अथ ऊर्ध्वपुण्ड्रधारणविधिः
सौवर्णे, राजते, ‘नेत्रद्वययुक्ते कमठाकारे नारिकेलपात्रे
(பூணூலை)த் துடைக்க வேண்டும். தெரிந்தும் தெரியாம லும் பூணூலுக்குப் பல வழிகளில் அசுத்தம் நேரிடும். அதைப்போக்க இம்மாதிரி பெரியோர்கள் தினமும் அனுஷ்டிப்பது வழக்கம். ஸ்ரீமத் அழகிய சிங்கரின் அனுஷ் டானமும் இப்படியே.
ஊர்த்வ புண்ட்ரம் தரிக்கும் முறை
திருமண் இட்டுக்கொள்ளும் போது அதற்கு வேண்டிய தீர்த்தத்தைச் சொம்பு-ஸ்தாலி இவற்றில் அவ்வப்பொழுது கையைவிட்டுத் தோய்த்து எடுத்துக் கொள்ளக்கூடாது. தனியாக ஒரு பாத்ரத்தில் வைத்து எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். அந்தப்பாத்ரத்தைத் தங்கம் வெள்ளி இவற்றா லும் செய்து வைத்துக் கொள்ளலாம். அல்லது தேங்காய் ஓட்டினாலும் (கொட்டாங்கச்சி) செய்து வைத்துக் கொள்ள லாம். அப்பொழுது அந்த ஓடு இரண்டு கண்கள் உள்ளதாக இருக்க வேண்டும். யாவரும் தேங்காயை உடைப்பது போல் உடைத்தால் மூன்று கண்கள் உள்ள ஒரு பகுதியும் கண்களே இல்லாத அடிப்பாகம் ஒரு பகுதியுமாகக் கிடைக் கும். மூன்று கண்கள் உள்ள அந்தப் பகுதியை நாம் உபயோ கிக்கக்கூடாது.
ஆகவே தேங்காயை நெடுக்காக ரம்பம்
सोऽयं सूक्ष्मो धर्मः अधिगतः अस्मदध्यात्मविद्यागुरूणाम् उपदेशेन अनवरत सादर सेवित तत्समाचरणेन च अस्माभिः अन्तेवासिभिः ।
- 1 नालिकेरफलेनैव चषकं पुण्ड्रधारणे ।
नालिकेरार्धभागेन कमठाकृतिना बुधः । द्विनेवमेव कुर्वीत पात्रं वै पुण्ड्रधारणे ॥ इति वैकुण्ठदीक्षितीय वचनमिह विभाव्यम् ।
ऊध्र्वपुण्ड धारणविधिः
[[155]]
वा तीर्थम् आदाय, उद्धरिण्या जलम् आदाय, अस्त्रमन्त्रेण वामहस्ततलं संशोध्य, ‘हृदयमन्त्रेग जलं निधाय,
முதலியன கொண்டு அறுத்து எடுத்தால் இரண்டு கண்கள் உள்ள ஓடு கிடைக்கும். அதைக் கவிழ்த்து வைத்தால் ஆமை போல்
போல் இருக்கும் அதிலும் தீர்த்தம் வைத்துக் கொள்ளலாம். இப்படி தங்கம், வெள்ளி, தேங்காய் ஓடு இவற்றால் அமைந்த இந்தப்பாத்ரத்தைத் தீர்த்தக்கரை யென வழங்குவார்கள். இதிலும் நேரே விரல்களைத் தோய்த்துக் தீர்த்தம் எடுத்துக் கொள்ளக்கூடாது. ஆகவே அதில் உத்தரிணி. அதாவது தீர்த்தம் எடுக்க வசதி யாக மரம்-வெள்ளி இவற்றால் சக்திக்கேற்ப உத்தரிணி (சிறு கரண்டி) ஒன்று வைத்துக் கொள்ள வேண்டும் அவ்வப்பொழுது இதனால் தான் தீர்த்தம் எடுத்துக்
கொள்ள வேண்டும்.
இவ்வகையில் ஏதேனும் ஒரு பாத்ரத்தில் தீர்த்தம் வைத்து உத்தரிணீயினால் அதை எடுத்து அஸ்த்ர மந்த்ரத் தினால் இடக்கையைச் சுத்தமாகச் செய்து,
1 हस्ततले पूर्वं मृदं निक्षिप्य अनन्तरमेव जलेन तां सेचयेत् । न तु प्रथमं जलं निनीय पश्चान्मृदं निक्षिपेत् ।
“आदौ तु लक्षणोपेतां सुगन्धां सात्त्विकीं शुभाम् । वामेऽस्त्रशोधिते हस्ते वाग्यतः प्रणवेन तु । निधाय, जलमादाय गन्धद्वारेति सेचयेत् ।” इति सच्चरित्ररक्षोपात्तेन ब्रह्मरात वचनेन,
वामपाणितले ततः ।
अस्त्रमन्त्रेण हस्तेन दक्षिणेन विशोधिते ।
प्रणवेन मृदं शुभ्रां निधाय सलिलेन ताम् ।
गन्धद्वारामित्यनेन सिक्त्वा.
[[11]]
इति सच्चरित्रसुधानिधिवचनेन च प्रथमं मृत्रिक्षेपः अनन्तरं जलेन
[[156]]
उद्घृतासि वराहेण कृष्णेन शतबाहुना ।
इति मन्त्रेण मृदम् उद्धृत्य ।
‘भूमिधेनुर्धरणी लोकधारिणी’
इति मन्त्रेण, ‘प्रतिष्ठितम्’ इति प्रार्थ्य, प्रणवेन मृदं निक्षिप्य, हृदयमन्त्रेण जलेन संसिच्य,
பாஹுநா’
உத்த்ருதாஸி வராஹேண க்ருஷ்ணேநசதபா என்ற மந்த்ரத்தைச் சொல்லித் திருமண்ணை எடுத்து,
‘பூமிர் தேநுர்தரணீ லோகதாரிணீ
"
என்ற மந்த்ரத்தினால் ‘ப்ரதிஷ்டிதம்’ என்று ப்ரார்த்தித்து, ப்ரணவத்தைச் சொல்லித் திருமண்ணை இடக்கையில் வைத்து, ஹ்ருதய மந்த்ரத்தினால் தீர்த்தத்தைக் கையில் சேர்த்து அதனால் திருமண்ணை நனைத்து
तत्सेचनम् इत्ययमेव क्रमोऽवबोध्यते । एवं च प्रथमं ‘हृदयमन्त्रेण जलं निधाय’ इति पाठे प्रमाणम् अन्वेषणीयम् । अधिको वा सः स्यात् ।
ऊर्ध्वाकारेण पिण्डीभूतायाः मृदः उपरिभागे वामहस्ताङ्गुल्यवष्टम्भेन वामहस्ततले स्थापनं शक्यमेव ।
पटुतरानुष्ठाननिष्ठास्तु कतिचन मृदं हरिद्रामिव चूर्णीकृत्य करण्डे निक्षिप्य उपयुञ्जीरन् । तदा हि प्रथमं मृनिक्षेपः पश्चाज्जलेन तत्सेचनं च अतिसुकरं भवेत् । अस्मदाचार्य चरणानाम् अनुष्ठानप्रकारोऽप्येवमेव ।ऊर्ध्वपुण्डधारणविधिः
‘गन्धद्वारां दुराधर्षां नित्यपुष्टां करीषिणीम् ।
ईश्वरी सर्वभूतानां तामिहोपह्वये श्रियम् ॥
[[157]]
इति मन्त्रेण निघृष्य, अस्त्रमन्त्रेण दशसु दिक्षु रक्षां कृत्वा, तर्जन्या प्रणवेन एकीकृत्य, अष्टाक्षरेण प्रणवेन च अभिमन्ध्य, मध्ये ‘नृसिंहबीजं विलिख्य,
கந்தத்வாராம் துராதர்ஷாம் நித்ய புஷ்டாம்
கரீஷிணீம் 1 ஈச்வரீ ஸர்வபூதாநாம் தாமிஹோபஹ்வயே ச்ரியம்
என்ற மந்த்ரத்தைச் சொல்லிக் குழைக்க வேண்டும். பிறகு அஸ்த்ர மந்த்ரத்தைச் சொல்லி பத்து திக்குகளிலும் கட்டை விரல் ஆள்காட்டி விரல் இவ்விரண்டையும் சேர்த்து நுனிகளால் சப்தம் வரும்படிச் செய்து ரக்ஷை செய்ய வேண்டும். அதன் பிறகு ஆள்காட்டி விரலால் ப்ரணவத்தைச் சொல்லி இடது உள்ளங்கையில் பரவிக் கிடக்கும் திருமண்ணை ஒன்று சேரத்திரட்டி, அஷ்டாக்ஷரத் ரத்தினாலும் ப்ரணவத்தினாலும் அபிமந்த்ரணம் செய்து (ஜபித்து) அந்தத் திருமண்ணின் நடுவே ந்ருஸிம்ஹபீஜா க்ஷரத்தை எழுத வேண்டும்.
