अदिगारम् ४ – प्रगरण तात्पर्य निर्णयम्
इप्पडि शरणागतिवेदोपनिषत्ताऩ इव्वभयप्रदानप्रकरणत्तिले “परमापद्गतस्यापि धर्मे मम मतिर्भवेत्” ऎऩ्ऱु प्रह्माविऩ् पक्कलिले वरम् वेण्डिक्कॊण्डु “धर्मिष्ठस्त्वं यथा वत्स तथा चैतद्भविष्याति” ऎऩ्ऱु वरम् पॆऱ्ऱ श्री विबीषणाऴ्वाऩ् शरणागदि तर्मत्तैप् परिग्रहित्तु अनुष्ठिक्कैयालुम् पिऩ्बु पॆरुमाळैयुम् कूड अनुष्ठिप्पिक्कैयालुम् शरणागदि परमदर्मम् ऎऩ्ऩुम् इडम् शिष्टाचारत्ताले स्थापितम्।
इप्प्रकरणत्तिल् मुऩ्बे पल सर्गङ्गळाले ‘रजस् तम: प्रक्रुदिगळाय् इरुप्पार्क्कु सत्त्वप्रक्रुदिगळायिरुप्पार् हिदम् सॊऩ्ऩालुम् पगवत् विषयत्तिल् आभिमुख्यम् कूडादु’ ऎऩ्ऩुमिडम् सॊल्लिऱ्ऱु। सत्त्वोत्तरऩाऩ श्री विबीषणाऴ्वाऩ् शरणागदऩाय् वरुगिऱबोदु अवऩ् विषयत्तिले देवतावतारराऩ श्री वाऩर वीरर्गळाले विघ्नम् प्रसक्तमाऩबडि सॊल्लुगैयाले “श्रूयते किल गोविन्दे भक्तिमुद्वहतां नृणाम् । संसारन्यूनताभीताः त्रिदशाः परिपन्थिनः ॥” ऎऩ्गिऱबडिये भगवत्-विषयत्तिले अभिमुखरावारैत् तङ्गळ् कुडिमक्कळ् तप्पिप् पोगिऱार्गळ् ऎऩ्ऱु निऩैत्तु तेवर्गळ् विलक्कुवार्गळ् ऎऩ्ऩुमिडमुम्, इप्पडि विघ्नङ्गळ् वन्दालुम् शुद्धभावराय् अनन्यराय् वन्दु अडैन्दवर्गळै “संकल्पादेव भगवान् तत्त्वतो भावितात्मनाम् । व्रतान्तमखिलं कालं सेचयत्यमृतेन तु ॥” ऎऩ्ऱुम् “प्रपित्तकालादारभ्य त्वात्मलाभावसानिकम् । यत्रावकाशो विघ्नानां विद्यते न कदाचन ॥” ऎऩ्ऱुम् सात्वत-पौष्करादिकळिले सॊल्लुगिऱबडिये पॆरुमाळ् तामे ऎल्लाविघ्नङ्गळैयुम् शमिप्पित्तु अडिमै कॊळ्ळुवार् ऎऩ्ऩुमिडमुम् वॆळियिडप्पट्टदु।
सर्वज्ञसंहितादिकळिल् सॊऩ्ऩ आनुगूल्यसङ्गल्बादिगळुम् अडङ्ग इप् प्रगरणत्तिले काणलाम्। ऎङ्ङ्ऩे ऎऩ्ऩिल् –
अडियिले रावणादिगळुक्कुम्गूड हिदोबदेशम् पण्णुगैयालुम्, तूदऩाय्च् चॆऩ्ऱ तिरुवडि दुष्प्रकृतियाऩ रावणऩ् अशक्यम् ऎऩ्ऱु अऱियादे नलिय निऩैक्क अत्तै विलक्कुगैयालुम्, पिऱवि उऱवैयुम् पॆरिय ऐश्वर्यत्तैयुम् पुत्र दारादिकळैयुम् अनादरित्तु प्रातिकूल्यवर्जनम् पण्णुगैयालुम् आनुगूल्य सङ्गल्बमुम् प्रादिगूल्य वर्जनमुम् सूसिदमायिऱ्ऱु।
पॆरुमाळ् सर्वलोग शरण्यऩ् ऎऩ्गिऱ व्यवसायत्तालुम् “आजगाम मुहूर्तेन यत्र रामः सलक्ष्मणः” ऎऩ्गिऱबडिये अञ्ज वेण्डुम् प्रदेशत्तिले अशङ्कितमागत् तऩ् निलमाग निऩैत्तु वरुगैयालुम् रक्षिष्यतीति विश्वासम् काट्टप्पट्टदु। “राघवं शरणं गत:” ऎऩ्गिऱ उपायवरणवाक्यसामर्थ्यत्ताले गोप्तृत्ववरणम् सॊल्लिऱ्ऱु।
