७। पुरुषगारमाम्बोदु– क्रुबैयुम्, पारदन्द्र्यमुम्, अनन्यार्हत्वमुम् वेणुम्।
“पुरुषगारवैबवमुम्” (वा। ६) इत्यादिक्कुम्, “पुरुषगारमाम्बोदु” (वा। ७) इत्यादिक्कुम् सङ्ग्रहविस्तररूपत्वाभ्यां पेटिका-सङ्गदियैत् तिरुवुळ्ळम् पऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (अनन्दरम्) इत्यादि अनन्तरपूर्ववाक्यसङ्गति-यैयरुळिच्चॆय्गिऱार् ( प्रथमत्तिले ) इत्यादिना। (अवश्याबेक्षिदेदि)-पुरुषकारत्वे स्वरूपोपयोगित्वफलोपयोगित्वाभ्यां पुरुषकारत्व-त्तुक्कु नियदोबगारगमाऩ ऎऩ्ऱबडि। इत्ताल्। उपजीव्योपजीवकभाव-म् सङ्गदियॆऩ्ऱु व्यञ्जिदम्। (गुणङ्गळै )-स्वाश्रयोत्कर्षावह-माय्। उपादेयतम-मुमाऩ धर्मङ्गळै।
“पुरुषगारमाम्बोदु” ऎऩ्ऱु “पुरुषगारमाम् कालत्तिल्” ऎऩ्ऱु तोऱ्ऱुमाय्। अत्तै व्यावर्त्तिक्किऱार् ( पुरुषगारमामिडत्तिल् ऎऩ्ऱबडि ) ऎऩ्ऱु। पुरुषकारत्व-त्तुक्कु ऎऩ्ऱु पर्यवसितम् “परदु:खानिराचिकीर्षा कृपा” ऎऩ्ऱु सिलर् पक्षम्। अदु कूडादु। क्रुबादि शब्दङ्गळुक्कु लक्षणै प्रसङ्गिक्कैयालुम्। शरीरादिशब्दङ्गळिलुम् इप्पडि लक्षणैयाय्। जगच्छरीरत्वाद्यसिद्धप्रसङ्ग-म् वरुगैयालुम्, कर्ममूलकत्व-मिल्लामैयाले हेयप्रसङ्ग-मिल्लामैयालुम्। “स एकाकि न रमेत” ऎऩ्ऱु ऎम्बॆरुमाऩुक्कु अरदियै श्रुदिये सॊल्लुगैयालुम्। “व्यसनेषु मनुष्याणां” ऎऩ्ऱु गुणप्रगरणत्तिल् पठितमागैयालुम्, सम्बन्ध निबन्धनमाऩ परदु:खाधीनदु:ख-म् गुणमागैयालुम्। “पर्युत्सुको भवति यत्सुखितोऽपि जन्तु:” ऎऩ्ऱु अन्द दु:क्खम् सुखित्वप्रतिबन्ध्य-मल्लामैयालुम्, भाष्यगारर् “परदु:खासहिष्णुतादया” ऎऩ्ऱु दयास्वरूबत्तै निर्वसिक्कैयालुम्, समानसंवित्संवेद्यतया परदु:ख-त्तिले भगवदसह्यत्वं लभिक्कैयाले प्रतिकूलतया वेदनीयत्वं सिद्धमागैयालुम्। “कथमन्यथा परदु:खदु:खित्वादयोऽस्य गुणा: स्यु:” ऎऩ्ऱु भट्टररुळिच् चॆय्गैयालुम्, “आवावॆऩ्ऱाराय्न्दरुळ्” (तिरुप्पावै-८) ऎऩ्ऱु त३यैयिऩुडैय परदु:खदु:खित्वरूपताव्यञ्जक-माऩ अनुगार निर्देशङ्गळ् पलवुमिरुक्कैयालुम्, परदु:खदु:खित्व-माऩ परदु:खासहिष्णुत्व-मे दयैयागक्कडवदु।” ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम् पऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (क्रुबैयावदु परदु:क्खासहिष्णुत्वम्) ऎऩ्ऱु । क्रुबादिगळुडैय पुरुषगारक्वोबगारगत्वत्तै दर्शिप्पिक्किऱार् (इवै पुरुष कारत्वत्तुक्कु) इत्यादिना। ( यत्नम् पण्णुगैक्कु ) ऎऩ्ऱवित्ताल् स्वरूपोपयोगित्वं लब्धम् (अनुवर्त्तनत्ताले) प्रीदिजनग व्याबारत्ताले। (वशीगरिक्क वेण्डुगैयाले) ऎऩ्ऱवित्ताल् फलोपयोगित्वं लब्धम् । (सॊऩ्ऩबडि अवऩ् सॆय्गैक्कु) ऎऩ्ऱवित्तालुम् फलोपयोगित्वं लब्धम् क्रुबै स्वरूबोबयोगिनी। पारदन्द्र्यानन्यार्हत्वङ्गळ् वशीकार-तत्पूर्वकयथोक्तकरण-ङ्गळागिऱ फलोबयोगिगळॆऩ्ऱबडि।
( इरण्डुक्कुम् कडवऩाय् )- इरण्डुक्कुम् अर्हऩाय्। (निऱुत्तु)- इयत्तयापरिच्छेदित्तु। (अऱुत्तु)-ईदृशतया परिच्छेदित्तु। (तीत्तुमवऩागैयाले)-भुजिप्पिक्कुमवऩागैयाले। (स्वादन्दर्यत्ताले)-इच्छायां सत्यां अनिवार्यत्व-त्ताले। (अमुक्कुण्डु)-अभिभूतमाय्। (ओरो दशैगळिले) कादाचित्क-माग। (अनुग्रहैगशीलै)- “अनुग्रह: एक एव शीलंस्वभावो यस्यास्सा अनुग्रहैकशीला ” एगशब्दम् निग्रहव्युदासक-म्। शीलशब्द-म् अनुग्रहत्तिऩुडैय कादाचित्कत्वव्युदासकम्। इङ्गे “अनुग्रहपरामृद्धिम्” ऎऩ्गिऱ तिरुनामम् विवक्षिदम्।
( वेऱॊऩ्ऱाल् ) – स्वादन्दर्यत्ताल्। ( अभिभवम् )अप्रगाशम्। इत्ताल्, कादाचित्कोद्भववत्ताऩ ईश्वर क्रुबैयैक्काट्टिल्, नित्योद्भूतत्वं पिराट्टिक्रुबैक्कु विशेषमॆऩ्ऱु सिद्धम्। (करैयऴिन्दु)-उद्वेलमाय्; स्वादन्द्र्यमागिऱ करैयिऩ्ऱिक्केयॆऩ्ऱबडि। “अनुग्रहबराम्” ऎऩ्गिऱ समाख्यैक्कु उबोद्बलगमाऩ लिङ्गत्तै अरुळिच्चॆय्गिऱार् (सम्बन्धत्तिल्) इत्यादिना १। ऎम्बॆरुमाऩोट्टै सम्बन्धमाऩ पित्रुत्वत्तैक् काट्टिल्, इवळोट्टै सम्बन्धमाऩ मात्रुत्वत्तुक् कुण्डाऩ उत्कर्षम् पोलेयाय्त्तु ऎम्बॆरुमाऩुडैय पित्रुत्वानुगुण क्रुबैयैक्काट्टिल्। इवळुडैय मात्रुत्वानुगुण क्रुबैक्कु उत्कर्षमॆऩ्ऱबडि। “अनुग्रहपराम् ” ऎऩ्गिऱ समाख्यै मातृत्वस्वरूपवस्तुसामर्थ्यानुगृही-तै यॆऩ्ऱबडि। २। यद्वा ( सम्बन्धत्तिल्) इत्यादिक्कु “माता पिता भ्राता” ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्ट ऎम्बॆरुमानुडैय मात्रुत्वरूब सम्बन्धत्तिऱ्काट्टिल्, “त्वं माता” ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्ट इवळुडैय मात्रुत्वत्तुक् कुण्डाऩ निरुपाधिकस्त्रीत्वसहकृतत्व-मागिऱ वैलक्षण्यम् पोलेयाय्त्तु तत्क्रुबैयिऱ्काट्टिल् इवळ् क्रुबैक् कुण्डाऩ नित्यनिरवधिकोद्भूतत्वमागिऱ वैलक्षण्यमॆऩ्ऱु पॊरुळागवुमाम्। विबरीद लिङ्गमुमिल्लैयॆऩ्गिऱार् (इप्पडियिरुक्कैयाले) इत्यादिना। अनुद्भूतदयाद्युद्भावकपुरुषकारसापेक्षत्वे नित्योद्भूतदयादिमत्त्व-म् व्याहत-माम्। अप्पडि। ईश्वर विषयत्तिल् पुरुषकारान्तरग्राहक पुरुषगारभूतैयाऩ इवळ् विषयत्तिल्, प्रमाणोपपत्त्यनुष्ठान-ङ्गळिल्लामैयाले। इवळ् दयै नित्योद्भूतैयायिरुक्कुमॆऩ्ऱबडि।
इप्पडि। पुरुषगारत्वाबेक्षिद क्रुबा विषयत्तिल् वरुम् ईश्वरकृपानिर्विशेषत्वव्यामोह-त्तै लिङ्ग समाख्यैगळाले शमिप्पित्तु, तदपेक्षितङ्गळाऩ भगवत्पारतन्त्र्यभगवदनन्यार्हत्व-ङ्गळ्विषयमाग वरुम् ऐच्छिकत्वव्यामोह-त्तै शमिप्पिक्किऱार् (ईश्वर विषयत्तिल्) इत्यादिना। (ईश्वर विषयत्तिल् पारदन्दर्यम्) ऎऩ्ऱदु – स्वरूपसंकल्पाभ्यां ईश्वराधीनस्वरूपस्थिति प्रवृत्तिकत्व-मागिऱ ईश्वरनिरूपितपारतन्त्र्य-मॆऩ्ऱबडि। (ईश्वर विषयत्तिल् अनन्यार्हत्वम्) ऎऩ्ऱदु – ईश्वरशेषत्वे सति तदन्यशेषत्वविरहरूप-माऩ ईश्वरघटितानन्यार्हत्व-मॆऩ् ऱबडि। (स्वरूब प्रयुक्तमाऩ मात्रमऩ्ऱिक्के) इत्यादि-स्वरूबप्रयुक्तत्वमावदु- भगवदिच्छाधीनत्वे सति लक्ष्मीच्छानधीनत्वम्। “अदुवाऩ मात्रमऩ्ऱिक्के ऎऩ्ऱदु”-लक्ष्मीच्छानधीनत्वे सति भगवदिच्छाधीन-माय् वक्ष्यमाणभगवत्पत्नीत्वाद्यधीन-मुमायिरुक्कैयॆऩ्ऱबडि।
