९। “वा” शब्दद्वयं मिथो विरुद्धपक्षद्वयसूचकम् (इरङ्गत्तक्क) कृपोद्भावनार्ह-माऩ ऎऩ् ऱबडि। “युक्ता रामस्य भवती धर्मपत्नी यशस्विनी” ऎऩ्ऱु तिरुवडि कॊण्डाडुगैयुम्। अवर्गळै दण्डियामैयुम्बऱ्ऱ (पॊऱुप्पिक्कैयालुम्) ऎऩ्ऱदु। शङ्गिक्किऱार् ( तिरुवडि ) इत्यादिना। “याभिस्त्वं तर्जिता पुरा” “विप्रियकारका:” “कृतकिल्बिषा:” ऎऩ्ऱत्तैप्पऱ्ऱ (अबराधानुगुणम्) ऎऩ्ऱदु। “यदि त्वमनुमन्यसे” ऎऩ्ऱत्तैप्पऱ्ऱ (काट्टित्तरवेणुम्) ऎऩ्ऱदु। (मऩ्ऱाडि)- १ “राजसंश्रय” इत्यादिना, “अवर्गळ् – प्राधीनैगळाय्च् चॆय्दार्गळ्” ऎऩ्ऱुम्। २ “भाग्यवेषम्य” इत्यादिना। “अदु तऩ्ऩुडैय “भाग्य हान्यादियाले” ऎऩ्ऱुम्, ३ “मषयामीह दुर्बला” ऎऩ्ऱु तऩ्ऩुडैय कारुणिगत्वत्तैच् चॊल्लियुम्। ४ शास्त्र वासऩैयिल्लाद रुक्षवाक्यत्तैच् चॊल्लियुम्। ५ इरङ्गाविडिल् अनार्यत्वत्तै व्यञ्जिप्पित्तुम्। ६ अबराधित् वत्तिऩुडैय सार्वत्रिगत्वत्तै द्रुढीकरित्तुम्। ७ “लोकहिंसाविहाराणां” ऎऩ्ऱु जादिप्रयुक्तगर्ममॆऩ्ऱु सॊल्लियुम् इप्पडि बहुमुख माग निर्बन्धित्तु-ऎऩ्ऱबडि। (रक्षित्तवित्तऩैयऩ्ऱो ) इदि- इत्ताल्। अनिष्टनिवर्तकत्वरूपोपायत्वं प्रसङ्गित्तदॆऩ्ऱु सङ्काबीजं व्यञ्जितम् अदुक्कु संवादम् (मादर् मैथिलि ) इत्यादि। “रक्षन्त्या पवनात्मजात् ” ऎऩ्ऱदिले नोक्कु। परिहरिक्किऱार् (पलात्कारत्तालऩ्ऱिक्के) इत्यादिना; “ऎव्विषयत्तिलेया कवुमाम्। दण्ड धरऩाग प्रसक्तऩुडैय निग्रहाभि सन्धियै अनुनयत्ताले शमिप्पिक्कै पुरुषगारत्वम्; इदुवे “भवेयं शरणं हि व:” ऎऩ्गिऱ शरण शब्दत्तालुम् “रक्षन्त्या पवनात्मजात्” ऎऩ्गिऱ ‘रक्षदि’ धातुवालुम् सॊल्लप्पडुगिऱदु ऎऩ्ऱबडि, इव्वर्थत्तिल् ग्रन्थान्तरस्थाचार्यसंवाद-म्(तिरुवडियैप् पॊऱुप्पिक्कुमवळ्) इत्यादि। इदु मुमुक्षप्पडि वाक्यम्। ९। १०। सम्श्लेष दशैयिल् ईश्वरऩैत् तिरुत्तुम् ; विश्लेष दशैयिल् सेदनऩैत् तिरुत्तुम्। ११। (पुरुषीगरिक्कुम् प्रगारम्) इदि- इत्ताल्, – (सम्श्लेष दशैयिलॆऩ्ऱु तॊडङ्गि ) इत्यादि-(अबराधत्तैये पार्त्तु)-गुण सम्बन्धादिगळैप् पारादेयॆऩ्ऱु अवधारणार्थम्। (अङ्गीगारोन्मुखनाक्कुगै)-आश्रयणत्तिल् अबराधाभिसन्धियिऩ्ऱिक्के -युडैयऩाम्बडि पण्णुगै। (अक्रुत्यगरणादि) ऎऩ्गिऱ ‘आदि‘ शब्दत् ताले कृत्याकरणं विवक्षितम् । (भगवद् विमुखऩाय्) भगवद् विषयत्तिल् द्विष्टऩाय्। (आश्रयणोन्मुखऩाक्कुगै) आश्रयण सिगीर्षैयुडैयऩाम् पडिबण्णुगै। (सम्श्लेष विश्लेषङ्गळिरण्डिलुम् )(वा ९) ऎऩ्गिऱ विडत्तिल्इळैयबॆरुमाळैयुम् तिरुवडियैयुम् निदर्शिप्पित्तु व्याख्यानम् पण्णिवैत्तु। (सम्श्लेष दशैयिल् ईश्वरऩैत् तिरुत्तुम्) इत्यादिक्कु- अवर्गळै व्यावर्त्तिप्पित्तु। संसारिचेतनेश्वरमात्रविषयत्वेन-व्याख्यानम् पण्णुगैयिले हेदुवॆऩ्? इळैयबॆरुमाळ् विषयत्तिल् पॆरुमाळैत् तिरुत्तुगै यथायोग्यम् कूडुमे। विश्लेष दशैयिल् सेदनऩैत् तिरुत्तुगैयुम्। रावणऩैत् तिरुत्तुगैयागिऱाप्पोले राषसिगळ् विषयमागत् तिरुवडियैत् तिरुत्तुगैयुमामे-ऎऩ्गिऱ शङ्गैक्कु; इश्वरशब्दनिर्देशास्वारस्य-मुम् सेदनशब्दत्तुक्कु, क्षन्तृक्षन्तव्यचेतनपरत्वेनवैरूप्य-मुम्, कर्मपारतन्त्र्यशब्दस्वारस्य-मुम् तथा व्याख्यान-त्तिले हेदु ऎऩ्ऱु परिहारत्तैयुट्कॊण्डु अरुळिच्चॆय्गिऱार् (सम्श्लेष दशैयिल् इळैयबॆरुमाळुक्काग) इत्यादि। (कूट्टिक् कॊळ्ळलायिरुन्ददागिलुम्) ऎऩ्ऱदु उदाहरणमाग व्याख्यादमायिरुन्ददागिलुम् ऎऩ् ऱबडि। (प्रागरणिगमाऩ अर्थम्) एतत्प्रकरणप्रतिपिपादयिषित-माऩ प्रमेय-म्। (संसारिसेदनऩैयुम्) इत्यादि इदु ताऩ् ईश्वरचेतनकर्मपारतन्त्र्यशब्द-ङ्गळिऩुडैय स्वरस सिद्धमॆऩ्ऱ करुत्तु (आगैयाल् ईश्वरऩोडु ) इत्यादि,-चिकिर्षितकार्यविरोधि-दोषनिवृत्तिपूर्वक-तदनुगुणगुणाधानं – तिरुत्तुगैयागैयाले**।** ईश्वरसंसारिचेतननान्यतरकर्तृक- कर्मक-अङ्गीकाराश्रयणान्यतरविरोधि- स्वातन्त्र्यवैमुख्यान्यतरनिवर्तनपूर्वक- तद्धेतुकृपारुच्यन्तयतरोद्भावकत्वं-इरण्डु तलैयैयुम् तिरुत्तुगै -ऎऩ्ऱबडि।संश्लेषविश्लेषोभयदशानुगत-पुरुषकारता प्रकारानुगमार्थं अन्यतरत्वनिवेश-मॆऩ्ऱु कण्डु कॊळ्वदु। इप्पडि अन्यतरत्वघटितगुरुनिर्वचन-म् पण्णुवाऩॆऩ्? “फलप्रदचेतननिष्ठाभिगन्तव्तोपायचेतनत्वं पुरुषकारत्वम्” ऎऩ्गिऱ लघुनिर्वचन-म् अमैयादो? ऎऩ्ऩिल् ; १ पुरुषकारपर-द्वतस्थ-श्रीशब्दव्युत्पत्तिविशेषलब्ध-मायुम्, २ -पुरुषकारशब्दव्युत्पत्तिविशेषलब्ध-मायुम्। ३ अबेक्षिदमायुम्। ४ असङ्कोचनयसिद्ध-मायुम् उळ्ळ अर्थ विषेस्वीगारम् प्रामाणिगमागैयाले गौरवम् दोषमऩ्ऱु ऎऩ्ऱु शङ्कापरिहाराभिप्रायेण- अरुळिच्चॆय्गिऱार् (अङ्गीगार विरोधियाऩ) इत्यादि। स्वादन्द्र्यम् ईश्वरऩुक्कु गुणमागिलुम्। अभिमुखचेतनाँङ्गिकारविरोधित्वेन यथाकर्मफलदायितायां अनिवार्यत्वरूपस्वातन्त्र्यविशेषस्य दोषकोटि निविष्टत्वं-ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि (स्वादन्द्र्यत्तै माऱ्ऱि)इत्युक्तम् । (“शृृृ हिंसायां” ऎऩ्गिऱ) इदि – इन्द धातु क्रयादि-यिले पठितम्। हिनस्ते: अचेतनविषये मुख्यत्वासम्भवात् लक्षणया निवर्तनपर-माऩ शृृृ धातु-विले निरुक्ति बलत्ताले, “अन्येभ्योऽपि दृश्यते” इति सूत्रेण किप् वन्दु दृशिग्रहण-त्ताले ऋकार-त्तुक्कु रीभाव-म् वन्दु “दोषान् शृणाति-निवर्तयति इति श्री:” ऎऩ्ऱु
व्युत्पत्तियॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। (“शृृृ विस्तारे” ऎऩ्गिऱ) इदि- इन्द धातु क्रयादि-यिले
पठितमागक् काणप्पडविल्लै। निरुक्ति बलत्ताले “चुलुम्पादीनां बहुलं एतन्निदर्शनम् ” ऎऩ्गिऱ वसन बलत्ताले इदु कॊळ्ळ वेणुम्। इङ्गुम् प्रत्ययादिकं पूर्ववत् “शृृृणाति-विस्तारयति गुणै: ति श्री: ” ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। (“शृणाति-शृृृणाति” ऎऩ्गिऱ व्युत्पत्ति
द्वयार्थमुम्) इदि- आद्ये प्वादीनां शितीति ह्रस्व:। द्वितीये, प्वादित्वाभावात् ह्रस्वम् वारामैयाले दीर्घऋृकारयुक्तरूपम् (सेदनबरमाय् ) इदि दोषशब्दस्वारस्यात् जगच्छब्दस्वारस्यात् समानप्रकरणे “शृणामि दुरितं सदा” इति दुरितशब्दश्रवणात् “शृृृणामि च गुणैर्विश्वं” इति विश्वशब्दस्वारस्याञ्च-व्युत्पत्तिद्वय-मुम् चेतनदोषनिवर्तकवाचकतया चेतनगुणवर्धनवाचकतया च चेतनपर-माय् प्रतीत-मागिलुम्-ऎऩ्ऱबडि, x ( ईश्वरऩैयुम् तिरुत्तुम्) ऎऩ्ऱु अर्थानुवादम्:
X अण्णा वप्पङ्गार् स्वामियिऩ् पाडम् वेऱुबडुगिऱदु। सिन्दयम्।
मूलत्तिले ( ईश्वरऩैत् तिरुत्तुम् ) ऎऩ्ऱु समुच्चयरहिदमाय् इरुक्कैयाल् ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। (इन्द न्यायम् तोऱ्ऱुगैयाले) इदि -श्रीशब्दविवरणार्थप्रवृत्तेऽस्मिन् सन्दर्भे (ईश्वरऩैत् तिरुत्तुम्) ऎऩ्गिऱविदुवुम् श्रीशब्दविवरणपर-माग वेण्डुगैयाले उक्तव्युत्पत्तिद्वय-मुम् ईश्वरस्वातन्त्र्यनिवर्तनवाचि-यागवुम्। ईश्वरकृपावर्धनवाचि-यागवुम् ईश्वरबरमाग प्राप्तम् ऎऩ्गिऱ इव्वर्थम् अ(न्द)न्यायत्ताल् तोऱ्ऱुगैयाले ऎऩ्ऱबडि। इव्वर्थ साधग न्यायनदाऩ्- “देवदेवमचूचुदम् ” “पुंप्रधानेश्वरेश्वरी” “देव्या कारुण्यरूपया” “मत्क्षमां प्राप्य” इत्यादि प्रमाण बलत्ताल् सिद्धित्त अर्थ स्थितियालुम्। २ अबेक्षिदत्वत्तालुम्। ३ धातुविऩुडैय अभिधानसामर्थ्यसाम्य-त्तालुम् इव्युत्पत्तिद्वयम् ईश्वरविषयमागवुम् अमैयुम् -ऎऩ्गै। इप्पडि न्याय बलत्ताले ईश्वर परत्वमुम् सिद्धित्त पिऩ्बु। (१) सेदनबरत्वत्तिल् वसन स्वारस्यम् उबलक्षणबरम् ऎऩ्ऱागल्; (२) १ “निखिलान् दोषान् ” ऎऩ्गिऱ निखिलशब्दासंकोचसिद्धि-यालुम्। २ वस्त्वनुरूबमाग गुणदोष-विवक्षै प्रामाणिगैयागैयाले स्वादन्दर्यत्तिलुम् दोष शब्दम् स्वरसमागैयालुम्, ३ “जगच्च स:” इत्यादिगळिले जगछ्शब्दम् भगवत्परमागक् काण्गैयालुम्। ४ “विश्वं विष्णु:” इति – विश्व शब्दमुम् भगवत् परमागैयालुम्। ५ “श्रयन्ती श्रयणीयाऽस्मि” इति – प्रगरणमुम् सेदन विषयत्तिऱ्पोले ईश्वर विषयत्तिलुम् तुल्यमागैयालुम्, ६ दुरिद शब्दमुम् लक्षणया दोष परमागैयालुम् “शृणाति निखिलान् दोषान् शृृृणाति च गुणैर्जगत् ” ऎऩ्गिऱविदु शब्दत एव ईश्वरबरमागवुम् उसिदम् ऎऩ्ऱादल् करुत्तु।
११। इरुवरैयुम् तिरुत्तुवदुम् उबदेशत्ताले १२। मूले (इरुवरैयुम् ) ऎऩ्ऱदु – ईश्वरसेदनर्गळैयॆऩ्ऱबडियॆऩ्ऱु स्फुटम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम् पऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् ( ईश्वरऩैत् तिरुत्तुवदु) इत्यादि। इदुक्कु (रक्षित्तरुळीर् ऎऩ्ऩुम् उबदेशत्ताले) ( २१६) ऎऩ्ऱत्तोडन्वयम्। उपदेश-म्,अज्ञातज्ञापन-म् शास्त्रत्तुक्कुम् क्रुबादिगळुक्कुम् वक्ष्यमाणविषयविभाग-म् स्वातन्त्र्यमूलकदण्डधरत्वसंरम्भविशेष-त्ताल् अभिभूत-माय्क् किडक्कैयाले। पिराट्टि वाक्यत्तुक्कु अज्ञातज्ञापनमुपपन्न-मॆऩ्ऱु करुत्तु। (इच्चेदनऩ्) ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि उपदेशप्रकार: । (सम्बन्ध विशेषत्तै)– नारायण शब्दर्थमाऩ शरीरशरीरिभाव-त्तै। ”उऱवेल्” इत्यादि तिरुप्पावै वाक्यम्। अदुक्कुत् तात्पर्यम् (कुडनीर्) इत्यादि कुडनीर् वऴिक्कै असम्बन्धद्योतकसजलघटप्रहार: कुडनीर् वऴित्ताल् पोमदु “स्वदासमिच्छेद्यः कर्तुं अदासं प्रीतमानसः। स्कन्धादादाय तस्यासौभिन्ध्यात् कुम्भं सहाम्भसा॥” ऎऩ्गिऱ औपाधिकदास्य-म् ऎऩ्ऱु कण्डु कॊळ्वदु। (शास्त्रमर्यादै)- “यतस्स्वकृतभुक् पुमान् ” ऎऩ्गिऱ शास्त्रोक्तस्वकर्मफलानुभवानियम-म्। (क्रुबादि) इति “आदि” शब्दत्ताल् वात्सल्यादि-कळ् विवक्षिदङ्गळ्। (उबदेशक्रमम्)- उपदेशप्रकार: “परिपाट्यां अपि क्रम:” ऎऩ्ऩक् कडवदिऱे। (इवर्दाम्) इत्यादि– “उबदेशत्ताले” ऎऩ्गिऱ सामान्यत्तुक्कु प्रकारविशेषाकांक्षायां अभिन्नवक्तृकवाक्यस्थ-ङ्गळायुम्, आचार्यवक्तृकवाक्यस्थ-ङ्गळायुम् उळ्ळ विशेषङ्गळे अनुसन्धेयङ्गळॆऩ्ऱु करुत्तु। अबेक्षिद विशेषङ्गळ् परमासार्य सुक्तिस्त२ङ्गळ् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळमाय् अरुळिच्चॆय्गिऱार् ( पिदा ) इत्यादि अर्थमरुळिच्चॆय्गिऱार् (अबराध) इत्यादिना। “परिपूर्णागसि” ऎऩ्गिऱदिऩ् अर्थम् (अबराध) इत्यादि। जन शब्दार्थम् (सेदन) इदि। (हिदस्रोदो व्रुत्त्या) हितविषयधारावाहिकव्यापारेण; इदु उपलक्षणे त्रुदीयै; हितस्रोतोवृत्त्या युक्त-ऩ् ऎऩ्ऱबडि ; इत्तैयरुळिच्चॆय्गिऱार् (हिदबरऩाऩ सर्वेश्वरऩ्) ऎऩ्ऱु। “हिदबुद्धियाले” ऎऩ्ऱु आय्प्पडि। “कलुषधी:” ऎऩ्गिऱदिऩ् अर्थम् (तिरुवुळ्ळम् सीऱुम्बडियैयुम्) ऎऩ्ऱु। “किमेदत्” ऎऩ्गिऱदिऩ् अर्थम् ( इच्चीऱ्ऱत्तुक्कु ) इत्यादि एतत्-कलुषधीत्वं किं-किम्मूलुक-मॆऩ्ऱबडि। मूले “निर्दोष: क:” ऎऩ्ऱिरुक्कैयाले। ‘इवऩ् तोषम् इन्दक् कालुष्यत्तुक्कु मूलम्’ ऎऩ्ऱु भगवदुक्तियॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच् चॆय्गिऱार् (इवऩ् तीरक्कऴियच् चॆय्द अबराधम्) इदि। (अबराधम् ) ऎऩ्गिऱविदुक्कु। अनुषक्तमाऩ (अडि) ऎऩ्गिऱत्तोडे अन्वयम्। “निर्दोष:” इत्यादियिऩ् अर्थम् (मणल्) इत्यादि,³ दोषमयमाऩ प्रबञ्जत्तिले दोषव्यावृत्त्यपेक्षण-त्तुक्कु प्रतिबिम्बवृत्तान्ततया (मणऱ्सोऱ्ऱिल्) इत्यादिकम् – “परिपूर्णागसि” इत्युपक्रमानुसारेण उपसंहारस्थ “दोष” शब्द-म् अबराधपरम् ऎऩ्ऱ तिरुवुळ्ळम् पऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (अबराध मऱ्ऱिरुप्पारार्) ऎऩ्ऱु। नीर्दोषरै रक्षिक्कप्पार्क्किल्। निर्दोषत्वं असम्भवि-यागैयाले तत्साबेक्षमाऩ रक्षणमुम् असम्भवियाम्। दोषोबाधिकङ्गळाऩ क्षम वात्सल्य क्रुबादिगळुक्कु स्वरूबोच्छेधमुम् प्रसङ्गिक्कुम्। आगैयाल् विमुखाभिमुखविभागेन दण्डधरत्व-दयादि-कळ् लब्धविषयङ्गळाय् यथायथं शिक्षारक्षैगळ् नडक्कवमैयुम् ऎऩ्गिऱ विषय विभागप्रदर्शनादिगळ् उसिदोबायङ्गळ् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् ( उसिदोबायङ्गळाले) ऎऩ्ऱु। “विस्मार्य” ऎऩ्गिऱविदुक्कु कर्माकांक्षै-यिल्, “परिबूर्णागसि” ऎऩ्ऱु प्रकृत-माऩ अबराधङ्गळे कर्ममाम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (अबराधङ्गळै मऱप्पित्तु) ऎऩ्ऱु। “आगाोऽपराधो मन्तुश्च” ऎऩ्ऩक्कडवदिऱे। मऱप्पु-निग्रहाभिसन्धि निव्रुत्ति। “श्रीरङ्गधाममणिमञ्जरि” ऎऩ्ऱाप्पोले सम्बोधियामल् “जननि” ऎऩ्ऱु सामान्येन सम्बोधित्त इदिऩ् अर्थम् (पिराट्टि) ऎऩ्ऱु। “स्वजनयसि” ऎऩ्गिऱदिऩ् अर्थम् (सेर्त्तरुळुम्बडियै) ऎऩ्ऱु। उचितोपायशब्दाभिप्रायेण (सङ्ग्रहेण) ऎऩ्ऱदु। “एको नारायणो देवो वासुदेवस्सनातनः। चातुरात्म्य परं ब्रह्म सच्चिदानन्दमव्रणम् ॥” ऎऩ्ऱु परदशैयै प्रस्तावित्तु, “तयोर्नौ परमव्योम्नि परमं पदमुत्तमम्” इत्यादिना विस्तरेण तत्प्रगारङ्गळैच् चॊल्लि “दयिताहं सदा देवी” ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि, “लालिता तेन चात्यन्तं सामरस्यमुपेयुषि” ऎऩ्ऩुमळवाग स्वस्वभावङ्गळैच् चॊल्लि “कदाचित् विश्वदरशिन्या: कृपा मे स्वयमुद्गता।