अदिगारम् ६ – शरण्य वैबव प्रगाशम्
इप्पडिप् पॆरुमाळ् अरुळिच्चॆय्द वार्त्तैयैक् केट्टु महाराजर् गूढहृदयऩाऩ राक्षसऩुडैय अनुप्रवेशत्ताले ऎऩ् विळैयप्पुगुगिऱदो? ऎऩ्ऱु पॆरुमाळ् पक्कल् परिवाले कलङ्गिप् पिऩ्बु “को नाम भवेत् तस्य यमेष न परित्यजेत् । ईदृशं व्यसनं प्राप्तं भ्रातरं यः परित्यजेत् ॥” ऎऩ्ऱु विभीषणदौर्जन्यादिकळैक् काट्टिप् पॆरुमाळै विलक्कप् पार्क्क, पॆरुमाळ् राजनीदिमर्यादैयाले उत्तरम् अरुळिच्चॆय्दार्।
पिऩ्ऩैयुम् महाराजर् ‘पॆरुमाळुडैय प्रपन्नपारतन्त्र्यकाष्ठैयालेयिऱे नाम् विण्णप्पम् सॆय्द वार्त्तै तिरुवुळ्ळत्तिल् पडादे इरुक्किऱदु’ ऎऩ्ऱु बुद्धिपण्णि, ‘ऒरु प्रबत्तिक्कु इरण्डु प्रबत्तियागप् पण्णुवोम्’ ऎऩ्ऱु इळैय पॆरुमाळैयुम् कूट्टिक् कॊण्डु तिरुवडिगळिले विऴुन्दु पॆरुमाळ् तिरुवुळ्ळत्तिले धरिक्क वेण्डुम् ऎऩ्ऱु पार्त्तु, ‘उम्मळविलऩ्ऱिक्के उमक्कुत् तोऴऩाऩ ऎऩ् विषयत्तिलुम् बहिश्चरप्राणभूतराऩ इळैय पॆरुमाळ् विषयत्तिलुम् इवऩ् प्रच्छन्नऩाय् निऩ्ऱु नलियुम् किडीर्। आगैयाल् इवऩ् वध्यऩ्’ ऎऩ्ऱु विण्णप्पम् सॆय्य, इत्तैक् केट्ट पिऩ् पॆरुमाळ् “सुग्रीवस्य तु तद्वाक्यं रामः श्रुत्वा विमृश्य च । ततः शुभतरं वाक्यमुवाच हरिपुङ्गवम् ॥” ऎऩ्गिऱबडिये कलक्कमडियाग महाराजर् इळैय पॆरुमाळैयुम् कूट्टिक्कॊण्डु पण्णिऩ शरणागतियिऱ् काट्टिलुम् तॆळिवडियाग वन्द विबीषणऩ् शरणागतियॊऩ्ऱुमे प्रबलम् ऎऩ्ऱु अऱुदियिट्टु, महाराजरुडैय अच्चम् तीरवेण्डुमॆऩ्ऱु पार्त्तरुळि, ‘तोऴऩारे! विबीषणऩ् दुष्टऩ् ऎऩ्ऱुम् अदुष्टऩ् ऎऩ्ऱुम् पण्णुगिऱ विचारम् ऎदऱ्काग? नम्मळविल् राक्षसऩॆऩ्गिऱविदु ऎऩ्ऩॆऩ्बदु? नम्मळविलादल् उम्मळविलादल् तम्बियळविलादल् इवऩ् ऒरु बाधकम् सॆय्गैक्कुप् प्रसङ्गमॆऩ्? नम्मुडैय पून्दोट्टत्तिल् जादिमात्रवानरङ्गळुक्कुम् इवऩ् ऒरु कुऱ्ऱम् सॆय्यवल्लऩो? नाम् निऩैत्तबोदु पिशासङ्गळ्, असुरर्गळ्, यक्षर्गळ्, पृथिवियिल् उळ्ळ राक्षसर्गळ् ऎल्लोरुम् तिरण्डु वन्दालुम् ऒरु अङ्गुळ्यग्रत्तिऱ्कुप् पऱ्ऱुमो? अञ्जलियागिऱ अस्त्रम् ऎडादार्क्कु नम्मै वॆल्ल विरगु उण्डो?’ ऎऩ्ऱु तम्मुडैय सर्वशक्तित्वत्तै वॆळियिट्टु महाराजरुडैय अच्चत्तैक् कऴिक्किऱार्। “सुदुष्टो वाऽप्यदुष्टो वा किमेष रजनीचरः । सूक्ष्ममप्यहितं कर्तुं ममाशक्तः कथञ्चन ॥ पिशाचान् दानवान् यक्षान् पृथिव्यां ये च राक्षसाः । अङ्गुळ्यग्रेण तान् हन्यामिच्छन् हरिगणेश्वर ॥”। पण्डु नाम् उमक्कुक् काट्टिऩ प्रभावत्तै वानर राज्यत्तिल् पुक्कवाऱे मऱन्दीरो? ‘महात्मने’ ऎऩ्ऱु विबीषणऩ् निऩैप्पित्तदुम् नॆञ्जिल् पट्टदिल्लैयो? ऎदिरिगळ् विरल् कव्वुम्बडि काणुम् नम्मुडैय ऒरु अङ्गुळ्यग्रव्यापारम्!’ नखङ्गळिऱे पॆरुमाळुक्कु नरसिम्हदशैयिल् श्रीबञ्जायुदङ्गळ्!
शरण्यत्वोपयुक्तमाग भगवच्छास्त्रङ्गळिलुम् अभियुक्तर् वाक्यङ्गळिलुम् “सर्वज्ञोऽपि हि विश्वेशः सदा कारुणिकोऽपि सन् ।” ऎऩ्ऱुम् “त्वद्ज्ञानशक्तिकरुणासु सतीषु” ऎऩ्ऱुम् संगृहीतमाऩ शरण्यगुणत्रयमुम् इप् प्रगरणत्तिले विवक्षिदम्। ऎङ्ङऩे ऎऩ्ऩिल् – अडियिले “अज्ञातं नास्ति ते किञ्चित्” ऎऩ्ऱु सर्वज्ञत्वम् सॊल्लिऱ्ऱु। मध्ये “मित्रभावेन संप्राप्तं न त्यजेयं कथञ्चन ।” ऎऩ्ऱु परमगारुणिगत्वम् सॊल्लिऱ्ऱु। इव्विडत्तिल् “अङ्गुल्यग्रेण तान् हन्यामिच्छन्” ऎऩ्ऱु सर्वशक्तित्वम् सॊल्लिऱ्ऱु।
इप्पडि मानुषभावत्तिले निऩ्ऱु रामशब्दम् ईररसुबडादबडि पण्णिऩ महावीरऩ् ऎऩ्ऩुम् सॆरुक्काले मदियामे पेसुगिऱाप् पोले तम्मुडैय ईश्वरत्व-रक्षकत्व-ज्ञापक-सर्वशक्तित्वत्ताले शरण्यत्वोपयुक्तसर्वगुणसंपूर्णतैयै अरुळिच्चॆय्दु महाराजप्रभृतिकळुडैय अच्चम् तीरुम्बडि पण्णियरुळिऩार्।
शरण्य वैबव प्रगाशम् ऎऩ्ऩुम् आऱाम् अदिगारम् मुऱ्ऱिऱ्ऱु।