இந்தப் பீஜாக்ஷரத்தைப் பெரியோர்களிடம் உபதே சத்தின் மூலம் அறியவும்.
नृसिंहबीजलेखनं तु
‘नृसिंहवीजं च लिखेत् रक्षार्थं दोषशान्तये’
इति ब्रह्मरात वचन सिद्धमिति प्रत्यपादि सच्चरित्ररक्षायाम् । बीजाक्षरस्वरूपप्रकारस्तु उपदेशेन अधिगन्तव्यः ।
[[158]]
श्रीवैष्णवसदाचार निर्णये
‘भगवान् पवित्रं वासुदेवः पवित्रं शतधारं सहस्रधारम् अपरिमितधारम्, अच्छिद्रम्, अरिष्टम्, अक्षय्यं परमं पवित्रं भगवान् वासुदेवः पुनातु ॥’
इति मन्त्रेण किञ्चिज्जलं निक्षिप्य, तर्जन्या मृदं जलं च एकी-
कृत्य,
“विष्णोर्मुकं वीर्याणि प्रवोचं यः पार्थिवानि विममे रजा सि
यो अस्कभायदुत्तर सदस्थं विचक्रमाणस्त्रोधोरुंगायो विष्णो
அதன்பிறகு
“பகவாந் பவித்ரம் வாஸுதேவ: பவித்ரம் சததாரம் orna@moivargo, अती, अ, श्रतीक्षा Li,
[[23]]
giri, Qui aurat: Lyri என்ற மந்த்ரத்தினால் மேலும் கொஞ்சம் தீர்த்தம் சேர்த்து ஆள்காட்டி விரலால் திருமண், தீர்த்தம் இவ்விரண்டையும் ஒன்று சேரத்திரட்டி
‘விஷ்ணோர் நுகம் வீர்யாணி ப்ரவோசம் ய: பார்த்திவாநி விமமே ரஜாஸி யோ அஸ்கபாய துத்தரஸதஸ்தம் விசக்ரமாண ஸ்த்ரேதோருகாயோ
1 प्रकृताहिके मृदभिमन्त्राणार्थमन्त्राणां निर्देशप्रकरणे ‘विष्णोनुकम्’ इति मन्त्रः समग्रः उपात्तः । तद्विष्णोः परमं पदम्’ इति मन्त्रस्तु आद्यैः एभिः पदैः उपादीयत । अन्ये च केचन मन्त्राः केवलं नामतो अभ्यधीयन्त ।
एवं “सप्तभिः वैष्णवैः सन्त्रः” इति केचन मन्त्राः नामतः निर्दिश्यन्ते । अत्र के ते सप्त वैष्णवाः मन्त्राः ? इति विशिष्य ज्ञातव्यं भवति ।
ऊर्ध्वपुण्ड्र धारणविधिः
[[159]]
रराटमसि विष्णोः पृष्ठमंसि विष्णोरप्लेस्थो विष्णोस्स्यूरसि
विष्णो ध्रुवमसि वैष्णवमसि विष्णवे त्वा ।’
விஷ்ணோ ரராட்மஸி விஷ்ணோ: ப்ருஷ்டம்ஸி விஷ்ணோ: ச்ஞப்த்ரேஸ்தோ விஷ்ணோஸ் ஸ்யூர்ஸி விஷ்ணோர் த்ருவமஸி வைஷ்ணவமஸி விஷ்ணவேத்வா”
‘தத்விஷ்ணோ: பரமம்பதம்’ என்றிவை முதலான மந்த் ரங்கள், பஞ்சோபநிஷந் மந்த்ரங்கள், அஷ்டாக்ஷரம்,
पद्माक्षमालिकाप्रतिष्ठायां जप्येषु मन्त्रेषु ‘विष्णोरराटमसि’ इति मन्त्रं ‘सप्त वैष्णमन्त्रेण’ इति एकवचनान्तशब्देन निदिशति विष्वक्सेनसंहिता । अनेन च ज्ञायते ‘विष्णोरराटमसि’ इति मन्त्रादन्ये एव केचन सप्त वैष्णवाः मन्त्राः बहुवचनान्तशब्दनिर्देशयोग्याः सन्तीति ।
श्रीमन्निगमान्तमहागुरुभिश्च सच्चरित्ररक्षायां प्रदर्शिते
‘विष्णोर्नु केन’ मन्त्रेण मन्त्रयित्वा यथाक्रमं । पश्चोपनिषदैर्मन्त्रैः मूलमन्त्रेण मन्त्रयेत् ॥ द्वादशाक्षरम् उच्चार्य प्रार्थयेदिष्ट सिद्धये । सप्तभिर्वेष्णवै मन्त्रः मन्त्रयेन्मोक्षसिद्धये ॥
इति ब्रह्मरात्रवचनेऽपि दृश्यतेऽयं क्रमः ।
सच्चरितसुधानिधिना च ।
‘समूह्यैकां मृदं पश्चाद् विष्णोर्नु कमिति ब्रुवन् ।
पञ्चोपनिषदो मूल मन्त्रं च द्वादशाक्षरम् ॥
वैष्णवान् सप्त मन्त्रांश्च जपित्वा चाभिमन्त्रय ताम् ।’
इति पूर्वोक्तक्रम एवान्वसारि ॥
[[160]]
श्रीवैष्णवसदाचारनिर्णये
‘तद्विष्णोः परमं पदम्’ इत्याद्यैः मन्त्रैः, पञ्चोपनिषन्मन्त्रैः, अष्टाक्षरेण, विष्णुषडक्षरेण, द्वादशाक्षरेण च, सप्तभिः
விஷ்ணுஷடக்ஷரம்,
த்வாதசாக்ஷரம், ஏழு வைஷ்ணவ மந்த்ரங்கள், மந்த்ரரத்னம் என்ற த்வயமந்த்ரம், (சரணாகதி Labari), நாராயணாய வித்மஹே என்று தொடங்கும் விஷ்ணு காயத்ரீ இவற்றால் திருமண்னை அபிமந்த்ரணம் செய்யவேண்டும்.
பஞ்சோபநிஷந் மந்த்ரங்கள் திருவாராதன ப்ரகரணத் தில் விரிவாகக் கூறப்படும். அங்கே காணலாம்.
ततोऽपि प्राचीने पश्चकालक्रियादी पे, ‘विष्णोर्नु कम्’, ‘विष्णो रराटमसि’ इति च अभिमन्त्रय, पञ्चोपनिषन्मन्त्रेण, मूलमन्त्रेण, वासुदेव द्वादशाक्षरेण, विष्णु सूक्तेन च अभिमन्त्रय इत्यादिना अयमेव क्रमोऽभ्यधीयत । परन्तु ‘सप्तभिः वैष्णवैः मन्त्रैः’ इत्यस्य स्थाने ‘विष्णुसूक्तेन’ इति प्रायोजि ।
ततश्चैतेषु सर्वेष्वपि कोशेषु ‘विष्णोर्नु कम्’, ‘विष्णोरराट मसि’ इति मन्त्रव्यतिरेकेण सप्त वैष्णवाः मन्त्राः केचन अत्र निर्दिश्यन्ते इति सामान्यतः सुव्यक्तं सर्वेषाम् । अथ के ते सप्त वैष्णवाः मन्त्राः ? इति विशेष जिज्ञासायां त इह यथोपदेशं शिष्टेष्टाः निर्दिश्यन्ते— १. तदस्य प्रियमभि पाथो अश्याम् । नरो यत्र देव यवो मदन्ति । ऊरुक्रमस्य सहि बन्धुरित्था । विष्णोः पदे परमे मध्व उत्सः । ( अष्ट. २, प्र-४, द-५२ ) २. प्रतद्विष्णुस्तवते वीर्याय । मृगो न भीमः कुचरो गिरिष्ठाः । यस्योरुषु त्रिषु विक्रमणेषु । अधिक्षियन्ति भुवनानि विश्वा ।
(अष्ट-२, प्र-४, द-२४) परो मात्रया तनुवा वृधान । न ते महित्वमन्वश्शुवन्ति । उभे ते विद्म रजसी पृथिव्या विष्णो देव त्वम् । परमस्य वित्से । (अष्ट- २, प्र-८, द-१६, ऋग्वेदे ५-६-२४)
३.