क्लिश्यतः प्राणिनो दृष्ट्वा संसारज्वलनोदरे॥ कथंन्विमे भविष्यन्ति दुःखोत्तीर्णाः सुखोत्तराः। संसारपारसीमानमाप्नुयुः मां कथंन्विति ॥ साऽहमन्तः कृपाजुष्टा देवदेवमचूचुदम्॥” ऎऩ्ऱु निर्हेतुककृपामूलकस्वकृतभगवच्चोदनै-यैच् चॊल्लि “भगवन् देवदेवेश” ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि, “अमी हि प्राणिनस्सर्वे निमग्नाः क्लेशसागरे। उत्तारं प्राणिनामस्मात् कथं चिन्तयसि प्रभो॥” ऎऩ्ऱु तत्प्रगारत्तैयुम् लक्ष्मी तन्द्रत्तिले पिराट्टि अरुळिच्चॆय्दाळिऱे। “अचूचुदम् ” ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩ सोदनै अज्ञातज्ञापन-मुम्, अप्रवृत्तप्रवर्तन-मुमिऱे। आगैयिऱे “उपदेशातिदेशभेदेन” ऎऩ्ऱु। विधियै उबदेश शब्दत्ताले निर्देशिक्किऱदुम्।
इप्पडिच् चेदनर् विमुखरायिरुक्कुम् दशैयिलुम् इवर्गळुक्काग ऎम्बॆरुमाऩुक्कुप् पिराट्टि परदशैयिलुम् उबदेशित्तमैयैच् चॊऩ्ऩवित्ताल्। अभिमुखराऩ दशैयिल् अवर्गळुक्काग इवळ् अवऩुक्कु उबदेशिक्किऱमैयुम् तत्प्रगारविशेषमुम् सिद्धमिऱे। आग, इप्पडिप् परदशैयिल् उबदेशम् प्रमाण सिद्धमॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि “पितेव त्वत्प्रेयान् जननि” ऎऩ्ऱु भट्टर् सामान्येन सम्बोधित्करुळिऱ्ऱु ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळमाय्। कीऴ् ताम् अरुळिच् चॆय्द उबदेश प्रगारम् परदशैयिल् उबदेशप्रगारम् ऎऩ्ऩुम् अभिप्रायत्ताले अरुळिच् चॆय्गिऱार् (अवदार दशैयिलुम्) ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि। (प्राण) इदि-(प्राणसंशयं)-आसन्न्मरणदशां, (आपन्नं)-प्राप्तं वायसं दृष्ट्वा दयया ‘त्राहि त्राहि’ इति भर्तारं विभुं दयया उवाच, इति अन्वयः (अथ)-आभिमुख्यानन्तरं। तथा च -विमुखदशायां निग्रहाभिसन्धे: उचितत्वेऽपि अभिमुखे दयाया एवोचितत्वात्, अन्यथा दयाया निर्विषयत्वापत्ते: दयया अस्य रक्षणमेव कार्यं इत्यर्थ:। “त्राहि” ऎऩ्गिऱ परस्मैपदं आर्षम् काकदशादर्शनकृतसंभ्रम-त्ताले “त्राहि”, “त्राहि” ऎऩ्ऱु द्विरुक्ति। “संभ्रमेण प्रवृत्तौ यथेष्टं अनेकधा प्रयोग:” ऎऩ्ऩक्कडवदिऱे। “कन्दर्पशरपीडित:” “तादृशो वायसस्य” ऎऩ्गिऱत्तै उट्कॊण्डु (वासामगोसर) इति। (ऒरु कण्णऴिवु कऱ्पित्तु)- “हिनस्ति स्म स दक्षिणं” “एकमक्षि विधीयते” ऎऩ्गिऱबडिये कागत्तिऩुडैय एकनेत्र हिंसै फलमागक् कल्बित्तु -ऎऩ्ऱबडि। (ऒरु कण्णऴिवु कऱ्पित्तु) – अबूर्वमाग ऒरु वन्द्यदैयै उण्डाक्कि- ऎऩ्ऱबडि: तलैयै यऱुक्कविट्ट अस्त्रत्तुक्कु अक्षिहिंसामात्रत्तिले पर्यवसिप्पिच्कै वन्ध्यतापादनतुल्य-मॆऩ्ऱु क्लिष्टोक्ति-क्कुक् करुत्तु। “पॆरुमाळ् रक्षित्तरुळिऱ्ऱुम्”- दयया विभुं ऎऩ्ऱु इवऩ् उबदेशत्ताले”, ऎऩ्ऱवयम्।
सेदनऩैत् तिरुत्तुम् प्रगारत्तै अरुळिच्चॆय्गिऱार् (सेदनऩै) इत्यादिना। (कालूऩ्ऱविडम्)-गत्यन्तरं (पत्तुम् पत्ताग) – ऒऩ्ऱागिलुम् तप्पविडामल्। (तीऱ्ऱानिऱ्कुम्)-नशिप्पियानिऱ्कुम्। “पॊऱुक्कैक्कीडाऩ गुणम् क्षमै, भोग्यमागक् कॊळ्ळुगैक्कीडाऩ गुणम् वात्सल्यम्” ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। विमुखसेदनऩै उबदेशत्ताले तिरुत्तुवदु परदशैयिल् कूडामैयाले अरुळिच्चॆय्गिऱार् ( अप्पडि ऎङ्गे कण्डोम् ऎऩ्ऩिल् ) इत्यादि; रावण विषयत्तिल् उबदेशित्तदु तुल्यन्यायत्ताले अन्यत्राबि वरुम् ऎऩ्ऱु करुत्तु। “मित्रमौपयिकं” “विदितस्स हि” इत्यादिश्लोकद्वयार्थ-म् ( पॆरुमाळोडु ) इत्यादि “अनिच्छता वधं घोरं” ऎऩ्ऱु सॊल्लादे “वधं चानिच्छता” ऎऩ्ऱु “च” शब्दप्रयोग -त्ताले वाक्यभेदेन-योजऩैयागक् कडवदु: अदिल् उत्तरोत्तरप्रयोजनबुद्ध्यवतरणक्मरूप-वस्तुसामर्थय-त्ताले वाक्यक्रमत्तै उबबादिक्कवेणुम्; आगैयाल्, “त्वया रामो मित्रं कर्तुं औपयिकम्। किञ्च, स्थानं परीप्सता त्वया रामो मित्रं कर्तुं औपयिकम्। किञ्च, घोरं वधमनिच्छता त्वया रामों मित्रं कर्तुं औपयिकम्” ऎऩ्ऱु वाक्य क्रमम् न्याय्यम्: (मित्रम् औबयिगम्) ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि (त्वया) ऎऩ्ऩुमळविले वाक्यम् समाप्तमागैयाले। (असौ पुरुषर्षभ:) ऎऩ्गिऱविदु पूर्ववाक्यशेषमॆऩ्ऱु कॊळ्ळिल्। समाप्तपुनरादानम् ऎऩ्गिऱ वाक्यदोषम् वरुमागैयाल् (असौ पुरुषर्षभ:) ऎऩ्गिऱविदु वाक्यान्दरमागक् कडवदु। (त्वया रामो मित्रम् कर्त्तुम् ऒळबयिगम्) मित्रं कर्तुं उचितं “विनयादिभ्यष्ठक् ” ऎऩ्गिऱविडत्तिल् “उपायात् ह्रस्वत्वं च ” ऎऩ्गिऱ गणसुत्रत्ताले उबायशब्दत्तिऩ् मेले स्वार्थे ठक् प्रत्यय-मुम्। उबायशब्दत्तिल् आगारत्तुक्कु ह्रस्वत्वमुम् वन्दु “ऒळबयिगम्” ऎऩ्ऱु निष्पन्नमाय्। “उसिदम्” ऎऩ्गिऱ अर्थत्तिले वर्त्तिक्किऱदु। “औपयिकशब्द: स्वभावात् औचित्ये वर्तते; यथाकथञ्चित् इयं व्युत्पत्ति:” ऎऩ्ऱिऱे शाब्दिर् सॊऩ्ऩार्गळ्। “औपयिकम् ” ऎऩ्गिऱ तद्धितप्रत्ययान्त-त्ताले कर्मत्व-म् अभिहित-मागैयाले। “राम:” ऎऩ्ऱु प्रथमै वन्दिरुक्किऱदु। “औपयिकं ” ऎऩ्ऱ नपुंसकलिङ्गं “सामान्ये नपुंसकं” आदल्, “मित्रं” ऎऩ्गिऱ विकृतिकर्माणुसारेण-वादल् इत्तैत् तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (पॆरुमाळोडु उऱवु पण्णुगैगाण् उऩक्कु प्राप्तम् ) ऎऩ्ऱु , “राम” शब्दार्थम् (पॆरुमाळ्) इदि। “मित्र” शब्दार्थम् (उऱवु) ऎऩ्ऱु। “कर्त्तुम्” शब्दार्थम् (पण्ण) ऎऩ्ऱु। – “त्वया” शब्दार्थम् (उऩक्कु) ऎऩ्ऱु। “औबयिग” शब्दार्थम् (प्राप्तम्) ऎऩ्ऱु। “अवाप्त-न्याय्ययो: प्राप्तं” ऎऩ्ऱिऱे निघण्डु। इत्ताल्-प्रयोजनाभिसन्धि-यिऩ्ऱिक्केयुम्, उऩक्कु पराप्तशेषियाय्। गुणाधिकराऩ पॆरुमाळोडे उऱवु उसिदम्-ऎऩ्ऱबडि, इन्द वार्त्तै सात्विगर्क्कु रसिक्कुमदॊऴिय रजस्तम:प्रकृति-याऩ इवऩुक्कु रसियादॆऩ्ऩुमभिप्रायत्तैयुट्कॊण्डरुळिच्चॆय्गिऱार् (अदु सॆय्य) इत्यादि। “स्थानं परीप्सता त्वया राम: मित्रं कर्तुं औपयिकं” ऎऩ्गिऱ द्वितीयवाक्यार्थ-म् (वऴि) इक्यादि रजस्तम:प्रकृति-याय्, परपीडानिरत-ऩाऩ उऩक्कु आवश्यकस्थानार्थ-मागवुम्
पॆरुमाळोडु उऱवुवेणुम्- ऎऩ्ऱबडि। “स्थानम् परीप्सदा” ऎऩ्गिऱ अनुवादनिर्देशफलितं (तरैयिले काल्बावि) इत्यादि। “पुरं राम: परीप्सता” ऎऩ्ऩादे “स्थानम्” ऎऩ्ऱु सामान्य निर्देशत्तुक्कर्थम् (उऩक्कोरिरुप्पिडम्) ऎऩ्ऱु। “आप्तुं इच्छता” ऎऩ्ऱु विवक्षित्तु (वेण्डि यिरुन्दायागिलुम्) ऎऩ्ऱदु। “परित: ईप्सता परीप्सता” ऎऩ्ऱाय्, नालु दिक्किल् ऎङ्गेयागिलुम् स्थानम् वेण्डिलुम् अवर् वेणुम्; “इक्ष्वाकूणां इयं भूमि: सशैलवनकानना” ऎऩ्ऱु अवरदल्लाद स्थानम् इल्लै ऎऩ्ऱु “परि” शब्दार्त्तैयरुळिच्चॆय्गिऱार् (अवरदल्लाददॊरु स्थानमिल्लै) ऎऩ्ऱु। “शरणागद वत्सल:” ऎऩ्ऱु वैत्तु। “तेन मैत्री भवदु” ऎऩ्गैयाले उपक्रमनिर्दिष्टशरणागति-ये तन्नियतानुकूल्यवाचक-“मैत्री”-शब्दविवक्षितै-यागैयाले इङ्गुम् “मित्रम् कर्त्तुम्” ऎऩ्गिऱविदु- “शरणागतिविषयं कर्तुं” ऎऩ्ऱबडि ऎऩ्ऩुमभिप्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (पऱ्ऱ वेणुम्) ऎऩ्ऱु। “घोरं वधं अनिच्छता त्वया राम: मित्रं कर्तुं औपयिकम् ” ऎऩ्गिऱ त्रुदीय वाक्यत्तुक्कु अवदारिगै (ऎळिमैयाग) इत्यादि। “घोरं वधमनिच्छता” ऎऩ्ऱु विशेषिक्कैयाले, “वधमात्रं अनुमतं” ऎऩ्ऱु विवक्षित्तु (पट्टुप्पोगवमैयुम् ऎऩ्ऱिरुन्दायो) ऎऩ्ऱदु। “घोर” शब्दार्थम् (सित्रवधम्) इदि। “” शब्दार्थम् (कॊल्लुम्बोदुम्) इदि। १। (परीप्सदा) ऎऩ्ऱु इच्छा प्रगरणत्तिले (अनिच्छदा) ऎऩ्ऱु अनिच्छै अनुसिदैयागैयाले। “अनिच्छदा” ऎऩ्गिऱविडत्तिल् ”आर्षमाग ‘नञ्’ञुक्कु असमर्थ समासम्” ऎऩ्ऱु स्वीगरित्तु। “अघोरम् वधम्” ऎऩ्ऱु कूट्टि। ”नञ्” विबरीदवासियाय्, घोरत्वविपरीत-म् नऩ्मैयाय्, अदु वधविशेषणम् ऎऩ्ऱ विवक्षित्तु अरुळिच्चॆय्गिऱार् (नऱ्कॊलैयागक् कॊल्लुम्बोदुम्) ऎऩ्ऱु। २। यद्वा, साधनविधि-यिल् पले²च्छै नियोज्यविशेषण-माग वेण्डुगैयालुम्। अनिच्छै नियोज्य विशेषणमागमाट्टादागैयालुम्, “अनिच्छदा” ऎऩ्ऱु समर्थ समासमेयाय् “नञ”र्थत्तुक्कु “इच्छगा” ऎऩ्गिऱत्तोडे अन्वयमाय् (घोरम् वधम् अनिच्छदा) ऎऩ्ऱु। “घोरवधेच्छाविपरीतवता” ऎऩ्ऱाय्। घोरवधेच्छा विबरीदै समीचीन-वधेच्छैयागैयाले। अत्तैयरुळिच् चॆय्गिऱार् (नऱ्कॊलैयाग) इदि ऎऩ्ऱागवुमाम्। “असौ पुरुषर्षभ:” ऎऩ्गिऱ तुरीयवाक्य-त्तुक्कु अवदारिगै (पण्णिऩ अबराधत्तुक्कु) इत्यादि। वाक्यत्तुक्कुत् तात्पर्यार्थम् (आभिमुख्यम् पण्णिऩाल् ) इत्यादि। (सीऱुमन्दप् पुऩ्मै)- सीऱुगैयागिऱ त्वदुल्लिखित-माऩ नीचत्व-म्। वाक्यत्तुक्कु शब्दार्थम् (अवर् पुरुषोत्तमर् काण्) ऎऩ्ऱु। “असौ” ऎऩ्ऱु उत्देशित्तु। ”पुरुषर्षभ:” ऎऩ्ऱु विधिक्किऱदु। “अदसस्तु विप्रकृष्टं” ऎऩ्ऱु “अद:” श’ब्दम् विप्रकृष्टवाचि-यागैयाले अत्तैयरुळिच् चॆय्गिऱार् (अवर्) ऎऩ्ऱु। “पुरुषर्षभ:” ऎऩ्गिऱ “रुषभ:” शब्दम् “पुङ्गवर्षभकुञ्जरा: पुंसि श्रेष्ठार्थगोचरा:” ऎऩ्गैयाले श्रेष्ठवाचियॆऩ्ऩुमभिप्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (पुरुषोत्तमर्) ऎऩ्ऱु। “पृृ पालन पूरणयो: ” ऎऩ्गिऱ धातुविले “पुरुष” शब्दमागैयाले रक्षकत्वपूर्णत्व-ङ्गळ् “पुरुष” शब्दार्थमाय्, अदिल् “उत्तमत्वम्” आभिमुख्यानन्तरं पूर्वापराध-त्तिल् कण्वैयामैयाय्, अत्ताल् फलिदम् (पुऩ्मै अवर्बक्कलिल्लै) ऎऩ्ऱु। पूर्णत्वरक्षकत्व-ङ्गळुक्कु ऎदिर्त्तट्टिऱे पूर्वाबराधत्तै निऩैत्तुच् चीऱुम् पुऩ्मै। आगैयाल्। “पुरुषर्षभ“पदत्ताल् अत्तै व्यावर्त्तिक्किऱदॆऩ्ऱु करुत्तु।
