श्री:
श्रीमदे रामानुजाय नम :
श्रीमल्लोगगुरवे नम:
श्रीमद् वरवरमुनये नम :
पॆरिय जीयर् अरुळिच्चॆय्द श्रीवसभूषण व्याख्यानत्तुक्कु तिरुमऴिसैअण्णावप्पङ्गार्स्वामि अरुळिच्चॆय्द
अरुम्बद विळक्कम्
अवदारिगै
परमगारुणिगराऩ पॆरियजीयर् श्रीवसनभूषणत्तुक्कु व्याख्यान मिट्टरुळुवदागत् तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि व्याख्येयग्रन्थत्तिऩुडैय सात्त्विकजनोज्जीवनहेतुताप्रयोजकप्रामाण्यप्रकर्षप्रदर्शनार्थमाग** प्रमेयलक्षण्यादि**कळै अरुळिच्चॆय्गिऱार् (सगल वेद सङ्ग्रहमाऩ) ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि (तिरुनाममाय्त्तु) ऎऩ्ऩुमळवाग।
प्रारिप्सितग्रन्थ त्तिऩुडैय अविघ्नेन परिसमाप्त्यर्थ माग मङ्गळम् श्रीभाष्यादिगळिऱ्पोले निबन्धिक्कवेण्डियिरुक्क, अदु सॆय्यादॊऴिन्ददु गीदाभाष्य प्रक्रियैयाले। अङ्गु “ श्रियः पति:” ऎऩ्ऱिऱे तॊडङ्गिऱ्ऱु। अङ्गु पॆरियबिराट्टियार्क्कु वासगमाऩ श्रीशब्दनिर्देशमे मङ्गळम्। इङ्गु सगलवेद शब्दनिर्देशम् मङ्गळम्। भगवद्वेदयितृत्व मिऱे वेदशब्दयोगार्थम्। “त्रैलोक्यराज्यं सकलं सीताया नाप्नुयात् कलाम् ऎऩ्गिऱविडत्तिल् सगल शब्दम् **स्वपर्यायविश्वशब्दवाच्य–**राऩ पॆरुमाळैच् चॊल्लुगिऱदु–ऎऩ्ऱु ईट्टिले (६-२-६)यिरुक्कैयाले (सगल) ऎऩ्गिऱ शब्दमुम् मङ्गळमागलाम्।
अवदारिगै मुऱ्ऱिऱ्ऱु।
अण्णावप्पङ्गार् स्वामियिऩ् अरुम्बद विळक्कम्
(सकलेत्यादि) “त्रयी यत्र प्रतिष्ठिता”, “सर्वमष्टाक्षरान्तस्स्थम्“ ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩ रुगादिसर्ववेदङ्गळुक्कुत् तिरुमन्द्रत्तिले प्रतिष्ठितत्वम्,शब्दत्तिले शब्दान्तर-त्तुक्कु स्थिति-कूडामैयाले अर्थद्वारेण-वे आग वेण्डुगैयाले तिरुमन्द्रत्तिले सगलवेदार्थङ्गळुमिरुक्कुमॆऩ्ऱु सॊल्लिऱ्ऱायिऱ्ऱु। तत्प्रतिपाद्यार्थप्रतिपादक-माय्, ततो न्यूनपरिमाण-माऩ शब्दत्तुक्कु “तद्विशदिकार्यार्थप्रतिपादकत्वरूपतत्संग्रहत्वम्। “पचति”, “पाकं करोति” ऎऩ्गिऱविडत्तिले पाकं करोति ऎऩ्गिऱविदिऩ् ‘संग्रहत्वम् “पचति” ऎऩ्गिऱविदुक्कुक्कूडिऩाप्पोले सगलवेदङ्गळैप् पऱ्ऱत् तिरुमन्द्रत्तुक्कुक् कूडुमॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि (सगलवेद सङ्ग्रहमाऩ) ऎऩ्ऱु अरुळिच्चॆय्गिऱार् ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। (आगारत्रयमुम् ) अनन्यार्हशेषत्वम्, अनन्यशरणत्वम्, अनन्यभोग्यत्वम् आगिऱ इम्मूऩ्ऱुम्। (सर्वात्म साधारण मागैयाले) पद्धात्माक्कळुक्कुम् मुक्तात्माक्कळुक्कुम् नित्यसूरिगळुक्कुम् पॊदुवागैयाले। पॊदुवाऩबडियॆऩ्? ऎऩ्ऩिल्:-“एषोऽणुरात्मा”ऎऩ्गिऱविडत्तिल् यस्मिन् प्राण: पञ्चधा संविवेश ऎऩ्गिऱ बद्धत्वग्राहकवाक्यशेषमुम्। “भागो जीव:” ऎऩ्गिऱविडत्तिल् “स चानन्यत्याय कल्पते” ऎऩ्गिऱ मुक्तत्वाग्राहकवाक्यशेषमुम्बोले प्रणवस्थमकारत्तुक्कु बद्धद्यन्यतमपरत्वव्यवस्थापकवाक्यशेषमिल्लामैयालुम्, नमश्शब्दोक्तविरोधिनिवृत्ति ताऩ् साधारणमागैयालुम्। ‘दासभूता: स्वत: सर्वं ह्यात्मान: परमात्मन: ” ऎऩ्ऱु भगवद्दास्यं सर्वात्मसाधारणमॆऩ्ऱु कण्ठोक्तियिरुक्कैयालुम् ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु।
इङ्गु उपक्रम त्तिले तिरुमन्दिरत्तै प्रस्तावित्तदु। “तिरुमन्द्रम् कैबुगुरुम्” (वाक्यम् ९७) ” पॆरियदिरुमन्द्रत्तै” (वा ३१५) ऎऩ्ऱु मूलत्तिले असकृत् उपात्त मागैयाले तद्विवरण मे मूलाभिप्रेत मॆऩ्ऩुमत्ताले। (यत्रेति) यत्र-परमबदत्तिले पुराणा:-पुराऽपि नवा:, प्रथमजा: पूर्वसिद्धाः ऋषयः– द्रष्टारः, कालोपाधिनिर्देश मुम् विषयविशेषनिर्देश मुम् इल्लामैयाले द्रष्टृत्वत्तिले नित्यसर्वविषयकत्वं लब्धम्। तदनुगुणमाग “यत्र” ऎऩ्गिऱविडत्तिल् परमबदत्तिले। “पश्चशक्तिमये दिव्ये शुद्धसत्वे सुखावहे” इत्यादिप्रमाणसिद्धशुद्धसत्त्वात्मकत्वं विवक्षितम्। “प्रथमजा:” ‘ऎऩ्गैयाले अनादिसिद्धत्वमुम्। “पुराऽपि नवा:“ ऎऩ्गिऱ अपि शब्दत्ताले वर्तमान भविष्यत्काल सम्बनधमुम्, आग कालत्रयसम्बन्धित्वमुम्। “ऋषय:” ऎऩ्गैयाले सूरित्वमुम् लब्धम्। इत्तैयुट्कॊण्डरुळिच्चॆय्गिऱार् (नित्य सूरिगळोबादि)यित्यादि (नित्यासंकुचितेत्यादि) न विद्यते सँकुचितं सँकोचः यस्य तदसंकुचितं। नित्यं असंकुचितं–नित्यासंकुचितंः तथाविधं ज्ञानं येषां इति विग्रह: इङ्गु नित्यत्वं–ध्वंसाप्रतियोगित्वमात्रमभिमतम्। अदुक्कु नञर्थसंकोचाभावत्तिले अन्वयम्। ध्वंसाप्रतियोगि याऩ अभावन्दाऩ्। अत्यन्ताभावमुम् प्रध्वंसाभावमुम् आग, नित्यर्क्कु ज्ञानसंकोचात्यन्ताभाव माय्, मुक्तर्क्कु ज्ञानासंकोचप्रध्वंसाभाव माय्, सामान्येन ध्वंसाप्रतियोगिसंकोचाभाववज्ज्ञानवत्तवम् उभायसाधारण मॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। इत्ताल् प्रागभावाप्रतियोगित्वे सति ध्वंसाप्रतियोगित्व मे नित्यत्व मागैयाले दृष्टान्त दार्ष्टान्तिकङ्गळुक्कु साधाराणधर्म मिल्लैयॆऩ्ऩुम् चोद्यं निरस्तम्। इऩित्ताऩ् योक्यदैक्कुक् कुऱैयिल्लैये। (निरन्तरेत्यादि) अनुभवजनितानन्दत्तुक्कुमेले कैङ्कर्यजनितानन्दमिरुक्क निरतिशयत्वं अनुभवाजनितानन्दत्तुक्कुक् कूडामैयाले (अनुभवजनित) ऎऩ्ऱदु १।”अनुभवप्रयोज्य” ऎऩ्ऱदाय् “निरतिशयानन्द” ऎऩ्ऱदु अपकर्षानाश्रय माऩ परार्थकैङ्कर्यप्रयुक्तानन्द मागिऱदु ऎऩ्ऱु कण्डु कॊळ्वदु। २। अऩ्ऱिक्के, निरवतिशयत्वं कैवल्यत्तैप्पऱ्ऱवाय् अनुभवानन्द त्तैये सॊल्लुगिऱदाय्। कैङ्कर्यानन्दम् अनुभवप्रतिहठात्कारितमाय् वरुगैयाले आर्थ माय् सिद्धिक्कु मॆऩ्ऱु अदु सॊल्लिऱ्ऱिल्लैयागवुमाम्। ३।अङ्गऩुमऩ्ऱिक्के। उपासननिष्ठऩ् । साधनप्रपत्तिनिष्ठऩ् सिद्धोपायनिष्ठऩ्अदिऩ् चरमपर्वनिष्ठऩ् ऎऩ्गिऱविवर्गळुक्कु फलत्तिले स्वार्थपरार्थत्वादिभेद ङ्गळ् किडक्कच्चॆय्देयुम्**, सविभूतिकब्रह्मानुभवानन्दम्** इवर्गळ् ऎल्लार्क्कुम् अविशिष्टमागैयाले** तावन्मात्र** त्तै अरुळिच्चॆय्दार् ऎऩ्बारुमुण्डु। *(योग्यतै ) भगवद्भिन्नचेतनत्वम् *(अनादिमाययेत्यादि) उत्पत्ति शून्यैयाय्** विचित्रसृष्टिहेतुवाऩ मूलप्रकृतियाले। (सुप्त🙂 तोरोहितस्वरूप: माययाा** ऎऩ्गिऱ हेतुस्वभावत्तालुम्**। “अजमनिद्रं पश्यति”ऎऩ्ऱ वाक्यशेषत्तालुम् सुप्तपदम् – तिरोहितस्वरूप गौणम् स्वाप दशैयिले मनुष्यत्वादिस्वरूपतिरोधानमात्रम् उण्डिऱे। इत्तैप्पऱ्ऱ अरुळिच्चॆय्गिऱार्। (तिलतैलेत्यादि) *तिले तैलमिव-दारुणि वह्निरिव (दुर्विवेचा) पृथग्प्रहणानर्हा (त्रिगुणा) सत्त्वरजस्तमोयुक्ता (दुरत्यया) भगवदन्येन दुर्निवर्त्या अनादिश्च वा माया तया (तिरोहित:) प्रतिबद्धग्रहण: (स्वप्रकाश:) प्रकाशमानस्वकीयदेहातिरिक्तत्वादिधर्म: येषाम् *इति विग्रहम्** कण्डु कॊळ्वदु**। श्रुत्युक्तानादित्वफलितम् (दुर्विवेचत्वम्) त्रिगुणं तत् जगद्योनि** इत्यादियैप्पऱ्ऱ (त्रिगुणेति)। “मम माया दुरत्यया” ऎऩ्गिऱत्तैप्पऱ्ऱ (दुरत्ययेत्यादि) (तिलतैलवत्) इत्यादि श्रीसुक्ति गद्यश्रीसूक्ति च्छायैयायिरुक्किऱदु। (अनाद्यविद्येत्यादि) इङ्गु प्रवाहानादित्वमभिमतम्। (अविद्या) अनात्मन्यात्मबुद्धियुम्।अस्वे स्वबुद्धियुम्। (माऱि माऱि) पर्यायेण। (स्वातन्त्रयम्) स्वशेषत्वम् (अन्यशेषत्वम्) देवतान्तरादिशेषत्वम् (पडुगुऴिगळ्) पतनहेतुगर्तङ्गळ्। (तदनुगुणेत्यादि) *देहात्माभिमानानुगणसाध्यम् – स्त्र्यन्नपानादिकळ्; तत्साधनम् -अर्थर्जनादिकळ्; स्वातन्त्र्यानुगुणसाध्यम् – स्वर्गादिकळ्; तत्साधनम्– यागादिकळ्; अन्यशेषत्वानुगुणसाधनम् -देवतान्तरोपासनम्; तत्साध्यम् -तत्सायुज्यादि* ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। (मण्डि) अत्यन्तम् अवगाहित्तु, (यादाऩुम्) एदेऩुम् (पऱ्ऱि) अवलम्बित्तु। (नीङ्गुम् विरदत्तै) ऎम्बॆरुमाऩैक्किट्टामैक्कु हेदुवाऩ व्रदत्तै। (प्राप्तशेषित्यादि) पूर्वोक्ताकारत्रयप्रतिसंबन्धि याऩ ईश्वरगताकारत्रयम् इम्मूऩ्ऱुम्।(प्राप्तशेषित्वम्) उचितशेषित्वम्। * (परमप्राप्यत्वम्)स्वापेक्षयोत्कृष्टरहितप्राप्यत्वम्। (परमप्रापकत्वम्) स्वापेक्षयोत्कृष्टरहितप्रापकत्वम्। चरमप्राप्य प्रापकङ्गळ् इदिऩुडैय पर्वभेदमागैयाले, उक्तपारम्यमुपपन्नम्। इम्मूऩ्ऱुम् तिरुमन्द्रत्तिल् पदत्रयलब्धम्, “अल्पाच्तरम्” ऎऩ्ऱादल्**। ”अभ्यर्हितं (पूर्वं)”** ऎऩ्ऱादल् प्राप्यत्तुक्कुप् पूर्वनिर्दैशम् ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। (अत्यन्तेति) -*अन्यशेषत्वात् वैमुख्यम्। स्वातन्त्र्यात् अतिवमुख्यम्। देहात्माभिमानात् अत्यन्तवैमुख्यम्। *वैमुख्यमावदु – भगवद्विषयज्ञानरुच्याद्यभावम्। (गर्भेत्यादि) गर्भशब्दम्** गर्भस्थितियैक् काट्टुगिऱदु। आगैयाल् अवस्था शब्दत्तोडे सामानादिकरण्यमुपपन्नम्। (निरन्तरेत्यादि) इङ्गे। “अत्यम्लकदुतीक्ष्णोष्णलवणैर्मातृभोजनै: अतितापिभिरत्यर्थे वर्धमानातिवेदनः॥ क्लेशान्निष्क्रान्तिमाप्नोति जठरात् मातुरातुरः। कण्डूयनेऽपि चाशक्तः परिवर्तेऽप्यनीश्वरः॥ स्नानपानादि चाहारमवाप्नोति परेच्छया।”** इत्यादियैक् कण्डुगॊळ्वदु। (अनुभवित्तुत् तिरिगिऱ) ऎऩ्गिऱविडत्तिल् “एवं संसृतिचक्रस्थे भ्राम्यमाणे”इत्यादियैक् कण्डुगॊळ्वदु। “जायमानं हि पुरुषं यं पश्येन्मधुसूदन:।सात्विकस्सतु विज्ञेय: स वै मोक्षार्थचिन्तक:॥” ऎऩ्गिऱ वसनत्तैयुट्कॊण्डु अरुळिच्चॆय्गिऱार् (आरेऩुमित्यादि) यम् इत्यनियतनिर्देशफलितम् (आरेऩुम् इति) मोक्षरुचिक्कु स्त्रीपुरुषनियममिल्लामैयालुम् इन्द रुसिदाऩ् बाहुल्येन काण्गैयालुम्, “पुरुषम्” ऎऩ्गिऱ पदम् “पुरुषावात्ममानवौ” ऎऩ्गिऱबडिये आत्मपरम्। एकवचनम् दौर्लभ्याभिप्रायकम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार्।- (सिलर्क्कॆऩ्ऱु) “जायमानं मधुसूदन:-पश्येत्” ऎऩ्गिऱ पदङ्गळैयुट्कॊण्डरुळिच् चॆय्गिऱार्।-(जायमानकालेत्यादि) * जायमानस्य काल: जायमानकाल: जननकाल ति फलतिम्। जायमानकाले भगवत्कटाक्षविशेषः इति विग्रह:।*पश्येत् ऎऩ्गिऱदिऩ् अर्थम् (कडाक्षविशेषत्तालेयॆऩ्ऱु)। विशेषयुक्त कडाक्षत्ताले ऎऩ्ऱबडि।”दृशिर् प्रेक्षणे” ऎऩ्ऱिऱे धातु पाडम्। अङ्गु प्रशब्धार्त्तत्तै इङ्गु विशेषशब्दत्ताले सॊल्लिऱ्ऱु। ईक्षणत्तैक्कडाक्षबदत्ताले सॊल्लुगिऱदु। विशेषमावदु।-उत्तरकालफलपरम्परापर्यन्तत्वम्।* मधुसूदनशब्दरूढ्यर्थम् (भगवदिदि)। योगार्थोपलक्षितविरोधिनिवृत्तया प्रकरणानुगृहीतया फलितम् (रजस् तमस्सुक्कळ्दलै मडिन्दॆऩ्ऱु)। (तलैमडिन्दु) अभिभूतमाय्। *सत्वं शीलम् अस्य–सात्विक: सत्वेन जयतीति वा सात्विक:* “शीलम्“ ऎऩ्गिऱ सूत्रत्तालेयादल्। “तेन दीब्यति जयति” इत्यादियालेयादल् ठक् प्रत्ययम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळमायरुळिच्चॆय्गिऱार्।-(सत्वम् तलैयॆडुत्तॆऩ्ऱु)। मोक्षार्थ चिन्तक:-मोक्षरूपप्रयोजनचिन्तक: ऎऩ्ऱाय्। “चिति –स्मृत्याम्” “स्मृ–आध्याने” ऎऩ्ऱ धातुबाडत्ताले चिन्तनस्मरणाध्यानशब्दङ्गळ् पर्यायङ्गळाय्। आध्यानम् –उत्कण्ठापूर्वकस्मरण माय्। उत्कण्डैदाऩ् “सर्वेन्द्रियसुखास्वादो यत्रास्तीत्यभिमन्यते। तत्प्राप्तीच्छां ससंकल्पां उत्कणठां कवयो विदु: ॥” ऎऩ्ऱु उत्कटेच्छा रूबैयागैयाले अभिप्रीतिरूपरुचियागिऱदॆऩ्ऱु मोक्षरूपप्रयोजनरुचियुक्त: ऎऩ्ऱु लभिक्किऱदु। इत्तैयरुळिच् चॆय्गिऱार्।- (मोक्षरुसियुण्डाऩालुमॆऩ्ऱु)। (तत्वम्) भगवच्छेषत्वरूपस्वरूपम्। (हितम्)सिद्धोपाय: (पुरुषार्थ🙂 प्रतिबन्धक–निवृत्त्यादिप्रयोजनम् (उळ्ळबडियऱिगै) तदीयपर्यन्तमाय् अऱिगै। इच्चेदऩऩुक्कु नम:शब्दत्ताले *अदृष्टद्वारकमोक्षसाधन प्रवृत्त्यनर्हत्वरूपमाऩ अत्यन्तपारतन्त्र्यम् \ स्वरूपम् ऎऩ्ऱु निष्कर्पितमाऩालुम्, अधिकारविधया दृष्टरूपेण स्वरूपयाथात्म्यज्ञानादिकळ् आवश्यगमॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱियरुळिच् चॆय्गिऱार्।-(अऱिन्दे उज्जीविक्क वेण्डुगैयालेयॆऩ्ऱु)। “पशुर्मनुष्य:” इत्यादिगळिऱ् सॊल्लुगिऱ पश्वाद्युज्जीवनत्तुक्कुम् अभिमानियुडैय ज्ञानपूर्तिये हेदुवागैयाले (अऱिन्दे) ऎऩ्गिऱ अवधारणम् उपपन्नम् । (शास्त्रङ्गळिल् तलैयाऩ ) ऎऩ्गिऱविडत्तिले धर्मं जिज्ञासमानानां प्रमाणं प्रथमं श्रुतिः। द्वितीयं धर्मशास्त्रं हि तृतीयं लोकसंग्रह:॥” इत्यादियैक् कण्डुगॊळ्वदु। अनाधितवेदङ्गळिले विरुद्धार्थपरत्वसंशयादिकळ् किडक्किल्, मीमांसामुखेन सम्बादित्त अधीतशाखार्थनिर्णयमुम् अकोञ्चित्करमागैयैप् पऱ्ऱवरुळिच्चॆय्गिऱार् (सर्वशाखेत्यादि)। आदिशब्दत्ताले सर्ववेदान्तप्रत्ययन्यायम् विवक्षितम्। अन्द आनन्द्य दोषमिल्लामैयैप् पऱ्ऱवरुळिच्चॆय्गिऱार्।– ( अन्द इत्यादि³) (अन्द) अनन्तत्वेन पूर्वप्रकृतमाऩ। (स्वयोग महिम) ऎऩ्गैयाले सुखदादिगळैयुम्। (परमर्षि)पदत्ताले “ऋषिं प्रसूतं कपिलम्” ऎऩ्ऱु रुषिमात्रमाऩ कबिलादिगळैयुम् व्यावर्त्तिक्किऱदु। परदत्वत्तुक्कुम् अवरदत्वङ्गळुक्कुम् अन्योन्यम् स्वरूपस्वभाववैलक्षण्यम्(परावरदत्वविभाग:)। इत्ताल् योगज ज्ञानवाऩ्गळ् ऎऩ्ऱु फलिदम्। सारा सारविवेगमावदु– १।साात्विकराजसादि विभागज्ञान मुम् २।पुराणोपक्रमप्रश्नप्रतिवचन ङ्गळिले प्रमेयविषयपक्षपातित्वापक्षपातित्वविभागझान मुम् ३।सर्गाचारादितत्परत्वातत्परत्वविभागज्ञान मुम् ऎऩ्ऱु कण्डु कॊळ्वदु। (तात्पर्याम्शम्) सात्विकभागाभिप्रेतमाऩ साराम्शम्। इत्ताल् वेदवत् आनन्द्यमागिऱ कुऱ्ऱमिल्लाविडिलुम्, असार मिश्रत्वमागिऱ कुऱ्ऱम् उण्डॆऩ्ऱु तात्पर्यम्। (अवै) स्म्रुत्यादिगळ्। उज्जीवनं–परमपुरुषार्थप्रापणम् (संसारिसेदन) इत्यादियाले आसुरव्यामोहनार्थबुद्धागमव्यावृत्तियुम्, (सर्वेश्वरऩ् ताऩे) ऎऩ्ऱत्ताले योगजज्ञानसम्भावितवक्तृदोषविरहमुम्, (सगल वेदसारमाऩ) ऎऩ्ऱत्ताले असारबहुलस्मृत्यादिव्यावृत्तियुम्, (त्रयम्) ऎऩ्ऱु आनन्त्यदोषाभावमुम् सॊल्लिऱ्ऱु। (अदिसङ्ग्रहदया) अत्यल्ब परिमाणदया (अदिगूढार्त्तङ्गळागैयालुम्) दुर्ज्ञेयार्थङ्गळागैयालुम्। इत्ताल्- * वेदवत् आनन्द्य दोषमुम्। स्म्रुद्यादिवत् असारबहूळत्वरूब दोषमुम् रहस्यत्रयत्तुक्किऩ्ऱियेयिरुन्दालुम्, गूढार्त्तत्वमागिऱ दोषमुण्डॆऩ्ऱु सॊल्लिऱ्ऱु।\ (भगवदित्यादि) कटाक्षवीशेषकतृत्वत्तुक्कु अबेक्षिदमाऩ निर्दोषकल्याणगुणाकरत्वम्,”भगवच्छब्दवाच्यानि विना हेयैर्गुणादिभि:” इत्यादिगळाले निरुक्तभगवच्छब्दत्ताले सॊल्लुगिऱदु। – *अगस्मात् भवम्आगस्मिगम्। निर्हेदुगमॆऩ्ऱु फलिदम्*। इदु “वॆऱिदे यरुळ् सॆय्वर्” इत्यादियिल् व्यक्तम्। (मयर्वऱ मदि नलम्) अज्ञानशून्यपरमभक्त्यात्मकज्ञान त्तै: ( अरुळप्पॆऱ्ऱु) प्रसादिक्क। लभित्तु। इत्ताल् पूर्वोक्तयोगजज्ञानत्तिऱ्काट्टिल् अत्यन्तविलक्षणमाऩ दिव्यज्ञानवैभवम् सॊल्लिऱ्ऱु। *”ज्ञाने द्विविधम् आर्षं दिव्यं च। तत्रार्षे–योगजं पराशरादीनाम्। दिव्यं निर्हेतुकभगवत्प्रसादजं परांकुशादीनाम्“ ऎऩ्ऱुसॊल्लिऱ्ऱिऱे।
(सगल)पदम्, वेदङ्गळिलुम्, शासत्रशब्दोक्त स्म्रुत्यादिगळिलुम्। तात्पर्यशब्दोक्त रहस्यङ्गळिलुम् अन्वयिक्कक्कडवदु। इत्ताल् पूर्वोक्त प्रमाणत्रयत्तिल् पारगत्वम् सॊल्लुगिऱदु। (करदलामलगमाग) “पाणावामलकं यथा“ऎऩ्गिऱबडिये कैयिलङ्गु नॆल्लिक्कऩिबोले। (पराङ्गुश परगालादिगळाऩ) ऎऩ्गिऱ आदिशब्दम् मुदलाऴ्वार् (कळिल् मुदलाऩवर्?)कळैच् चॊल्लुगिऱदु। – (द्राविड वेदङ्गळ्) नम्माऴ्वाररुळिच्चॆय्द नालुप्रबन्धङ्गळ्। (तदङ्गङ्गळ्) तिरुमङ्गैयाऴ्वाररुळिच्चॆय्द आऱु प्रबन्धङ्गळ्। (उबाङ्गङ्गळ्) मऱ्ऱैयाऴ्वार्गळरुळिच् चॆय्द पदिऩालु प्रबन्धङ्गळ्*। अवऱ्ऱुक्कु वेदत्वम्। मार्क्कण्डेय पुराणत्तिले “संस्कृतश्रुतयो यद्वत् द्रामिडश्रुतयस्तथा। नित्यास्तद्वत् प्रणीयन्ते मुनिभिश्च कलौ कलौ” इत्यादियाले विस्तरेण सॊल्लप्पट्टदु। *दिव्यज्ञानमूलकप्रबन्धकळ्-दिव्यप्रबन्धङ्गळ्*। इङ्गे दिव्यप्रबन्धङ्गळुक्कु नालायिरमॆऩ्गिऱ सङ्ख्येयदैयाले, वेदगदानन्द्य व्याव्रुत्तियुम्, अत एव अक्षराधिकग्रन्थद्वयपरिमिततया, अदि सङ्ग्रहमाऩ रहस्यत्रय व्याव्रुत्तियुम् (भगवदाकस्मिक) इत्यादियाले दिव्यज्ञानमूलकत्वात् योगजज्ञानमूलकस्मृत्यादिव्यावृत्तियुम् सॊल्लिऱ्ऱु। (अळविलिगळाल्) अल्बज्ञराल्, अल्बज्ञदैयावदु। -१।”अरियै अयऩै अरऩै” ऎऩ्गिऱ सामानाधिकरण्यम् शरीरात्मभावनिबन्धनम् ऎऩ्ऱुम्, २।”अञ्जिऱैय मडनारै’यिल् सॊल्लुगिऱ कामम्-वेदान्द विहिद भक्ति ऎऩ्ऱुम् अऱिगैक्कीडाऩ ज्ञानमिल्लामै। मऱ्ऱुम् इप्रगारत्तिले कण्डुगॊळ्वदु। (आऴ्वारुडैय) इत्यादि– निर्हेतुककटाक्षलब्ध मायुम्, अत एव दिव्य मुमाऩ ज्ञानत्तैयुडैयवराऩ वॆऩ्ऱबडि। इव् विशेषणम् नाथमुनिगळिले यन्वयिक्किऱदु। ‘भगवन्निर्हेतुककटाक्षलब्धदिव्यज्ञानापेक्षया, खातन्त्र्यं कलसाद भागवताग्रेसर राऩ आऴ्वारुडैय निर्हेतुककटाक्षलब्धदिव्यज्ञानम् अतिविलक्षणम् ऎऩ्ऱबडि॥ “तत: कालेन महता विनष्टां भुवि तत्कृतिं ।नाथनामा मुनिवर: ज्ञानवानादवप्स्यति॥” ऎऩ्ऱु पुराणत्तिलुम्। “ऎङ्गळासार्यराऩ मधुरगविगळ् अडियेऩुक्कु ‘कण्णिनुण्सिऱुत्ताम्बु’ ऎऩ्गिऱ प्रबन्धत्तै प्रसादित्तरुळि, इप्रबन्धत्तै आऴ्वार् तिरुमुऩ्बे। एगासनत्तिले एगाग्रसित्तराय्। आऴ्वारै ध्यानित्तुक्कॊण्डु नियमत्तुडऩे पऩ्ऩीरायिरमुरु अनुसन्धिक्क। आऴ्वार् प्रसन्दरावरॆऩ्ऱरुळिच्चॆय्दार्।” ऎऩ्ऱु पराङ्गुशनम्बि अरुळिच्चॆय्ददागवुम्, नाथमुनिगळ् अप्पडियनुसन्धित्तदागवुम्, अत्ताल् आऴ्वार् प्रसङ्गराय्, ”एऩ् काणुम् नम्मैक् कुऱित्तु बहुश: उबासनम् पण्णा निऩ्ऱीर्?” ऎऩ्ऱु केट्टरुळिऩ तागवुम् पिऩ्बऴगराम् पॆरुमाळ् क्रन्दत्तिलुमिरुक्क, आऴ्वारुडैय निर्हेतुककटाक्षलब्धदिव्यज्ञान राऩमै ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्:- आऴ्वार् नाथमुनिगळैक्केट्टरुळिऩ तुक्कुत् ताम् विण्णप्पम् सॆय्युमळविल् “तिरुवाय्मॊऴि मुदलाऩ दिव्यप्रबन्धङ्गळै अडियेऩुक्कु इरङ्गियरुळवेणुम्” ऎऩ्ऱु इव्वळवे नाथमुनिगळ् अबेक्षित्तिरुक्क। – दिव्यप्रबन्धमात्रत्तै दर्शिबित्तु विडामल्, अनबेषिदमाऩ दिव्यज्ञानचक्षु: प्रदान-मुम्, रहस्यत्रयार्थप्रदर्शन-मुम्, अखिलदर्शनतात्पर्यप्रदर्शन-मुम्,अष्टाङ्गयोगरहस्यप्रदर्शन-मुम् आऴ्वार् सॆय्दरुळिऩविदु निर्हेदुग कडाक्षत्तालेयिऱे। – इऩ्ऩमुम्। ”यस्वापकाले करुणाकरस्सन् भविष्यदाचार्यवरखरूपम्। संदर्शयामास महानुभावः तं कारिसूनुं शरणं प्रपद्ये॥” ऎऩ्ऱु। “स्वप्नत्तिले नाथमुनिगळुक्कु भविष्यदाचार्यवरस्वरूप-त्तै निर्हेतुककाराण-त्ताले आऴ्वार् काट्टिक्कॊडुत्तरुळिऩार् ” ऎऩ्ऱु सरमोबाय निर्णयत्तिले सुस्पष्टमिऱे। प्रधानाम्शम् निर्हेदुग कडाक्षलब्धमाऩाल्। अन्यत् सर्वम् तत्प्राय मागलामिऱे। आगैयाल्, नाथमुनिगळुक्कु आऴ्वारुडैय निर्हेतुककटाक्षलब्धदिव्यज्ञानत्व-म् उपपन्न-म् ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु।