ऊर्ध्वपुण्डधारणविधिः
[[161]]
वैष्णवैर्मन्त्रैर्मन्त्रः,
இங்கு ஏழு வைஷ்ணவ மந்த்ரங்கள் என்பவை ததஸ்ய ப்ரியமபி பாதோ அச்யாம்’ என்று தொடங்கி அநுஸந்திக்கப்படும் ஏழு மந்த்ரங்கள். அவை ஸம்ஸ்க்ருதக் குறிப்புரையில் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன. இங்கு இவைதான் ஏழு வைஷ்ணவ மந்த்ரங்கள் என்று ஸ்ரீமத் அழகியசிங்கர் அருளிச்செய்வது வழக்கம். இதில் சில ஸந்தேஹங்கள் உண்டாகவே பெரியோர்கள் பலரை அண்டிக் கேட்டு ஸந்தேஹங்களைத் தீர்த்துக் கொண்டு ஸ்ரீமத் அழகியசிங்கர் அருளிச்செய்ததே யுகதம் என்று தேறி இது எழுதி யுள்ளேன். இவ்விஷயத்தில் ப்ரமாணங்களும் ஒத்து இருக் ४. विचक्रमे पृथिवीमेष एताम् । क्षेत्राय विष्णुर्मनुषे दशस्यन् ।
ध्रुवासो अस्य कीरयोजनासः । उरुक्षितिं सुजनिमाचकार ।
(अष्ट- २, प्र-४, द-२५ ) त्रिर्देवः पृथिवीमेष एताम् । विचक्रमे शतचंसं महित्वा । प्रविष्णुरस्तु तवसस्तवीयान् । त्वेष ुह्यस्य स्थविरस्य नाम । ( अष्ट - २, प्र- ४, द- २५) अतो देवा अवन्तु नो यतो विष्णुविचक्रमे । पृथिव्यास्सप्त धामभिः ॥ इदं विष्णुविचक्रमे तेधा निदधे पदम् । समूढमस्य पासुरे (ऋग्वेदे१-२-७१-७२, यजुषि तैसं-का- १, प्र- २ - अनु- १३ ) त्रीणि पदा विचक्रमे विष्णुर्गापा अदाभ्यः । ततो धर्माणि धारयन् । (ऋग्वेदे १-२-७३, यजुषि - अष्ट- २, प्र-४, द-५१ )
५.
६.
७.
विष्णोः कर्माणि पश्यत यतो व्रतानि पस्पशे । इन्द्रस्य युज्य - स्सखा । (ऋग्वेदे १-२-७४, यजुषि तै-सं-का- १, प्र-३, अनु-६ ) अव तद्विष्णोः इति मन्त्रस्य, पूर्वमेव पृथक् कीर्तनात् उक्तानाम् एतेषां सप्तत्वं निराबाधम् ।
अतः उक्ताभिः उपपत्तिभिः इमे एव सप्त वैष्णवाः मन्त्राः इत्याचार्य हृदयमेवात्र आविष्क्रियते
[[21]]
[[162]]
श्रीवैष्णवसदाचार निर्णये
मन्त्ररत्नेन च, 2 विष्णुगायत्या च अभिमन्त्य, तर्जन्या अनामि-
कया वा मृदम् आदाय,
[[0510]]
கின்றன. இதுபற்றிய விரிவான விசாரம் ஸம்ஸ்க்ருதக் குறிப்புரையில் தரப்பட்டுள்ளது.
விரல்களுள் ஆள்காட்டி விரல் பவித்ர விரல் இரண்டில் ஏதேனும் ஒன்றினால் திருமண் இட்டுக்கொள்ளலாம். சாஸ்த்ரங்களில் ஒவ்வொரு விரலுக்கும் ஒவ்வொரு பலன் சொல்லியிருக்கிறது.
मद्विशिष्टान् तुल्यांश्च बहून् सतीर्थ्यान् पृष्ट्वैव इमं विषयम् अत्र भीतभीतोऽहं प्रकाशयामि । ‘मद्गृहीताः अर्थाः सर्वात्मता आविष्करणीयाः’ इति दुरभिनिवेशेन नावे कर्मण्यहं प्रावर्तिषि । अपितु अस्मदाचार्य पादोपदिष्टाः, तैः कृच्छ्रलब्धाः इमे उपदेशपथात् भ्रष्टाः मा भूवन् इत्येव । अस्मिन्नेव समये अपार्थाविष्करणेन अवद्यानि च किमाऽऽपद्येरन् मामकान् आचार्य चरणान् इति बिभेमि चास्याः प्रवृत्तेः ।
वेदविद्यापारदृश्वानः मन्त्रविदामप्रेसराः अन्येऽप्यभिज्ञाः दासेन अभिगताः पृष्टमात्रेण, ‘इमे एव सप्त वैष्णवाः मन्त्राः, इमे एव विष्णुसूक्तनाम्ना ऋग्वेदप्रसिद्धाश्चेति सुदृढम् अवोचन् । एतेषां वाक्येन विलम्भितः अतो विगतभयः संवादलाभेन सन्तुष्टमनाश्च सदाचार्योपदेशलब्ध मर्थम् आवेदयामि अत्र ।
पञ्चोपनिषन्मन्त्रास्तु भगवदाराधनप्रकरणे निर्देश्यन्ते इति
तत्रैव द्रष्टव्याः ।
1 मन्त्ररत्नम्
द्वयाख्यया प्रसिद्धः शरणागतिमन्त्रः ।
2 विष्णुगायत्री - ‘नारायणाय विद्महे’ इत्यादिः प्रसिद्धा ।
पञ्चकालक्रियादीपे - तर्जन्यैव सर्वेषां पुण्ड्राणां धारणं प्रोक्तम्- ‘द्वादशोर्ध्वपुण्ड्राणि तर्जन्या धृत्वा’ इति । अनामिकया धारणमपि वर्णाश्रमविशेषेण व्यवस्थापितम् । अतो मूले विकल्पस्समादृतः । नखैः शलाकाभिश्च धारणं सर्वथा प्रतिषिद्धम् ।
ऊर्ध्वपुण्डधारणविधिः।
[[163]]
பாரமேஷ்ட்ய ஸம்ஹிதையில் பவித்ர விரல், விரும்பிய தைத் தரும் என்றும், ஆள்காட்டி விரல் மோக்ஷத்தையும், சுண்டுவிரல் ஆயுஸ்ஸையும், கட்டை விரல் புஷ்டியையும் தரும். ஆனால் ஒரு போதும் நடுவிரலை மட்டும் திருமண். இட்டுக்கொள்ள உபயோகிக்கக் கூடாது என்றும் கூறப் ULCनांना पु.
Aiba
ப்ரஹ்மராத்ரம் என்ற ஸம்ஹிதையில் ப்ராஹ்மண னுக்கு, அதிலும் க்ருஹஸ்தனுக்குக் குறிப்பாகப் பவித்ர விரல் கூறப்பட்டுள்ளது. எல்லோருக்கும்கூடப் பொது வாக இந்த விரல் கூறப்பட்டுள்ளது. ஆகவே இந்த ஆஹ்நி கத்தில் ஆள்காட்டி விரலினாலோ அல்லது பவித்ர விரலினா லோ’ என்று விகல்பித்துக் கூறப்பட்டுள்ளது.
‘यथाकामं त सर्वाभिः न नखैरिति केचन’
तु
इति भारद्वाजसंहितायां प्रतिपादनात् ।
“न नखाद्यैश्च कारयेत्” इति वचनव्याख्याने मुमुक्षुदर्पणे आद्यशब्दात् ‘शलाकादिभिरपि न कुर्यात्’ इत्यर्थः इत्युक्त्वाच्च ।
‘येनोर्ध्वपुण्ड्रं सौम्यं स्याद् आर्जवं च कृतं भवेत् । तेन कुर्यात् प्रकारेण तादृशं फलदं भवेत् ॥’
इति पारमेष्ठ्य संहितावचनेन आर्जवाद्यन्यथानुपपत्तिप्रमाणबलात् शलाकादिभिरपि पुण्ड्रधारणं अनुमतमिति नाशङ्कनीयम् । येन केन प्रकारेण इति विहितास्ववाङ्गुलीषु यस्याः कस्याः अपि साधनत्वाभिधानपरत्वादस्य वाक्यस्य’ इति धर्मनिपुणाः ।
पुण्ड्रधारणकाले आदर्शावलोकनं तु पुण्ड्राणां सौष्ठव - आर्जवाद्यन्यथाऽनुपपत्ति बलसिद्धं गृहस्थानां यतीनां च न कदापि निषिद्धयते । श्राद्धादिपितृदिनेषु गृहस्थानां, सर्वथा यतीनां च तत्र तत्र धर्मशास्त्रेषु निषिद्धयमानं तु आदर्शावलोकनं अभिगमनाराधनाय भगवत्सन्निधिगमनात् पूर्व क्रियमाणतया विहितम् अन्यदेवेति यतीनां पैतृकादि-
[[164]]
श्रीवैष्णव सदाचार निर्णये
1 प्रणवेन मूर्ध्नि विन्यस्य
ஸ்வாமி ஸ்ரீ தேசிகனும் ஸச்சரித்ரரக்ஷையில் இரண் டாவது அதிகாரத்தின் முடிவில் அருளிய ச்லோகத்தில் ‘அநாமிகாதேர்விகல்ப:’ என்று ஸாதித்துள்ளார்.