“विदिद:” इत्यादि श्लोगार्थम् (शरणागदि) इत्यादि। “स: धर्मज्ञ: शरणागतवत्सल: विदितो हि” ऎऩ्ऱु अन्वयम्। “शरणागतवत्सल:” ऎऩ्ऱु मत्यत्तिलेयिरुक्कैयाले पूर्वोत्तरगत-ङ्गळाऩ “धर्म” “मैत्री” शब्दङ्गळुम् मध्यप्रदीपिकान्याय-त्ताले शरणागदि परमागक् कडवदु। “तस्मान्न्यासमेषां तपसामतिरिक्तमाहु;” “प्रसादनानां सर्वेषां श्रेयसी शरणागति:” “शरणागतिर्यैषा” इत्यादियैयुम्, “मुख्यस्य निर्विशेषेण शब्दोऽन्येषां विशेषत: ” ऎऩ्गिऱ न्यायत्तैयुम् उट्कॊण्डरुळिच्चॆय्गिऱार् (शरणागदि परमधर्मम् ऎऩ्ऱऱियुमवराय्) ऎऩ्ऱु। “वत्सांसाभ्यां काम-बले” ऎऩ्गिऱ अनुशासनत्ताले “वत्सल” शब्दम् निष्पन्नमाय्। “काम” शब्दितस्नेहवद्वाचि यागिऱदु। “संबन्धविशेषान्वितेषु प्रीति: स्नेह: यस्य विपाका: दोषानवभासो, दोषेऽपि गुणबुद्धि: इत्यादय:” ऎऩ्ऱु श्रुदप्रगाशिगै। अदिल् “दोषानवभासम्” इङ्गु अमैयुम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळमाय् अरुळिच्चॆय्गिऱार् (शरणागद दोषम् पाराद वत्सलराग) ऎऩ्ऱु। “विदिद:” ऎऩ्गिऱ वेदनत्तुक्कु कर्त्रागाङ्ग्षैयिले “असङ्गोस” नियायत्ताले “सर्वै:” ऎऩ्ऱु वरुम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळमाय् अरुळिच्चॆय्गिऱार् (ऎल्लारुम् अऱियुम्बडि) ऎऩ्ऱु। “हि” शब्दार्थम् (अऱियुम्बडि काण्) ऎऩ्ऱु। ऎल्लारुमऱिन्दमै नीयुम् काणानिऩ्ऱाये ऎऩ्ऱबडि। “जीवितुं इच्छसि यदि तेन मैत्री भवतु” ऎऩ्ऱन्वयम्। “युष्मद्युपपदे स्थानिन्यपि” ऎऩ्ऱु। ”त्वम्” ऎऩ्ऱु प्रयोगियाविट्टालुम् मध्यमपुरुषप्रयोग-म् कूडुमागैयाले। इङ्गे “इच्छसि” ऎऩ्गिऱ मध्यमपुरुषबल-त्ताले “त्वम्” ऎऩ्ऱु वरुम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळमाय् अरुळिच्चॆय्गिऱार् (नी जीविक्क वेणुमॆऩ्ऱु इच्छित्तायागिल्) ऎऩ्ऱु। “तेऩ” ऎऩ्गिऱ विदिऩ् अर्थम् (अवरोडु) ऎऩ्ऱु। ”ते” शब्दार्थम् (उऩक्कु) ऎऩ्ऱु। ” मैत्री ” शब्दार्थम् (उऱवु) ऎऩ्ऱु। ”भवदु” ऎऩ्गिऱविदु “विध्यर्थे लोट् ” ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (उण्डागवेणुम्) ऎऩ्ऱु। “भू” धातुवुक्कु, “स्वर्गो भवति” ऎऩ्गिऱविडत्तिऱ्पोले उत्पत्ति अर्थम् ऎऩ्ऱु करुत्तु। गौरव्यबुद्धि-यालुम्। दुर्दान्त रावण श्रवणव्यपेक्षै-यालुम्। “शरणं गच्छ” ऎऩ्ऩादे, “मैत्रि भवतु” ऎऩ्गिऱाळ् ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। इव्वुबदेशम् फलियामैक्कु हेदुवॆऩ्? ऎऩ्ऩ अरुळिच्चॆय्गिऱार् (अवऩ् तिरुन्दादॊऴिन्ददु) इत्यादि। (श्रावयदि” ऎऩ्गिऱ व्युत्पत्त्यर्थम् सॊल्लप्पट्टदु) इदि “श्रु-श्रवणे” इत्यस्मात् ण्यन्तात्, डिप्रत्यय: ,णिलोप:, टिलोपश्च ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु-२ यद्वा “श्रु-श्रवणे” इत्यस्मात् ण्यन्तात्, किपि “दृशि ग्रहणबलात् धातो: उकारस्य दीर्घकार: ” ऎऩ्ऱुमाम्। कीऴ्च् चॊऩ्ऩ “शृणाति”, “शृृृणाति” ऎऩ्गिऱ व्युत्पत्ति द्वयार्त्तमाऩ तिरुत्तुगै- “श्रावयति” ऎऩ्गिऱ व्युत्पत्त्यर्थमाऩ उपदेशद्वारक-म् ऎऩ्ऱु तात्पर्यम्। (पूर्वर्गळ् ग्रन्दङ्गळ् ) ऎऩ्गिऱविडत्तिल् “श्रावयत्वेतमच्युतं” ऎऩ्गिऱ वसनम् मूलतया अनुसन्धेयम् परन्दरहस्य प्रभ्रुदिगळिले ईश्रवरविषयत्वं कण्डु कॊळ्वदु। (जीयर्)-वादिगेसरि अऴगियमणवाळ जीयर्।११
१२ उबदेशत्ताले इरुवरुडैयवुम् कर्मबारदन्दर्यम् कुलैयुम्
१२। कर्मबारदन्द्र्य शब्दत्ताले पुण्यपापरूपकर्महेतुकवैमुख्यं चेतनेश्वरसाधारणं अभिमतम्। पुण्यपापहेतुकभगवद्विमुखत्वरूप -माऩ कर्महेतुकवैमुख्य-मुम्। पुण्यपापहेतुकचेतनरक्षणविमुखत्वरूप–माऩ कर्महेतुकवैमुख्य-मुम् कर्महेतुकवैमुख्यत्वेन “कर्मपारतन्त्र्य” शब्दविवक्षित-म् ऎऩ्ऩुमिदु तोऱ्ऱ (भगवद् विमुखऩाय् ) (रक्षणत्तिल् विमुखऩाय्) ऎऩ्ऱु विमुखशब्दद्वयं ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। आदियैच् चॊल्लादे ( कुलैयुम्) ऎऩ्ऱु अन्दत्कैच् चॊऩ्ऩ वित्ताल् अनादित्वं सिद्धं ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच् चॆय्गिऱार् (सेदनऩुडैय) इत्यादि। (असित् सम्बन्धम्)प्रक्रुदि सम्बन्धम्। (अविद्यै)-अज्ञानम्। ‘(स्वादन्दर्यम्) इच्छायां सत्यां अनिवार्यत्वं; तस्य निरङ्कुशत्वं- नियामकान्तरा प्रतिबन्ध: (सेदनऩुक्कु आप्तैयाय् ) ऎऩ्गिऱविडत्तिल् आप्तत्वं-यथार्थवक्तृत्वं। यदा “आप्तिस्सम्बन्धलाभौ द्वौ” ऎऩ्गैयाले सम्बन्धित्वं आगवुमाम्। (नॆञ्जिळगप्पण्णि) सेदनेश्वर ह्रुदयङ्गळै वैमुख्य निर्बन्धत्तिल् निऩ्ऱुम् श्लथ-मागप् पण्णि -ऎऩ्ऱबडि। (अभिमुखमाम्बडि) ऎऩ्गिऱ नपुंसकनिर्देश-म् “नॆञ्जु” अभिप्रायेण ऎऩ्ऱु कण्डु कॊळ्वदु। चेतनहृदय-त्तै आश्रयणाभिमुख-मागवुम् ईश्वरहृदय-त्तै अङ्गीकाराभिमुख-मागवुम् ऎऩ्ऱबडि। (इवळ् पण्णुमुबदेशत्ताले) ऎऩ्ऱु अन्वयिप्पदु। (तट्टिल्लै) ऎऩ्ऱदु अनादित्वेऽपि संसारवत् हेतुतो निव्रुत्ति उबबन्नै ऎऩ्ऱबडि। १२। १३। उबदेशत्ताले मीळादबोदु सेदनऩै अरुळाले तिरुत्तुम्। ईश्वरऩै अऴगाले तिरुत्तुम्। १४। (यादाऩुम् पऱ्ऱि नीङ्गुम्) ऎऩ्गिऱविदु तिरुविरुत्तम्। “(यादाऩुम् पऱ्ऱि)-एदागिलुम् विषयार्न्दरत्तैप्पऱ्ऱि। (नीङ्गुम्) – विमुखरागुम्” ऎऩ्ऱु इदुक्कु अर्थम्, इत्तै अरुळिच्चॆय्गिऱार् (भगवद् विमुखऩाय् विषयान्दर प्रवणऩाय्) ऎऩ्ऱु। (वासना) – संस्कार: ( आदि) शब्दत्ताले रुसि मुदलाऩदु सॊल्लुगिऱदु। (अभिसन्धियाले)-अभिप्रायत्ताले ऎऩ् ऱबडि, इव्वुबदेश वैफल्यत्तुक्कु हेदु स्वसौन्दर्य-कारुण्य-रूप-सिद्धोपाय-सामर्थ्य-प्रगाशनेच्छै ऎऩ्ऩुमदिलुम्। सेदनऩुडैय दुर्वासनादियुम् ईश्वरऩुडैय स्वादन्द्र्यमुम् हेदु ऎऩ्गैउसिदम् ऎऩ्ऩुमबि४प्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (इव्वोहेदुक्कळाले) ऎऩ्ऱु। (पङ्गयत्ताळ्) इदि- (पङ्गयत्ताळ्)-पद्मवासिनियाऩ पॆरिय पिराट्टियारुडैय (तिरुवरुळ्) “तिरु” शब्दम् उत्कर्षलक्षगमाय्। उत्क्रुष्टमाऩ क्रुबैयॆऩ्ऱु अर्थम्। इत्तै अरुळिच्चॆय्गिऱार् (परम क्रुबैयाले) यॆऩ्ऱु। “परमत्वम्” उद्बौधकनिरपेक्षत्वे सति भगवत्कृपोद्बोधकत्वम् “” उबदेशम् शाब्दबोधात्मक-माऩ सम्यग् ज्ञानत्तिले दृष्टकारण-मागैयाले पाबवासनै प्रदिबन्धगमाम्। क्रुबै अद्रुष्टस्थानीयमाय्क्कॊण्डु मानसमाऩ सम्यग्ज्ञानत्तिले कारणमागैयाले पाबवासनै प्रदिबन्धिक्कमाट्टादु” ऎऩ्ऩुम् अभिप्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (पाब बुद्धि कुलैन्दु ) ऎऩ्ऱु। रावणऩै अरुळाले तिरुत्तादॊऴिन्ददु – देवदैगळुक्कु रावण वधप्रदिज्ञै पण्णिऩबडियाले अवऩुक्कु अरुळादॊऴिन्द भगवदभिप्रायानुविधान-त्ताले। इवळ् अवऩुक्कु उबदेशित्तदुम्। अङ्गदमुखत्ताले रावणऩुक्कुबदेशित्त भगवदभिप्रायानुविधान-त्ताले ऎऩ्ऱु करुत्तु। (ओङ्गाण्बो उऩक्कुप्पणियऩ्ऱो इदु) – अङ्गीगारार्थगमाऩ ओङ्गारम् व्यतिरेकलक्षणया अनङ्गीकारसूचक-म् (उऩक्कुप्पणि) ऎऩ्ऱदु। “यथाकर्मफलदायि-याऩ ऎऩक्कुप् पणियऩ्ऱु” ऎऩ्ऱबडि। “ न जीवेयं क्षणमपि विना तां असितेक्षणाम्” “ तौ तस्यास्सहितौ पीनौ स्तनौ तालफलोपमौ।कदा नु खलु सोत्कम्पौ हसन्त्या मां भजिष्यत:॥” “मणनोक्कमुण्डाऩ्” (पॆरिय तिरु ८-१०-१) “मलराळ् कऩत्तुळ्ळाऩ्” (मूऩ् -तिरुव ३) “मन: प्रमथिनि हरे:” ऎऩ्गिऱत्तै उट्कॊण्डु अरुळिच्चॆय्गिऱार् (कण्णैप्पुरट्टुदल् कच्चै नॆगिऴ्त्तल्) ऎऩ्ऱु। (पुरट्टुदल्)-वीक्षणविशेष-ङ्गळिल् ऒरुवगैयाऩ तिर्यग्वलित-माक्कुगै। (कच्चु) कञ्जुळि। ”कच्चॆऩ्बदुवे।
नॆरुप्पुम् मीऩुम् मुलैक्कट्टॆऩवुम् मॊऴियुम् मुप्पॆयरे” ऎऩ्ऩक्कडवदु। इङ्गे। “प्रस्वेदवारिसविशेषविषक्तमङ्गे कूर्पासकं क्षतनखक्षतमुत्क्षिपन्ती। आविर्भवद्धनपयोधरवाहुमूलाशातोदरी युवदृशां क्षणमुत्सवोऽभूत्॥” ऎऩ्ऱत्तैक् कण्डुगॊळ्वदु। (पिच्चेऱ्ऱि)-व्यामोहिप्पित्तु। “पित्तर् पऩि मलर्मेल् पावैक्कु” (तिरुनॆडु १८) ऎऩ्गिऱदु विवक्षिदम्। निगमनम् (आग पुरुषगार) इत्यादि।
१४। अऱियाद अर्त्तङ्गळैयडैय अऱिवित्तु, आसार्य क्रुत्यत्तैयुम्, पुरुषगार क्रुत्यत्तैयुम्, उबाय क्रुत्यत्तैयुम् ताऩे एऱिट्टुक् कॊळ्ळुगैयाले महाभारदत्तिल् उबायवैभव(मु)म् सॊल्लिऱ्ऱाय्त्तु। १५। सङ्गतिकथनार्थं वृत्तकीर्तनं(क्रुबादिगळै) इत्यादि उपबृंह्मणीय-श्रीमत्पद-नारायणपद-पौर्वापयमे उपबृंहण-ङ्गळाऩ श्री रामायण महाभारदङ्गळुक्कु क्रमनियामक-म्: पुरुषकारतदुद्भाव्यगुण-ङ्गळुक्कु कार्यकारणभाव-म् उद्भावनक्रियोपाधिक-माय्क्कूडुमागैयाले, श्रीमत्पदनारायणपद-ङ्गळुक्कु उपजीव्योपजीवकभाव-म् सङ्गदि; तत्क्रम-मे तत्विवरणतया तच्छेष-ङ्गळाऩ श्रीरामायण महाभारदङ्गळुक्कु मुख्यक्रमन्याय-त्तालेक्रमम्; आगैयाल्, यथाक्रमं श्रीरामायणत्तिल् पुरुषकारवैभव-म् उक्तमाऩबडियै उबबादित्तवनन्दरम्, महाभारदत्तिल् उबायवैभवम् उक्तमाऩबडियै उबबादिक्कै सङ्गदम्-ऎऩ्ऱबडि।
“एऱिट्टुक् कॊळ्ळुगैयाले‘” ऎऩ्गिऱ हेदुवुक्कु अनुगुणमाऩ प्रमाणप्रत्यभिज्ञापकं- “अऱियाद अर्थङ्गळै” इत्यादि ऎऩ्ऱरुळिच्चॆय्गिऱार् (अज्ञाद ञाबनम्) इत्यादि। ईश्वरऩै शरण्यक्रुत्यमल्लाद मातापितृकृत्यप्रायपाठपठित-माऩबडियाले अज्ञातज्ञापनं एऱिट्टुक्कॊण्ड तॆऩ्ऩुमिडम् “अऱियादऩ अऱिवित्त” ऎऩ्गिऱ श्रीसुक्तियिले सिद्धम्- ऎऩ्ऱबडि। “अऱियादऩ” ऎऩ्गिऱ बहुवसनार्थम् ”अडैय” ऎऩ्ऱु उपकारप्रकरणबलसिद्धं “अर्त्तङ्गळै” ऎऩ्ऱु ऎऩ्ऱु मूलत्तुक्कुत् तात्पर्यम्गण्डुगॊळ्वदु। (सूसगम्) –ऎऩ्ऱबडि: ”तत्वविवेग नित्यत्वानित्यत्व नियन्द्रुत्व सौलभ्य साम्य अहङ्गारेन्द्रियदोषफल मन:प्राधान्य करणनियमन सुक्रुदिभेद देवासुर विभाग विभूति योग विश्वरूबदर्शन साङ्ख भक्ति प्रबत्ति द्वैविध्यादिगळाले अऩ्ऱोदिय गीदासमम्’ [१८९] ऎऩ्गिऱ आसार्यह्रुदय श्रीसूक्तियैयुट्कॊण्डु। “अऱियाद अर्त्तङ्गळैयडैय अऱिवित्तु” ऎऩ्गिऱ वाक्यशैलियाले आविष्क्रुदमाऩ “अऱियादऩ अऱिवित्त” ऎऩ्गिऱ प्रमाण सूक्ति विवक्षिदमाऩ अर्थजादम् अर्जुनऩुक्कुम् आऴ्वार्क्कुम् अविशेषेण अऱिवित्तदागवमैयुम् ऎऩ्ऩुम् अभिप्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (तत्वविवेगम् तॊडङ्गि प्रबत्तिबर्यन्दमाग) ऎऩ्ऱु। (देहात्म) इत्यादि-(अस्थाने स्नेहत्तै) – अनुसिदस्नेहत्तै। (इवऩै) – अर्जूनऩै। “अहं जातु नासं इति न; सर्वदा आसमेव। त्वं जातु नासी: इति न आसीरेव। इमे जनाधिपाः जातु नासन् इति न: आसन्नेव। सर्वे वयं इमे त्वं अहं च, अतः परं न भविष्यामः इति नः भविष्याम एव॥” इति “न त्वेवाहं” इत्यस्यार्थ: ॥ तत्व शब्दम् तत्वत्रयं-इत्यादौ चिदचिदीश्वरविषय-मागक् काण्गैयाले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (प्रक्रुत्यात्म विवेगम् आत्मबरमात्म विवेगम् आगिऱ) ऎऩ्ऱु। “तत्वं विलम्बमाने स्यात् स्वरूपे परमात्मनि” ऎऩ्ऩक्कडवदिऱे। (स्वादन्दर्य भ्रमत्तै)-स्वाधीन-स्वप्रवृत्तिनिवृत्तिकत्वविषयक-माऩ मिथ्या ज्ञानत्तै-ऎऩ्ऱबडि। “प्रक्रुदि” शब्दम् शरीरत्वेन प्रकारतया स्वभावपर-म् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (सेदनासेदन शरीरियाय्) ऎऩ्ऱु। (अबोहनम्)-विस्म्रुदि:। “अन्त: प्रविश्य नियन्तृत्वं शरीरित्वम्।क्रमेण नृपनभोव्यावृत्ति: ” ऎऩ्गिऱ श्रुदप्रगाशिगा सुक्तियै उट्कॊण्डु सेदनासेदन शरीरिरत्वत्तै विवरिक्किऱार् (सगल जन ह्रुदयस्थऩाय् निऩ्ऱु ) इत्यादिना। “नियन्तृत्वं-स्वाधीन-स्वेतरसकलप्रवृत्ति-निवृत्तिकत्वम् ” ऎऩ्ऱु विवक्षित्तु अरुळिच्चॆय्गिऱार् (सगल प्रव्रुत्ति) इत्यादि। (अवदार प्रयुक्तमाऩ सौलभ्यत्तै) अप्राकृतविग्रहेण सह आविर्भावहेतुक-माऩ सकलमनुजनयनविषयतांगतत्व-त्तै ऎऩ्ऱबडि। (साम्यम्) आश्रयणप्रवृत्तेषुगुणदोषनिरूपणाभाव-म्। अन्यप्रयुक्तकर्तृत्व-त्तै स्वप्रयुक्त-मॆऩ्ऱु भ्रमिप्पिक्कै-अहङ्गारदोषम्॥ इन्द्रियङ्गळुक्कु पिराबल्यम्-दुर्जयत्वं दुर्जयत्वरूपप्राबल्ये मनस: इन्द्रियान्तरापेक्षया अतिशयितत्वं-मन:प्राधान्यम्। (अधिकारिगळुडैय सादुर् विध्यत्तै) – आर्त्त:-भ्रष्टैश्वर्यकाम: , अर्थार्थी -अपूर्वैश्वर्यकाम:, जिज्ञासु-आत्मप्राप्तिकाम:- , **ज्ञानी–**भगवत्प्राप्तिकाम: एवंविधाधिकारि-कळुडैय सदुर्विधत्वत्तै-ऎऩ्ऱबडि। (दैवी) इत्यादि (दैवी) -मदाज्ञानुवृत्तिरूपा, (संपत्) विमोक्षाय, बन्धान्मुक्तये भवति; क्रमेण मत्प्राप्तये भवतीत्यर्थः। (आसुरी)-मदाज्ञातिवृत्तिरूपा, (संपत्) निबन्धाय भवति-अधोगति-प्राप्तये भवतीत्यर्थः।देवा: भगवदाज्ञानुवृत्तिशीला:। असुरा: भगवदाज्ञातिवृत्तिशीला:” ऎऩ्गिऱ गीदा भाष्य श्रीसूक्तियै उट्कॊण्डु अरुळिच्चॆय्गिऱार्। (तऩ्ऩुडैय आज्ञानुवर्त्तग) इत्यादि
