७९। उबयलिङ्गादिगरणम्
३२२ (सू) न स्तानदोऽपि परस्य उबयलिङ्गम् सर्वत्र हि (११)
संसारि जीवऩुक्कु मिगुन्द वैराक्यम् सित्तिप्पदऱ्काग मरणावस्तैयै निरूबित्तु परमबुरुषार्त्तत्तिल् आर्वम् मिगुवदऱ्कागप् पगवाऩुक्कु उबयलिङ्गत्वम् इङ्गु स्ताबिक्कप्पडुगिऱदु।
जीवऩैप्पोल अवऩुडैय अन्दर्यामियाऩ परब्रह्मत्तुक्कुम् जाक्रत्तशैयिल् स्ताऩम् मुदलियवऱ्ऱाल् तोषङ्गळ् सम्बविक्कुमा? सम्बविक्कावा? ऎऩ्ऱु सम्शयम्।
‘य: प्रुदिव्याम् तिष्टऩ्’, ‘य आत्मनि तिष्टऩ्’ मुदलिय वाक्कियङ्गळिऩ् पडि जीवऩुक्कुप्पोल् परब्रह्मत्तुक्कुम्, सर्वावस्तैयिलुम् स्तिदि सॊल्लप्पडुगैयाल् स्वदन्द्रऩायिरुप्पिऩुम्, स्वेच्चैयालुम्, इरत्ता(तम् मुदलियवऱ्ऱिल्) तिगळिल् मूऴ्गल् अबुरुषार्त्तमागैयालुम्, सर्वदोषङ्गळुम् सम्बविक्कुम् ऎऩ्बदु पूर्वबक्षम्। अदै निरागरिक्किऱार्। स्ताऩदोऽपि - प्रुदिवी मुदलियवऱ्ऱिल् अन्दर्यामियाग इरुप्पिऩालुम्, परस्य - ब्रह्मत्तिऱ्कु, न - मुऩ्गूऱिय तोषङ्गळ् वरुवदिल्लै। स्तानप्रयुक्तमाऩ तोषम् जीवऩुक्कु वरुवदु पोल् ब्रह्मत्तिऱ्किल्लै। सर्वत्र हि उबयलिङ्गम् - श्रुदिस्म्रुत्यादिगळिल् ऎङ्गुम् निगिलदोषङ्गळुमऱ्ऱवऩ् ऎऩ्ऱुम्, कल्याण कुणङ्गळुक्कु उऱैविडमाऩवऩ् ऎऩ्ऱुम् उबयलिङ्गमाग (इरण्डु अडैयाळमुळ्ळदाग) परब्रह्मम् पेसप्पडुगिऱदु। आदलिऩ्, तोषम् सम्बविक्क माट्टादु ऎऩ्बदाम्। ‘अबहदबाप्मा विजर:’, ‘यस्सर्वज्ञस्सर्ववित्’ ऎऩ्बऩ पोऩ्ऱ श्रुदिगळुम् ‘यो मामजमनादिञ्ज’, ‘पर: पराणाम्’ मुदलिय स्म्रुदिगळुम् इङ्गु काट्टप्पडुगिऩ्ऱऩ।
३२३ (सू) पेदादिदि सेन्न प्रत्येगमदत्वसनात् (१२)
पेदादिदि सेत् - इयऱ्कैयिल् पाबमऱ्ऱ जीवऩुक्कु शरीरसम्बन्दत्तालेऱ्पडुम् अवस्ताबेदत्ताल् तोषङ्गळ् एऱ्पडुवदु पोल् परमात्मावुक्कुम्, प्रुदिवी मुदलिय शरीरसम्बन्दमॆऩ्ऩुम् अवस्ताबेदत्ताल् अत्तगैय तोषङ्गळ् सम्बविक्कलाम् ऎऩ्ऱाल्, अप्पडियिल्लै। प्रत्येगम् अदत्वसनात् - ऒव्वॊरु पर्यायत्तिलुम् - ‘एष त आत्मान्दर्याम्यम्रुद:’ ऎऩ्ऱु तोषमऱ्ऱवऩ् ऎऩ्ऱु सॊल्वदाल्, शरीरसम्बन्दम् मट्टुम् तोषत्तिऱ्कुक् कारणमागादु। जीवऩुक्को ‘पराबित्यानात्तु तिरोहिदम्’ ऎऩ्ऱबडि परमात्मसङ्गल्बत्ताले कर्मादीऩमाऩ ज्ञाऩसङ्गोसत्तिऱ्कुक् कारणमाऩ शरीरसम्बन्दम् एऱ्पडुवदाल् तोषङ्गळ् उण्डागिऩ्ऱऩवॆऩ्बदाम्।
