१५२ आत्मत्वोबासऩादिगरणम्
४७२ (सू) आत्मेदि तूबगच्चन्दि क्राहयन्दि स।
उबासऩविषयऩाऩ परमबुरुषऩै तऩ् अन्दर्यामियॆऩ्ऱु उबासिक्कवेण्डुमॆऩ्ऱु समर्त्तिक्किऱार् ऎऩ्ऱु सङ्गदि। ब्रह्मम् उबासगऩाल् तऩ्ऩिल् वेऱुबट्टदाग उबासिक्कत्तक्कदा, अऩ्ऱि तऩ् आत्मावाग उबासिक्कत्तक्कदा ऎऩ्ऱु सम्शयम्। ‘अदिगन् दु पेदनिर्देशात्’, ‘अदिगोबदेशात् तु पादरायणस्यैवम्, तत्तर्शऩात्’ ऎऩ्ऱ सूत्रङ्गळिल् उबासगऩाऩ जीवऩैक् काट्टिलुम् उबास्यऩाऩ ब्रह्मम् वेऱु ऎऩ्ऱु काट्टियुळ्ळबडियाल्, वेऱॆऩ्ऱे उबास्यम् ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्। इदऩै निरसिक्किऱार्।
४७२ (सू) आत्मेदि तूबगच्चन्दि क्राहयन्दि स।
तुशप्तम् उऱुदिप्पॊरुळिल् वन्ददु। आत्मेदि तु - आत्मा ऎऩ्ऱे। उबासगऩ् उबास्यत्तैत् तऩ् आत्मा ऎऩ्ऱे उबासिक्कत्तगुम्। वेऱॊऩ्ऱायल्ल। एऩॆऩिल्, उबगच्चन्दि - ‘त्वम् वा अहमस्मि पगवो तेवदे । अहम् वै त्वमसि’ मुदलिय श्रुदिगळ् कूऱियबडि पऴम् उबासगर्गळ् उबास्यवस्तुवैत् तङ्गळ् आत्मावागवे उबासित्तार्गळ् ऎऩ्ऱु करुत्तु। क्राहयन्दि स - ‘य आत्मनि तिष्टऩ् आत्मऩोऽन्दर: यमात्मा न वेद यस्यात्मा शरीरम् - य आत्माऩमन्दरो यमयदि स त आत्मान्दर्याम्यम्रुद:’ मुदलिय वाक्यङ्गळुम्, उबास्यमुम् उबासगऩुम् वेऱाऩवै ऎऩ्ऱु काट्टिऩालुम् ब्रह्मत्तै उबासगऩुक्कु अन्दर्यामियॆऩ्ऱु पोदिक्किऩ्ऱऩ। मेलुम् ‘अदिगन् दु पेदनिर्देशात्’ ऎऩ्बदु पोऩ्ऱवैयुम् ब्रह्मम् अन्दर्यामियिल्लैयॆऩ्ऱु तॆरिविक्कविल्लै, स्वरूबत्ताल् वेऱुबाट्टैये कूऱुगिऩ्ऱऩ। इप्पडि उबासगऩ् परमात्माविऩ् शरीरम् ऎऩ्ऱुम्, परमात्मा जीवऩुक्कु आत्मबूदऩ् ऎऩ्ऱुम् श्रुदि सॊल्वदालुम् अप्पडिये, ‘सर्वम् कल्विदम् ब्रह्म तज्जलाऩिदि शान्द उबासीद, सन्मूलास्सोम्येमा: सर्वा: प्रजा: सदायदना: सत्प्रदिष्टा: ॥॥ ऐददात्म्यमिदम् सर्वम्’ ऎऩ्गिऱबडिये जीवऩ् ब्रह्मत्तिऱ्कु अदीऩमाऩ स्वरूबस्तिदिगळैयुडैयवऩ् ऎऩ्ऱु सॊल्वदालुम् ब्रह्मत्तै स्वात्मशरीरगमाग अऩुसन्दिक्कुम्बोदु, तऩक्कुम् आत्मावागैयाले ‘अहम् ब्रह्मास्मि’ ऎऩ्ऱु अऩुसन्दिक्कवेण्डुम्। ‘मऩुष्यऩ् नाऩ्’ ऎऩ्ऩुमिडत्तिल्, तऩ् शरीरम् आत्माविऱ्कु प्रगारमागवेयिरुप्पदाल् अन्द शरीरवासगमाऩ मऩुष्यशप्तम् शरीरियाऩ जीवात्मावैक् कुऱिप्पदाय् मुडिवदुबोल् स्वात्मावुम् परमात्म शरीरमागैयाले तत्प्रगारत्वम् सित्तमादलिऩ्, अहम्बुत्तिशप्तङ्गळुम् परमात्माविलेये मुडिवुबॆऱुगिऩ्ऱऩ। इदऩाल् ‘अहम् ब्रह्म’ ऎऩ्ऱुदाऩे उबासिक्क वेण्डुमॆऩ्ऱु कूऱप्पट्टदागिऱदु।