(समस्त पदार्थङ्गळुक्कुम्) इत्यादि– तऩ्ऩळविले पर्यवसिक्कैयावदु-स्वमुख्यविशेष्यकोपस्थितिजनकत्वम्। “पश्यामि देवान्” इत्यादिकं अर्जुनवाक्यम् इत्तै अरुळिच् चॆय्गिऱार् (पेसुम्बडि) ऎऩ्ऱु। “दिव्यं ददामि ते चक्षु:” ऎऩ्गिऱ “सक्षु शब्दम् ज्ञादवासि; मेले “दर्शयामास पार्थाय” ऎऩ्ऱिरुक्कैयाले-ऎऩ्ऩुमबिप्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (दिव्य ज्ञानत्तै) ऎऩ्ऱु। (मन्मना भव) इत्यादि– “मामेव एष्यसि” ऎऩ्गिऱत्तै उट्कॊण्डु (परत्व सौलभ्य) इदयादि। “मन्मना भव” इत्यादिकमनुसन्धाय (कर्मज्ञानरूबाङ्ग सहिदैयाऩ भक्तियैयुम्) ऎऩ्ऱु। (मामेव) इत्यादि– “तमेव चाद्यं पुरुषं प्रपद्येत् यत: प्रवृत्ति:) “अज्ञानादिनिवृत्तये तमेव चाद्यं” इत्युपक्रम्य, “आद्यं पुरुषमेव शरणं प्रपद्येत् तमेव शरणं प्रपद्येत। यतः यस्मात् कृत्स्नस्य” इत्यादियिलुम्। “प्रपद्येयत: प्रवृत्तिरिति वा पाठ: तमय चाद्यं पुरुषं प्रपद्य शरणमुपगम्य, इयतः अज्ञाननिवृत्त्यादेः” इत्यादियिलुम् गीदाभाष्यत्तिलुम् पाठद्वयम् स्फुटम्। अदिल् अर्थ प्राप्तिवशत्ताले प्रबत्ति विधियॆऩ्ऩुमिडम् सिद्धम्। इत्तैयुट्कॊण्डु पाठद्वय-साधारण्येन प्रमाणप्रतिकोपादानं पण्णुगिऱार् (तमेव साद्यम् पुरुषम् प्रबद्ये ) ऎऩ्ऱु। २। यद्वा गीताभाष्यरूढ-माऩ द्विदीय पाठत्तिले “प्रपद्ये” ऎऩ्ऱु उत्तमबुरुषऩ्। “यत: प्रवृत्ति:” इत्यादि उत्तरवाक्यम्। “अहं तमाद्यं पुरुषं प्रपद्ये” ऎऩ्ऱु भगवद् वसनम्। विधेयप्रबत्तियिले प्रवृत्त्यौत्कट्य सिद्ध्यर्थ-माग स्वानुष्ठानम् काट्टुगिऱाऩ् ऎऩ्ऩुमभिप्रायत्ताले (तमेव साद्यम् शरणम् प्रबद्ये) ऎऩ्ऱु प्राणप्रतीकोपादानं पण्णुगिऱार् ऎऩ्ऱागवुमाम्। आगैयिऱे,
“ अस्तु वा कृष्णस्य स्वस्मिन्नेषायं उत्तम: पुरुष:।तथापि धर्मसंस्थापनार्थावताररूपस्य परमरहस्यतमार्थोपदेशाङ्गभूताचार्योपासनरूप-धर्मप्रवर्थनार्थे आद्यपुरुषस्वरूपेण सर्वगुरुभूतस्य स्वस्य तदानींतन -नमस्कार-प्रतिपादनं न कृष्णस्य अन्योपासकत्वपरम्”
ऎऩ्ऱु ब्रह्मविद्याविजयत्तिले महासार्यर् निर्वहिक्कुम्बडि इत्ताल्- “तमेव चाद्यं पुरुषं प्रपद्ये” -ऎऩ्ऱविदुक्कु। “आद्यऩाऩ अन्द पुरुषऩैये प्रबत्ति पण्णुगिऱेऩ्” ऎऩ्ऱु वादिगेसरि अऴगियमणवाळ जीयर् सॆय्दरुळिऩ गीदा व्याख्यानत्तिलुम् इवर् सॆय्दरुळिऩ मुमुक्षुप्पडि व्याख्यानत्तिलुम् इरुक्किऱदु उबबन्नम्-ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। (दुष्करत्वादिगळै) ऎऩ्ऱु आदिशब्दत्ताले सापायत्व-स्वरूपाननुरूपत्व-ङ्गळ् सङ्ग्रुहीदङ्गळ् स्वरूपानुरूपत्व-मावदु स्वापोक्षितप्रदात्यन्ताभिमतान्यस्वीयोपायप्रवृत्तिकजातियत्व-मागिऱ स्वरूबत्तुक्कु घडगमाऩ स्वापेक्षितप्रदात्यन्ताभिमतत्वम्।तादृशाभिमतत्वाभाव-म्- उबायान्दरङ्गळुक्कु स्वरूबाननुरूबत्वम्। इदु उबायान्दर विषयङ्गळागवुम् शरणागदि विषयङ्गळागवुम् इरुक्किऱ भगवदुक्त्यादिगळिले सिद्धम्। (सरमश्लोगत्ताले) “सर्वधर्मान्” ऎऩ्गिऱ श्लोगत्ताले ऎऩ्ऱबडि। इश्लोगत्तुक्कुच् चरमत्वमावदु स्वेतरसकलसाधन प्रतियोगिक-अतिशयवदुपाय-बोधकत्वम्। (तदवज्ञानादिगळै) ऎऩ्गिऱ आदि शब्दत्ताले वैराग्य भक्तिगळ् सङ्ग्रुहीदङ्गळ्। (अङ्गीगारत्तुक्कु इदुवुम् अवश्याबेक्षिद मॆऩ्गैयाले) ऎऩ्गिऱविडत्तिले।
“अधिकारिविशेषणं प्रतिबन्धकनिवृत्तिमात्रं वा भरन्यासः, वृता लक्ष्मीः उपायान्तरस्थाननिवेशोपायः, साध्योपायानपेक्षरक्षकत्वं भगवत उपायत्वं इतिवा, लक्ष्मीभरन्यासयोरुभयोरेव भगवदुपायभावहेतुत्वं इति वा, वचनात् अभ्युपगम्यते। “प्रपत्तेः कचिदप्येवं परापेक्षा न विद्यते” इति, विहितव्यतिरिक्तविषयत्वात् कर्माद्यपेक्षाभावमात्रप्रतिपादनपरम् । अथवा, “सापराधोऽयं मां मा प्रपद्यताम् इति भगवतोऽननुमतिरेव लक्ष्म्या निवर्त्यते। शरण्याननुमता च प्रपत्तिः न साधनम्। अतो लक्ष्म्या घटनस्याभावे न कार्यसिद्धिः। अस्मिन्नपि पक्षे विधेरेव तदनुमतिज्ञापकत्वात् , पुरुषकार वरणस्यापि विहितत्वात्। केवलशरणागतेः अननुमतत्वं च-कृताया अपि तस्याः स्वीकाराप्रयोजकत्वं निग्रहजनकत्वं वा ” इत्यादि पूर्वग्रन्थ निष्कर्षङ् गळ् अनुसन्धेयङ्गळ्। (पुरुषसाबेक्षदै) – स्वीगर्त्रु पुरुषाबेक्षै। (उबायवरणरूबमाऩ पूर्ववाक्यत्तिल् )उबायवरणत्तुक्कुक् करणमन्द्रमाऩ द्वय पूर्ववाक्यत्तिल्- ऎऩ्ऱबडि। (प्रथम पदम्) – श्रीमत्पदम्। (सरमबदम्)”प्रबद्ये’ ऎऩ्गिऱ क्रियाबदम्। इदिल् श्रीशब्दत्तिल् वाच्यदयावुम्। क्रिया पदत्तिल् उत्तम पुरुषाक्षिप्तदयावुम् अनुसन्धिक्कलामॆऩ्ऱु सामान्येन अरुळिच्चॆय्गिऱार् (काणलाम्) ऎऩ्ऱु। (उत्तमऩाले अधिकारियैयुम् – सॊल्लुगिऱदु) ऎऩ्ऱदु। “युष्मद्युपपदे –स्थानिन्यपि” ऎऩ्गिऱ “स्थानिनि अपि ” शब्दङ्गळ् “अस्मद्युत्तम:” ऎऩ्गिऱविडत्तिलुम् वरुमागैयाले। “प्रपद्ये” ऎऩ्गिऱ उत्तम पुरुषऩाले। “उपायाधीनफल” भाक्काऩ उबायानुष्ठातावै आक्षिप्तदया सॊल्लुगिऱदु – ऎऩ्ऱबडि। (मुऱैयायिरुक्क) ऎऩ्ऱदु – वसनबलत्ताले अनुमिदमाऩ भगवदीयनित्यसंकल्पनियतत्व-त्ताले अवर्जनीयमायिरुक्क- ऎऩ्ऱबडि।
उपायोपेयत्वे तव तत्त्वं-स्वरूपानुबन्धिधर्मौ; न तु गुणौ-न तु कादाचित्कौ इत्यर्थ:”। इदु भट्टर् श्रीसुक्ति। इदुक्कु अर्थम् (उभय) इत्यादि “ हेयप्रत्यनीकत्वे सति कल्याणत्वं उभयलिङ्गविशिष्टता। अदिल्,हेयप्रत्यनीकत्वं -स्वयं हेयरहितत्वे सति अन्येषां हेयनिवर्तकत्वम् । कल्याणत्वं- स्वस्य अन्येषां च अनुकूलत्वम्। स्वत इष्टत्वं – अनुकूलत्यम्। लिङ्गत्वं-स्वरूप निरूपकत्वम् ” अदु “यावदात्मभावित्वाञ्च न दोष:” ऎऩ्गैयाले स्वरूबत्तिले नित्य नियदधर्मङ्गळुक्के उळ्ळदु। उबायत्वम् हेयप्रत्यनीगत्वत्तिलुम्। उबेयत्वम् कल्याणत्वत्तिलुम् अन्दर्भूतमागैयाले अवैयिरण्डुम् स्वदस्सिद्धम् – ऎऩ्ऱबडि। स्वतस्सिद्धत्व-मावदु -स्वरूबत्तिले नित्य नियद धर्ममायिरुक्कै॥ आय्प्पडियिल् योजऩैयै अनुवदिक्किऱार् (अऩ्ऱिक्के उबेयमाऩ तऩ्ऩै) इत्यादिना। अदु अनुसिदमॆऩ्गिऱार् (अदु पाल् मरुन्दु) इत्यादिना। (उबायमामिडमॆङ्गुम्) सर्वशरणागदविषयत्तिलुम् ऎऩ्ऱबडि। तथाच, “महाबारदत्तिल्” इति मूलस्थपदस्वारस्याननुगुणत्वरूपदूषणं फलितम्।(उबायमॆऩ्ऱे)
१४। इत्यादि -धर्मिनिर्देशकेन उपायशब्देन, उपायत्वं- धर्मिक्कु स्वरूबनिरूबगम् ऎऩ्ऱु लभित्तदु। स्वरूपनिरूपकत्व-त्ताल् यावदात्मभावित्वं सिद्धम् आगैयाल्। अदिऩुडैय आगन्तुकत्व- विवक्षै अनुसिदै-ऎऩ्ऱबडि। इत्ताल् वैभवशब्दसमभिव्याहृत-उपायशब्दत्रय-स्वास्याननुगुणत्वरूपदूषणं फलितम् (कार्प्पण्यदोष ) इत्यादि अत्र “ब्रूहि” “शाधि” ऎऩ्गिऱ इरण्डुम् प्रार्थनायां लोट। प्रपत्तिः-विश्वासः स च सकृत्प्रार्थनामात्रेण अपेक्षितं दास्यतीति विश्वासपूर्वकं प्रार्थनं ऎऩ्ऱु “प्रपन्नं” ऎऩ्गिऱविदुवुम् प्रार्थनावाचि। –इत्तैत् तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱियरुळिच्चॆय्गिऱार् ( अवऩर्थित्वमुण्डागैयाले ) ऎऩ्ऱु। मूले “एऱिट्टुक्कॊळ्ळुगैयाले” ऎऩ्ऱ एऱिट्टुक्कॊळ्ळुगैयावदु -अद्वारकस्वकृत्यभिन्नकृत्यस्य स्वयमनुष्ठानम्।उपदेशघटनयो: आचार्यलक्ष्मीद्वारा भगवत्कृत्यत्वात् बाधवारणाय अद्वारकेति स्वकृत्य विशेषणम्। “अप्रार्थितो न गोपायेत्”इत्यादियाले अर्थित्व सापेक्षोपायकृत्वं-ईश्वरऩुक्कु स्वकृत्यम्म् तत्भिन्नकृत्यं अर्थित्वनिरपेक्षोपायकृत्वम्; तदनुष्ठान-मे एऱिट्टुक् कॊळ्ळुगैयाम्॥ आगैयाल्। एऱिट्टुक्कॊळ्ळुगै क्रुत्यत्रयत्तिलुम् अनुगदम्। इत्तैयरुळिच्चॆय्गिऱार् (क्रुत्यत्रयत्तिलुम्) इत्यादिना। (यथायोगम्) योग:योग्यता- योग्यदानु गुणमाग ऎऩ्ऱबडि। (अन्वयिक्कक् कडवदु) ऎऩ्ऱदु -अन्या उपदर्शितानुगतरूपं विवक्षिद विशेषणङ्गळिले समन्वयिक्कक्कडवदु- ऎऩ्ऱबडि। अल्लदु, क्रुत्यत्रयमुम् एऱिट्टुक् कॊळ्ळुगैयिले अन्वयिक्कैयाले। अदुक्कु क्रुत्यत्रयत्तिले अन्वयम् ऎऩ्ऩवॊण्णादिऱे। आगैयाल्। अन्वयम् “लक्षण समन्वयम्” ऎऩ्गिऱ इदिऱ्पोले समन्वयमागै उसिदम्। ( एऱिट्टु ) ऎऩ्ऱुम् ( ऎऱट्टु ) ऎऩ्ऱुम् पाठद्वयमुम् श्रीगोशङ्गळिलेयिरुक्किऱदु। अर्थम् तुल्यम्। विभोर्भाव: वैभवं- ऎऩ्ऱाय्। गौण्या वृत्त्या कृत्यान्तरानुष्ठानरूपाधिकधर्मसम्बन्ध-त्तैच् चॊल्लुगिऱदु। इत्तैयरुळिच् चॆय्गिऱार् (इवैयॆल्लावऱ्ऱैयुम् ताऩे एऱिट्टुक्कॊण्डदु वैभवमिऱे) ऎऩ्ऱु। हेतुसाध्ययो: वैयधिकरण्यपरिहारार्थं-अरुळिच् चॆय्गिऱार् (एऱिट्टुक् कॊण्डमैयै प्रदिबादिक्कैयाले) ऎऩ्ऱु। १४। १५। पुरुषगारत्तुक्कुम् उबायत्तुक्कुम् वैभवमावदु–दोषत्तैयुम् गुणहानियैयुम् पार्त्तु उबेक्षियादवळवऩ्ऱिक्के, अङ्गीगारत्तुक्कु अवैदऩ्ऩैये पच्चैयाक्कुगै। १६। “मूलत्तिले। “पुरुषगारवैभवमुम् उबायवैभवमुम् सॊल्लिऱ्ऱाय्त्तु” (वा। ६) ऎऩ्ऱ अनन्दरम्। पुरुषगारमाम् पोदु क्रुबैयुम्” (वा।७) ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि। “महाभारदत्तिल् उबायवैभवमुम् सॊल्लिऱ्ऱाय्त्तु” (वा। १४) ऎऩ्ऩुमळवाग तत्तद्वैभवत्तै दर्शिप्पित्तिरुक्क। “पुरुषगारत्तुक्कुम् उबायत्तुक्कुम् वैभवमावदु” ऎऩ्गिऱ ग्रन्दत्तुक्कु कथमुत्थिति:?”ऎऩ्गिऱ शङ्गैयैप् परिहरित्तुक्कॊण्डु। उत्तरवाक्यसङ्गदियै अरुळिच्चॆय्गिऱार् (आग पुरुषगारोबायङ्गळिरण्डुक्कुम् असाधारण) इत्यादिना।
मूलत्तिले (वा।६), “पुरुषगारत्तिऩुडैयवुम् उबायत्तिऩुडैयवुम्” ऎऩ्ऱु समुच्चित्य-निर्देशित्तु। तदनुगुणमाग वैभव शब्दत्तै सकृत् -प्रयोगियादे। वैभवशब्दत्तै द्विवारं- प्रयोगित्तु तत्संसृष्टतया पुरुषकारोपायशब्द-ङ्गळै निर्देशित्तवित्ताल् “प्रत्यर्थे शब्दनिवेश:” ऎऩ्ऱु वैभवशब्दार्थव्यक्तिभेद-म् लभित्तदाय्। उपायव्यावृत्तवैभव-म् पुरुषकारवैभवशब्दविवक्षित-माय्। पुरुषकारव्यावृत्तवैभव-म् उपायवैभवशब्दविवक्षित-माय्। क्रमेण उपायावृत्तित्वे सति पुरुषकारवृत्ति-याऩ पुरुषकारसाधारणवैभव-मुम्, पुरुषकारावृत्तित्वे सति उपायवृत्ति-याऩ उपायासाधारणवैभव-मुम् “पुरुषगार वैभवमुम् उबाय वैभवमुम्” (वा, ६) ऎऩ्गिऱविडत्तिल् विवक्षिद मॆऩ्ऱु सिद्धम्। इप्पडि साधारण्यव्यावर्तक-माऩ असाधारण्यव्यञ्जकपृथङ्निर्देशबल-त्ताले। “संभवव्यभिचाराभ्यां स्याद्विशेषणमर्थवत्” ऎऩ्गिऱ न्यायत्ताले पुरुषगारोबायङ्गळुक्कु साधारण वैभवमुण्डु ऎऩ्ऱु वरुम्। इप्पडि निर्देशविशेषव्यञ्जित-माऩ साधारण वैभवमेदॆऩ्ऱु विशेष बुभुत्सैयुण्डाम्। इत्तैप्पऱ्ऱ “पुरुषगारत्तुक्कुम् उबायत्तुक्कुम् वैभवमावदु” ऎऩ्गिऱ ग्रन्थत्तुक्कु उत्थान-म्। इङ्गु मुऩ्बोले वैभव शब्दत्तुक्कु द्विवारम् प्रयोगमिल्लामैयाले अर्थव्यक्ति भेदमिल्लैयाय्, वैभवशब्दार्थैकव्यक्ति-यिले पुरुषगारोबायङ्गळुक्कु तुल्यवदन्वय-म् तोऱ्ऱुगैयाले, वैभवशब्दार्थत्तिले तत्-तदितरोभयवृत्तित्वरूप-माऩ पुरुषकारोपायसाधारण्यं लब्धम् – आगैयाल्, “पुरुषगारवैभवमुम्” (वा।६) इत्यादिग्रन्थ-म् असाधारणवैभवविषय-म्। “पुरुषगारत्तुक्कुम् उबायत्तुक्कुम् वैभवमावदु” (वा। १५ इत्यादिग्रन्थ-म् साधारणवैभवविषय-मॆऩ्ऱु विषयविभागत्ताले ग्रन्थोत्थिति उबबन्दैयॆऩ्ऱु मूलतात्पर्य-म्। इत्तै अरुळिच्चॆय्गिऱार् (तत्तधसाधारण) इत्यादियाले। (तऩित्तऩिये उबाधान)मावदु-वैभवशब्दद्वयोपस्थापितार्थद्वय त्तिले पृथक् पृथक् अन्वयनियामकसमस्तनिर्देश-म् (तन्द्रेणोबादान)मावदु-सकृत्प्रयुक्तवैभवशब्दोपस्थापित एकधर्मावच्छिन्नव्यक्ति-यिले तुल्यवदन्वयनियामकसमुच्चयनिर्देश-म्। “तन्त्रं स्वराष्ट्रचिन्तायां कुटुम्बव्यापृतावपि।एकस्यैवोभयार्थत्वे” ऎऩ्ऱिऱे निघण्डु। ‘पुरुषगारत्तुक्कुम्’ इत्याद्युभयविशेषण-ङ्गळुक्कु माग “वैबवम्” ऎऩ्ऱु ऒरु विशेष्य वासग शब्दत्तै प्रयोगिक्कैयाले वैबव⁴ शब्दत्तिल् तन्दरम् : -माग “पुरुषगारत्तुक्कुम्” इत्यादियिलुम् तन्द्रम् ऎऩ्ऱु करुत्तु। मूलत्तिले “पुरुषगारवैभवमुम् उबाय वैभवमुम्” (वा।