“लक्ष्मीर्नित्यानपायिनि तत्सर्वं नारमुच्यते ” ऎऩ्गिऱ प्रमाणत्तै अनुरोधित्तु भाष्यगारर् गद्यत्तिले पिराट्टियै नारशब्दार्थमाग व्याख्यानम् पण्णियरुळिऩ पडियालुम्, “शरीरं चास्मि वैष्णवम् ” ऎऩ्ऱु पिराट्टि ताऩे श्रीशब्दनिर्वसनत्तिले तऩ्ऩै भगवच्छरीरमॆऩ्ऱु निष्कर्षिक्कैयालुम्। नारान्दरङ् गळुक्कुप्पोले पिराट्टिक्कुम् केवलभगवदिच्छाधिन भगवच्छरीरत्वायत्त-भगवदधीनत्वभगवदनन्यार्हत्व ङ्गळ् प्रामाणिगङ्गळॆऩ्ऱबडि।
“उभयोरपि सर्वभूतेश्वरत्वादिवचनसाम्यात् अस्या गुणभावं उभयेच्छाप्रयुक्तं केचिदाहु: ” ऎऩ्ऩुम् सर्वभूतेश्वरत्वादि-वचनसाम्य-मूलक-माऩ पिराट्टियुडैय ऐच्छिकभगवच्छेषत्वपक्ष-म् “मच्छेषभूता सर्वेषां ईश्वरी वल्लभा मम। अस्याश्च जगतश्चाहं ईश्वरो वेदविश्रुतः॥” ऎऩ्ऱु। भगवच्छास्त्रन्दाऩे। “ईश्वरीं सर्वभूतानाम्” “ईश्वरस्सर्वभूतानाम्” ऎऩ्गिऱ वचनद्वयगतसर्वशब्दद्वय-त्तुक्कुम् क्रमेण ईश्वर विषयमागवुम् पिराट्टि विषयमागवुम् सङ्गोसासङ्गोसङ्गळै उबप्३रुम्हणम् पण्णुगैयाले। तद् विरुद्धमाऩ विनिगमनाविरहादि-तर्काभासमूलक सर्वशब्दद्वयासंकोचकल्पनावलम्बि-वचनसाम्यरूपहेतुशरीर-म् दुःस्थ मागैयाले – अत्यन्तानुपपन्न-म्। इव्वर्थत्तिल् विस्तरम् पूर्वर्गळुडैय ग्रन्दङ्गळिले विशदम्।
(ह्रीश्च) इत्यादि– भूमिसाधारणानैच्छिकपत्नीत्वं श्रीक्कु श्रुदि सॊल्लुगैयाले तद्विरुद्धमाऩ ऐच्छिकपत्नीत्वकल्पन-म् (पत्न्यौ) इति सकृच्छ्रुतपत्नीशब्दार्थवैरूप्यप्रसङ्गपराहत-मॆऩ्ऱु करुत्तु। विष्णुबत्नी इत्युपक्रमोपसंहारगतविष्णुपत्नीत्वानुरोधेन एतन्मध्यगतजगदीशानात्व त्तैक् कॊळ्ळवेणुमल्लदु। जगदीशानात्व-त्तैयिट्टु उपक्रमावगतपत्नीत्व-त्तुक्कु ऐच्छिकत्व-म् कॊळ्ळुगै अनुसिदमॆऩ्ऱु करुत्तु। (पत्नीत्व प्रयुक्तमायुम्) इदि- “पत्न्याश्च पतिशेषत्वात् ” ऎऩ्ऱुम्। “उपपन्ना हि दारेषु प्रभुता सर्वतोमुखी” ऎऩ्ऱुम् सॊल्लुगिऱबडिये, पिराट्टि पक्कल् इरुक्किऱ भगवदधिनत्व-भगवदनन्यार्हत्व-ङ्गळ् नियतनिर्वाधपत्नीत्वायत्त-मुमायिरुक्कुमॆऩ्ऱबडि। नारशब्दार्थतायात भगववच्छरीरत्वं चेतनाचेतनसाधारणम् ; पत्नीत्वं भूम्यादिसाधारणम् पॆरिय पिराट्टियार्क्कु एऱ्ऱम् ऎऩ्ऩॆऩ्ऩ अरुळिच्चॆय्गिऱार् (अहन्दा ब्रह्मण) इत्यादि। “अहन्ता ब्रह्मणस्तस्य साऽहमस्मि सनातनी। आत्मा स सर्वभूतानां अहम्भूतो हरिस्स्मृतः॥ अहन्ता सर्व भूतानां अहमस्मि सनातनी।”, “तस्याहं परमा शक्ति: अहन्ता शास्वती ध्रुवा॥” “अहन्ता नाम सा शक्ति:” इत्यादिकं विवक्षितम् “अहन्तया विनाऽहं हि निरुपाख्यो न सिद्ध्यति” ऎऩ्गिऱ वसनत्ताले “अहन्ता ब्रह्मणस्तस्य साऽहमस्मि ” इत्यादिगळिले पिराट्टि ऎम्बॆरुमाऩुक्कु प्रधानस्वरूब निरूबग भूतै ऎऩ्ऱु लभिक्किऱदु ऎऩ्ऱु करुत्तु। आगैयिऱे “श्रियःपति: निखिलहेयप्रत्यनीक:” इत्यादिगीताभाष्यम् (श्रीवत्स) इत्यादि “ईशितव्यात् विभाजकलक्ष्मीवाल्लभ्यसौभाग्यचिह्न श्रीवत्सोऽस्य वक्षसीति श्रीवत्सवक्षा:, श्रीवत्सवक्षा: नित्यश्री: इति” ऎऩ्गिऱ सहस्र नाम भाष्य श्रीसुक्तियै उट्कॊण्डु अरुळिच्चॆय्गिऱार् (स्वरूबनिरूबगत्वादि सिद्धमाऩ) इदि। “करणत्वोपायत्वादिविशिष्टभगवत्स्वरूप-त्तुक्कु इत्व्यावृत्तिहेतुत्वं स्वरूपनिरूपकत्वम् – (आदि) शब्दत्ताले।- “का चान्या त्वामृते देवि सर्वयज्ञमयं वपुः। अध्यास्ते देवदेवस्य योगिचिन्त्यं गदाभृतः॥” इत्यादि सिद्धमाऩ विग्रहापृथग्भाव-मुम्। “कीर्ति: श्रीर्वाक्च नारीणाम् ” ऎऩ्ऱु पगवाऩ् ताऩे अरुळिच्चॆय्द विभूतित्वमुम् सङ्ग्रुहीदम्। (अनन्यत्व प्रयुक्तमायुमिरुक्कुम्) इदि- असाधारणधर्मत्वरूप-माऩ धर्न्यनन्यत्वाधीन-मायुमिरुक्कु मॆऩ्ऱबडि। अनन्यत्वेत्यनेन, “अनन्या राघवेणाहं भास्करेण प्रभा यथा”, “अनन्या हि मया सीता भास्करेण पर्भा यथा” “आमोदमिव पुष्पस्थं दीपस्थामिव च प्रभां। विनिष्क्रँष्टमशक्यां मां अनन्यां पुरुषोत्तमात् ॥” ऎऩ्गिऱ वसनङ्गळ् अभिप्रेदङ्गळ्। “अहमर्थं विनाहन्ता निराधारा न सिद्धयति। अहन्तया विनाहं हि निरुपाख्यो न सिद्ध्यति॥ ” ऎऩ्ऱु सॊल्लुगिऱबडिये स्वरूबनिरूबग धर्मत्तुक्कु धर्म्यधीनत्व-मुम्, इतरव्यावृत्तिहेतुतया धर्म्यतिशयाधायक-मागैयाले धर्म्यनन्यार्हत्व-मुम् उबबन्नमॆऩ्ऱबडि। (इप्पडि यिरुक्कैयाले) इत्यादि-प्रधानस्वरूपनिरूपक-भूतैयाय्, प्रधान पत्नियुमायिरुक्कैयालेयिऱे भूम्यादिमहिष्यन्तर- ङ्गळुक्कुम्। नित्यर्क्कुम्। मुक्तर्क्कुम्। बद्धर्क्कुम्। इवळुम् ईश्वरऩुमाऩ मिथुनत्तैप्पऱ्ऱ शेषत्वमुम्। इन्दप् पॆरिय पिराट्टियार् ऒरुत्तिक्कुम् ईश्वरमात्रशेषत्वमुमाय्त्तु ऎऩ्ऱबडि। (इन्द अव्यवधानेन उण्डाऩ सम्बन्धत्ताले)- शेषशेषत्वमागिऱ व्यवहितसम्बन्धसहकृत-मल्लाद भगवच्छेषत्वमात्र-मागिऱ साक्षात् सम्बन्धत्ताले ऎऩ्ऱबडि। (इवळुक्कु ईश्वरऩै वशीगरिक्कुमळविल्) साबराध सेदनर्क्काग ईश्वरऩै निव्रुत्त कालुष्यऩाम्बडि पण्णुमिडत्तिल्। (पुरुषगारम् वेण्डादॊऴिगिऱदु) ऎऩ्ऱदु- इवळिलुङ्गाट्टिल् वाल्लभ्यादिशयमुडैय पुरुषगारम् अनबेक्षिदमायिरुक्किऱदॆऩ्ऱबडि
“अस्या मम च शेषं हि विभूतिरुभयात्मिका” इत्यादिप्पडिये सर्वेश्वरऩ् , उभयविभूतियैयुम् तऩक्कुम्। तऩक्कु शेषमाऩ इवळुक्कुम् स्वेच्छैयाले शेषमाक्कि वैक्कैयाले। उभयविभूतियैप्पऱ्ऱ पिराट्टि अत् यन्दाभिमदैयाय्, पिराट्टियैप्पऱ्ऱ वाल्लभ्यादिशयम् ऒरुवर्क्कुमिऩ्ऱिक्केयिरुक्कैयाले। ईश्वरवशीगारार्थमागप् पिराट्टियाल् मुऩ्ऩिडप्पडुवारिल्लैयाय्। इवळ् ताऩ् अत्यन्दाभिमदैयागैयाले अदुदाऩ् मुदलिले अनबेक्षिदमायिरुक्कुमॆऩ्ऱबडि।
(कर्मणि व्युत्पत्तियिलुम्) इदि-“कर्तरि कृत् ” ऎऩ्गिऱ व्यागरण स्म्रुदियैप्पोले। “श्रीयते चाखिलैर्नित्यम् ” ऎऩ्गिऱ निर्वसन स्म्रुदियुम् प्रमाणमागैयाले। कर्मणि व्युत्पत्तियुम् प्रामाणिगैयाय्। अदु ताऩ् “अर्हे कर्मणि” प्रत्ययमाय् कर्मतया आश्रयणार्हत्व-न्दाऩ् तदुपकारकधर्मरूप-माय्। अदुदाऩ् सामर्थ्यात् कृपातिशय- मॆऩ्ऱु पर्यवसिक्किऱदु – ऎऩ्ऱबडि। अर्हे कर्मणि प्रत्यय-मुम्। “श्रयन्ति श्रयणीयाऽस्मि” ऎऩ्ऱु लक्ष्मीदन्द्रत्तिल् सदुर्थाध्यायत्तिले स्पष्टम्। (श्रयदे ऎऩ्गिऱ कर्त्तरि व्युत्पत्तियिलुम्) इदि- आश्रयाश्रयिभाव-त्तिलुम् “श्रिञ्” धातुवुक्कु प्रयोगमिरुक्कैयालुम्, किप् प्रत्यय-त्तिल् कालोबाधि तोऱ्ऱामैयाले नित्यतदाश्रितत्वं तोऱ्ऱुगैयाले अपृथक्सिद्धधर्म-त्वम् सिद्धिक्कैयालुम् । “धर्मिसत्ताधीना धर्मसत्ता” ऎऩ्ऱु तदधीनत्व-मागिऱ तत्पारतन्त्र्य-म् सिद्धिक्कुम्- ऎऩ्ऱबडि। सेवावाचित्व-त्तिलुम् सेवै