अदिगारम् २ – परदत्त्व निर्णयम्
इप्पडि इप्प्रबन्धत्तिल् पण्णुगिऱ बहुविधङ्गळाऩ वेदोपबृंहणङ्गळिल् प्रधानमाऩ उपबृंहणम् श्वेताश्वतरादिकळिल् सॊल्लुगिऱ सर्वशरण्यबरदत्त्वविषयमायुम्, सर्वाधिकारमाऩ शरणागतिरूपपरमहितविषयमायुम् इरण्डु वगैयायिरुक्कुम्।
अदिल् सर्वशरण्यमाऩ परदत्त्वत्तै निष्कर्षिक्कुम् इडत्तिल् सर्वेश्वरऩैप् पऱ्ऱ(ऱि) ‘समर्’ ऎऩ्ऱुम्, ‘एगर्’ ऎऩ्ऱुम्, ‘अधिकर्’ ऎऩ्ऱुम् शङ्कितरायिरुप्पार् इरुवरुण्डु। अवर्गळ् यार् ऎऩ्ऩिल् – सर्वेश्वरऩुडैय मगऩुम्, पेरऩुम्। अवर्गळिल् पेरऩाऩ रुत्रऩिऱ्काट्टिल् सर्वेश्वरऩ् अधिकऩ् ऎऩ्ऩुमिडत्तै “जृम्भितं तद्धनुः दृष्ट्वा शैवं विष्णुपराक्रमैः । अधिकं मेनिरे विष्णुं देवाः सर्षिगणाः तदा ॥” ऎऩ्ऱु श्रीबरशुराम वाक्यत्ताले वॆळियिट्टाऩ्। रावणवधानन्तरम् तेवर्गळ् पॆरुमाळै स्तोत्रम् पण्णुगिऱ पोदु ब्रह्मादिसर्वदेवर्गळुडैय “कर्ता सर्वस्य लोकस्य श्रेष्ठो ज्ञानवतां वरः । उपेक्षसे कथं सीतां पतन्तीं हव्यवहने ॥ कथं देवगणश्रेष्ठमात्मानं नावबुध्यसे । उपेक्षसे च वैदेहीं मानुषः प्राकृतो यथा ॥” ऎऩ्गिऱ वाक्यत्ताले पॆरुमाळुडैय सर्वस्मात् परत्वत्तै स्थापित्ताऩ्।
अनन्तरम् तेवर्गळ् तविर प्रह्मा तऩित्तु स्तोत्रम् पण्णुगिऱ इडत्तिलुम् ऎदिरिगैयाले विडुदीट्टाऩ कणक्किले “अक्षरं ब्रह्म सत्यं च” ऎऩ्ऱु सर्वविलक्षणमाऩ परप्रह्मम् पॆरुमाळ् ऎऩ्ऩुम् इडत्तैयुम्, “त्वं त्रयाणां हि लोकानामादिकर्ता स्वयं प्रभुः” ऎऩ्ऱु प्रह्मलक्षणमाऩ जगत्कारणत्वत्तैयुम्, “जगत् सर्वं शरीरं ते” ऎऩ्ऱु सर्वशरीरत्वत्तैयुम्, “अहं ते हृदयं राम जिह्वा देवी सरस्वती” इत्यादिकळाले श्रौतप्रयोगत्तिल् पुत्रपरमाऩ ‘हृदय’शब्दत्ताले प्रह्माविऩुडैय कार्यत्वत्तैयुम्, मऱ्ऱुमुळ्ळ तेवदैगळॆल्लाम् विभूत्येकदेशमाऩ पडियैयुम्, “शरण्यं शरणं च त्वामाहुः दिव्या महर्षयः” ऎऩ्ऱु सर्वशरण्यत्वत्तैयुम् पेसिऩाऩ्।
‘यावऩॊरुवऩ् प्रह्मावै मुऱ्पड स्रुष्टिक्किऱाऩ्’ ऎऩ्ऱु श्वेताश्वतरोपनिषत्तिले अधीतमाऩ अर्त्तत्तै उत्तर श्रीरामायणत्तिले प्रह्मा तऩ्ऩुडैय वाक्यत्ताले पेसिऩाऩ्। ऎङ्ङऩे ऎऩ्ऩिल् - “समयस्ते कृतः सौम्य स्वान् लोकान् परिरक्षितुम् । संक्षिप्य च पुरा लेकान् मायया स्वयमेव हि । महार्णवे शयानोऽप्सु मां त्वं पूर्वमजीजनः ॥” ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि, “पद्मे दिव्येऽर्कसंकाशे नाभ्यामुत्पाद्य मामपि । प्राजापत्यं त्वया कर्म सर्वं मयि निवेशितम् ॥ सोऽहं सन्न्यस्तभारो हि त्वामुपासे जगत्पतिम् । रक्षां विधत्स्व भूतेषु मम तेजस्करो भवान् ॥ ततस्त्वमपि दुर्धर्षात् तस्मात् भावात् सनातनात् । रक्षार्थं सर्वभूतानां विष्णुत्वमुपजग्मिवान् ॥ अदित्यां वीर्यवान् पुत्रो भ्रातॄणां हर्षवर्धनः । समुत्पन्नेषु कृत्येषु लोकस्यार्थाय कल्पसे ॥ स त्वं वित्रास्यमानासु प्रजासु जगतोऽधुना । रावणस्य वधाकाङ्क्षी मानुषेषु मनोऽदधाः ॥” ऎऩ्ऱु सर्वेश्वरऩ् परम कारणमाऩबडियैयुम्, ताऩ् अवऩुक्कुक् कार्यभूतऩुमाय् परदन्द्रऩुमाय् तदधीनपदलाभऩुमाय् इरुन्दबडियैयुम्, तङ्गळ् नडुवुम्, राजवम्शत्तिल् नडुवुम्, सर्वेश्वरऩ् मत्स्यादिकळुडैय मध्यत्तिले पोले स्वेच्छैयाले अवदरिक्किऱाऩ् ऎऩ्ऩुम् इडत्तैयुम् प्रह्मा विण्णप्पम् सॆय्दाऩ्।
तऩ्ऩुडैच् चोदिक्कु ऎऴुन्दरुळुगिऱबोदुम् “आगच्छ विष्णो भद्रं ते दिष्ट्या प्राप्तोऽसि राघव । भ्रातृभिः सह देवाभैः प्रविशस्व स्वकां तनुम् ॥ वैष्णवीं तां महतेजः तद्वाकाशं सनातनम् । त्वं हि लोकपतिः देव न त्वां केचन जानते ॥ ऋते मायां विशालाक्षीं तव पूर्वपरिग्रहाम् । यामिच्छसि महातेजः तां तनुं प्रविश स्वयम् ॥” ऎऩ्ऱु विण्णप्पम् सॆय्दाऩ्।
इप्पडिगळाल् प्रह्मादिगळुक्कुम्गूड शरण्यमाय्प् परमगारणमाऩ परतत्त्वत्तै प्रतिपादिक्किऱ वेदभागङ्गळुक्कु उपबृंहणम् पण्णिऩाऩ्।
परदत्त्व निर्णयम् ऎऩ्ऩुम् इरण्डाम् अदिगारम् मुऱ्ऱिऱ्ऱु।