३२४ (सू) अबि सैवमेगे [१३]
अबि स - मेलुम्, एगे - सिल वेदान्दिगळ्; एवम् - ऒरे शरीरत्तिऩुळ्ळिरुक्कुम् जीवऩुक्कुम्, परमात्माविऱ्कुम् तोषत्तैयुम्, अदिल्लामैयैयुम् मुऱैये कूऱि, नियमऩम्, ऐश्वर्यम्, प्रगाशम् मुदलियवऱ्ऱैप् ब्रह्मत्तिऱ्कु वॆळिप्पडैयाग स्ताबिक्किऩ्ऱऩर्। श्रुदियुम् ‘त्वा सुबर्णा सयुजा सगाया’ ऎऩ्ऱबडि।
मनुष्यादि शरीरङ्गळिल् प्रवेशत्ताल् नामरूबसम्बन्दम्, प्राह्मणऩ् यागम् सॆय्यवेण्डुम् ऎऩ्बदु पोऩ्ऱ विदिगळुक्कु वशमादल्, कर्मवश्यत्वम्; इव्विरण्डुक्कुम् मूलमाऩ शरीरसम्बन्दम् इरु आत्माक्कळुक्कुम् पॊदुवायिरुन्दालुम् ब्रह्मत्तुक्कु मट्टुम् कर्मबलत्तै यऩुबवियामै ऎऩ्ऱ सिऱप्पु ऎप्पडिक् कूऱक्कूडियदु ऎऩ्ऱ आक्षेबत्तिऱ्कु विडैयळिक्किऱार् -
३२५ (सू) अरूबवदेव हि तत्प्रदानत्वात् [१४]
तत् अरूबवदेव हि - मऩुष्यादि शरीरङ्गळुळ् पुगुन्दु नामरूबङ्गळै यडैन्दुळ्ळ ब्रह्मम् प्राह्मणादि शप्तङ्गळाल् कुऱिप्पिडप्पडुवदाय् इरुन्दालुम्, रूबमऱ्ऱदेयॆऩ्ऱु तीर्माऩिक्कप्पडुगिऱदु। जीवऩैप्पोले शरीरित्वनिबन्दऩमाऩ विदिवश्यत्वम् ऎऩ्ऩुम् कर्मवश्यत्वम् इल्लामैयाल् अरूबत्वम् ऎऩ्बदु करुत्तु। एऩॆऩिल्, प्रदानत्वात् - निर्वाहगऩ् ऎऩ्ऱ मुऱैयिल् ब्रह्ममे प्रदाऩम् आदलिऩ्; इदऩाल् स्वदन्द्रऩ् ऎऩप् पट्टदागिऱदु। ‘आगाशो ह वै नामरूबयो: निर्वहिदा ते यदन्दरा’ ऎऩ्ऱु नामरूबगार्यङ्गळाऩ तुक्कादिगळिल् स्पर्शम् इल्लामैयाल् निर्वाहगऩ् ऎऩ्ऱु मट्टुमे कूऱप्पडुगिऱाऩ्। इदऩाल् ब्रह्मत्तुक्कु ऎव्वाऱु विदिवश्यत्वम् नीक्कप्पडुगिऱदॆऩ्ऱाल् कूऱुवोम्;
विदि इरण्डुविदम्; अऱियाददैयऱिविप्पदॆऩ्ऱुम् ऒऩ्ऱिल् ईडुबडादवऩै यीडुबडुत्तुवदॆऩ्ऱुमाम्। ईश्वरऩ् सर्वज्ञऩाऩबडियाल् अवऩऱियाददै यऱिविप्पदॆऩ्बदु पॊरुन्दादु। अऩैत्तैयुम् आळ्बवळ् आदलिऩ्, इव्वाऱु सॆय्यादेयॆऩ्ऱु कट्टळैयिडत्तक्कवऩुमिलऩ्। उलगिल् अऱियादवऩैयुम्, परवशऩाऩवऩैयुम् हिदमऱिन्द मऩिदऩ् इदैच्चॆय्; इदैच्चॆय्यादे ऎऩ्ऱु उत्तरविडक्काण्गिऱोम्। आदलिऩ्, अज्ञाऩमो, परादीनत्तऩ्मैयो इल्लाद ब्रह्मत्तिडम् विदिगळ् तम् शक्तियैयिऴन्दु अवऩुक्कु विशेषणमाऩ जीवऩिडत्तिल् पयऩुळ्ळवैयागिऩ्ऱऩ। आदलिऩ्, ब्रह्मम् उबयलिङ्गमे।