நன்றாக - பார்ப்பதற்கு அழகாக இருக்கும்படித் திரு மண் இட்டுக்கொள்ள வேண்டும் என்று சொல்லியிருப்ப தால் குறிப்பிட்ட விரல்களால் நன்கு அமையாவிடில் எந்த விரலாலும் இட்டுக்கொள்ளலாம். ஆனால் நகத்தின் நுனி யினாலோ குச்சியினாலோ ஒரு போதும் இட்டுக்கொள்ளக் கூடாது என்று பெரியோர் கூறியுள்ளனர். குச்சியினால் இடு வதானால் பெருக்கும் துடைப்பத்தில் இருந்து ஈர்க்கு (குச்சி) எடுத்துக் கொள்ளக்கூடாது. புதியதாகத் தென்னை ஓலையிலிருந்து எடுத்தோ, வெள்ளியில் செய்தோ வைத்துக் கொள்ளலாம்.
முன் கூறிய மந்த்ரங்களால் அபிமந்த்ரணம் செய்யப் பட்ட குழைத்த திருமண்ணை ஆள்காட்டி விரலினாலோ அல்லது பவித்ர விரலினாலோ ஏதேனும் ஒன்றினால் எடுத்து ப்ரணவத்தைச் சொல்லித் தலையில் முதலில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். பிறகு ‘சதுச்சக்ரம்’ என்று தொடங்கி
दिनेषु गृहस्थानाम् ऊर्ध्वपुण्ड्रकाले आदर्शावलोकनं न दोषाय इति अस्मदाचार्यचरणाः । तदिदं पुण्ड्रधारणं आसीन एव कुर्यात् न
‘तिलकं ब्रह्मसूत्रं च पाद्यम् आचमनीयकम् । तिष्ठन्नेव यदा कुर्यात् तदा शूद्रो न संशयः ॥ ’ इति स्थित्वा धारयतः प्रत्यवायस्मरणात् ।
1 प्रथमं प्रणवेन मूनि मृदो धारणे
‘मृदं प्राक् तारमन्त्रेण तर्जन्या मूनि विन्यसेत् ।’ इति सच्चरित्ररक्षोपात्तं ब्रह्मराववचनम्,
ऊर्ध्वपुण्ड धारणविधिः
[[165]]
‘चतुश्चक्रम्’ इत्यादिकम् उच्चार्य, केशवादीन् स्मृत्वा, केशवादिनामभिः ललाटादिषु धारयेत् । मृच्छेषं द्वादशाक्षर मन्त्रेण मूर्ध्नि विन्यसेत् ।
चतुरङ्गुलम् आयतं ललाटे नासिकामूलम् आरभ्य
மேலே கூறப்போகும் ச்லோகங்களை அநுஸந்தித்துக் ‘கேசவன்’ முதலான மூர்த்திகளை த்யானம் செய்து கேசவன் முதலான திருநாமங்களைச் சொல்லி நெற்றி முத லான பன்னிரண்டு இடங்களில் இட்டுக்கொள்ள வேண்டும். கடைசியில் கையில் குழைத்த திருமண்ணில் மீதியிருப் பதை த்வாதசாக்ஷரத்தைச் சொல்லித் தலையில் இட்டுக் கொள்ள வேண்டும்.
முதலில் ப்ரணவத்தினால் சிரஸ்ஸில் இட்டுக்கொள்ள வேண்டும் என்ற விஷயம் ப்ரஹ்மராத்ரம் முதலான க்ரந் தங்களில் வலியுறுத்தப்பட்டுள்ளது என்பதை ஸச்சரித்ர ரக்ஷையில் காணலாம்.
நெற்றியில் மூக்கின் அடிப்பாகத்திலிருந்து தொடங்கி கேசம் உள்ள அளவு திருமண் இட்டுக்கொள்ள வேண்டும். நான்கு அங்குல நீளம் உள்ளதாகவும் இருக்க வேண்டும்
‘प्रथमं तर्जन्या मूनि मृदं विन्यस्य’
इति पञ्चकालक्रियादीपवचनम्
‘…ताम् । प्रथमं मूनि विन्यस्य ललाटादिषु धारयेत्’
इति सच्चरित्र सुधानिधिवचनं च प्रमाणम् ।
1 ऊर्ध्वपुण्ड्राणि कुर्वीत केशवाद्यैर्यथाक्रमम् ।
नासिकामूलम् आरभ्य ललाटे प्रथमं न्यसेत् ॥
इति सच्चरित रक्षा-स्मृतिरत्नाकरादि प्रदर्शित ब्रह्मराव ब्रह्माण्डपुराणवचनानीह भाव्यानि ।
[[166]]
श्रीसदाचार निर्णये
அக்னாக, தன், ஈva:,
காசா, எளி- ஜூg கான், கக், கசளி:; ஏக், ஜூ(f)கழு-
ङ्गुलम् आयतम्, चतुरङ्गुलं व्यङ्गुलं वा विस्तृतं,
அது. வயிற்றின் நடுப்பாகம், வயிற்றின் வலப்புற இடப் புறங்கள் இரண்டு கைகள் இவற்றில் பத்து அங்குலம் நீளம் உள்ளதாகத் திருமண் இருக்க வேண்டும். அல்லது மார்பு இரண்டு கைகள் இவற்றில் எட்டு அங்குலம் நீளம் உள்ளதாகவும் இருக்கலாம். கழுத்து, தோள் பகுதிகள் முதுகின் கீழ்ப்புற மேற்புறங்கள் இவற்றில் நான்கு அங்குல நீளம் இருக்க வேண்டும். திருமண்ணின் இரண்டு கால்களுக்கும் (கோடுகளுக்கும்) நடுவில் நான்கு அல்லது மூன்று அங்குலம் இடைவெளியிருக்க வேண்டும்.
நடுவில் இடைவெளி விட்டு எம்பெருமான் திருவடி யின் வடிவத்தில் திருமண்களை அணிய வேண்டும். ஓரப் பகுதிகள் அழகியனவாக ஏற்றச்சுருக்கமின்றி ஒரே சம மாகக் காண்பவர் மனத்தைக் கவரக்கூடிய வகையில் மேல்
‘கா’ கரிகா Å-
एकैकस्य पुण्ड्रस्य एकैकम् श्लोकार्धम् अनुसन्धेयम् इत्याह सच्चरित्रसुधानिधिः
‘श्लोकस्यैककमर्थं च क्रमेणोच्चार्य मृत्तिकाम् ।
धारयेद् द्वादशाङ्गेषु ललाटादिषु संयतः ॥’ इति ।
ऊर्ध्वपुण्ड्राणां स्थानक्रमः
ललाटकुक्षि-वक्षस्सु कण्ठे कुक्षौ च दक्षिणे । दक्षिणे च भुजे कण्ठे कुक्षौ वामे तथा भुजे ॥ कण्ठे पृष्ठे तृ (त्रि) के चैव क्रमात् पुण्ड्राणि धारयेत् ॥’
इति सच्चरित्रसुधानिधिवचनेन सङ्कलय्य बोध्यते ।ऊर्ध्वपुण्ड्र धारणविधिः
सुमनोहरं, ऋजु,
[[167]]
நோக்கி நேராக இருக்க வேண்டும். திருமண் இட்டுக் கொள்ள வேண்டிய இடங்களின் க்ரமத்தை அறிந்து அதன்படி இட்டுக்கொள்ள வேண்டும். வயிற்றிலும் கழுத்திலும் இட்டுக்கொள்ளும் போது எளிதாக இருக் கிறது என்று எண்ணி ஒரே ஸமயத்தில் இருபுறங்களிலும் அணிந்து கொள்வது, கண்ணாடி அகப்படவில்லையென்று கண்ணாடியின்றி இ டுக்கொள்ளக்கூடிய வயிறு முதலான இடங்களில் இட்டுக்கொண்டு பிறகு கண்ணாடி அகப்பட் டதும் நெற்றியில் அணிவது முதலான முறைகள் தவறா ஆகவே ஸ்தானங்களின் முறையை முக்யமாக
னவை.
