नाऩ्गाम् अध्यायम्
मुदल् पादम्
१५१ आव्रुत्त्यदिगरणम्
‘स्वर्क्कगामो यजेद’ ऎऩ्ऩुमिडत्तिल् पलावमर्शम् मुदलिल् एऱ्पडुवदाऩालुम् पलावाप्तियॆऩ्बदु सादऩोत्पत्तियै अङ्गीगरिक्क वेण्डियिरुप्पदालुम्, इदिल् उत्पत्तिक्रमत्तै अऩुसरित्तु मुदलत्यायत्तिल् साङ्गमाऩ वित्यै निरूबिक्कप्पट्टदु। इप्पोदु अन्द वित्यैयिऩ् पलत्तै निरूबिक्किऱार् ऎऩ्बदु नाऩ्गाम् अध्यायत्तिऱ्काऩ सङ्गदि। अन्द वित्याबलङ्गळाग उत्तरबाबम् ऒट्टामैयुम्, पूर्वबाबनाशमुम्, स्तूलदेहत्तिलिरुन्दु उत्क्रान्दि, अर्च्चिरादिगदि, तेशविशेषम् सॆऩ्ऱु एऱ्पडुम् परब्रह्माऩुबवम्, ऎऩ्ऱ नाऩ्गु पॊरुट्कळ् नाऩ्गु पादङ्गळाल् मुऱैये काट्टप्पडुगिऩ्ऱऩ ऎऩ्बदु पादसङ्गदि। मुऩ्ऩिरण्डु पादङ्गळिल् स्तूलदेहत्तिलिरुक्कुम् वित्वाऩुक्कु वित्याबलमाऩ पाबाश्लेषविनाशमुम्, उत्क्रणमुम् कूऱप्पडुगिऩ्ऱऩ। पिऩ्ऩिरण्डु पादङ्गळिल् उत्क्रान्दऩाऩ जीवऩुक्कु अर्च्चिरादिमार्क्कगमऩमुम्, ब्रह्मप्राप्तियुम् मुऱैये पेसप्पडुगिऩ्ऱऩ ऎऩ्बदु त्विगसङ्गदि।
मुदल् पादम् मुदल् अदिगरणत्तिल् वित्यैक्कु मुऩ् सॊल्लप्पडादवैयाऩ त्याऩ, उबासऩै, पक्ति, तर्शऩसमाऩागारत्वम् ऎऩ्ऩुम् रूबङ्गळै निरूबिक्किऱार् - ऎऩ्ऱु अदिगरणसङ्गदि।
आऩालुम्, इव्वर्त्तत्तै सादनात्यायत्तिल् निरूबिक्कामल् पलात्यायत्तिल् काट्टुवदु पॊरुन्दादु ऎऩ्ऱाल् - अह्दिल्लै। उबासऩत्तुक्कुम् मुक्तिक्कुम् सात्यसादऩबावम् तोऩ्ऱवुम्, पक्तियॆऩ्बदु निरदिशयप्रीदिरूबैयागैयाल् प(फ)लगोडियिलुम् अडङ्गुमॆऩ्ऱु काट्टवुम्, इङ्गु निरूबिप्पदिल् तोषमॊऩ्ऱुमिल्लैयॆऩ्बदाम्।
४७१ (सू) आव्रुत्तिरसक्रुदुबदेशात्।
‘ब्रह्मविदाप्ऩोदि परम्’, ‘तमेवम् वित्वाऩ् अम्रुद इह पवदि’ मुदलिय वाक्यङ्गळिल् मोक्षसादऩमाग विदिक्कप्पट्ट वेदऩम् (ज्ञाऩम्) ऒरुमुऱै अऩुष्टित्ताल् पोदियदा अल्लदु पलमुऱैयुम् तिरुम्बत्तिरुम्बच् चॆय्यप्पट्टाले पयऩ् तरुवदा ऎऩ्ऱु सम्शयम्। ‘स यो ह वै तत् परमम् ब्रह्म वेद ब्रह्मैव पवदि’ ऎऩ्ऱु ब्रह्मवेदऩत्तुक्कु परब्रह्मप्राप्तिहेदुत्वम् कूऱप्पट्टुळ्ळबडियाल् ज्योदिष्टोमादिगळैप्पोले ऒरुमुऱैये सॆय्दालुम् शास्त्रप्पडि पलऩ्गिट्टुमादलिऩ्, पलमुऱै सॆय्यामल् ऒरुमुऱैयऩुष्टाऩमे मोक्षसादऩम् ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्। इदऩै निरसऩम् सॆय्गिऱार्।
४७१ (सू) आव्रुत्ति: असक्रुत् उबदेशात्।
वेदनम् अडिक्कडि आव्रुत्ति सॆय्यप्पट्टे मोक्षत्तिऱ्कु सादऩमागुम्। उबदेशात् - त्याऩत्तिऱ्कुम्, उबासऩत्तिऱ्कुम् पर्यायमाऩ (सममाऩ) वेदनशप्तत्ताल् उबदेशिप्पदाल् ऎऩ्ऱवाऱु। संवर्गवित्यैयिल् ‘यस्तत् वेद यत् स वेद स मयैददुक्त:’ ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि, ‘अऩु म एदाम् पगवो तेवदाम् शादि याम् तेवदाम् उबास्से’ ऎऩ्ऱु उबासऩशप्तत्तैक् कॊण्डु मुडिप्पदाल्, इरण्डुम् ऒरे पॊरुळुळ्ळवैयॆऩ्ऱु मुडिवावदालुम्, ‘ब्रह्मविदाप्ऩोदि परम्’, ‘निदित्यासिदव्य:’ ऎऩ्ऱु वेदऩत्याऩङ्गळुक्कु ऒऱ्ऱुमै काणप्पडुवदालुम् त्याऩ-उबासऩशप्तवाच्यमाय् पलमुऱै आव्रुत्ति सॆय्यप्पडुम् स्म्रुदिसन्ददिरूबमाऩ वेदनम्दाऩ् शास्त्रविहिदम् ऎऩ्ऱु करुत्तु।
४७२ (सू) लिङ्गाच्च।
लिङ्गमावदु स्म्रुदि। ‘माम् त्यायन्द उबासदे । तेषामहम् समुत्तर्त्ता म्रुत्युसंसारसागरात् ।’, ‘ये त्वक्षरमनिर्त्तेश्यम् अव्यक्तम् पर्युबासदे’, ‘तत्रूबप्रत्यये सैगा सन्ददिश्साऩ्यनिस्प्रुहा । तत्त्याऩम् प्रदमैष्षट्पि: अङ्गैर्निष्पात्यदेऽतुऩा’, इदु मुदलिय कीदा, विष्णुबुराण वसऩङ्गळालुम् पलमुऱैयुम् आव्रुत्ति सॆय्यप्पट्ट पक्तिरूबवेदऩमे मुक्ति सादऩमॆऩ्ऱु तेऱिऱ्ऱु।