मूलम्
न विलक्षणत्वादस्य तथात्वं च शब्दात् ।
टीका
जगद्विलक्षणत्वेन कारणत्वं न सिध्यति । ब्रह्मणश्च तथात्वं तु सच्च त्यच्चेति शब्दतः ॥ [142]
मूलम्
अभिमानिव्यपदेशस्तु विशेषानुगतिभ्याम् ।
टीका
अभिमानिविवक्षातः तं पृथिव्यब्रवीदिति । देवतास्तिस्र इत्यादिविशेषाच्चानुवेशतः ॥ [143]
मूलम्
दृश्यते तु ।
टीका
कृम्यादेर्माक्षिकादिभ्यो यथोत्पत्तिः समञ्जसा । जगतोऽपि तथोत्पत्तिर्ब्रह्मणोऽपि विलक्षणात् ॥ [144]
मूलम्
असदिति चेन्न प्रतिषेधमात्रत्वात् ।
टीका
नन्वसत्कार्यवादः स्यादिति चेन्नात्र चोभयोः । सालक्षण्यस्य नियमः केवलं प्रतिषिध्यते ॥ [145]
मूलम्
अपीतौ तद्वत्प्रसङ्गादसमञ्जसम् ।
टीका
प्रळये सृष्टिकाले च जगद्भावात्परात्मनः । जगद्दोषाः ब्रह्मणोऽतो वाक्यं स्यादसमञ्जसम् ॥ [146]
मूलम्
न तु दृष्टान्तभावात् ।
टीका
व्यवस्थिता गुणास्तावदात्मनश्च तनोर्यथा । जगत्तनोर्ब्रह्मणश्च तथेति च समञ्जसम् ॥ [147]
मूलम्
स्वपक्षदोषाच्च ।
टीका
स्वपक्षे दोषभूयस्त्वात् परित्यज्य स्वकं मतम् । ब्रह्मकारणवादस्तु स्वीकार्यो भवताऽनघः ॥ [148]
मूलम्
तर्काप्रतिष्ठानादपि ।
टीका
कुतर्कस्याप्रतिष्ठानात्प्रधानं तु न कारणम् । ब्रह्मानधिष्ठितं यस्मात् त्वया वादात्प्रकल्पितम् ॥ [149]
मूलम्
अन्यथानुमेयमिति चेदेवमप्यनिर्मोक्षप्रसङ्गः ।
टीका
प्रबलात् तर्कसंवादात् प्रधानं सिध्यतीति चेत् । ततोऽपि बलवत्तर्कबाधान्मुच्येत नो भवान् ॥ [150]