अडुत्तु - ‘सत्यम् ज्ञाऩम्’ ऎऩ्ऩुम् श्रुदियिल् ऒरु विशेषमुमऱ्ऱ प्रगाशमात्रस्वरूबमाऩ ब्रह्ममे विळक्कप्पडुवदाल् ऎप्पडि उबयलिङ्गम् ऎऩ्ऱु कूऱलाम्? ऎऩ्ऱ शङ्गैक्कु विडैयळिक्किऱार्।
३२६ (सू) प्रगाशवच्चावैयर्त्यात् [१५]
‘सत्यम् ज्ञाऩम्’ ऎऩ्ऱ वाक्यम् सबलमागवेण्डुमॆऩ्ऱुम्, विबलमागक्कूडादॆऩ्ऱुम् करुदि प्रगाशमे स्वरूबम् ऎऩ्ऱु एऱ्ऱुक्कॊण्डदु पोल ‘य: सर्वज्ञ: सर्ववित्’ ऎऩ्ऱ वाक्यम् सबलमाग ब्रह्मस्वरूबम् कल्याणगुणबूर्णम् ऎऩ्ऱु एऱ्कवेण्डुम्। आदलिऩ्, उबयलिङ्गमे ब्रह्मम्।
३२७ (सू) आह स तन्मात्रम् [१६]
‘सत्यम् ज्ञाऩम्’ ऎऩ्ऩुम् वाक्यम् ब्रह्मत्तिऱ्कु ज्ञाऩम् स्वरूबम् ऎऩ्ऱदे तविर कल्याण कुणागरत्वत्तैत् तडुक्कविल्लै।
३२८ (सू) तर्शयदि सादो अबि स्मर्यदे [१७]
‘अदो’ ऎऩ्ऱ सॊल् मुऱ्ऱिलुम् ऎऩ्ऱ पॊरुळदु। मुऴु वेदान्दमुम् निरस्त-निगल-तोषऩाय्, कल्याणगुणागरऩायुळ्ळ उबय (इरु) लक्षणङ्गळैयुम् काट्टुगिऱदु।
‘निष्क्रियम् निष्कळम् शान्दम् निरवत्यम् निरञ्जऩम्’ मुदलिय श्रुदिगळुम्,
‘तमीश्वराणाम् परमम् महेश्वरम्’, ‘यो मामजमनादिञ्ज वेत्ति लोग महेश्वरम्’, ‘अहम् क्रुत्स्नस्य जगद: प्रबव: प्रळयस्तदा । मत्त: परदरम् नान्यत्’ मुदलिय स्म्रुदिगळ् इव्विदम् काट्टुगिऩ्ऱऩ।
३२९ (सू) अद एव सोबमा सूर्यगादिवत् [१८]
प्रुदिवी मुदलिय स्तानङ्गळालेऱ्पडुम् तोषम् उबयलिङ्गमाऩ ब्रह्मत्तिडम् एऱ्पडाद कारणत्तालेये शास्त्रङ्गळिल् जलत्तिल् काणुम् सूर्यऩ् मुदलियऩ उदारणमागक् काट्टप्पडुगिऩ्ऱऩ। ‘ऒरे आगाशम् ऎव्वाऱु कुडम् मुदलियवऱ्ऱिल् वॆव्वेऱागत् तोऩ्ऱुगिऱदो, ऒरे सूर्यऩ् ऎव्वाऱु नीर्निलैगळिल् वॆव्वेऱागत् तोऩ्ऱुगिऱाऩो अव्वाऱे, आत्मावुम् पऱ्पल इडङ्गळिलिरुन्दालुम् ऒरुवऩे’ ऎऩ्ऱु कूऱुमिडत्तिल् स्ताऩप्रयुक्तमाऩ सुरुक्कमो विरिवो इल्लै (तोषङ्गळिल्लै) ऎऩ्बदु जलादार सूर्यादित्रुष्टान्दत्ताले किडैक्किऱदु।