(सत्सम्ब्रदाय ) इत्यादि। ‘प्राथमिकं दायं-प्रदाय:’ उबदेशमॆऩ्ऱबडि; ‘समीचीन: प्रदाय: संप्रदाय:’ उबदेशत्तुक्कु समीसीनत्वमावदु- उबदेश समयत्तिल् उबदेष्टाक्कळ् यथाप्रदिबत्तियुक्तराय् उबदेशिक्कै। सतां ब्रह्मविदग्रेसराणां संप्रदायः सत्संप्रदायः, तस्मिन् सिद्धाः इति विग्रह: तस्मिन् सिद्ध- रागैयावदु तदधीनज्ञानव्यवसायप्रेमसमाचारपूर्ण-रागै। (सगल शास्त्र निबुणराय्) ऎऩ्गिऱवित्ताल्, उपदेशप्रावीण्य-मुम्, प्रबन्धीकरणप्रावीण्य-मुम् विवक्षित-म्। (परम) इत्यादि– “स्वार्थनिरपेक्षा परदु:खासहिष्णुता दया” ऎऩ्ऱु श्रीबाष्यत्तिले दयास्वरूपं निरुक्तमिऱे। अदिल् स्वार्थनिरपेक्षा ऎऩ्गिऱवित्ताल् उबदेशत्तिलुम्। प्रबन्धीकरणत्तिलुम् ख्यातिलाभपूजानैरपेक्ष्यम् सिद्धम्। अदिल् पारम्यम्-आनुषङ्गिगमाग वरुमवऱ्ऱिलुम् कण्वैयामै; परदुक्खासहिष्णुदैयिल् पारम्यम्।- “सेवध्वमेतदमृतं प्रणिपत्य याचे ” ऎऩ्ऱु पाल्गुडिक्कक् काल् पिडिक्कै। इङ्गे। “सिद्धं सत्संप्रदाये” इत्यादिश्लोगार्त्तत्थिल् प्रधानाम्शम् सॊल्लप्पट्टदु। अङ्गु उपदेशमात्रविवक्षया, दयालु ऎऩ्ऱवळविले निऩ्ऱदु। इङ्गु प्रबन्धीकरणरूपाधिकांशहेतुतया (परमदया ळुक्कळाऩ) ऎऩ्ऱु अरुळिच्चॆय्ददु ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु।
(पूर्वासार्यर्गळ्) उय्यक्कॊण्डार्, मणक्काल् नम्बि मुदलाग वडक्कुत् तिरुवीदिप्पिळ्ळैयळवाग नडुवुळ्ळवर्गळ्। (वेदादिगळिल्) ऎऩ्गिऱ आदिशप्तत्ताल् उपबृंहणरहस्यत्रय दिव्यप्रबन्ध-ङ्गळ् संगृहीत-ङ्गळ्। ( प्रबन्धी-करित्तुम्। उबदेशिलित्तुम् पोन्दमै) यथायथ-म् विकल्पेनवुम् -समुञ्चयेन-वुम् योजित्तुक्कॊळ्वदु। (सहिक्कमाट्टाद परमक्रुबैयाले) सहिक्कमाट्टामैयागिऱ परमक्रुबैयाले। (पल प्रबन्धङ्गळ्)- याद्रुच्छिकप्पडि मुदलाऩ अनेग प्रबन्दङ्गळै। (अवर्गळ् ताङ्गळ् ) आसार्यर्गळ्। (रहस्यमाग उबदेशित्तुप् पोन्दवैयाय्) प्रबन्धीकरियामल् उबदेशित्तु मात्रम् पोन्दवैयाय्। (अरुमै) सूक्ष्मत्व-मुम् दुरापत्व-मुम्। (पॆरुमै) महत्व-मुम्,गौरव-मुम्। ” सुसूक्ष्मत्वात् दुरापत्वात् महत्त्वात् गौरवादपि। मयाऽयं परमो धर्मः प्रोक्तः सिद्धयै पुनःपुन:॥ ” ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩाऩिऱे भरद्वाजभगवान् । (इदुक्कु मुऩ्बु) श्रीवसबू४षणमरुळिच् चॆय्वदऱ्कु मुऩ्ऩे। (पिऩ्बुळ्ळारुम्) ऎऩ्ऱ समुच्चयत्ताले, उपदेशक्षम-राऩ समकालवर्ति-कळै समुच्चयिक्किऱदु। (क्रुबादिशयत्तुक्कुमेले) कृपातिशय-मागिऱ हेतु-विरुक्कच्चॆय्दे। (पॆरुमाळुम्) पॆरिय पॆरुमाळुम्, इन्द उम्मैयै। (तिरुवुळ्ळमायरुळुगै यालुम्) ऎऩ्ऱु कूट्टुवदु। (इप्रबन्धमुखेन)अस्मद्वयाचिख्यासितवचनभूषणप्रबन्धद्वारेण (वॆळियिट्टरुळुगिऱार्) कृपया प्रगाशिप्पिक्किऱार्।
इङ्गे (अरुमै पॆरुमै)(३०) ऎऩ्गिऱवित्ताल् “प्रमेयवैलक्षण्य-मुम्।’ (सत्सम्ब्रदाय) इत्यादि३यै अदिदे३शरिक्किऱ (अप्पडिये)(२८) ऎऩ्गिऱवित्तालुम् (लोगासार्यर्)(२९) ऎऩ्गिऱ तिरुनामत्तालुम् वक्तृवैलक्षण्य-मुम्। (पलप्रब३न्द४ङ्गळरुळिच्चॆय्द )(२९) इत्यादियाल्। अनेकप्रबन्धोपरि प्रवृत्त-मागैयाले सिद्ध-त्त तदसाधितार्थसाधकत्वरूप- माऩ प्रबन्धवैलक्षण्य-मुम् भगवन्नियोगेन-अवदरित्तमैयाल् व्यञ्जित-माऩ भगवदत्यन्ताभिमतत्वरूपमाऩ अनितरसाधारणवैलक्षणय-मुम् (वचनभूषणं) ऎऩ्गिऱ समाख्यैयाले लब्धमाऩ – सत्संप्रदायैकमूलकत्व-मागिऱ वैलक्षण्य-मुम् अरुळिच्चॆय्दाराय्त्तु।
भगवन्नियोगत्तै विवरिक्किऱार्। – (मुऩ्बे) इत्यादिना (प्रसिद्ध मिऱे)(३६) इत्यन्तेन। मणऱ्पाक्कम्-क्रामविशेषम्। “तिरुच्चाऩूर् नम्बियार् ” ऎऩ्ऱु आय्प्पडियिले यिरुक्किऱदु। वस्तुनि विकल्प-म् कूडामैयाले। ‘ अन्दनम्बियार्क्कुत् तिरुच्चाऩूर् अभिजमाय्, मणऱ्पाक्कम् निवासमाय् विरोधमिल्लैयॆऩ्ऱु कॊळ्ळवेण्डियदु। आगैयिऱे (मणऱ्पाक्कत्तिलेयिरुप्पारॊरु नम्बियार्) ऎऩ्ऱु इङ्गुम्, (तिरुच्चाऩूर् नम्बियार्) ऎऩ्ऱु अङ्गुम् निर्धेशभेदम् किडक्किऱदु। “यत्र पूर्वै: उषितं सोऽभिजन:”, “यत्र स्वयं निवसति स निवास:” ऎऩ्ऱिऱे शाब्दिगराले अभिजन निवास-ङ्गळुक्कु भेद-म् सॊल्लप्पट्टदु। (तञ्जमायिरुप्पऩ) रक्षगमायिरुप्पऩ। (इरण्डाऱ्ऱुक्कुम् नडुवे) उभयकावेरीमध्य-माऩ कोयिलिले। (एगान्दमाऩ) तमक्के वासनियदमाऩ, “शून्यागारे देवगृहे” ऎऩ्ऱिऱे योगत्तुक्कु स्थानम् सॊल्लिऱ्ऱु। अप्पडिये रहस्यानुर्थानुसन्धानस्थान-मिरुन्दबडि। (पिळ्ळै ) पिळ्ळैलोगासार्यर्, (याद्रुच्छिकमाग ) नम्बियार् अङ्गु वर्त्तिक्किऱारॆऩ्ऱ अनुसन्धियामल्। (अवर्) मणऱ्पाक्कत्तु नम्बियार्। (पोर) मिगवुम्। (विद्ध्राय्) ईडुबट्टु। (अवर्क्कु) नम्बियार्क्कु। (अप्पडिच् चॆय्वोम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि)(३६) इत्येतदनन्तरं ”पिळ्ळै ” ऎऩ्ऱु इव्वळवुम् अनुषङ्गित्तुक्कॊळ्ळवुम्।
समाख्यैयै विवरिक्किऱार् (रत्नप्रसुरमाऩ) ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि (तिरुनाममाय्त्तु) (३८) ऎऩ्ऩुमळवाग। रत्नं च तत् भूषणं च रत्नभूषणम् ऎऩ्ऱु कर्मधारयऩै आश्रयिक्कुमळविल्। “कनककन्दलेनैव रत्नमुन्मील्यते ” ऎऩ्गिऱबडिये पॊऩ् सेराद रत्नम् ऒळियुडैत्तल्लामैयाले। अदु भूषणमाग माट्टादु ऎऩ्ऱु कर्मधारयऩै विट्टु। “रत्नै**:**प्रचुरं रत्नप्रचुरं; रत्नप्रचुरं च तत् भूषणं च रत्नप्रचुरभूषणम् ” ऎऩ्ऱाय् “शाकप्रिय: पार्थिव: शाकपार्थिव: “ ऎऩ्ऩुमाप्पोले उत्तरपदलोप-त्ताले प्रचुरपद-म् लुप्त-माय् रत्नभूषणम् ऎऩ्गिऱदु। अदिल् प्राचुर्य-त्तुक्कु,स्वाश्रयं प्रति विशेष्यतया भानस्थल-त्तिल् स्वाश्रय समानाधिकरण-तद्विजातीयनिष्ठाल्पत्व-प्रतियोगित्व-म्, प्राचुर्य-त्तिले तोऱ्ऱुम् – ऎऩ्ऩुम् नियमत्ताले। इङ्गुम् “प्राचुर्याश्रय रत्नसमानाधिकरण-तद्विजातीयनिष्ठाल्पत्व-प्रतियोगित्वम् प्राचुर्य-त्तिले तोऱ्ऱक्कडवदु। – रत्नप्रचुरभूषण-त्तिल् रत्नविजातीय-न्दाऩ् पॊऩ्ऩेयागैयुसिदमॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार्।- (रत्नप्रसुरमाऩ भूषणत्तुक्कु रत्नभूषणमॆऩ्ऱु पेरामाप्पोले) ऎऩ्ऱु “वचनै: प्रचुरं वचनप्रचुरम् वचनप्रचुरं च तत् भूषणं च वचनप्रचुरभूषणम् ऎऩ्ऱाय्। पूर्ववत् प्रचुरपदलोप-म् वन्दु, वचनभूषणम् ऎऩ्ऱाय्। पूर्वोक्तरीत्या प्राचुर्याश्रयवचनसमानाधिकरणतद्विजातीयनिष्ठाल्पत्वप्रतियोगित्व-म् प्राचुर्य-त्तिले तोऱ्ऱक्कडवदाय्। शब्द-त्तुक्कु विजातीय-मावदु अर्थमाय्। अर्थमल्बमाय् शप्दम् प्रसुरमॆऩ्ऱु सिद्धित्तदाग प्रसङ्गिक्कुमागैयाल्, ”वचनभूषणम्” ऎऩ्गिऱ तिरुनामत्तिल् वचनशब्द-म् पूर्वाचार्यवचनपर-माय् तत्प्राचुर्य-म् तदपेक्षया विशेष्य-माय्त् तोऱ्ऱुमळविल्,
पूर्वाचार्यवचनसमानाधिकरणतद्विजातीयनिष्ठाल्पत्वप्रतियोगिक-माय्त् तोऱ्ऱक्कडवदु। । अदिल् पूर्वाचार्यवचनविजातीय-मावदु स्ववचन-म्। स्ववचन-म् स्वल्प-माय्। पूर्वाचार्यवचन-म् प्रचुर-मायिरुक्कै। स्वकपोलकल्पितत्वशंकाव्युदसनद्वारा प्रामाण्य-त्तुक्कु अत्यन्तावश्यक-म् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि यरुळुगिऱार्। – (पूर्वासार्यर्गळुडैय वसन प्रसुरमाय्) ऎऩ्ऱु। आगैयाल्, “साङ्गाखिलद्रमिडसंस्कृतरूपवेदसारार्थसंग्रहमहारसवाक्यजातम् ” ऎऩ् ऱत्तोडु इन्दत् तिरुनामत्तुक्कु विरोधमिल्लैयॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। “गुरुभ्योऽर्थ: श्रुत: शब्दै: तत्प्रयुक्तैश्च योजित:” ऎऩ्गिऱबडिये। उबदेशसमयङ् गळिले पूर्वासार्यर्गळाले पारम्पर्येण प्रयुक्तङ्गळाऩ वसनङ्गळुडैय प्राचुर्य-म् विवक्षित-म्। आगैयाल् (अवर्गळ् ताङ्गळ् कॆळरवादिशयत्ताले रहस्यमाग उबदेशित्तुप्पोन्दवैयाय्)(३०) इत्यादियोडे इदुक्कु विरोधमिल्लैयॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। “भूषण” शब्दम् गौण्या वृत्तया, धारयिता-क्कळुक्कु औज्जवल्यहेतुपर-म् ; इङ्गु धारणम्-अनुसंधान-म् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱियरुळिच् चॆय्गिऱार्।– (अनुसन्धाताक्कळुक्कु औज्ज्वल्यगरमायिरुक्कैयाले) इत्यादि।
इङ्गु पूर्वोक्तमाऩ सेदनऩुडैय आगार त्रयादि३कम् साक्षाद्विक्षय:। तिरुमन्द्र पदत्रयादिकं अवान्तरविषय: चेतनोज्जीवनं साक्षात्प्रयोजनम्। आकारत्रयज्ञानादिकं अवान्तरप्रयोजनम्। इवऱ्ऱुक्कुम् इदुक्कुम् प्रतिपाद्यप्रतिपादकभावम् सम्बन्धम्। उज्जीवनादिकामऩ् अधिकारि ऎऩ्ऱु अनुबन्ध-चतुष्टयमनुसंन्धेयम्
व्याचिख्यासित माऩ शारीरग सदुरध्यायियिऩुडैय षोडश पाद्यर्थङ्गळै “सुखग्रहणाय संग्रहेणोपन्यस्ते ” ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि उबन्यसित्त वेदान्द दीब प्रक्रियै याले। इङ्गुम् व्यासिख्यासिदमाऩ वसनभूषणत्तिऩुडैय षट्प्रकरणी-नवप्रकरण्यर्थ-ङ्गळै सुखग्रहणार्थ-माग संग्रहेण उबन्यसित्तरुळुगिऱार्। (इप्रबन्दत्तिल्) ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि (सरमप्राप्य प्राबगप्रगरणम्) ऎऩ्ऩुमळवाग।
(वक्ष्यमाणार्थ-ङ्गळ्) पुरुषकारोपायवैभवप्रभृति-चरमपर्वनिष्ठापर्यन्तमाऩ अभिधेय-ङ्गळ्। (प्रमाणनिर्देशम्) प्रमिदिजनगवेदगीर्त्तनम्। (प्रबन्धोपोद्घातम्) प्रबन्धारम्भसिद्ध्यर्थ-म् वस्तुनिरूपणम्। “चिन्तां प्रकृतसिद्ध्यर्थो उपोद्धातं विदुर्बुधा:” ऎऩ्ऩक्कडवदिऱे। “प्रमेयशरीरं साधीय:, यदि प्रमाणमुपलभामहे” ऎऩ्गिऱ पडिये मानाधीनैयायिऱे मेय सिद्धियिरुप्पदु। प्रबन्धोपोद्धात-माऩ (वेदार्थम्)(सु१) इत्यादि संदर्भ-त्तुक्कु प्रथमप्रकरणसंगति-ताऩ् अर्थात् विऴुन्ददित्तऩैयऩ्ऱि प्रथमप्रकरणासाधारणत्वेन प्रथमप्रकरणान्थर्भाव-मऩ्ऱु। “तस्या: शास्त्रारम्भार्थत्वेन शास्त्रोपोद्धातरूपत्वात् अर्थत: प्रथमपादान्थर्गतत्व न तु प्रथमपादस्य, प्रथमाध्यायस्य वा असाधारणत्वासंगति:” ऎऩ्ऱिऱे श्रुदप्रगाशिगै। अन्द न्यायम् इङ्गुम् ऒक्कुमे। आगैयिऱे। उबाय प्रगरणम्, उबायान्दर दोषप्रगरणम्। उबायनिष्ठ वैभव प्रगरणम्। प्रबन्नदिनसर्या प्रगरणम्। सदासार्यलक्षण प्रगरणम्। सच्छिष्यलक्षण प्रगरणम्। निर्हेदुग विषयीगार प्रगरणम्। सरमप्राप्य प्राबग प्रगरणम् ऎऩ्ऱु तत्तत् प्रधानप्रदिबाद्यत्तैयिट्टु निरूबित्तु तत्तत् प्रगरणङ्गळै व्यबदेशित्ताप्पोले उबोद्धातप्रगरणम् ऎऩ्ऱादल्। पुरुषगारउबायवैभव प्रगरणमॆऩ्ऱादल् प्रदिबाद्यत्तैयिट्टु निरूबित्तु व्यबदेशियादे प्रथमप्रगरणमॆऩ्ऱु व्यबदेशित्तदु।
(सापराधेत्यादि)-“लक्ष्मीं पुरुषकारेण वृतवन्तो वरानन। मत्क्षमां प्राप्य” इत्यादियै उट्कॊण्डरुळिच् चॆय्गिऱार्।– (सर्वाबराधङ्गळैयुम् सर्वेश्वरऩै सहिप्पित्तु) ऎऩ्ऱु।”क्षमूष् सहने ” ऎऩ्ऱिऱे धातु। “शिक्षणक्षमेषु अपराधसहत्वं क्षमा” ऎऩ्ऱु क्षमास्वरूप-म् सॊल्लप्पट्टदु। सहिप्पिक्कैयावदु -अपराधानुगुणदणडाभावविषयक-भगवदीयसंकल्प-प्रयोजकत्व- म्। “प्रापकं लब्ध्वा” ऎऩ्गिऱत्तै अरुळिच्चॆय्गिऱार् (रक्षिप्पिक्कैये) ऎऩ्ऱु। ”पुरुषकारेण वृतवन्त:” ऎऩ्ऱु सॊल्लि वैत्तु “मत्क्षमां प्राप्य” “मां प्रापकं लब्ध्वा ” ऎऩ्गैयाले। – क्षमोद्भावनं, तद्द्वारा भगवत्कर्तृकरक्षण-प्रयोजकत्वं-पुरुषकारत्वम् ऎऩ्ऱु लभिक्किऱदु ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार्।– (स्रूबमाऩ) ऎऩ्ऱु। क्षमोद्भावनं कृपावात्सल्याद्युद्भावनत्तुक्कुम् उबलक्षणम्। “कारुण्यरूपया” ऎऩ्ऩक्कडवदिऱे। श्रीमत्पदानन्तमिऱे नारायणपदं । इप्पडि कृपोद्भावन-म् सॊल्लुगिऱ विडम् क्षमोद्भावान-त्तुक्कुम् उबलक्षणम् ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। (सम्श्लेष विश्लेषङ्गळिरण्डिलुम्)(सू९) ऎऩ्गिऱविडत्तिल् पुरुषकारात्वं घटकत्वं ऎऩ्ऱु व्याख्यास्यमानमायिरुन्ददेयागिलुम्, इङ्गु उबाय वैभवत्तोडे समभिव्याह्रुदमागैयाले निरुक्तविधमेव पुरुषकारत्वं प्रकृतोचित मॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम् ऎऩ्ऱु कण्डु कॊळ्वदु। “पुरुषं करोतीति-पुरुषकारः कर्मण्यण। शब्दस्वभावात् पुल्लिङ्गत्वम्। “पुरुषकारेण वृतवन्त: इत्यादौ पुरुषकार शब्द: भावप्रधाननिर्देष:(१) पूर्णत्वात् पुरुष: इति निरुक्त्या क्षमादिपूर्णं करोतीत्यर्थ:(२), पृृ-पालनपूरणयो: ” ऎऩ्गैयाले पुरुषशब्दम् पालकवाचि युमागिऱदु। अप्पोदु पुरुषं करोति -रक्षकं करोति इति-अर्त्तम् वरक्कडवदु। (३) “यदिवा बहुदानाद्वै पुरुष:” ऎऩ्गैयाले पुरुषं करोति-बहुप्रदं करोति ऎऩ्ऱुम् अर्थमागक्कडवदु। भगवदाश्रयणोन्मुख विषयत्तिल् पुरुषगारमामदुक्कुमेले तत्विमुखरैयुङ्गूड उबदेशादियाले तदुन्मुखराक्कुगै अदिशयावहमागैयालुम्। विमुखरैयुमुट्पड उबदेशादियाले आश्रयणोन्मुखराक्कुम्बडि कण्डाल्, अभिमुख विषयत्तिल् पुरुषगारमामिडम् किम्पुनन्यार्यसिद्धमिऱे यॆऩ्ऱु आश्रयणोन्मुखऩुक्कु तत्प्रवृत्त्यविलम्बहेतु वागैयालुम्, विमुखानामपि भगवदाश्रयण-श्रावयितृत्वम् वक्षमाणरीत्या श्रीशब्दार्थमागक्कडवदु। पुरुषकारवरण-करणमन्त्रभुत-द्वयगत-श्रीशब्दप्रकाश्यत्वम् पुरुषगारत्तुक्कु आवश्यगमागैयाले, तादृशश्रीशब्दप्रकाश्यमाऩ भगवदाश्रयण-श्रावयितृत्वमुम् पुरुषगारभावत्तिल् अनुप्रविष्टमाग वेणुम्। आगैयाल् (४) पुरुष शब्दम् सेदनवासियुमागक्कडवदु। “पुर:कुष:” “पुर अग्रगमने” “पुरुष:” ऎऩ्गिऱ व्यागरण प्रक्रियैयाले। पुरुष शप्तम् अग्रगन्दावैच् चॊल्लुगिऱदाय्। “पुरुषं करोति-अग्रगामिनं करोति ” ऎऩ्ऱु भगवदाश्रयणविमुख-ऩाऩविवऩै भगवदाश्रयणत्तिल् मुऩ्ऩडियिडुविक्कैयुम् पुरुषगारशब्दार्थमागिऱदु। मुऩ्ऩडियिडुविक्कैयावदु- मुऩ्ऩडियिडुगैक्कु हेदुवाऩ उबदेशादियैप् पण्णुगै। “यूपं रक्षति”, “यूपं प्रोक्षति” इत्यादि कळैक्कॊण्डु, तक्षणादि विशिष्टदारु-विले यूबशब्दत्तुक्कु रूढिशक्ति ग्रहिक्कप्पडुगिऱाप्पोले, “मत्क्षमां प्राप्य” “कारुण्यरूपया” ”उपायैर्विस्मार्य” इत्यादिगळाले क्षमाद्यद्भावकत्वविशिष्टस्वरूप-त्तिले पुरुषगार शब्दत्तुक्कु समुदायशक्ति ग्रहिक्कप्पडुगिऱदॆऩ्गैयैप्पऱ्ऱ। “मत्क्षमां प्राप्य” इत्यादिगळ् योगार्थतात्पर्यलिङ्गङ्गळाय्, पुरुषगार शब्दम् पूर्वोक्तरीत्या यौगिक-मॆऩ्ऩुमदु प्रोक्षणीन्याय-त्ताले उसिदम्। करणं-कार:, पुरुषस्य कार:, पुरुषकार: ऎऩ्ऱु पुरुषगारशब्दम् – भावे घञन्तम्। राजकुलशब्दवत् आश्रयत्तिले लाक्षणिक-म् ऎऩ्ऩुमदिलुम्। पूर्वोक्तरीत्या कर्मणि अणन्तत्व-मे युक्तम्। अगार मगार नारायण श्रीप्दादिगळैप्पोले अनेकमुखेन स्वार्थप्रतिपादक-माऩ पुरुषगारशब्दमुम् यथायोग्यं एकैकार्थपर-माय्। मुमायिरुक् कुम्। आगैयाल् पुरुषगारशब्दत्तुक्कु, अव्वोविडङ्गळिले अव्वोवर्थबरदया व्याख्यानमुम् युक्तम्।
इन्दप् पुरुषगारबदयोगार्थ पूर्त्तिदाऩ् निरु पाधिकमायिरुप्पदु पॆरियबिराट्टियार् पक्कलिलेयागैयाले, इङ्गे इदु मुख्यव्रुत्त्या वर्त्तिक्कुम्। अन्यत्र तत्गुणलेशयोगादौपचारिक-म्। इव्वर्थम् मेले। ”एतत्सापेक्षसंबन्धात्” इत्यादियाले व्यक्तम्। इवऱ्ऱैयॆल्लाम् तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱियाय्त्तु। पुरुषीगरिक्कुम् प्रगारम्। पुरुषीगरित्कमै, पुरुषीगरिक्कैयॆऩ्ऱु पुरुषगार शब्दगदयौगिगत्व व्यञ्जग निर्देशङ्गळ् पलवुम् पण्णियरुळिऱ्ऱु ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। (अन्दप् पुरुषगारमुम् मिगै इत्यादि) इरण्डै ऒक्क निर्देशिक्कुमिडत्तिल् पूर्वनिर्दिष्ट-त्तुक्कु प्राधान्य-मुम्। अनन्तरनिर्दिष्ट-त्तुक्कुत् तदपेक्षया किञ्चिदप्राधान्य-मुमुण्डॆऩ्ऱु कॊळ्ळुगिऱविडमुमुण्डु। अङ्ङऩऩ्ऱिक्के, ‘पूर्वत्र अपरितोषो वा ‘ ऎऩ्गिऱ न्यायत्ताले अप्रधान-त्तुक्कुप् पूर्वनिर्देशमुम्। प्रधानत्तुक्कु अनन्तरनिर्देश-मुमॆऩ्ऱु कॊळ्ळुगिऱविडमुमुण्डु। मूलत्तिले। (पुरुषगार वैभवमुम् उबायवैभवमुम्) (सू६) ऎऩ्ऱु उबायत्तुक्कु अनन्तरनिर्देश-त्ताले, पुरुषगारत्तैप् पऱ्ऱ, अदुक्कु उत्कर्षम् सॊल्लवेणुम्। ‘उत्कर्षन्दाऩ् “पुरुषकारसंबन्धोऽप्यधिक:’ ऎऩ्ऩुम्बडियाऩ गुणप्राशस्त्यमुम्। पुरुषगारन्दाऩे दोषोद्भावनम् पण्णिऩालुम् कैविडाद तिण्णिमैयुम् आगक्कडवदु। अदिलिव्विडत्तिले गुणप्राशस्त्यरूपोत्कर्षत्तैयरुळिच्चॆय्दु। स्वावसर-त्तिले तिण्णिमैयागिऱ उत्कर्षत्तैयरुळिच् चॆय्गिऱारागैयाले उपायवैभवशब्दघटक-उपायशब्द-त्तुक्कु अर्थवैरूप्य-मिल्लैयॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु।