सेव्याभिप्रायानुरोधि-यायिरुक्कवेण्डुगैयाले। तदभिप्रायानुरोधित्वप्रयुक्त-माऩ तदधीनत्वरूपतत्पारतन्त्र्य-म् सिद्धमॆऩ्ऱबडि। इव्वुभयवासित्वत्तिलुम् असाधारण धर्मम् धर्मिस्वरूपनिरूपणरूपधर्म्यतिशयाधायक-मागैयालुम्, सेवैयुम् सेव्यप्रीतिरूपतदतिशयाधायक-मागैयालुम्। क्रियाफल-त्तिऩुडैय कर्तृगामित्वसूचक-माऩ शानजादिनिर्देश-मिल्लामैयालुम्। अनन्यार्हत्वं सिद्धि-मॆऩ् ऱबडि। (मदुप्पिलुम्) इदि- नित्ययोगवासियाऩ मदुप्पिलुम्। नित्यतदाश्रितत्वरूपतदधीनत्व-मुम्। नित्यतदेकार्थत्वरूपतदनन्यार्हत्व-मुम् सिद्धम्- ऎऩ्ऱबडि। (इवळुक्कु ईश्वरऩै वशीगरिक्कुमळविल् पुरुषगारम् वेण्डादॊऴिगिऱदु) (१७२) ऎऩ्गिऱविडत्तिल्, “न चास्य माता च पिता न चान्य: स्नेहाद्विशिष्टोऽस्ति मया समो वा ” ऎऩ्ऱु ऎम्बॆरुमाऩुक्कुप् पिराट्टियिल् अधिक वाल्लभ्यमुम्। तत्तुल्य वाल्लभ्यमुम् ऒरुवर्क्कुमिल्लैयॆऩ्गिऱ श्रीरामायाणवचनमभिप्रेतम् “मत्त: प्रियतरो नित्यं भ्राता रामस्य लक्ष्मण:” ऎऩ्गिऱविदु, ‘कोलमलर्प् पावैक् कऩ्बागिय ऎऩ्ऩऩ्बु‘ (तिरुवाय् १०-१०-७) ऎऩ्गिऱ न्यायत्ताले इवळुडैय पडुक्कैप्पऱ्ऱिलुण्डाऩ प्रियत्वातिशय-त्तैच् चॊल्लुगिऱदॆऩ्ऱु करुत्तु। ७।
८। पिराट्टि मुऱ्पडप् पिरिन्ददु, तऩ्ऩुडैय क्रुबैयै वॆळियिडुगैक्काग; नडुविऱ् पिरिन्ददु, पारदन्द्र्यत्तै वॆळियिडुगैक्काग; अनन्दरम् पिरिन्ददु, अनन्यार्हत्वत्तै वॆळियिडुगैक्काग।
८। इप्पडि उबब्रुम्ह्यमाऩ श्रीशब्दव्युत्पत्तिद्वयलब्ध-माऩ कृपादित्रय-मुम् उबब्रुम्हणमाऩ श्रीरामायण-प्रतिपादित विश्लेषत्रयात्मक वृत्तान्तत्रय व्यञ्जित-मॆऩ्ऱु अरुळिच्चॆय्गिऱार्। (इन्द क्रुबादित्रयत्तैयुम्) इत्यादिना। निरबेक्षमाऩ स्वदन्द्र वस्तुविऩुडैय क्रुबैयुम्। सर्वसाधारण पारदन्द्र्यमुम्। अनन्यार्हमाऩ ज्ञानशक्त्यादि भगवद्गुणङ्गळुम् पुरुषगारत्व हेदुवागक् कूडामैयाले अन्योन्य साबेक्षमाऩ इवै मूऩ्ऱुम् पुरुषगारत्व हेदुवॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि (त्रयत्तैयुम्) ऎऩ्ऱरुळिच् चॆय्दार्।
(देवत्वे देवदेहेयम् ) “विष्णो:” ऎऩ्गिऱविदु “देवत्वे, मानुषत्वे ” ऎऩ्गिऱ पूर्वत्तिलुम्। “देहानुरूपां” ऎऩ्गिऱ उत्तरत्तिलुम् अन्वयिक्किऱदॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (नायगऩाऩ) इत्यादि।“विष्णुपत्नी” ऎऩ्गिऱत्तै युट्कॊण्डु “विष्णो:” ऎऩ्गिऱदुक्कु अर्थम् (नायग) इदि। “परमेश्वर:। विष्णुनामा स वेदेषु” ऎऩ्गिऱत्तैयुट्कॊण्डु (सर्वेश्वऩुडैय) इदि। “विष्णो: देवत्वे देवदेहा, मनष्यत्वे मानुषी च साती-विष्णोर्देहानुरूपां आत्मनुस्तनुं करोति” ऎऩ्ऱु विवक्षित्तु अर्थम् (तत्तत्) इत्यादि। “देवत्वे” इत्याद्यर्थम् (तत्तत्) ऎऩ्ऱु। अनुरूब शब्दार्थम् (सजादीय) इदि। (राघवत्वे) इदि “चक्रवर्तिकुले जात:” ऎऩ्गिऱत्तैयुट्कॊण्डु दशरथऩैच् चक्रवर्त्तियॆऩ्ऱु व्यबदेशित्तु। “दशरथात्मजे” ऎऩ्गिऱत्तैयुट्कॊण्डु पॆरुमाळैच् ( चक्रवर्त्तिदिरुमगऩ्) ऎऩ्ऱदु। “देहानुरूपाम्” ऎऩ्गिऱ पूर्वानुसारत्ताले “तुलकयाभिजनलक्षणाम्” ऎऩ्गिऱत्तैयुट्कॊण्डु (तदनुरूबमागत् ताऩुम् जनगराजऩ् तिरुमगळाऩ) इदि। “सीदा” ऎऩ्गिऱविदु,
“सीता सस्ये नमोनद्यां जानक्यां लाङ्गलाध्वनि” ऎऩ्ऱु लाङ्गलबद्धदियिले प्रादुर्प्भवित्तवळैच् चॊऩ्ऩालुम्, इङ्गे अदु विरुद्धमागैयाले, “विष्णोर्देहानुरूपाम्”ऎऩ्गिऱ उबक्रमानुगु३णमाग “जनकराजसुतात्वेन” इवळै लक्षणया बोधिक्किऱदु ऎऩ्ऱु विवक्षित्तु (जनगराजऩ्) इदि। “राजर्षिसुत: उत्तमराजकन्या” ऎऩ्ऩक्कडवदिऱे। (रावणऩ् पिरित्ताऩ् ऎऩ्ऱॊरु व्याजत्ताले) इदि
“अकर्मवश्यत्वानपायिनीत्व”-ङ्गळ् “अनन्यथासिद्ध प्रबलप्रमाण प्रमित”- ङ्गळागैयालुम्, “भृगुशापच्छलेनायं भगवान् भक्तवत्सल: । अर्थितोविबुधैस्सद्भि: जज्ञे विष्णुस्सनातन:” ऎऩ्ऱु लैङ्गत्तिले “तत्र पत्नीवियोगञ्च प्रापस्यसे बहुवार्षिकम् ” ऎऩ्ऱु वियोगहेदुवाऩ भ्रुगु शाबमुम्: हेदुवऩ्ऱिक्केयिरुक्क हेदुवाग आबादद: तोऱ्ऱुम् व्याजम्, ऎऩ्ऱु सॊल्लुगैयालुम्। “अवतर्तुं मनुष्येषु प्रागेव कृतनिश्चय: । नानृतं ते वत्वो विप्र मद्भक्तस्य भविष्यति॥” ऎऩ्ऱुम्। “लोकानां संप्रियार्श्रे तु शापं तं ग्राह्यमुक्तवान् ।” ऎऩ्ऱुम् उत्तर श्रीरामायणत्तिल् सॊल्लुगैयालुम् तुल्यन्यायेन “उत्पत्स्यते हितार्थं व:” ऎऩ्ऱु उत्तर श्रीरामायणत्तिल् देवहिदार्थमाग अवदरिक्किऱवळॆऩ्ऱु सॊल्लप्पट्ट पिराट्टियुडैय विश्लेषत्तुक्कु , रावणऩ् व्याजमात्रमॆऩ्ऱु सिद्धम् ऎऩ्ऱबडि। (देव्या)
इदि।- कारुण्यम्-परदु:खासहिष्णुत्वम् ,रूपम्-धर्मिस्वरूपम्, यस्या: सा यथोक्ता । “रूप्यते यत् तत् रूपं” ऎऩ्ऱु रूब शब्दम् धर्मि स्वरूबत्तैच् चॊल्लुगिऱदु। द्रव्यमाऩ धर्मि स्वरूबत्तुक्कु वासगमाऩ रूबशब्दत्तोडे। गुणमाऩ क्रुबैक्कु वासगमाऩ कारुण्य शब्दत्तुक्कु सामानाधि करण्यम्, स्वरूप निरूपक- धर्मवाचकशब्द-त्तुक्कु निरूप्य स्वरूपपर्यन्त मुख्यत्वसाधक-माऩ तद्गुणसारन्यायसिद्धम्। इन्द न्यायन्दाऩ् “तदनुगुणसारत्वात्तु तद्व्योदेश: प्राज्ञवत् ” ऎऩ्ऱु सुत्रगारराले सॊल्लप्पट्टदु। स गुण: सार: स्वरूपनिरूपक: यस्य स: तद्गुणसार: ; त्तवात् तद्व्यपदेश: -गुणवाचकशब्देन व्यपदेश: -मुख्यव्यवहार: “सत्यं ज्ञानं” , “विज्ञानं यज्ञं तनुते” इत्यादाविति तदर्थ:॥
ईश्वर क्रुबैयिऱ् काट्टिल् इवळ् क्रुबैक्कु अदिशयम् पूर्वे साधित मागैयाले इवळुडैय असङ्गुसिद क्रुबै इवळुक्कु स्वरूब निरूबगमागलाम्। इत्तै अरुळिच् चॆय्गिऱार् (तत्गुणसारत्वत्ताले) इत्यादिना। अन्द क्रुबा गुणत्तै स्वरूबनिरूबग धर्ममाग उडैत्तागैयाले ऎऩ्ऱबडि। (कारुण्यन्दाऩागच् चॊल्लुम्बडियाऩ) इदि। कारुण्यमॆऩ्ऱु-वसनस्थगारुण्य शब्दमुम्। ताऩागवॆऩ् ऱु-तत्रत्यरूपशब्दमुम् व्याख्यातम्। (परक्रुबै)- ईश्वर क्रुबै। (परमक्रुबै)- इवळ् क्रुबै। क्रुबैक्कुप् परमत्वम् उद्भावकनैरपेक्ष्यम्। “रक्षणोबयोगियाऩ क्रुबैयै जनिप्पित्तुक्कॊण्डु” ऎऩ्ऱु क्वचिद्व्याख्यात म्; अङ्गे। “ कारुण्यं-ईश्वरकारुण्य रुपयाति-प्रकाशयति इति कारुण्यरूपा” ऎऩ्ऱागिऱदु। ‘कारुण्यन्दाऩ् ऒरु वडिवु कॊण्डाप्पोले’ ऎऩ्ऱुम् क्वचिद्व्याख्यात-म्। अङ्गु। कारुण्यं रूपं-शरीरं यस्यास्सा तथोक्ता ऎऩ्ऱागिऱदु। कारुण्यमाग रूप्यते-मुखं