहारमुण्डागैयाले यथाशास्त्रम् प्रपत्ति अपेक्षितसाधन मागक् कुऱैयिल्लै।
इव्विशिष्टमाऩ पुरुषकारादिगळ् अञ्जैयुम् सदाचार्य कटाक्षविशेषत्ताले तॆळिन्दवऩुक्कल्लदु महाविश्वासम् पिऱवादु ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; ईश्वराभिमुखऩल्लामैयाले कर्मयोगादिगळुक्कु अनर्हऩाम्बडियाऩ महापराधङ्
११।२८ कळैयुडैयऩाय् ‘‘धिगशुचिमविनीतम्’’(आळवन्दार् स्तोत्तिरम् – ४७।) ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिऩ्बडिये ऎट्टवरिय फलत्तैक्कणिसिक्कुम्बडियाऩ चाफलत्तैयुमुडैयऩाय् इप्फलत्तुक्कनुष्ठिक्कप् पुगुगिऱवुपायम् कायक्लेशार्थव्ययकालदैर्घ्यादिगळॊऩ्ऱुम् वेण्डाददॊरु सकृदनुसन्धानमादल् समुदायज्ञानपूर्वकसकृदुक्तिमात्रमादलाय् इन्द लघुतरमाऩवुपायत्तैक्कॊण्डु अन्द गुरुतरमाऩ फलत्तैत्ताऩ् कोलिऩगालत्तिले पॆऱवासैप्पट्टु इप्फलत्तुक्कु ‘‘शुनामिव पुरोडाशः’’(पाद्म-संहिता चर्या-पादः १२-८३) ऎऩ्गिऱबडिये जन्मवृत्तादिगळाले ताऩ् अनर्हऩाय् वैत्तुत्
११।२९ तऩ् अनुबन्धिकळैयुङ्गॊण्डु इप्पेऱु पॆऱुवदाग ऒरुत्तऩुक्कु महाविश्वासम् पिऱक्कैयिल् अरुमैयै निऩैत्तु ‘कल ऎळ्गट्टुप् पोय्क् कल ऎण्णैयायिऱ्ऱु’ ऎऩ्ऱु ऎम्बाररुळिच्चॆय्दारिऱे।
इव्विडत्तिल् सर्वेश्वरऩुडैय परत्वमात्रत्तै यऱिन्दु अगलुगैयाले नराधमऩॆऩ्ऱु पेर्बॆऱ्ऱ पिऱन्दु कॆट्टाऩिऱ्काट्टिल् इडैच्चि
११।३० कळैप्पोले विवेकमिल्लैयेयागिलुम् सौलभ्यत्तैयऱिन्दु अन्नलऩुडैयॊरुवऩै नणुगुमवऩे परमास्तिकऩॆऩ्ऱु अप्पुळ्ळार रुळिच्चॆय्युम् पासुरम्।
इप्पडि पुरुषकारादिज्ञानत्ताले पिऱन्द विश्वासमहत्वमुम् विश्वासस्वरूपमुम् कार्पण्यमुम् ‘प्रपद्ये’ ऎऩ्गिऱ क्रियापदत्तिल् उपसर्गत्तिलुम् शरणशब्दोपश्लिष्टमाऩ
११।३१ धातुविलुम् उत्तमऩिलुमनुसन्धेयङ्गळ्। इदिलुत्तमऩिल् विवक्षितत्तै ‘‘अनन्य-शरणः’’(शरणागति-गद्यम्।) ऎऩ्ऱु गद्यत्तिले व्याख्यानम् पण्णिऩार्। इव्विडत्तिलुपायत्वा-ध्यवसायवाचकशब्दत्तिले गोप्तृत्ववरणमन्तर्नीतम्।