(इव्वुबाय वरणेत्यादि)।उपायवणं-उपायो भवति प्रार्थनम्। इत्ताल् स्वयमुबायमाऩ प्रबत्तियुमुण्डॆऩ्ऱु अभिप्रेदमॆऩ्ऩुमिडम् व्यञ्जिदम्। (देशनियमाबावम्) ”नल्ल देशत्तिले पण्णवेणुम्। अल्लाद देशत्तिले पण्णक्कडवदल्ल’ ऎऩ्गिऱ निर्प्बन्धाभावम्। इप्पडिक् कालनियमाभावमुम् कण्डुगॊळ्वदु। (मेल् प्रासङ्गिगम्) ऎऩ्ऱदु। ‘स्वयत्न निव्रुत्ति पारदन्दर्य प२लम् ‘ (सू७१) इत्यादि सन्दर्प्भम्, ‘प्राप्तावुम्” (सू७०) इत्यादि पूर्ववाक्याधीन-स्मृतिविषयतया उपेक्षानर्ह-माय् वन्ददॆऩ्ऱबडि। “उपस्थितस्योपेक्षानर्हत्वं प्रसङ्ग:” ऎऩ्ऩक्कडवदिऱे। (उबायोबेयेत्यादि) उपेयश्चोपेयं च उपायोपेये। तयोधिकारभुतानो यानि प्रधानापेक्षितानि तानि ऎऩ्ऱबडि। “उपायाधिकारत्वं -उपायाधीनफलान्वयितावच्छेदकत्वं, तेन रूपेण प्रधानापेक्षित-ङ्गळ् शक्तिलज्जास्वव्यापारत्याग-ङ्गळ्। उपेयाधिकारात्वञ्च-(१) तदविलाम्ब-प्रयोजकत्वं (२) नियत-तदव्यवहित-पूर्वभावित्वं वा; तेन रूपेण प्रधानापेक्षित-ङ्गळ् प्रेमादि-कळॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। ( उपायान्तरत्यागहेतुकळ् ) अप्राप्तत्वादि-कळ्। (मऱ्ऱुम् त्याज्योपादेयङ्गळ्) देहयात्रा-आत्मयात्रादिकळ्। ‘(अधिकारि निष्ठाक्रमम्) अधिकारिण: उपायाधिन फलान्वयिन:, या निष्ठा उपायाधीनफलव्यतिरेक-प्रयोजकव्यतिरेक-प्रतियोगिनी स्थितिः, तस्याः क्रम: परिपाटिऎऩ्ऱबडि (तीमऩङ्गॆडुत्त) मनोदोषत्तैप्पोक्किऩ**।** सिद्धोपायेनिष्ठा -स्थिति: यस्य स तथोक्त: सिद्धोपाय वरणरूपानुपायप्रपात्तिप्रयोगकर्ता ऎऩ्ऱबडि।(अनुवर्तनं) प्रसादजनकव्यापार: (मिक्कवेदियर् वेदत्तिऩुट्पॊरुळाऩ)- परमवैदिकादृत-वेद-अन्तस्स्थ-सारार्थ-माऩ, (सरमबर्वनिष्टैयै) सिद्धोपाय-त्तिऩुडैय प्रकारभेद-ङ्गळिल् वैत्तुक्कॊण्डु मुडिन्द निलमाऩ आसार्याभिमानमागिऱ प्रगारत्तैयॆऩ्ऱबडि।तरतमभापन्न-पुरुषार्थतत्साधन-ङ्गळैयॊक्क उबबादिक्कैयाल् विप्रलम्भकत्व-म् वारादो ऎऩ्ऩ अरुळिच्चॆय्गिऱार्।-(वेदार्थमऱुदियिडुवदु – ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि) “रत्नकरीषसमावेशन्यायेन” प्रथमप्वप्रतिपादनं अन्यार्थं तात्पर्य-म् सरमबर्वत्तिलेयागैयाले दोषमिल्लैयॆऩ्ऱबडि। (संप्रतिपन्न-म्) निर्विवादतया प्रसिद्ध-म्।
वेदतात्पर्य-म् सरमबर्वमॆऩ्ऩुमत्तै हेतूक्ति-याले द्रुढीकरिक्किऱार्॥ (श्रीगीदैक्कु ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि) ‘चरमोक्तिव्यञ्जितप्रबन्धतात्पर्यपर्यवसानभूमिकत्वं दृष्टान्तदार्ष्टान्तिक-ङ्गळुक्कु साधारणधर्म-म्। वेदार्थत्तै युळ्ळबडि प्रदिबादिक्किऱ इप्रबन्ध परमदात्पर्य विषय-अर्थमे एतद्व्याख्येय-वेद-परम-तात्पर्यविषय-मॆऩ्ऱबडि। “उपायतां परित्यज्य न्यस्येत् देवे तु तामभी:। एकान्तात्यन्तदास्यैकरतिस्तत्पदमाप्नुयात् ॥ तत्प्रघानमिदं शास्त्रं इति गीतार्थसङ्ग्रह:” ऎऩ्गिऱत्तै यिङ्गे यनुसन्धिप्पदु। दृष्टान्तदार्ष्टान्तिक-ङ्गळिऩ् पडिगळै विवरिक्किऱार्, (अङ्गु साध्योबायङ्गळै ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि) अङ्गु-गीदैयिले। साध्योबायङ्गळै-कर्म ज्ञान भक्ति प्रबत्तिगळैयुम्। अवदार रहस्य ज्ञानादिगळैयुम्। (उबदेशित्तुक्कॊण्डु पोन्दु) स्वशरीरत्वकथनादि-कळाले अत्यन्द पारदन्द्र्यत् तोडेगूड उबदेशित्तुक्कॊण्डु पोन्दु। (स्वस्वातन्त्र्यभीत-ऩाऩवऩुक्कु)-*उबायान्दरत्तै यनुष्ठिक्कुमिडत्तिल् वरक्कडवदाऩ तऩ्ऩुडैय स्वयत्नाधीन-भगवदनभिमतत्वरूप-भाव्यनर्थाशङ्कि याऩवऩुक्कु ऎऩ्ऱबडि*। (अवऱ्ऱैत् तळ्ळि) उबायान्दरङ्गळै निषेधित्तु। (सिद्धोपायम् काट्टप्पट्टदु) ‘अहं त्वा सर्वपापेभ्यो मोक्षयिष्यामि” ऎऩ्ऱु अज्ञातज्ञापनं पण्णप्पट्टदु। (इङ्गु) इप्रबन्धत्तिले। (सिद्धोपायत्तैच् चॊल्लिक्कॊण्डु पोन्दु) प्रथमप्रकरण-म् मुदलाग उपान्त्यप्रकरण-म् अळवाग, चेतनयत्नसाध्य-मऩ्ऱिक्के नित्यसिद्ध-माऩ ऎम्बॆरुमाऩागिऱ उबायत्तैच् चॊल्लिक्कॊण्डु पोन्दु। (ईश्वरस्वादन्दर्यत्तुक्कञ्जिऩवऩुक्कु)- *शरण्यह्रुदयादनुगुण मल्लादबोदु वरणमुम् अगिञ्जित्करमागैयाले*। “क्षिपामि” ऎऩ्ऱु निऩैक्किल् निवारगरिऩ्ऱिक्केयिरुक्किऱ भगवत्स्वातन्त्र्यभि-तऩुक्कु। (प्रथमबर्वत्तैत्तळ्ळि)-सिद्धोपायप्रभेद-मायिरुक्किऱ अर्चाविशिष्ट-वेषत्तै निषेधित्तु*। (सरम पर्वम् काट्टप्पट्टदु) सिद्धोपाय-त्तिऩुडैय अवस्थाभेद-माय्, “आसन्नत्वात् दयालुत्वात् ज्ञानित्वात् गुणभावत:” ऎऩ्गिऱबडिये। परदन्द्रऩुमाय् दयाळुवुमाऩ आसार्यावदार विशिष्ट वेषम् उबायोबेयङ्गळ्* ऎऩ्ऱु काट्टप्पट्टदॆऩ्ऱबडि। इन्दच् चरमप्रगरणत्तै नायग रत्नम्बोलेयॆऩ्ऱु नायगरत्नस्थानीयमाग मेले (४४३ वा।व्या।अव) व्यप्देशिप्पदु मुण्डु। सरमत्तुक्कु मध्यस्थितनायकरत्नस्थानीयत्वम् कूडुम्बडियॆऩ्ऩॆऩ्ऩिल्-नायगक्कल्लुक्कु स्थित्यवस्थै-युम् निर्माणावस्थै-युम् इरण्डवस्थैयुण्डु । अदिल् स्थित्यवस्थै– परितोऽवस्थितरत्नमध्य-त्तिलेयाय्। निर्माणावस्थै प्रतिसम्बन्धितया मध्यप्रदैशनिष्पादक-ङ्गळाऩ रत्नान्दरङ्गळिऩुडैय निर्माण-ङ्गळुक्कुच् चरममायिरुक्कुम्। आगैयाल्, निर्माणावस्थैयैप्पऱ्ऱ चरमत्वमुपपन्न-मॆऩ्ऱु कण्डु कॊळ्वदु।
(आऱु प्रगरणमायित्यादि) नानारत्नमय-माऩ भूषण-त्तुक्कुप् परभागातिशयसम्पादकतया षड्रूबङ्गळुम् अबेक्षिदङ्गळायिरुक्कुमिऱे। अत्तैप्पऱ्ऱ इङ्गुम् आऱु प्रगरणमायिरुक्किऱदु। (ऒऩ्बदुप्रगरणमायित्यादि) नवरत्तप्रसिद्धियैप्पऱ्ऱ, रत्नभूषणस्थानीय-माऩ इन्द प्रबन्धत्तुक्कुम् नवप्रकरणात्मकत्व-मॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। इन्द संख्याद्वय-मुम् इप्रबन्ध व्याख्येयमाऩ मन्द्ररत्न पदसङ्ख्या भेदत्तै अवलम्भित्तिरुक्कुम्। षट्सङ्ख्यै ताऩ् “षट्पदोऽयं” ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्ट पदसङ्ख्यैक्कु सुसङ्गदमिऱे। नवसङ्ख्यैयुम्-द्वयत्तिले “श्रीमन्” ऎऩ्ऱुम् “नारायण” ऎऩ्ऱुम् “चरणौ” ऎऩ्ऱुम् “शरणं”ऎऩ्ऱुम् “प्रपद्ये” ऎऩ्ऱुम् “श्रीमते” ऎऩ्ऱुम् “नारायणाय” ऎऩ्ऱुम् “न” ऎऩ्ऱुम् “म:” ऎऩ्ऱुम् सम्बुद्यन्तपक्ष-त्तिले ऒऩ्बदु पदङ्गळ् ऎऩ्गिऱ सङ्ख्यैक्कुच् चेरुमॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। (प्रथमप्रकरणं पूर्ववत् ) ऎऩ्ऱदु- पुरुषकारोपायवैभवप्रतिपादकं ऎऩ्ऱबडि। इप्पडि उबन्यसित्त प्रगारद्वयत्तुक्कुम् – प्राचीन संवाद- म् काट्टुगिऱार्। (इव्विरण्डु क्रमत्तैयुम्बऱ्ऱ विऱे) इत्यादिना। (तऩियऩ्गळ्) मुक्तगमाऩ गाथाद्वयं । (पेऱु तरुविक्कुमवळ्दऩ् पॆरुमै) ऎऩ्ऱु पुरुषगार वैभवमुम्। ( आऱु) ऎऩ्ऱु उबायमुम् ( पॆऱुवाऩ् मुऱै) ऎऩ्ऱु अधिकारि क्रुत्यमुम्। (अवऩ् कूऱु गुरुवैप् पऩुवल्) ऎऩ्ऱु अन्द अधिकारियिऩुडैय सत्गुरूबसेवनमुम्। (कॊळ्वदिलैयागिय कुळिर्न्दवरुळ्) ऎऩ्ऱु हेदुत्वेन ऒऩ्ऱैयुम् कॊळ्ळामलिरुक्किऱ निर्हेदुग भगवत् क्रुबैयुम्। (माऱिल् पुगऴ् नऱ्कुरुविऩ् वण्मै) ऎऩ्ऱु निस्तुलकल्याणगुणसद्गुरूपायात्व-मुमागिऱ षडर्थङ्गळैइत्याद्यर्थम् कण्डुगॊळ्वदु।
(तिरुमामगळ् इत्यादि) (तिरु) “विष्णो: श्री:” ऎऩ्गिऱ पॆरिय पिराट्टियारॆऩ्ऩ। (मामगळ् तऩ् सीर्) पॆरियबिराट्टियार्क्कुम् सम्बत्ताऩ- तिरुवुक्कुम् तिरुवागिय ऎम्बॆरुमाऩॆऩ्ऩ, इवर्गळुडैय। (अरुळेऱ्ऱमुम्) क्रुबाधिशयप्रयुक्तमाऩ पुरुषगारोबाय वैभवमुम्। इदु प्रथमप्रगरणार्थम्। (तिरुमाल् इत्यादि) इदु उबाय प्रगरणार्थम्। (अव्वऴि यॊऴिन्दऩ) पूर्वोक्तोबाय व्यदिरिक् तङ्गळाऩ। (अऩैत्तिऩ्) सर्वोबायङ्गळिऩुडैय। (पुऩ्मै) स्वरूबानुसिदत्वादिदोषङ्गळ्। इदु उबायान्दर दोषप्रगरणार्थम्। (मॆय् इत्यादि ) (मॆय्वऴि) वस्तुसत्ताऩ उबायमाऩ सिद्धोपायत्तिल्। (ऊऩ्ऱिय) इडैयिल् स्वीगारमनुबायमागैयाले अव्यवधानेन सक्तराऩ। (मिक्कोर् ) “स उत्तमोऽधिकारि स्यात् ” ऎऩ्गिऱ, उत्तमाधिकारिगळुडैय। (पॆरुमैयुम्) वैभवमुम्। इदु सिद्धोपायनिष्टरुडैय वैभवप्रगरणार्थम्। (आरणम् इत्यादि) ( आरणम् वल्लवर् ) परमरहस्यमाऩ वेदान्दार्थज्ञानमुडैय इव्वधिकारिगळ्। (अमर्) स्वयम् प्रयोजनम् ऎऩ्ऱु वर्त्तिक्किऱ। (नऩ्ऩॆऱि युम्) समीसीनमाऩ अनुष्ठान परिबाडियुम्। इदु प्रबन्न दिनसर्या प्रगरणार्थम्। (नारणऩित्यादि) (नारणऩ् ताळ् तरु) नारायण सरण प्रदऩाऩ। (नऱ्कुरु) सत्कुरुविऩुडैय, (नीदियुम्) लक्षणमुम्। इदु सदासार्यलक्षण प्रगरणार्थम्। (सोदियित्यादि) (सोदि) ज्योदिर्मयमाऩ। (मामलर्) पॆरुमलराऩ पद्मम् पोऩ्ऱ। इवै ताळिले यन्वयिक्किऱदु। (तॊल्लरुळ् गुरुविऩ्) “कारुणयात् शास्त्रपाणिना” ऎऩ्ऱु पूर्वसिद्धमाऩ क्रुबैयै निरूबगमाग उडैय आसार्यऩुडैय। (पादम्) तिरुवडिगळिले, (मामलर्) महनीय पुष्पङ्गळैक्कॊण्डु। (पणिबवर्) आश्रयिक्कुम् सच्छिष्यर्गळुडैय। (तऩ्मैयुम्) लक्षणमुम्। इदु सच्छिष्यलक्षण प्रगरणार्थम्। (तीदिलित्यादि)। (तीदिल्) निर्दोषऩाऩ। (वाऩवर् देवऩ्) नित्य सुरिस्वामियाऩ निरङ्गुश स्वदन्द्रऩ्। (उयिर्गळै ) आत्माक्कळै। (एदुविऩ्ऱि) हेदु विल्लामल्। (ऎडुक्कुम् पडियैयुम्) “उद्धरिष्याम्यहं देवि संसारात् स्वयमेव तान् ” ऎऩ्गिऱबडिये संसारत्तिऩिऩ्ऱुम् उद्धरिक्कुम् प्रगारमुम्। इदु भगवन्निर्हेदुग विषयीगार प्रगरणार्थम्। (मऩ्ऩिय वित्यादि) (मऩ्ऩिय विऩ्बमुम्) आत्मान्दस्थायियाऩ आनन्दमुम्, (मागदियुम्) स़्वपरस्वातन्त्रयभीतिविरह- कत्ताले श्लाघ्यमाऩ उबायमुम्। (गुरुवॆऩ्ऩुम् निलै ) तिरुमन्द्रत्तैयुबदेशित्त आसार्यऩे यॆऩ्गिऱ निष्ठै (पॆऱुम् इऩ्बॊरुळ् तऩ्ऩैयुम्) लभिक्कैयागिऱ विलक्षण प्रमेयत्तैयुम्, इदु सरमप्राप्य प्राबग प्रगरणार्थम्। (असैविलावित्यादि) सदृढप्रमाणवेद-अन्तर्गत-पूर्वोक्तसर्वार्थ-ङ्गळैयुम्, इदु सर्वप्रगरण शेषमाय् अर्थात् पर्थमप्रकरणसन्निविष्ट-माऩ उबोद्घातार्थम्- इत्यादियैक् कण्डु कॊळ्वदु।
ईट्टिऩ्बडिये द्वय विवरणत्वत्तै अरुळिच्चॆय्गिऱार्। -(इप्रबन्धन्दाऩ् इत्यादिना) शरणागदि यावदु द्वयम्। तदर्थप्तिपादक-माय्। अत्तैप्पऱ्ऱ अधिक परिमाणमाय्। “मत्प्रिये” ऎऩ्गिऱ अत्तैप्पोले ऎम्बॆरुमाऩुक्कुप् परमभोग्यमायिरुक्कैयाले तिरुवाय् मॊऴियै (दीर्क्घ शरणागदि) ऎऩ्गिऱदु। इङ्गे। ” मन्त्रररत्नं द्वयं न्यासः प्रपत्तिः शरणागतिः। नामानि मन्त्रररत्नस्य पर्यायेण नोबोध मे” ऎऩ्गिऱ वचनमनुसन्धेय-म्। पूर्वोत्तर खण्डङ्गळैत् तिरुवाय्मॊऴियिले व्यत्यासेन विवरिक्कैयालुम्, इङ्गु क्रमेण विवरिक्कैयालुम्। क्रमत्तैप्पऱ्ऱ साम्य-म् विवक्षित-मऩ्ऱु। द्वयविवरणत्वमात्र-त्तिले साम्य-म् विवक्षित-मॆऩ्ऱु कण्डु कॊळ्वदु।
(मुदल् मूऩ्ऱु पत्ताले) ऎऩ्ऱदु- “तॊऴुदॆऴु”, “ऎम्मा वीट्टुत् तिऱमुम्”, “ऒऴिविल् कालमॆल्लाम्” इत्यादियैप्पऱ्ऱ। (मेल् मूऩ्ऱु पत्ताले) ऎऩ्ऱदु “तिरुनारणऩ् ताळ्”, ”आऱॆऩक्कु”, ”अगलगिल्लेऩ्” इत्यादियैप्पऱ्ऱ। (मेल् नालु पत्ताले) ऎऩ्ऱदु “कडल्ञालम् काक्किऩ्ऱ मिऩ्ऩुनेमियऩ्”, “उङ्गळोडॆङ्गळिडैयिल्लैये” ‘नारायणऩ् नङ्गळ् पिराऩ्”, “अवावऱ्ऱु वीडुबॆऱ्ऱ” ऎऩ्ऱत्तैप्पऱ्ऱवॆऩ्ऱु कण्डु कॊळ्वदु। (आऱु प्रगरणम्) ऎऩ्गिऱत्तै उट्कॊण्डु अरुळिच्चॆय्गिऱार्।– (इदिलुम् प्रथमत्तिल् इत्यादि)। (तदुपदेष्टावाऩ आसार्यऩ्)- द्वयोबदेशेष्टावाऩ आसार्यऩ्। इङ्गे । “यस्तु मन्त्रं द्वयं सम्यक् अध्यापयति वैष्णव:। आचार्यस्य तु विज्ञेय: भवबन्धविमोककृत् ।” ऎऩ्गिऱ वचनमनुसंधेय-म्। (महाविश्वास हेदुवाऩ) प्रपद्ये ऎऩ्गिऱ क्रियापदार्थान्तर्गतविश्वासहेतु-वाऩ। विश्वासे महत्वं-उपायलाघवादिभिरप्रकम्प्यत्वम् इङ्गु “अदुवुमवऩ तिऩ्ऩरुळे” इत्यादियैक् कण्डुगॊळ्वदु। (वाक्यद्वयेत्यादि) सिद्धोपायोपेय- चरमावधिभूत- माऩ आचार्योपायोपेयत्व-म् आर्थिक-मागवुम्। नमश्शब्दतात्पर्यगति-यालुम्। वाक्यद्वयोक्त-मॆऩ्ऱु विवक्षित-म्। (अप्पदत्तिल् सॊल्लप्पडुगिऱ) “प्रपद्ये” ऎऩ्गिऱ पदत्तिल् उत्तमबुरुषऩाले सॊल्लप्पडुगिऱ वॆऩ्ऱबडि। (द्वय विवरणमाग) ऎऩ् ऱदु “अविशदमुक्तस्य विशदं उक्तिः, विशदमुक्तस्य अपेक्षितार्थान्तरकथनञ्च विवरण-मागैयाले विवरणत्वमुपपन्न-मॆऩ्ऱबडि।
(द्वय विवरणमाऩविदिले इत्यादि) द्वयविवरणत्वादेव तद्विवरणिय मन्द्रत्तुक्कुम्। तद्विवरण-माऩ श्लोगत्तुक्कुम् संग्रहेण व्याख्यान -मायिरुक्कुमॆऩ् ऱबडि।
(वेदार्थमित्यादीदि) मूल-त्तिलुम् पूर्वोक्तरीत्या(प।२) – वेदशब्दोच्छारणं मङ्गलानुष्ठान-मॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। इऩ्ऩमुम्, “भूवादीनां वकारोऽयं मङ्गलार्थं प्रयुज्यते” ऎऩ्ऱु महाभाष्यत्तिल् सॊल्लुगैयाले। (वेदार्थम्) ऎऩ्ऱु वकारप्रयोग-म् मङ्गलानुष्ठान-मागिऱदु। इदु शास्त्रादि-यिल् मङ्गलम्। ‘ मङ्गळाशासऩम्” (वा। २४४) ऎऩ्गिऱविडत्तिल् मङ्गलशब्द-म् शास्त्रमध्य-त्तिल् मङ्गलम् “फलबर्यन्दमाक्कुम्” (वा। ४६३) ऎऩ्गिऱविडत्तिल् खलशब्दप्रयोग-म् शास्त्रान्तमङ्गलम्। आग। “मङ्गलादीनि मङ्गलमध्यानि मङ्गलान्तानि हि शास्त्राणि प्रथन्ते। वीर पुरुषाण्यायुष्मत्पुरुषाणि च॥” ऎऩ्गिऱ प्रक्रियैयुम् इङ्गु उण्डॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु।
“चोदनालक्षणार्थो धर्म:” ऎऩ्गिऱविडत्तिले “चोदनैव लक्षणं यस्य” ऎऩ्गिऱ अम्शत्तिल्, अवधारणत्ताले चोदनेतरप्रमाण-ङ्गळुक्कु धर्मे प्रामाण्याभाव-म् सिद्धित्तदाय्। अत्तै स्थापिप्पदाग। “सत्सम्प्रयोगे पुरुषस्येन्द्रियाणां बुद्धिजन्म तत्प्रत्यक्षं” इत्यादिगळाले प्रत्यक्षादिप्रमाण-ङ्गळैयुम् तद्विषय-ङ्गळैयुम् अवऱ्ऱुक्कु धर्मप्रामाण्यविरह-त्तैयुम् उबबादित्ताप्पोले। इङ्गुम्। (वेदार्थम्) (वा। १) ऎऩ्ऱ सावधारण निर्देशत्ताले वेदेतरव्यावृत्ति लब्धै-याय्। तत्स्थापनार्थ-माग प्रत्यक्षादिप्रमाण-ङ्गळैयुम् तद्विषय-ङ्गळैयुम्। अवऱ्ऱुक्कुत् तदर्थे प्रामाण्याभाव-त्तैयुमुबबादिक्कवेण्डुगैयाले। अत्तैयुबबादित्तुक्कॊण्डु वाक्य तात्पर्यत्तै अरुळिच्चॆय्गिऱार्,- (प्रमातावाऩवऩ्) ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि (अरुळिच्चॆय्गिऱार्) ऎऩ्ऩुमळवाग। (प्रमादावाऩवऩ्)- प्रमिदियै सम्बादित्तुच्कॊळ्ळुमवऩ्। इङ्गु “निखिलोऽपि चेतयमान: प्रमाणत: प्रमेयं परिच्छिन्दन्” इत्यादि सहस्रनामभाष्यप्रक्रियैयुम्, “सर्वेषां पुरुषाणां प्रमाणाधीन प्रमेय निश्चयानाम् इत्यादि श्रुतप्रकाशिकाप्रक्रिययै” युम् सूचित-म्।
(प्रत्यक्षादि)इति आदिपद- त्ताले अनुमानादिकं विवक्षित-म्। (सॊल्लुवर्गळ्)-तत्तद्वादि-कळॆऩ्ऱबडि।(प्रत्यक्षमेकमित्यादि) प्रत्यक्षमेकं चार्वाका: कणादसुगतौ पुनः। अनुमानञ्च तच्चापि सांख्याः शब्दं च ते अपि। न्यायैकदेशिनोऽप्येवं उपमानं च केचन। अर्थापत्या सहैतानि चत्वार्याह प्रभाकरः। अभावषष्ठान्येतानि भाट्टा वेदान्तिनस्तथा। संभवैतिह्ययुक्तानि तानि पौराणिका जगु: ॥” ऎऩ्गिऱविडत्तिल् ऎऩ्ऱबडि। (बाह्यर्गळ् ) चार्वाकादिन्यायैकदेशिपर्यन्त-र्गळ्। (कुद्रुष्टिगळ्) प्राभाकरादिपौराणिकपर्यन्त-र्गळ्। (प्रत्यक्षानुमानागमङ्गळ् मूऩ्ऱैयुमिदि) “प्रत्यक्षमनुमानञ्च शास्त्रं च विविधागमम् ” इत्यादि मनुवचन-म् इङ्गु अनुसन्धेय-म्।
(उबमानादि पञ्जगत्तैयुमित्यादि) उबमानत्तैयुम्, अर्थापत्तियैयुम्, सम्भवत्तैयुम् अनुमानत्तिले अन्दर्प्भविप्पित्तु, अभावम् प्रत्यक्षत्तिले अन्दर्भूतम्, ऐदिह्यम् अनिर्दिष्टवक्तृक-प्रवादपरम्परै-यागैयाले शब्दत्तिले अन्दर्भूतमॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। “प्रत्यक्षानुमानागमाख्यं प्रमाणजातम् ” ऎऩ्गिऱ भाष्यत्तैयुम् “प्रत्यक्षादिदृष्टसम्बन्ध विशिष्टाविषयत्वात्” ऎऩ्गिऱ भाष्यत्तैयुम् उट्कॊण्डरुळिच्चॆय्गिऱार्।-(प्रत्यक्षमित्यादि)। (इन्द्रियग्रहणम्) इन्द्रियसन्निगर्ष:। सन्निकर्षयोग्य-ङ्गळिलॆऩ्ऱबडि ।(प्रत्यक्ष सिद्ध व्याप्तीदि) प्रत्यक्षगृहीतव्यप्तिविषयक-परामर्शात्मक-प्रहरणानुरूप-माग वॆऩ्ऱबडि। चक्षुराद्युत्पन्नव्याप्तिनिश्चयानुगुण-मागवॆऩ्ऱु माम्। (अदीन्द्रियार्थत्तिल्) अत्यन्दादीन्द्रियार्थत्तिल् (शास्त्रमे) ऎऩ्गिऱ अवधारणत्ताल् प्रत्यक्षानुमान-ङ्गळ् अनर्ह-ङ्गळॆऩ्गिऱदु। इत्ताल्, साङ्ख्यर्गळुम् प्रत्यक्षानुमानागम-ङ्गळ् मूऩ्ऱैयुमे प्रमाणमागक् कॊण्डार्गळेयागिलुम्, अनुमानत्तुक्कु अत्यन्दादीन्द्रिय विषयत्तिल् प्रव्रुत्तियुम्, शास्त्रत्तुक्कु अनुमानसिद्धार्थविषयकत्व-मुम् कॊण्डार्गळागैयाले, अभ्युगमप्रकारभेद-मिरुक्कैयाले सांख्यवैषम्यमुपपन्न-मॆऩ्ऱु तात्पर्य-म्।
