क्रुत्सऩ प्रसक्त्यदिगरणम्।
१६० (सू) क्रूत्स्ऩप्रसक्ति: निरवयत्वसप्तगोबोवा [२६]
कालमॆऩ्ऩुम् वॆळियुदवियैमट्टुम् कॊण्डु ब्रह्मम् जगत्- कारणमागट्टुम्। अप्पडियिरुन्दालुम् ऒरु अवयवमुमिल्लाद ब्रह्मस्व- रूबम् ऎप्पडि पलवाऱाग माऱुवेऩ् ऎऩ्ऱु सङ्गल्बिप्पदु ? ऎप्पडिप् पल कार्यप्पॊरुळाग माऱुवदु? ऎऩ्ऱु सङ्गैयाल् सङ्गदि। ब्रह्मत्तुक्कु जगत् कारणत्वम् कूडुमा कूडादा ऎऩ्ऱ संसयम् कूडादु। एऩॆऩिल्, निरवयवमाऩ ब्रह्मम् जगत्तिऱ्कु उबादाऩमॆऩ्ऱु एऱ्ऱुक्कॊण्डाल्, ब्रह्मम् मुऴुवदुमे जगत्तागप् परिणमिप्पदाल् नित्यविबूदियिल् व्याबित्तुळ्ळदु ऎऩ्ऱ तऩ्मै ब्रह्मत्तुक्कु ऒव्वादु पोम्। इत्त तोषम् नीङ्ग ब्रह्मम् सावयवम् ऎऩ्ऱु एऱ्कप्पट्टाल् एगमेवात्विदीयम् ऎऩ्ऱु निरवयवत्वम् सॊल्लुम् च्रुदियुडऩ् मुरण्बाडु एऱ्पडुम् ऎऩ्बदु पूर्वबक्षम्, क्रुत्स्ऩ प्रसक्ति: = ब्रह्मम् कारणमागिल्, अदु मुऴुवदुमागक् कारियमाय् माऱुवदाग एऱ्कवेण्डिवरुम्। अदऱ्काग सावयवम् ऎऩ्ऱु एऱ्ऱाल्, निरवयवत्वम् सॊल्लुम् “एगमेवात्विदीयम्” ऎऩ्ऱ च्रुदि वाक्यत्तुडऩ् विरोदम् निरवयवत्वसप्त कोबम् वरुम्। ऎऩ्ऱ इप् पूर्वबक्षत्तै निरसऩम् सॆय्गिऱार्।
१६१ (सू) च्रुदेस्तु सप्तमूलत्वात् [२७]
‘तु’ सप्तम् पक्षत्तै विलक्कुवदु सरुदे: - ब्रह्मत्तिऩ् इरुप्पिऱ्कु च्रुदिये प्रमाणमागैयाल्, इप्पडि नेरादु। सप्तमूलत्वात् च्रुदि ऎऩ्ऩुम् सप्तत्तैये आदारमाग (नम्बिक्कै कारणमाग) ए ऱ्ऱिरुप्पदाल् प्रमाणान् दरङ्गळुक्कु विषयमागाद ब्रह्मत्तिऱ्कु च्रुदि कूऱियबडिये निरवयवत्वम् कारणत्वम्, सर्वसक्तत्वम् मुदलिय तर्मङ्गळै एऱ्ऱुक्कॊळ्वदाल् ऎल्लामे पॊरुन्दुम्। इदऩाल् विरोदमिल्लै। परिमिद सक्तिगमाऩ क्षुरादिगळै उदारणङ्गाट्टि विऩवुदल् कूडादॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्।
१६२ (सू) आत्मनिसैवम् विसित्राच्चहि [२८]
आत्मनिस एवम् – जीवात्माविडम् सगलेदरवैलक्षण्यत्ताले तोषमेदुम् वारामै पोल तेहादि वैलक्षण्यत्ताल् तोष मेदुम् वारादु ऎऩ्ऱु परिहारम् कूऱवेण्डुम्। विसित्राच्चहि -असेदऩ माऩ अक्ऩिजलम् मुदलियवैयुम् विसित्रङ्गळागवे काणप्पडुगिऩ्ऱऩ। अक्ऩियिलुळ्ळ वॆप्पम् नीरिल् इल्लै। नीरिलिरुक्कुम् कुळिर्च्चि नॆरुप्पिलिल्लै अप्पडिये, सिदसित् विलक्षणमाऩ ब्रह्मत्तिडम् सास्त्रत्ताल् मट्टुम् अऱियत्तगुम् सर्वसक्तिमत्वम् कूडुमॆऩ्बदु करुत्तु।
१६३ (सू) स्वबक्ष तोषाच्च [२९]
अऩुमाऩ कम्यमाय् असेदऩमाऩप्रदाऩत्तिल् कीऴ्च्चॊऩ्ऩ तोषम् यावुम्, मऱ्ऱुम् पलवुम् प्रसक्तमागुम्।
१६४ (सू) सर्वोबेदा स तत्तर्सऩात् [३०]
परदेवदैयावदु मऱ्ऱ यावऱ्ऱैयुंविड विलक्षणत्तऩ्मैयाल् मट्टुम् सर्व सक्तियुक्तैयऩ्ऱु; पिऩ् ऎऩ्ऩॆऩिल्, तर्च्चऩाच्च - च्रुदियालुम् कूऱप्पट्टदाल् सर्वसक्तियुळ्ळदाम्, तर्सयदीदि तर्सऩम् च्रुदि-वेदम्। “परास्य सक्ति: विविदैव च्रूयदे स्वाबाविगी ज्ञाऩबलक्रियास” इदु मुदलिय च्रुदिबलत्तालुम् उबादाऩत्वम्, निमित्तत्वम् इरण्डुम् कूडिय सर्व सक्तियोगम् सित्तिक्किऱदु। आगवे ब्रह्मत्तिऱ्कुक् कारणत्वम् तडैयऱ्ऱदु।
१६५ (सू) विगरणत्वान्नेदि सेत्तदुक्तम् [३१]
सॊऩ्ऩ अर्त्तत्तै उऱुदिप्पडुत्त मेलुम् सङ्गैयैयॆऴुप्पि समादाऩम् कूऱुगिऱार्। विगरणत्वात् - सरीरमिऩ्मैयाल्,नेदिसेत् ब्रह्मत्तुक्कुक्कारणत्वम् कूडादु ऎऩ्ऱाल्। “नदस्यगार्यम् करणञ्ज वित्यदे’’ ऎऩ्ऱु सरीरेन्दिरियादिगळ् अवऩुक्किल्लै यॆऩ्ऱबडियाल् तदुक्तम् - परिहारम् मुऩ्ऩरे कूऱप्पट्टदु। च्रुदेस्तु सप्त मूलत्वात्, विसित्राच्चहि ऎऩ्ऱ सूत्तिरङ्गळाल् सर्वसक्तियुळ्ळवऩॆऩ्ऱु कूऱप्पट्ट- पडि सर्वविदगारणत्वमुम् कूडुम् ऎऩ्बदाम्।