३३० (सू) अम्बुवदक्रहणात्तु न तदात्वम् [१९]
इङ्गु पूर्वबक्षत्तैक् काट्टुगिऱदु ‘तु’ शप्तम्। अम्बुवत् अक्रहणात् - तण्णीरिऩाल् उण्मैयाग सूर्यऩ् क्रहिक्कप्पडाददु पोल् प्रुदिवी मुदलियवऱ्ऱिलुम् ब्रह्मम् क्रहिक्कप्पडुवदिल्लैयादलिऩ्; न तदात्वम् - सूर्यऩिडम् जलगददोषम् ऒट्टाददु पोले परमात्माविडम् प्रुदिव्यादिगददोषम् इल्लैयॆऩवॊण्णादु। अवऱ्ऱिल् उण्मैयाग परमात्मा इरुप्पदाल् ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्। इदऩैयडुत्तबडि मऱुक्किऱार्।
३३१ (सू) व्रुत्तिह्रासबाक्त्वम् अन्दर्प्पावात् उबयसामञ्जस्यात् एवम् तर्शनाच्च
व्रुत्तिह्रासबाक्त्वम् अन्दर्प्पावात् - प्रुदिवी मुदलिय विषममाऩ स्तानङ्गळिलुळ्ळ परमात्मावुक्कु, अवऱ्ऱुळ् तङ्गियिरुप्पदाल् व्रुत्तिह्रासबाक्त्वम् - (नीर्निलैगळिल् सूर्यऩै उवमाऩमागक् काट्टियमैयाल्) सुरुक्कमुम् विरिवुम् विलक्कप्पडुगिऩ्ऱऩ। इदु ऎव्वाऱु तोऩ्ऱुगिऱदॆऩ्ऱाल् - उबयसामञ्जस्यादेवम् - इरण्डु उदारणङ्गळुम् अप्पोदे पॊरुन्दुवऩवागुम्। कुडम् मुदलियवऱ्ऱिलुळ्ळ आगाशत्तैयुम्, नीर्निलैगळिल् उण्मैयिलिल्लाद सूर्यऩैयुम् काट्टियदु परमात्मावुक्कु प्रुदिवी मुदलियवऱ्ऱिऩ् तोषम् ऒट्टादॆऩ्ऱुम् स्पर्शम् किडैयादॆऩ्ऱुम् काट्टुवदाम्। इरण्डु उदारणङ्गळ् कॊडुत्तु ओर् अम्शम् ऒत्तिरुप्पदैक् काट्टुवदु, इम्माणवऩ् सिङ्गम् ऎऩ्ऱाल्, क्रूरत्तऩ्मै मुदलियवऱ्ऱिल् ऒऩ्ऱै मट्टुम् ऒप्पुमैयाल् काट्टुवदु पोलागुम्। उवमैयिल् एदेऩुम् ऒरु अम्शत्तिल् ताऩ् ऒऱ्ऱुमै काणप्पडुम्।
ओर् शङ्गै - ‘अदाद आदेशो नेदिनेदि’ मुदलिय वाक्यङ्गळाल् मूर्त्तम्, अमूर्त्तम् ऎऩ्ऱ रूबम् कॊण्ड प्रबञ्जत्तिऱ्कु ब्रह्मरूबत्वम् तडुक्कप् पडुगिऱदु। आदलिऩ् प्रबञ्जमऱ्ऱ केवलम् सत्ते ब्रह्मम्। उबयलिङ्गमऩ्ऱु ऎऩत्तोऩ्ऱुगिऱदु।
इदऱ्कु विडै तरुगिऱार्।
३३२ (सू) प्रक्रुदैदावत्त्वम् हि प्रदिषेददि तदो प्रवीदि स पूय: [२१]