“प्रवृत्तिर्वा निवृत्तिर्वा कृतकेणेतरेण वा। पुंसां येनोपदिश्येत तत्च्छास्त्रमुपपद्यते” ऎऩ्गिऱ वार्त्तिगग्रन्दत्तै उट्कॊण् डरुळिच्चॆय्गिऱार्। – (अदु तऩ्ऩिलुमित्यादि)। (वेद इदि) कर्त्तावाऩ पुरुषऩुम् अवऩडियागवरुम् दोष मूलत्वमुमिऩ्ऱिक्के यिरुक्कैयाले स्वव्यदिरिक्त प्रमाणङ्गळैप्पऱ्ऱ बलिष्ठमाऩ वेदमाऩदु। सामान्य विशेषन्यायादिगळाले तेवर् विषयमाग नशिक् कप्पडानिऩ्ऱुळ्ळवळविल् तद्वयतिरिक्तस्मृत्यादिसकल-मुम् अन्द वेदत्तै मूलमाग उडैत्ताय्क्कॊण्डे प्रमाणमागिऱदॆऩ्ऱु अर्थाभिप्रायेण अरुळिच्चॆय्गिऱार्।-(स्वप्रामाण्यत्तुक्कित्यादि)। (पौरुषेय शास्त्रत्तैप्पऱ्ऱ)पुरुष क्रुद शास्त्रत्तैप्पऱ्ऱ। (स्वद: प्रामाण्य मुडैय वित्यादि) ज्ञानत्तुक्कुम् शब्दत्तुक्कुम् प्रामाण्य-म् स्वाभाविक-म्। अप्रामाण्य-म् दोषकृत-म्। वेदत्तुक्कु वक्ताविल्लामैयाले, प्रामाण्य-म् निर्बाधमॆऩ्ऱु तात्पर्य-म्, (परम वैदिगरागैयाले इदि) वैदिग पदत्ताले बाह्यरैयुम्। परम पदत्ताले कुद्रुष्टिगळैयुम् व्यावर्त्तिक्किऱदु। (मुदलिले वेदत्तै प्रमाणमाग अङ्गीगरित्तुक् कॊण्डु) ऎऩ्ऱत्ताल्। “वेदोऽखिलो धर्ममूलं तद्विदां च स्मृतिशीले” ऎऩ्ऱु उबक्रमित्त गौदम धर्मशैली इव्विडत्तिले तोऱ्ऱुगिऱदॆऩ्ऱु सुसिदम्। (अर्थ निर्णयम् पण्णुम् क्रमत्तै) उपबृंहण करणकत्वरूप-माऩ प्रगारत्तै यॆऩ्ऱबडि।
वेदत्तिऩुडैय प्राबल्यत्तै उबबादिक्किऱार्। (अखिलेत्यादियाले)। “वेदशास्त्रात् परं नास्ति न दैवं केशवात्परम् ” ऎऩ्ऱु सहोपादान-म् इरुक्कैयाले साम्य-म् व्यञ्जित-म्। अदिल्, केशवशब्द-त्ताले क्लेशनाशनत्व-केशिहन्तृत्व-ङ्गळ् सॊल्लुगैयाले अखिलहेयप्रत्यनीकत्व-मुम्, ब्रह्मरुद्रोत्पादकत्व प्रशस्तकेशयुक्तत्वङ्गळ् सॊल्लुगैयाले, कल्याणैकतानत्व-मुम् सॊल्लप्पट्टदु। एवंभुत-ऩाऩ केशवऩोडे सहनिर्दे३शिक्कैयाले लब्ध-माऩ साम्यमुम् निर्दोषगुणत्त्व-ङ्गळालेयागिऱदु। “वेदयतीति वेद:” ऎऩ्गिऱ व्युत्पत्तियिले कालोपाधिनिर्देश-मिल्लामैयाले नित्यत्व-मुम् अपौरुषेयत्व-मुम् लब्धम्। इत्तैयुट्कॊण्डरुळिच्चॆय्गिऱार् (अखिलेदि)। (अखिलप्रमेयविलक्षणऩायिरुक्कुमाप्पोले)। ऎऩ्ऱदु-त्रिविधचेतनाचेतनविलक्षण-ऩायिरुक्कुमाप्पोले ऎऩ्ऱबडि, उपमानानुगुण-माग अपौरुषेयत्वरूपनिर्दोषत्वं प्रथमनिर्दिष्ट-मागिऱदु। नित्यत्वं सर्वकालसंबन्धित्वरूपं विवक्षितम्
आगैयाले, उपमानकल्याणैकतानत्वस्थानीय-माऩ गुणमागिऱदु। (अखिल प्रमाण विलक्षणम्) स्मृतीतिहासपुराणादिरूपत्रिविध-प्रमाण-व्यावृत्त मॆऩ्ऱबडि। इङ्गे, वेदत्तुक्कु नित्यत्वम् आनुपूर्वि-नित्यत्व-म् विवक्षित-म्। श्रुदियिले ‘विरूप’ इति-सम्बुद्धि (विरूबैयाय्-बहुविधैयाय्। नित्यैयाय्-सर्व कालसम्बन्धिनियुमाऩ वाक्किऩालेयॆऩ्ऱबडि(ऱुमाम्?) श्रुदिस्म्रुदिगळिले नित्यत्वमात्रम् सॊल्लियिरुक्क, अबौरुवेयत्वम् सिद्धित्तबडि ऎङ्ङऩे? ऎऩ्ऩुम् शङ्गैयिले अरुळिच्चॆय्गिऱार्। (इन्द विदयादि) नित्यत्वादपौरुषेयत्वं, अपौरुषेयत्वान्निर्दोषत्वं ऎऩ्गिऱविदु विवक्षितम्। भ्रमः-अन्यथाज्ञानम्। विप्रलम्भः बुद्धिपूर्वकपरभ्रमोत्पादनरूपवञ्चनम् । प्रमादः-अनवधानम् । अशक्तिः-करणापाटवम्। यथार्थ-द्रष्ट्टत्वे सति यथार्थवक्तृत्वम्-आप्तत्वम् अदिल् पूर्वदळदोषम् भ्रमप्रमादङ्गळ्; उत्तरदळदोषम् — विप्रलम्भाशक्तिगळ् ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। ( इदुक्कु मेऱ्पट्टदॊरु शास्त्रमिल्लै)-वेदत्तुक्कु मेऱ्पट्टदॊरु हिदानुशासनमिल्लै यॆऩ्ऱबडि। उक्तार्थङ्गळुक्कु प्रमाणम् (सत्यम् सत्यम् इत्यादि) प्रामाण्यातिशय सिद्धयर्थं “सत्यं सत्यं सत्यं” ऎऩ्ऱु त्रिवारम् सॊल्लिऱ्ऱु। (वेदशास्त्रात् परम्) वेदात्मकशास्त्रादुत्कृष्टं। अत्र योग्यतया “शास्त्रम्” ऎऩ्गिऱ
विशेष्यम् वरुम्। (केशवात्)-ब्रह्मरुद्रोत्मादकात्, प्रशस्तकेशात्, क्लेशनाशनात्, केशिहन्तुश्च, (परं)-उत्कृष्टं ,(दैवं)-देवता, नास्तीत्यर्थ-म् कण्डुगॊळ्वदु। (ऐदिहासिगरालुम्)- इदिहास वित्तुक्कळालुम्। (पौराणिगरालुम्)-पुराण वित्तुक्कळालुम्। (एगगण्ठमाग) “कण्ठो वाचकशब्दे स्यात्” एगानुबूर्वीग शब्दमाग वॆऩ्ऱबडि। इव्विडत्तिले, “यथाहुरैतिहासिका: पौराणिकाश्चैव सत्यं सत्यं पुनस्सत्यं” इत्यादि-सहस्रनामभाष्यसन्दर्भ-त्तैक् कण्डुगॊळ्वदु। (सुडर्) तेजस्साले। (मिगु) अदिशयिदैयाऩ। (सुरुदि) श्रुदियॆऩ्ऱबडि। (अवरैप् पिऩ्सॆल्लुमवराय्) तदनुसारिगळाय्, अभियुक्तानाम् अग्रेसरराऩ-मुऩ् नडक्कुमवराऩ ऎऩ् ऱबडि। आऴ्वारैप् पिऩ्सॆल्लुगैये अभियुक्ताग् रेस्रत्वत्तुक्कु हेदुवॆऩ्ऱु व्यञ्जिदम्। इङ्गे (अभियुक्तत्वमावदु) -वेदप्रामाण्यनिरूपणादिकृतत्वं, “अभियुक्ताश्च ये यत्र यन्निबन्धप्रयोजना: तत्रत्यगुणदोषाणां ज्ञाने चाधिकृता मता:” ऎऩ्ऱिऱे अभियुक्त स्वरुबम् सॊल्लिऱ्ऱु। ( आदॆळ वेदा: प्रमाणम्) “धर्मं जिज्ञासमानानां प्रमाणं प्रथमं श्रुति:” ऎऩ्गिऱबडिये वेदङ्गळ् अनन्यमूलगप्रामाण्य युक्तङ्गळॆऩ्ऱु श्रीरङ्ग राजस्तवत्तिले अरुळिच्चॆय्दारॆऩ्ऱबडि। (इत्तै यित्यादि) (वेदयदीदि वेद:- ऎऩ्गिऱ व्युत्पत्तियाले इदि) ” ” “विद ज्ञाने” ऎऩ्गिऱ धातुविऩ् मेले णिच् वन्दु। अदिऩ् मेले पचाद्यच् प्रत्यय-म् वन्दु, णिच् प्रत्यय-त्तुक्कु लोबम् वन्दु वेदशब्दम् निष्पन्दमाऩबडियाले यॆऩ्ऱबडि। (बुभुत्सुक्कळाय्)-बोधेतेच्छुक्कळाय्। (आस्तिगरायिरुप्पार्क्कु)- परलोकास्तित्वज्ञान- मुडैयवर्क्कु। (स्वार्थप्रकाशक- मायिरुक्कैयाले)- स्वप्रदिबाद्यऩाऩ सर्वगर्मसमाराध्यऩाऩ ऎम्बॆरुमाऩै प्रगाशिप्पिक्कैयाले (वेदमॆऩ्गिऱदु) ऎऩ्ऱु कूट्टुवदु। इप्पडि वेदशब्दत्तिऩुडैय यौगिकत्व-म्, ”य आत्मन: परो वेद्य: तं विष्णुं वेदयन्ति यत् । तत् वेदानां हि वेदत्वं यस्तं वेद स वेदवित् ॥” ऎऩ्ऱु भरद्वाज भगवाऩाले सॊल्लप्पट्टदु।) “वेदास्याक्षरराशि” ऎऩ्गिऱ भाष्यनिर्देशम् वेदशब्द यौगिगत्व विरुद्धमऩ्ऱु। “योगादिना अर्थान्तरवृत्तिसम्भवेऽपि एकत्र नियतत्वं हि नामत्वम् ॥” ऎऩ्ऱिऱे सहस्रनामभाष्यम्। यागविसेष नामधेयङ्गळाऩ उध्भिगादि पदङ्गळुक्कुक् केवल यौगिगत्वम् मीमांसगराले सॊल्लप्पट्टदु यद्वा वेदयितृतवं योगार्थम्। आनुबूर्वविशेषम् रूढ्यर्थतावच्छेदक-म् ) ऎऩ्ऱु। वेदशब्दम् योगरूडमाय्। रूढ्यंशाभिप्रायेण “वेदाख्ये”ति निर्देशम् ऎऩ्ऱुमाम्। सर्वथा वेदशब्दत्तिल् योग शक्तियिल् विवादमिल्लै। वैयागरणरालुम् “हलश्च” ऎऩ्गिऱ सूत्रव्याख्यानत्तिले “विद्येते-ज्ञायेते अनेन धर्माधर्माविति वेद:” ऎऩ्ऱु योगव्रुत्ति काट्टप्पट्टदु। “असिश्छिनत्ति” ऎऩ्ऩुमाबोले बोधकत्वातिशयतात्पर्य-त्ताले करणत्तैक् कर्त्तावाग विवक्षित्तु। णिच् प्रत्ययान्तर्भावेन व्युत्पत्ति भरद्वाज भगवाऩाले सॊल्लप्पट्टदु। “उपेयप्रतिपत्तयर्था उपाया अब्यवस्थिता: ” ऎऩ्ऱु वैयागरणर् सॊल्लुगैयाले इदुवुमवर्गळुक्कु अभिमदम्। आग, भरद्वाजवसनानुसारेणवाय्त्तु इवर् (‘वेदयदीदि वेद:” ऎऩ्गिऱ व्युत्पत्तियाले) ऎऩ्ऱरुळिच् चॆय्ददु ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। वेदशब्दम् भागद्वयात्मगवेदबरम्। मेले पूर्वोत्तर भागानुवादम् पण्णुगिऱारागैयाले। इत्यभिप्रेत्याह-(प्रदिबाद्यार्थ विशेषत्ताले इदि), कर्मब्रह्मरूबप्रदिबाद्यस्वभाव विशेषत्ताले पूर्वोत्तर भागरूब भागद्वयात्मगमॆऩ्ऱबडि। इङ्गे, विधायगत्व प्रगाशगत्वरूब स्वभावविशेषङ्गळाले मन्द्र ब्राह्मणरूब भागत्वयात्मगत्वम् विवक्षिदमऩ्ऱु। (उभयेदि) भागद्वय साधारणवेदत्वबोधग वेद शब्दत्ताले यॆऩ्ऱबडि। ”वेदार्थम्” (वा।१) ऎऩ्गिऱ एगवसनम् जात्येगवसनम्; मेले(“स्म्रुदियाले पूर्वभागत्तिलर्थम्”। वा।२) इत्यादिविभाग मिरुक्कैयालेयॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार्।–(अर्त्त२ मॆऩ्ऱु पूर्व भागेत्यादि। )। अदुक्कु नियामगमरुळिच्चॆय्गिऱार्।– ( पूर्वोत्तरेत्यादिना )। कर्मविधिशेषदेवतानिरूपणपर- मागैयाले। देवदामीमांसै कर्ममीमांसान्दर्गदैयॆऩ्ऱु “जैमिनीयेन षोडशलक्षणेन” ऎऩ्ऱु व्रुत्तिगारर् सॊऩ्ऩारॆऩ्ऩुम् तात्पर्यत्ताले (पूर्वोत्तरमीमांसैगळिल्) ऎऩ्ऱदु। अन्द देवदामीमांसा समाप्तियिले “अन्ते हरौ तद्दर्शनात्,स विष्णुराह हि, तं ब्रह्मेत्याचक्षते तं ब्रह्मेत्याचक्षते” ऎऩ्ऱु तत्तत्कर्माराध्यदेवतान्तर्यामिभगवदुपक्षेप म् पण्णुगैयाले, तत्तद्-देवताराधनकर्म-ङ्गळ् तदन्तर्यामिभगवदाराधन-ङ्गळॆऩ्ऱु सिद्ध मॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळमाय् अरुळिच्चॆय्गिऱार्।-(आगैयाले
भागद्वयत्तुक्कुमित्यादि)। उक्तार्थत्तिल् श्रुदि स्म्रुदिगळै प्रमाणमागक् काट्टुगिऱार् (कर्मत्तिऩुडैय) इत्यादिना। -स आत्मा – अन्दप् परमात्मावाऩवऩ् शरीरि। अन्या देवता:- अग्नीन्द्रादि देवदान्दरङ्गळ्। अङ्गानि-शरीरङ्गळ्। (सिद्धमिऱे)-शरीरप्रोणनं शरीरिपर्यवसित- मायल्लदिरामैयाले अर्थात् लब्ध-मिऱेयॆऩ्ऱबडि। (इव्वागारत्तै) भगवदाराधनरूबदैयै। (वस्तुगत्या)-भगवच्छरीरत्व- रूपार्थस्वभाव-त्ताले। (आराधनमाय्त्तलैक्कट्टुम्)- आराधनमाय्प्पर्यवसिक्कुमॆऩ्ऱबडि। वसनत्तिले। “विष्णुमेव” ऎऩ्गिऱ अवधारणत्ताले भगवदाराधनत्वबुद्धिविरहित-रैच् चॊल्लुगिऱदु। ”विष्णुमेव यजन्ति” ऎऩ्गिऱदुक्कु हेतुकथनं “सर्वभूतान्तरात्मानं” ऎऩ्गिऱ पदम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि (इव्वागारमऱियादार्) ऎऩ्ऱुम्। (वस्तुगत्या) ऎऩ्ऱुम् – अरुळिच्चॆय्ददु ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। (अविधिपूर्वगम्- यजन्दि) विधियावदु -अज्ञातज्ञापनं । अदावदु “चतुर्होतारो यत्र सम्पदं गच्छन्ति देवै:” इत्यादि वेदान्द वाक्यङ्गळाले। अग्निहोत्रादिगर्मङ्गळ्। यादॊरु परमात्मावाऩवऩ् आत्मतयाऽवस्थित-ऩायिरुन्दुळ्ळवळविल् तच्छरीरभूतेन्द्रादि तेवदैगळाले सम्बत्तैयडैगिऱदुगळ् ऎऩ्ऱु पण्णप्पट्ट अज्ञादज्ञाबनम्; तत्पूर्वक-मऩ्ऱिक्के यजिक्किऱार्गळॆऩ्ऱबडि। इत्तैयुम्बऱ्ऱ (इव्वागारमऱियादार्) इत्यादि-ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। इप्पडि भागद्वयात्मग वेदप्रदिबाद्यम् कर्ममुम् ब्रह्ममुमिरण्डेयाऩाल् मऱ्ऱुम् त्याज्योबादेय विभागम् ऎत्ताले सिद्धिप्पदॆऩ्ऩ अरुळिच्चॆय्गिऱार्,(आराधनस्वरूबेत्यादि)। अत्तैयुबबादिक्किऱार् -(कर्मन्दाऩित्यादिना) (बुभुक्षुक्कळुक्कु)- ऐश्वर्य भोगेच्छुक्कळुक्कु। (ऐश्वर्य साधनमाय्) “प्राजापत्यं गृहस्थानां ” “सर्वेभ्य: कामेभ्य:” ऎऩ्ऱित्यादिगळिऱ्सॊल्लुगिऱबडिये। पुत्रपशुस्वर्गादिसाधन-मायॆऩ्ऱबडि। (मुमुक्षुक्कळिल्)- मोषेच्छुक्कळिल्। (भक्तिनिष्ठर्क्कु ) – उबायभक्तिनिष्ठर्क्कु। ( उबास नाङ्गमाय्)-“यज्ञेन दानेन” ‘सहकारित्वेन च” ऎऩ्गिऱबडिये उपासननिष्पत्तिविरोधिरजत्तमोनिबर्हणहेतुभगवत्प्रसादजननार्थं नियमेनो-पादेय-माय् ऎऩ्ऱबडि। (प्रबन्नर्क्कु)-सिद्धोपायवरणनिष्ठ-र्क्कु। (कैङ्गर्यरूबमायिऱेयिरुप्पदु) ऎऩ्ऱदु-(१) परार्थ माग। आन्रुशंस्यत्ताले अनुष्ठीयमानत्व-मागिऱ कैङ्कर्यत्वं रूपं-असाधारणधर्मो यस्य, तथाविध-मायिऱेयिरुप्पदॆऩ्ऱबडि। (२)यद्वा, विनियोग-पृथक्त्वन्यायत्ताले अधिकार्यन्तरविषय-त्तिले विहितत्व-ऐश्वर्यसाधनत्व-विद्याङ्गत्व- ङ्गळै युडैत्तायिरुक्कुमाप्पोले। प्रबन्न विषयत्तिले स्वयंप्रयोजनभगवन्मुखोल्लासोद्देशेनानुष्ठीयमानत्व-मागिऱ कैङ्कर्यत्वं रूपं यस्य, तथाविध-मायिऱेयिरुप्पदॆऩ्ऱबडि। (३) अथवा, ऊऱ्ऱमऱ्ऱनुष्ठिक्कैयागिऱ कैङ्कर्यत्वं रूपं यस्य, तथाविध-मायिऱेयिरुप्पदॆऩ्ऱबडियागवुमाम्। इम्मूऩ्ऱु प्रगारमुम् ” इष्टा निष्ठङ्गळ् वर्णाश्रम धर्मत्तैयुम् ” (वा। २७८) इत्यादि व्याख्यानत्तिले स्पष्टमागप् पोगिऱदु। (अनन्दम्)-देशपरिच्छेदवस्तुपरिच्छेदरहित-माय्। ( स्थिरम्)- कालपरिच्छेदरहित-मुमाऩ। फलमुण्डु -पुरुषार्थम्। अदुवाऩ ब्रह्मत्तिऩुडैय प्राप्तियै अभिलषित्तिरुक्किऱ उबायान्दरनिष्ठर्क्कु। (उबासनाङ्ग त्वेन उबादेयम्)। पूर्वोक्तप्रकारेण उपासननिष्पत्त्यर्थं नियतानुष्ठेयतया स्वीकार्य-मॆऩ्ऱबडि। (ऐश्वर्यार्थिकळुक्कु उबादेयमाऩ आगारत्ताले)- ऐश्वर्यसाधनत्वत्ताले। (त्याज्यम्)अरुनुष्ठेयमॆऩ्ऱबडि: ऐश्वर्यम् मोक्षविरोधियागै यालेयॆऩ्ऱु करुत्तु। (अनन्य साधनर्क्कु)-परित्यक्तसाध्यसाधन-राऩ सिद्धोपायनिष्ठ-र्क्कु। (इदुगॊण्डु) -कर्मत्ताले। ) ( साधिक्कत्तक्कदॊऩ्ऱिल्लामैयाले ) ऎऩ्ऱदु प्रत्य वाय निव्रुत्तियादल्। ऐश्वर्यमादल्। विद्यानिष्पत्तियादल्। सिद्धोपायत्तुक्कु शक्त्याधानमादल्। सहज शक्त्युद्बोधमादल्। साधिक्कप्पडुम्दॊऩ्ऱिल्लामैयाले यॆऩ्ऱबडि। ( कैङ्गर्य रूबेण उबादेयम्) पूर्वोक्तप्रकारेण कैङ्गर्यमाग अनुष्ठेयमॆऩ् ऱबडि। (उबासगर्क्कु उबादेयमाऩ आगारत्ताले) – विहिदत्व विद्या सहगारित्वङ्गळाले ऎऩ्ऱबडि। (त्याज्य मॆऩ्ऱऱियलाम्)- अरुनुष्ठेयमॆऩ्ऱऱियलामॆऩ्ऱबडि।
(तत्स्वरूबेत्यादि) (तत्स्वरूबम्)- अन्द ब्रह्मत्तिऩुडैय धर्मी स्वरूबम्। (रूबाणि)-विग्रहा:- (गुणा: )ज्ञानादय: सौन्दर्या दयश्स। (विभूतय:) नियाम्यभूतास्त्रिविधचेतनाचेतनवर्गा: (ज्ञानानन्दलक्षणमाऩ)
ज्ञानानन्द स्वरूबमाऩ। (सेदनस्वरूब वैलक्षण्यमडियाग)- हेयविकारास्पदानित्याचेतन-त्तैप्पऱ्ऱ व्यावृत्तिरूप-ङ्गळाऩ स्वयंप्रकाशत्व-आनन्दत्व- सततैकरूपत्व- नित्यत्व- ङ्गळडियाग। (वरुगिऱदागैयाले)- एतज्ज्ञानहेतुक- आत्मानुभववेच्छामूलक -साधनानुष्ठानसाध्य-मागैयाले यॆऩ्ऱबडि। (कैवल्यत्तिऩ् वेषमुम्) आत्ममात्रानुभवत्तिऩुडैय नित्यत्वाद्यागारमुम्। इन्द उम्मैयाले, त्रिगुणाचिद्विशेष-तन्मिश्रजीवानुभवरूप-माय्, अल्बमाय्। क्षयिष्णुवाऩ ऐश्वर्यत्तिऩ् वेषम् समुच्चित-म् ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु।
उबासनाऽशक्तराऩ स्वगदस्वीगारनिष्ठरुडैय रक्षणेसाधुत्वरूप-माऩ शरण्यत्व-त्तैयऱियवे। अशक्ताधिकारतया- अनुकल्पभूत- स्वगतस्वीकाररूप- साधनविशेष-त्तैयऱियलाम् ऎऩ्ऱबडि। (२) यद्वा, निरपेक्षोपायत्वरूप-भगवच्छरण्यत्व-त्तैयऱियवे सिद्धोपाय रूबमाऩ अन्द अनुभवगैङ्गर्यरूब पुरुषार्थ साधनविशेषत्तैयऱियलामॆऩ्ऱुमाम्। (साध्यान्दरेत्यादि) अनन्तत्व-स्थिरत्व-स्वरूपोचितत्व-ङ्गळाले स्वोत्कृष्टावधिरहित- माऩ ब्रह्मत्तिऩुडैय भोग्यदैयै तर्शिक्कवे। ऐश्वर्य-कैवल्यरूप-साध्यान्तर-ङ्गळिऩुडैय अल्पत्व-अस्थिरत्व-अनुचितत्व ङ्गळागिऱ त्यागार्हदैयै सुस्पष्टमागवऱियलाम्। आवृत-अनावृत्त-कर्मजन्म-स्वर्ग-ङ्गळुक्कु मिथस्तारतम्य-म्बोले उन्नेयमऩ्ऱु ऎऩ्गैक्काग (सुस्पष्टम्) ऎऩ्ऱदु। “नायमात्मा प्रवचेनन” इत्यादिगळाले प्रमित-माऩ ऎम्बॆरुमाऩुडैय स्वेत्साध्यत्वाभाव-मागिऱ अनन्तसाध्यत्व-त्तैयुम्। तादृशानन्यसाध्यभगवत्प्रकारत्वात्मक- त्तपारतन्त्र्यरूप- चेतनस्वरूप-त्तैयुम् तर्शिक्कवे उबासनादिगळाऩ इदर साधनङ्गळिऩुडैय भगवदसाधनत्व- भगवदनभिमतत्व- रूबैयाऩ त्यागार्हदैयै अऱियलामॆऩ्ऱबडि। इङ्गुम् “न ह्यध्रुवै :” इत्यादिश्रुत्यनुसंहितव्यतिरेकव्याप्ति यालुम् उपायान्तरत्यागविधियालुम्। उत्तममध्यमाध माधिकारिविभाग-त्तालुम् साधनान्तरत्याज्य-तैयै स्पष्टमाग अऱियलाम्। अनन्यसाध्यत्वरूप-माऩ भगवत्परिधृढत्व-त्तैयुम्। “अनैश्वर्यात् स्वभावजात्’” इत्यादियिल् अवगत-माऩ अनन्यसाध्यत्वरूप-माऩ चेतनगतभगवत्पारतन्त्र्य-त्तैयुम् तर्शिक्कवे। सुस्पष्टमाग अऱियलाम् ऎऩ्ऱबडि। ”तदुबास्यत्वत्तै यऱियवे अनुभवसाधनविशेषमऱियलाम्” ऎऩ्ऱु वैत्तु, इङ्गे (ब्रह्मत्तिऩुडैय – अनन्य साध्यत्वत्तै) ऎऩ्गैयाले। उपासनसाध्यमोक्ष-त्तुक्कुम्, सिद्धोपायसाध्यमोक्ष-त्तुक्कुम् मिथोभेद-मुण्डु ऎऩ्ऱु अभिमत-म् ऎऩ्ऱु व्यञ्जितम्।
(पूर्वभाग:)- वेदङ्गळिल् पूर्वभागमाऩदु। (त्वदर्चाविधिमुपरि)- तेवरीरुडैय आराधनगर्त्तव्यदा ज्ञाबनत्तिले। (परिक्षीयते)- परिक्षीणमागिऱदु; आराधनत्तै ज्ञाबित्तु, निवृत्तव्यापार-मागिऱदु ऎऩ्ऱबडि। (ऊर्ध्वो भाग:)- उत्तरभागमाऩदु। (त्वदीहागुणविभवपरिज्ञापनै:)- तेवरीरुडैय जगन्निर्माणादि सेष्टैयॆऩ्ऩ, ज्ञानशक्त्यादि कुणङ्गळॆऩ्ऩ। नित्य विभूति लीलाविभूतियागिऱ विभवङ्गळॆऩ्ऩ। इवऱ्ऱिऩुडैय सर्वप्रकारैस्सह ज्ञापन-ङ्गळाले। (त्वत्पदाप्तौ)-प्राप्त शेषियाऩ तेवरीरुडैय तिरुवडिगळै प्राबिक्किऱत्तिले। (परिक्षीयते)-उपक्षीण-मागिऱदु ऎऩ्ऱबडि। “आदौ वेदा: प्रमाणम्” ऎऩ्ऱु पूर्वोपात्तशेष मिदु। (इव्वर्त्तङ्गळै )-कर्मब्रह्मङ्गळ्। (स्वरुबम्)-१ अङ्गि, (अङ्गम्)-नियमेन उबादेयमाऩ प्रयाजादि (फलम्)-स्वर्गादि। (सम्शयम्)- अनधीतशाखैकळिलुम् अनधीत वेदान्दङ्गळिलुम् एदद्विरुद्धार्थ सम्शयम्। (विबर्ययम् )- अवैगळिल् एदद्विरुद्धार्थ निश्सयम्। इङ्गे, ”अधीतशाखार्थस्य संशयविपर्ययादिनिरासकोन्याय:” ऎऩ्ऱु पूर्वोत्तरमीमांसैगळै अधीतवेदार्थनिर्णयोपयोगि-कळाग श्रुदप्रगाशिगैयिले सॊल्लुगैयाले अवऱ्ऱैयुमॆडादे स्म्रुत्यादिमात्रत्तै यॆडुत्तदु “अनधीतशाखार्थैककणठ्येन अधीतशाकार्थज्ञापनार्थे उपबृंहणम् ” ऎऩ्ऱु श्रुदप्रगाशिगैयिल् सॊऩ्ऩबडिये अनधीत-शागैगळिल् विरुद्धार्थपरत्वज्ञानं वर्त्तित्ताल्,मीमांसामुखेन पण्णप्पट्ट अधीरशाकार्थनिर्णय-मुम् अकिञ्चित्कर-मामॆऩ्ऩुम् प्राधान्य-त्तैप् पऱ्ऱवुम्। “स्मरन्ति च”; “स्मृतेश्च” ऎऩ्ऱु मीमांसैयिलुम् श्रुत्यर्थनिर्णायकत्वेन पुरस्कृत-ङ्गळागिऱ प्राधान्य-त्तैप् पऱ्ऱवुम्, स्म्रुत्यादिमात्रत्तैयॆडुत्तदु। अत: तदनुगुण-माग। “हस्तेनावद्यति” ऎऩ्गिऱविडत्तिल्। हस्तरूपकरणसामर्थ्यानुगुण-माग पुरोडाशावदानं प्रतिपादित-माऩाप्पोले, इङ्गुम्। स्मृतीतिहासपुराणरूप करणसामर्थ्य-त्ताले, ‘वेदार्थमऱुदियिडुवदु’ (वा १) ऎऩ्गिऱवित्ताल् अनधीतशास्वार्थैककण्ठ्येन अधीतशाखार्थनिर्णय-म् विवक्षिदमागक्कडवदॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱियरुळिच्चॆय्गिऱार्।- ( अदुदाऩ् सॆय्युम्बोदु ) ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि।