६) ऎऩ्ऱु उद्देशित्तु। तत्क्रमेण पुरुषकारत्वोपायत्व -ङ्गळैच्चॊल्लि, अवऱ्ऱिऩुडैय असाधारणसाधारणवैभव-ङ्गळै उबबादिक्कवेण्डियिरुक्क। पुरुषकारत्वोपायत्व-ङ्गळैच् चॊल्लादे वैभवङ्गळै मात्रत्तैच् चॊऩ्ऩ विदु। ग्रन्थत्तुक्कु न्यूनतावह-मॆऩ्ऩुम् शङ्गैयैप् परिहरिक्किऱार् (उभयत्तुक्कुम्) इत्यादिना। अयमभिसन्धि:-वस्तुवुक्कु वैभवम् सॊल्लुम्बोदु स्वरूबत्तैच् चॊल्लि वैभवत्तैच् चॊल्लवेणुम्। वैभवमावदु। वस्तुवुक्कु अदिशयावहमाऩ धर्मम्। स्वरुबमावदु वैभवागतोत्कर्षावधि-याऩ वस्तु धर्मम्। अन्द वैभवम् असाधारणसाधारणभेदेन – इरण्डायिरुक्कुम्। स्वरूबमुम् असाधारणसाधारणभेदेन द्विविध-म्। अदिल्, असाधारणवैभवं सॊल्लुम्बोदु, वस्तुविऩुडैय असाधारणाकार-त्तैच् चॊल्लिच् चॊल्लवेणुम्। साधारणवैभवं साधारण स्वरूपत्तैच् चॊल्लिये सॊल्लवेणुम्। आगैयाल्, पुरुषगारोबायङ्गळिऩुडैय असाधारण वैभवत्तैच् चॊल्लुगिऱवळविल्। अवऱ्ऱुक्कु असाधारणागारङ्गळैच् चॊल्ल वेण्डुगैयाले। दोषनिवर्तनपूर्वकगुणाधान-मागिऱ पुरुषकारासाधारणाकार-त्तै “तिरुत्तुवदु” ऎऩ्गिऱ शब्दत्ताले शाब्दमागच् चॊल्लि। अन्द पुरुषकारतोपयुक्तकृपादिगुण-ङ्गळै स्वयमेव-प्रगाशिप्पिक्कैयागिऱ पुरुषकारासाधारणवैबव-त्तै अरुळिच्चॆय्दार्। एवं उपायासाधारणवैभवं- सॊल्लुमळविल्। उपायानपेक्षरक्षकत्व-मागिऱ उपायासाधारणस्वरूप-त्तै । “उबायक्रुत्यम्” ऎऩ्गिऱ “क्रुत्य शब्दत्ताले सामान्येन सॊल्लुगैयाले। विशेषरूपेण-आर्थिकमागच् चॊल्लि। अन्द उपायानपेक्षरक्षकत्व-त्तिऩुडैय अर्थितनिरपेक्षत्व-अन्यकृत्यानुष्ठान-पूर्वकत्वरूप रूबमाऩ उपायासाधारणवैभव-त्तै अरुळिच् चॆय्दार्; उभयसाधारणवैभवं-सॊल्लुगिऱवळविल्। उभयसाधारणस्वरूप-त्तैच्चॊल्लि अत्तैच् चॊल्लवेण्डुगैयाले। उभयसाधारणस्वरूप-माऩ उपायानपेक्षाङ्गीकारकर्तृत्व-त्तै “गुणहानियैप् पार्त्तु उबेक्षियादवळवु” ऎऩ्ऱु शाब्दमागच् चॊल्लि। दोषगुणहानिगळै उबहारमागक् कॊळ्ळुगैयागिऱ उभयसाधारणवैभव-त्तै अरुळिच्चॆय्गिऱार्। इत्ताल्, पूर्वोक्त-न्यूनदैयुम् अर्थात् परिह्रुदैयॆऩ्ऱु कण्डु कॊळ्वदु।
स्वाश्रयनिकर्षादहधर्म-म् दोषमागैयाले। अकृत्यकरण-म् क्रतु: भगवन्निग्रहरूपनिकर्षावह-मागैयाले दोषमॆऩ्ऩलाम्; स्वाश्रयोत्कर्षावहधर्म-म् गुणमागैयाले, कृत्यकरण-म् भगवदनुग्राहरूपोत्कर्षावह-मागैयाले गुणमॆऩ्ऩलाम्; तदभाव-म् गुणहानियाम् ऎऩ्ऩुमभिप्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (दोषमावदु) इत्यादि। (आज्ञारूबमाय्) -अकरणे दु:खप्रयोजकविधिवाक्यरूप -माय्। (श्रुदि: स्मरुदिर् ममैवाज्ञा ) इति इदं वचनं महाभारते (क्षिबामि) ऎऩ्गिऱविदु -तानहं-द्विषत: करान् संसारेषु नराधमान् । क्षिपामि अजस्रमशुभान् आसुरीष्वेव योनिषु।” इति गीतावचनस्थम् (न क्षमामि) ऎऩ्गिऱविदु “अपराधशतं लक्षं मम नित्यकृतं भवेत्। क्षमाम्येकेन पद्मेन जातिपुष्पेण वा पुनः॥ मद्भक्तं श्वपचंवापि निन्दां कुर्वन्ति ये नराः। पद्मकोटिशतेनापि न क्षमामि कदाचन ॥” ऎऩ्गिऱ वराहवचनस्थम्। अतिप्रसङ्गनिरासार्थं -(आश्रयणोन्मुख सेदनगदङ्गळाऩ) ऎऩ्ऱु। इत्ताल्। “क्षिपामि” “न क्षमामि”इत्यादिगळ् विमुख विषयमॆऩ्ऱबडि। (पच्चै)-उबहारम्। गुणङ्गळुडैय निरवकाशताप्रसंगपरिहारार्थं “क्षिपामि” इत्यादिगळुक्कु विमुखविषयत्व-मुम्। गुणङ्गळुक्कु अभिमुखविषयत्व-मुम्। ऎऩ्ऩुमभिप्रायत्ताले अरुळिच् चॆय्गिऱार् (उबेक्षियामैक्कु) इत्यादि। (दया)-परदु:कासहिष्णुता (क्षान्ति:)
अपराधानुरूपशिक्षणाभावसंकल्परूपापराधसहत्वम् – (सुवडु)- गोमूत्रादि-कळ्। (कडै ) -योनिप्रदेशम्। (वऴुम्बु)-हेयमाऩ द्रवविशेषम्। इत्ताल् “वत्सस्येदं वात्सं; वात्सं लाति-आदत्त इति वा, लोढे-आस्वादयत इति वा, वात्सला; आद्ये ‘आतोऽनुपसर्गे’ इति कप्रत्ययः। द्वितीये ‘अन्यत्रापि दृश्यते’ इति डप्रत्ययः। वात्सलायाः कर्म वात्सल्यं। ब्राह्मणादेः आकृतिगणत्वात् कर्मणि ल्यङ्” ऎऩ्ऱु व्युत्पत्ति सूसिदै। “अद्य जातं तु मलिनं वत्सं गौरिव धावति” ऎऩ्ऩक्कडवदिऱे। १। “मलिनं वत्सं धावति-जिह्वया शोधयति” ऎऩ्ऱबडि। “धातु गतिशुद्धयो:” ऎऩ्ऩक्कडवदु। २। अऩ्ऱिक्के। शीघ्रं गच्छति-ऎऩ्ऱुमाम्; सरते: शीघ्रगतौ धावादेश:- इप्पोदु, “मलिनं” ऎऩ्गिऱ विशेषण बलत्ताले आस्वादनार्थं शीघ्रगमनं- ऎऩ्ऱु सिद्धिक्कुम्। “प्रपन्नं परिगृह्णामि सदोषं चाप्यहं मुने” ऎऩ्ऩक्कडवदु। “परि” साकल्यवाचि-याय् दोषत्तैयुम् उबादेयमागक् कॊळ्वऩ् ऎऩ्ऱबडि। “लङ्खयन् शूलमारोहेत् ” ऎऩ्गिऱ -पर्यालोसनैयिल् प्रबन्नऩुक्कु पुनर्दोषानुष्ठानं- प्रसङ्गियादु। दोषादर्शित्वं वात्सल्यं-ऎऩ्गिऱ पक्षत्तिलुम् इप्पडिये
कॊळ्ळवेणुम्; यथेष्टप्रवृत्तौ-वारगरिल्लामैयाले-ऎऩ्ऱु करुत्तु। इत्ताल्। दया क्षान्दिगळ् उभयसाधारणस्वरूपप्रयोजकम्, वात्सल्यं उभयसाधारणवैभवप्रयोजकं ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम् पऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (इक्गुणत्तुक्कु) इत्यादि (ङ्गरिल्) इत्यादि– “उलगम् मूऩ्ऱुडैयाय्” ऎऩ्ऱु स्वामित्वम् ; “ऎऩ्ऩै याळ्वाऩे” ऎऩ्ऱु सौशील्यम्; “तिरुवेङ्गडत्ताऩे” ऎऩ्ऱु सौलभ्यम्; इप्पडि, गुणान्दरङ्गळ् उक्तमाऩबडियाले। “निगरिल् पुगऴाय्” ऎऩ्गिऱ “पुगऴ्” पदम् वात्सल्यबरम्। अत्तै “निगरिल्” ऎऩ्ऱु निस्तुलत्वेन- विशेषित्तदु ऎऩ्ऱबडि। पूर्वोपात्तप्रमाण-त्तिले “पुगऴ्” पदस्य वात्सल्यपरत्वं अस्फुट-मॆऩ्ऱु स्फुटप्रमाण-मरुळिच् चॆय्गिऱार् (उडैयवरुम्) इत्यादिना। (इदिऩ् व्याव्रुत्ति) इत्यादि -पुनरुक्ति -एकशब्द-ङ्गळाले वात्सल्यत्तिऩुडैय निस्तुलत्वं सिद्धं-ऎऩ्ऱबडि। इश्वरवात्सल्यं-दण्डधरत्वात् उद्भावकसापेक्षम्- पिराट्टि वात्सल्यम् मातृत्वेन तन्निरपेक्षम्।- आगैयिऱे श्रीमत्पदानन्तर्ये नारायणपद-त्तुक्कु ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (इव्वात्सल्यन्दाऩ्) इत्यादि। १५।
१६। इरण्डुम्, इरण्डुङ्गुलैयवेणुम् ऎऩ्ऱिरुक्किल् इरण्डुक्कुम् इरण्डुम् उण्डाय्त्तदाम्। १७। (इरण्डुम् ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि ) इत्यादि— (दोषगुणहानिगळ् इरण्डुम् पोगै)यावदु
दोषम् पोगैयुम् गुणम् उण्डागैयुम्। “इरण्डुक्कुम् इरण्डुम्” ऎऩ्गिऱविडत्तिल् – “इरण्डुम्” ऎऩ्गिऱदु दोषगुणहानिगळै; अवऱ्ऱै सामान्येन निर्देशित्तु। परामर्श दशैयिले अभिमदविशेषत्तिले पर्यवसिप्पिक्कलाम्; “ज्ञोऽत एव” ऎऩ्गिऱ “अत:” शब्दम् “नात्मा श्रुते:” ऎऩ्ऱु पूर्वप्रकृतश्रुतिसामान्य-त्तैच् चॊल्लिलुम्। अपेक्षितवाक्यविशेष-त्तै उबस्थापिक्किऱाप्पोले; “श्रुतिव्यक्तिमेदेऽपि अतश्शब्दः अर्थवशात् अपेक्षितं वाक्यविशेषं उपस्थापयति” ऎऩ्ऱिऱे श्रुदप्रगासिगै; आगैयाल्, मातापितृसम्बन्धवैकल्यरूपदोषविशेष-त्तिलुम्, कृपावात्सल्यहानिरूप गुणहानिविशेष-त्तिलुम् दोषगुणहानि सामान्यपर-माऩ “इरण्डुम्” ऎऩ्गिऱविदु पर्यवसिक्कलाम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (तो३षम् वरुगैयावदु) इत्यादि३ सेदनऩुक्कु कु३णहानि निव्रुत्तियावदु कत्यकरण-रूबैयागैयाले शास्त्रीयोपायानुष्ठानं आवश्यकं-ऎऩ्ऱदाय्। अत्ताल्, क्रुबादि३ कु३णङ्गळुक्कु हानिवरुमॆऩ्ऱबडि। इङ्गे, “यदि शरणवरणमपि साधनमभ्युपगम्येत(म्यते), तदा सर्वत्र सहेतुकत्वेन-“मां” शब्दोपस्थापित वात्सल्यादीनां (दिगुणानां) अनवकाशेन असिद्धिरेव स्यात्। न च वात्सल्यस्य आश्रित दोषादर्शनेन अङ्गीकारहेतुत्वं; साधनपक्षे आश्रित(श्रयण) विरोधि पापानां पञ्चसंस्कारदीक्षाविधानादिना आत्मज्ञानेन च नष्टत्वात् (तत् प्राप्ति प्रतिबन्धकानां विद्याधिगमेन नष्टत्वाञ्च दर्शनीयपापाभावात् । सौशील्यमपि न विश्वसनीयताहेतुः। भक्तस्येव विश्वाससंभवात्। सर्वतपसामतिरिक्तत्वप्रमाणेन ततोऽपि महाविश्वाससंभवाञ्च। दुष्प्रापत्वशंकाऽपि “नाइन्ति शरणस्थस्य’ इत्युक्तस्य न संभवतीति सीलभ्यमपि अफलम् । सर्वज्ञत्वस्य अनिष्टनिवर्तनाद्युपयुक्तत्वेऽपि अत्र विशिष्य वेद्यत्वे प्रयोजनाधिक्याभावात्, अघटित-घटना-सामर्थ्यस्य वेद्यत्याभावेऽपि भक्तस्येव नित्यसूरिसङ्गे स्थापनसंभवात् तदुक्तेश्च (ज्ञानशक्त्योश्च) वैफल्यम्। स्वामित्वस्य “देहि मे ददामि ते” इति प्रकारेण इन्द्रादेरिव संबन्धाभावेऽपि फलप्रदत्वसंभवेऽत्र वेद्यत्वविधानानुपपत्तिः। कारुण्यस्यापि “अतिरिक्तं तपः” इति श्रुतस्य कौस्तुभादप्युत्कृष्टात्मसमर्पणस्य अफल्गुत्वेन व्याजमात्रत्वायोगात् न फलदानौपयिकत्वं इति निष्फलत्वम्। चेतनसत्तास्थित्यनुवर्तन-मुक्तानावृत्ति-नित्यानुभव-महदादिसामान्यसृष्ट्यवतारादीनां कृपाकार्यत्वेऽपि अत्र विशिष्य वेद्यत्वे प्रयोजनाभावात्, अन्यथा उपासनेऽपि वेद्यत्वापत्तेः, तद्वेद्यत्वविधिः व्यर्थ एव स्यात्। ततश्चाहेतुकमेव कचित् रक्षकत्वाभावे वात्सल्यादिगुणानां तदुद्बोधकपुरुषकारस्य च विषयाभावात् अभावपर्यवसानं स्यात् ॥” इत्यादिगळाऩ पूर्वर्गळ् निर्वाहङ्गळैक् कण्डुगॊळ्वदु।
“इरण्डुम् कुलैय, इरण्डुम् उण्डाय्त्तदाम्” ऎऩ्गिऱ ”इरण्डुम्” पदद्वयत्तुक्कुम् तत्परत्वेन-वुम् तज्जातीयपरत्वेन-वुम् अर्थवैरूप्यदोष-मुण्डु। आगैयिऱे। “ज्ञोऽत एव ” ऎऩ् किऱविडत्तिल् “एतच्छब्द: प्रकृतजातीयपरामर्शीत्यर्थ:” ऎऩ्ऱु श्रुदप्रगासिगै। अप्पडियिङ्गे मुख्यार्थानुपपत्ति-यिल्लामैयाले। “इरण्डुम्” पदद्वयमुम् एगरूबार्थ(क?)माग अमैयुम् ऎऩ्ऩुमभिप्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (अथवा इरण्डुम् उण्डाय्त्तदाम् ऎऩ्गिऱविडत्तिलुम्) इत्यादि उभयर्क्कुम् अकृत्यकरणकृत्याकरण-ङ्गळै यथा योग्यम् दर्शिप्पिक्किऱार् (पुरुषगारत्तुक्कु अक्रुत्य करणमावदु) इत्यादिना। शास्त्रनिषिद्धत्वं “अकृत्य” शब्द-त्तुक्कुम्। शास्त्रविहितत्वं “कृत्य” शब्द-त्तुक्कुम् प्रवृत्तिनिमित्त-मागैयाले। शास्त्रवश्यचेतन-ऩुक्कु कृत्याकृत्य-ङ्गळ् सम्भविक्कुम् तॊऴिय। शास्त्रवश्यरल्लाद इवर्गळुक्कु सम्भविक्कुम्बडि ऎङ्ङऩे? ऎऩ्गिऱ शङ्गैयैप् परिहरिक्किऱार् (इदुदाऩ् सेदनऩुक्कुच् चॊऩ्ऩ) इत्यादियाल्। कर्तुरतिशयावहकृतिविषयत्वं “करत्य” शब्द-त्तुक्कुम्। कर्तुरपकर्षावहकृतिविषयत्वं “अकृत्य” शब्द-त्तुक्कुम् लौकिकवैदिक-ङ्गळिले व्यापि-याऩ प्रवृत्तिनिमित्तम्। अदृष्टस्वर्गनरकाद्यतिशयापकर्षावह-ज्योतिष्टोमब्रह्महननादि-कळिऱ्पोले। उक्तप्रवृत्तिनिमित्तं व्यापकम् । दृष्टश्लाघागर्हादिरूपातिशयापकर्षावह-लौकिकक्रियाविशेष-ङ्गळिलुम् कृत्याकृतयशब्द-ङ्गळै प्रयोगिक्कैयाले आगैयाल्, शास्त्रवश्यतारहितविषय-त्तिलुम् तत्तत्स्वभावानुगुणमाग अदिशयाबगर्षङ्गळ् सम्भाविदमागैयाले, क्रुदया क्रुत्यङ्गळ् उप्पन्नङ्गळॆऩ्ऱु करुत्तु। (इवर्गळ् स्वभावत्तैप्पऱ्ऱ) ऎऩ्ऱदु – “पापानां वा शुभानां वा” “साऽहमन्त:कृपाजुष्टा देवदेवमचूचुदम् ” इत्यादिगळिल् अवगदमाऩ पिराट्टि स्वभावत्तैयुम्। “सुहृदं सर्वभूतानां ” “स एकाकि न रमेत” “ईशानो भूतभव्यस्य न ततो विजुगुप्सते” “दोषो यद्यपि” इक्यादिगळिल्, अवगदमाऩ ईश्वर स्वभावत्तैयुम् पऱ्ऱ ऎऩ्ऱबडि। मूलत्तिल् “इरण्डुम् कुलैय वेणुम् ऎऩ् ऱिरुक्किल्” ऎऩ्गिऱ “यदि” शब्दतात्पर्यं (विमुखरैयुम् ) इत्यादि३। (इव्वर्थ तत्वम्) ऎऩ्ऱदु – दोषगुण हानिगळे पच्चैयागक् कॊळ्ळुगैयागिऱ प्रमेय स्थिति-ऎऩ्ऱबडि। इदु गुणवादमऩ्ऱु ऎऩ्ऱु तोऱ्ऱ (तत्व) पदम्। “विरोधे गुणवादस्सयात्” ऎऩ्ऱु प्रमाणान्तरविरोध-मिऱे गुणवादत्व-हेदु। इङ्गे। विमुखाभिमुखविषयविभाग-त्ताले विरोधम् परिह्रुदमिऱे। अकरणे प्रत्यवाय-म् सॊऩ्ऩाल् अवश्यकरण-म् सिद्धिक्कुमाप्पोले, करणे प्रत्यवाय-म् सॊऩ्ऩविदुवुम् अकरणदार्ढ्यापादक-मॆऩ्ऱु करुत्तु। १६।
१७। इरण्डुम् कुलैन्ददु ऎऩ्ऱिरुक्किल् इत्तलैक्कु इरण्डुम् उण्डाय्त्तदाम्। १८। उत्तरवाक्य सङ्गदि (इप्पडि दोषादिगळ्) इत्यादि। (दोषादिगळ्) ऎऩ्गिऱ “आदि” शब्दम्