முதலில் அறிய வேண்டும்.
நெற்றி, வயிற்றின் நடுப்பாகம், மார்பு, கழுத்து, வயிற்றின் வலப்புறம், வலக்கை, வலக்கழுத்து, வயிற்றின் இடப்புறம், இடக்கை, இடக்கழுத்து, முதுகின் கீழ்ப் புறம் முதுகின் மேற்புறம் ஆகிய முறையில் பன்னிரண்டு இடங்களில் அணிய வேண்டும்.
இந்த முறையை மனப்பாடம் செய்து கொள்வதற்கு ஏற்ப ச்லோகமாக வடித்துத் தருகிறது. ஸச்சரித்ர ஸுதாநிதி.
Rover
“हरेः पादाकृतिम् आत्मनो हिताय मध्ये छिद्रम् ऊर्ध्वपुण्ड्रं यो धारयति स परस्य प्रियो भवति…” इत्याथर्वणं वचनं श्रीसच्चरित्ररक्षोपात्तम्, हरिपादाकृतिपुण्ड्रधारणं भगवदभिमतिसाधनं बोधयति ।
पुण्ड्रमध्ये भगवतो लक्ष्म्या सह निवासात् सान्तरालान्येव तानि धारयेत् । अन्यथा धारणे भगवद्विवासनदोषो भवेत् इत्याह ब्रह्माण्डवचनम् ।
[[168]]
‘லலாட, குக்ஷி, வஷஸ்ஸு, கண்டே,குக்ஷெள ச, தக்ஷிணே தக்ஷிணே ச புஜே, கண்டே, குக்ஷெள வாமே, ததா புஜே 1 கண்டே, ப்ருஷ்டே, த்ரு[ரி]கே சைவ க்ரமாத் புண்ட்ராணி தாரயேத் என்று.
முதலில் பாதத்தை அமைத்துக் கொண்டு பிறகு வலப் பக்கத்து இடப்பக்கத்துக் கால்(கோடு)களை முறையே அணிய வேண்டும். இது சிஷ்டர்களின் அநுஷ்டானத்தால் அறிவதாகும்.
திருமண்களில் இரண்டு கோடுகளின் நடுவே பகவான் லக்ஷ்மியோடு கூடி வளிப்பதால் அதற்கு ஏற்ப இடை வெளிவிட்டு இரண்டு கோடுகளையும் அமைக்க வேண்டும். அதற்காக அவற்றை மிகவும் சாய்த்து இடவும் கூடாது. நான்கு அங்குலத்திற்கு மேல் இடைவெளி வேண்டாம். இவ்வாறு இடைவெளி இன்றி இரண்டு கோடுகளையும் நெருங்க ஒருவன் தரித்தானாகில் அவன் பெருமாளையும் பிராட்டியையும் விரட்டினவன் ஆகிறான்.
இவ்விஷயத்தை எம்பெருமான் தானே விவரித்து அரு ளுவதாக ப்ரஹ்மாண்ட புராணம் கூறுகிறது என்று ஸச்சரித்ர ரக்ஷை காட்டுகிறது.
விமலாந்யூர்த்வபுண்ட்ராணி ஸாந்தராளாநி யோ நர: । கரோதி விமலம் தத்ர மந்திரம் மே கரோதி ஸ: 1
विमला न्यूर्ध्वपुण्ड्राणि सान्तरालानि यो नरः ।
करोति विमलं तत्र मन्दिरं मे करोति सः ॥
ऊर्ध्वपुण्ड्रस्य मध्ये तु विशालेऽतिमनोहरे ।
लक्ष्म्या सार्धं समासीनो रमेऽहं तत्र निर्वृतः ॥ इति ।
अत्र सान्तरालपुण्ड्रधारणेन स्वल्पेन व्यापारेण भगवन्मन्दिरनिर्माणाख्यं महदस्य सुकृतं भवतीत्यवधेयम् ।
ऊर्ध्वपुण्ड्र धारणविधिः
‘यथा चर्मदर्शनं न भवति तथा पुण्ड्राणि धारयेत् ।
[[169]]
ஊர்த்வபுண்ட்ரஸ்ய மத்யே து விசாலேsதிமநோஹரே 1 லக்ஷ்ம்யா ஸார்த்தம் ஸமாஸீநோ ரமேsஹம் தத்ர நிர்வ்ருத: நிரந்தராளம் ய: குர்யாத் ஊர்த்வபுண்ட்ரம் த்விஜா தம: 1 ஸஹி தத்ர ஸ்திதம் விஷ்ணும் சரியஞ்சைவ வ்யபோஹதி விசாலங்களாயும், மனோஹரங்களாயுமிருக்கிற ஊர்த்வ புண்ட்ரங்களின் நடுவில் நான் (எம்பெருமான்) லக்ஷ்மீ யோடு கூடி அமர்ந்து ஆனந்திக்கிறேன். அதனால் மிக்க மகிழ்ச்சியையும் பெறுகிறேன். இடைவெளியுடன் திரு மண்களைத்தரிப்பவன் எனக்குப் பரிசுத்தமான திருக் கோயிலைக் கட்டினவன் ஆகிறான். இடைவெளியின்றி நெருக்கி இடுபவன் என்னையும் லக்ஷ்மியையும் விரட்டியவன் ஆகிறான்’ என்று எம்பெருமானே அருளிச்செய்கிறான். திரு மண்களை இடைவெளியுடன் இடுவதாலேயே திருக்கோயில் கட்டிய புண்ணியத்தை நாம் பெறலாம் என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும்.
திருமண் இடும் இடங்களில் சதை (தோல்) தெரியக் கூடாது. அவ்வாறு கெட்டியாகக் குழைத்து இடவேண்டும். ஒருவிற்கடை தூரத்தில் இருப்பவர்களுக்கும் தெரியும்படி இருக்க வேண்டும்.
[[15]]
உட்கார்ந்து கொண்டு தான் திருமண் இட்டுக் கொள்ள வேண்டும். நின்று கொண்டே அணியக்கூடாது. இவ்வாறே யஜ்ஞோபவீதம் தரிப்பது. பாதங்களுக்குத் தீர்த்தம் சேர்ப்பது, ஆசமனம் செய்வது ஆகியவற்றையும் உட்கார்ந்து கொண்டே செய்ய வேண்டும். நின்று கொண்டு செய்தால் அவன் ப்ராஹ்மணன் ஆகமாட்டான்.
1 ’ यथा चर्म न दृश्येत तथोर्ध्वं पुण्ड्र माचरेत् । इषुपात स्थितग्रह्यम् ऊर्ध्वपुण्ड्रं समाचरेत् ॥ आसीनोऽङ्गुलिभिर्दद्याद् उर्ध्वपुण्ड्रान् स्वयं क्रमात् ॥’
इत्यादीनीहानुसन्धेयानि ।
[[22]]
[[170]]
श्रीवैष्णव सदाचार निर्णये
‘திலகம் ப்ரஹ்மஸூத்ரஞ்ச பாத்யம் ஆசமநீயகம் திஷ்டந்நேவ யதா குர்யாத் ததா சூத்ரோ ந ஸம்சய: 1’ என்கிறது ஸ்ம்ருதி. இதுவும் ஸ்ரீமத் அழகிய சிங்கர் ஸாதிக்கும் ப்ரமாண ச்லோகம்.
பவித்ரம் அணிந்த கையினால் திருமண் இட்டுக் கொள்ளக்கூடாது. சந்தனத்தைத் தான் ‘பூசிக்கொள்ளும் போதும், அதைப் பிறர்க்குக் கொடுக்கும் போதும் கையில் பவித்ரம் அணியக்கூடாது.
ஊர்த்வபுண்ட்ரத்தின் பெருமைகள் பல இடங்களில் விரிவாகக் கூறப்பட்டுள்ளன. விரிவுக்கு அஞ்சி அவை இங்கே விடப்படுகின்றன.