( सगलशाखा प्रत्यय न्यायत्तालुम् ) ऎऩ्ऱदु-”नाम- रूप- धर्मविशेष- पुनरुक्ति-निन्दा- अशक्ति- समाप्तिवचन-प्रायश्चित्त- अन्यार्थदर्शनात् -शाकान्तरे-कर्मभेदस्स्यात् एकं वा संयोगरूपचोदनाख्याविशेषात् ” ऎऩ्ऱु पूर्वमीमांसैयिल् द्विदीयाध्यायत्तिल् सॊऩ्ऩ शाखान्दराधिकरण न्यायत्तालुमॆऩ्ऱबडि। ( सगल वेदान्द प्रत्यय न्यायत्तालुम् ) ऎऩ्ऱदु-“सर्ववेदान्तप्रत्ययं चोदनाद्यविशेषात्” ऎऩ्ऱु उत्तरमीमांसैयिल् त्रुदीयाध्यायत्तिल् सॊऩ्ऩ सर्ववेदान्द प्रत्यय न्यायत्तालुमॆऩ्ऱबडि। शाखान्तराधिकरणोक्तन्याय-त्तिलुङ्गाट्टिल् अतिरिक्त-माऩदॊरु न्यायम्, “सर्ववेदान्तप्रत्ययं चोदनाद्यविशेषात्” ऎऩ्गिऱ सुत्रत्तिल् व्युत्पाद्यमऩ्ऱु ऎऩ्ऩुमिडम्, “विद्यासु गुणोप संहारादिचिन्तनार्थं शाखान्तराधिकरणोक्तन्यायः तत्फलं च स्थिरीकृतम्” ऎऩ्ऱु वेदान्द धीपत्तिलुम्। “अत्र तु शाखान्तराधिकरणोक्तन्यायो वेदान्तवाक्येषु किं प्रवर्तते, उत न, इति संशय्य, प्रवर्तत इति निर्णीयते ” ऎऩ्ऱु श्रुदप्रगाशिगैयिलुम् इरुक्किऱबडियालुम्। “सर्वशाखाप्रत्ययन्यायश्चात्र भवतो विपरीतफल: सर्वशाखासु कारणान्वयिनां सर्वशत्वादीनां गुणानां अत्रोपसंहारहेतुत्वात्” ऎऩ्गिऱ श्रीबाष्यत्तालुम्। “कुत्रचित् कस्यचित् वचनं अन्यत्रापि तत्प्रतिपत्तिं वारयति चेत् सर्वशाखाप्रत्ययन्यायो निर्विषयस्स्यात्” ऎऩ्गिऱ श्रुदप्रगाशिगैयालुम्, वेदान्द वाक्य विषयत्तिलुम् सर्व शाखा प्रत्यय न्यायम् सञ्जारिदमागैयालेयुम् स्पष्ट मायिरुक्क, न्यायद्वयमागवरुळिच् चॆय्दबडियॆऩ्ऩॆऩ्ऩिल्; विवक्षा भेदत्ताले ऒरुन्यायम् ऎऩ्ऩवुमाय्। प्रुथङ्न्यायम् ऎऩ्ऩवुमायिरुक्कुम्। ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्: ” विशेषानुगुण्येन सामान्यस्य तात्पर्यवर्णनमात्रं सामान्यविशेषन्यायः ” ऎऩ्ऱु विवक्षित्ताल् छागपशुवाक्यविषय-त्तिलुम्। पदाहवनीयवाक्यविषय-त्तिलुम् सामान्य विशेष न्यायम् सञ्जरिक्कुम् ऎऩ्ऩवुमाय्। विरोधपरिहाराय सङ्गोसत्तै विवषित्ताल् उत्सर्गापवादन्याय-मुम्। उपात्तविषये-सङ्गोसत्तै विवक्षित्ताल् छागपशुन्याय-मुमॆऩ्ऱु न्यायद्वयम् ऎऩ्ऩवुमायिरुक्कुम्। गोबलीवर्दवाक्यदृष्ट- न्यायत्वरूप- सामान्यधर्मविवक्षया- गोबलीवर्दन्याय-म् ऒऩ्ऱु ऎऩ्ऩवुमाय्। वैयर्थ्यपरिहाराय संकोच-त्तैयुम्। गामानय बलीवर्दे माऽऽनय ऎऩ्ऱु विधिनिषेध-ङ्गळैयुम् विवक्षित्ताल् ज्ञानद्वयं ऎऩ्ऩवुमायिरुक्कुम्। “सन्दिग्धे तु वाक्यशेषात्” “छागो वा मन्त्रवर्णात्” ऎऩ्गिऱ अधिकरण द्वयत्तिल् विशेषाणुसारेण सामान्यनिर्णयविवक्षया ऒरु न्यायमे व्युत्पाद्यम् ऎऩ्ऩवुमाय्, विशेषशब्दत्तिऩुडैय एकवाक्यगतत्व-भिन्नवाक्यगतत्वरूप-हेतुभेद-विवक्षया न्यायद्वयं ब्युत्पाद्यं ऎऩ्ऩवुमायिरुक्कुम्। अप्पडिये इङ्गुम्। तत्तदध्येताक्कळुक्काग ओरर्थमे नानावेदङ्गळिलुम् विधेयमॆऩ्ऱु विवक्षित्ताल् सर्वशाखाप्रत्ययन्याय-मे ऎऩ्ऩवुमाय्। तादृश नानावेद-त्तिऩुडैय साध्यतैकवेषक्रियारूपत्व-त्तै नियामगमाग विवक्षित्ताल् सर्वशाखाप्रत्ययन्यायमुम्। अन्द नाना वेदान्द विधेयत्तिऩुडैय सिद्धरुपत्व-त्तै नियामगमाग विवक्षित्ताल् सर्ववेदान्तप्रत्ययन्याय-मुम् ऎऩ्ऱु न्यायद्वयम् ऎऩ्ऩवुमायिरुक्कुम्। इव्वर्थम्। पूर्वोक्तदीप-भाष्यादिपर्यालोच-नैयालुम्, ‘सर्ववेदान्तप्रत्ययत्वे स्थितेऽपि प्रतिवेदं स्वरभेदात् उद्गीथादयो भिद्यन्ते…।सर्वशाखाप्रत्ययन्यायेन च सर्वासु शाखासु क्रतुरेक:” ऎऩ्गिऱ भाष्यस्थ-विभज्यनिर्देश-स्वारस्य-पर्यालोच-नैयालुम् सिद्धम्। इत्तैयॆल्लाम् तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि, x पॆरियवाच्चाऩ् पिळ्ळै न्यायद्वयमाग अरुळिच्चॆय्दार्। अप्पडिये इवरुम् न्यायद्वयम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार्।
x पॆरियवाच्चाऩ् पिळ्ळै परन्दरहस्यत्तिले अरुळिच्चॆय्दार् ऎऩ्गै ।
(अदिल् सगल शाखेत्यादि) “प्रतीयते यत् तत् प्रत्ययं प्रतीयमानं इत्यर्थः। सकलशाखासु प्रत्ययं सकलशाखाप्रत्ययम्। तत्र दृष्टो न्याय: सकलशाखाप्रत्ययन्याय:” ऎऩ्ऱु विग्रहम् कण्डु कॊळ्वदु। इप्पडिये सर्ववेदान्तप्रत्ययन्यायशब्द-त्तुक्कुम् विग्रहमागक् कडवदु। विहितस्य पुनर्विधानं कूडामैयाले नाना शाखैकळिल् विधिक्कप्पडुगिऱ ज्योदिष्टोमम् भिन्न भिन्नमागक् कडवदॆऩ्ऱु पूर्वबक्षित्तु। तत्तच्छाखाध्येतृप्रतिपत्त्यर्थ-माग पुनर्विधानमुपपन्न-मागैयाले नानाशाखैकळिल् विधेयज्योतिष्टोम-म् ऒऩ्ऱेयॆऩ्ऱु निर्णयित्तु। तत्फल-माग शाखान्तरोक्त-ङ्गळाऩ अङ्गङ्गळुम् उबसम्हार्यङ्ळॆऩ्ऱुम्, अदिल् विरुद्धाङ्गङ्गळुक्कु विकल्पाङ्गिकार-त्ताले विरोधशमन-मॆऩ्ऱुम्, अविरुद्धाङ्गङ्गळुक्कु समुञ्चित्यानुष्ठान-मॆऩ्ऱुम् निर्णयिक्कै- सगल शाखाप्रत्यय न्यायम्: इत्तैयरुळिच्चॆय्गिऱार्।-( ऒरु वाक्यत्तिले)इत्यादिना । ( सगलवेदान्देत्यादि ) पूर्वोक्ररीत्या छान्दोग्यादिवेदान्त-ङ्गळिले सदादिशब्द-ङ्गळाले ओरर्थत्तैच् चॊऩ्ऩाल् वेदान्दान्दरङ्गळिलुम् अव्वर्थम् सॊल्लुगिऱदॆऩ्ऱु। तत्स्दब्रह्मादिशब्दङ्गळुम् छागपशुन्याय-त्ताले एगविषयमॆऩ्ऱुम्। अदुक्कु प्रयोजनम्। कारण वस्तुवुक्कु अबृहत्त्वादिव्यावृत्ति ऎऩ्ऱुम्। त्रिवृत्करणाद्युयुपसंहार-मुम्। सर्वशत्वादि-कारणत्वापेक्षित-गुणान्वय-मुम्। कारणत्वशङ्कितदोषनिवृत्ति-युम् इत्यादिगळॆऩ्ऱु निर्णयिक्कै-सर्व वेदान्द प्रत्यय न्यायम्; इत्तैयरुळिच्चॆय्गिऱार्।- ऒरु वेदान्दत्तिले) इत्यादिना। सकलशाखाप्रत्ययन्याय-म् कर्मविषय-मॆऩ्ऩु मिडन्दोऱ्ऱ। पूर्वत्र, अङ्गोपाङ्गाङ्गिशब्दनिर्देश-म्; इङ्गु सर्ववेदान्तप्रत्ययन्याय-म् सिद्धवस्तुवुषय-मॆऩ्ऩुमिडन्दोऱ्ऱ, अङ्गादि-शब्दनिर्देशम् पण्णादे अर्थशब्दनिर्देशं-म् पण्णिऱ्ऱॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। ( अल्लादार्क्कु )- अल्बश्रुदर्क्कु। “श्रुतिस्स्मृति:” ऎऩ्ऱु सहोपादानस्थल-ङ्गळिल् स्मृतिशब्द-म् – धर्मशास्त्रेतिहासपुराण-ङ्गळुक्कु सामान्येन वाचकम्; इतिहासपुराणशब्द ङ्गळोडे सहनिर्देशस्थल-त्तिले, स्मृतिशब्द-म् गोबलीवर्दन्याय-त्ताले धर्मशास्त्रमात्रपर-मॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱियरुळिच् चॆय्गिऱार् (स्म्रुदिगळावऩ) ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि। (आप्तराऩ)-यथार्थद्रष्टा-क्कळाय्, यथार्थवक्ता-क्कळुमाऩ। “यद्वै किञ्च मनुरवदत् तत् भेषजम्”, “मन्वर्थविपरीता तु या स्मृतिः सा न शस्यते” “धर्मशास्त्रेषु मानवम् ” इत्यादियै उट्कॊण्डु (मन्वत्रि) इदि मदुवै मुऩ्ऩे उबादानम् पण्णिऱ्ऱॆऩ्ऱु कण्डु कॊळ्वदु। “ वासिष्टञ्चैव हारीतं व्यासं पाराशरं तथा। भारद्वाजं काश्यपीयं स्मृतिषट्कन्तु सात्त्विकम्॥ मानवं याज्ञवल्क्यञ्च आग्नेयं दाक्षमेव च। कात्यायनं वैष्णवञ्च स्मृतिषट्कन्तु राजसम्” ऎऩ्ऱु मनुस्म्रुदियै राजस स्म्रुदिगळिले परिगणित्तालुम्, सुबालोपनिषदुपबृंहणत्व-त्ताले सात्विकांशभूयस्त्वं उण्डायिरुक्कुम्। किन्तु, हारीदादि स्म्रुदिगळिऱ्पोले सात्विगासाधारण धर्मङ्गळ् मुखत: प्रदिबादिदङ्गळल्लामैयाले, राजसेषु परिगणनं पण्णिऱ्ऱॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि, हारीद स्म्रुदियोडेयॊक्क मनु, विष्णु, याज्ञवल्क्य स्म्रुदिगळै उबाधानम् पण्णियरुळिऱ्ऱॆऩ्ऱु कण्डु कॊळ्वदु। (अभिहिदङ्गळाऩ)-उक्तङ्गळाऩ। (धर्म शास्त्रङ्गळ्) -आचार-व्यवहार-प्रायश्चित्तात्मक-धर्म-प्रमितिजनक-ग्रन्थ-ङ्गळॆऩ्ऱबडि। इङ्गे,”धर्मशास्त्रं तु वै स्मृति:’ ऎऩ्गिऱविदु अभिप्रेतम्। (पुराव्रुत्त प्रदिबादगङ्गळाऩ) ऎऩ्ऱदु-“इतिहास: पुरावृत्तम् ” ऎऩ्ऱत्तैप्पऱ्ऱ। (सर्गादि)ऎऩ्गिऱ आदिशब्दत्ताले – प्रतिसर्गशब्दित-प्रलयादि-कळ् विवक्षिदम्। इङ्गे। “सर्गश्च प्रतिसर्गश्च वंशो मन्वन्तराणि च। वंशानुचरितं चैव पुराणं पञ्चलक्षणम् ” ऎऩ्गिऱविदु विवक्षिदम्। (ब्राह्मेदि)-इङ्गुम्। सात्विगङ्गळाऩ पाद्म वैष्णवङ्गळोडे राजसमाऩ ब्राह्मत्तै सहोबादानम् पण्णियरुळिऱ्ऱु सात्विकांशभूयस्त्व-त्तैप्पऱ्ऱ।
१। वेदार्थमऱुदियिडुवदु स्म्रुदीदि हास पुराणङ्गळाले।
वेदार्थमऱुदियिडुवदित्यादि पूरवापरनिर्देश-त्ताले उद्देश्य-विधेयभावम् तोऱ्ऱुगिऱदाय्, अदिल् उद्देश्यतावच्छेदकव्यापकत्वं विधेय-त्तुक्कुत् तोऱ्ऱक्कडवदाय्। “वेदार्थसम्यङ्निर्णयत्वं यत्र तत्र स्मृत्यादिकरणकत्वम् ” ऎऩ्ऩुम् व्याप्ति तोऱ्ऱुगिऱदाय्। अत्ताल् व्यापकनिवृत्तया व्याप्यनिवृत्ति लभिक्किऱदाय्, अदु शास्त्र सिद्धमॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱियरुळिच्चॆय्गिऱार्। (नियमेनवरुळिच्चॆय्ददु ) ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि। (नियमेनवरुळिच्चॆय्ददु) – व्याप्ति तोऱ्ऱ अरुळिच्चॆय्ददॆऩ्ऱबडि। (विप्रदिबत्ति)- विरुद्ध प्रदिबत्ति। (वेदगालुष्यहेदुवाम्)-अन्तस्स्थदर्शन-प्रतिबन्धक-क्षोभहेतु-वाम्। अथवा, वेदपुरुषकोपहेतु वामॆऩ्ऱबडि। उक्तव्याप्ति-क्कु शास्त्रानुसंहितत्व-त्तै दर्शिप्पिक्किऱार् (इन्नियमन्दाऩित्यादिना)। १। पूर्वार्ध-म् उपबृंहणकर्तव्यताविधिपर-म्। तत्र वेदशब्द: वेदान्तपर:। उत्तरार्ध-म् व्यतिरेकव्याप्तिपर-माय्। अन्वयव्याप्तिव्यञ्जक मॆऩ्ऱु करुत्तु। २। अऩ्ऱिक्के, पूर्वार्ध-त्तिलुम् सकरणक-उपबृंहणक्रियाविधि-याय्। क्रिया करणं आक्षिप्त-मायिरुक्क। “इतिहासपुराणाभ्यां” ऎऩ्ऱु करणविधि प्राक्षिकाप्राप्ति विषयत्तिलुम् प्राबगमाय्। “सर्वे द्रव्यविधयो नियमविधय: ” ऎऩ्गिऱबडिये पूर्वोक्त व्याप्ति लभिक्किऱदु: उत्तरार्धम् व्यापकनिवृत्तया व्याप्यनिवृत्ति-यैयनुवदिक्किऱदु – ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि ( इन्नियमन्दाऩित्यादि ) ऎऩ्ऱरुळिच्चॆय्गिऱार् ऎऩ्ऱुमाम्। पूर्वम् “पुरुषकारवैभवप्रभृति-आचार्याभिमानपर्यन्त-प्रेमयजात-म् वेदार्थम्”ऎऩ्ऩुमत्तै “वेदार्थम्” (वा।१) ऎऩ्गिऱ परमोपक्रमस्वारस्य-त्ताले व्यञ्जिप्पित्तार्।
इङ्गु स्म्रुदीदिहास पुराणङ्गळाले (वा।१ ) ऎऩ्गिऱ अनन्दर वाक्यत्ताले पुरुषगारवैभव प्रभ्रुदिगळिऩुडैय वेदार्थत्वं उपबृंहणस्वारस्यसिद्धम् ऎऩ्ऱरुळिच्चॆय्गिऱार्। – (इव्वुबक्रम वाक्य प्रक्रियैयाले) इक्यादिना। उपक्रम-वाक्यस्य- वेदार्थमऱुदियिडुवदु स्म्रुदीदिहासबुराणङ्गळाले” इतिवाक्यस्य (प्रक्रिया)- पुरुषकारवैभवादिप्रतिपादकग्रन्थ- सन्निधिस्थत्वम्, कण्डोक्तिगळुम् उण्डु ऎऩ्गिऱार् (अदुदाऩ्) इत्यादिना। (सम्ब्रदिबन्नम्)- स्फुटम्। १।)
२। स्म्रुदियालेबूर्वभागत्तिल् अर्थम् अऱुदियिडक्कडवदु। मऱ्ऱैयिरण्डालुम् उत्तरभागत्तिल् अर्थम् अऱुदियिडक्कडवदु।
२।(उपबृंहण–ङ्गळुक्कुम् प्रतिपाद्यविशेष–त्ताले भेदमुण्डिऱे) ऎऩ्ऱदु – उबब्रुम्ह्यत्तिऩुडैय प्रदिबाद्य भेदत्तैयिट्टु उबब्रुम्ह्यभेदमुण्डाय्। अत्ताले उबब्रुम्हण भेदमुण्डिऱे यॆऩ्ऱबडि। (अदिल् स्म्रुदिगळ् पूर्वभागोबब्रुम्हणङ्गळागवुम्। इदिहासादिगळ् उत्तरभागोबब्रुम्हणङ्गळागवुम् निर्मिदङ्गळागैयाले) ऎऩ्गिऱविडत्तिले। “वेदोपबृंहणभूतेषु धर्मशास्त्रेतिहासपूराणेषु धर्मशास्त्राणि पूर्वभागोपबृंहणानि। इतिहासपुराणानि उपरितनभागोपबृंहणपराणीति हि विभाग:” ऎऩ्गिऱ श्रुतप्काशिकावाक्यमनुसन्धेयम् (आसार:)-शौचस्नानादि: (व्यवहार🙂 ऋणादान-दायविभागादि-विवादनिर्णय:; (प्रायश्सित्तम्) पापविशोधकचान्द्रायणादि। “प्रायः पापं विजानीयात् चित्तं तस्य विशोधनम् ” ऎऩ्ऩक्कडवदिऱे। “बृहि विद्धौ” ऎऩ्गिऱ धातुविले उबब्रुम्हण शब्दम् निष्पन्नमागैयाले वर्धनवाचि-याय्। व्रुद्धियुम् ज्ञानद्वारावाय्। अदुदाऩ् स्वविषयबाहुल्य प्रयुक्तैयाय्। अधीतवेदत्तिल् अनवगदमाय्, अनधीत वेदप्रदिबाद्यमाऩ विशेष विषयत्तिऩुडैय निश्सयत्तिल् पर्यवसिक्किऱदु ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच् चॆय्गिऱार्। (इप्पडि उभयविधमाऩ) इत्यादि। (अनधीत शाखार्थङ्गळुक्कुम्) ऎऩ्गिऱ सगारत्ताले अधीत शाखार्थङ्गळ् समुच्चिदङ्गळ्। (अबेक्षिद विशेषङ्गळोडे) ऎऩ्ऱदु–कर्मविषयत्तिल् शागान्दरोक्त अङ्गोबाङ्गादिगळुम्, सिद्ध रूबब्रह्म विषयत्तिल् कारणत्वाद्यपेक्षितसर्वज्ञत्वदि-कळुम् ऎऩ्ऱ इवऱ्ऱोडेयॆऩ्ऱबडि। इङ्गे, “व्यक्तीकरणं अज्ञातविशेषैस्सह स्वावगतार्थनिष्कर्ष:” ऎऩ्गिऱ श्रुदप्रगाशिगासुक्तियै अनुसन्धिप्पदु। स्म्रुदिगळिलुम् उत्तर भागार्थ प्रदिबादनमुम्, पुराणङ्गळिलुम् पूर्वभागार्थ प्रदिबादनमुम् उण्डेयॆऩ्ऩ अरुळिच्चॆय्गिऱार् (स्म्रुदिगळ् तऩ्ऩिले) इत्यादि। इव्विडत्तिले “ धर्मशास्त्रेषु ब्रह्मप्रतिपादनं, कर्मणां तदाराधनरूपत्यज्ञापनार्थः इतिहासपुराणेषु कर्मप्रतिपादनं, कर्मणां ब्रह्मोपासनाङ्गत्वज्ञापनार्थम्” ऎऩ्गिऱ श्रुतप्रकाशिकावाक्यमनुसन्धेय-म्। उक्तार्थत्तुक्कु प्रासीनसंवादम् काट्टुगिऱार् (प्रायेणेत्यादि)। (प्रायेण)-प्राचुर्येण “प्रायो वयसि बाहुल्ये”ऎऩ्ऱिऱे निगण्डु। उपबृंहणत्वफलितं-(पूरणं) इति; अज्ञातविशेषैस्सह निष्कर्ष:। (धर्मशास्त्रत:)धर्मशास्त्रेण उत्तरार्धत्तिलुम् प्रायेण ऎऩ्गिऱ पदम् अनुषञ्जनीय-म्। प्राचुर्येण वेदान्तार्थ-माऩदु इदिहासबुराणङ्गळाले अज्ञातविशेषैस्स्ह निष्कृष्यते ऎऩ्ऱबडि। आयिट्टु। “भूयसा च व्यपदेशो मल्लग्रामादिवत् ” ऎऩ्गिऱ न्यायत्ताले। प्रासुर्यत्तैयिट्टु वगैयिट्टुच् चॊल्ललाम् ऎऩ्ऱु तात्पर्यम्। मूलत्तिले “स्म्रुदीदिहास पुराणङ्गळाले” (वा।१) ऎऩ्गिऱ बहुत्वम् असङ्काचात् स्म्रुत्यादिगळिल् प्रत्येगमन्वयिक्किऱदु ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि (स्म्रुदिगळावऩ) ऎऩ्ऱरुळिच्चॆय्दार्। “स्म्रुदियाले पूर्वभागत्तिल् अर्थमऱुदियिडक्कडवदु” (वा २) ऎऩ्गिऱविडत्तिल्। “स्म्रुदियाले” ऎऩ्गिऱ एगवसनम्- जात्येगत्वबरम् ऎऩ्ऱ तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि (धर्मशास्त्रङ्गळाले) ऎऩ्ऱरुळिच्चॆय्दार्। इन्द न्यायम् मेलुम् कण्डुगॊळ्वदु।)
३। इवैयिरण्डिलुम् वैत्तुक्कॊण्डु इदिहासम् प्रबलम्। ४। “यच्छब्दयोग: प्राथम्यं इत्याद्युद्देश्यलक्षणम्” ऎऩ्गिऱबडिये पूर्वाबर निर्देशत्ताले उद्देश्य विधेयभावम् तोऱ्ऱुगिऱबडियाले, अज्ञाद ज्ञाबनम् स्फुटमायिरुक्किऱदागैयाले अज्ञानम् स्फुटम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि शङ्गा पूर्वगमाग अवदरिप्पिक्किऱार् (उत्तरभागेत्यादिना), “इदिहास श्रेष्ठमाऩ” (वा५) ऎऩ्ऱु उत्तरत्र सिद्धवन्निर्देश-त्ताले अज्ञातज्ञापनं तोऱ्ऱामैयाले शङ्कारूपेण वऩ्ऱिक्के।) तामे दर्शिप्पिक्किऱार् ऎऩ्ऱु कॊळ्ळवेण्डुगैयाले तत्तुल्यतया इङ्गुम् तामे दर्शिप्पिक्किऱारॆऩ्ऱु अवदरिप्पिक्किऱार् (अऩ्ऱिक्के एगभागविषयेत्यादिना)। अदिल्, “इतिहासपुराणाम्” इत्यादितारतम्यबोधक-द्वन्द्वसमाससपूर्वापरनिर्देश- त्ताले तारतम्यास्तित्वकोटि-क्कुम्, स्मृतिवत् उपबृंह्यभेद-मिल्लामैयाले तन्नास्तित्वकोटि-क्कुम् – उत्थितियुण्डागैयाले। प्रद२मावदारिगैयिल् शङ्कागर्भत्वं कण्डुगॊळ्वदु। स्मृतिवदेव द्वन्द्वस्थपूर्वापरनिर्देशम् तारतम्यव्यभिचरित-मागैयालुम्, तद्वदेव उपबृंह्य-भागभेदप्रयुक्त-विशेष-मिल्लामैयालुम् तारतम्य शङ्गैक्कु अनुन्मेष-म् ऎऩ्ऱु, तामे दर्शिप्पिक्किऱार् ऎऩ्ऩुमिडम् द्विदीयावदारिगैयिल् कण्डुगॊळ्वदु।
( प्रमाण्यत्तिल्)- प्रमितिजनकत्वविषये-ऎऩ्ऱबडि। (पुराणत्तिलुम्) पुराणङ्गळिऱ्काट्टिलुमॆऩ्ऱबडि। (इदिहासत्तुक्कु)- इदिहासङ्गळुक्कॆऩ्ऱबडि। (प्राबल्यम्)-परस्परविरोधे स्वानुराधेन पुराणानां नेतव्यत्वप्रयोजक-प्रामाण्यप्रकर्षवत्त्वम्। प्राबल्य हेदुक्कळै अरुळिच्चॆय्गिऱार् (पुराणत्तिऱ्काट्टिल्) इक्यादिना। अदिल्, परिग्रहादिशयमुम्। मध्यस् थदैयुम् ज्ञाबगहेदुक्कळ्: कर्त्तुराप्तदमत्वम् कारगहेदु ऎऩ्ऱु विवेगम् कण्डुगॊळ्वदु।
परिग्रहातिशयघटकपरिग्रह-त्तै निर्वसिक्किऱार् (परिग्रहमावदु शास्त्र परिग्रहम्) ऎऩ्ऱु। शास्त्रशब्दम् पौरुषेय शास्त्रङ्गळाऩ पुराणबरम्। (परिग्रहमावदु)-तेषु श्लाग्यमानत्व-मॆऩ्ऱु मेले स्फुटम्। “इतिहासपुराणं पञ्चमम् ” ऎऩ्ऱु वेदत्तिले पुराणात्पूर्वनिर्देश-त्ताले व्यञ्चित-माऩ श्लाघैयै मेले अरुळिच्चॆय्गिऱार् ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। (वेदवेद्य इत्यादि) इदुक्कर्थम् मेले व्यक्तम्। (मतिमन्थानं ) –ज्ञानमागिऱ मत्तै । (आविध्य) नऩ्ऱागत् ताडित्तु। “व्यध ताडने” ऎऩ्ऱिऱे धातु। x(सुऴऱ्ऱियॆऩ्ऱुमाम्; “व्यध चलने” ऎऩ्ऱुमुण्डिऱे। x व्यध भयसञ्जलनयो: ऎऩ्ऱु धातु पाठमागैयाल् इदु प्रक्षिप्तम्) (येन)-व्यासेन। (व्यासवाक्येति)- कुधर्मङ्गळागिऱ-धर्माभासङ्गळागिऱ व्रुक्षङ्गळै। (हारिणा)-वेरोडे पिडुङ्गिक् कडलिले पॊगडुगिऱ; हरणं प्रापण-मिऱे। नाशन मॆऩ्ऱुमाम्। जलॆळघपक्षत्तिले-भूनिष्ठवृक्षनाशिना-ऎऩ्ऱुमाम्। व्यास वाक्यबक्षत्तिले – भूसम्बन्धि धर्मव्रुक्ष हन्दाक्कळुक्कु। (अरिणा)- शत्रुणा ऎऩ्ऱुमाम्। (जलौघेन)-जलप्रवाहेण (मही)- व्यास वाक्यबक्षत्तिले महीस्थर् ऎऩ्ऱबडि। ऐलौघ पक्षत्तिले-भूमि ऎऩ्ऱबडि। (नीरजस्का)-व्यासवाक्य पक्षत्तिले- रजोगुण सून्यरागप् पण्णप्पट्टार्गळ् ऎऩ्ऱबडि। जलॆळघ पक्षत्तिले – पांसुशून्यैयागप् पण्णप्पट्टदु ऎऩ्ऱबडि। (बिभेतिगहनादित्यादि), (गहनात्) -दुष्प्रवेशात्, (शास्त्रात्)-वेदात्, (तीव्रादौषधादिव) सेविक्कवरियदाऩ औषधत्तिल् निऩ्ऱुम् पोल। (बिभेति)-अनर्थाशङ्गियागिऱाऩ्।