‘हि’ ऎऩ्बदु हेदुवैक्काट्टुगिऱदु। ब्रह्मत्तिऱ्कु मूर्त्तमॆऩ्ऱुम् अमूर्त्तम् ऎऩ्ऱुम् (असेदऩम् - सेदऩम्) इरुवगै रूबङ्गळुळ्ळऩ ऎऩ्बदु प्रमाणङ्गळालऱियाददु इङ्गु अऱिविक्कप्पडुगिऱदु। आदलाल्, अदै निषेदम् सॆय्यक्कूडादु। पिऩ्ऩॆऩ्ऩॆऩ्ऩिल्, प्रक्रुदैदावत्त्वम् हि प्रदिषेददि - मुऩ् तॊडक्कप्पट्ट स्तूल सूक्ष्म रूबमाऩ प्रबञ्जम् मट्टुम् ब्रह्मत्तिऩ् रूबमऩ्ऱु ऎऩ ‘अदाद आदेशो नेदि नेदि’ ऎऩ्ऱ श्रुदियिल् विळक्कप्पडुगिऱदु। तदो प्रवीदि स पूय: - मुऩ् सॊऩ्ऩदैक् काट्टिलुम् पूयस्त्वत्तै (पॆरुमैयै) वाक्यशेषम् सॊल्गिऱदु। ‘नह्येदस्मादिदि नेत्यन्यत् परमस्ति - अद नामदेयम् सत्यस्य सत्यम्’ ऎऩ्ऱुम् ‘प्राणा वै सत्यम् तेषामेष सत्यम्’ ऎऩ्बदुम्। इङ्गु ‘इदि’ प्रगारत्तैक् कुऱिक्कुम्; इदि न - मुऩ्सॊऩ्ऩ प्रगारमऩ्ऱु ब्रह्मम्, ‘नेदि नेदि’ ऎऩ्ऱु कुऱिप्पिडप्पट्ट ब्रह्मत्तै विट्टु, ‘अऩ्यत् न ह्यस्ति’ - वस्तुस्वरूबत्तालुम् कुणत्तालुम् उयर्न्ददु वेऱिल्लै ऎऩ्ऱु पॊरुळ्। सत्यम् ऎऩ्बदु ब्रह्मत्तिऩ् पॆयर्। एऩ् अप्पॆयर् वन्ददु ऎऩिल्, प्राणऩुडऩ् कूडवे सञ्जरिप्पदालुम्, आगाशादिगळ् पोल् स्वरूबविगारम् पॆऱाददालुम्, जीवऩै सत्यम् ऎऩ्गिऱोम्। स्वरूबविगारमुम् ज्ञाऩसङ्गोसरूबमाऩ स्वभावविगारमुम् इल्लामैयाल् - ब्रह्मम्, तेप्य: - अन्द जीवर्गळैक् काट्टिलुम् सत्यऩ्। आगैयाल्, वेऱु प्रमाणङ्गळाल् अऱियाद ब्रह्मत्तिऱ्कु मूर्त्तामूर्त्त रूबमाऩ प्रबञ्जत्तै प्रगारमाग उबदेशिक्कैयाल् उबयलिङ्गमे ब्रह्मम्। आगवे तिरुम्बत् तिरुम्ब प्रगारविशेषमे उबदेशिक्कप्पडुगैयाल् ‘नेदि नेदि’ ऎऩ्बदऩ् मूलम् मुऩ् प्रक्रुदमाऩ ‘इयत्तै’ (अळवु) मट्टुम् निषेदिक्क(मऱुक्क)प् पडुगिऱदु।
मेल् ऒरु आशङ्गै - उण्मैयिल् प्रत्यक्षत्ताल् निर्विशेष-(सि)सन्मात्रमे क्रहिक्कप्पडुगिऱदु। अदऱ्कु वेऱुबट्टदुम् प्रान्दियाल् एऱ्पडुवदुमाऩ विशेषरूबत्तै ‘नेदि नेदि’ ऎऩ्बदु मऱुक्किऱदु ऎऩ्ऱु कॊळ्ळलामे? इदऱ्कु मऱुप्पुक्कूऱुगिऱार्।
३३३ (सू) तदव्यक्तमाह हि [२२]
तत् - अन्द ब्रह्मम्, अव्यक्तम् - शप्तम् तविर्त्त ऎन्द प्रमाणत्तालुम् पुलप्पडुवदऩ्ऱु, आह हि - श्रुदि अव्वाऱे सॊल्लुगिऱदु ‘न सन्द्रुशे तिष्टदि रूबमस्य’ (इवऩुरुवम् कण्गळुक्कुप् पुलऩागाददु) मुदलियवै। आदलिऩ् कुडम् मुदलियवै पोल् ब्रह्मम् प्रत्यक्षत्ताल् क्रहिक्कप् पडुवदिल्लै।