ஸத்வகுணம் உள்ளவர்கள் மேல் நோக்கிச் செல்வார் கள். ‘ஊர்த்வம் கச்சந்தி ஸத்த்வஸ்தா:’ என்றான் கண்ண னும் ஸ்ரீ கீதையில். மேல்நோக்கிச் செல்லுபவர்கள் தேவத் தன்மையைப் பெறுகிறார்கள். ஆகையால் மேல் நோக்கிச் செல்ல விருப்பம் உள்ளவர்கள் ஊர்த்வ புண்ட்ரத்தையே தரிக்க வேண்டும். பாபத்தைச் செய்பவர்களையும் க்ரமமாக நல்லவர்களாக்கி மேல் நோக்கிச் செல்ல வைக்கும் இந்த ஊர்த்வபுண்ட்ரம். ஆகவே தான் இதற்கு ஊர்த்வ
तदिदं पुण्ड्रधारणं सपवित्रेण पाणिना न कर्तव्यम् -
सपवित्रेण हस्तेन नोर्ध्वपुण्ड्राणि धारयेत् । चन्दनालेपनं चैव तद्दानं चैव वर्जयेत् ॥
इत्यादिस्मृतः ।
ऊर्ध्वपुण्ड्राणां प्रभावं तद्धारणस्य नित्यकर्तव्यतां च बहूनि प्रमाणानि बोधयन्तीति तत एवावगच्छेत् ॥
ऊर्ध्वपुण्ड्रसमाख्या तु नारदीये विसप्ततितमाध्याये निरुच्यते-
‘ऊर्ध्वगत्यां हि यस्येच्छा तस्योध्वं पुण्ड्रमुच्यते ।
ऊर्ध्वगत्या तु देवत्वं प्राप्नोतीह न संशयः ॥
ऊर्ध्वपुण्डधारण विधिः
१. ‘केशवाय नमः’ इति ललाटे,
२. ‘नारायणाय नमः’ इति कुक्षौ,
‘माधवाय नमः’ इति वक्षसि,
[[171]]
ine Roo
३.
४.
‘गोविन्दाय नमः’ इति कण्ठे,
५.
६.
७.
८.
இக்கு
‘विष्णवे नमः’ इति दक्षिणकुक्षौ,
‘मधुसूदनाय नमः’ इति दक्षिणभुजे, ‘त्रिविक्रमाय नमः’ इति दक्षिणकण्ठे, ‘वामनाय नमः’ इति वामकुक्षौ,
९. ‘श्रीधराय नमः’ इति वामभुजे, १०. ‘हृषीकेशाय नमः’ इति वामकण्ठे,
११. ‘पद्मनाभाय नमः’ इति पृष्ठे,
११.
१२. ‘दामोदराय नमः’ इति तृ (वि) के,
புண்ட்ரம் என்ற பெயர் உண்டாயிற்று என்கிறது நார தீயம் எழுபத்து மூன்றாவது அத்யாயம். விஷ்ணு பக்தர் கள் விளையாட்டாகக்கூடத் திர்யக்புண்ட்ரத்தை (குறுக்காக शुक्लक) अळणी 11 सं.
‘கேசவாய நம:’ என்று நெற்றியிலும், ‘நாராயனாய நம:’ என்று வயிற்றின் நடுவிலும், ‘மாதவாய நம:’ என்று மார்பிலும், ‘கோவிந்தாய நம:’ என்று கழுத்தின் நடுவிலும், ‘விஷ்ணவே நம:’ என்று வயிற்றின் வலப்புறத்திலும், “மதுஸூதனாய நம:’ என்று வலக்கையிலும், ‘த்ரிவிக்ரமாய நம:’ என்று வலக்கழுத்திலும், ‘வாமனாய நம:’ என்று வயிற்றின் இடப்புறத்திலும், ‘ஸ்ரீதராய நம:’ என்று இடக்கையிலும், ‘ஹ்ருஷீகேசாய நம: என்று இடக்கழுத் திலும் ‘பத்மநாபாய நம:’ என்று முதுகின் கீழ்ப்புறத்
ऊर्ध्वं नयति यत् पुण्ड्रं प्राणिनः पापकारिणः ।
तस्याख्या ऊर्ध्वपुण्ड्रेति तस्मात् तद्धारयेद् बुधः’ इति ॥
[[172]]
द्वादशाक्षरमन्त्रेण शिरसि च, एवं क्रमेण धारयेत् ॥
भगवदभिषिक्तं बिल्वकरण्डस्थं हरिद्राचूर्णम् आदाय, जलेन मिश्रीकृत्य, ऊर्ध्वपुण्ड्रेषु मध्ये पुण्ड्रक्रमेण दीपाकारं ‘श्रियै नमः’ इति मन्त्रेण धारयेत् ।
திலும், ‘தாமோதராய நம:’ என்று முதுகின் மேற்புறத் திலும், (பிடரியிலும்) த்வாதசாக்ஷரத்தினால் தலையிலும் என்ற க்ரமத்திலே திருமண்ணை இட்டுக் கொள்ள வேண்டும், ப்ரதிஷ்டை செய்யப்பட்டு எம்பெருமானுக்கு அபிஷேகம் செய்யப்பட்ட ஸ்ரீ சூர்ணத்தைப் பில்வப் பழத் தைக் குடைந்து செய்யப்பட்ட பில்வக் குடுக்கையில் அடைத்து வைத்து உபயோகிக்க வேண்டும். ஸ்ரீசூர்ணம் மஞ்சளைக் கொண்டு செய்ததாக இருக்க வேண்டும். இதைக் கையில் வேண்டும் அளவுக்குச் சேர்த்துத் தீர்த்தத் துடன் கலந்து
நடுவே குழைத்துத் திருமண்களின் அவற்றைத் தரிக்கும் முறையில் தீபத்தின் வடிவில் (தீபா காரமாக) ‘ச்ரியை நம:’ என்ற மந்த்ரத்தைச் சொல்லி இட்டுக் கொள்ள வேண்டும்.
ப்ரதிஷ்டை செய்யப்பட்ட ஸ்ரீ சூர்ணத்தையே தான் தினமும் தரிக்க வேண்டும். இப்படி இட்டுக் கொள்பவன் அச்வமேத யாகம் செய்த பயனைப் பெறுகிறான் என்கிறது
कृत्वा करण्डं बिल्वस्य फलं पक्वं मनोहरम् । हारिद्रं पूरयेत् चूर्णं लक्ष्मीरूपमनुत्तमम् ॥’ इति वैकुण्ठदीक्षितीये ॥
‘अभिषिक्तं तु यत् चूर्णं विष्णुबिम्बे तु यो नरः । हारिद्रं धारयेत् नित्यं सोऽश्वमेधफलं लभेत् ॥
ऊर्ध्वपुण्ड्र धारणविधिः
[[173]]
निरङ्गुष्ठाभिः चतसृभिः अङ्गुलीभिः द्वादशपुण्ड्राणि
ஸ்ரீ விஷ்ணு தர்மோத்தரம்.
ப்ரதிஷ்டை செய்யாத ஸ்ரீ சூர்ணத்தைத் தரிப்பவனு டைய முகத்தைப் பார்க்கவும் கூடாது. சண்டாளனைப் போல அவனைத் தூரத்திலேயே விலக்க வேண்டும். ‘அஸம்ஸ்க்ருதாம் ஹரித்ராம் துயோ முகம் லிம்பதேத்விஜ:ா தந்முகம் நைவ வீக்ஷேத சண்டாளமிவ தம் த்யஜேத் ’ என்று கூறும் ப்ரமாண ச்லோகம் ஒன்றை ஸ்ரீமத் அழகிய சிங்கர் அடிக்கடி ஸாதிப்பதுண்டு. ஸ்ரீசூர்ணமின்றித் திருமண்ணை மட்டும் ஒரு போதும் இட்டுக் கொள்ளக் கூடாது. ஆசௌச (தீட்டு) காலத்தில் மட்டுமே அவ் வாறு அணியலாம். அப்படியே புருஷர்கள் திருமண் இன்றி ஸ்ரீ சூர்ணத்தை மட்டும் தரிப்பதும் கூடாது.