इति यत् (अत:)-हेतो: (शास्त्रसार:) वेदसारमाऩदु, (काव्यात्मना)-काव्य स्वरुबत्तोडे युक्तमाऩ। ( अयं भारत:)इन्द महाभारदमाग। (कृत:) पण्णप्पट्टदॆऩ्ऱबडि। क्रान्ददर्शियाऩवऩुडैय कर्ममिऱे काव्यम्। “शब्दार्थौ सगुणौ सालङ्कारौ दोषवर्जितौ काव्यं” ऎऩ्ऱिऱे काव्यलक्षण सूत्रम्। (शास्त्रसार: अयं कृत:) ऎऩ्गिऱ सामानाधिकरण्यं अम्शाम्शिभावत्तैप्पऱ्ऱ। (श्रुतिसागरात् ) ऎऩ्ऱु वेदत्तिऩुडैय अगाधत्व-मुम् (वेदशैल) ऎऩ्ऱु दुरारोहत्व-मुम्। (गहनात्) ऎऩ्ऱु दुष्प्रवेशत्व-मुम्। (तीव्रादौषधादिव) ऎऩ्ऱु दु:खसेव्यत्व-मुम् सॊल्लप्पट्टदु। (भारतचन्द्रमा:) ऎऩ्ऱु ज्ञानजनकत्वाह्लादकरत्व-ङ्गळुम्। (नीरजस्का) ऎऩ्ऱु ज्ञानोत्पत्ति-प्रतिबन्धकनिवर्तकत्व-मुम्। (काव्यात्मना) ऎऩ्ऱु दुष्करत्तिलुम् सुखरूपप्रवृत्तिकरत्व-मुम् सॊल्लप्पट्टदु। वेदवाक्यम् प्रभुवाक्यम् पोले; पुराण वाक्यम् सुह्रुद् वाक्यम् पोले; काव्यम् अभिमदविषयमाऩ कान्दैयिऩुडैय उबदे,शम्बोले।’ “यद्वेदात् प्रभुसंमितात् अधिगतं शब्द प्रधानाञ्चिरम्, यथार्थप्रवणात् पुराणवचनात् प्राप्तं सुहृत्संमितात्। कान्तासंमितया यया सरसतामापाद्य काव्यश्रिया कर्तव्ये कुतुकी बुधो विरचित: तस्यै स्पृहां कुर्महे॥” ऎऩ्गिऱवित्तै योजित्तुक् कॊळ्वदु। (विष्णावित्यादि) (विष्णौ ) “विष्णुपोतम् ” ऎऩ्गिऱ सिद्धोपाय विषयत्तिलुम्। (वेदेषु)-”विष्णुनामा स वेदेषु” ऎऩ्गिऱबडिये अन्द सिद्धोपायत्तै प्रदि पाधिक्किऱ वेदङ्गळिलुम्। (विद्वत्सु)-“विदु: कृष्णं” ऎऩ्गिऱबडिये अन्द वेदङ्गळैक् कॊण्डु विष्णुबोदत्तै यऱिगिऱ अनुगूलर् विषयत्तिलुम्, (गुरुषु)- अन्द प्रमाण प्रमेयङ्गळै अन्द प्रमादाक्कळुक्कु उबदेशिक्किऱ आसार्य विषयत्तिलुम्। (ब्राह्मणेषु) – अन्द आसार्यर्गळुक्कु उगन्द विषयमॆऩ्ऱु किञ्जित्कार्यराऩ ब्रह्मनिष्ठर् विषयत्तिलुम्। (कल्याणी)-स्वयंप्रयोजन-भूतैयाऩ। (भक्ति:)प्रेमविशेषमाऩदु। (धीमतां)-सत्वोत्कर्षमडियागप् पिऱन्द निष्कर्ष ज्ञानमुडैयवर्गळुक्कु, (भारतादेव भवति)-ग्रनथान्तरनिरपेक्ष माग भारदत्तिऩाले उण्डागिऱ तॆऩ्ऱबडि। (मदि मन्थानम्) इत्यादि-प्रमाणोपादान परिबाडिक्कु इन्द श्लोगोबादानत्तिल् विश्रान्दियाले ऒरु विशेषेम् व्यञ्जिदम्। ऎङ्ङऩे यॆऩ्ऩिल्; (सिद्धोपायत्तैच् चॊल्लिक्कॊण्डु पोन्दु। ईश्वरस्वादन्दर्यत्तुक्कञ्जिऩवऩुक्कु प्रथमबर्वत्तैत्तळ्ळि, सरमबर्वम् काट्टप्पट्टदु) ऎऩ्ऱिऱे मूलत्तुक्कु प्रधान प्रमेयम् सॊल्लिऱ्ऱु। अदुदाऩ् वेददात्पर्यविषयम् ऎऩ्ऩुमिडम् इदिहासादिगळैक्कॊण्डु निष्कर्षिक्किऱार् ऎऩ्ऱुम् सॊल्लिऱ्ऱिऱे। अप्पडि सिद्धोपायप्रभ्रुदि सरमबर्व पर्यन्दमाऩ अर्थङ्गळिले भारदत्तुक्कुत्तात्पर्यम् ऎऩ्ऩुमिडम् महाभारद वैभव प्रदिबादगमाऩ पुराण विशेषस्थमाऩ इन्द वसनस्थ निर्देश, क्रमविशेषत्ताले आविष्क्रुदम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱियाय्त्तु – मुडिविल् इन्द वसनम् उबात्तम् ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। ( वेद वेद्ये) ऎऩ्गिऱविदु स्कान्दवसनम्। (मदिमन्थानम्) ऎऩ्गिऱविदु वाायुप्रोक्तशैव-ङ्गळिल् वसनम्। (बिभेतिगहनात्) ऎऩ्गिऱविदु भविष्यत् पुराणस्थ वसनम्। (व्यास वाक्य) इति मार्क्कण्डेय पुराण वसनम्। (आदि), शब्दत्ताले “ तस्माद्रामायाणं देवि वेद एव न संशयः। सर्वव्याकरणान्यत्र स्वयं न्यस्तानि वेधसा” ऎऩ्गिऱ स्कान्द वसनमुम्। “यस्य द्वैपायन: पुत्र: स्वयं विष्णुरजायत। प्रकाशो जनितो येन महाभारतचन्द्रमा:॥” ऎऩ्गिऱ मात्स्य वसनमुम्। “कृष्णद्वैपायनं व्यासं विद्धि नारायणं प्रभुम्।कोह्यन्यो भुवि मैत्रेय महाभारतकृद्भवेत् ” ऎऩ्गिऱ पुराणरत्न वसनमुम् विवक्षिदम्।
(मध्यस्त्थैयावदु–) इत्यादि– “यस्मिन् कल्पे तु” ऎऩ्गिऱ वसनम् मास्त्यपुराणस्थम्। अदुक्कर्थम् ( सर्व पुराणत्तुक्कुम्) इत्यादि। (यत्पुराणं) ऎऩ्गिऱ यच्छब्दफलितं(सर्वबुराणत्तुक्कुम्) इदि। (यस्मिन्)-यद्गुणप्रचुरे, (कल्पे- ब्रह्मणो दिवसे, (सः)-बुद्धिस्थः कल्पविशेषणभूतो गुणः, (स्वरूपं)-निरूपक, धर्मो यस्य, स: तथोक्त: तेन (ब्रह्मणा), (यत्पुराणं) (प्रोक्तं)-प्रवर्तितं “तस्मिन् कल्पे” “तस्मिन् पुराणे” इत्यध्याहारः, यत्तदोनित्यसम्बन्धात्। तस्मिन् कल्पे, तस्मिन् पुराणे, (तस्य तस्य)-कल्पगुणविशिष्टस्य कर्तृ-गुणविशिष्टस्य अग्न्यादे: , (महात्म्यं वर्ण्यते) ऎऩ्ऱु विवक्षित्तु अरुळिच्चॆय्गिऱार् (अवऩुक्कु यादॊरु कल्बत्तिले) इत्यादि। (यादॊरु कल्बत्तिले) -यद्गुणप्रचुर-माऩ कल्बत्तिले। (तत्स्वरूपेण) इत्यत्र स्वरूपपदं-प्राचुर्योपलक्षक- मॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱियरुळिच् चॆय्गिऱार् (यादॊरुरुणम् विञ्जि यिरुन्ददु) ऎऩ्ऱु। (तस्य तस्य) ऎऩ्गिऱ तच्छब्दद्वय-मुम्। ( यस्मिन् ) (तत्स्वरूपेण) इति यत्तच्छन्दनिर्दिष्ट-कल्प-कतृ-गुणविशिष्टपर मॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱियरुळिच्चॆय्गिऱार् (अन्द गुणानु गुणेदि)। गुणानुगुणत्वं च-स्वयं तद्गुणप्रचुरत्वे सति स्वोपासकानामपि तत्प्रयोजकत्वम्। “अग्ने: शिवस्य” इत्यादिप्रकरणस्थ -अग्नि -शिव- चतुर्मुख- पितृ- सरस्वति- हरि- शब्दार्थ – ङ्गळै क्रीडी-करित्तु सामान्येन अरुळिच्चॆय्गिऱार् (तेवदैयिऩुडैय) इदि। (यत्प्रोक्तं)इति यच्छब्दबलाध्याहृत-तच्छब्दार्थ म् (पुराणत्तिले) इदि। अन्द कल्बत्तिले ऎऩ्ऱु शेष:। इङ्गे “ अत: तस्मिन् कल्पे तस्मिन् पुराणे तत्तद्गुणप्रचुरस्य तस्य तस्य दैवतस्य माहात्म्यं वर्ण्यत इत्यर्थ:” ऎऩ्गिऱ वेदार्थसङ्ग्रहदीपिकावाक्य-त्तैक् कण्डुगॊळ्वदु। (लौगिगार्थङ्गळ्)- दण्डनीदि मुदलाऩवऱ्ऱिल् सॊल्लुगिऱ अर्थङ्गळ्। (वैदिगार्थङ्गळ्)-कर्म ब्रह्मङ्गळ्। (अधिक्रुदङ्गळागैयाले)- तत्परङ्गळागैयाले ऎऩ्ऱबडि। (पक्षबादम्) – अर्थस्थितिमनपेक्ष्यापि तात्पर्यातिरेक-म्। इदिल्लामलिरुक्कै मध्यस्थदै ऎऩ्ऱु कूट्टुवदु।)
(कर्त्तुरित्यादि) तमप्प्रत्ययार्थ-म् (मिगवुम्) इदि। उक्तार्थत्तुक्कु प्रासीनसंवादम् (अथेतिहासेत्यादि)। (इतिहासपुराणयोः) इति निर्धारणे सप्तमी। (बलीयांसः)-स्मृत्यपेक्षया पुराणङ्गळ् बलवत्तुक्कळ्। तदपेक्षया इदिहासङ्गळ् बलवत्तुक्कळ् ऎऩ्ऱबडि। (सर्वत्र)-लौगिग वैदिग विषयङ्गळिले (भूतार्थप्रतीते:)-विद्यमानार्थेप्रतीते: (वचनसौष्ठवेन)-वाक्य-सौघटयेन; पूर्वापराविसंवादेन अतिवादतात्पर्यविरहेण- ऎऩ्ऱबडि। (सामान्येन)-श्रीरामायणम्। भारदम् ऎऩ्गिऱ विशेषनिर्देशम् इऩ्ऱिक्के ऎऩ्ऱबडि। (परिग्रहविशेष:)-पुराणेषु श्लाघिक्कप्पडुगै। (यत् अन्यत्रास्ति तत् इहास्ति) इति कूट्टुवदु। यादॊरु प्रमेयम् इदुक्कु अन्यमाऩ लोगवेदङ्गळिले प्रदिबाद्यदया इरुक्किऱदु – अदु इङ्गे प्रदियाद्यदया इरुक्किऱदु ऎऩ्ऱु विवक्षित्तु (लौगिगवैदिग) इत्याद्युक्त-म्। (यन्नेहास्ति न तत् क्वचित् )इदिलिऩ् ऱिक्केयिरुप्पदु पुऱम्बिऩ्ऱिक्केयिरुक्कुम् ऎऩ्ऱबडि। (यदिहास्ति तदन्यत्र) ऎऩ्ऱु अन्वयव्याप्तियुम् (यन्नेहास्ति न तत् क्वचित्) ऎऩ्ऱु व्यदिरेगव्याप्तियुम् सॊल्लिऱ्ऱॆऩ्ऱु विवक्षित्तु, (सकलार्थ) इत्युक्तम्। (इदिहास विशेषमाऩ) ऎऩ्ऱदु-“महाभारतं हि” ऎऩ्ऱु इतिहासत्वव्याप्याव्यमहाभारतत्वरूपविशेषधर्म-त्तैयिट्टु निर्दिष्टमाऩ ऎऩ्ऱबडि, इदु। “रामायणवत् महाभारतं शरणम् ” ऎऩ्ऱु भट्टराले अरुळिच् चॆय्यप्पट्ट श्रीरामायणत्तुक्कुम् उबलक्षणम्। इदु उय्यक्कॊण्डार् ग्रन्दत्तिल् पण्णिऩ सामान्यनिर्देशव्याव्रुत्ति। (श्रीसहस्रनाम भाष्यत्तिले)-भगवद्गुण धर्प्पणत्तिलेयॆऩ्ऱबडि। अदुक्कु, “महाभारतसारस्वात्” इत्यादि स्वबदङ्गळै। “महाभारतं हि” इत्यादि स्ववाक्यङ्गळाले वर्णिक्कैयाले। “स्वपदानि च वर्ण्यन्ते” ऎऩ्गिऱ भाष्यलक्षणमुण्डॆऩ्ऱु भाष्य प्रसिद्धि उबबन्नैयॆऩ्ऱु (सहस्रनाम भाष्यत्तिले ) ऎऩ्ऱु अरुळिच्चॆय्दार् ऎऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु।
(अदिऩ् प्राबल्यत्तै) -पुराणङ्गळिऱ् काट्टिल् इदिहासत्तुक्कुण्डाऩ प्राबल्यत्तै। (इसैविक्किऱार्) – संवदिप्पिक्किऱार् ऎऩ्ऱबडि। “इतिहासपुराणं पञ्चमम्” इति भूमविद्यावाक्यम् । इतिहासाश्च पुराणानि च इतिहासपुराणम्; समाहारद्वन्द्व: “इतिहासपुरानाभ्यां इति” जात्येकवचनान्त-ङ्गळाऩ इतिहास पुराणशब्द-ङ्गळुक्कु इतरेतरयोगद्वन्द्व:। इदु बार्हस्पत्यस्मृतिवचनस्थम् प्रबलम् मुऱ्पडुम् ऎऩ्ऩुमदुक्कु शब्दानुशासनत्तै प्रमाणमागक् काट्टुगिऱार् (द्वन्द्व समासत्ति लित्यादिना)। (द्वन्द्व समासत्तिल्) ऎऩ्ऱदु- प्रक्रुदमाऩ “इदिहास पुराण” ऎऩ्गिऱ द्वन्द्व समासत्तिलॆऩ्ऱबडि। अल्लदु “द्वन्द्व समास सामान्यत्तिल्” ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पार्क्किल्। “ध्यन्तम्” “लघ्वक्षरम्” “ऋतुनक्षत्राणाम्” “भ्रातुर्ज्यायस:” “अजाद्यदन्तम्” ऎऩ्ऱु द्वन्द्व समासत्तिल् मुऱ्पडुमवै पलवुमुण्डागैयाले, “अल्बाच्तरमादल् अभ्यर् हिदमादलिऱे मुऱ्पडुवदु” ऎऩ्ऱु नियमिक्कवॊण्णादिऱे। “इदिहास पुराण” ऎऩ्गिऱ द्वन्द्वत्तिले कीऴ्च्चॊऩ्ऩ मग्यन्दादिगळुक्कु विषयन्दाऩ् मुदलिलेयिल्लैयिऱे। इऩि परिशेषिप्पदु अजाद्यदन्दम्, अल्बाच्तरम्। अभ्यर्हिदम् ऎऩ्गिऱ मूऩ्ऱुमिऱे। अदिल् ” अजाद्यदन्दम्’ ऎऩ्गिऱ इत्तै “अल्बाच्तरम्” “अभ्यर्हिदम्” ऎऩ्गिऱविरण्डुम् परत्वात् बाधिक्कुमिऱे। इऩि अदिलुम् परिशेषित्तदु ” अल्बाच्तरम्। अभ्यर्हिदम्” ऎऩ्गिऱ इरण्डुमेयिऱे। इत्तैयॆल्लाम् तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् ( अल्बाच्तरमादल् अभ्यर्हिदमादलिऱे मुऱ्पडुवदु) ऎऩ्ऱु। अल्बाच्तरमावदु- इरण्डिल् वैत्तुक्कॊण्डु ऒऩ्ऱिऱ्काट्टिल् ऒऩ्ऱु न्यून सङ्ख्यागमाऩ उडलॆ(उयिरॆ?)ऴुत्तैयुडैत्तायिरुक्किऱ पदम्। अभ्यर्हिदमावदु- ऒऩ्ऱिऱ् काट्टिल् ऒऩ्ऱु श्रेष्ठवासगमायिरुक्किऱ पदम्। ( अदिलित्यादि) पुराणशब्दत्तिऱ्काट्टिल् न्यूनाच्कमऩ्ऱिक्के अधिकाच्कमाऩ इदिहासबदम् पुराण शब्दत्तिऱ्काट्टिल् मुऱ्पट्टदु। पुराणाबेक्षया श्रेष्ठमाऩ इदिहासत्तुक्कु वासगमागविरुक्कैयालेयॆऩ्ऱबडि। अल्पाच्तरत्वात् पुराण शब्दम् मुऱ्पड प्रसङ्गिक्क। अभ्यर्हितत्वात् इदिहास शब्दम् मुऱ्पड प्रसङ्गिक्क। इप्पडित् तुल्यबल विरोधंवरिल्। । परत्वात् “अल्पाच्तरम्” ऎऩ्गिऱ वित्तै भाधित्तु “अभ्यर्हितम् पूर्वम् ” ऎऩ्गिऱ शास्त्रमे प्रवर्त्तित्तु। इदिहासब्दम् मुऱ्पट्टदु ऎऩ्ऱु करुत्तु। इत्तैत् तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱियिऱे। “ इतिहासस्य पुराणेभ्योऽप्यभ्यर्हितत्वं विशेष:। अल्पाच्तरम् इति पुराणशब्दस्य पूर्व निपाते प्राप्ते ‘अभ्यर्हितं पूर्वं प्रयोक्तव्यं’ इति पूर्वानिपातितस्य इतिहासस्य अभ्यर्हितत्वप्रतीते:॥”ऎऩ्ऱु श्रुदप्रगाशिगा भट्टररुळिच्चॆय्ददॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। “सर्वतोऽभ्यर्हितं पूर्वम्” ऎऩ्ऱिऱे महाभाष्यकारवचनम्। इङ्गे –
४। अत्ताले अदु मुऱ्पट्टदु।
“अत्ताले अदु मुऱ्पट्टदु” (वा।४) ऎऩ्ऩुमदुक्कु उदाहरणमाग “यद्ब्राह्मणानीतिहासान् पुराणानि” ऎऩ्गिऱ व्यस्त प्रयोगस्थलत्तै ऎडादॊऴिन्ददु। “इतिहासपुराणाभ्यां वेदं समुपबृंहयेत्” ऎऩ्गिऱ वचनच्छायानुकारि-याऩ “वेदार्थ मऱुदियिडुवदु” (वा। १) ऎऩ्गिऱ वाक्यत्तिले “इतिहासपुराणाभ्याम्” ऎऩ्गिऱविदुवे झटिति बुद्धिस्थ मागैयालुम् द्वन्द्व समासत्तिल् अभ्यर्हिदत्तुक्कुप् पूर्व प्रयोगम् शास्त्रीयमागैयालुम्, व्यास स्थलङ्गळिल् अदुक्कुप् पूर्वप्रयोगम् पुरुषेच्छाधीन-माय् अनियदमागैयालुम्, द्वन्द्व समासोधाहरणमे उसिदमॆऩ्ऩुमभिप्रायत्तालेयॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु।
(अथवेदि) “अत्ताले अदु मुऱ्पट्टदु”(वा४) ऎऩ्ऱाल् अदु ऎव्विडत्तिले मुऱ्पट्टदु ऎऩ्ऩुम् अधिकरणागाङ्षैयिले। ग्रन्थान्तरस्थप्रयोग-म् अधिकरणत्वेन सम्बन्धिक्कु मदिलुङ्गाट्टिल् प्रकृतग्रन्थ-त्तिले पूर्वप्रसतुत-माऩ प्रयोगमे अधिकरणत्वेन सम्बन्धिक्कै शीघ्रभावि ऎऩ्ऱु करुत्तु, (इतिहासाश्च पुराणानि च इतिहासपुराणानि) इति प्रथमं द्वन्द्वसमासः। अभ्यहिर्तत्वात् इतिहासस्य पूर्व निपातः, अनन्तरं (स्मृतयश्च इतिहास पुराणानि च स्मृतीतिहासपुराणानि) इति द्वन्द्वगर्भो द्वन्द्व: (स्मृतयश्च इतिहासश्च पुराणानि च स्मृतीतिहासपुराणानि) ऎऩ्ऱु त्रिपदद्वन्द्व-मुम् साधुवेयागिलुम्, इदिहासबुराणङ्गळुक्कु उत्तर भागोब ब्रुम्हणत्तिले तुल्यवदेकक्रियान्वयित्व-मिरुक्कैयालुम्, “इदिहास पुराणम्” इत्यादि द्वन्द्व प्रयोगम् पलविडङ्गळिलेयिरुक्कैयाले “अवयवप्रसिद्धे: समुदायप्रसिद्धिर्बलीयसो” ऎऩ्गिऱ न्यायम् – इङ्गु प्रवर्त्तिक्कैयालुम्, द्वन्द्व गर्भ द्वन्द्वमे युक्तम्। इङ्गे। “अभ्यर्हितं पूर्वम् ” ऎऩ्गिऱ शास्त्रत्ताले “इतिहासपुराणस्मृतय:” ऎऩ्ऱु अभ्यर्हिदमाऩ इतिहासपुराणद्वन्द्व-म् मुऱ्पडक्कडवदीयॆऩ्ऩिल्। “अभ्यर्हितं पूर्वम् ” ऎऩ्गिऱविदु अनित्यमागैयाले इदु मुऱ्पडक्कडवदल्ल। अल्बाच्तरमाऩ स्म्रुदिशब्दम् मुऱ्पडक्कडवदु। आऩाल्। प्रथम द्वन्द्वत्तिले अभ्यर्हितत्वात् इतिहासशब्द-म् मुऱ्पडुम्। द्वन्द्वगर्भद्वन्द्व-त्तिले “अभ्यर्हितं पूर्वम्” ऎऩ्ऱु अनित्यम् ऎऩ्ऩुमत्ताले अल्पाच्तरं पूर्वम् ऎऩ्ऩुमदुवे प्रवर्त्तिक्किऱदु ऎऩ्गिऱ विवक्षैयिल् निदानमॆऩ्ऩॆऩ्ऩिल्; (१) “अभ्यर्हितं पूर्वे अनित्यम्” ऎऩ्गिऱविदु ज्ञापकसिद्ध-मागैयाले असार्वत्रिक-म्। अप्पडि क्वासित्कमाऩ अनित्यत्वत्तै प्रथमद्वन्द्व-त्तिले कॊळ्ळुमदिऱ्काट्टिल् जधन्य-माऩ द्वन्द्वगर्भद्वन्द्व-त्तिल् कॊळ्ळुगै न्याय्यम्। (२) किञ्च, पूर्वोत्तरभागात्मक-माऩ वेदत्तिल् पूर्वभागत्तुक्कु उपबृंहण-म् पूर्वनिर्दिष्ट-ङ्गळाऩ स्म्रुदिगळॆऩ्ऱुम्। उत्तरभागोपबृंहण-म् उत्तरनिर्दिष्ट-ङ्गळाऩ इदिहासबुराणङ्गळॆऩ्ऱुम् विभागज्ञापन-म् आवश्यगमागैयाले। द्वन्द्वगर्भद्वन्द्व-त्तिले “अभ्यर्हितं पूर्वम्” ऎऩ्गिऱ विदिऩुडैय अनित्यत्व-मुम्। “अल्पाच्तरम्” ऎऩ्गिऱ शास्त्र प्रव्रुत्तियुम् कॊळ्ळुगै युक्तम्; अपेक्षितक्रमानुगुण-माग अनुशासनप्रवृत्ति-युम् सिद्धित्ताल् अनुगूलमिऱे। ” इदिहास पुराणम्” इत्यादिप्रथमद्वन्द्व-त्तिले इङ्ङऩॊरु प्रयोजनमिल्लामैयाले औत्सर्गिकमाऩ अभ्यर्हितपूर्वनिपातशास्त्रप्राबल्य-म् कॊळ्ळुगैये युक्तम्। इक्तैयॆल्लाम् तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (इप्पडि इवर्क्कु समास विवक्षैयागैयाले) इत्यादि। (ऒरुङ्ग विडुगै) व्यवस्थै पण्णुगै। “स्म्रुदीदिहास पुराणङ्गळाले” (वा।१) ऎऩ्गिऱविडत्तिले। “पगवच् छास्त्रत्तिले” (वा।३९२) ऎऩ्ऱु ताम् मेले प्रमाणत्वेन उदाहरिक्किऱ श्रीबाञ्जरात्रत्तैयुम् ऒक्क उबादाम् पण्णामैयॆऩ्ऩॆऩ्ऩिल्; स्म्रुदियैयॆडुत्तवित्ताल्, अन्द स्म्रुदिक्कु मूलभूतमाऩ भगवच्छास्त्रमुम् अर्थात् उबात्तम् ऎऩ्ऱुम्। इदिहासबुराणङ्गळै यॆडुत्तवित्ताल्, अवऱ्ऱिल् प्रमाण तमत्वोप्रदिबादिग्गप्पट्ट भागवच्छास्त्रमुम् अर्थात् उबात्तमाम् ऎऩ्ऩुमभिप्रायत्ताले भगवच्छास्त्रत्तैयॆडुत्तरुळिऱ्ऱिलर्। भगवच्छास्त्र-म् मन्वादिस्मृति-कळुक्कु मूलभूत-मॆऩ्ऩुमिडमुम् इतिहासादौ प्रामाणतमत्वेन प्रतिपादित-मॆऩ्ऩुमिडमुम्। “अत्र सूत्रकाराभिप्रायो मोक्षधर्मवचनैः अवगम्यते। तथाहि तत्र श्रीपाञ्चरात्रस्य बहुमुखं प्रामाण्यं प्रपञ्चितम्” ऎऩ्ऱुम्। “अस्मात् प्रवक्ष्यते धर्मान् मनुस्स्वायम्भुवस्स्वयम्-इति मन्वादिभिरुपजीत्रयत्वम्” ऎऩ्ऱुम् श्रुदप्रगाशिगैयिले व्यक्तम्। आऩालुम्, प्रधान प्रमाणत्तुक्कु अर्थात् उपादान-मुम्, अप्रधान-त्तुक्कु आभिधानिकोपादान-मुम् आगिऱ इदुक्कु मूलमॆऩ्ऩॆऩ्ऩिल्, शारीरकसूत्र-प्रक्रियैयायिरुक्कुम्। ऎङ्ङऩेयॆऩ्ऩिल्, शारीरक-सूत्रत्तिले “स्मृत्यनवकाशदोषप्रसङ्ग इति चेन्न अन्यस्मृत्यनवकाशदोषप्रसङ्गात् ऎऩ्ऱु। मन्वादिस्मृति-कळुक्कु प्रामाण्यसिद्धवत्कारेण कपिलस्मृतिबाधकत्व-त्तैच् चॊल्लि, अन्द मन्वादि स्म्रुदिगळुक्कुम् मूलभूतमाऩ श्रीबाञ्जरात्रत्तिऩुडैय प्रामाण्यत्तै “उत्पत्त्यसम्भवात् ” इत्यादि सूत्रङ्गळाले आक्षेबित्तु, समाधानम् पण्णिऱ्ऱिऱे; अत्तै यनुरोधित्ताय्त्तु इवर् इप्पडिच्चॆय्दरुळिऱ्ऱॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। ४