३३४ (सू) अबि सम्रादने प्रत्यक्षानुमानाप्याम् [२३]
अबि स - मेलुम्, सम्रादने - मिगवुम् प्रीदिगरमाऩ उबासऩमिरुन्दाल्, पगवाऩिऩ् साक्षात्कारम् सम्बविक्कुम्, वेऱु प्रगारङ्गळाल् सम्बविक्कादु ऎऩ्बदाम्। प्रत्यक्षानुमानाप्याम् - अप्पडि श्रुदिस्म्रुदिगळ् इरुक्किऱबडियाल् ऎऩ्ऱबडि। ‘नायमात्मा प्रवसनेन लप्य:’ ऎऩ्ऱुम् ‘नाहम् वेदै: न तबसा’ ऎऩ्ऱुम् श्रुदियुम् स्म्रुदियुम् पक्तिमिक्क उबासऩत्तालेये साक्षात्कारम् सम्बविक्कुम् ऎऩ्बदाल्। ब्रह्मम् वेऱु प्रमाणङ्गळाल् पुलप्पडाददादलिऩ्। ‘त्वे वाव ब्रह्मणो रूबे’ मुदलियवऱ्ऱाल् ब्रह्मत्तुक्कु प्रगारमागच् चॊल्लप्पट्ट जगत्तिऩ् ईश्वरत्तऩ्मै तडुक्कप्पडविल्लै। प्रक्रुद एदावत्त्वमे - अळवे तडुक्कप्पडुगिऱदु।
३३५ (सू) प्रगाशादिवच्चावैशेष्यम् प्रगाशश्स कर्मण्यप्यासात् [२४]
इदऩालुम् मूर्त्तामूर्त्तरूबत्तुडऩ् कूडियमै तडुक्कप्पडविल्लै। वामदेवमुऩिवर् कूऱिऩार् - ‘नाऩे मऩुवायिरुन्देऩ् - पिऩ् सूर्यऩुम् आऩेऩ्’ ऎऩ्ऱु। अत्तगैयवर्क्कु पक्तियोगम् ऎऩ्ऩुम् कर्माविऩ् अप्यासत्ताल् - प्रगाशादिवच्च - तर्शऩम् मुदलियऩ उण्डायिऩवो - अवर्गळिऩ् ब्रह्मस्वरूबम् कुणम् इवै पऱ्ऱिय तर्शऩत्तिल्, ज्ञाऩम्, आऩन्दम् मुदलिय स्वरूबम् पोलवे मूर्त्तम् अमूर्त्तम् ऎऩ्ऩुम् रूबमुम् विशेषमिऩ्ऱि इडम् पॆऱ्ऱदे। जगदीश्वरत्तऩ्मैक्कु मट्टुम् ब्रह्मगुणत्वम् तडुक्कप्पडुगिऱदॆऩ्ऱ विशेषमेदुम् इल्लै। आगवे मूर्त्तामूर्त्तरूबविशिष्टम् ब्रह्मम् ऎऩ्बदऱ्कुत् तडैयिल्लै ऎऩ्बदाम्।
३३६ (सू) अदोऽनन्देन तदा हि लिङ्गम् [२५]
अनन्देऩ - ऎल्लैयिल्लाद कल्याण कुणगणङ्गळुडऩ् सम्बन्दम् अद: - कूऱिय कारणङ्गळाल् निलैयायिऱ्ऱु। तदा हि - अप्पडियिरुन्दाले, लिङ्गम् - उबयलिङ्गम् ब्रह्मम् ऎऩ्बदु पॊरुन्दुम्।
इन्द उबयलिङ्गादिगरणत्तिले अगिलहेयप्रत्यनीगत्वम्, कल्याणगुणागरत्वम् ऎऩ्ऱ इरण्डुम् उबयलिङ्गम् ऎऩप्पडुगिऱदु। उत्सर्गाबवादन्यायम् (पॊदु विदियुम् सिऱप्पु विदियुम्) विरोदादिगरणन्यायम् इवऱ्ऱैक् कॊण्डु इदु विळक्कत्तक्कदु। इदिल् अबच्चेदादिगरणन्यायत्तिऱ्कु इडमिल्लैयॆऩ्ऱुम् कूऱवेण्डुम्।
