अदिगारम् ५ – शरण्य शीलप्रगाशम्
इप्पडित् तऩ् अभिमतसिद्धिक्काग शरणागतऩाऩ श्री विबीषणाऴ्वाऩ् “सर्वलोकशरण्याय” ऎऩ्गिऱ अर्थत्तै “राघवाय महात्मने” ऎऩ्ऱु सौलभ्यत्तालुम् परत्वत्तालुम् साधिक्किऱाऩ्। तृणम् सुलभमेयागिलुम् ऒऩ्ऱुक्कु उऱुप्पल्लामैयाले अनादरणीयम्। सुमेरु आदरणीयमेयागिलुम् दुर्लभमागैयाले अनुपयुक्तम्। आगैयाले परत्वमुम् सौलभ्यमुम् अबेक्षिदम्।
सर्वलोकशरण्याय - उङ्गळुक्कुप्पोले ऎऩक्कुम् पॆरुमाळ् पक्कलिले कूऱु उण्डु ऎऩ्गिऱाऩ्। अङ्ङऩऩ्ऱिक्के यावऩॊरुवऩोडे ऒरु कुडल् तुवक्काले नाऩुम् कूड उङ्गळुक्कुक् कल्लुम् तडियुम् ऎडुक्कवेण्डुम्बडियायिरुक्किऱेऩ्। अप्पडि महापराधऩाऩ रावणऩ् तऩक्कुम् कूडप् पॆरुमाळ् शरण्यराय्क्किडिगोळ् इरुप्पदु! इप्पडिप् पॊदुवाऩ शरण्यविषयत्तिल् रुसियिल्लामैयाले तुरात्मावाऩ रावणऩ् तऩ् कूऱु इऴक्किऱाऩत्तऩै।
‘राघवाय’ ‘महात्मने’ ऎऩ्ऱु पदद्वयसमभिव्याहारत्ताले “निलै वरम्बिल पल पिऱप्पाय् ऒळिवरु मुऴुनलम्” ऎऩ्गिऱबडिये अवदारदशैयिले परदशैयिलुम् काट्टिल् अतिशयितमाऩ माहात्म्यत्तैच् चॊल्लुगिऱाऩ्।
राघवाय - पॆरुमाळुक्कु शरणागतरक्षणम् रघुमुदलागप् पोरुगिऱ कुलधर्ममऩ्ऱो?
महात्मने - कडलैक् कैयिट्टु इऱैत्तु मुडियवॊण्णादाप्पोले विशेषित्तुच् चॊल्लि मुडियवॊण्णादु इम् माहात्म्यम्। पॆरुमाळ् आश्रितरक्षणत्तिल् ऒरुप्पट्टाल्, आदित्यऩ् पुऱप्पट्टाल् इरुट्टुप् पिऩ् काणवॊण्णादाप्पोले वरत्ताले पूण्गट्टिवैक्किऱ बहुमुखराक्षसरैयुम् मुऩ्गाणवॊण्णादबडि इरुक्कुम् इम् माहात्म्यम्।
इव्ववदारदशैयिल् उण्डाऩ निरतिशयमाहात्म्यत्तैप् परदारदर्शनपराङ्मुखराऩ पॆरुमाळ् तिरुमुऩ्बे निऩ्ऱु “कथञ्चिदहमागतः” ऎऩ्गिऱबडिये ‘पॆण्णुडैयुडुत्तु उरुमाऱ्ऱि नाऩॊरुवऩुम् तप्पिप् पोन्देऩ्’ ऎऩ्ऱु रावणऩुक्कु जनस्थानवृत्तान्तत्तैच् चॊऩ्ऩ अगम्बनऩ् वाक्यत्ताले महर्षि वॆळियिट्टाऩ्। “असाध्यः कुपितो रामो विक्रमेण महायशाः । आपगायाः सुपूर्णाया वेगं परिहरेत् शरैः ॥ सतारग्रहनक्षत्रं नभश्चाप्यवसादयेत् । असौ रामस्तु मज्जन्तीं श्रीमानभ्युद्धरेत् महीम् ॥ भित्त्वा वेलां समुद्रस्य लोकानाप्लावयेदिमान् । वेगं वाऽपि समुद्रस्य वायुं वा विधमेत् शरैः ॥ संहृत्य वा पुनर्लोकान् विक्रमेण महायशाः । शक्तः स पुरुषव्याघ्रः स्रष्टुं पुनरिमाः प्रजाः ॥ न हि रामो दशग्रीव शक्यो जेतुं त्वया युधि । रक्षसां वाऽपि लोकेन स्वर्गः पापजनैरिव ॥” ऎऩ्गिऱबडिये रावणगोष्ट्टियिले अवऩुक्कु आप्तऩाऩवऩ् प्रसिद्धमाक्किऩ माहात्म्यम् इदु।