५। ५। इदिहास श्रेष्ठमाऩ श्रीरामायणत्ताल् सिऱैयिरुन्दवळेऱ्ऱञ् जॊल्लुगिऱदु ; महाभारदत्ताल् तूदुबोऩवऩेऱ्ऱञ्जॊल्लुगिऱदु। ६। (वेदार्थमऱुदियिडुवदु) वा १) ऎऩ् ऱु तॊडङ्गि, साकल्येन वेदार्थनिरूपणप्रतिज्ञाप्रत्यभिज्ञापक-माऩ उबोद्घातत्तैप्पण्णि। प्रतिज्ञानुगुण-माग साकल्येन वेदार्थनिरूपण-म् पण्णामल् तदेकदेशोत्तरभाग-त्तिल् एगदेशमाऩ पुरुषकारवैभवादिमात्र-त्तै निरूबित्तबडियॆऩ्? ऎऩ्गिऱ शङ्गैयैप् परिहरित्तुक्कॊण्डु उबोद्घातत्तोडे प्रबन्धक्तुक्कु सङ्गदियै अरुळिच्चॆय्गिऱार् (मुदलिले) इत्यादिना। इङ्गे, (पण्णिऩारेयागिलुम्) इत्यन्तं शङ्कानुवाद-म्, (सेदनरुडैय) इत्यादिकं पारिहार-मॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। (उज्जीवनं)-मोक्ष:। इङ्गे। “सामान्येन विशेषसमर्थनं अर्थान्तरन्यास: ” ऎऩ्गिऱबडिये विवक्षिद विशेषत्तिल् तात्पर्यादिशयत्ताले सामान्यकीर्तन-म् श्रोतृबुद्ध्यतिशयकर-मागैयाले सामान्य प्रदिज्ञैयुम् एगदेशमात्रनिरूबणमुम् कूडुम् ऎऩ्ऱु। परिहाराभिप्रायम् कण्डुगॊळ्वदु। इव्विडत्तिले। “अथातो ब्रह्मजिज्ञासा”ऎऩ्गिऱदु। वेदत्तिऩुडैय भागद्वयार्थ निरूबणत्तुक्कुम् सामान्य प्रदिज्ञै ऎऩ्गिऱ योजऩैयिले प्रतिज्ञातवेदार्थसामान्यैकदेश-माऩ पूर्वभागार्थत्तै निरूबियामल् तदेगदेशमाऩ उत्तरभागार्थ मात्रत्तै निरूबित्त सुत्रगार शैलियैयुम्। “अथातो कर्मजजिज्ञासा” ऎऩ्ऱे भागद्वयविचात- त्तुक्कुम् सामान्य प्रदिज्ञै यॆऩ्गिऱ योजऩैयिले। प्रतिज्ञातार्थैकदेश माऩ उत्तर भागार्थत्तै निरूबियामल् तदेगदेशमाऩ पूर्वभागार्थ मात्रत्तै निरूबित्त पूर्वमीमांसा सुत्र काररुडैय शैलियैयुम् दृष्टान्ततया कण्डुगॊळ्वदु। अङ्गे, क्रमेण गुरुशिष्यर्गळाले भागान्तरार्थनिरूपण-म् पण्णप्पट्टदे यॆऩ्ऩ अरुळिच्चॆय्गिऱार्।( पूर्वबागत्तिल् मुमुक्षवुक्कु ज्ञादव्याम्शमुळ्ळदुम् ) इत्यादि अत्रापि पूर्वभागार्थत्तैयुम् स्वयमेव विवक्षानुगुण-माग सङ्ग्रहमाग निरूबित्तारॆऩ्ऱु करुत्तु। (तत्तदनुगुणत्याज्योबादेय कथनमुखेन) ऎऩ्ऱदु – स्वरूपाद्यननुगुणनिषिद्धकाम्याङ्गत्वादि-कळाले त्यागार्हदैयॆऩ्ऩ। लोकसङ्गरहतया कैङ्कर्यत्वादिना स्वीगारार्हदैयॆऩ्ऩ एतत्कथनद्वारेण-ऎऩ्ऱबडि, इङ्गे, “ उत्तरभागे च तत्तदर्थौपयिकतया प्रसक्तानां पूर्वभागार्थानां शिक्षणीयत्वं, प्रदर्शितयैव दिशाऽनुक्तानामपि शिक्षणीयार्थान्तराणां सुकरनिर्वाहत्वञ्चाभिप्रेत्य ब्रह्मसूत्राण्येव भगवान् भाष्यकार: प्रारभते विवरीतुम् ” ऎऩ्गिऱ श्रुतप्रकाशिका-च्छायै स्फुरिदैयॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। (भगवदुबासनादिगळैयुम् ) ऎऩ्गिऱ ‘ आदि३″ शब्दत्ताले। नामगीर्दनाद्युबायान्दरङ्गळुम्। सिद्धोपायवरणादिगळुम्। अनुभव कैङ्गर्यादिगळुम् सङ्ग्रुहीदङ्गळ्। सारम् -सिद्धोपायवरणादिगळ्। असारम् -उबासनादिगळ्। असारम् – स्वार्थानुबवाधिकळ्। सारम् -परार्थ कैङ्गर्यादिगळ्। (अरुळिच् चॆय्दु सॆल्लुगिऱार् मेल्) “इदिहास स्रेष्ठमाऩ” (वा। ५) ऎऩ्ऱु तॊडङ्गि। “फलबर्यन्दमाक्कुम्” (वा ४६३) ऎऩ्ऩुमदळवाऩ उपरितनसन्दर्भ-त्ताले प्रदिबादित्तुक्कॊण्डु पोरुगिऱार् ऎऩ्ऱबडि। कीऴ् प्रमाण निर्देशम् पण्णियरुळिऩार्; इऩि तदनुगुणमाग प्रमेय निर्देशम् पणणियरुळुगिऱार् ऎऩ्ऱु सङ्गदियॆऩ्ऱु करुत्तु। अनन्दरम्। “इवैयिरण्डिलुम्” (वा३) इत्याद्यनन्तरपूर्ववाक्य-त्तोडे “इदिहासश्रेष्ठमाऩ” (वा।५) इत्यादिप्रबन्धादिमवाक्य-त्तुक्कु सङ्गतिकथनपूर्वकं वाक्यार्थमरुळिच्चॆय्गिऱार्।– (अदिल् प्रथमत्तिले) इत्यादिना। “अत्ताले अदुमुऱ्पट्टदु” (वा। ४) ऎऩ्ऱु। द्वन्द्वसमास-त्तिल् पूर्वप्रयोग-मागिऱ अभ्यर्हितत्वलिङ्गम् पुराणापेक्षया इदिहासत्तुक्किरुक्किऱाप्पोले। इदिहासङ्गळिले तारदम्यम् इरुक्किऱमैक्कु सूसगमाऩ तादृशपूर्वनिपात-म् काणामैयाले अवऱ्ऱिल् तारदम्यमिल्लैयॆऩ्ऱु प्रदिबत्ति पण्णि प्रश्नम् पण्णामलिरुक्किऱ श्रोदरर्गळैक्कुऱित्तु भूमविद्याचार्यऩ् । “एष तु वा अतिवदति, यस्सत्येनातिवदति” ऎऩ्ऱु स्वयमेव भूमोपदेशपर्यवसानभुमिभूत-ऩाऩ पुरुषोत्तमऩै उबबादित्ताप्पोले-इवरुम् स्वयमेव श्रीरामायणत्तिऩुडैय इदिहासोत्तमत्वत्तै अरुळिच्चॆय्गिऱारॆऩ्ऱु करुत्तु। इदुदाऩ् “इदिहासश्रेष्ठमाऩ” (वा। ५) ऎऩ्ऱु सिद्धवनिर्देश-त्ताले व्यञ्जित-म्। इत्ताल् इतिहासेषु श्रीरामायणप्राबल्यं, पुराणापेक्षया इतिहाससामान्य त्तैप्पऱ्ऱ प्रसिद्ध-मॆऩ्ऱु सूचितम् । इस्सित्३त४वन्निर्देशमुम्, “श्रीरामायणवत्महाभारतं शरणम् ” ऎऩ्गिऱ श्रीसहस्रनामभाष्यस्थनिर्देशानुसारेण ऎऩ्ऱु तात्पर्यम्। प्रमाणग्रन्थ-त्तुक्कु तथाविधग्रन्थान्तरापेक्षया श्रेष्ठ्यं प्रामाण्यप्रकर्षहेतु-क्कळाऩ कर्त्रादिप्रकर्ष-त्तालॆऩ्ऱे कॊळ्ळवेणुम्; प्रतिपाद्यार्थविशेष-त्तैप्पऱ्ऱ श्रेष्ठमॆऩ्गै उसिदमऩ्ऱु; प्रमाण्यसन्देह-म् किडक्किल् प्रतिपाद्यार्थ-त्तुक्कु आत्मलाभ-मे दुर्लभमागैयाले स्वप्रतिपादकग्रन्थ-त्तुक्कुत् ताऩ् श्रेष्ठताहेतु -वागमाट्टादॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार्।– (श्रीरामायणत्तुक्कित्यादि)। (सम्भाविदऩाऩ)-गौरविदऩाऩ। इदु भागवदवतारभूतव्यासप्रणीतभारतापेक्षया श्रेष्ठताहेतु वाऩबडियॆऩ्ऩॆऩ्ऩिल्; भारदम् पण्णिऩ पिऩ्बुम् अबरिदुष्टऩाऩ व्यासभगवाऩुक्कु श्रीनारदभगवान् वन्दु तोऱ्ऱि। सिल अर्थविशेषङ्गळै उबदेशित्तु। श्रीभागवदत्तैप्पण्णच्चॊल्ल। व्यास भगवाऩुम् अप्पडिच्चॆय्य। अन्द अबरिदोषम् तीर्न्ददॆऩ्गैयाले। ब्रह्मबुत्रऩाऩ नारदभगवाऩडियाग प्रव्रुत्तमाऩ भागवदनिर्माणत्ताले तीरक्कडव अबरिदोषसहमाऩ भारदत्तैप्पऱ्ऱ अन्द नारद भगवाऩुक्कुप् पिदावाऩ ब्रह्मावाले पूजिदऩाऩ वाल्मीगि भगवाऩाले प्रणीदमाऩ श्रीरामायणम् श्रेष्ठ मागक् कडवदिऱे। (न ते वागित्यादि) “अज्ञातं नास्ति किञ्चित् ” ऎऩ्ऩुमाप्पोले व्यदिरेगोक्तियाले सत्यत्तिऩुडैय प्रायिकत्व निव्रुत्ति लभ्धैयागैयाले, अन्यत्र याथार्थ्यं प्रायिक मॆऩ्ऱु व्यञ्जिदमागैयाले, भारतापेक्षया श्रैष्ठ्यं सिद्धम् (या(ता?)वदित्यादि) । “लोगेषु” ऎऩ्गिऱ बहुवसनार्थम् (सगललोगेदि)। ” प्रसरिष्यदि” ऎऩ्गिऱ इदिऩुडैय अर्थम् (परिग्रहमित्यादि)। इदु भारतापेक्षया अधिककालपरिग्रह-त्तुक्कुमुबलक्षणम्। इप्पडि अधिककालाधिकदेशपरिग्रह-मुण्डागैयाले भारतापेक्षया श्रेष्ठ-मॆऩ्ऱबडि। (इऩ्ऩमुम्)-किञ्च इत्यर्थ: (वेदेत्यादि) “परे” ऎऩ्गिऱदिऩर्थम् (सर्वस्मात् परऩाऩ) इदि। पुरुष शप्३त३ पर्यायमाऩ पुम्शप्३त३र्त्त२म् (सर्वेश्वरऩ्) इदि। “उत्तम: पुरुषस्त्वन्य: । । विभर्त्व्यय: ईश्वर:” ऎऩ्ऩक्कडवदिऱे। “परित्राणाय” इत्यादियैयुट्कॊण्डरुळिच्चॆय्गिऱार्।- (संसारीत्यादि)। ”दशरथात्मजे–जादे‘‘ ऎऩ्गिऱदिऩर्थम् (इदरेत्यादि)। प्रमेयशेषमिऱे प्रमाणम्; गुणानां प्राधानानुवर्तित्वात्, गुणभूत-माऩवेदम् प्रधानभूतवेद्यानुगुणजन्मभाक् आय्त्तु ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् (अवदरित्ताप्पोले) ऎऩ्ऱु। वेदशब्दत्तिल् कालोपाधिनिर्देशविरहलब्ध-माऩ नित्यत्वादि सिद्धमाऩ इतरवैलक्षण्यम् (सर्वप्रमाणेदि)। शब्दप्रमाणत्तिऩुडैय वस्तु सामर्थ्यानुगुण प्रयोजनत्तै अरुळिच्चॆय्गिऱार् ( तदवदारेत्यादिना)। “साक्षात्–आसीत्” ऎऩ्ऱु प्रत्यक्षमाय्त्तॆऩ्ऱाय्, प्रत्यक्षभावमावदु- अवदारम् ऎऩ्ऱरुळिच्चॆय्गिऱार्,- (अवदरित्तदॆऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगैयालुम्) इदि। इत्ताल्। *व्यासभगवान् वेदत्तैक् काव्यात्मना पण्णिऩ भारदत्तैप्पऱ्ऱ। अन्द वेदमे वाल्मीगि भगवान् पक्कल् निऩ्ऱुम् रामायणात्मना आविर्भूतम् ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्ट श्रीरामायणम् अजहत् स्वभावमाऩ वेदावदार विशेषमागैयाले श्रेष्ठम्* ऎऩ्ऱु स्फुटम् ऎऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम् पऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार् ( सम्ब्रदिबन्नमिऱे ) ऎऩ्ऱु। (सम्ब्रदिबन्नम्)- निर्विवादतया प्रसिद्धम् “सिऱैयिरुन्दवळ्” ऎऩ्गिऱ निर्देश प्रयोजनत्तै अरुळिच्चॆय्गिऱार् (पिराट्टियॆऩ्ऩादे ) इत्यादिना। (दयादिशयत्तै) ऎम्बॆरुमाऩुडैय दयैयिलुङ्गाट्टिल् विञ्जिऩ दयैयै। “द्रष्टुं न सहते देवी क्लिष्टान् स्वपरिचारकान् । करुणास्त्रान्वितमुखी” ऎऩ्गिऱविदु विवक्षित-म्। (तण्मै )- निगर्षम्। (देवस्त्रीगळिदि ) “एवमार्तासु योषित्सु कृपा कस्य न जायते” ऎऩ्गिऱविदु पिराट्टि पक्कल् सॊल्लवेण्डाविऱे यॆऩ्ऱु करुत्तु, (निरदिशय वात्सल्यत्तुक्कुम्)- निरदिशय स्नेहत्तुक्कुम्। (इन्द गुणाधिक्यत्तै) – दयाधिक्यत्तैयुम्, निरदिशय वात्सल्यत्तैयुम्। (।तऩिच्चिऱैयिलित्यादि) (तऩिच्चिऱैयिल्)-तऩिमैक्कु अनर्हैयायिरुक्कुमवळुक्कुम् तऩिमैयै उण्डाक्किऩ सिऱैयिले। (विळप्पुऱ्ऱ) – विळप्पु -विळम्बनम्। प्रसिद्धियॆऩ्ऱबडि।; अत्तै। उऱ्ऱ -प्राबित्त। “देवस्त्रीगळ् कालिल् विलङ्गै वॆट्टिविडुगैक्कागत् तऩ्ऩैप् पेणादे अङ्गे पुक्कुत् तऩ् कालिले विलङ्गैक् कोत्तुक्कॊण्डवळ् ऎऩ्ऱु नाट्टिले प्रसिद्धैयाऩवळ्” ऎऩ्ऱु ईट्टिलर्थम्। (किळिमॊऴियाळ्)-किळिबोऩ्ऱ वाक्कैयुडैयवळ् ऎऩ्ऱर्थम्। “उत्पत्स्यते हितार्थं व:” ऎऩ्ऱु इवळुडैय उत्पत्ति देवहिदार्थमॆऩ्ऱबोदे, तुल्य न्यायेन उत्पत्त्यनुबन्धि धर्मङ्गळुम् देवहिदार्थमॆऩ्ऱु सिद्धिक्कुमे; अनुग्रहहेतुकत्व-त्ताले इदुक्कु दोषत्वमिल्लै; गुणादिशयप्रयुक्ततया गुणत्व-मुमुण्डॆऩ्ऱु करुत्तु। (पलबिऱप्पाय्)-बहुजन्मङ्गळैयुडैयवऩाय्। (ऒळि वरुम् )-तत्प्रयुक्ततेजोतिशय-त्तैयुडैयवऩ् ऎऩ्ऱबडि।
(काव्यमित्यादि) “रामायणं कृत्स्नं- काव्यम्-महत् -सीतायाश्चरितम् ” ऎऩ्ऱन्वयम्। रामायणमाऩ काव्यम् मुऴुदुम् प्रधानमाऩ पिराट्टियुडैय सरिदमॆऩ्ऱर्थम्। शब्दार्थ रूबमाऩ काव्यत्तोडे। अर्थरूबमाऩ सरिदत्तुक्कु। अंशांशिभावात्सामानाधिकरण्यम् ” रामायणम् ” ऎऩ्गिऱ समाख्यैयैप् पऱ्ऱ, “सीदायाश् सरिदम्” ऎऩ्गिऱ वाक्यप्रमाणम् प्रबलम्। “रघुवरसरिदम्” ऎऩ्गिऱ वाक्यत्तैप्पऱ्ऱ। “क्रुत्स्नम्” ऎऩ्गिऱ पदश्रुदि प्रबलै। “महत्” ऎऩ्ऱु, पिराट्टि सरिदत्तुक्कु प्रधान प्रदिबाद्यत्वम् सॊल्लुगैयाले। पॆरुमाळुडैय अप्रधानतया प्रतिपाद्यत्वमादाय वाक्यसमाख्यैगळुम् उबबन्नङ्गळ्। प्राणेभ्योऽपि गरीयसिक्कु प्रधानप्रतिपाद्यत्वमुपपन्न-म्। परम प्रणयियाऩवर्क्कु प्रणयिनीपारतन्त्र्य-मुम् गुणावह-म्। इत्तैयरुळिच्चॆय्गिऱार्,-(वायोलैयिट्टु वैत्ताऩिऱे) ऎऩ्ऱु। वायॆऩ्ऱु शब्दमाय्, पूर्वोक्त-वाक्यप्रमाण त्तैयुम् पदश्रुति-यैयुम् सॊल्लिऱ्ऱाय्, अत्तै ओलैयिट्टु वैत्ताऩॆऩ्ऱबडि। अऩ्ऱिक्के, (वायॆऩ्ऱु) उक्तानुबूर्वियाले ओलै वायिलिट्टु वैत्ताऩॆऩ्ऱुमाम्। वाय् – इडम्। (श्रीमदित्यादि,) श्रीरत्रास्ति इति श्रीमतृृ। “ऋचः सामानि यजूंषि सा हि श्रीरमृता” ऎऩ्गिऱबडिये वेदत्रयप्रतिपाद्यपुरुषार्थ-मागिऱ श्रीयैयुडैत्ताऩ वॆऩ्ऱबडि। “वेदैश्च संमितम् ” ऎऩ्ऩक्कडवदिऱे। इत्ताल्, भगवद्गुणमात्रप्रतिपादक-ङ्गळाऩ पुराणङ्गळैप्पऱ्ऱ व्याव्रुत्ति सॊल्लिऱ्ऱु। (परम्)-उत्क्रुष्टम्। इत्ताल् इदिहासान्दरङ्गळैप्पऱ्ऱ व्याव्रुत्ति सॊल्लिऱ्ऱु। (रामायणमबि)-रामायणमुम्। कीऴे उबनिषत्तैच् चॊल्लिऱ्ऱिऱे:- अत्तै समुच्चयिक्किऱदु। “अबि” ऎऩ्गिऱ पदम्। अऩ्ऱिक्के। मेले “वेदानबि स” ऎऩ्ऱु समुच्चयद्वयमाय्, अदिलॊऩ्ऱु इङ्गे वरक्कडवदाय्। इङ् गुत्तै “अबि” ऎऩ्गिऱविदु विरोधवासगमाय्। समाख्या बलत्ताले पॆरुमाळुक्कु प्रदिबाधगमायिरुन्ददेयागिलुमॆऩ्ऱबडि। (तवच्चरित्रे) -तेवरीरुडैय सिऱैयिरुप्पु मुदलाऩ दिव्य सेष्टिदङ्गळिले। (प्राणिदि) “अन प्राणने” ऎऩ्गिऱ धातवर्थत्तिले ‘परशब्दार्थम् अन्दर्नीदमायिरुक्क। मीळवुम् “प्र” शब्दत्ताले। मिगवुम् प्राणधारणत्तैप् पण्णुगिऱदॆऩ्ऱु सॊल्लुगिऱदु। (त्वच्चरित्रे–प्राणिदि) ऎऩ्गिऱवित्ताल् श्रीरामायणत्तुक्कुप् पिराट्टियुडैय सरित्रम् जीविदम् ऎऩ्ऱु लभित्तदु। इत्ताल्, श्रीरामायणत्तुक्कु व्यङ्ग्यमर्यादया प्रतिपाद्य-म्- पिराट्टियिऩुडैय सरित्रमॆऩ्ऱु सिद्धित्तदु। “जीवितं व्यङ्ग्यवैभवम्” ऎऩ्ऱिऱे काव्यज्ञसमय-म्। अदिल् “अनिदि” ऎऩ्ऱु गुणीभूतव्यङ्ग्यविधया प्रतिपाद्यत्व-त्तै व्यावर्त्तिक्किऱ (प्राणिदि) ऎऩ्गिऱवित्ताल्-वाच्याति शायिव्यङ्ग्यविधया प्रतिपाद्य-म् पिराट्टियुडैय सरिदमॆऩ्ऱु लभित्तदु। आग, वाच्याविधया पॆरुमाळ् प्रदिबाद्यराऩ मैयैप्पऱ्ऱ। ‘ रामायणम्‘ ऎऩ्गिऱ समाख्यैक्कुम् विरोधमिल्लैयॆऩ्ऱु सिद्धित्तदु। ध्वनिप्रधानं काव्य-मिऱे उत्तमं काव्य-म्। इत्तैत् तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱि अरुळिच्चॆय्गिऱार्। (अरुळिच्चॆय्दारिऱे पट्टर्) ऎऩ्ऱु।
(पाराशर्य: ) – पराशरात्मज: अनन्तरापत्य-त्तिले गोत्रत्वारोपात् प्रत्यय-म् वन्दु किडक्किऱदु। वेदान् व्यस्यतीति-वेद व्यास:, “व्यास: पाराशर्य:” ऎऩ्गिऱविडत्तिल् व्यास शब्दम् नामैकदेशे नामग्रहण-म्। इत्तैत् तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱियरुळि च्चॆय्गिऱार् (वेदव्यास भगवाऩाले) यॆऩ्ऱु। (महाभारदमुमिदि)। “ एकतश्चतुरो वेदा भारतं चैकमेकत:। समागतैस्सुंरर्षिभि: तुलामारोपितं पुरा॥ महत्त्वे च गुरुत्वे च श्रीयमाणं ततोऽधिकम्। महत्वात् भारवत्तवाञ्च महाभारतमुच्यते॥” ऎऩ्गिऱ विरुक्तिवचनं इङ्गे अभिप्रेतम् । (श्रीरामायणत्तोबादि)-तत्तुल्यदया; इत्ताल् उपमानतया निर्दिष्ट-माऩ श्रीरामायणत्तैप्पऱ्ऱ। उपमेयतया निर्दिष्ट माऩ महाभारदत्तुक्कु किञ्चिदप्राधान्य-म् उण्डॆऩ्ऱु करुत्तु। इदुदाऩ् । मूलत्तिले, महाभारदत्तुक्कु “इदिहास श्रेष्ठमाऩ” ऎऩ्ऱु विशेषणानुबादानत्ताले व्यञ्जिदम्। (सॆय्गिऱ तॊऴिलिऩ् तण्मै)- सॆय्यप्पडुगिऱ दूत्यमागिऱ क्रुदयत्तिऩुडैय निगर्षम्। प्रणतानां पारतन्त्र्यं प्रण तरिट्ट वऴक्कायिरुक्कै; : तत्र रुचि: अभिप्रीति: तया विवश: -अस्वाधिन: ऎऩ्ऱबडि। (आश्रयण सौगर्याबादगमाऩ) ऎऩ्ऱदु- चाक्षुशपूर्वकसमाश्रयणे निग्रहापादकत्वाशक्यत्वान्यतरबुद्धिनिवर्तनद्वारा आश्रयणप्रवृत्तिजनकज्ञानविषय- माऩवॆऩ्ऱबडि। वात्सल्यम् -निग्रहापादकत्वबुद्धि-यैयुम्। सौलप्यम् – अशक्यत्वबुद्धि-यैयुम् निवर्त्तिप्पिक्कुम्। (नीर्मै)- परत्वप्रतिद्वन्द्वियाऩ सौलभ्य-म्। ( इन्द गुणाधिक्यत्तिले)- दूत्य प्रयोजगमाऩ सौलभ्यादिगुणादिशय- त्तिले। (ईडुबट्टु)-विद्ध-राय्। (इऩ्ऩार् दूदऩॆऩ )-लोगत्तार् पाण्डव दूदऩॆऩ्ऱु सॊल्ल, (निऩ्ऱाऩ्)- अदुवे हेदुवाग निलैबॆऱ्ऱाऩॆऩ्ऱबडि। (कुडैमऩ्ऩरिडै) अभिषिक्त क्षत्रियरागैयाले कुडैक्कु अर्हराऩ कुरु राजाक्कळाऩ दुर्योधनादिगळ् नडुविले। (नडन्द दूदा)- नडन्द दूदऩे ऎऩ्ऱबडि। (पेसिऱ्ऱे पेसुगैयिऱे इवर्गळुक्केऱ्ऱम्) ऎऩ्ऱदु – पूर्वर्गळुडैय शब्दत्तैये अनुसरित्तु शब्दप्रयोगादिगळैप् पण्णुगै। सम्ब्रदायैग निरदराऩ पिळ्ळैलोगासार्यर् मुदलाऩ पूर्वासार्यर्गळुक्कु। गुरुशिष्य ग्रन्थ विरोधङ्गळैप् परमदादिगळाले परिहरिक्क वेण्डुम् अरुमैयुडैय जैमिन्यादिगळैप्पऱ्ऱवुम्, “अस्मिन्नर्थे पातयाम: ” ऎऩ्ऩुमवर्गळैप्पऱ्ऱवुम् उत्कर्षपर्यवसायि याऩ वैलक्षण्यमॆऩ्ऱबडि। (अऱिविल् तलैनिऩ्ऱवर्) सम्यग्ज्ञानबरागाष्ठैयिले निलैनिऩ्ऱ नम्माऴ्वार् पोल्वार्। (ऎत्तिऱम् ऎऩ्ऱु)-पिराऩे! इदॆऩ्ऩप्रगारमॆऩ्ऱु। (मोहिक्कुम्बडियाय्)-मूर्च्छिक्कुम्बडियाय्; पक्वऩागिऱदुक्कु मुऩ्बु। प्राप्तैयुमाय्, स्निग्धैयुमाऩ तायाराले कट्टुण्डमैक्कु आऱुमासम् मोहित्तबडि कण्डाल्, प्रौढऩाऩ पिऩ्बु। अददर्हरुमाय्। नॆञ्जिल् शात्रवमुडैयरुमाऩ दुर्योधनादिगळ् विषयत्तिले तण्मैक्कॆल्लैयाऩ तूदु पोऩमैक्कु मोहिप्प रॆऩ्ऩुमिडम् सॊल्ल वेण्डाविऱेयॆऩ्ऱु करुत्तु। (तत्परमागैयाले) – तात्पर्ययुक्तमागैयाले। इत्ताल् अभिधानवृत्तया गाङ्गेयादिप्रतिपादन-म् पण्णिलुम् विरोधमिल्लै यॆऩ्ऱबडि।
६। इवैयिरण्डालुम् पुरुषगारवैभवमुम् उबायवैभवमुम् सॊल्लिऱ्ऱाय्त्तु । ७। ”इवै” ऎऩ्गिऱविदु अव्यवहितप्रधानपरामर्शि-यॆऩ्ऱु तिरुवुळ्ळम्बऱ्ऱियरुळिच्चॆय्गिऱार् (“सिऱैयिरुन्दवळेऱ्ऱम् तूदुबोऩवऩेऱ्ऱम्” ऎऩ्ऱ) इत्यादि। (अखिल जगन्मादावाऩ सम्बन्धत्तालुम्) ऎऩ्ऱदु- “देव देवो हरि: पिता” ऎऩ्गिऱ पितृत्वरूपसम्बन्ध-म् पोलऩ्ऱिक्के। “त्वं माता सर्वलोकानां” ऎऩ्गिऱ प्रियैकपरता-प्रयोजक-निरुपाधिकमातृत्व मागिऱ सम्बन्धत्तालुमॆऩ् ऱबडि। (क्रुबादिगळालुम्) ऎऩ्ऱदु दण्डधरत्वस्वातन्त्र्यगन्ध-मिल्लामैयाले अभिभूतङ्गळऩ्ऱिक्के, नित्योद्भूतङ्गळाऩ क्रुबा क्षमा वात्सल्याधिकळालुमॆऩ्ऱबडि। (नडुवॊरु पुरुषगारम्) – ईश्वर पुरुषगार भूतैयाऩ तऩक्कॊरु पुरुषगारम्। (सीऱि) – कोबित्तु। (क्षिबामि)- “संसारेषु नराधमान् क्षिपामि” ऎऩ्ऱुम्। (न क्षमामि) “पद्मकोटिशतेनापि न क्षमामि” ऎऩ्ऱुम् सॊल्लुगिऱ। (तिरुत्ति)अक्षमादिगळैप्पोक्कि रक्षणोबयोगियाक्कि। (वैभवम्)- अदिशयम्। (सिदगु)-छिद्रं। (उरैक्किलुम्)- सॊल्लिलुम्। (मऱुदलैत्तु) ऎदिर्त्तलैयाय् निऩ्ऱु। पुरुषीगरित्त पिराट्टि ताऩे सि²द्रम् सॊल्लुगै स्वोद्भावितवात्सल्यदार्ढ्य-परीक्षर्थम् । (तिण्णियऩाय् )-स्थिरऩाय्। (पुरुषगारमॆऩ्ऱुम् उबायमॆऩ्ऱुम् इवऱ्ऱै निरूबगमाग अरुळिच्चॆय्ददु) ऎऩ्ऱदु – पुरुषगारम् ऎऩ्गिऱ धर्मिनिर्देशत्ताले पुरुषगारत्वत्तैप् पिराट्टिक्कु इदर व्यावर्त्तग धर्ममाग निर्देशित्तदुम्। उबायमॆऩ्गिऱ धर्मि निर्देशत्ताले उबायत्वत्तै ईश्वरऩुक्कु इदर व्यावर्त्तग धर्ममाग निर्देशित्तदुम् ऎऩ्ऱबडि। (पिराट्टिक्कु ) इत्यादि क्षमाद्युद्भावनद्वारा भगवदीयोपायभाव प्रयोजकत्व-मागिऱ पुरुषकारत्व-म् – पिराट्टिक्कु तदितरावृत्तित्वे सति तद्वृत्तियाऩ धर्ममॆऩ्ऱुम्, *उपायानपेक्षोपायत्व-मादल्। फलप्रदत्वे सति फलकरणत्व मादलागिऱ उपायत्वं ईश्वरऩुक्कु तदितरावृत्तित्वे सति तद्वत्ति-याऩ धर्ममॆऩ्ऱुम् तोऱ्ऱुगैक्काग ऎऩ्ऱबडि। निरूबगत्वम्–। व्यावर्तकत्वम्। अदुदाऩ् असाधारण धर्मत्तुक्केयुळ्ळदॊऩ्ऱागैयाले। निरूपकत्यव्यञ्जकनिर्देशम् तन्नियत-माऩ असाधारणधर्म त्तुक्कु व्यञ्जकमिऱेयॆऩ्ऱु करुत्तु। (इदुदऩ्ऩै)- “पिराट्टिक्कुप् पुरुषगारत्वम् असाधारणम्; ईश्वरऩुक्कु उबायत्वम् असाधारणम्” ऎऩ्गिऱ इत्तैयॆऩ् ऱबडि। (मत् प्राप्तिम्) इत्यादि– “मत्प्राप्तिं प्रति पुरुषकारत्वे” ऎऩ्ऱन्वयिप्पदु। (एदत्)- पुरुषगारत्वम्। (अन्यथा लक्षणम् न भवेत्) प्राप्ति पूर्वभावियाय्, पुरुषगारत्वादिरिक्तमाय्। प्राप्त्युयोगियाऩ असाधारण धर्ममिल्लै