चन्द्र इतिवत् , इयं ईश्वरस्य कारुण्यमिति रूपणविषयीक्रियते -इति कारुण्यरूपा ऎऩ्ऱुम् क्वचिद्व्याख्यात-म्। इवै मूऩ्ऱु व्याख्यानङ्गळैप्पऱ्ऱ (कारुण्यन्दाऩागच् चॊल्लुम्बडियाऩ) ऎऩ्ऱु इङ्गुत्तै व्याख्यानत्तुक्कु प्रतीतिशैघ्रथ -मुण्डॆऩ्ऱु करुत्तु। अवदारम् अजहत् स्वभावमागैयाले इन्दप् परमक्रुबै इङ्गुम् प्रगाशिक्कुमॆऩ् ऱबडि। (तर्जन) इदि-भयोत्पादनव्यापार -त्तिऩुडैय कायिकत्व वाचिकत्व-ङ्गळाले तर्जन भर्त्सन- ङ्गळुक्कु पौनरुक्त्व मिल्लै। “भर्त्स्नं त्वपकारगी:” ऎऩ्ऩक्कडवदिऱे। “भर्त्सितां तर्जितां वापि” ऎऩ्गिऱत्तैप्पऱ्ऱ (तर्जन भर्त्सनम्) इदि। (अल्लुम्)- रात्रियुम्। “क्ररा: क्ररतरेक्षणा:” ऎऩ्गिऱत्तैप्पऱ्ऱ (क्रूरराक्षसिगळ् )इदि। (भीतैगळाय्) इत्यादि– इङ्गे। अभयप्रधानरूब कार्यत्ताले। -परदु:खासहिष्णुत्वरूपकृपादिशय-म् अर्थसिद्ध- मॆऩ्ऱुगरुत्तु। “प्रियमाख्यामि ते देवि” ऎऩ्गिऱत्तैप्पऱ्ऱ (शोभनम् सॊल्ल) इदि। “एवंप्रकारैर्बहुभिर्विप्रकारैर्यशस्विनि-हन्तुमिच्छामि” ऎऩ्गिऱत्तैप्पऱ्ऱ। (सित्रवधम्) इदि। (सित्रवधम्)-सित्ररूबम् ऎऩ्ऩुमाप्पोले नानाविधहिंसै-ऎऩ्ऱबडि। चित्रपदं लक्षणया नानाविधपरम्। (मर्षयामि) इदि- इङ्गे। सर्वस्त्री साधारणमाऩ अबलात्वत्तैच् चॊल्लिल् प्रयोजनमिल्लामै
यालुम्, शत्रूपरोधप्रयुक्तदौर्बल्यं शत्रुवधानन्तर मिल्लामैयालुम्। (तुर्बला )ऎऩ्ऱु मनोदौर्बल्यं सॊल्लुगिऱदु। अदिल्, “बलं-धारणसामर्थ्यम् तदभाव: दौर्बल्यम्” ऎऩ्ऱाय्। परदु:खम् कण्डु नॆञ्जु धरित्तिरामै दौर्बल्यम् ऎऩ्ऱाय्, परदु:खासहिष्णुत्व-त्तिले पर्यवसिक्किऱदॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम् पऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (पिऱर्नोवु) इत्यादि। इत्ताल् कीऴे आर्थिकतया सिद्धित्तदु। इङ्गे शाब्दमागच् चॊल्लिऱ्ऱु ऎऩ्ऱु करुत्तु। (कार्यम्) इत्यादि-(अवऩुक्कु)-तिरुवडिक्कु। (इरङ्गियल्लदु) इत्यादि-(इरङ्गि) ऎऩ्ऱु। करुणशब्दार्थम्। (अल्लदु निऱ्कवॊण्णाद) ऎऩ्ऱु। करुणकरणाभाव-त्तिल् अनार्यत्वव्यञ्जक-माऩ आर्यशब्दत्तिऩुडैयवुम्। अपाराधित्व-त्तिऩुडैय सार्वत्रिकत्वायात-माऩ
तिरुवडिप्रभ्रुदिगळुक्कु दण्डनीयत्वप्रसङ्गव्यञ्जक-माऩ “न कश्चिन्नापराध्यति” ऎऩ्गिऱ वाक्यत्तिऩुडैयवुम् अर्थम्। इत्ताल्। अभयप्रदानत्ताले आर्थिकमागवुम्। ”दुर्बला” ऎऩ्ऱु सामान्यरूपेण शाब्दमागवुम्। “कार्ये करुणम्” ऎऩ्ऱु विशेषरूपेण शाब्दमागवुम् परदु:खासहिष्णुत्व-म् सिद्ध-मॆऩ्ऱु प्रमाणापादोनशैलि-याले व्यञ्जिदम्। (पण्णिऩ् प्रदिज्ञानुगुणमाग) “भवेयं शरणं हि व:” ऎऩ्ऱु पण्णिऩ प्रदिज्ञानुगुणमाग। इत्ताल्, पिराट्टियिऩुडैय शरणत्वम्- वस्तुसामर्थ्यत्तालेयुम्। अनुष्ठानत्तालेयुम् परकीयनिग्रहशामकत्वरूप-मॆऩ्ऱु सिद्धमॆऩ्ऱु करुत्तु। (आर्द्राबराधैकळाऩ)- “आर्द्रा मे स्त्री त्रिषु क्लिन्ने” ऎऩ्ऱु क्लिन्नवाचि-याऩ आर्द्रशब्दम् गौण्या वृत्त्या प्रत्य ख्रदैयैच् चॊल्लुगिऱदु। इङ्गे। “मातर्मैथिलि राक्षसीस्त्वयि तदैवार्द्रापराधा:” ऎऩ्गिऱभट्टर् श्रीसुक्ति स्पोरिदै।
(१) “भर्स्तितामपि याचध्वं”ऎऩ्ऱु त्रिजडैयुबदेशित्तालुम्, राक्षसिगळ् प्रबत्तियै अनुष्ठियामैयालुम्, त्रिजटा देहसम्बन्धमात्रं रावणादिसाधारण- मागैयालुम्। राक्षसिगळ् त्रिजडाभिमान निष्ठैकळ् ऎऩ्ऩुमदिल् विशिष्य प्रमाणमिल्लामैयालुम्। (२) सीतया कृतसंवादस्तिष्ठत्यमितविक्रम:। न च तं “जानकी सीता निवेदयितुमिच्छति” ऎऩ्ऱु रावणऩुक्कुच् चॊऩ्ऩबडियाले अनन्दरमुम् प्रादिगूल्य वर्जनमिल्लामैयालुम्। (३) हते तस्मिन्न कुर्युर्हि ऎऩ्ऱु रावणवध पर्यन्दम् प्रादिगूल्यम् पण्णिऩदागप् पिराट्टि वाक्यत्तिल् लभिक्कैयालुम्। (४) ‘नी वन्द नाळ् मुदल् इवर्गळ् प्रादिगूल्यम् तविर्न्दार्गळ्’ ऎऩ्ऱु तिरुवडिक्कुप् पिराट्टि सॊल्लामैयालुम् ( (५) प्रत्युत “राजसंश्रयवश्यानां” इत्यादिना राजाज्ञप्तकरण-म् गुण-मॆऩ्ऱु सॊल्लुगैयालुम्। (६) “लौकहिंसाविहाराणाम्” इत्यादिना जात्युचितकर्म-म् दण्डहेतु-वऩ्ऱु ऎऩ्ऱु सॊल्लुगैयालुम् “आर्द्रापराधा” ऎऩ्ऩत्तट्टिल्लै ऎऩ्ऱु करुत्तु।
(नडुविल्) इत्यादि;- (तिरुवयिऱु वाय्त्तिरुक्किऱ कालत्तिले) गर्प्भिणियायिरुक्किऱ कालत्तिले। इङ्गु। “मिदिलैच् चॆल्वि उलगुय्यत्तिरुवयिऱु वाय्त्त” (पॆरुमाळ् तिरुमॊऴि १०। ८) ऎऩ्गिऱ कुलशेखरप्पॆरुमाळ् श्री
सूक्ति स्फोरिदै। (अबत्यलाभ) इत्यादि-अऱुबदिऩायिरमाण्डु मलडु किडन्द ऐयरैप्पोले “बहुभिश्च परिश्रमै:” ऎऩ्ऱु वरुत्तप्पट्टऩ्ऱिक्के। ऎळिदागवे ऎऩक्कुप् पिळ्ळैप्पेऱु नऩ्ऱागक् किट्टिऱ्ऱे; अवश्यम् भुजित्तल्लदु निऱ्कवॊण्णाद भोग्याभिलाषत्तोडे कूडियिरुक्किऱ नी ऎत्तै इच्छिक्किऱाय्, अदॆल्लावऱ्ऱैयुम् सॊल्लाय्। उळ्ळोडुगिऱवै निऴलॆऴुगिऱ मुगवॊळियुडैयवळे!– ऎऩ्ऱबडि। (तबोवनानि)। इत्यादि-“ऋषीणां पादमूलेषु वर्तितुं, ऋषीणां तपोवनानि द्रष्टुं इचदछामि” ऎऩ्ऱन्वयिप्पदु। “रुषिगळुडैय पाद मूलङ्गळिले वर्त्तिक्कैक्काग अवर्गळुडैय तबोवनङ्गळैक् काण आसैप्पडुगिऱेऩ्” ऎऩ्ऱबडि। – (एष ) इत्यादि-“आहारशुद्धौ सत्त्वशुद्धि:”
ऎऩ्गिऱबडिये। सत्वद्धि हेदुवाग मूलफलभोजिगळाय्। अद एव पुण्यगीर्त्तिगळायिरुक्किऱ रुषिगळिडत्तिले। ऒरु नाळॆल्लामागिलुम् वासम् पण्ण आसैप्पडुगिऱेऩ् ऎऩ्गिऱदु यादॊऩ्ऱु। इदुवे ऎऩक्कुप् परममाऩ कामम् ऎऩ्ऱबडि। इङ्गे, “फादमूलं गमिष्यामि यानहं पर्यचारिषम्” ऎऩ्गिऱ शबरि वाक्यत्तालुम्। “पादमूलेषु वर्तितुं” ऎऩ्गिऱ पिराट्टि वाक्यत्तालुम् सोपबृंहणवेद-प्रधानप्रतिपाद्य-माऩ सरमप्राप्यम् निष्कर्षिक्कप्पट्टदु। (वन) इत्यादि-१। वनवासत्तिलुण्डाऩ रसमुण्डु-सरमप्राप्यमागिऱ रस्यवस्तु। अदिल् वाञ्झै-ऎऩ्ऱबडि। २।’वनवासत्तिलुण्डाऩ रसम्- हर्षम्। अदिल् वाञ्झै‘ ऎऩ्ऱुमाम्। ३। वनवासरागमागिऱ वाञ्झै ऎऩ्ऱु-सामान्यविशेषभावेन कर्मधारय
मागवुमाम्। “रसो रागे द्रवे हर्षे” ऎऩ्ऩक्कडवदिऱे।
(इप्पिरिवुक्कु प्रयोजनम्) इदि-(कट्टिले वैत्त पोदोडु)-“या न शक्या पुरा द्रष्टुं भूतैराकाशगैरपि” ऎऩ्ऩुम्बडि अन्द:पुरत्तिले असुर्यम्बश्यैयागक् कावलिट्टु वैत्त
पोदोडु – ऎऩ्ऱबडि। (काट्टिले विट्टबोदोडु)-
“राजमार्गगता जना:” ऎऩ्गिऱदुक्कुम् मेऱ्पट्ट आरण्यगर्गळ् काणुम्बडि। तम्मैयिऩ्ऱिक्के काट्टिले वैत्त पोदोडु – ऎऩ्ऱबडि। इत्ताल्। कट्टुक्कुम् काट्टुक्कुम् आगारभेदमित्तऩैयल्लदु। पतिचित्तानुविधान-परैयाऩ