पॆरुमाळुडऩे पॊरुदु इळैत्तुक् कलङ्गिय रावणऩ् तॆळिन्दु तऩ् तेरै मीट्टुक् कॊण्डु पोऩ सारथियै वॆऱुत्तुच् चॊल्लुम् पोदुम् “शात्रोः प्रख्यातवीर्यस्य रञ्जनीयस्य विक्रमैः” ऎऩ्ऱु मेले इव्ववदार माहात्म्यत्तैच् चॊल्लक् कडवऩिऱे।
इप्पडि श्रीविबीषणाऴ्वाऩ् ‘महात्मने’ ऎऩ्ऱुम् ‘राघवाय’ ऎऩ्ऱुम् सुरुङ्गच् चॊऩ्ऩ परत्वमुम् सौलभ्यमुम् मेले मुदलिगळ् पासुरत्तालुम् वॆळियिडप्पट्टदु। ऎङ्ङऩे ऎऩ्ऩिल् “अज्ञातं नास्ति ते किञ्चित् त्रिषु लोकेषु राघव । आत्मानं पूजयन् राम पृच्छस्यस्मान् सुहृत्तया ॥” ऎऩ्ऱार्गळ्। इव्वर्त्तन्दऩ्ऩैये “त्वं हि सत्यव्रतः शूरो धार्मिको दृढविक्रमः । परीक्ष्यकारी स्मृतिमान् निसृष्टात्मा सुहृत्सु च ॥” ऎऩ्ऱु विवरित्तार्गळ्।
‘त्वं हि’ - ऎऩ्गिऱ इत्ताले मेल् सॊल्लप्पडुगिऱ कुणङ्गळुक्कॆल्लाम् अतिशयावहमाऩ स्वरूबवैलक्षण्यम् सॊल्लुगिऱदु। पॊऱ्ऱामरैप् पूविऩ् परिमळत्तिऱ्कु अल्लाद तामरैप्पूविऩ् परिमळत्तैक् काट्टिल् आश्रयवैलक्षण्यत्तालुम् अतिशयम् उण्डायिरुक्कुमिऱे। इव्वर्त्तत्तै “गुणायत्तं लोके गुणिषु हि मतं मङ्गळपदं विपर्यस्तं हस्तिक्षितिधरपते तत् त्वयि पुनः । गुणाः सत्यज्ञानप्रभृतय उत त्वद्गततया शुभीभूयं याता इति हि निरणैष्म श्रुतिवशात् ॥” ऎऩ्गिऱ श्लोकत्तिले उपपादित्तार्गळ्।
‘सत्यव्रतः’ – सर्वलोगशरण्यराऩ तेवरीरुडैय शरणागदरक्षणव्रदत्तै रावणबर्यन्दमाग ऎव्विषयत्तिले विलक्कलाम्?
‘शूरः’ - इव् व्रदत्तिऱ्कु विरोधिकळै यथार्हमागत् तेवरीर् अमोघङ्गळाऩ अम्बुगळालेयादल् उत्तरङ्गळालेयादल् वॆल्लुम् सेवगम् वेऱॊरुवरुक्कु उण्डो?
‘धार्मिकः’ - शरणागतरक्षणधर्मत्तिले निलैयुडैयीर् तेवरीरेयल्लरो?
‘दृढविक्रमः’ – आश्रिदार्त्तमाऩ तेवरीरुडैय पराक्रमत्तै विरोदिगळालेयादल् आश्रिदर् पक्कल् कुऱ्ऱम् काट्टुम् परिवरालेयादल् विलक्कप्पोमो?
‘परिक्ष्यकारी’ - सर्वज्ञराय् अष्टाङ्गैयाऩ बुद्धियाले आराय्न्दु सॆय्दरुळुम् कार्यङ्गळुक्कु अडियोङ्गळैक् केट्क वेण्डुवदुण्डो?
‘स्मृतिमान्’ - तेवरीर् वसिष्ठादिकळाऩ ज्ञानवृद्धर्गळुक्कु ‘रामगुरुक्कळ्’ ऎऩ्ऱु ऒरु तरम् कॊडुक्कैक्काग अवर्गळ्बक्कलिले केट्टरुळिऩ अर्त्तङ्गळिल् अवसरङ्गळिल् उदवाददु उण्डो?
