अदिगारम् ८ - शरण्य व्रद विशेष प्रगाशम्
“श्रुतिः स्मृतिः सदाचारः स्वस्य च प्रियमात्मनः । सम्यक् सङ्कल्पजः कामो धर्ममूलमिदं स्मृतम् ॥” ऎऩ्ऱु महर्षिकळ् सॊऩ्ऩ धर्मप्रमाणङ्गळ् ऐन्दिले नालै अरुळिच्चॆय्दु काट्टि, पञ्चमधर्मप्रमाणत्तै अरुळिच् चॆय्गिऱार् - सकृदेव प्रपन्नाय तवास्मीति च याचते । अभयं सर्वभूतेभ्यो ददाम्येतद्व्रतं मम ॥।
सकृत् - मऱ्ऱ उपायत्तिले आवृत्ति शास्त्रार्थमाऩाऱ्पोले काणुम् प्रपत्तियिल् अनावृत्ति शास्त्रार्थमायिरुक्कुम्बडि!
‘एव’कारत्ताले नैरपेक्ष्यम् सॊऩ्ऩबडि।
‘प्रपन्नाय, तवास्मिति च याचते’ ऎऩ्गिऱ इरण्डालुमाग गोप्तृत्ववरणमुम् आत्मनिक्षेपमुम् सॊऩ्ऩबडि।
‘प्रपन्नाय’ ऎऩ्ऱु मानसमाय् ‘याचते’ ऎऩ्ऱु वाचिकमागवुमाम्।
द्वयत्तिल् पोले अडैवे उपायत्तैयुम् फलत्तैयुम् सॊल्लुगिऱदागवुमाम्।
‘प्रपन्नाय’ ऎऩ्ऱु गोबलीवर्दन्यायत्ताले प्रयोजनान्तरपरऩैच् चॊल्लि ‘तवास्मीति च याचते’ ऎऩ्ऱु अनन्यप्रयोजनऩैच् चॊल्लुगिऱदागवुमाम्। “शरणं च प्रपन्नानां तवास्मीति च याचताम् । प्रसादं पितृहन्तॄणामपि कुर्वन्ति साधवः ॥” ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिलुम् इप्पडिये यथोचितविवक्षैयैक् कण्डुगॊळ्वदु।
“चतुर्विधा भजन्ते मां” ऎऩ्गिऱ उपासनम् पोले “तावदार्तिस्तथा वाञ्छा” इत्यादिप्रमाणङ्गळाले प्रपत्तियुम् सकलफलसाधनमायिरुक्कुम्।
‘अभयं’ ऎऩ्ऱु सङ्कोचाभावत्ताले सर्वभयाभावत्तैयुम् सॊल्लुगिऱदु।
‘सर्वभूतेभ्यः’ ऎऩ्गिऱ इत्तै पञ्चमी ऎऩ्ऱु सिलर् व्याख्यानम् पण्णिऩार्गळ्। सोमयाजियाण्डाऩ् उळ्ळिट्टार्गळ् चतुर्थी ऎऩ्ऱु निर्वहित्तार्गळ्। इरण्डु पक्षत्तिलुम् उळ्ळ गुणदोषतत्समाधानङ्गळै तत्तद्ग्रन्थङ्गळिले कण्डु कॊळ्वदु।
अदिल् पञ्चमीपक्षत्तिल् ‘प्रपन्नाय’ ऎऩ्गिऱ इदऱ्कु संकोचम् इल्लामैयाले प्रपत्तियिऩुडैय सर्वाधिकारत्वम् सिद्धिकुम्। चतुर्थीपक्षत्तिल् सर्वाधिकारत्वम् कण्ठोक्तमाम्।
पञ्चमीयाऩाल् ‘केवलरावणादिमात्रत्तैप् पऱ्ऱवऩ्ऱु, ब्रह्मरुद्रादिकळैयुम् नम्मैयुम्बऱ्ऱ भयम् इल्लादबडि पण्णुवोम्’ ऎऩ्ऱु अरुळिच्चॆय्दबडियाम्। चतुर्थीयाऩाल् विभीषणऩ् ऎऩ्ऱु निऩैक्क वेण्डा; रावणऩ्दाऩागिलुम् नाम् अवऩुक्कु अभयप्रदानम् पण्णुवोम् ऎऩ्ऱदाम्।
इप्पॊरुळ् कीऴिल् प्रकरणत्तिऱ्कुम् मेलिल् प्रकरणङ्गळिल् श्लोकङ्गळुक्कुम् सेरुम्। इन्द योजनैयिल् सर्वरैयुम् पऱ्ऱ भयाभावम् अर्थसिद्धम्।
निदानं सर्वभूतानाम् एकः कर्मफलप्रदः । इति पश्यन् कशातुल्यात् कुतश्चिन्न बिभेति हि ॥
सर्वापराधनिष्कृत्या प्रपत्त्या करुणानिधिम् । प्रसादयन् न हि पुनस्ततोऽपि भयमृच्छति ॥
अपायसंप्लवे भूयो यथार्हमनुशिष्यते । प्रायश्चित्तिरियं साऽत्र यत् पुनः शरणं व्रजेत् ॥
एतत् व्रतं – इदु सर्वप्रमाणानुमतमाय् तवऱिल् प्रत्यवायम् वरुम्बडियाऩ धर्म्यमाऩ सङ्कल्पम् काणुम्!