उपायान्तरस्थाननिवेशपरमाऩ शरण शप्तत्ताले व्यञ्जितमाय् रक्षाभरसमर्पणप्रधानमाऩ आत्मनिक्षेपमुम् “सर्वलोकशरण्याय राघवाय महात्मने । निवेदयत मां क्षिप्रं विभीषणमुपस्थितम् ॥” ऎऩ्ऱु अन्दरङ्गरायिरुप्पारै मुऩ्ऩिलैयागक् कॊण्डु विशदमागच् चॊल्लप्पट्टदु।
इव्विडत्तिल् पॆरुमाळुम् इळैय पॆरुमाळुम् मुदलिगळुम् केट्कुम्बडि किट्टवन्दु “प्रणादश्च महानेषः” ऎऩ्गिऱबडिये कूप्पिडुगिऱवऩागैयाले, ‘पॆरुमाळुक्कु अऱिवियुङ्गळ्’ ऎऩ्गै विवक्षिदमऩ्ऱु। “सख्यमात्मनिवेदनम्” “किंकरोऽस्मीति चात्मानं देवायैवं निवेदयेत्” इत्यादिकळिऱ्पडिये “निवेदयत माम्” ऎऩ्ऱदु ऎऩ्ऩै समर्प्पियुङ्गळ् ऎऩ्ऱबडि।
“रावणो नाम दुर्वृत्त:” ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि “सोऽहं परुषितस्तेन दासवच्चावमानितः” ऎऩ्ऱदु इऱुदियाग दुष्प्रकृतियाऩ रावणऩुक्कुत् ताऩ् हितोपदेशम् पण्णिप् पाऴुक्कु नीरिऱैत्तुप् परिभूतऩाऩ पडि सॊल्लुगैयालुम्, “स्वरेण महता महान्” ऎऩ्गिऱ आर्त्तस्वरत्तालुम् “निवेदयत मां क्षिप्रं” ऎऩ्गिऱ त्वरातिशयत्तालुम् “प्रणादश्च महानेषः ततोऽस्य भयमागतम्” ऎऩ्गिऱ सर्वज्ञऩाऩ शरण्यऩुडैय वाक्यत्तालुम् कार्प्पण्यम् सॊल्लप्पट्टदु।
आग इप्पडि आनुकूल्यसङ्कल्पादियुक्तैयाय् परिपूर्णैयाय् द्वयत्तिल् पूर्वखण्डत्तिले सॊल्लप्पडुगिऱ स्वरक्षाभरसमर्पणात्मिकैयाऩ प्रबत्तियै सर्वावस्थैयिलुम् धर्मसारत्तिले निलै कुलैयाद श्रीविबीषणाऴ्वाऩ् अनुष्टित्ताऩ्।
अदऱ्कु अवऩ् फलमागक् कोरिऱ्ऱु ऎऩ्ऩॆऩ्ऩिल्, आपातरसिगरायिरुप्पार् लङ्गैश्वर्यम् ऎऩ्ऱिरुप्पार्गळ्। श्रीविबीषणाऴ्वाऩ् करुत्तै अडियॊऱ्ऱिऩाल् शरण्यऩाऩ पॆरुमाळ् तिरुवडिगळिल् कैङ्गर्यमे फलमायिरुक्कुम्। अदु ऎङ्ङऩे ऎऩ्ऩिल् शरणागदि कालन्दऩ्ऩिले “त्यक्त्वा पुत्रांश्च दारांश्च राघवं शरणं गतः” ऎऩ्ऱु इदरविषयङ्गळिले नैराश्यत्तैत् ताऩे कण्ठोक्ति पण्णुगैयालुम्, पिऩ्बु पॆरुमाळुक्कु विण्णप्पम् सॆय्गिऱबोदुम् “परित्यक्ता मया लङ्का मित्राणि च धनानि च । भवद्गतं मे राज्यं च जीवितं च सुखानि च ॥” ऎऩ्ऱु लङ्गैश्वर्यादिगळै अडैय विट्टु ऎल्लाप् पुरुषार्थमुमाऩ तेवरीर् तिरुवडिगळैप् पऱ्ऱिऩेऩ् ऎऩ्ऱु विण्णप्पम् सॆय्गैयालुम् इवऩ् अनन्यप्रयोजनऩाऩ अधिकारि ऎऩ्ऩुमिडम् सुव्यक्तम्।
आऩ पिऩ्बु “राज्यं प्रार्थयमानस्तु बुद्धिपूर्वमिहागतः” ऎऩ्गिऱ तिरुवडिवाक्यमुम्, “न वयं तत्कुलीनाश्च राज्यकाङ्क्षी च राक्षसः” ऎऩ्ऱु पॆरुमाळ् अरुळिच्चॆय्द वार्त्तैयुम् रामबक्तियाले कलङ्गिऩ महाराजरुडैय किळर्त्तियै अडक्कुगैक्कु ईडाग नीदि शास्त्रङ्गळिले सॊल्लुम् राजव्रुत्तान्दक् कट्टळैयैक् काट्टिऩबडियामत्तऩै। तिरुवडियुम् पॆरुमाळुम् अरुळिच् चॆय्द पासुरमुम् श्रीविबीषणाऴ्वाऩ् तऩ् पासुरमुम् विरोदित्ताल् अन्दरङ्गन्यायत्ताले तऩ् पासुरमे प्रबलमागक् कडवदु।