‘स्मृतिमान्’ - “न स्मरत्यपकाराणां शतमप्यात्मवत्तया । कथंचिदुपकारेण कृतेनैकेन तुष्यति ॥” ऎऩ्ऩुम्बडियऩ्ऱो तेवरीरुडैय क्रुदज्ञदै इरुक्कुम्बडि।
“निसृष्टात्मा सुहृत्सु च” “वरद सकलमेतत् संश्रितार्थं चकर्थ” ऎऩ्ऩुम्बडि तेवरीरुडैय आत्मात्मीयङ्गळैयॆल्लाम् आश्रिदराऩ अडियोङ्गळ् इट्ट वऴक्काक्कियऩ्ऱो तेवरीर् वैप्पदु! आगैयाल् दाक्षिण्यपरतन्त्रराऩ तेवरीर् तिरुवुळ्ळत्ताले कोरिऩ कारियत्तैक् काबेयराऩ ऎङ्गळैयुम् इसैवित्तुक् कॊण्डु सॆय्दरुळुवदागवऩ्ऱो ऎङ्गळैक् केट्टरुळुगिऱदु!
इप्पडिप् पॆरुमाळैक् कॊण्डाडि, परिवाले कलङ्गिऩ अङ्गदशरभजाम्बवत्प्रभृतिकळाऩ मुदलिगळ् सिल हेत्वाभासङ्गळै हेदुक्कळागक् कॊण्डु विभीषणपरिग्रहत्तैक् कडुग इसैयादॊऴिय, तत्त्ववित्ताय् सन्मन्द्रियाऩ तिरुवडि अवर्गळ् सॊऩ्ऩ हेत्वाभासङ्गळै ऎल्लाम् प्रतिक्षेपित्तु सुपरिक्षितङ्गळाऩ निर्दोषगुणङ्गळाले श्रीविबीषणाऴ्वाऩ् परिग्राह्यऩ् ऎऩ्ऱु विण्णप्पम् सॆय्दाऩ्।
अव्वळविल् पॆरुमाळ् शरणागतऩै नलियच् चॊल्लुगिऱ तिरळिले ‘इवऩ् परिग्राह्यऩ्’ ऎऩ्ऱु सॊल्लुवारैयुम् पॆऱ्ऱोम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम् उगन्दु, “अथ रामः प्रसन्नात्मा श्रुत्वा वायुसुतस्य ह । प्रत्यभाषत दुर्धर्षः श्रुतवानात्मनि स्थितम् ॥” ऎऩ्गिऱबडिये अकम्पनीयमाऩ स्वमतत्तै अरुळिच्चॆय्यत् तॊडङ्गिऩार्। ‘विभीषणऩ् सदोषऩ्, आगैयाले शङ्कनीयऩ्’ ऎऩ्ऱ अङ्गदादिमतङ्गळुक्कुम् ‘इवऩ् निर्दोषऩ्, आगैयाल् परिग्राह्यऩ्’ ऎऩ्गिऱ तिरुवडि मदत्तिऱ्कुम् अविरुद्धमाग ‘सदोषऩेयागिलुम् शरणागतऩ् ऎऩ्ऱु पेरिट्टु वन्दवऩ् परिग्राह्यऩ्’ ऎऩ्ऱु ताम् अरुळिच् चॆय्यप्पुगुगिऱ मतम् अव्वोलक्कत्तिल् सर्वविरुद्धमागैयाले इत्तै ऎल्लारुम् कूड अनादरिप्पार्गळ् ऎऩ्ऱु पार्त्तरुळि “ममापि तु विवक्षाऽस्ति काचित् प्रति विभीषणम् । श्रुतमिच्छामि तत् सर्वं भवद्भिः श्रेयसि स्थितैः ॥” ऎऩ्ऱु ‘नम्मुडैय मदत्तै नामुम् सॊल्ल निऩैया निऩ्ऱोम्; अदऩुडैय अनुष्ठानम् पिऩ्बु पार्त्तुक्कॊळ्गिऱोम्। नमक्कुप् परिवराऩ नीङ्गळ् नाम् सॊल्लुगिऱ वाक्यत्तै विबीषणऩुडैय शरणागतिवाक्यम् पट्टदु पडुत्ति अनादरियादे केट्टुत् तर वेण्डुम्’ ऎऩ्ऱु इरन्दरुळिऩार्।