पिराट्टिक्कु अवऱ्ऱिल् रसबे४त३ मिल्लैयॆऩ्ऱबडि। “यस्त्वया सह स: स्वर्गो निरयो यस्त्वया विना”-ऎऩ्गिऱविदुवुम् पॆरुमाळ् तिरुवुळ्ळत्तुक्कुप् पाङ्गाऩ तत्सहबा४वम् तऩक्कु स्वर्क्गमॆऩ्ऱुम्। अवर् तिरुवुळ्ळत्तुक्कुप् पाङ्गल्लाद तद्विनाभावम् तऩक्कु
नरगमॆऩ्ऱुम् पिराट्टिक्कुक् करुत्तु, ऎऩ्ऱु सॊल्लिऱ्ऱु – ऎऩ्ऱु कण्डु कॊळ्वदु। (कङ्गै)इत्यादि३-(पॆरुमाळ् तिरुवुळ्ळमाय् (विट्टरुळिऩ कार्यत्तै) ऎऩ्ऱदु – पॆरुमाळ् पिराट्टियैक् काट्टिले विट्टरुळुगैक्कु प्रयोजनमागत्तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱिऩ लोगाबवादबरिहारत्तै-ऎऩ्ऱबडि। (मिगवुम् प्रलबित्तु)– अधिकमागप् परिदेवित्तु ऎऩ्ऱबडि। “विलाप: परिदेवनं प्रलापोऽनर्थकं वच:” ऎऩ्ऱु कोशमिरुन्दालुम्। “शोकक्षोभे च हृदयं प्रलापैरेव धार्यते” ऎऩ्ऱुम्। “वचो वैदेहीति प्रतिपदं उदक्षु प्रलपितम्” ऎऩ्ऱुम्। विलाबत्तिलुम् प्रलाबबदत्तुक्कु महागविप्रयोगमिरुक्कैयाले (मिगवुम् प्रलबित्तु) ऎऩ्ऱरुळिच्चॆय्ददु कण्डु कॊळ्वदु। (न खलु ) इत्यादि:-“सौमित्रे! भर्तुर्वंशे भर्तु: राघवं मा परिहास्यतीति जाह्नवीजले जीवितमद्यैव न त्यजेयं खलु” इति योजना “पिळ्ळाय्! पॆरुमाळैच् चुट्टियिरुक्किऱ रघुसन्दानमाऩदु पॆरुमाळुडैय तिरुवम्शत्तिले यिऩ्ऱिक्केयॊऴियवॊण्णादॆऩ्ऱु। गङ्गा जलत्तिले प्राणऩै इप्पोदे विडुगैक्कु अर्हैयागिऱिलेऩ् ऎऩ्ऱु उऩक्कुम् तॆरियुङ्गिडाय् ” ऎऩ्ऱबडि। “व्यवहितोऽपि
पितामहादीनां अपत्यम्” ऎऩ्गिऱ मुख्यबक्षत्तिले। पॆरुमाळुडैय अबत्यम्, रगुवुक्कुम् अबत्यमागत् तट्टिल्लैयागैयाल्। भर्तु: राघवं-पॆरुमाळुडैय सम्बन्धियाऩ रघ्वबत्यमॆऩ्ऱु योजिक्कप्पट्टदु। पॆरुमाळ् सम्बन्धित्वन्दाऩ्- तज्जन्यत्व-मुम्। तदभिमतत्व-मुम्; आगैयिऱे। पॆरुमाळ् “अपत्यलाभ:” ऎऩ्ऱरुळिच्चॆय्ददु। स्त्रीप्रजैयॆऩ्ऱादल्, पुंस्प्रजैयॆऩ्ऱादल्, ऒऱ्ऱै प्रजैयॆऩ्ऱादल्। इरट्टैप्रजैयॆऩ्ऱादल् निर्त्धारणमिल्लामैदोऱ्ऱ, पॊदुवाऩ सामान्ये नपुंसकत्व-त्तैयुम् जात्येकत्व-त्तैयुम् विवक्षित्तु। “राघवं” ऎऩ्ऱु प्रयोगित्तदु: आगैयिऱे। “एवं हि दृश्यते लोके अनिर्ज्ञातेऽर्थे गुणसन्देहे च नपुंसकलिङ्गं प्रयुज्यते, किं जातं इत्युच्यते, द्वयं चैव हि जायते स्तरी वा पुमान् वेति” ऎऩ्ऱुम्, “आकृतिवाचिदत्वादेकवचनं भविष्यति” ऎऩ्ऱुम् महाभाष्यत्तिले सॊल्लप्पट्टदु। (माबरिहास्यदि)-परिहीणं न भविष्यति “ओहाक् त्यागे” ऎऩ्ऱु पठितमाऩ धातुवुक्कु ‘रूबहानि: प्रहीणम् अगर्मगत्वमुमुण्डु। आगैयाल्। इऩ्ऱिक्केयॊऴियवॊण्णादॆऩ्ऱु लभित्तदु। निषेधार्थग ‘मा’ शब्दमागैयाले ‘लुङ्’ वरविल्लै। समभिव्याहारत्ताले, ”माबरिहास्यदि’ ‘नत्यजेयम्” ऎऩ्गिऱ इवऱ्ऱुक्कुक् कार्यगारणभावम् लभिक्कैयाले, “मा परिहास्यति इति न त्यजेयं” ऎऩ्ऱु “इदि” शब्दम् पुगुरुम्। (खलु) शब्दार्थम्- उऩक्कुम् तॆरियुङ्गिडाय् ऎऩ्ऱु। “इङ्गितज्ञास्तु कोसला:” ऎऩ्ऩक् कडवदिऱे। ( त्यजेयम् ) ऎऩ्ऱु “शकि लिङ्”, “अर्हे लिङ्” वा (इत्ताल्) इत्यादि-(मुडिन्दु पिऴैक्कै)-“मरणमेव श्रेय:” ऎऩ्ऩुमाप्पोले मुडिगैयागिऱ पिऴैप्पु-ऎऩ्ऱबडि। (तेट्टमागा निऱ्कच्चॆय्देयुम्) ऎऩ्ऱदु – अबेक्षिदमागा निऱ्कच्चॆय्देयुम् ऎऩ्ऱबडि। (पॆरुमाळ् निऩैवैप् पिऩ्सॆऩ्ऱु)-“अपत्यलाभ:” ऎऩ्ऱु पॆरुमाळ् लाभमाग अरुळिच्चॆय्दत्ताल् सुसिदमाऩ पॆरुमाळुडैय अबत्यविषयमाऩ अत्यादरत्तै अनुरोधित्तु- ऎऩ्ऱबडि। अभिशस्तिगालादिरिक्त कालत्तिले अभिशस्तोत्पन्नापत्य-त्तुक्कु अभिशस्तिदोष-मिल्लैयॆऩ्ऱु शास्त्रसिद्ध-मॆऩ्ऱु पॆरुमाळुक्कुत् तिरुवुळ्ळमॆऩ्ऱु करुत्तु। अबत्यत्तिऩुडैय धर्मिसत्तै किडन्दाल्, कालान्दरत्तिलेयागिलुम् प्रतदययमुखेन मिथ्याभिशस्ति कऴिन्दाल् अबत्यत्तै प्राबिक्कलाम् ऎऩ्ऱुम् पॆरुमाळुक्कुत्तिरुवुळ्ळमॆऩ्ऱु करुत्तु। (मायुम्) इत्यादि– वल्विऩैयेऩ् पॆण्बिऱन्दु-स्त्री जन्महेदुवाऩ प्रबल पाबयुक्तैयाऩ नाऩ् पॆण्णागप् पिऱन्दु। मायुम् वगैयऱियेऩ्-स्त्रीत्व प्रयुक्तमाऩ पारदन्द्र्यत्ताले मुडियुम् प्रगारत्तै अऱिगिऱिलेऩ् – ऎऩ्ऱबडि। “पराधिना: स्त्रिय:सर्वा:” ऎऩ्गिऱविदु इङ्गे विवक्षिदम्। (पदिर्हि)
इत्यादि-दैवतं आराध्य: बन्धु: उपलाल्य: गति: प्राप्यप्रापकभूत: हि-यस्मात्, तस्मात् हेतो:भर्तु: प्रियं प्राणै: विशेषत: अपि कार्यम् । पिराणऩ्गळैयुम् अदुक्कु मेऱ्पट्टत्तैयुम् विट्टागिलुम् भर्त्तावुक्कु प्रियत्तैच् चॆय्यवेणुम्। “मशकार्थो धूम:” ऎऩ्गिऱविडत्तिल् निवर्त्यमाऩ मशगम् प्रयोजामाऩाप्पोले। इङ्गु। त्याज्यमाऩ प्राणादिगळ् भर्त्रुप्रियगरणत्तिले करणमागिल् आगलाम् ऎऩ्ऱबडि। मुडिगै पिऴैक्कैयाऩाल्। तुल्यन्यायेन पिऴैक्कै मुडिगैयागैयाले। पिराट्टि स्वप्रक्रुत्यनुगुणमाऩ मुडिगै स्थानीयमाऩ पिऴैक्कैयै अभ्युबगमम्बण्णि।
“प्राणैरपि प्रियं तस्मात्” ऎऩ्ऱु ताऩ् अरुळिच्चॆय्दबडि सॆय्दाळ् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळमाय् अरुळिच्चॆय्गिऱार् (ताऩरुळिच्चॆय्दबडिये) इदि। ( पदिसित्तानुविधानमे नमक्कु स्वरूबम्) इत्यादि— भर्त्राभिप्रायानुसरेण-मे स्वाभाविकपत्नीत्वविशिष्ट-माऩ ऎऩक्कु स्वासाधारणधर्म-मॆऩ्ऩुम् पारदन्दर्याध्यवसायत्ताले-ऎऩ्ऱबडि। (नमक्कु) ऎऩ्ऱु भूम्यादिगळैयुम् कूट्टिक्कॊण्डु सॊल्लुगिऱाळ् ऎऩ्ऱुमाम्। (पदिसित्तानुविधानम्) ऎऩ्गिऱवित्ताल्, “पालयन्ति हरेर्भावं पत्नी भगवतो ह्यहम्” ऎऩ्गिऱ वसनम् स्फोरिदम्। (पाडाऱ्ऱियिरुन्ददु)–सहित्तिरुन्ददु।
(अनन्दरत्तिल् पिरिवावदु ) इत्यादि-( पिऱन्दगत्तिले )-जन्म भवनमाऩ भूमिक्कुळ्ळे। ( उभयसम्मदमाऩ )- पिराट्टियुम् पॆरुमाळुमागिऱ शेषशेषिगळिरुवर्क्कुम् प्रामाणिकत्वेन-वुम्, स्वाभाविकत्वेन-वुम् इष्टमाऩ-ऎऩ्ऱबडि।(अनन्यत्व प्रयुक्तमाऩ )-माऩ ऎऩ्ऱबडि। (सर्वसम्मदमाम्बडि)-देवमनुष्यादि सर्वप्राणिगळुक्कुम् प्रामाणिगमॆऩ्ऱुम् स्वाभाविगमॆऩ्ऱुम् निश्सिदमाम्बडि-ऎऩ्ऱबडि। (पॆरुमाळ् अश्वमेधम्) इत्यादि-(नियोगत्ताले )-आज्ञैयाले। (विशेषज्ञरॆल्लारैयुम्)-“गान्धर्वे च भुवि श्रेष्ठ:”-ऎऩ्गिऱ तम्मैप्पोलवुम्। “तौ तु गान्धर्वतत्त्वज्ञौ” ऎऩ्गिऱ कुशलवर्गळैप् पोलवुम् सङ्गीतरहस्यनिष्णात-रॆल्लारैयुम्-ऎऩ्ऱबडि। (तऩक्केऱ )-आत्मसाक्षिगमाग। (प्रत्यय