अङ्ङऩेयागिल् “अहं हत्वा दशग्रीवं सप्रहस्तं सबान्धवम् । राजानं त्वां करिष्यामि सत्यमेतत् ब्रवीमि ते ॥” ऎऩ्ऱु रावणऩैक् कॊऩ्ऱु उम्मै राज्यत्तिले मुडिसूट्टक् कडवोम् ऎऩ्ऱु पॆरुमाळ् अरुळिच् चॆय्वाऩेऩ्? ऎऩ्ऩिल्, अदुवुम् “शरीरारोग्यमर्थांश्च भोगांश्चैवानुषङ्गिकान् । ददाति ध्यायिनां नित्यमपवर्गप्रदो हरिः ॥” ऎऩ्गिऱ न्यायत्ताले अडङ्गाद शरण्य-प्रीदिक्कुप् पोक्कु वीडाऩ आनुषङ्गिकभोगप्रदानम् ऎऩ्ऱु कॊळ्ळ प्राप्तम्। आगैयालेयऩ्ऱो “मुडिसूट्टक् कडवोम्” ऎऩ्ऱु अरुळिच् चॆय्द पॆरुमाळुक्कु अदऱ्कु ऒरु मऱुमाऱ्ऱम्” विण्णप्पम् सॆय्यादे, “राक्षसानां वधे साह्यं लङ्कायाश्च प्रधर्षणे। करिष्यामि यथाप्राणं प्रवेक्ष्यामि च वाहिनीम् ॥” ऎऩ्ऱु सर्व-निरबेक्षराऩ तिरुवडियैप् पोले अवसरोचितमान अडिमै सॆय्यक् कडवेऩ् ऎऩ्ऱु श्रीविबीषणाऴ्वाऩ् विण्णप्पम् सॆय्ददु। इवऩ् धार्मिकत्वत्तै वरमाग वेण्डिक् कॊळ्ळ, प्रीदऩाऩ प्रह्मा अमरत्वत्तैयुम् कूडक् कॊडुत्ताऱ्पोले अडिमै सॆय्य वेण्डिक्कॊण्ड श्रीविबीषणाऴ्वाऩुक्कुप् पॆरुमाळ् अडिमैक्कु उऱुप्पाऩ ऐश्वर्यत्तैयुम् कॊडुत्तार्।
आगैयाले तिरुवडिनिलैयै मुऩ्ऩिट्टु श्रीबरदाऴ्वाऩ् नाट्टिलुळ्ळारै नियमित्तिरुन्दाऱ् पोले धर्मसंस्थापनार्थमाग अवदीर्णराऩ पॆरुमाळुडैय नियोगत्ताले मट्टुप्पडाद राक्षसरै वऴिप्पडुत्ति नडत्तुगैक्काग श्रीविबीषणाऴ्वाऩ् राज्यत्तै इसैगैयाल्, इदुवुम् आज्ञानुपालनमागैयाले कैङ्गर्य कोडियिले अन्वयित्तदु।
इवर् तमक्कु इसैविऩ्ऱिक्के इरुक्क, पॆरुमाळुडैय अनतिलङ्घनीयमाऩ शपथपूर्वकशासनत्ताले राज्यम् पण्णिऩार् ऎऩ्ऩुमिडम् पॆरुमाळ् तऩ्ऩुडैच् चोदिक्कु ऎऴुन्दरुळुगिऱ पोदु विडैगॊडुत्त पासुरत्ताले वॆळियिडप्पट्टदु। “यावत् प्रजा धरिष्यन्ति तावत् त्वं वै विभीषण । राक्षसेन्द्र महावीर्य लङ्कास्थः त्वं धरिष्यसि ॥ शाशितस्त्वं सखित्वेन कार्यं ते मम शासनम् । प्रजाः संरक्ष धर्मेण नोत्तरं वक्तुमर्हसि ॥” ऎऩ्ऱु मिऱुक्कोडेयिऱे पॆरुमाळ् इवरै राज्यत्तिले इरुक्क इसैवित्तदु। इप्पडि इवऩ् अनन्यप्रयोऐनऩागैयालेयिऱे इवऩुक्कुत् तम्मिलुम् सीरिय कोयिल् आऴ्वारै ऎऴुन्दरुळुवित्तुक् कॊडुत्तदु।
इप्पडियऩ्ऱिक्के आपातप्रतीतिपक्षत्ताले इवऩ् ऐश्वर्यार्त्तियाऩालुम् “मित्रभावेव संप्राप्तं न त्यजेयं कथंचन” “अभयं सर्वभूतेभ्यो ददाम्येतत् व्रतं मम” ऎऩ्गिऱ पॊदुवाऩ पासुरङ्गळाले शरण्याभिप्रायत्तैप् पार्त्ताल् प्रबत्तियाऩदु सामान्येन मोक्षपर्यन्त-सकल-पुरुषार्थ-साधनम् ऎऩ्ऩुमिडम् तॆळियलाम्।
प्रगरणदात्पर्य निर्णयम् ऎऩ्ऩुम् नाऩ्गाम् अदिगारम् मुऱ्ऱिऱ्ऱु।