मम - नमक्कु सङ्कल्पम् नडत्तुगैक्कु विलक्काऩ अज्ञानाशक्तिकळ् ऒरुगालुम् वारा काणुम्। आगैयाल् विलक्कवॊण्णाद इव् व्रतत्तैप् परिवराऩ नीङ्गळुम् इसैन्दु रक्षियुङ्गळ् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
इच् श्लोकत्तिल् अरुळिच्चॆय्द प्रपत्तियिऩुडैय सर्वाधिकारत्वत्तै प्रकृतमाऩ रावणविभीषणोदाहरणत्तिले काट्टि ‘इवऩ् विभीषणऩागिलुम् रावणऩेयागिलुम् नाम् इवऩुक्कु अभयप्रदानम् पण्णिऩोम्। उम्मैयुम् मुदलिगळैयुम् पुरुषकारमागक् कॊण्डु नम्मै शरणागतऩाऩवऩै अमानवन्यायस्थराऩ नीरे नम्मोडे सेर्त्तु नमक्कु इप्पुरुषार्थत्तैत् तारीर्’ ऎऩ्ऱु सुहृत्पारतन्त्र्यम् तोऱ्ऱ अरुळिच्चॆय्गिऱार् - विभीषणो वा सुग्रीव यदि वा रावणः स्वयम् । आनयैनं हरिश्रेष्ठ दत्तमस्याभयं मया ॥।
नीङ्गळ् सॊल्लुगिऱाप् पोले विभीषणऩागवुमाम्। कपोतत्तिऩ् पेऱु नामुम् पॆऱवेण्डुमॆऩ्ऱु इरुक्किऱ नम्मुडैय मनोरथत्तिऩ्बडिये साक्षाद्रावणऩेयागवुमाम्।
अस्य - “राघवं शरणं गतः” ऎऩ्गिऱ अरुन्तुदोक्तियै नेर्न्द इवऩुक्कु ऎऩ्ऱबडि।
‘अस्य’ ऎऩ्गिऱ इदिले इवऩुडैय अनुबन्धिकळुम् अनुप्रविष्टर्। अनुबन्धिकळुडैय भयमुम् शमित्तलायिऱ्ऱु इवऩुक्कु अभयप्रदानम् पण्णिऱ्ऱावदु।
विभीषणाङ्गीकारत्तै इसैन्दु, मुदलिगळ् पक्कल् दाक्षिण्यम् कुलैयामैक्काग इवऩैच् चिऱिदु परीक्षित्तदागप् पण्णिक्कॊण्डालो ऎऩ्ऱु महाराजरुक्कुक् करुत्तागत् तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि उत्तरम् अरुळिच्चॆय्गिऱार्।
दत्तमस्याभयं मया - सत्यसङ्कल्पराऩ नाम् पण्डे शरणागतपरित्राणत्तै नमक्कु व्रतमाग सङ्कल्पित्तु वैत्तोम्। विभीषणऩुम् अव्वुपायम् अनुष्ठित्ताऩ्। आऩबिऩ्बु नाम् इवऩुक्कु अभयप्रदानम् पण्णिऩोमायिऱ्ऱु। इऩि इवऩुक्कु नम्मैप्पऱ्ऱप् परीक्षै ऎऩ्ऱु ऒरु भयस्थानत्तै उण्डाक्कि नमक्कु व्रतभङ्गम् पिऱप्पिक्कै अऴगिदो? ताङ्गळे तॆळियप् पुगुगिऱ मुदलिगळ् पक्कल् दाक्षिण्यभङ्गम् अऴगिदो ऎऩ्ऱु हरिश्रेष्ठऩाय् वानरराज्यत्तिऱ्कु मुडिसूडि महामनावायिरुक्किऱ नीर् इत्तै नॆञ्जिले उरैत्तुप् पारीर्।
‘आनयैनं’ ऎऩ्ऱदु कार्यत्तिल् तीर्वु इरुन्दबडि।
शरण्य व्रद विशेष प्रगाशम् ऎऩ्ऩुम् ऎट्टाम् अदिगारम् मुऱ्ऱिऱ्ऱु।