मुखत्ताले)-सुद्धिनिश्चयहेतुभूतप्रमाणप्रदर्शनपूर्वक-माग-ऎऩ्ऱबडि। (प्रगाशिप्पिप्पाळाग)-प्रकाशयतु-ऎऩ्ऱबडि। (महर्षिक्कुम्)-वाल्मीगि भगवाऩुक्कुम्। (महाबरिषत्तिले ) पॆरिय सदस्सिले। (ऒडुङ्गिनिऱ्कच्चॆय्दे) -लज्जाविनयभयपरिभव-ङ्गळाले सङ्गुसित्तुक्कॊण्डु निऱ्कुम्बोदु ऎऩ्ऱबडि।
“इयं दाशरथे सीता सुव्रता साधुचारिणी। अपापा ते परित्यक्ता ममाश्रमसमीपत:॥” ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि। “सुतौ तवैव दुर्धर्षौ सत्यमेव ब्रवीमि ते न स्मराम्यनृतं वाक्यं तथेमौ तव पुत्रकौ॥ बहुवर्षसहस्राणि तपश्चर्या मता कृता।तस्या: फलमुपाश्नीयां अपापा मैथिली यथा॥मनसा कर्मणा वाचा भूतपूर्वे न किल्बिषम् । फल तस्याप्युपाश्नीयां अपापा मैथिली यथा।अहं पञ्चसु भूतेषु मनप्यष्टेषु राघव। विचिन्त्य सीतां शुद्धेति अगृह्यां वननिर्झरे॥इयं शुद्धसमाचारा अपापा पतिदेवता॥” ऎऩ्ऱत्तैप्पऱ्ऱ (वाल्मीगि भगवान् इवळ् सुद्धैयॆऩ्ऩुमिडम् पल मुखत्तालुम् सॊल्ल) ऎऩ्ऱदु। “अपापेत्यभिजानता” ऎऩ्ऱत्तैप्पऱ्ऱ ( नाऩुमऱिवऩ् ) इदि। “एतदेवं महाभाग यथा वदसि धर्मवित् ।प्रत्ययो हि महान् ब्रह्मन् तव वाक्यैरकल्मषै:” ऎऩ् ऱत्तैप्पऱ्ऱ (महर्षि सॊऩ्ऩदुवे पोरुम्) इदि। ( सर्वान् ) इत्यादि -विरक्त्यतिशयप्रयुक्तं काषायवस्त्रं “काषाम्बरधारिणम्” ऎऩ्ऱिऱे भरदाऴ्वाऩु
मिरुन्ददु। “प्राञ्जलि:” ऎऩ्ऱत्तैप्पऱ्ऱ (कैयुम् अञ्जलियुमाय्) इदि। “अधोदृष्टिरवाङ्मुखी” ऎऩ्ऱत्तैप्पऱ्ऱ (कविऴ्दलैयिट्टुक्कॊण्डु) तलैयैक् कविऴविट्टुक्कॊण्डु ऎऩ्ऱबडि। (माधवी देवी)-भूदेवि। “विष्णुपत्नीं महीं देवीं माधवीं” ऎऩ्ऱिऱे भूसुक्तम्। (विवरम् )-
प्रवेशार्थम् अवगाशम्। (मनसाबि) ऎऩ्गिऱ समुच्चयत्तै विवरिक्किऱार् ( मनसा कर्मणा वासा ) इदि। ( समर्थये )- समर्थिक्किऱेऩ् ; अनुसन्दिक्किऱेऩ् (यथैतत्) इत्यादि-(नस) इत्यत्र चकार: इतिशब्दसमानार्थक:।रामादन्यं न वेद्मि इत्येतत् मे उक्तं-मम वाक्यं यथा सत्यं यथा माधवी देवी विवरं दातुं अर्हति-इति योजना।अर्थस्स्फुट: त्रिवारं शपथकरणं दाढ्यार्थम्। “पश्यन्तु सीताशपथं” ऎऩ्ऱत्तैप्पऱ्ऱ (शबथम् पण्ण) ऎऩ्ऱदु। (तथा शबन्द्याम् सीदायाम्) इत्यादि पिराट्टि स्वशबदप्रगाशनमात्रम् पण्णिऩाळित्तऩैयल्लदु आक्रोशत्तैप् पण्णिऩाळल्लामैयाले, “” ऎऩ्गिऱ सुत्रत्ताले। “” ऎऩ्ऱु प्रयोगियामल्, “” ऎऩ्ऱदु – ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। ( भूमियिल् निऩ्ऱुम् ) इत्यादिना श्लोगङ्गळुक्कु अर्थ मरुळिच्चॆय्गिऱार्। “” ऎऩ्गिऱ सप्तम्यर्थम् (अव्वळविले) इदि। (इप्पिरिविले ) त्रुदीयविश्लेषत्तिले।
(इक्गुणङ्गळै)-क्रुबादित्रयत्तै। “विष्नो: एषानपायिनी”, “नित्यानपायिनी विष्णो:” ऎऩ्ऱत्तैप्पऱ्ऱ (अनबायिनियाय्) इदि। “यथा सर्वगतो विष्णु: तथैवेयं द्विजोत्तम” ऎऩ्गिऱ हेयप्रत्यनीकत्वातिदेश-त्तैप् पऱ्ऱ (अगर्मवश्यैयाय्) इदि। “अनवद्यानवद्याङ्गी” ऎऩ्गिऱ लक्ष्मीतन्त्रवचन-मुम् विवक्षिदम्। इत्ताल्, “ममैव दुष्कृतं किञ्चित् महदस्ति न संशय:” ऎऩ्गिऱदु कर्मवश्यत्वारोपप्रयुक्त-मॆऩ्ऱु करुत्तु। उक्तमाऩ विश्लेष त्रय हेदुवै भट्टर् श्रीसूक्तियाले संवदिप्पिक्किऱार् (आगैयिऱे ) इत्यादिना। “औदार्यकारुणिकताश्रितवत्सलत्वपूर्वेषु सर्वमतिशायितमत्र मात:।श्रीरङ्गधाम्नि यदुतान्यदुदाहरन्ति सीतावतारमुखमेतदमुष्य योग्या॥” वारीर् निरुबाधिकमादावाऩ श्रीरङ्ग नाच्चियारे! सर्वकामप्रदत्व सिद्धोपायप्रदत्वरूपऔदार्य-मॆऩ्ऩ परदु:खासहिष्णुत्व-मे स्वभावमायिरुक्कैयागिऱ करुणाशीलत्व-मॆऩ्ऩ। आश्रिददोषत्तै गुणमागक् कॊळ्ळुगैयागिऱ स्वभावविशेषमॆऩ्ऩ, इवऱ्ऱै मुदलागवुडैत्ताऩ कल्याणगुणङ्गळिले वैत्तुक्कॊण्डु। ऒळदार्यादिगळॆल्लाम् इन्दक् कोयिलागिऱ तिरुप्पदियिलेयुण्डाऩ श्रीरङ्ग नाच्चियाराऩ
अवदारविशेषेत्तिले अदिशयित्तिरुक्कुम्। मऱ्ऱै सीदावदारम् मुदलाऩ अवदार जादमाऩ यादॊऩ्ऱै ऐदिहासिगरुम् पौराणिगरुम् सॊल्लुगिऱार्गळ् – श्रुदि सिद्धमाऩ देवर्गुण जादत्तुक्कु निदर्शन स्थानमागच् चॊल्लुगिऱार्गळ् इन्द सीदावदाराद्यवदार जादमाऩदु। कीऴ्च्चॊऩ्ऩ श्रीरङ्ग नाच्चियाराऩ इन्द विशेषत्तिऩुडैय यथाभिमतप्रकारनिष्पत्तिहेतुभूत-माऩ अभ्यासम्” ऎऩ्ऱु श्री कुणरत्नगोशत्तिल् भट्टर् अरुळिच्चॆय्दार्- ऎऩ्ऱबडि। “योग्या गुणनिकाभ्यास:” ऎऩ्ऩक्कडवदिऱे। “वत्सलत्वपूर्वेषु” ऎऩ्गिऱविडत्तिल् पूर्व शब्दत्ताले- “कमितुरिदमित्थंत्वविभव:” ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩ पारदन्द्र्यमुम्। “म्रदिमपतिपारार्थ्यं” ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩ अनन्यार्हत्वमुम् सङ्ग्रुहीदम्। कृपादिगुणाभ्यसार्थ-म् -अवतार-म् ऎऩ्ऱवित्ताल्- तदन्दर्गदमाऩ इन्द विश्लेष त्रयमुम् इन्द क्रुबादिगळुक्कु प्रातिस्विकवेषेण प्रकाशक-म् ऎऩ्ऱु सिद्धम्- ऎऩ्ऱु करुत्तु। (अनुग्रहत्तुक्कु)- “अस्तु ते, तयैव सर्वं सम्पत्स्यते” इत्यादिफलप्रयोजकसंकल्पादि-कळुक्कु। ( अणुगि )- किट्टि। (शास्त्रङ्गळिल् )- श्रुदि भगवच्शास्त्रादिगळिल्। (केट्किऱमात्रमऩ्ऱिक्के)-श्रूयमाणमात्र-मऩ्ऱिक्के। (अनुष्ठानबर्यन्दमाग)- अनुष्ठानं-कृपादिप्रयुक्तोपदेशाद्याचार: पर्यन्तं-अन्त्यावस्था, यस्य यथोक्तम्। अदुवाग ऎऩ्ऱबडि। शास्त्रेषु श्रूयमाणत्वं कृपादे: प्रथमावस्था मननं मध्यमावस्था, अनुष्ठीयमानतया दर्शनं चरमावस्था।इप्पडि अवस्थात्रयत्ताले कृपादिप्रमिति-युण्डाऩाल्। इवऩुडैय पुरुषकारतया वरण-त्तिले प्रवृत्तिप्रयोजक-माऩ उत्कटेच्छारूपरुचि-युम्। पुरुषकारभावोपयोगिगुणवत्ताध्यवसायरूपविश्वास-मुम् उत्तरकालीनबाध-अपर्यवसान-मागिऱ उऱैप्पैयुडैत्तागुम्-ऎऩ्ऱबडि। ८।
९। सम्श्लेष विश्लेषङ्गळिरण्डिलुम् पुरुषगारत्वम् तोऱ्ऱुम्।
९। सम्श्लेष विश्लेष इत्याद्युत्तरवाक्यत्तुक्कु अवदारिगै (एवम् भूतगुण) इत्यादि। (एवम् भूत) ऎऩ्ऱदु विश्लेषत्रयादिप्रकाशित-माऩ ऎऩ्ऱबडि। इत्ताल्-पुरुषगारत्वाबेक्षिद गुणङ्गळ् प्रगाशित्तविडम् कीऴ्च्चॊल्लिऱ्ऱु। इऩि तद्गुणहेदुग पुरुषगारत्वम् प्रगाशित्तविडम् सॊल्लुगिऱदु ऎऩ्गिऱ सङ्गदि विशेषम् सुसिदम्।