गुणहानिबरम्। (अक्रुत्यमायिरुक्क) ऎऩ्ऱदु- अर्थस्थिति अप्पडियिल्लामैयाल् मिथ्याज्ञानरूप-मागैयाले अनिष्टावहमायिरुक्क ऎऩ्ऱबडि। (नीसऩेऩ्)-नीसत्वमे वडिवागवुडैयेऩ्, (निऱैवॊऩ्ऱुमिलेऩ् )- आत्म गुणङ्गळिल् ऒऩ्ऱुमिवेऩ्। (नीसऩेऩ्) ऎऩ्ऱु-दोषमुम्। (निऱैवॊऩ्ऱुमिलेऩ्) ऎऩ्ऱु – गुणहानियुम् (ऎऩ् कण् पासम् वैत्त) ऎऩ्ऱु- अवैये हेदुवागत् तम्मै अङ्गीगरित्तदु ऎऩ्ऱु आऴ्वार् अनुसन्धित्ताप्पोले-ऎऩ्ऱबडि। (अमर्याद🙂 इदि- “अमर्याद: क्षुद्र: चलमतिरसूयाप्रसवभू:” इत्यादि- (अमर्याद:) ऎऩ्ऱु गुणहानियुम्। (क्षुद्र:) ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि-दोषत्तैयुम् आळवन्दार् अनुसन्धित्ताप्पोलवुम्-ऎऩ्ऱबडि। इदु-(दोष गुणहानिगळ् इप्पोदळवाग ऒऩ्ऱुम् कुलैन्ददिल्लै) ऎऩ्ऱु अनुसन्धिक्कैयिल् द्रुष्टान्दम्। (बुद्ध्वा स) इदि- “बुद्ध्वा वा च नो च विहिताकरणैः निषिद्धसंसेवनैः त्वदपचारशतैरसह्यै:। भक्तागसामपि शतैर्भवताप्यगण्यैर्हस्तीश वाक्तनुमनोजनितैहतोऽस्मि ॥-(बुद्ध्वा च, नो बुद्ध्वा च”) ज्ञानाज्ञान-ङ्गळाले उण्डाऩ-ऎऩ्ऱबडि। (निषिद्ध संसेवनै:)-निषिद्धङ्गळुडैय असक्रुत् अनुष्ठानङ्गळाले – ऎऩ्ऱबडि। (भवताऽपि) सर्वज्ञेन त्वयाऽपि (अगण्यै:) इयत्तया संख्यातुमशक्यै:- ऎऩ्ऱबडि। (वाक्यतनुमनोजनितै:)-वाचिक-कायिकमानसै:- ऎऩ्ऱबडि। इदुवुम्। (दोषगुण हानिगळ् इप्पोदु……॥ कुलैन्ददिल्लै) ऎऩ्ऱ अनुसन्धानत्तिले द्रुष्टान्दम्। इप्पडि आऴ्वाऩ् अनुसन्धित्ताप् पोलवुम्- ऎऩ्ऱबडि। (अदिक्रामन्) इदि- “अतिक्रामन्नाज्ञां तव विधिनिषेधेषु भवतेऽप्यभिद्रुह्यन् वाग्धीकृतिभिरपि भक्ताय सततम्। अजानन् जानन वा भवदसहनीयागसि रतः सहिष्णुत्वाद्रङ्गप्रवण तव माभूवमभर:॥” (रङ्गप्रवण)-वारीर्! पॆरिय पॆरुमाळे! (अजानन् जानन वा) अज्ञानेन वा ज्ञानेन वा (वाग्धीकृतिभि:) -वाङ्मन: काय कर्मङ्गळाले। (विधिनिषेधेषु)-श्रुदिस्म्रुदिरूबङ्गळाऩ प्रवर्तकनिवर्तक -ङ्गळिले प्रमिदैयाऩ। (तव आज्ञां)-प्रव्रुत्ति निव्रुत्ति विषयमाऩ तेवरीरुडैय अभिप्रायत्तै। (अतिक्रामन् ) अदिक्रमिक्किऱ इत्ताल् कृत्याकरणाकृतयकरणरूप-माऩ अबसारम् सॊल्लिऱ्ऱु; बुद्धि पूर्वगमागवुम्। अबुद्धि पूर्वगमागवुम् वाङ्मन: कायगर्मङ्गळाले। (भवते अभिद्रुह्यन् अपि) तेवरीर्क्कु अबहरित्तुक् कॊण्डुमिरुक्किऱ: इत्ताल् भगवदबसारम् सॊल्लिऱ्ऱु: बुद्धि पूर्वगमागवुम्। अबुद्धि पूर्वगमागवुम् वाग्धीक्रुदिगळाले। (सततं भक्ताय अभिद्रुह्यन् अपि) सददमाग तेवरीर् विषयत्तिल् भक्ति मार्गळुक्कु अबहरित्तुक्कॊण्डुमिरुक्किऱ: इत्ताल्। भागवदाबसारम् सॊल्लिऱ्ऱु। बुद्धि पूर्वगमागवुम्। अबुद्धि पूर्वगमागवुम्। (भवदसहनीयागसि रत: – – ) तेवरीर् विषयमायुम्, तेवरीरुडैयवर्गळ् विषयमायुम् उळ्ळ असहनमागिऱ अबसारत्तिले रागत्तै युडैय अडियेऩ्, तेवरीर् सहनशीलरागैयाले तेवरीर्क्कु दुर्प्भरऩागिऱिलेऩ् – ऎऩ् ऱबडि। इप्पडिये पूर्वोबात्त श्लोगत्तिलुम् अबसारविभागम् कण्डु कॊळ्वदु। “इङ्गे । (भक्ताय अभिद्रुह्यन्, भवते अभिद्रुह्यन्) ऎऩ्ऱु सदुर्थि वरुम्बडि ऎङ्ङऩे? “क्रुधद्रुहोरूपसृष्टयो: कर्म” ऎऩ्ऱु। “क्रूरमभिद्रुह्यति” ऎऩ्गिऱाप्पोले द्विदीयै यऩ्ऱो वर प्राप्तम्” ऎऩ्ऩिल् ; इदुक्कुप् पलबडि निर्वाहङ्गळुण्डु। ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्; (१) “न विद्यते भी:-भयं, यस्मिन् कर्मणि तद्यथा तथा अभि”-निर्प्भयमागवॆऩ्ऱाय्। “अभि” ऎऩ्गिऱविदु उबसर्गमल्लामैयाले “क्रुधद्रुहोरूपसृष्टयो:” ऎऩ्ऱु कर्मसम्ज्ञैयिल्लामैयाले। “क्रुधद्रुहेर्व्यासूर्यारदथानां यं प्रति कोप:” ऎऩ्ऱु सम्ब्रदानसम्ज्ञै वरुगैयाले सदुर्थि साधु। (२) अऩ्ऱिक्के। “अभि” ऎऩ्गिऱविदु उबसर्गमेयाय्। “भक्ताय” ऎऩ्गिऱ सदुर्थि “क्रियार्थोपपदस्य च कर्मणि स्थानिन:” ऎऩ्ऱु “भक्तं कोपयितुं अभिद्रुह्यन् ” ऎऩ्ऱाय् “नमस्कुर्मो नृसिंहाय-नृसिंहमनुकूलयितुं” ऎऩ्ऱाप्पोलेयागिऱदु। (३) अऩ्ऱिक्के । “अभ्येत्य द्रुह्यन्-अभिद्रुह्यन् ” ऎऩ्ऱाय्, “प्रदेशं परिलिखति” ऎऩ्गिऱविडत्तिल् “प्रदेशं परिमाय लिखति” ऎऩ्गिऱप्पोले आक्षिप्तक्रियान्दरोबसर्गमाय्, “द्रुह “धातुवुक्कु उबसर्गमल्लामैयाले, कर्म सम्ज्ञै वारामैयाले “क्रुधद्रुह” इत्यादि सुत्रत्ताले सम्ब्रदानसम्ज्ञै वन्दु सदुर्थि वरुगिऱदु। ४। अऩ्ऱिक्के – “अभि” ऎऩ्गिऱविदु “अभिरभागे”ऎऩ्ऱु वीप्सायां कर्मप्रवचनीय-माय् “विधिनिषेधेषु तव आज्ञां अभि अतिक्रामन् विधिनिषेधेषु तव आज्ञां आक्रामन् ” ऎऩ्ऱाय्। “द्रुह” धातु-वुक्कु उबसर्गमल्लामैयाले “क्रुधद्रुह” इत्यादिना सदुर्थि वरुगिऱदु। (५) अऩ्ऱिक्के। “अभि” ऎऩ्गिऱविदु उपसर्गप्रतिरूपक-माय् उबसर्गमल्लामैयाले। “क्रुधद्रुहोरूपसृष्टयो: कर्म” ऎऩ्ऱु कर्मसम्ज्ञै वारामैयाले “यं प्रति कोप:” इदि सम्ब्रदानसम्ज्ञै वन्दु सदुर्थि वरुगिऱदु।
“अङ्के निविशतीं भयात् ” “अवदत्तं प्रदत्तं च” इत्यादिगळिले उबसर्ग प्रदिरूबगमागैयाले उबसर्ग कार्यङ्गळ् वारादाप्पोले इङ्गुम् उबसर्ग प्रदिरूबगमागैयाले उबसर्ग कार्यमाऩ कर्मसम्ज्ञै वारादु। इत्तैप् पऱ्ऱविऱे, “यदेतेभ्यो ह्यभिद्रोग्धु मयाऽऽयुधपरिग्रह:।कृत:” ऎऩ्ऱु महागविप्रयोगमुम् किडक्किऱदु। ( नीसऩेऩ् ) इत्यादिपूर्वपूर्वप्रमाणविशदीकारार्थ-माग उत्तरोत्तरप्रमाणोपादान-म् ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु।
(इत्यादिप्पडिये ) ऎऩ्गिऱ “आदि” शब्दत्ताले। “ऎऩ् कण् पासम् वैत्त” “वद किमपदमाग: तस्य तेऽस्ति क्षमायाः” “वरद मयि ततः प्रसादोन्मुख:” “सहिष्णुत्वात् रङ्गप्रवण तव माभूवमभर:” ऎऩ्गिऱविवै सङ्ग्रुहीदङ्गळ्। उबात्तङ्गळाऩ आऴ्वार्। आळवन्दार्। आऴ्वाऩ्, भट्टर् इवर्गळुडैय श्रीसुक्तिगळुक्कर्थम् (नम्मुडैय) ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि (अङ्गीगरित्तरुळुवदे)ऎऩ्ऩुमळवाग।१७।
१८। राक्षसिगळ् दोषम् प्रसिद्धम्। १९। उत्तरवाक्यावदारिगै (इप्पडि पुरुषगारमुम्) इत्यादि: “दोषम् उबादेयम्- ऎऩ्गिऱ अर्त्त२ परङ्गळाऩ वसनङ्गळ् अर्थ वादङ्गळागवमैयुम्: विधिनिषेध शास्त्र विरुद्धङ्गळागैयाले” ऎऩ्गिऱ शङ्गा परिहारार्थमाग अनुष्ठानम् काट्टुगिऱार् ऎऩ्ऱबडि। इत्ताल्, अनुष्ठान उपोह्वलित-ङ्गळाऩ क्षमादि गुणबरशास्त्रानुरोधेन विधि निषेधशास्त्रङ्गळुक्कु विमुखविषयत्वमुपपन्नं-ऎऩ्ऱबडि। (तत्तदङ्गीगारम्) पुरुषगारोबायङ्गळुडैय अङ्गीगारम्। (प्रथमम्) ऎऩ्ऱदु प्रथमोद्दिष्टपुरुषकारकर्तृकाङ्गीकारकर्मत्वात् प्राथम्यं युकतं-ऎऩ्ऱबडि।
(मुदलाऩ) ऎऩ्गिऱवित्ताल्। कर्णप्रावरणै मुदलाऩारैच् चॊल्लुगिऱदु। १ (ऎऴुनूऱु राक्षसिगळुम्) ऎऩ्गिऱ सङ्ख्यानियदि परिदृश्यमानश्रीरामायणशरीकोश-ङ्गळिले अगप्पडविल्लै। पुराणान्दरङ्गळिले कण्डु कॊळ्वदु। २ यद्वा, “क्रूरा: क्रूरतरेक्षणा:” ऎऩ्गिऱ श्रीरामायणत्तिल् “क्रूरा:” ऎऩ्गिऱविदु। “क्रूरं धनुस्सप्तशतम्” ऎऩ्गिऱविडत्तिल् सप्तशताङ्गुलीपरिमाण-त्तिल् क्रूरशब्दप्रयोग-म् काण्गैयाले। सप्तशतसंख्यापर-मागक् कडवदु। वारमॊऩ्ऱुक्कु नूऱु विऴुक्काडाग एऴु वारत्तुक्कुम् ऎऴु नूऱु राक्षसिगळाय्। ऎल्लारैयुम् युगपदेव-कावलाग वैक्कक्कूडुमागैयाले औसित्यमुम् उण्डु। ३। “प्रियं जनं अपश्यन्तीं पश्यन्तीं राक्षसीगणम्।स्वगणेन मृगीं हीनां श्वगणैरावृतामिव॥” ऎऩ्गिऱ श्वगणदृष्टान्तबल-त्तालुम् सप्तशदसङ्ख्यै कूडुम्। “श्वानस्सप्त शतानि विंशतिश्च ” इतिनरकविशेष-त्तिले श्वगण-त्तुक्कु किञ्चिदधिकसप्तशत-सङ्ख्यै काणप्पट्टदे। इङ्गेयुम् स्वल्पत्वात् अधिकांशानादरेण- पॆरिय सङ्ख्यामात्रत्तै विवक्षिक्कवुम् कूडुमे। मूलत्तिले ‘प्रसिद्धम्’ ऎऩ्गिऱ इदुक्कु अधिकरणागाङ्ग्षैयिले शब्दैकसमधिगम्य-माऩ अर्थम् शब्धप्रसिद्धिस्थल-त्तिले प्रसिद्धमागवऱ्ऱागैयाले, श्रीरामायणप्रसिद्धिस्थल-मे तत्प्रतिपाद्य-राक्षसीदोष-प्रसिद्धिस्थल-मॆऩ्ऩुमभिप्रायत्ताले अरुळिच् चॆय्गिऱार् (श्रीरामायणम् नडैयाडुम् तेशत्तिल्) ऎऩ्ऱु। “यावद्रामायाणकथा लोकेषु प्रचरिष्यति” ऎऩ्गिऱबडिये। सर्वलोकप्रसिद्ध-मॆऩ्ऱु करुत्तु। “प्रसिद्धम्” ऎऩ्गिऱ “प्र” शब्दार्थ-प्रकर्ष-बल्लब्ध -म् (अऱियादार् इल्लै) ऎऩ्ऱु व्यदिरेगोक्ति। इत्ताल् प्रायिगत्व व्याव्रुत्ति। (राज सम्श्रयवश्यानाम्) ऎऩ्गिऱवित्ताल्। स्वाम्यभिप्रायानुवर्तन-म् गुण-मॆऩ्ऱु “फलितमित्यभिप्रायेण” (कुऱ्ऱत्तै गुणमाग) ऎऩ्ऱु। दोष गुणहानिगळ् इरण्डुम् सॊल्लवेण्डियिरुक्क, दोषमात्रोक्ति न्यूनदावहम् ऎऩ्गिऱ शङ्गैयैप् परिहरिक्किऱार् (गुणहानि) इत्यादिना; गुणहानि-यिल् इष्टव्यतिरेकमात्र-म्; दोषत्तिल् अनिष्टाबादमुम् उण्डु; आगैयाले, गुणहान्यपेक्षया दोष-त्तुक्कु त्याज्यतातिरेक-प्रयोजकत्वात्-तोषमे अङ्गीगारहेदुवाऩमैयाले गुणहानि-क्कु तद्धेतुत्वं अर्थसिद्ध-मागैयाले अनुक्ति- ऎऩ्ऱबडि। इत्ताल्, “दोषत्तैयुम् गुणहानियैयुम् पार्त्तु”(वा।१५)ऎऩ्ऱु गुणहानियुम् सॊऩ्ऩविदु – “नीसऩेऩ् निऱैवॊऩ्ऱु मिलेऩ् ऎऩ् कण्बासम् वैत्त” (तिरुवाय् ३-३-४) ऎऩ्ऱ प्रमाणानुसारेण स्फुटप्रतिपत्त्यर्थ-मॆऩ्ऱु करुत्तु। दोषोक्तियाल् अर्थ सिद्धमाऩ गुणहानियै दर्शिप्पिक्किऱार् (इवर्गळ् तङ्गळुक्कु गुणहानियावदु) इत्यादिना। “स्त्री प्रणष्टेति कारुण्यात् ” “एवमार्तासु योषित्सु कृपा कस्य न जायते” “पॆण् पिऱन्दार् ऎय्दुम् पॆरुन्दुयर् काण्गिलेऩ्” (तिरुवाय् ५-४-४) इत्यादिगळिऱ्पडिये स्त्रीत्वं कारुण्यविषयतातिरेकहेतु-वॆऩ्ऩुमभिप्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (पॆण् पिऱन्दवळऩ्ऱो ऎऩ्ऱागिलुम्) ऎऩ्ऱु। इङ्गे “दृष्ट्वाऽन्धबधिरव्यङ्गान् अनाथान् रोगिणस्तथा। दया न जायते यस्य मूढस्सोऽतीव मे मतः॥”
ऎऩ्गिऱवित्तै अनुसन्धिप्पदु। (नॆञ्जुळुक्कुदल्) कृतज्ञताप्रयुक्त-माऩ हृदयवैक्लब्य-म्। इङ्गे । “कृतघ्ने नास्ति निष्कृति:” इत्यादिगळैक्कण्डुगॊळ्वदु।१८।
१९। जिदेन्द्रियरिल् तलैवऩाय्, आस्तिगाग्रेसरऩाय्, “कोशवस्यात्मा” ऎऩ्ऱु क्रुष्णऩुक्कु धारगऩायिरुक्किऱ अर्जुनऩुक्कु दोषम् एदॆऩ्ऩिल्; बन्धुक्कळ् पक्कल् स्नेहमुम्, कारुण्यमुम्, वधभीतियुम्। २०। मूलत्तिले “पुरुषगार क्रुत्यत्तैयुम् उबाय क्रुत्यत्तैयुम् ताऩे एऱिट्टुक् कॊळ्ळुगैयाले” (वा।१४) ऎऩ्गिऱवित्ताल्। अर्जुऩुक्कु दोषवत्त्व-उपायप्रति-संबन्धित्वङ्गळ् सिद्धमागैयाले। अर्जुऩुक्कु दोषमे पच्चैयाग उपायाङ्गीकारविषयत्वं सॊल्लिऱ्ऱाय्। नीर्दोषऩागवुम् गुणवाऩागवुम् प्रसिद्धऩाऩ अवऩुक्कु दोषगुणहानिगळ् कूडादॆऩ्गिऱ शङ्गै उदिक्कुमागैयाले। तदनुवाद-म् उपपन्न-मॆऩ्ऩुमभिप्रायत्ताले उत्तरग्रन्दावदारिगै अरुळिच्चॆय्गिऱार् (इप्पडि दोष प्रसिद्धियत्यादि (गुणप्रथै) ऎऩ्गिऱ विडत्तिल् “गुरुर्वर्च(च)स्यर्जुनोऽयं कीर्तौ भीष्मश्शरासने ” इत्यादियैक् कण्डुगॊळ्वदु। “दोषमेदु” ऎऩ्ऱवनन्दरम् “गुणहानिदाऩेदु?” ऎऩ्ऱु अध्याहरित्तुक्कॊळ्वदु। ( तद्दोषङ्गळै) -अर्जुन दोषङ्गळै – ऎऩ्ऱबडि,
(जिदेन्द्रियरिल्) इत्यादि -(सखे! तस्या: वपु: आभरणस्य अपि आभरणं) वाराय् मित्रऩे! अन्द ऊर्वशियिऩुडैय शरीरम्। स्वसम्बन्धत्ताले अन्यत्तै रसिप्पिक्किऱ भूषणत्तुक्कुम् तऩ् सम्बन्धत्ताले रस्यदैयै उण्डाक्कवऱ्ऱु। किञ्च -(प्रसाधनविधे: प्रसाधनविशेष:)- “प्रतिकर्म प्रसाधनं” ऎऩ्ऩक्कडवदु। अन्द ऊर्वशियिऩुडैय शरीरम् तिलक -अञ्जन-अनुलेपन-अलक्तकरससेक-कवरीकञ्चुकांशुकादि-कळैयिट्टु निबुणमागक् कोलम् सॆय्गैयुम् स्वसम्बन्धत्ताले अन्यत्तै रस्यमाक्कुमदिऱे: अत्तैयुम् तऩ् सम्बन्धत्ताले रस्यमाक्कवऱ्ऱु। किञ्च-(उपमानस्यापि प्रत्युपमानं) भवति-विवक्षिताह्वादकरत्वादिधर्मविशेष-ङ्गळुडैय प्राचुर्यसंप्रतिपत्ति-कळाले चन्द्राद्युपमानवस्तु-वाऩदु मुखाद्युपमेय-ङ्गळुडैय आह्वादकरत्वादि कळुक्कु परिच्छेदक-मायिरुक्कुम्ऱे; अन्द उबमानत्तुक्कुम् धर्मोत्कर्षपरिच्छेदक-मायिरुक्किऱदु अवळ् शरीरम्-ऎऩ्ऱु विक्रमोर्वशीयश्लोक-त्तुक्कु अर्थम्; इत्तैयरुळिच्चॆय्गिऱार् (ऎऩ्ऩुम् वैलक्षण्यमुडैय ऊर्वशि) ऎऩ्ऱु। वैलक्षण्यं सर्वस्त्रीभ्योऽपि भोग्यताप्रकर्ष: (मुऱैगूऱि)- “नी ऎऩक्कुत् तायऩ्ऱो” ऎऩ्ऱु सम्बन्धत्तैच् चॊल्लि-ऎऩ्ऱबडि। (इन्द्रिय जयम् पण्णिऩारिल्)- “विषयव्यावृत्तकौतूहल:” ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्ट ब्रह्मा मुदलाऩारिल् – ऎऩ्ऱबडि ” तलैवऩ्” शब्दार्थम् (तऩक्कु मेऱ्पट्टारिल्लादवऩ्) ऎऩ्ऱु। इङ्गे,