यॆऩ्ऱबडि। इङ्गे। “अन्यल्लक्षणं नास्ति” ऎऩ्गिऱवित्ताले पुरुषकारत्व-म् लक्षण-मॆऩ्ऱु सिद्धमॆऩ्ऱु करुत्तु। ( अहमित्यादि) “लक्ष्मीपति: -अहं साक्षात्-स्वयंप्राप्त्युपाय:”। ( लक्ष्मीबदि: ) इति विश्वासहेतु-पुरुषकारसम्बन्ध-मुम्। ( साक्षात् ) इति-उबायान्दर व्याव्रुत्तियुम्। (स्वयम्) ऎऩ्ऱु लष्मी व्याव्रुत्तियुम् सिद्धम्। ‘( लक्ष्मीरित्यादि ) ( वल्लभा ) इत्यस्य मम इति आदि:।(मम वल्लभा-लक्ष्मी: पुरुषकारेण-प्राप्तियोगिनि)-पुरुषगारत्वमागिऱ प्राप्ति सम्बन्धत्तैयु टैयवळॆऩ्ऱबडि। इङ्गे, (मम वल्लभा) इति, पुरुषकारहेतुवल्लभ्य-म् सॊल्लिऱ्ऱु। इङ्गे, “रथन्तरे प्रस्तूयमाने सम्मीलयेत्। बृहति प्रस्तूयमाने समुद्रं मनसा ध्यायेत्” इत्यत्र, रथन्तरसाम-म् प्रस्तूयमान-माय् इरुन्दुळ्ळवळविल् सम्मीलनमुम्, ब्रुहत्सामम् प्रस्तूयमानमायिरुन्दुळ्ळवळविल् समुद्रध् यानमुम्। “साम्नोव्यवर्थया स्मान्निर्देशोमीलनादिषु। तस्मान्न संकरो युक्तो न त्वेवं प्रोक्षणादिषु॥” ऎऩ्ऱु व्यवस्थाम्नान-त्ताले व्यवस्थित-ङ्गळॆऩ्ऱु “एकार्थत्वात् विभाग: स्यात् ” ऎऩ्गिऱ नावमिकाधिकरण-त्तिले निर्णयिक्कप्पट्टदु। अन्द न्यायत्ताले “अहं मत्प्राप्त्युपाय:– लक्ष्मी: पुरुषकारेण वल्लभा प्राप्तियोगिनि ” ऎऩ्ऱु व्यवस्थाम्ना-त्ताले। ईश्वरऩुक्कु उबायत्वमुम्, पिराट्टिक्कुप् पुरुषगारत्वमुम् व्यवस्थितमॆऩ्ऱु स्पष्टम्। (एदस्यास्स) इदि- इङ्गे। “अहं मत्प्राप्त्युपाय:” ऎऩ्ऱु इरुवर्क्कुम् धर्मव्यवस्थै प्रक्रुदैयागैयाले। (वल्लबा) ऎऩ्गिऱविडत्तिले क्लुप्तमाऩ (मम ) ऎऩ्गिऱबदम् इङ्गुम् वरक्कडवदु। आग (मम–एदस्याश्स) ऎऩ्ऱु सिद्धित्तदु। (विशेषोऽयमिदि) कीऴे व्यवस्थाम्नानत्ताले उपायत्वं भगवदितरावृत्तित्वे सते भगवद्वृत्ति ऎऩ्ऱुम्, पुरुषकारत्वं लक्ष्मीतरावृत्तित्वे सति लक्ष्मीवृत्ति ऎऩ्ऱुम् सिद्धमागैयाले। तद्वृत्तित्वे सति तदितरावृत्ति याऩ धर्मत्तुक्कु वासगमाऩ विशेषशब्दत्ताले। उबायत्वत्तैयुम्, पुरुषगारत्वत्तैयुम् अनुवदिक्किऱदु। (अहम् मत्प्राप्ति ) इत्यादिपूर्ववाक्य- त्तिले प्रतिनियतधर्मद्वय-म् प्राप्त-मागैयाले। प्रापकवाक्यावगतद्वित्वविरुद्धैकत्व-मुम्। प्रापकवाक्यावगतबहुत्वविरुद्धग्रहैकत्व-म् पोले अविवक्षित-म्। आग (१) “मम एतस्याश्च इमौ विशैषौ-उपायत्व-पुरुषकारत्वरूपप्रतिनियतधर्मौ ” ऎऩ्ऱु पर्यवसितम्। इदु उद्देश्यसमर्पक-म्। (निगमान्देषु शब्द्यदे ) इति विधेयसमर्पकम्। इन्द विशेषङ्गळ् वेदान्दङ्गळिले प्रदिबादिक्कप्पडुगिऱऩ ऎऩ्ऱबडि। इप्पडि प्रातेनियतधर्मत्वेन वेदान्दङ्गळिले प्रदिबादिक्कप्पडुगिऱऩ वॆऩ्गैयाले, ईश्वरऩुक्कुम् पिराट्टिक्कुम् सामान्येन मोक्षोपयोगित्वबोधकश्रतिस्मृत्यादिवचन-ङ्गळुक्कु इन्द व्यवस्थितविशेष-ङ्गळिले छागपशुन्यायेन पर्यवसान मॆऩ्ऱु इन्द व्यवस्थापकवचन-त्तुक्कुत् तात्पर्यम्। (२) यद्वा (निगमान्देषु शब्द्यदे) ऎऩ्गिऱविदु उद्देश्यसमर्पक-म्; मम एतस्याश्च अयं विशेषः- इमो विशेषौ ऎऩ्ऱु विधेयसमर्पक-म्। आग। वेदान्दङ्गळिलो प्रतिपाद्यमान-माऩदु इप्पडियिरुवर्क्कुम् प्रतिनियत-ङ्गळाऩ पुरुषकारत्वोपायत्व-ङ्गळॆऩ्ऱबडि। इङ्गे । “मैत्रायणीयोपनिषदि, “तस्मिन्नेव यजमाना: सैन्धवधन इव लीयन्त्येषा वै ब्रह्मैकता नाम, अत्र हि सर्वे कामाः समाहिताः” इति। “सैन्धवधन इव” इति, यथा सैन्धवघन उदके प्रास्तः तत्र लयं प्राप्नोति-तत्समानरूपतया दुर्ग्रहविवेको भवति, रसविशेषेण विवेक्तुं च योग्यः, तद्वत् ब्रह्मणि (प्र) लीनोऽपीति भावः। अत्र च ब्रह्मकतानुवादेन लयरूपताविधिः प्रतीयते, तदयं भावः-सर्वेषु मोक्षप्रकरणेषु “ब्रह्म वेद ब्रह्मैव भवति” इत्यादिरूपेण अभेदप्रतिपादकत्वेन प्रतीयमानानां वाक्यानामयमेवार्थ इति ॥” ऎऩ्ऱु पाराशर्य विजयत्तिल् सॊल्लुगिऱबडिये। वेदान्द प्रदिबाद्यमाऩ अर्थम् इन्द प्रदिनियद धर्मङ्गळॆऩ्गिऱवित्ताल्। सर्वत्र उपायप्रकरण-ङ्गळिले, “उदाराम्” “अमृतं दुहाना” “परनिर्वाणदायिनी” “संसारार्णवतारिणी” “विमुक्तिफलदायिनी” “अहं हि शरणं प्राप्ता” “शरणं भव मेऽम्बुजे” “एषा प्रसादसुमुखी स्वपदं प्रापयिष्यति” “अलमेषा परित्रातुं” “पूमेलिरुप्पाळ् विऩैदीर्क्कुम्” [तिरुवाय् ४-५-११] “पूवळरुम् तिरुमगळालरुळ् पॆऱ्ऱुप् पॊऩ्ऩुलगिल् पॊलिवर्” [पॆरिय तिरुमॊऴि ११-६-१०] “अरविन्दलोचनमन:कान्ताप्रसादात्” “अञ्जलि-भरं वहते वितीर्य” “पद्मायास्तव चरणौ नरशरणयन्” “अन्यकल्याणकारणम्”इत्यादि रूपेण उपायत्वप्रतिपादक-ङ्गळाग प्रतीयमान-ङ्गळाऩ वाक्यङ्गळुक्कु इन्द प्रदिनियद धर्मङ्गळे अर्थमॆऩ्ऱु, प्रबलप्रमाण-माऩ भगवच्छास्त्रमे। वेदान्ततदुपबृंहणस्थवाक्य-ङ्गळुक्कु व्याक्२यानम् पण्णिऩबडियाल्। तद्विरुद्धकल्पन-म् कूडादिऱे। इप्पडि भगवच्छास्त्रमे व्यवस्थै पण्णुगैयाले रहस्यत्रयसारत्तिल् त्रयोविंश-सप्तविंश-अष्टाविंशाधिकार-ङ्गळिल् उक्तमाऩ पिराट्टियुडैय उपायत्वम् अनुपपन्न-मॆऩ्ऱु तात्पर्यम्। (एतस्या अयं च विशेषो-निगमान्तेषु शब्द्यते ) ऎऩ्ऱन्वयिक्किल्। समुञ्चेतव्यम्-प्रकृत-मल्लामैयाले समुञ्चयम् व्यर्थ-माम्। “एतस्या अयं तु विशेष:” ऎऩ्ऩप्पार्क्किल्। सगारत्तुक्कु तुशब्दार्थकत्व-म् क्लिष्ट-म्। सगारत्तुक्कु भिन्नक्रमत्व-मुम् क्लिष्ट-म्। “अयमेव विशेष:” ऎऩ्ऩप्पार्क्किल्, विशेषान्दरङ्गळ् पलवुमिरुक्कैयाले बाध-मुम् प्रसङ्गिक्कुम्। इरुवर्क्कुम् धर्मप्रतिनियम-म् प्रक्रान्त-मागैयाले पुरुषकारत्वमात्र-त्तुक्कु निगमान्तप्रतिपाद्यत्वकथनम् न्यूनमागैयाले। “एतस्यास्तु अयं विशेष: निगमान्तेषु शब्द्यते” ऎऩ्ऩवुम् कूडादु। आगैयाले। “मम एतस्याश्च इमौ विशेषौ निगमान्तेषु शब्द्येते” ऎऩ्ऱे पॊरुळागक्कडवदु।
द्वयत्तिले विशिष्य(ट?) निर्देशमुम्। विशिष्टकारणताग्राहकन्यायमुम्। जायापत्योरविभागन्यायमुम्। सर्वभावानुगामिनीत्वमुम्। इन्द व्यवस्थापकवचनबलानुरोधि-कळाय्क्कॊण्डु इन्द प्रदिनियमत्तिले विश्रमिक्कक्कडवदु। इङ्गे अज्ञातनिगर्हत्वादि-कळुम् अनुग्राहकतर्क-ङ्गळागिऱदु। “उदाराम्” इत्यादिगळुम्। तत्तद्वाक्यस्वारस्यपर्यालोचन-म् पण्णुमिडत्तिल्, उपायत्व-त्तिल् प्रमाणमागमाट्टादॆऩ्ऩुमिडम् पूर्वाचार्यग्रन्थ-ङ्गळिले विशद-म्। उबायत्वत्तिल् प्रमाणमाग प्रत्याशाविषयवचन-ङ्गळॆल्लाम् उभयाप्युभेतपुरुषकारत्व-त्तिले उपक्षीण-ङ्गळागैयाले। अनन्यथासिद्धप्रमाण-मुमिल्लै। आगैयाले उपायत्व-म् भगवदसाधारणम् पुरुषकारत्वम् पिराट्टिक्कु असाधारणमॆऩ्ऱबडि।
(आगिञ्जन्येत्यादि)-(भाग्याधिका:-केसित्) ऎऩ्ऩुडैय निर्हेतुककृपाविषयत्वमागिऱ भाग्यम् विञ्जियिरुक्किऱ सिलर्। (आगिञ्जन्यैग शरणा:) – स्वरूबानुबन्धियाऩ अनन्योबायत्वत्तै अधिकारमागवुडैयराय्क्कॊण्डु, (लक्ष्मीम् पुरुषगारेण व्रुदवन्द:)-पिराट्टियैप् पुरुषगारमाग वरित्तु। (मत्क्षमाम् प्राप्य )-आश्रयणमुम् अबराधगोडियागादबडियाऩ (क?) ऎऩ्ऩुडैय अबराध सहत्वत्तैप्पॆऱ्ऱु। (मत्पदाम् भोरुहद्वन्द्वम् प्रबद्य)- ऎऩ्ऩुडैय निरबेषोबायमाऩ तिरुवडिगळै उबायमाग वरित्तु। (प्राप्यम् –माम्–एव–प्राबगम्लब्ध्वा)- अधिकार भूतमाऩ अन्द वरणत्ताले प्राप्यऩाऩ ऎऩ्ऩैये प्राबगमागप्पॆऱ्ऱु, (प्रीदमानसा🙂 प्राप्यत्वरैयैयुडैयराय्क्कॊण्डु, (अनन्यमानसा:) यावत्प्राप्ति उपायोपेयान्तरङ्गळिले नॆञ्जु सॆल्लादवराय्क् कॊण्डु। (क्रुदार्था:)-१। क्रुदक्रुत्यराय्क्कॊण्डु। २। यद्वा, वरणोत्तरक्षणप्रभृति कैङ्कर्यरूपप्रयोजन-लाभवाऩ्गळाय्क् कॊण्डु (मामेव प्राप्स्यन्दे) उडायभूतऩाऩ ऎऩ्ऩैये प्रधान प्राप्यमाग प्राबिक्कप्पुगुगिऱार्गळ् – ऎऩ्ऱबडि, (मत्प्राप्तिम् प्रदि) (१५०) इत्यादि वसनत्तिल् पुरुषकारत्व-त्तिऩुडैय लक्षणत्व-मुम्, (अहम् मत्प्राप्ति) (१५०) इत्यादि वसनत्तिल् व्यवस्थाम्नानादि-कळुम्, (मत्पदाम्भोरुह) (१५४) इत्यादिवसनत्तिले एवगारमुम् व्यवस्थास्फुरण-मुम् विवक्षिदम्। इङ्गे उपायत्व-म् उभयपर्याप्त-मॆऩ्ऱादल्। प्रत्येकपर्याप्त-मॆऩ्ऱादल् सॊल्लप्पार्क्किल्। द्विष्ठस्य एकत्र व्यदेश-मुम्। एवकार एकशब्दादि-कळुम् व्यवस्थाम्नानमुम् विरोधिक्कुम्। प्राधान्याभिप्राय-त्ताले पतिमात्रव्यपदेश-मॆऩ्गैक्कु विशिष्य नियामक-मिल्लै। विशेक्षणविशेष्यभावेन उपायत्व-मॆऩ्ऩिल्। पुरुषकारत्वातिरिक्त माय्। भगवदुपायत्वाद्विलक्षण-माऩ विशेषणतयोपायत्वं पिराट्टिक्के असाधारणमायिरुप्पदॊऩ् ऱागैयाले। पुरुषकारत्वातिरिक्तप्राप्त्युपयोग्यसाधारणधर्मान्तरनिषेधपर माऩ “नान्यथा लक्षणं भवेत्” ऎऩ्गिऱ निषेधत्तुक्कु विषयमाम्। पिळ्ळाऩ् मुदलाऩ मध्यस्थर्ग्रन्थङ्गळिलुम्। अवश्यवक्तव्यस्थल-ङ्गळिले पिराट्टिक्कु पुरुषकारत्वातिरिक्त-माऩ उपायत्व-म् प्रस्ताविक्कप्पडविल्लै। पुरुषकारत्वेन-वुम् उपायत्वेन-वुम् पिराट्टिक्कु इरुगाल् आश्रयणमुम्। प्रमाणङ्गळिलुम् आसार्य सुक्तिगळिलुम् कण्डदिल्लै। स्वरूपनिरूपकतया भगवच्छरणवरणविषयत्वमात्र-म् उपायत्वप्रयोजक-मागादु। पतिकर्तृक-सर्वव्यापारानुविधानप्रयुक्त-माऩ ज्ञानशक्त्यादिवर्धन-त्तुक्कु चेतनव्यापार-मुम् अनपेक्षितम् पुरुषकारभावम् प्रपन्नमात्रविषय मागैयाले पुरुषकारवरणमावश्यकम्। विशेषणतया निर्देश-मुम् पुरुषकारभाव-त्तिले चरितार्थ मागैयाले प्रतर्दनादिविद्यान्यायमुम् उपायत्वसाधन मागादु। इप्पडि दिङ्मात्रं सॊल्लप्पट्टदु। विस्तरम् पूर्वासार्य ग्रन्दङ्गळिले कण्डुगॊळ्वदु। मऱ्ऱैप् पिराट्टिमार् मुदलाऩार्क्कुम् पुरुषगारत्वम् काण्गिऱबडियाले। इदु पॆरिय पिराट्टियार्क्के युळ्ळदॊऩ्ऱॆऩ्ऱु नियमिक्कुम्बडियॆऩ्? ऎऩ्ऩ अरुळिच्चॆय्गिऱार् (मऱ्ऱैयित्यादि)। (मऱ्ऱैप् पिराट्टिमार्)- भूमिनीलाप्रभृति-कळ्। ( सूरिगळ् )- तिरुवनन्दाऴ्वाऩ् प्रभ्रुदिगळ्। ( मुदलाऩ ) ऎऩ्गिऱवित्ताल्-आऴ्वार्गळ् आसार्यर्गळ् सङ्ग्रुहीदर्गळ्। “मण्मगळाय्मगळ्” [तिरुवाय् ८-३-१] \ मुऩ्ऩैयमरर्* ” [तिरुवाय् १-७-८] ”नागणैमिसै ” [तिरुवाय् ५-१०-११) “वेदम् वल्लार्गळैक्कॊण्डु ” [तिरुवाय्४-६-८] इत्यादिगळैक् कण्डुगॊळ्वदु। ( इवळ् सम्बन्दमडियाग) इत्यादि-गन्धवत्तव-म् पृथिव्यसाधारण-मॆऩ्ऱु प्रमाणोपपत्ति-कळाले सिद्धित्त पिऩ्बु। जलादिभूतान्तर-ङ्गळिले उपलभ्य-माऩ गन्ध-म् पृथिवीसम्बन्धनिबन्धन-मॆऩ्ऱु कॊळ्ळुगिऱाप्पोले। पुरुषकारत्व-म् लक्ष्म्यसाधारण-मॆऩ्ऱु व्यवस्थापकवचनादिप्रमाणोपपत्तिसम्प्रदाय-ङ्गळाले सिद्धित्त पिऩ्बु, एतद्विभूतिभूत-राऩ महिष्यन्तरप्रभृति-कळिल् प्रतीयमान-माऩ पुरुषकारत्व-मुम्, “विशेषाधिष्ठानं तप्ताय:पिण्डवत् ” ऎऩ्गिऱ अधिष्ठानविशेष-मागिऱ इन्दप् पॆरियबिराट्टियारुडैय सम्बन्ध हेदुगमॆऩ्ऱबडि। (स्वदस्सिद्धमऩ्ऱे) ऎऩ्ऱदु – अन्याधिष्ठाननिरपेक्ष-मऩ्ऱे यॆऩ्ऱबडि। इव्वर्थत्तुक्कुप् पूर्वासार्य संवादम् काट्टुगिऱार् (आगैयिऱे) इत्यादिना। ( एददिदि )- “अपेक्षया सहित: सापेक्ष:। एतस्यां लक्ष्म्यां सापेक्षः एतत्सापेक्षः। एतत्सम्बन्धक इति यावत्। तथाविधात्सम्बन्धात् – लक्ष्म्यधिष्ठितत्वरूपलक्ष्मीसम्बन्धात्, घटकत्वं-पुरुष – कारत्वम् । स्वतो न-लक्ष्म्यधिष्ठाननिरपेक्षस्वरूपप्रयुक्तं नेत्यर्थः॥ (दीबसङ्ग्रहत्तिले) – तत्व दीबसङ्ग्रहत्तिले। (जीयर्) – वाधि केसरि अऴगिय मणवाळ जीयर्।
इऩि। भगवदसाधारणमाऩ उबायत्वत्तुक्कुम् इन्द न्यायमॊक्कुमॆऩ्गिऱार् (उबायत्वमुम्) इत्यादिना। (उबायत्वमुम्)-उपायानपेक्षोपायत्व-मुम्। (क्रुष्णम्) इत्यादि -सनातनम् नित्यसिद्धं-स्वरूपसनातनत्व-म् सर्वात्मसाधारण-मागैयाले। इङ्गे तत्कथन-म् नातिप्रयोजनक-म्। आगैयाले “महाशूर:” इत्यादिगळिल् महत्त्वं शौर्यादि-कळिऱ्पोले। इङ्गुम् सनातनत्वं धर्मत्व-त्तिले विशेषणमाय्। “नित्यसिद्धं-नतु-चेतनयत्नादिसाध्यम्, धर्मत्वं-अदृष्टद्वराकमोक्षसाधनत्वं, यस्य तथाविधं ” ऎऩ्ऱु लभिक्किऱदु। इत्तैयरुळिच् चॆय्गिऱार् (सनादन धर्ममाग) इदि। “कृष्णं धर्मं सनातनम् इत्यसाधारणनिर्देशसिद्ध” माऩ अर्थत्तै अरुळिच्चॆय्गिऱार् (अवऩुक्के स्वदस् सिद्धमाय् ) इदि। (स्वदस्सिद्धमाय्)- स्वेतरनिरपेक्षस्वरूपप्रयुक्त-माय्। (तदीयर्क्कु)-तत्सम्बन्धयाथात्म्यज्ञानहेतुकतदधिष्ठानविशेष-मुडैय तेवी सूरि गुरुक्कळुक्कॆऩ्ऱबडि। (तदा सत्तियडियाग)-पूर्वोक्ताधिष्ठानविशेषात्मकभगवत्प्रत्यासन्नताहेतुक-माग ऎऩ्ऱबडि। इत्ताल्, नायगप्रगरणत्तिल् वक्ष्यमाणमाऩ तदीयोबायत्वत्तोडु। इन्द उपायत्वीयभगवदसाधारणत्वव्यञ्जकनिरूपकधर्मतानिर्देश-त्तुक्कु विरोधमिल्लैयॆऩ्ऱु करुत्तु। एवंरीत्या पॆरिय पिराट्टियार्क्कु उपायत्व-म् अनिष्टमऩ्ऱु। निरसनीयमाऩ उबायत्वन्दाऩ्। प्रथमपर्वनिष्ठाधिकारिविषय-त्तिल् ऎम्बॆरुमाऩोडॊक्कत् तुल्यमागवादल्। विशेषणमागवादल् प्रपत्तव्यताप्रयोजकतया अभिमत-माऩ उपायत्व-मॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु।
कीऴे ”इवळ् सम्बन्धमडियाग” (पक्कम् १५६) ऎऩ्ऱु निर्देशित्तदु । “एदत् साबेक्ष सम्बन्धात्” ऎऩ्गिऱ दीपसङ्ग्रहनिर्देशप्रत्यभिज्ञापनार्थ-माग। इङ्गे “तदासत्तियडियाग” ऎऩ्ऱु निर्देशित्तदु। “शोषिणश्च शरण्याश्च प्राप्याश्चानेन ते मता: । तत्तदाकारसंयुक्ता: परासत्तिप्रभावत:॥” ऎऩ्गिऱ दीपसङ्ग्रहनिर्देशप्रत्यभिज्ञापनार्थ-मागवॆऩ्ऱु कण्डुगॊळ्वदु। “उपायत्वं भगवदसाधारणं पुरुषकारत्वं लक्ष्म्यसाधारणम्” ऎऩ्गिऱ प्रधान प्रदिदन्द्रत्तै निगमिक्किऱार् (आगैयाले) इत्यादिना। (उबब्रुम्हणमाऩ प्रबन्ध द्वयत्ताल्) – उत्तर भागोबब्रुम्हणङ्गळाऩ श्रीरामायण महाभारदङ् गळाल्। ( उबब्रुम्ह्यमाऩ वेदान्दत्तिल्) ऎऩ्ऱदु तन्निष्कर्षणीयङ्गळाऩ अज्ञाद विशेषङ्गळिल् तात्पर्ययुक्तमाऩ उबनिषद् भागत्तिल् ऎऩ्ऱबडि। (कठवल्ल्युबनिषद् सिद्धमाऩ) ऎऩ्ऱदु- “कठवल्लीखण्ड:” ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्ट कठवल्ल्युबनिषत्तिले पडित्त प्रगारेणवऩ्ऱिक्के, सर्वाधिकारत्वार्थमाग। प्रश्न सम्हिदादिगळिले वर्णोद्धार करणत्ताले कठवल्ली खण्डगत-व्यवहितफठितवाक्य-ङ्गळैच् चेरप्पिडित्तमैयाले लब्धमाऩ वॆऩ्ऱबडि। (द्वयत्तिल्)-उपायोपेयप्रतिपादकतया वाक्यद्वयात्मक-माऩ मन्द्ररत्नत्तिलॆऩ्ऱबडि। (सेर उक्तमिऱे) ऎऩ्ऱदु- पुरुषगारमुम् उबायमुमागिऱविरण्डुम्। “श्रीमन्नारायण” ऎऩ्गिऱ समास पदत्तिले सॊल्लप् पट्टदिऱे ऎऩ्ऱबडि। शब्दत: अर्थतश्च प्रत्यभिज्ञैयैक् कॊण्डिऱे उपबृंह्योपबृंहणभाव-त्तै निर्णयिप्पदु। अदिल्। “श्रीमान् शत्रुनिबर्हण:” ऎऩ्ऱु श्रीरामायणोबक्रमत्तिलुम्, “नारायणकथामिमाम् ” ऎऩ्ऱु महाभारदोबक्रमत्तिलुम् शब्दत: प्रत्यभिज्ञैयुम्। श्रीशब्द नारायण शब्दङ्गळिऩुडैय व्युत्पत्तिविशेषसिद्ध-माऩ कृपावात्सल्यसौलभ्यादि-कळुक्कु व्यञ्जगङ्गळाऩ। सिऱैयिरुप्पु तूदु पोऩमै मुदलाऩ व्रुत्तान्द प्रदिबादनत्ताले अर्थत: प्रत्यभिज्ञैयुम् इरुन्दबडियाले *कठवल्ल्युपनिषद्गतद्वयपूर्ववाक्योपबृंहणत्वम् श्रीरामायण महाभारदङ्गळुक्कु स्पुठम्* ऎऩ्ऱु करुत्तु। इप्पडिप् पुरुषगारत्तिल् प्रमाणङ् गाट्टि अदिल् उबबत्तियै शङ्गाबरिहाररूबेण दर्शिप्पिक्किऱार् (इच्चेदनऩुक्कु) इत्यादिना। (बन्धम्)– पुत्रत्वादि सम्बन्धम्। ( ईश्वर समाश्रयणत्तुक्कु) भगवच्छरणवरणत्तुक्कु, “ईश्वर समाश्रयणत्तुक्कु” ऎऩ्ऱ असाधारण निर्देशत्ताले। “निरुपाधीश्वरत्वं तु वासुदेवे प्रतिष्ठितम् । भूमानीलापतिर्योऽसौ ईश्वरस्य उदाहृत: ” ऎऩ्गिऱ ईश्वर तत्वनिष्कर्षम् स्फोरिदम्। (वात्सल्यादिरेगत्तालुम्)-वात्सल्यादिशयत्तालुम् वात्सल्यं गोषेषु गुणत्वबुद्धि: ।
(अवऩैप्पोले)- ईश्वरऩैप्पोले। * “काठिन्यं हितबुद्ध्या दु:खोत्पादकत्वं।मार्दवं-सञ्जातबाष्प: परवीरहन्ता” ऎऩ्गिऱबडिये अवर्जनीयदु:खोत्पादकत्वेऽपि दयमानमानसत्वम् ।(केवलमार्दवमेयाय्) -काठिन्यासहकृत-माय्। हितबुद्द्यापि दु:खोत्पादकत्वगन्धासहत्वप्रयोजक- माऩ दयादिशयमेयाय्। (कण्गुऴिवु)-दु:खानुभवप्रयुक्तनेत्रविकारविशेष-म्। (प्रक्रुदि)-स्वभावम् “मार्दवं स्वरूपयोग्यता पिऱर् कण्गुऴिवु काणमाट्टाद प्रक्रुदि फलोपधान-म्” ऎऩ्ऱु भेदम् कण्डुगॊळ्वदु। व्यत्यासेन सॊल्लवुमाम्। (विमुखरैयुम्)- “न नमेयं” ऎऩ्ऱिरुप्पारैयुम्। (क्रुषि)-उपदेशादिव्यापार-म्। (कुऱ्ऱवाळर्क्कु) – अबराध भूयिष्ठर्क्कु । (कूसामल्)- “आश्रयणमुम् अबराध कोडियिलेयागिऱ् सॆय्वदॆऩ्?” ऎऩ्ऱु भयप्पडामल्। (पुंस्त्व प्रयुक्तमाऩ) पुंस्त्व वियाबगमाऩ। (हिदबरदै)- “यत्तदग्रे विषमिव परिणामेऽमृतोपमम् ” ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्ट शुखविशेषप्रयोजकत्वम्। (पत्तुम् पत्ताग)- पत्तुम् पत्तायेयिरुक्कुम्बडियाय्। ऐन्दागैयऩ्ऱिक्के यॆऩ्ऱबडि। (कुडल् करिक्कुम्बडियाय्)- अत्यन्दम् भयप्पडुम्बडियाय्। (उसिदोबायङ्गळाले)-कुपितेश्वरवशीकारर्हकटाक्षादि-कळाले। (अबराधमे वडिवाऩ) अबराध भूयिष्ठऩाऩ। (अवऩै आश्रयिक्कुमळविल्) ईश्वरऩै उबायमाग वरिक्कुमळविल्। (इवळ्)- पॆरिय पिराट्टियार्। इप्पडि प्रमाणोबबत्तिगळैक् काट्टियरुळि। अनुष्ठानम् काट्टुगिऱार् (आगैयिऱे) इत्यादिना। (मुऩ्ऩिडुगिऱदु)-वरणदियिले पुरस्करिक्किऱदु। “सीतासमक्षम्”, “सीतामुवाच” “अलर्मेल् मङ्गैयुऱै मार्बा” (तिरुवाय् ६-१०।१०) “भगवन्नारायणाभिमत” इत्यादिना इळैयबॆरुमाळ्, नम्माऴ्वार्। उडैयवर् मुदलाऩ पूर्वर्गळ्। ऎम्बॆरुमाऩै उबायमाग वरिक्कैक्कुप् पूर्वत्तिले पिराट्टियैप् पुरुषगारमागप् पुरस्करित्तार्गळॆऩ्ऱबडि।