“पुरुषगारत्वम् तोऱ्ऱुम्” (वा। ९) ऎऩ्गिऱविडत्तिल् “पुरुषगारत्वम्” ऎऩ्गिऱ वित्ताल्। भगवत्क्षमाद्युद्भावकत्मात्र-त्तै विवक्षित्ताल विश्लेषबदम् अन्वयियादु। उपदेशादिना चेतनस्य भगवदाश्रयणप्रवृत्तिकरत्वादि-त्तै विवक्षित्ताल् सम्श्लेषबदम् अन्वयियादु। उभया नुगुणमाग पुरुषगारत्व पदत्तुक्कुत् तात्पर्यार्थत्तै अरुळिच्चॆय्गिऱार् ( पुरुषगारत्वमावदु घडगत्वम्) ऎऩ्ऱु। सेदनेश्वर विषयङ्गळाऩ पुरुषगारबदत्तिऩुडैय योगार्थङ्गळिले
अनुगदागारमाऩ चेतनेश्वरादिगत- प्रपत्तृप्रपत्तव्यभाव- क्षमितृक्षन्तव्यभाव- अन्यतररूपघटना- शब्दित- सम्बन्धकरत्व-म् पुरुषकारत्वपदविवक्षित-म् ऎऩ्ऱबडि। सम्श्लेषादिगळ् प्रतिसम्बन्धिसापेक्ष-मागैयाले ईश्वरऩागिऱ प्रदिसम्बन्धियैप् पूरित्तुक्कॊण्डु अर्थमरुळिच्चॆय्गिऱार् (इवळुक्कु अवऩोडु कूडियिरुक्कुम् दशैयिलुम्) इत्यादिना। सम्श्लेष दसैयिल् पुरुषगारत्वम् तोऱ्ऱुमॆऩ्ऱु पूर्वम् उबबादियामैयालुम्, सम्श्लेष विश्लेषङ्गळॆऩ्गिऱ निर्देशम् तुल्यमायिरुक्कैयालुम्। ऎऩ्गै संश्लेषग्रहणं दृष्टान्तार्थं अनुसिदम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (कूडियिरुक्कुम् दशैयिलुम् नीङ्गियिरुक्कुम् दशैयिलुम् ) ऎऩ्ऱु। अत्तै विसेष विषयमागक् काट्टुगिऱार् (सम्श्लेषदशैयिले) इत्यादिना। “नेदानीं त्वदृते सीते स्वर्गोऽपि मम रोचते” ऎऩ्गिऱविडत्तिल्, “विशेषविधि: शेषनिषेधफलक:” ऎऩ्गिऱ न्यायत्ताले। इळैयबॆरुमाळै निऱुत्तिप्पोगैयिल् अभिप्रायम् तोऱ्ऱिऩबडियाले। “एवं शृत्वा तु संवादं लक्ष्मण: पूर्वमागत:
।बाष्पपर्याकुलमुखश्शोकं सोढुमशक्नुवन्॥” ऎऩ्ऱु इळैयबॆरुमाळ् शोगित्तारॆऩ्ऱत्तैप्पऱ्ऱ (पॆरुमाळ् निऱुत्तिप् पोवदागत् तेडिऩ वळविल्) ऎऩ्ऱदु। “अहं चानुगमिष्यामिवनमग्रे धनुर्धर:” ऎऩ्ऱत्तैप्पऱ्ऱ (ऎऩ्ऩैक् कूडक् कॊण्डुबोगवेणुम्) ऎऩ्ऱदु। (स भ्रादु:) इत्यादि– “ईश्वरं गुरुं च भजस्व” ऎऩ्गिऱविडत्तिऱ्पोले एगसगारमागैयाले समुच्चयबरमाय्, समुच्चयत्तिल् क्रिया पदाव्रुत्तियागैयाले क्रियाद्वयमाय्, “सीतामुवाच, भ्रातुश्चरणौ गाढं निपिड्य महाव्रतं राघवं च उवाच” ऎऩ्ऱु अर्थक्रमत्ताले पाठक्रमत्तै बाधिक्किऱदु। (सीदामुवास) ऎऩ्गिऱविडम् पुरुषकारपुरस्करणं । इन्द उक्ति प्रगारत्तै योग्यदानुगुणम् ऊहित्तुक्कॊळ्वदु।(भ्रादुश्सरणौ गाढम् निबीड्य) ऎऩ्ऱु कायिग प्रबत्तियैयुम्। (राघवम् स उवास) ऎऩ्ऱु वासिग प्रबत्तियैयुम् सॊल्लुगिऱदु। “शोकं सोढुमशक्नुवन् ” ऎऩ्ऱु मानसप्रबत्तियुम् सुसिदम्। इत्तैत् तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (शरणम् पुगुगिऱवळविलुम् )ऎऩ्ऱु। इदु (पुरुषगारमाग मुऩ्ऩिट्टु) ऎऩ्ऱु उत्तरत्र अन्वयिक्किऱदु। “जलरामण्यकं यत्र स्थलरामण्यकं तथा।। । । पुष्पितैस्तरुभिर्वृत:” ऎऩ्ऱत्तैप्पऱ्ऱ (नीरुम् निऴलुम्) इदि। “यत्र” ऎऩ्ऱु सामान्यनिर्देश-त्तुक्कु। विशेषपरिग्रह-त्तिले इळैयबॆरुमाळुक्कु स्वतन्त्रकर्तृत्वं प्रसङ्गिक्कैयालुम्, रमण्यकशब्दार्थघटकरतिशब्दितेच्छायां इळैयबॆरुमाळुक्कु कर्तृत्वं सूचित मागैयाले “वैदेही रमते यत्र त्वमहं चापि लक्ष्मण” ऎऩ्ऱु “त्वं रमसे” ऎऩ्गैयालुम्। इळैयबॆरुमाळिडत्तिले स्वादन्द्र्यत्तैप् पॆरुमाळ् तिरुवुळ्ळम् पऱ्ऱिऩार्ऎऩ्ऱु अभिप्रेत्यं (नम् तलैयिले) इत्यादि वक्ष्यमाणश्लोकस्थ ‘तु’ शब्दार्थ -म् (विक्रुदराय्) इदि। (एवम् उक्तस्तु) इत्यादि (संयताञ्जलि: सीतासमक्षं काकुस्थं अब्रवीत्)ऎऩ्ऱु “संयताञ्जलि: सीतासमक्षं” ऎऩ्ऱु – पुरुषकारविषयककायिकप्रपत्ति-युम्। “काकुस्थं अब्रवीत्” ऎऩ्ऱु उपायविषयकवाचिकप्रपत्ति- युम् सॊल्लिऱ्ऱु।
(परवानस्मि) इत्यादि– “स्वयं रुचिरे देशे” ऎऩ्ऱु – रुचिरशब्दार्थघटकरुचिशब्दितेच्छै-यिलुम्, देशविशेषनिर्णय-त्तिलुम् पॆरुमाळुक्कु कर्तृत्व-मुम्। “तु” शब्दार्थावधारण-त्ताले अवऱ्ऱिल् तमक्कु कर्तृत्वगन्धराहित्य-मुमागिऱ अत्यन्तपारतन्त्र्य-म् इळैयबॆरुमाळुक्कु अबेक्षिदम्। आगैयिऱे पॆरुमाळुम्। “अयं देशस्समश्श्रीमान् पुष्पितैस्तरुभिर्वृत:।इहाश्रमपदं सौम्य यथावत्कर्तुमर्हसि” ऎऩ्ऱु “श्रीमान् ” ऎऩ्ऱु स्वयं रुचिरत्व-त्तैयुम्। “इह” ऎऩ्ऱु देशविशेषत्तैयुम् अरुळिच्चॆय्ददु। इत्तैत् तिरुवुळ्ळम् पऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (तम्मुडैय पारदन्द्र्यत्तै) इत्यादि। “संयताञ्जलि:” ऎऩ्गिऱविदुक्कु। “काकुस्थमब्रवीत् ” ऎऩ्गिऱविडत्तिलुम् अन्वयम् ऎऩ्ऱरुळिच्चॆय्गिऱार् (कैयुम् अञ्जलियुमाय्) इत्यादि। १ पूर्वोक्तरीत्या पिराट्टिक्कु उपायतया वरणं इल्लामैयालुम्। २ इत्तै उपायतया वरणं ऎऩ्ऩिल् पुरुषकारतया वरणं अध्याहरित्तुक्कॊळ्ळवेण्डि वरुगैयालुम्, ३ इत्तै पुरुषकारतया वरणं ऎऩ्ऩिल् उपायतया वरणं अध्याहरिक्कवेण्डि वरुगैयालुम्, उभयाभ्युपेत-माऩ पुरुषकारत्व- मे पिराट्टिक्कु प्रामाणिक-मागैयालुम्। पुरुषकारतया वरण-मे “सीतामुवाच” “सीतासमक्षं” ऎऩ्गिऱविडत्तिल् विवक्षिदम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (पुरुषगारमाग मुऩ्ऩिट्टु) ऎऩ्ऱु। पूर्वत्र वाचिकप्रपत्ति-युम्, उत्तरत्र “संयताञ्जलि:” ऎऩ्ऱु कायिकप्रपत्ति-युमागिऱ इवऱ्ऱै साधारण-माग निर्देशिक्किऱार् (मुऩ्ऩिट्टु) इति । वनानुगमन-त्तुक्कुम् स्वातन्त्र्यगन्धरहित-माऩ पारदन्दर्यत्तुक्कुम् साधारणनिर्देश-म् (तम्मबेक्षिदम्) इदि। (आसुर प्रक्रुदियाऩ) इत्यादि— असुरस्य इयं आसुरी, सा प्रकृतिः-स्वभावः यस्य स तथोक्त: “विष्णु भक्तिपरो देव: विपरीतस्तथाऽसुर:” ऎऩ्गिऱबडिये, भगवद् भागवद विषयत्तिले असह्याबसारहेदु तमोगुण प्रासुर्यमागिऱ स्वभावत्तैयुडैयवऩ्- ऎऩ्ऱबडि। देवऩाऩ इवऩ् आसुरप्रक्रुदियागैक्कु हेदु असुरऩाऩ पुलोमावुक्कु तॆळ³हित्रऩागै, “एतस्मिन्नन्तरे वीरः पुलोमा नाम वीर्यवान्। दैतयस्तेन सङ् गृह्य शचीपुत्रोऽपवाहितः॥ मातामहो यतस्तस्य पौलोमीयेन सा शची” ऎऩ्ऱु उत्तर श्रीरामायणत्तिल् सॊल्लक्कडवदिऱे। “विरोचनविरुद्धोऽपि प्रह्लाद: प्रकृतिं स्मरन्। विष्णो: त्रि: क्रममाणस्य पादाम्भोजं रुरोध ह॥” ऎऩ्ऱु वामन पुराणत्तिलुम् सॊल्लुगिऱडिये प्रक्रुदियाऩदु प्रह्लादऩैयुम् ऎदिरिडप्पण्णिऩाल्। जयन्दऩुक्कुच् चॊल्लवेण्डाविऱे ऎऩ्ऱु तोऱ्ऱ (आसुरप्रक्रुदियाऩ) ऎऩ्ऱु “प्रक्रुदि” शब्द प्रयोगम् पण्णिऱ्ऱु ऎऩ्ऱु कण्डु कॊळ्वदु। (जयन्दऩाऩवऩ्) इत्यादि “स दृश्ट्वा जानकीं तत्र कन्दर्पशरपीडितः। विरराद नखै: तीक्ष्णै: पीनोन्नत पयोधरौ॥” ऎऩ्ऱत्तैप्पऱ्ऱ (जननि पक्कलिले अक्रुत्य प्रव्रुत्तऩाग) ऎऩ्ऱदु। “प्राणेभ्य: परिरक्षित:” ऎऩ्ऱत्तै युट्कॊण्डु (तलैयैयऱुप्पदाग) ऎऩ्ऱदु। (स पित्रा स) इत्यादि– “त्रीन् लोकान् ” ऎऩ्गिऱदिऩ् अर्थम् (ऎङ्गुम्) इदि। “संपरिक्रम्य” ऎऩ्गिऱ सोपसर्गद्वयधात्वर्थ-म् (सुऱ्ऱित्तिरिन्द विडत्तिलुम्) इदि। “परित्यक्त:” ऎऩ्गिऱदिऩ् अर्थम् (ऒरु पुगल् इल्लामैयाले) इदि। “तमेव शरणं गत:” ऎऩ्गिऱदिऩ् अर्थम् (पोक्कऱ्ऱु शरणम् पुग) ऎऩ्ऱदु। (स तम् निबदिदम्) इत्यादि-(पुरद: पदिदम्) इत्यादि अत्र “जयन्त: कामुकतया समागत इति न रामायणोक्तं। नचाप्युपारमन्मांसात् भक्षार्थी बलिभोजनः। भक्षगृध्नेन काकेन रादितन्तु स्तनान्तरे॥’ इत्यादिमात्रवचनात्। अतो वालिवत् असौ इन्द्रजन्मा प्रबलः कश्चित् वायसः। “मत्कृते काकमात्रे तु ब्रह्मास्त्रं समुदीरितम्” इति” चोक्तम्” ऎऩ्ऱु सिलर् पक्षम्। अदिल्, “पुत्र: किल स शक्रस्य” ऎऩ्गिऱ रामायण वसनत्तिलुण्डाऩ ‘जयन्तवाल्यन्यतर-ऩो? अऩ्ऱिक्के अपूर्वपुत्र-ऩो? ऎऩ्गिऱ विशेषागाङ्ग्षैयै अपूर्वकल्पनाविरहानुगृहीत-माऩ पुराणवचनसमर्पितजयन्तरूपविशेष-म् शमिप्पिक्कैयाले। सामान्य विशेषन्यायत्तालेयुम् सर्व शागाप्रत्ययन्यायत्तालेयुम् जयन्दऩ् कागरूबेण वन्दाऩ् ऎऩ्ऩुमिडम् सिद्धम्। पात्३मोत्तरत्तिले दिव्याष्टोत्तरशतनामविषयाध्याय-त्तिले “जयन्तत्राणवरद:” ऎऩ्ऱु काकवृत्तान्तस्थान-त्तिले सॊल्लुगैयाले। कागऩ् जयन्दऩ्
ऎऩ्ऩुमिडम् लब्धम्। पूर्ववासिष्ठत्तिल् हनुमद् विजयत्तिलुम्। “ वायसोऽभूज्जयन्तस्य इन्द्राणी यमजीजनत्।तत्र हेतुं प्रवक्ष्यामि शृणु भद्रे मयोदितम्॥ पुरा मरुत्वान् देवेशो गौतमस्य प्रियां सतीम्।अहल्यां कामयन् मोहात् निशीये वायसोऽरटत्॥” ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि विस्तरेण सॊल्लि “इन्द्रस्य वायसत्वं च जयन्ते प्रत्यपादयन्। आत्मा हि पुत्रस्सर्वेषां इति स्वं नाथमिच्छव: ॥ प्रसाद्य गौतमं तेन वायसत्वस्य चावधिम् । रामास्त्रस्पर्शममरा: कामयामासुरीश्वराः॥ जयन्तः काकरूपेण विचरन् भुवने चिरम्। वने राघसिंहस्य कोपं जनयितुम् । । ॥” इत्यादि विस्तरेण सॊल्लि “अतो राममहास्त्रेण जयन्तो भयविद्रुतः। तेनानुद्रवता भद्रे द्रावितो नैव मारित:” ऎऩ्ऱु तलैक्कट्टुगैयाले कागऩ् जयन्दऩ् ऎऩ्ऩुमिडम् स्फुटम्। (१) “कस्माद्यो मां हरेत्तवत्त: क्षमसे तं महीपते” ऎऩ्गिऱ वाक्यशेष स्वारस्यत्ताले। एकदेशक्षतिकरणरूप-स्वल्पापराध-त्तुक्कु इत्तऩै सॆय्दाल्, धर्मियैये अबहरित्त महत्तराबराधत्तैप् पॊऱुत्तिरुक्कै ऎऩ्? ऎऩ्ऱु, “मत्कृते काकमात्रे तु ब्रह्मास्त्रं समिदीरितम् ” ऎऩ्गिऱदुक्कर्थम्। “काकमात्रे” ऎऩ्गिऱदुक्कु भूयिष्ठापराधप्रदर्शनवाक्यशेषानुसार-त्ताले। धर्मियै अबहरियादे एगदेश क्षदि पण्णिऩवऩिडत्तिल् ऎऩ्ऱबडि। (२) जयन्दऩागि ओर् कागशरीरत्तैक्कॊण्डबोदे कागमेयागैयिऱे, “तमहं लोष्टमुद्यम्य वारयामि स्म वायसम् ” ऎऩ्ऱु कागान्दरत्तैप् पोले लोष्टत्काले वारिदमाय् मऱैन्दिरुन्ददु। इप्पडि स्त्रीयाऩवॆऩ्ऩाले लोष्टत्ताले ऎऱियुण्डु मऱैयुम्बडि दुर्बलमाऩ वायस विषयत्तिल् ब्रह्मास्त्रत्तै प्रयोगित्तु राक्षस विषयत्तिले पॊऱुत्तिरुप्पदु ऎऩ्? ऎऩ्ऱुमाम्। १ “प्रबल: कश्चित् वायस:” ऎऩ्बार्क्कुम्। इन्दक् कागत्तुक्कु प्राक्रुद कागङ्गळैप् पऱ्ऱ वैलक्षण्यमिष्टमागैयाले। “मात्र” पदत्ताले अन्द प्रबलत्वत्तै व्यवच्छेगिक्कक्कूडामैयाले धर्म्यपहार-मे व्यवच्छेद्य-मॆऩ्ऩवेणुमागैयाल्। “काकमात्रे” ऎऩ्गिऱ “मात्र” शब्दम् – अन्यथासिद्ध-मागैयालुम्। २ “विज्ञानघनएव” ऎऩ्गिऱ एवगारम्बोले अवधारण वासियागैयाले वाक्यान्दरशेषभूतमाय् स्वदन्द्रवाक्यान्दर सिद्धार्थ बाधगमागमाट्टामैयालुम् पुराणान्तरकण्ठोक्त-जयन्तपर्यवसान-विरोधि-यागादु। १ “नखाग्रै: केन ते भीरुरादितञ्च स्तनान्तरे” ऎऩ्ऱु नखरूपकरणसामर्थ्य-त्तालुम्। स्तनरूपाधिकरणसामर्थ्य-त्तालुम्, रदनशब्दित-विलेखनरूप-क्रियासामर्थ्यत्तालुम् रामायणत्तिले व्यञ्जिदमाय्। “कन्दर्पशरपीडित: विरराद नखै: तीक्ष्णै: पीनोन्नतपयोधरौ॥” ऎऩ्ऱु पाद्म पुराणत्तिले कण्ठोक्त-मुमाऩ कामुकत्व-मुम्, “भक्षार्थी —भक्षगृध्नेन” ऎऩ्ऱु रामायणत्तिले कण्ठोक्तमाऩ भक्षार्थित्व-मुम्। जयन्तत्वप्रयुक्तवासनै-यालुम्। काकशरीरसम्बन्धनिबन्धन-वासनैयालुम् जातिस्मरन्यायेन एकत्र सङ्कटनार्ह-मागैयालुम्, २। कागम् -अबूर्व पुत्रऩ् ऎऩ्ऱु अन्यत्र सॊल्लियिरामैयालुम्। ३ इत्तैक् कॊण्डे कल्बिक्किल् कल्पनगौरवं- प्रसङ्गिक्कैयालुम्। ४ “किल” शब्दस्वारस्य -त्तालुम्। ५ “इन्द्राय पुत्रिणे” ऎऩ्गिऱविडत्तिल् “पुत्र” शब्दम् जयन्दबरमागक् कण्डबडियालुम्। ६ “प्रयोगरत्नावलीपद्धति” ऎऩ्गिऱ क्रन्दत्तैप्पण्णि -भगवच्छास्त्र-प्रामाण्यप्रवर्तन- त्ताले आप्तऩाऩ पोजराजऩुम् “ब्रह्मास्त्रवित्रस्त-जयन्तकाक-कथामभिज्ञाप्य” ऎऩ्ऱु प्रबन्दित्तबडियालुम्, जयन्दऩ् कामुगदया कागरूबेण वन्दाऩ् ऎऩ्ऱु सिद्धम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम् पऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (रामायण पाद्म पुराणङ्गळिऱ् सॊल्लुगिऱबडिये) इदि। “जयन्तत्राणवरद:” ऎऩ्गिऱ पाद्मबुराण वसनम् इङ्गे विवक्षिदम्। इङ्गे,’ “रामायण पाद्मबुराण” ऎऩ्गिऱ पूर्वाबर निर्देशत्ताले। छागपशुन्यायविषयत्व-मुम् सर्वशास्त्रप्रत्ययन्यायविषयत्व-मुम् सूचित-म् तुल्यवदेकक्रियान्वयित्वबोधक-माऩ द्वन्द्वनिर्देश-त्ताले अविरोधेन सङ्कटनार्हत्व-मुम् व्यञ्जित-म्। (इहसन्द) इत्यादि— ( तथा ) नी सदनुवर्त्तनम् पण्णुगिऱिलै यॆऩ्गैक्कु संवादियाग ऎऩ्ऱबडि। (विबरीद पुद्धियाऩ)-जननि पक्कलिले कामुगत्वबुद्धियुक्तऩाऩ ऎऩ्ऱबडि। “विरराद” ऎऩ्ऱु -प्रवृत्तिपर्यन्तविवक्षै-याले (अक्रुत्य प्रवरुत्तऩाग) ऎऩ्ऱार् कीऴ् (प। २०२); इङ्गे नलकूबरादिशापप्रतिसन्धान-त्ताले प्रवृत्तिपर्यन्त-मऩ्ऱिक्के बुद्धिमात्र-मॆऩ्ऱु “बुद्धिराचारवर्जिता” ऎऩ्ऱाळॆऩ्ऱु (विबरीद पुद्धियाऩ) ऎऩ्ऱार् ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। (विरगु)- उबायम्। “तेन मैत्री भवतु ते” ऎऩ्गिऱ शरणागदि यॆऩ्ऱबडि। (पाबानाम्) इत्यादि– पाबानाम् – तिरुवडियभिप्रायत्काले। शुभानाम्- सदानुग्रहसम्प-न्नैयाऩ तऩ्ऩभिप्रायत्ताले।