“निपात्येन्द्रमहल्यायां स्वपुत्र्यां च पितामहम् । कन्दर्पो जगदुद्दर्षो मिथुनीकुरुतेऽनिशम्॥”
ऎऩ्गिऱवित्तैक् कण्डुगॊळ्वदु। “अस्ति नास्ति दिष्टं मति:” ऎऩ्गिऱ सूत्रत्ताले “अस्ति परलोकादिकं इति यस्य मति: स आस्तिक:” ऎऩ्ऱु व्युत्पन्नमाऩ ”आस्तिग ‘ शब्दत्तुक्कु शास्त्रप्रामाण्यबुद्धिविशिष्ट-ऩ् वाच्यऩ् ऎऩ्ऩुमभिप्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (धर्माधर्म) इत्यादि। (सेदनेश्वरादिगळ्) ऎऩ्गिऱ ”आदि” शब्दम् नित्यविभूतिपत्नीसूरिपरिषदादिपर-म्। “अग्रेसर” शब्दार्थ म् (मुऩ् नडक्कुमवऩ्) ऎऩ्ऱु। इन्द विशेषण द्वयत्ताले दोषाभावमुम्, गुणहान्यभावमुम् सॊल्लप् पट्टदु। (केशवस्य) इदि- “अर्जुन: केशवस्यात्मा कृष्णश्चात्मा किरीटिन:।अर्जुने च जयो नित्यं कृष्णे कीर्तिश्च शाश्वती॥” “केशवस्यात्मा” ऎऩ्गिऱविडत्तिल् “आत्म” शब्दम् शरीरिवाचि -यामिडत्तिल्। “तस्यैष एव शारीर आत्मा” ऎऩ्गिऱ अनन्यात्मत्वं-विरोधिक्कुम्; “कृष्णश्चात्मा” ऎऩ्गिऱ ”आत्म” शब्दम् सर्वसाधारणशरीरित्वप्रतिपादन-त्तिल् प्रयोजनमिल्लामैयाले शरीरिवाचि-यऩ्ऱु; गौण्या वृत्त्या अन्योन्यं प्रेमाधिक्येन आत्मवत् धारकपर म् ऎऩ्ऩुम् अभिप्रायत्ताले, मूलत्तिले “क्रुष्णऩुक्कु धारगऩायिरुक्किऱ” ऎऩ्ऱदु। इत्तैत् तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच् चॆय्गिऱार् (अन्योन्यम् प्राण भूतराय्) ऎऩ्ऱु। गौणी-स्फोरणार्थं ( प्राणभूतराय् ) ऎऩ्ऱु “भूत” शब्दम्; प्राणसमराय् ऎऩ्ऱबडि। “भूतं न्याय्ये समे प्राप्ते” ऎऩ्ऩक् कडवदु। गौणीलब्ध-माऩ सात्रुश्यत्तै विशेषिप्पिक् किऱार् (इवऩैप् पिरियिल् क्रुष्णऩ् धरिक्कमाट्टाऩॆऩ्ऩुम्बडि) ऎऩ्ऱु। इत्ताल् फलिदम् (अभिमद विषयमाय्) ऎऩ्ऱु। इत्ताल्, “यत्त्वत्प्रियं तदिह पुण्यं अपुण्यमन्यत् ” ऎऩ्गिऱबडिये – भगवत्प्रियवस्तु-वुक्कु दोषगुणानिगळ् दूरापेत-ङ्गळ् ऎऩ्ऱु करुत्तु। केशिहन्तृवाचक-माऩ “केशव” शब्ददत्ताल् सुसिदमाऩ दोषनिरासकत्व-त्तैयुडैयवऩुक्कु प्रियविषय-मॆऩ्ऱवित्तालुम् दोषत्तुक्कु अवगाशमिल्लैयॆऩ्ऱु करुत्तु। मूलत्तिले, शङ्गाग्रन्दाम्शत्तै दर्शिरिप्पिक्किऱार् (दोषमेदॆऩ्ऱु शङ्गै) ऎऩ्ऱु। (शङ्गै ) ऎऩ्ऱदु- शङ्गा ग्रन्थ मॆऩ्ऱबडि। अनुवादाम्शत्तै दर्शिर्प्पिक्किऱार् (ऎऩ्ऩिल्-ऎऩ्ऱु तदनुवादम्) ऎऩ्ऱु।
“बन्धुक्कळ् पक्कल् स्नेहमुम् कारुण्यमुम् वधभीतियुम्” ऎऩ्गिऱविदुक्कु। अनुषक्तमाऩ “दोषम्” ऎऩ्गिऱत्तोडे अन्वयमॆऩ्ऩुम् अभिप्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् ( दोषङ्गळ् तऩ्ऩैच् चॊल्लुगिऱदु) ऎऩ्ऱु। बन्धु स्नेहादिगळ् गुणमायिरुक्क इवै दोषमागिऱबडियॆऩ्? ऎऩ्गिऱ शङ्गैयैप् परिहरिक्किऱार् (इवऱ्ऱिल् स्नेह कारुण्यङ्गळ्) ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि, स्नेहमावदु-मनस्सिऩुडैय आर्द्रता
“मनसो तद्दयार्द्रत्वं विषयेषु ममत्वत:। भयशङ्कावसानात्मा स एव स्नेह उच्यते॥ आर्द्रता शिशिरत्वं यत् सर्वावस्थासु मानसम्। द्वयोः परस्परस्यास्ते तदपि स्नेह ईरित:॥” ऎऩ्ऩक् कडवदिऱे।
कारुण्यमावदु-दयै:
“अबन्धौ बन्धुवर्गे वा मित्रे द्वेष्टरि वा तथा। आपन्ने रक्षितव्यं तु दयैषा संप्रकीर्तिता॥ निर्जिताखिलशोकानां एक एवास्ति शोककृत्। सतां कारुण्यसिन्धूनां योऽयं शोक: परस्थित:” ऎऩ्ऩक्कडवदिऱे।
“स नो बन्धुर्जनिता” “भ्राता भर्ता च बन्धुश्च ” ऎऩ्गिऱ निरुबादिग बन्धुवैयॊऴिन्द बान्धवाभासर् पक्कल् स्नेह कारुण्यङ्गळ् उत्तरोत्तर सङ्गहेदुक्कळागैयाले मुमुक्क्षुक्कळुक्कु बन्ध हेदुक्कळिऱे। इत्तैयरुळिच् चॆय्गिऱार् (अस्थान क्रुदङ्गळागैयाले ) ऎऩ्ऱु। अनुसिदक्रुदङ्गळागैयाले ऎऩ्ऱबडि अदावदु अनुसिद विषयमाग अनुसिदाश्रयत्तिल् उत्पन्नङ्गळागैयाले ऎऩ्ऱबडि; इत्ताल्। बुभुक्षुवुक्कु बन्धु स्नेहादिगळ् गुणमाऩालुम्, मुमुक्षुवुक्कु बान्धवाभासर् पक्कलिलुम्। युद्ध प्रगरणत्तिले क्षत्रियर्क्कु तथाविध बन्धुक्कळ् पक्कविलुम् स्नेहादिगळ् मुमुक्षाविरोधियागैयालुम्, ब्रह्मविद्याङ्गवर्णधर्मभूतयुद्धविरोधि-यागैयालुम् विषयाश्रयानौचित्य-त्ताले दोषङ्गळ् ऎऩ्ऱु करुत्तु। इङ्गे, “दया चेत् गुणः, निग्रहश्चेद्दोषः-इति न नियमोऽस्ति; लोके अस्थानदयायाः स्थाननिग्रहस्य च गुणदोषत्वदर्शनाभावात् ” ऎऩ्गिऱ श्रुदप्रगाशिगा सुक्तियैक् कण्डुगॊळ्वदु। “श्लोकार्धेन प्रवक्ष्यामि यदुक्तं ग्रन्थकोटिभि:।परोपकार: पुण्याय पापाय परपीडनम् ॥” ऎऩ्ऱु वधभीति गुणमायिरुक्क। दोषमाऩबडियॆऩ्? ऎऩ्ऩ अरुळिच् चॆय्गिऱार् (वधभीति) इत्यादि। (स्वधर्मत्तिल्)ऎऩ्ऱदु क्षत्रियऩाऩ तऩक्कु अवश्य करणीयमाऩ वैरिवधत्तिल् ऎऩ्ऱबडि। इदुक्कुप् परमासार्य वसन संवादम् काट्टु किऱार् (अस्थान स्नेह) इत्यादि। इदु गीतार्थसङ्ग्रहस्थ-म्। “पार्थं प्रपन्नं उद्दिश्य शास्त्रावतरणं कृतम्” इति उत्तरार्धम् इदुक्कु अर्थम् (धर्मक्षेत्रे ) इत्यादि। “योद्धुं इच्छव: युयुत्सव:” ऎऩ्ऱु विवक्षित्तु अर्थम् (युद्धेच्छैयाले) ऎऩ्ऱु। “मामका: पाण्डवाश्चैव” ऎऩ्गिऱ इदुक्कु अर्थम् (इरण्डु तलैयुम्) ऎऩ्ऱु। “समवेद” शब्दार्थम् (वन्दणिन्दु) ऎऩ्ऱु। “न कांक्षे” इत्यादिक्कुत् तात्पर्यम् (इवर्गळैक् कॊऩ्ऱु) इत्यादि। (स्ववर्ण विरुद्धमागैयाले) ऎऩ्ऱदु
क्षत्रियवर्णऩाऩ तऩक्कु प्रत्यवायकर-मागैयाले-ऎऩ्ऱबडि। इदु विषयानौचित्य-त्तुक्कुम् उपलक्षण-म्। आभासबन्धुक्कळिलुम्। युद्धार्थमवस्थितक्षत्रिय-र् पक्कलिलुम् स्नेहादि-कळ्, मुमुक्षवाय्, क्षत्रियऩाऩवऩुक्कु युद्ध समयत्तिले दोषमिऱे। “दणडयुद्धाधिकानि क्षत्रियस्य” ऎऩ्गिऱ आबस्तम्भवसनत्तैक् कण्डुगॊळ्वदु। “शूराणां समयो हि दारुणरसस्स्नेहक्रमं बाधते” ऎऩ्ऩक्कडवदिऱे। (तान्) इत्यादि– “कृपया परयाऽऽविष्टो विषीदन्” ऎऩ्गिऱ इदिऩ् अर्थम् (अत्दशैयिल्) इत्यादि। (पश्वालम्भनत्तिल् कारुण्यम् पोले) ऎऩ्ऱदु। कार्तयुगधर्मनिष्ठाधिकारिव्यतिरिक्ताधिकारि-क्कु “अशुद्धमिति चेन्न शब्दात्” , “न वा ऊ एतत् म्रियते न रिष्यसि” इत्यादिप्पडिये। “अग्नीषोमीयं पशुमालभेत” इत्यादिगळिऱ् सॊल्लुगिऱ पशुसंज्ञपन-त्तिल् कारुण्यम्बोले – ऎऩ्ऱबडि। अल्लदु, विशिष्टाधिकारिक्कु पशुसंज्ञपनं- मुदलिले निषिद्धमिऱे।
“कुर्यात् घृतपशुं सङ्ग्रे कुर्यात् पिष्टपशुं तथा। न त्वेव तु वृथा हन्तुं पशुमिच्छेत् कथञ्चन।” “पशुं यज्ञैः कथं हिः मादृशो यष्ट अर्हति। हिंसात्मकैस्तु किं तस्य यज्ञैः कार्यं महात्मनः॥ प्रस्वापे च प्रबोधे च पूजितो येन केशवः॥”
इत्यादिगळाले विशिष्टाधिकारिक्कु पश्वालम्भननिषेधपूर्वक-माग पिष्टपशुयाग-म् विधिक्कप्पट्टदिऱे। “अधर्म इति धी: अधर्मधी: धर्मे अधर्मधी: धर्माधर्मधी: तया आकुलम् ” ऎऩ्ऱु विवक्षित्तरुळिच्चॆय्गिऱार् (स्ववर्ण धर्ममाऩ वधत्तिले) इत्यादि “अस्थानस्नेहकारुण्याभ्यां सहिता धर्माधर्मधी:” इति विग्रहे , “तृतीया” इति योगविभागात्समास: अल्लदु। इतरेतर योगद्वन्द्व-मागिल् बहुवचन-मुम्। समाहारद्वन्द्व-मागिल् “स्नेहकारुण्यधर्माधर्मधिना” ऎऩ्ऱु नपुंसकत्व-प्रयुक्त-नुमागम-विशिष्टरूप-मुम् प्रसङ्गिक्कुम्। इदु तोऱ्ऱविऱे “अस्थाने समुपस्थितस्नेह कारुण्याभ्यां अप्रकृतिं गतं, क्षत्रियाणां युद्धं परमधर्ममपि अधर्मं मन्वानं” ऎऩ्ऱु गीदाभाष्यत्तिले “अस्थान” इतयादिगीतार्थसङ्ग्रहश्लोक- त्तुक्कुत् तात्पर्यम् अरुळिच्चॆय्ददु ऎऩ्ऱु कण्डु कॊळ्वदु। “धियाकुलम् ” ऎऩ्गिऱविदुक्कर्थम् (अधर्म पुद्ध्या पण्णिऩ भीतियुम्) ऎऩ्ऱु। (अप्पडिये) ऎऩ्ऱदु – निषिद्धमिऱेयॆऩ्ऱबडि १९।
२०। द्रौबदी परिभवम् कण्डिरुन्ददु क्रुष्णाभिप्रायत्ताले प्रधान दोषम्। २१। मेले “प्रधानदोषम्” ऎऩ्गैयाले। इवै अप्रधान दोषङ्गळॆऩ्ऩुमिडम् व्यञ्जिदमॆऩ्ऩुम् अभिप्रायत्ताले उत्तर वाक्यावदारिगै (इवै यॆल्लाम् अप्रधानम्) इत्यादि। (सूदिले)-द्यूदत्तिले ऎऩ्ऱबडि। द्यूद स्वरूबन्दाऩ्-
“अक्षवर्ध्राशलाकाद्यैर्देवनं जिह्मकारितम्। पणक्रीडावयोभिश्च पदं द्यूतसमाह्वयम्॥ अप्राणिभिर्यात्क्रियते तल्लोके द्यूतमुच्यते। प्राणिमिः क्रियमाणस्तु स विज्ञेयस्समाह्वयः ॥”
ऎऩ्गिऱ स्म्रुदि वसनङ्गळिले सॊल्लप्पट्टदु। (धर्म भीतियाले) ऎऩ्ऱदु- “जितमुद्ग्राहयेज्जेतृृन् ” ऎऩ्गिऱ
शास्त्र वश्यराय्क्कॊण्डु धर्महानि भयत्ताले-ऎऩ्ऱबडि। (पॊऱुत्तिरुन्दालुम्) ऎऩ्गिऱवित्ताल्। ‘ “पॊय्च्चूदिल् तोऱ्ऱ पॊऱैयुडै मऩ्ऩर्” [पॆरियाऴ्दिरु २-१-१] ऎऩ्गिऱ श्रीसुक्तियै स्फोरिक्किऱार्। (भगवदाश्रिदरै) इत्यादि इङ्गे।
“वैष्णवानां परीवादं यो मोहात्कुरुते नर:। शङ्कुभिस्तस्य नाराचै: कुर्यात्कर्णस्य पूरणम् ॥”
ऎऩ्गिऱवित्तैक् कण्डुगॊळ्वदु।
(अशक्तऩागिल् ) इत्यादि इङ्गे,
“निन्दां भगवतः शृण्वन् तत्परस्य जनस्य वा। ततो नापैति यस्सोऽपि पात्यायुस्सुकृताच्च्युत:॥”
इत्यादियै अनुसन्धिप्पदु। “जितमुद्ग्राहयेज्जेतृृन् ” ऎऩ्गिऱ सामान्य शास्त्रत्तुक्कु। “वैष्णवानां परीवादं” इत्यादि विशेषशास्त्रप्राबल्य-त्ताले भगवदाश्रितव्यतिरिक्तविषयतया सङ्कोच-म् युक्तम्
ऎऩ्ऩुमभिप्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (ऎऩ्ऩुम् विशेष शास्त्र मर्यादैयै)
इदि। स्वसम्बन्धत्तैप्पऱ्ऱ विलक्कवॊण्णादागिलुम्, भगवत्संबन्धानन्तरं तत्संबन्ध-मडियाग विलक्क प्राप्त मॆऩ्ऱु करुत्तु। इप्पडि शास्त्र मर्यादैयैप् पाराविट्टालुम् लोगमर्यादैयैप् पार्त्तागिलुम् विलक्क वेणुम् ऎऩ्गिऱार् (क्रुष्णऩुक्कुण्डाऩ) इत्यादियाल्। (स्नेहम्) पूर्वोक्तम्। (पक्षबाद) मावदु-तत्कार्यस्य स्वकार्यत्वेन परिग्रह-म्। “पक्ष-परिग्रहे” ऎऩ्ऱिऱे धातु। “पक्षस्सहायगरुदन्तिकमित्रकार्येषु” ऎऩ्ऩक्कडवदिऱे।’ (अवऩै शरणम् पुगुन्दवळ् परिभवप्पड) इत्यादि
तच्छराणागतपरिभाव-म् तत्परिभव-मागैयाले अव्वऴियाले विलक्किल् धर्महानि वारादॆऩ्ऱबडि। (मुऩ्बुत्तैयिऱ् काट्टिल्) ऎऩ्ऱदु – द्रौबदि क्रुष्णऩै शरणम् पुगुगैक्कुप् पूर्वत्तिऱ्काट्टिल्- ऎऩ्ऱबडि। मूलत्तिले। “परिभवम् कण्डिरुन्ददु” ऎऩ्गिऱ इरुप्पु-विशेषशास्त्रपर्या- लोचनादिमूलक प्रतिक्रियेच्छारूपावस्थाशून्यतया- स्थिति ऎऩ्ऩुम् अभिप्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (ऒरु विमेषमऱ इरुन्दाऩिऱे) ऎऩ्ऱु। “क्रुष्णाभिप्रायत्ताले प्रधान दोषम्” ऎऩ्ऱाल्। अन्याभिप्रायत्ताले प्रधान दोषमऩ्ऱु ऎऩ्ऱु शङ्गै वरुम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम् पऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (इदुवेयाय्त्तु ) इत्यादि “सर्वे वाक्यं सावाधारणम्” ऎऩ्गिऱ न्यायत्ताले, (परिभवम् कण्डिरुन्ददु) ऎऩ्ऱदु- “परिभवम् कण्डिरुन्ददुवे” ऎऩ्ऱबडि ऎऩ्ऱु करुत्तु। “अभिप्राय” शब्दार्थम् – ( तिरुवुळ्ळत्तिल् ) ऎऩ्ऱु। “क्रुष्णाभिप्रायत्ताले प्रधान दोषम्” ऎऩ्गिऱ मूलत्तुक्कु। “प्रधानदोषत्वेन कृष्णाभिप्रेतं ” ऎऩ्ऱर्थम् ऎऩ्ऩुमभिप्रायत्ताले अरुळिच् चॆय्गिऱार् ( इवऩ् दोषङ्गळॆल्लावऱ्ऱिलुम् प्रधानमाग) इत्यादि। “प्रधानं-परमात्मा धीर्मनत्री प्रकृतिरुत्तम:” ऎऩ्ऱु “प्रधान” शब्दम् उत्तमवासियागैयाले। स्वत एव अप्रकृष्ट-माऩ दोषत्तुक्कु उत्कृष्टमत्वरूपोत्तमत्वं अनुचितं ऎऩ्गिऱ शङ्गैयिले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (दोषत्तुक्कु प्राधान्यम् क्रौर्यत्तालेयिऱे) ऎऩ्ऱु। दोषपदप्रवृत्तिनिमित्तभूत-अनिष्टानुबन्धित्वातिशयकाष्ठालक्षकम् प्रधान शप्तम् ऎऩ्ऱु करुत्तु। क्रौर्यत्तै उबबादिक्किऱार् (न क्षमामि) ऎऩ्ऩुम्बडि ऎऩ्ऱु। २०