उत्सर्गाबवादन्यायमावदु - पॊदु विदिक्कुच् चिऱप्पु विदियाल् विरोदम् तोऩ्ऱ, अदऩैप् परिहरिक्कच् चिऱप्पु विदिक्कुरिय इडत्तै विट्टु एऩैय इडङ्गळिल् पॊदु विदि सॆल्लुम् ऎऩ्ऱु वगुत्तुक् कूऱुवदु (उ।म्) ‘पिराणिगळै हिंसिक्कलागादु’ ऎऩ्बदु पॊदु विदि। ‘अक्नीषोमीय यागत्तिल् पशुवै हिंसिक्कलाम्’ ऎऩ्बदु सिऱप्पु विदि। इन्द सिऱप्पु विदियै विट्टु वेऱु तऩ् इच्चैयाल् सॆय्युम् हिंसैगळैत् तडै सॆय्वदागक् कॊळ्ळुदले उत्सर्ग-अबवादन्यायम् ऎऩप्पडुवदु। अदुबोलवे ‘निर्गुणम् निरञ्जऩम्’, ‘यत्तदत्रेश्यम्’ मुदलियवै उत्सर्ग (पॊदु) विदिगळ्। सर्वज्ञऩ्, स्वाबाविगमाऩ ज्ञाऩम्, पलम् सम्रुत्तिगळैयुडैयवऩ् ऎऩ्बऩ अबवादङ्गळ् (सिऱप्पाऩवै)। इव्वबवादङ्गळाल् सित्तमाऩ विशेषगुणङ्गळै विट्टु वेऱाऩ ‘विजरो विम्रुत्यु: विसोगो विजिगत्सोऽपिबास:’ ऎऩ्ऱु सिऱप्पाय् निषेदिक्कप्पट्ट हेय(तीय)कुणङ्गळ् इल्लैयॆऩ्बदैये ‘निर्गुणम् निरञ्जऩम्’ ऎऩ्ऱु पॊदुवागच् चॊल्वदाल् - निर्गुण - सगुणश्रुदिगळुक्कु हेयप्रत्यनीगत्वम्, कल्याणगुणागरत्वम् ऎऩ्ऱु विषयम् वेऱुबडुवदाल् विरोदमिल्लै। विदिनिषेदङ्गळुक्कुम् इव्वाऱु विरोदम् शान्दमागिऱदु। इङ्गु अबच्चेदादिगरणन्यायत्तिऱ्कु इडमिल्लै। अदावदु, ऒरु याग विशेषत्तिल् ऐन्दु रित्विक्कुगळ् ऒरुवरुक्कॊरुवर् कच्चत्तैप्पऱ्ऱिप् पिऩ् सॆल्वर्। अत्वर्युवै - प्रस्तोदावुम्, अवरै प्रदिहर्त्तावुम्, अवरै उत्कादावुम्, अवरै ब्रह्मावुम् तॊट्टुक्कॊण्डे, पिऩ् सॆल्लवेण्डुम्। इवर्गळिऩ् अऩ्वारम्बणत्तिऱ्कु (तॊट्टुप्पिऩ् सॆल्लुदल्) तडै एऱ्पट्टाल् पिरायश्सित्तम् सॆय्युमाऱु विदिक्कप्पडुगिऱदु। १। उत्कादा - विट्टाल् तक्षिणैयिऩ्ऱि यागत्तै मुडित्तु मऱुबडि अवऩैक्कॊण्डु यागम् सॆय्य वेण्डुम्। २। प्रदिहर्त्तावाल् अबच्चेदम् वन्दाल् सर्वस्वत्तैयुम् ताऩम् सॆय्य वेण्डुम्।
इन्द इडत्तिल् उत्कादाविऩ् अबच्चेदनिमित्तमाऩ प्रायश्सित्तबुत्ति - प्रदिहर्त्ताविऩ् अबच्चेदनिमित्तमाऩ प्रायश्सित्तबुत्तियाले पादिक्कप्पडुगिऱदॆऩ्बदु अबच्चेदन्यायम्। इन्द न्यायत्ताल् अत्वैदिगळ् निर्गुणशास्त्रम् कुणप्राप्तियै