பிறகு கட்டைவிரலைச் சேர்க்காமல் மற்றைய நான்கு
इति श्रीविष्णुधर्मोत्तरे, इति स्मृतिरत्नाकरः आह ॥ अप्रतिष्ठितस्य श्रीचूर्णस्य धारणे महान् प्रत्यवायः स्मर्यते- ge
‘असंस्कृतां हरिद्रां तु यो मुखं लिम्पते द्विजः । तन्मुखं नैव वीक्षेत चण्डालमिव तं त्यजेत् ॥’ इति ।
ऊर्ध्वपुण्ड्रस्य मध्ये तु धारयेद् दीपवद् द्विजः ।
श्रीचूर्णरहितं पुण्ड्रं कदाचिन्नैव धारयेत् । धारयेद्यदि मोहेन तत् पुण्ड्रं स्यादनर्थकम् ॥ ब्रह्मचारिगृहस्थानां यतीनां वनिनामपि । सुवासिनीनां कन्यानां विधवानामपि द्विजाः ॥ श्रीचूर्णं सततं धार्यम् ऊर्ध्वपुण्ड्रस्य मध्यतः ।”
इत्यादि प्रमाणजातमिह भाव्यम् ।
[[174]]
श्रीवैष्णवसदाचार निर्णये
प्रणवाद्यैः नमोऽन्तैः केशवादिनामभिः धारणक्रमेण स्पृष्ट्वा,
अञ्जल बद्ध्वा ललाटादिक्रमेण-
魚麵福
“चतुश्चक्रं नमस्यामि केशवं कनकप्रभम् । नारायणं घनश्यामं चतुश्शङ्कं नमाम्यहम् ॥
माधवं मणिभङ्गामं चिन्तयामि चतुर्गदम् ।
चन्द्रभासं चतुश्शाङ्गं गोविन्दम् अभिसंश्रये ॥
विष्णुं चतुर्हलं वन्दे पद्मकिञ्जल्कसन्निभम् ।
चतुर्मुसलम् अब्जाभं संश्रये मधुसूदनम् ॥
आश्रयामि चतुः खड्गम् अग्निवर्ण त्रिविक्रमम् । वामनं बालसूर्याभं चतुर्वजां विभावये ॥
Pr
விரல்களால் பன்னிரண்டு திருமண்களையும் முதலில் ப்ரண வம், முடிவில் நமச்சப்தம் இவற்றுடன் கூடிய கேசவாதி திருநாமங்களைச் சொல்லி, இட்டுக்கொண்ட முறையில் அஞ்ஜலி செய்து முறையே நெற்றி முதலான இடங்களில் கீழ் வரும் ச்லோகத்தில் ஒவ்வொரு பாதியையும் சொல்லி த்யானம் செய்யவும்.
‘சதுச்சக்ரம் நமஸ்யாமி கேசவம் கநகப்ரபம்’ । ‘நாராயணம் கநச்யாமம் சதுச்சங்கம் நமாம்யஹம்’ । ‘மாதவம் மணிபங்காபம் சிந்தயாமி சதுர்கதம்’ ! ‘சந்த்ரபாஸம் சதுச்சார்ங்கம் கோவிந்தம்
அபிஸம்ச்ரயே’ !
ஸந்நிபம்’।
‘விஷ்ணும் சதுர்ஹலம் வந்தே பத்மகிஞ்ஜல்க
‘சதுர்முஸலம் அப்ஜாபம் ஸம்ச்ரயே மதுஸூதநம்’ ! ‘ஆச்ரயாமி சது:கட்கம் அக்நிவர்ணம் த்ரிவிக்ரமம்’ । வாமநம் பாலஸூர்யாபம் சதுர்வஜ்ரம் விபாவயே’ !
ऊर्ध्वं पुण्डधारणविधिः
श्रीधरं पुण्डरीकाभं चतुःपट्टसम् आश्रये ।
चतुर्मुद्गरम् अभ्येमि हृषीकेशं तटित्प्रभम् ॥
पञ्चायुधं पद्मनाभं प्रणमाम्यर्करोचिषम् ।
दामोदरं चतुःपाशम् इन्द्रकोपनिभं भजे ॥
वासुदेवम् उपासेऽहं पूर्णेन्द्वयुतसन्निभम् ॥
[[175]]
इति तत्तत्स्थानेषु ध्यात्वा,
३. कमलायै नमः
१. ‘श्र नमः २. अमृतोद्भवायै नमः ४. चन्द्रसोदर्यै नमः
‘ஸ்ரீதரம் புண்டரீகாபம் சது:பட்டஸம் ஆச்ரயே । ‘சதுர்முத்கரம் அப்யேமி ஹ்ருஷீகேசம்தடித்ப்ரபம்’ । ‘பஞ்சாயுதம் பத்மநாபம் ப்ரணமாம்யர்க்கரோசிஷம்’ ‘தாமோதரம் சது:பாசம் இந்த்ரகோபநிபம் பஜே’ வாஸுதேவம் உபாஸோஹம் பூர்ணேந்த்வயுத-
।
என்று அந்தந்த இடங்களில் அநுஸந்தித்துத்திருநாமங் களின் நடுவே -
-
अनु
D
- Fibjp Gouri D
‘प्रणवाद्यैः चतुर्थ्यन्तैः नामभिः केशवादिभिः । नमोऽन्वितैः अङ्गुलीभिः न्यस्याङ्गुष्ठ विवर्जितैः । पुण्ड्रेष्वञ्जलिना तानि प्रणमेच्च यथाक्रमम्’ ।
इत्याह सच्चरित्रसुधानिधिः ।
कीट
L
[[176]]
श्रीवैष्णवसदाचार निर्णये
५. विष्णुपत्न्यै नमः
९.
शाङ्गिण्यै नमः
६. वैष्णव्यं नमः
१०.
देवदेविकायै नमः
७. वरारोहायै नमः
११.
सुरसुन्दर्यै नमः
८.
हरिवल्लभायै नमः
१२.
महालक्ष्म्यै नमः
PR
१३.
सर्वाभीष्टफलप्रदायै नमः’
इति ध्यायेत् ।
’ (एकपुण्ड्रधारणे ‘प्रणवेन’, ‘उद्धृतासि’ इति मन्त्रेण वा धारयेत्)
19115:
- GILLD:
[[7]]
gr@DTML15LD:
ஹரிவல்லபாயை நம:
Friii @LD:
BLD:
BLD:
Dom/Ta
atigru 50:
என்று ச்ரீநாமங்களை அநுஸந்திக்கவும்.
திருமண் கிடைக்காதபோதும், சக்தியில்லாத போதும் வேறு வழியில்லாமையால் ஒரு திருமண் மட்டும் இட்டுக் கொள்ளலாம். மற்றைய
மற்றைய காலங்களில் எப்பொழுதும் பன்னிரண்டு திருமண்களுடன் தானிருக்க வேண்டும். ஒரு திருமண் இட்டுக் கொள்ளும் போது திருமண் குழைப்பது
1 कुण्डलितं वाक्यं प्राचीनकोशेषु न दृश्यते । अवश्यज्ञातव्यत्वादयं विषयः पश्चादस्मदाचार्य पादैः न्यवेशि ।
सच्चरित्ररक्षायाम् - “ब्रह्मरात्रोक्तं प्रणवेन ललाटे धारण ब्रह्माण्डोक्तं ‘उद्धृतासि’ इति मन्त्रेण धारणं च एकसङ्ख्याविषयम् इति मन्तव्यम्” इति व्यवस्थापितम् । तदिदम् एकपुण्ड्रधारणम् अशक्तौ मृद-ऊर्ध्वपुण्ड्र धारणविधिः
[[177]]
அபிமந்த்ரணம் செய்வது முதலான யாவற்றையும் முன் போலவே செய்து, இட்டுக் கொள்ளும் போது ‘ப்ரணவத் தையோ’ ‘உத்த்ருதாஸி’ என்ற மந்திரத்தையோ சொல்லி இட்டுக் கொள்ள வேண்டும் என்ற விசேஷம் கவனிக்கத் அப்பொழுது நெற்றியில் மட்டும் தான் இட்டுக் கொள்ள வேண்டும். கழுத்தின் பின்புறத்தில் வேண்டாம்,’ என்பது நம் ஆசார்யர்களின் திருவுள்ளம். இது பற்றிய விரிவு ஸச்சரித்ரஸுதாநிதியில் உள்ளது.