२१ पाण्डवर्गळैयुम् निरसिक्क प्राप्तमायिरुक्क, वैत्तदु – त्रौबदि युडैय मङ्गळ सूत्रत्तुक्काग।
२१। भगवदक्षमैयाल् वरक्कडव अनिष्टत्तैक् काट्टवे क्रौर्य-म् उपपादित-माम् ऎऩ्ऩुमभिप्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (इत्दोषत्तिऩ् कॊडुमैयै) इत्यादि। अऩ्ऱिक्के शङ्कापरिहाररूपेण पाण्डवर्गळैयुम् इत्यादि ग्रन्थमवदरिक्कलाम् ऎऩ्ऩुमभिप्रायत्ताले अरुळिच् चॆय्गिऱार् (अऩ्ऱिक्के। इत्दोषम् ऐवर्क्कुम्) इत्यादि आद्ययोजऩैयिले अर्जुऩै ऎऩ्ऩादे अधुक सङ्ग्राहक-माऩ “पाण्डव” शब्द प्रयोगत्तुक्कु प्रयोजनत्तै अरुळिच्चॆय्गिऱार् (मुऱ्पट्ट) इत्यादिना। मूलत्तिले, “पाण्डवर्गळैयुम्” ऎऩ्गिऱ ‘स” शब्दम् परिभवकर्ता-क्कळाऩ दुर्योधनादिगळै समुच्चयिक्किऱदु ऎऩ्गिऱार् (परिभवित्त) इत्यादिना। (”स” शब्दत्ताले) ऎऩ्ऱदु। चशब्दसमानार्थक-माऩ उम्मैयाले-ऎऩ्ऱबडि। “निऩ्बाल् पॊऱुप्परियऩगळ् पेसिल् तलैयै आङ्गेयऱुप्पदे करुमम्” (तिरुमालै- ८) ऎऩ्ऱु भगवद्विषयपरिभव-त्तुक्कु विधित्त शिरच्छेदरूपदण्ड-म्, “निन्दां भगवत: शृण्वन् तत्परस्य जनस्य वा” ऎऩ्गिऱ न्यायत्तालुम्, “मम मद्भक्तभक्तेषु प्रीतिरभ्यधिका” ऎऩ्गिऱवित्ताल् सिद्धित्त किंपुनर्न्याय-त्तालुम् भागवद परिभवत्तक्कुम् वरुम् ऎऩ्ऩुमभिप्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (तलैयैयऱुत्तुप् पॊगड) इत्यादि द्रौबदिक्कु मङ्गळ सुत्रम् मुऩ्बे उण्डायिरुक्कैयाले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (मङ्गळ सूत्रम् पोगामैक्काग ऎऩ्ऱबडि) ऎऩ्ऱु। मङ्गलसूत्रशब्द-म् उत्तरोत्तरानुवृत्तिविशिष्टमङ्गलसूत्रपर-मॆऩ्ऱु करुत्तु। क्रुष्णऩुक्कु द्रौबदियुडैय शास्त्रानुव्रुत्ति अभिमदै ऎऩ्ऩुमदुक्कु कण्ठोक्तिप्रमाण-मिल्लामैयाले अर्थापत्ति प्रमाणम्
काट्टुगिऱार् (विरित्त तलै) इत्यादिना। कबरीरचनासमय-त्तिल् कादाचित्क-माग सम्भाविदमागिऱ विरित्तदलै काणमाट्टादवऩ् कदापि अत्यन्तासंभावित-माऩ वॆऱुङ्गऴुत्तुक् काणमाट्टाऩ् ऎऩ्ऩुमिडम्। विरित्तदलै काणमाट्टामैयैक्कॊण्डु कल्बिक्कलाम् ऎऩ्ऱु करुत्तु। (इत्ताल्) इत्यादि– अर्जुनदोषत्तिऩुडैय क्रौर्योपपादनार्थ-र्मादल्। युधिष्ठिरादिसाधारण्यप्रतिपादानार्थ-र्मादल् प्रव्रुत्तमाऩ “पाण्ड वर्गळैयुम्” इत्यादि ग्रन्दत्ताल्-ऎऩ्ऱबडि। (आश्रिदरै) इत्यादि परमसात्त्विकाधिकार्युज्जीवनार्थ-माग अवदीर्णमाऩ इप्रबन्धत्तिले इव्वधिकारिक्कु अवश्य परिहरणीयमाऩ भागवदाबसार विशेषत्तिऩुडैय परिहरणीयदै अन्यप्रोक्तियाले आविष्ट क्रुदमागैयाले आवश्यगमॆऩ्ऩुमिडमुम् प्रगाशिदमाय्त्तु-ऎऩ्ऱबडि। पक्षपातित्वसंभावना-सह-माऩ तत्परोक्ति-याल् सिद्धिक्कुमदिलुङ्गाट्टिल्। तदसह-माऩ अन्यपरोक्ति-याले सिद्धिक्कैयिऱे अर्थस्थिति-यिऩुडैय प्रमिदिप्रगर्षहेदु; इत्तैप् पऱ्ऱविऱे “अन्यपरोक्तिप्रसिद्धपरिग्रहातिशयं चेदं” ऎऩ्ऱु पुराण रत्न विषयत्तिल् श्रुदप्रगाशिगा सूक्ति ऎऩ्ऱु करुत्तु। इत्ताल्, “भागवद विरोधत्तै युम् विळैत्तु”, (वा। १८९) इत्यादिगळाले उत्तरत्र–मूलत्तिल् भागवधापसार परिहरणीयदैयुम्। तद्धेतुभूत-माऩ अदिऩ् क्रौर्यमुम् विस्तरेण कण्ठत एव प्रतिपादयिष्यमाण-मागैयाले। इङ्गे तत्प्रकटितत्वप्रतिपादनं अनपेक्षितं-ऎऩ्गिऱ शङ्गै व्युदस्तैयॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। २१।
२२। अर्जुनऩुक्कु दूत्य सारथ्यङ्गळ् पण्णिऱ्ऱुम्, प्रबत्त्युबदेशम् पण्णिऱ्ऱुम् इवळुक्काग २३। उत्तरवाक्यावदारिगै (आऩाल्) इत्यादि। दुर्योधनादिवधपर्यवसायियुद्धप्रयोजक -प्रपत्त्युपदेश-सहपठित- माऩ दूत्य सारथ्यङ्गळुक्कुम् तादृशयुद्ध-प्रयोजकत्वेन-द्रौपद्यर्थत्वं मूलाभिप्रेतं ऎऩ्ऩु मभिप्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (तूदु पोय्त्तदु) ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि। सन्ध्तर्थ-माऩ दूत्यत्तुक्कु – विग्रहहेतुत्वकथनं-ऎङ्ङऩे? ऎऩ्गिऱ शङ्गैयिले। तात्पर्यतो विग्रहवर्धकत्व-मॆऩ्ऱु परिहारत्तै विवक्षित्तु। तत्त्वदर्शि सूक्तिरूपप्रमाणस्फोरणपूर्वकं युद्धहेतुत्व-त्तै अरुळिच्चॆय्गिऱार् (पॊय्च्चुऱ्ऱम्) इत्यादियाल्। (पॊय्च्चुऱ्ऱम् पेसि) कृत्रिमबन्धुत्व-त्तैप्पेसि। (भेदंसॆय्दु)-सन्धिविरोधियाऩ पुद्धिभेदत्तै जनिप्पित्तु। (पूसलै विळैक्कैक् काग)-युद्धत्तै उण्डाक्कुगैक्काग ऎऩ्ऱबडि। पॆरियाऴ्वार् तिरुमॊऴि – “कादम् पलवुम्” (५-३-४) ऎऩ्गिऱ पाट्टिले। “कुरुबाण्डवर्क्काय् अङ्गोर् पॊय्च्
चुऱ्ऱम् पेसिच्चॆऩ्ऱु भेदम् सॆय्दु ऎङ्गुम् पिणम् पडुत्ताय्” ऎऩ्ऱु। “पिणम् पडुत्ताय्” ऎऩ्ऱदुक्कु अर्थम् (पूसलै विळैक्कैक्काग) ऎऩ्ऱदु। रथप्रवर्तनहेतु-वाऩ सारथ्यत्तुक्कु रथप्रवर्तनहेतुत्वमात्र-त्तालऩ्ऱिक्के साक्षादपि शत्रुहननरूपयुद्धहेतुत्व-मुण्डॆऩ्ऩुमत्तै तत्त्वदर्शि सूक्तिरूपप्रमाणस्फोरणपूर्वक-म् अरुळिच्चॆय्गिऱार् (सारथ्यम्। पण्णिऱ्ऱु) इत्यादि३ना। (**आयुधम् ऎडुक्कवॊण्णादु ऎऩ्गैयाले)**ऎऩ्गिऱविदुक्कुप् पूर्वत्तिले “दुर्योधनऩ्” ऎऩ्ऱु अध्या हरित्तुक्कॊळ्वदु। (कॊल्ला)-वधपरिगरमऩ्ऱिक्केयिरुक्किऱ। (माक्कोल्) रथाश्वप्रवर्तनतोत्र-त्तै। (कॊलै सॆय्दु)-वधपरिगरमाक्कि, (ऎल्लाच् चेऩैयुम् ) समस्तसेऩैयैयुम्। (इरुनिलत्तु)महाप्रुथिवियिले। (अविक्कैक्काग)- दीबसन्निधियिल् शलभङ्गळ् पोले अविन्दु पोम्बडि पण्णुगैक्काग ऎऩ्ऱबडि। (कॊल्लामाक्कोल्) इत्यादिगम्-तिरुवाय्मॊऴि [३-२-३]। (प्रबत्तयुबदेशम्) इत्यादि– “करिष्ये वचनं तव” ऎऩ्गिऱविदुक्कु। “युध्यस्व भारत” ऎऩ्ऱु नी सॊऩ्ऩ युद्धत्तैप् पण्णुगिऱेऩ्” ऎऩ्ऱर्थम् ऎऩ्ऩुमभिप्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (युद्धे प्रव्रुत्तऩाक्कुगैक्काग) ऎऩ्ऱु। मूलत्तिले “इवळुक्काग” ऎऩ्गिऱ “इवळ्” शब्दम् शरणागतत्वविशिष्टद्रौपदि-यैप् परामर्शिक्किऱदॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (शरणागदैयाऩ) इत्यादि। “साहं केशग्रहं प्राप्ता त्वयि जीवत्यपि प्रभो” इत्यादिगळैयुट्कॊण्डु “इवळ्” शब्दम्, इवळुडैय कुऴल् मुडिप्पिक्कैबरम् ऎऩ्ऩुम् अभिप्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (इवळ् कुऴल्) इत्यादि अस्थान स्नेहादिगळ् दोषङ्गळाऩालुम् अवै पच्चैयॆऩ्ऩुमिडत्तुक्कु “शुभानां वा” ऎऩ्गिऱ पिराट्टि निर्देशम्बोले, इङ्गु क्रुष्ण निर्देशम् उण्डो ऎऩ्ऩ अरुळिच्चॆय्गिऱार् (आग इप्पडि अस्थान) इत्यादि ( सर्वगुह्य) इदिइङ्गे । “इष्टोऽसि-प्रियोऽसि” ऎऩ्गिऱ भगवन् निर्देशङ्गळे, दोषम् पच्चैयाग अङ्गीगरित्तमैक्कु प्रमाणम् ऎऩ्ऩुमभिप्रायत्ताले अरुळिच्चॆय्गिऱार् (ऎऩ्ऱु इवऩळविल् उगप्पुत्तोऱ्ऱ) इत्यादि गुणहान्यनुवृत्ति-क्कु प्राङ्न्याय-त्तै हेदुवाग अरुळिच्चॆय्गिऱार् (गुणहानि) इत्यादि, अर्थ सिद्धमाऩ गुणहानियै विशिष्य तर्शिप्पिक्किऱार् (इवऩ्ऱऩक्कु गुणहानिगळावऩ) इत्यादियाल्। (तॊडक्कमाऩवै) ऎऩ्गिऱवित्ताल् भयलज्जाक्षामणेच्छैकळ् सङ्ग्रुहीदङ्गळ्।
“आशङ्कामविधेयानां वाक्यानां अवतारणे। अविस्तरेण निर्णीतिं अर्थानां प्रतिपादने। पूर्वोत्तरानुसन्धानमभिप्रायप्रकाशने॥ असन्दिग्धं समाधानं आक्षेपेषु निरुत्तरम्। वीक्षमाणाश्चिरं तत्र व्यस्मयन्त विचक्षणाः॥”
ऎऩ्ऱु इवरुडैय व्याख्यानवैदग्ध्यविशेष-त्तै वरवरमुनिवैभव-त्तिले ऎऱुम्बियिलप्पा अरुळिच्चॆय्द क्रमत्तिले “असन्दिग्धं सामाधानं आक्षेपेषु” ऎऩ्गिऱबडिये, “आक्षेपस्य समाधानं” ऎऩ्गिऱवित्तै उट्कॊण्डु आक्षेबत्तै अनुवदिक्किऱार् (दूत्य सारथ्यङ्गळ्) इत्यादिना। “दूत्यसारथ्यप्रपत्त्युपदेशानां स्वाभिमत-कार्यचिकीर्षा हेतुकत्ववाद-दोषभोग्यता हेतुकत्ववादयो: मिथो व्याघात:” इत्याक्षेपाभिप्राय: परिहारम् (अदुक्कुक् कुऱैयिल्लै) ऎऩ्ऱु। तत्र हेतु: (इवळ् कार्यार्थमाग) इत्यादि। (मुगम् सुळियामल्) जुगुप्साप्रयुक्तमुखविकार-मिल्लामल्। अवर्जनीयबुद्ध्या जुगुप्सायुक्त-ऩाय्क्कॊण्डु इवै सॆय्दालुम् अभिमदसिद्धियुण्डायिरुक्क। अदु सॆय्यामल् उगप्पोडे सॆय्गै। “दोषमे पच्चै” ऎऩ्गैक्कु नियामगमागैयाल् व्याघात-मिल्लैयॆऩ्ऱु समाधानाभिप्राय-म्। “भगवञ्चरणद्वन्द्वे भक्तिर्येषां न विद्यते। तेषां हृदि स्थितो विष्णु: कण्टकाग्र इव स्थित:॥”ऎऩ्ऱु भगवच्छास्त्रत्तिले सॊऩ्ऩ न्यायत्ताले अवर्जनीयबुद्ध्या दु:खरूबमागच् चॆय्यवुम् कूडुमे।
अडियिले उबन्यसित्त त्३वयविवरणरूबदैयै विशदीगरिक्किऱार् (अर्जुनऩै) इत्यादिना -(अऱियाद अर्थङ्गळै) इत्यादिना च । “आश्रयणे शरणवरणे, सौकर्यस्य सुकरत्वस्य आपादका: ज्ञापका: इत्यर्थ: इङ्गे ।
“आश्रयणोपयोगित्वं-चाक्षुषपूर्व-काश्रयणे निग्रहापादकत्वाशक्यत्वान्यतरबुद्धिनिवर्तनद्वारा आश्रयणप्रवृत्त्यौपयिकज्ञानविषयत्वम्। आश्रयणीये ज्ञानशक्त्यादिज्ञानस्यापि नैष्फल्यशङ्कानिवर्तकतया आश्रयणोपयोगित्वात् अतिप्रसङ्गवारणाय द्वारेत्यन्तम्। सापराधेन नीचेन वा कृतमाश्रयणं निग्रहापादकं दृष्टं इति वात्सल्यादिके लक्षणसमन्वय:।सौलभ्यसङ्ग्रहाय अशक्यत्वबुद्धिप्रवेश:॥”
ऎऩ्गिऱ पूर्वर्गळ् निर्वसनत्तैक् कण्डुगॊळ्वदु। (वात्सल्यादि) इति “आदि” पदत्ताले। स्वामित्व-सौशील्य-सौलभ्य-ङ्गळै सङ्ग्रहिक्किऱदु। अस्थानस्नेहादिमन्तं प्रति उपदेशात्- वात्सल्यमुम्। “मत्त: परतरं नान्यत् ” इत्युपदेशात् वैश्वरूप्यप्रदर्शनाञ्च-स्वामित्वमुम्, सारथ्येन अवस्थानात् -सौशील्यमुम्, स्वत एव-सौलभ्यमुम् इङ्गे सूसिदङ्गळॆऩ्ऱबडि। (दूत्य) इत्यादि३ -आश्रितस्य-शरणवरणकर्तु: कार्यस्य-अनिष्टनिवर्तनादे:, आपादका: उपयोगिन: आश्रितक्रार्यापादका: इङ्गेयुम् “स्वप्रयोजन बुद्धिपूर्वक किञ्चित्कारानपेक्षकार्यकर्तृत्वौपयिकगुणत्वमेव कार्योपयोगित्वम्। विशेष्योपयोग: ज्ञानशक्त्यो: विशेषणोपयोग: प्राप्तिपूर्त्या:॥ ” * इत्यादियैक् कण्डुगॊळ्वदु। (ज्ञान शक्त्यादि,) ऎऩ्गिऱ ”आदि” शब्दत्ताले। प्राप्ति पूर्त्तिगळै सङ्ग्रहिक्किऱदु। (इऩ्ऩमुम्)किञ्च इत्यर्थ: – (माम् अहम् ऎऩ्गिऱ) इत्यादि उच्चारयितृत्वोपलक्षितधर्मावच्छिन्नवाचि-याऩ “अस्मत्” पदम् “व्रज”, “मोक्षयिष्यामि” ऎऩ्गिऱ व्रजन-मोक्षण-रूप-क्रियान्वय-योग्यतावच्छेदक-ङ्गळाऩ वात्सल्यादिगळैयुम्। ज्ञानादिगळैयुम् सॊल्लुमॆऩ्ऱबडि। उभयी विधा-आश्रयणोपयोगित्व-कार्यापयोगित्वरूपप्रकार: यस्य स: तथोक्त: तथाविध-माऩ गुणमुम् ऎऩ्ऱबडि। (गुणम्) ऎऩ्ऱु जातावेकवचन-म्। ‘ ( श्रीमत् पदार्थम्) -अनन्यार्हत्व-पारतन्त्र्य-श्रावयितृत्व-दोषनिवर्तन-गुणवर्धनादिरूप-माऩ अर्थजात-म्-ऎऩ्ऱबडि। (नारायण पदार्थम्) “ज्ञानादयो गुणा:”’ ऎऩ्गिऱबडिये ”नार” शब्दार्थमाऩ वात्सल्यादिगुणवत्त्वरूपनारायणशब्दाभिधेय-म्-ऎऩ्ऱबडि। (उबायत्वम् सॊल्लुगैयाले) ऎऩ्ऱदु- “उबाय क्रुत्यत्तैयुम्” (वा १४) ऎऩ्ऱु आर्थिकमाग उबायस्वरूबम् सॊल्गैयाले ऎऩ्ऱादल्। ‘‘मङ्गळ सूत्रत्तुक्काग“ [वा २१] ” इवळुक्काग” [वा २२] ऎऩ्ऱु इष्टप्रापणानिष्टनिवर्तनकथनमुखेन-उपायत्वं सॊल्लुगैयाले ऎऩ्ऱादल्। (सरणौ शरणम् ऎऩ्ऩुमदुवुम्) ऎऩ्ऱदु- द्विवचनलभ्यभगवन्निष्ठ-लक्ष्म्पादिनिरपेक्षोपायत्वरूप-माऩ द्विवचनान्तचरणशब्दसमभिव्याहृत- “शरण” शब्दार्थ-मुम्-ऎऩ्ऱबडि।
प्रगरणार्थत्तै निगमिक्किऱार् (आग) इत्यादिना। (पुरुषगारोबाय वैभवङ्गळ्) ऎऩ्गिऱवित्ताल्, वैभवत्वेन सामान्यरूपेण प्रतिपाद्यार्थानुगमनात् एकप्रकरणत्वं-ऎऩ्ऱु व्यञ्जिदम्। इत्ताल्- “पुरुषगार वैभवमुम् उबाय वैभवमुम्” [वा ६] ऎऩ्ऱु तुल्यवदुद्दिष्ट-ङ्गळाय्, तुल्यवत्परीक्षित-ङ्गळुमाऩ इवऱ्ऱिल् – पुरुषकारवैभवं प्रकरणप्रधानप्रमेयं, उपायवैभवं तच्छेषतया तत्प्रतिपाद्य-मॆऩ्ऱु कॊळ्ळुगै अनुसिदमागैयाल् उक्त प्रगारमे युक्तम् – ऎऩ्ऱु सुसिदम्। २२।
अण्णावप्पङ्गार्स्वामियिऩ् अरुम्बदवुरैयिल्
प्रथम प्रगरणम् समाप्तम्।