इप्पडि मुदलिगळ् सॆविदाऴ्क्कुम्बडि इरन्दु तम्मुडैय स्वभावम् सॊल्लुवारैप् पोले स्वसिद्धान्तत्तै समीसीनमाऩ हेदुवोडे सुरुङ्ग अरुळिच् चॆय्गिऱार्। “मित्रभावेन संप्राप्तं न त्यजेयं कथंचन । दोषो यद्यपि तस्य स्यात् सतामेतदगर्हितम् ॥”। पॆरुमाळ् तम्मुडैय सीर्मैयाले आश्रिदऩैत् तम्मोडु ऒक्कप् पार्त्तरुळि ‘शरणागतऩ्’ ऎऩ्ऱु पुल्लिदागच् चॊल्लमाट्टामल् ‘मित्रभावेन’ ऎऩ्ऱु अरुळिच्चॆय्गिऱार्। पॆरुमाळोडु तुल्यशीलैयाऩ पिराट्टियुम् “विदितः स हि धर्मज्ञः शरणागतवत्सलः । तेन मैत्री भवतु ते यदि जीवितुमिच्छसि ॥” ऎऩ्ऱु शरणागतिशब्दविषयत्तिले मैत्री ऎऩ्ऱु अरुळिच् चॆय्दाळिऱे।
‘मित्रभावेन’ – मित्रत्वेन; इत्ताल् इङ्गु आनुकूल्यसङ्कल्पादिपूर्वकमागप् पण्णिऩ आत्मरक्षाभरसमर्पणम् सूसिदमागिऱदु। अङ्ङऩऩ्ऱिक्के मित्रभावेनैयाल् ऎऩ्ऩवुमाम्। उळ्ळिल्लैयेयागिलुम् ‘शरणागतऩ्’ ऎऩ्ऱु पेरिट्टु वन्दारै नाम् विडमाट्टोम् ऎऩ्गिऱार्। इप्पडि व्याजमात्रसाबेक्षमाऩ पॆरुमाळ् तिरुवुळ्ळत्तै अडियॊऱ्ऱि “पापीयसोऽपि शरणागतिशब्दभाजो नोपेक्षणं मम तवोचितमीश्वरस्य । त्वद्ज्ञानशक्तिकरुणासु सतीषु नैव पापं पराक्रमितुमर्हति मामकीनम् ॥” ऎऩ्ऱु पूर्वर्गळ् विण्णप्पम् सॆय्दार्गळिऱे।
‘संप्राप्तम्’ - इवऩ् रावणग्राहगृहीतऩाय्क् कडलुक्कु अक्करैयिले निऩ्ऱु “राघवं शरणं गतः” ऎऩ्ऱाऩागिल् नाम् अदित्वरैयोडे वैनतेयगतियाले अक्करैक्के सॆल्लवेण्डियिरुक्क, नाम् इरुन्द इडत्तिले पङ्गोरुपरि गङ्गानिपतनन्यायत्ताले वन्द इवऩै नाम् विडुम्बडि ऎऩ्?
‘संप्राप्तम्’ - समयक् प्राप्तम्। इङ्गु सम्यक्त्वमावदु “त्यक्त्वा पुत्रांश्च दारांश्च”, “परित्यक्ता मया लङ्का मित्राणि च धनानि च । भवद्गतं मे राज्यं च जीवितं च सुखानि च ॥” ऎऩ्गिऱबडिये हेयोपादेयविभागम् पण्णि, कऴिक्कवेण्डुवदु कऴित्तु, कैक्कॊळ्ळवेण्डुवदु कैक्कॊण्डु, ‘शरणागतऩ्’ ऎऩ्गिऱ उक्ति मात्रमे पऱ्ऱासागप् पऱ्ऱि, अदिशङ्गै तीर्न्दु, अन्दरङ्गरैप् पुरुषगारमाग मुऩ्ऩिट्टुक्कॊण्डु वरुगै।
‘न त्यजेयम्’ - इवऩ् परित्याज्यऩो परिग्राह्यऩो ऎऩ्गिऱ मीमांसै ऎदऱ्कु उऱुप्पागिऱदु? ‘शरणागतऩ्’ ऎऩ्गिऱ शब्दत्तै नम् सॆविप्पडुत्तिऩवऩै नाम् विडवल्लोमो?
‘कथञ्चन’ - शरणागतऩुक्कु कुणङ्गळिल्लैयेयागिलुम्, दोषङ्गळ् प्रचुरङ्गळेयागिलुम्, इवऩैक् कैक्कॊळ्ळुगै परिवराऩार्क्कु अभिमतमऩ्ऱेयागिलुम्, इवऩैक् कैक्कॊण्डाल् मेल् दृष्टादृष्टप्रत्यवायसहस्रम् उण्डेयागिलुम्, ऒरु पडिक्कुम् नाम् इवऩै विडमाट्टोम्।
इश्शोलोगत्तिल् पूर्वार्धत्ताले “सन्धाम्” इत्यादियाऩ श्रुतिवाक्यम् उपबृंहितमायिऱ्ऱु। ‘उऩ्ऩुडैयवऩ् नाऩ्, उऩक्के भरम्’ ऎऩ्ऱु ऒरुगाल् उऱवु पण्णुवदडियाग ऒरु कालत्तिलुम् इवऩै सर्वेश्वरऩ् विडाऩ् ऎऩ्ऱिऱे इश्श्रुतियिऩ् पॊरुळ्!