लाभे वा, न सर्वदा । द्रव्यालाभ - असामर्थ्यादिदशासु गत्यन्तराभावात् न्यूनपरिग्रहः’ इति अनुगृहीतम् ।
तदेतत् सच्चरित्रसुधानिधिरप्याह-
“अशक्तो मृदभावे वा पुण्ड्रमेकं यदा भवेत् । प्रणवेनोद्धृतासीति ललाटे धारयेत् तदा ॥ वैष्णवानां द्वादशैव पुण्ड्राणि……” ॥ इति ।
अन सच्चरित्ररक्षायां द्वितीयाधिकारान्ते - तदर्थं सङ्ग्राहक श्रीमन्निगमान्तमहागुरुभिरनुगृहीतः श्लोकः अवश्यज्ञातव्यः इह निर्दि-
श्यते-
‘त्याज्यं विप्रैस्त्रिपुण्ड्रादिकमिति विहितं विष्णुभक्तैस्तथान्यैः कर्माङ्गत्वादिनोर्ध्व ग्रहणमिह सदा मृत् प्रशस्तेत रेभ्यः । विष्णुक्षेत्रोद्भवा सा सितरुचिरुचिराऽनामिका देविकल्पः । सच्छिद्रं कच्छपान्यत् हरिपदसदृशं मुख्यमन्यूनता च’ । इति । ‘इह धारणे । इतरेभ्यः चन्दनाद्यपेक्षया । सितरुचिरुचिरा - चन्द्रवत्धवला । अन्यूनता इति न्यूनाधिकसङ्ख्या निर्देशेऽपि अधिकसङ्ख्यैव ग्राह्या । न्यूनाधिकपरिमाणद्वैधे च अधिकपरिमाणमेव ग्राह्यम् इत्यर्थः’ इति अत्र श्री. उ. वे. उत्तमूर् स्वामिपादप्रणीता टिप्पण्यपि अवधेया ॥
एकपुण्ड्रधारणपक्षे ललाटमाते धारणमेव अस्मदाचार्य चरणेष्टम् । सच्चरितसुधानिध्यादिसमर्थितं च ।
[[23]]
[[178]]
१. अस्मद्गुरुभ्यो नमः
श्रीवैष्णवसदाचारनिर्णये
२. अस्मत्परमगुरुभ्यो नमः ३. अस्मत्सर्वगुरुभ्यो नमः
५. श्रीमते रामानुजाय नमः ६. श्रीपराङ्कुशदासाय नमः ७. श्रीमद्यामुनमुनये नमः
४. श्रीमते वेदान्तगुरवे नमः ८. श्रीराममिश्राय नमः
பிறகு
DiwrLD:
Diur D
Darji@gi GurLD:
शिल
Gal Gal
Lotus LD:
मुङ (51
:शा
G6:
w
सर्वेषामपि पुण्ड्राणां धारणकाले प्रथमं अधः पादस्य, ततः दक्षिणपार्श्व रेखायाः, ततः वामपार्श्व रेखायाश्च विन्यासः कार्यः इत्यय क्रमः सर्वशिष्टाचारसिद्धः । ऊर्ध्वपुण्ड्रेण विना श्रीचूर्ण मात्रधारणमपि पुरुषैः न कार्यम् । तथा कुङ्कुमादिमात्त्रधारणमपि ।
1 ‘श्रीपराङ्कुशदासाय नमः’ इत्येव पूर्वाभिमतः पाठः । एवमेव राममिश्र - पुण्डरीकाक्षयोरपि विषये । प्राचीनकोशेषु सर्वेषु एतेषामपि विषये ‘श्रीमते’ इति विशेषणं दृश्यमानम् असाम्प्रदायिकम् इति पूर्वाचार्य सकाशात् लब्धशिक्षाः अत्र मष्यादिना तत् कुण्डलीकृत्य प्रादर्शयन् । तदेतदधुनापि तत्कोशनिरीक्षकाणां स्पष्टम् ।
प्रवचनेन प्रभूतप्रबन्धप्रणयनेन च दर्शनप्रवर्तकानां ‘श्रीमते ’ इति व्यासेन ‘श्रीमदिति समासेन च विशेषणं । केवलं प्रवचनतः प्रवर्तकानां श्रीशब्देन च विशेषणम् इति निर्देश वैषम्ये निदानं पूर्वेभ्यः श्रुतमिति अस्मदाचार्यचरणैः निर्दाशतम् । समस्य व्यस्य च निर्देशेऽपि निदानं पूर्वोक्तया दिशा ऊह्यम् ॥
ऊध्र्वपुण्डधारणविधिः
[[179]]
९. श्रीपुण्डरीकाक्षाय नमः १२. श्रीमते विष्वक्सेनाय नमः १०. श्रीमन्नाथमुनये नमः १३. श्रियै नमः
११. श्रीमते शठकोपाय नमः १४. श्रीधराय नमः
अस्मद्-देशिकम् अस्मदीयपरमाचार्यान् अशेषान् गुरून्
श्रीमल्-लक्ष्मण-योगि-पुङ्गव–महापूर्णौ, मुनिं यामुनम् ।
रामं पद्मविलोचनं मुनिवरं, नाथं शठद्वेषिणं
सेनेशं श्रियम् इन्दिरा-सहचरं नारायणं संश्रये ॥
रामं यामुन पूर्णमिश्र यतिराड्गोविन्दभट्टारकान् । वेदान्त्याख्यमुनिं कलिप्रमथनं श्रीकृष्णपादाभिधं श्रीरङ्गेश्वरकेशवार्य कमलावासान् भजे केशवम् ॥” इत्यादि स्वाचार्य पर्यन्तम् अनुसन्धाय,
-
ஸ்ரீபுண்டரீகாக்ஷாய நம: 10. ஸ்ரீமந்நாதமுநயே நம:
-
ஸ்ரீமதே சடகோபாய நம:
-
ஸ்ரீமதே விஷ்வக்ஸேநாய நம: 13. ச்ரியை நம:
-
ஸ்ரீதராய நம:
அஸ்மத்தேசிகம் அஸ்மதீய பரமாசார்யாந் அசேஷாங் குரூந் ஸ்ரீமல்லக்ஷ்மணயோகிபுங்கவ மஹாபூர்ணௌ முநிம்
யாமுநம் ராமம் பத்மவிலோசநம் முநிவரம் நாதம் சடத்வேஷிணம் ஸேநேசம் ச்ரியம் இந்திராஸஹசரம் நாராயணம்
ஸம்ச்ரயோ விஷ்ணு ஸ்ரீ ப்ருதநாபதீந் சடரிபு ஸ்ரீநாத பத்மேக்ஷணாந் ராமம் யாமுந பூர்ணமிச்ரயதிராட் கோவிந்த பட்டாரகாங் வேதாந்த்யாக்யமுநிம் கலிப்ரமதநம் ஸ்ரீக்ருஷ்ணபாதா
பிதம் ஸ்ரீரங்கேச்வர கேசவார்ய கமலாவாஸாந் பஜே கேசவம் ॥
[[180]]
‘என்னுயிர் தந்தளித்தவரைச் சரணம் புக்கி
யானடைவே அவர்குருக்கள் நிரை வணங்கிப் பின் அருளால் பெரும்பூதூர் வந்த வள்ளல்
பெரியநம்பி ஆளவந்தார் மணக்கால் நம்பி நன்னெறியை அவர்க்குரைத்த உய்யக்கொண்டார்
நாதமுனி சடகோபன் சேனைநாதன் இன்னமுதத் திருமகள் என்றிவரை முன்னிட்டு
எம்பெருமான் திருவடிகள் அடைகின்றேனே.’
इति च अनुसन्धाय,
‘तुलसीकाष्ठमालां, पद्माक्षमालां, श्रीपवित्रमालां च कण्ठादिनाभिपर्यन्तं धृत्वा चतुभिः दर्भैः, द्वाभ्यां वा द्वयङ्-
என்றிவை முதலாகத்தன் ஆசார்யன் இறுதியாக அனுஸந் தானம் செய்து ‘என்னுயிர் தந்தளித்தவரைச் சரணம் புக்கு’ என்று தொடங்கும் பாசுரத்தையும் அனுஸந்திக்கவும்.
துளஸிக்கட்டையைக் கடைந்து மணியாக எடுத்து அவற்றால் கோத்துச் செய்யப்பட்ட மாலை துளஸீகாஷ்ட மாலை எனப்படும். தாமரை மணிகளால் கோத்துச் செய் யப்பட்டது பத்மாக்ஷ மாலை எனப்படும். இவற்றைப் பிர திஷ்டை செய்து நித்ய கர்மாக்கள் செய்யும் போதெல்லாம் அணிய
வேண்டும். அவ்வாறே பவித்ரோத்ஸவ காலங்
तुलसीकाष्ठपद्माक्षपवित्रमालानां धारणे विशेषमाह सच्चरित्त्रसुधानिधिः ।
حية
‘मुक्तयर्थमपि पद्माक्षतुलसीमणिमालिकाम् । कण्ठे यो धारयेत् तस्य विनश्यत्युपपातकम् । विशेषेण श्राद्धहोम-जपादिषु च धारयेत् ।
यत पवित्रोत्सवे विष्णोः संस्कृतं धारितं च तत् ।
- पवित्रं धारयेत् कण्ठे सर्वपापैः प्रमुच्यते ’ ॥ इति ।