ऎदिर्बार्प्पदाल् प्रबलमाऩदु, परमाऩदु। आदलिऩ्, इदऩाल् सगुणशास्त्रम् पादिक्कप् पडुवदाल्, ब्रह्मम् निर्गुणम् ऎऩ्ऱे तेऱुम् ऎऩ्ऱु कूऱुगिऩ्ऱऩर्। अदु अऩुसिदमाऩदु। एऩॆऩिल्, उत्कादाविऩ् अबच्चेदम् एऱ्पडुगैयिल् प्रदिहर्त्ताविऩ् अबच्चेदम् उण्डाग वेण्डुमॆऩ्ऱ नियममिल्लै। इरण्डुम् मुऱैये (क्रममाग) एऱ्पड वेण्डुमॆऩ्बदुमिल्लै। क्रममाग एऱ्पट्टालुम् - उत्कादाविऩ् अबच्चेदम् मुदलिलुम्, अडुत्तदु अडुत्तबडि एऱ्पडुवदायुमिरुक्कट्टुम्। अदुवे माऱियुमिरुक्कट्टुम्। पूर्वाबूर्वक्रमम् नियदमिल्लामैयाल्, विरोदत्तिऱ्को, क्रमत्तिऱ्को ऎङ्गु नियमम् उळ्ळदो अङ्गु अबच्चेदन्यायम् वरादु। अदिलुम् अबच्चेदन्यायम् सॊऩ्ऩाल्, ऎप्पोदुम् पूर्वशास्त्रत्तिऱ्कु अप्रामाण्यम् वन्दु तीरुम्। अदै आसार्यर्गळुम् अरुळिऩार्गळ्। ‘ऎङ्गु पौर्वाबर्यम्, विरोदम्, मुन्दैयदऱ्कु अप्रामाण्यम् इवै नियदमायिल्लैयो अङ्गु अबच्चेदन्यायम् पॊरुन्दुम्’ ऎऩ्ऱऩर्। ‘पौर्वाबर्यम् विरोदश्स पूर्वाप्रामाण्यमेव स । नियमान्नास्ति तत्रासौ अबच्चेदनयो पवेत् ॥’
आगवे, अबच्चेदन्यायत्तैक् कॊण्डु नियदबरमाऩ निर्गुणशास्त्रम् कॊण्डु सगुणशास्त्रत्तैप् पादिक्क वियलादु। निर्गुणशास्त्रम् नियदबरमागैयाल् इदैयबेक्षित्तु उबक्रमादिगरणन्यायप्पडि सगुणशास्त्रमे प्रबलम्।
अदावदु, ‘प्रजाबदि: वरुणाय अश्वम् अनयत्’ ऎऩ्ऱ इडत्तिल् अश्वत्तैप् प्रदिक्रहिक्क इष्टि कूऱप्पडुगिऱदु। इदु उबक्रमम् (तॊडक्कम्) ताऩ् तोऩ्ऱुम्बोदु विरोदि तोऩ्ऱाददाले असञ्जादविरोदि ऎऩप्पडुम्। इदु प्रबलम्। इन्द इष्टि सॆय्वदु तादावुक्का - प्रदिक्रहीदावुक्का ऎऩ्ऱु सन्देहम् एऱ्पट्टाल्, उबक्रम वाक्यत्तै अऩुसरित्तु तादावुक्के ऎऩ्ऱु तीर्माऩिक्कप्पट्टुळ्ळदु। इन्द न्यायत्तैक्कॊण्डु सगुणनिर्गुणवाक्यङ्गळै आराय्न्दाल् सगुणविदि पूर्वबावियॆऩ्ऱुम् निर्गुणविदि परमाऩदॆऩ्ऱुम् अवर्गळिऩ् कूऱ्ऱुप्पडि उबक्रममाऩ कुणशास्त्रत्तै विड परमाऩ (उबसम्हारमाऩ) निर्गुणशास्त्रम् तुर्बलमॆऩ्ऱुम् तेऱुगिऱदु, आदलिऩ्, परत्तैक्कॊण्डु पूर्वत्तैप् पादिक्कवियलादु। अप्पडिप्पादिक्कुम् ऎऩ्ऱाल् मात्यमिगऩिऩ् सर्वशून्यवादम् परम् आदलिऩ् अवऩ् मदमे वॆऱ्ऱिबॆऱुम्।