इप्पडि ऒरुबडियालुम् शरणागतऩैत् ताम् विडमाट्टाद स्वभावत्तै अरुळिच्चॆय्दु मुदलिगळ् विण्णप्पम् सॆय्द परित्याज्यताहेतुक्कळाऩ दोषङ्गळुक्कु साध्यत्तोडु व्याप्ति इल्लामैयाले अवै उण्डेयागिलुम् अकिञ्चित्करम् ऎऩ्गिऱ तिरुवुळ्ळत्ताले अवर्गळ् शङ्गित्त तोषङ्गळुडैय स्वरूपसद्भावत्तै इसैगिऱार्।
‘दोषो यद्यपि तस्य स्यात्’ - इव्विडत्तिल् अभ्यनुज्ञै तोऱ्ऱुगैक्कागवादल्, संभावनैयैप् पऱ्ऱवादल्, दुष्टऩैयुम् शरणागतशब्दमात्रत्ताले परिग्रहित्तार् ऎऩ्गिऱ महागुणसिद्ध्यर्थमाग दोषप्रार्थनैयैप् पऱ्ऱवादल् ‘स्यात्’ ऎऩ्गिऱार्। ‘दोषः’ ऎऩ्गिऱ सामान्यनिर्देशत्तिऱ्कु नीङ्गळ् सॊऩ्ऩ तोषङ्गळागवुमाम्, नीङ्गळ् सॊल्लाद साक्षात् रावणादिगतदोषान्तरङ्गळागवुमाम् ऎऩ्ऱु करुत्तु। इत् दोषङ्गळॆल्लाम् परित्याज्यताहेतुक्कळावदु शरणागतव्यतिरिक्तविषयत्तिले ऎऩ्ऱु ‘तस्य स्यात्’ ऎऩ्गिऱ सर्वलोगशरण्यराऩ पॆरुमाळुक्कुत् तिरुवुळ्ळम्। आगैयालेयिऱे “यदि वा रावणः स्वयम्” ऎऩ्ऱुम्, रावणऩ् तऩ्ऩैक् कुऱित्तुम् “न चेत् शरणमभ्येषि” ऎऩ्ऱुम् अरुळिच्चॆय्गिऱदु।
‘तेवरीर् आर्द्रस्वभावरागैयाले दुष्टपरिग्रहम् पण्णिऩाल् नाट्टिले शिष्टगर्है पिऱवादो?’ ऎऩ्ऱु मुदलिगळुक्कुक् करुत्ताग अदऱ्कुम् उत्तरम् अरुळिच् चॆय्गिऱार् – सताम् एतत् अगर्हितम्।
अगर्हितम् - गर्हितात् अन्यत् पूजितम् ऎऩ्ऱबडि। “नाम् शरणागतऩै दोषम् पारादे परिग्रहित्ताल् ‘वध्यऩेयागिलुम् शरणागतऩै अऴियक् कॊडुक्कलागादु’ ऎऩ्गिऱ श्रुत्यर्थत्तै अऱिन्दु अनुष्टित्तुप् पोरुगिऱ वसिष्ठभगवाऩ्, विश्वामित्रभगनाऩ् उळ्ळिट्ट सत्तुक्कळ् ‘नाम् पण्णिऩ धर्मोपदेशम् फलित्तदु’ ऎऩ्ऱु कॊण्डाडुम्बडियाम्। नीङ्गळ् सॊल्लुगिऱबडिये केट्टु नाम् कैविट्टाल् अवर्गळ् नम्मै गर्हिक्कुम्बडियाम्। आगैयाल् नमक्कुक् कार्यम् तप्पामैक्कु नीदि सॊल्लप् परिवुम् निरप्पमुमुडैय नीङ्गळ् वसिष्ठ-विश्वामित्र-बृहस्पति-रघु-शिबिप्रभृतिकळाऩ सत्तुक्कळुम् नॆञ्जाऱल् पडामे नम् स्वभावत्तैयुम् कुलैयादे नम्मैप् पॆऱप् पारुङ्गळ्” ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
शरण्य शीलप्रगाशम् ऎऩ्ऩुम् ऐन्दाम् अदिगारम् मुऱ्ऱिऱ्ऱु।