११।३२ ‘‘अहमस्म्यपराधानामालयोऽकिञ्चनोऽगतिः’’(अहिर्बुध्न्य-संहिता ३७-३०।) ‘‘त्वमेवोपायभूतो मे भवेति प्रार्थनामतिः । शरणागतिरित्युक्ता सा देवेऽस्मिन् प्रयुज्यताम्’’(अहिर्बुध्न्य-संहिता ३७-३१।) ऎऩ्ऱुम्, ‘‘उपाये गृहरक्षित्रोश्शब्दश्शरण-मित्ययम् । वर्तते सांप्रतं त्वेष उपायार्थैकवाचकः’’(अहिर्बुध्न्य-संहिता ३७-२९।) ऎऩ्ऱुञ्जॊल्लुगिऱबडिये उपाया-
११।३३ न्तराशक्तऩुक्कु सर्वेश्वरऩ् सर्वशास्त्रार्थसाधारणमाऩ रक्षकत्वमात्रत्तिले निऱ्कैयऩ्ऱिक्के स्वीकृतभरऩाय्क्कॊण्डु उपायान्तरस्थानत्तिले निवेशिक्कैयालुम् न्यस्तभरऩाऩ इव्वधिकारिक्कुप् पिऩ्बु अनन्योपायत्वम् निलै निऱ्कैक्कागवुम् उपायत्वाध्यावसायमिव्विडत्तिले विवक्षितमायिऱ्ऱु। उपायमॆऩ्ऱाल् ऒरु विरगु ऎऩ्ऱ मात्रमागैयाले यिव्वुपायत्वम् चेतनाचेतनसाधारणमायिरु
११।३४ क्कैयालुम्, ‘‘रक्षिष्यतीति विश्वासो गोप्तृत्ववरणं तथा’’(अहिर्बुध्न्य-संहिता ३७-१८।) ऎऩ्ऱुम्, ‘‘सर्वज्ञोऽपि हि विश्वेशस्सदा कारुणिकोऽपि सन् । संसारतन्त्रवाहित्वाद्रक्षापेक्षां प्रतीक्षते’’(लक्ष्मीतन्त्रम् १७-७८) ऎऩ्ऱुञ् जॊल्लुगिऱबडिये चेतनैकान्तमाऩ गोप्तृत्ववरणमनुसन्धेयमागैयालुम् गोप्तृ-त्ववरणमुमिङ्गे विवक्षितम्।
अदिल् शरणशब्दमॊरु प्रयोगत्तिले इरण्डर्थत्तै यभिधानम् पण्ण
११।३५ माट्टामैयाले यिव्वधिकारिक्कु असाधारणमाऩ उपायत्वाद्ध्यवसाय मिव् विडत्तिले शाब्दमाय् सर्वाधिकारिसाधारणमाऩ गोप्तृत्ववरणमार्थमागक्कडवदु।
अऱिवित्तऩरऩ्बरैयम्बऱैयुमुबायमिल्लात्
तुऱवित्तुऩियिऱ्ऱुणैयाम् परऩै वरिक्कुम् वगै
उऱवित्तऩैयिऩ्ऱियॊत्तारॆऩ निऩ्ऱ वुम्बरै नाम्
पिऱवित्तुयर् सॆगुवीरॆऩ्ऱिरक्कुम् पिऴैयऱवे। (१८ )
११।३६ प्रख्यातः पञ्चषाङ्गस्सकृदिति भगवच्छासनैरेष योग-
स्तत्र द्वाभ्यामपायाद्विरतिरनितरोपायतैकेन बोद्ध्या ।
एकेन स्वान्तदार्ढ्यं निजभरविषयेऽन्येन तत्साध्यतेच्छा
तत्त्वज्ञानप्रयुक्ता त्विह सपरिकरे तादधीन्यादिबुद्धिः ॥ २७ ॥
इति श्रीकवितार्किकसिंहस्य सर्वतन्त्रस्वतन्त्रस्य श्रीमद्वेङ्कटनाथस्य वेदान्ताचार्यस्य कृतिषु श्रीमद्रहस्यत्रयसारे परिकरविभागाधिकार एकादशः ॥