पुराणे विश्वासटिप्पन्यः

अथैकोनसप्ततितमोऽध्यायः।
शतानीक उवाच।

विश्वास-प्रस्तुतिः

पापं प्रणश्यते येन पुण्यं येन विवर्धते।
यज्जपन्सुगतिं याति शृण्वंश्च मम तद्वद ॥१॥

मूलम्

शौनक उवाच।

विश्वास-प्रस्तुतिः

कश्चिदासीद्द्विजद्रोग्धा पिशुनः क्षत्रियाधमः।
परपीडारुचिर्दुष्टः स्वभावादेव निर्घृणः ॥२॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

परिभूताः सदा तेन पितृदेवद्विजातयः।
परदारेषु चैवास्य बभूवाभिरतं मनः ॥३॥

मूलम्

परिभूताः सदा तेन पितृदेवद्विजातयः।
परदारेषु चैवास्य बभूवाभिरतं मनः ॥३॥

विश्वास-प्रस्तुतिः

त्वायुषि परिक्षीणे जज्ञे घोरो निशाचरः।
तेन वै कर्मदोषेण स्वेन पापकृतां वरः ॥४॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

क्रूरैरेव ततो वृत्तिं राक्षसत्वे विशेषतः।
चकार कर्मभिः पापः सर्वप्राणिविहिंसकः ॥५॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

तस्य पापरतस्यैवं जग्मुर्वर्षशतानि वै।
तेन वै कर्मदोषेण नान्या वृत्तिररोचत ॥६॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

यद्यत्पश्यति सत्त्वं स तत्तदादाय राक्षसः।
चखाद पुरुषव्याघ्र बाहुगोचरमागतम् ॥७॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

एवं तस्यातिदुष्टस्य कुर्वतः प्राणिनां वधम्।
जगाम सुमहान्कालः परिणामं तथा वयः ॥८॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

स ददर्श तपस्यन्तं तापसं संश्रितव्रतम्।
ऊर्ध्वबाहुं महाभागं कृतरक्षं समन्ततः ॥९॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

तं दृष्ट्वा स तु दुर्बुद्धिर्ब्राह्मणं राक्षसाधमः।
समभ्यधावद्वेगेन समादातुं चिखादिषुः ॥१०॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

तेन रक्षा च या दिक्षु ब्राह्मणेनाभवत्कृता।
तया निरस्तं तद्रक्षो निपपाताविदूरतः ॥११॥

मूलम्

शतानीक उवाच।

विश्वास-प्रस्तुतिः

भगवन्कीदृशीं रक्षां स चकार द्विजोत्तमः।
यया निर्धूतवीर्योऽसौ निरस्तो रजनीचरः ॥१२॥

मूलम्

शौनक उवाच।

विश्वास-प्रस्तुतिः

एकाग्रचित्तो गोविन्दे तज्जपंस्तत्परायणः।
तपश्चचार विप्रोऽसौ प्रविष्टो विष्णुपञ्जरम् ॥१३॥

मूलम्

शतानीक उवाच।

विश्वास-प्रस्तुतिः

विष्णुपञ्जरमिच्छामि श्रोतुं धर्मभृतां वर।
सदा सर्वभयेभ्यस्तु रक्षा या परमाभवत् ॥१४॥

मूलम्

शौनक उवाच।

विश्वास-प्रस्तुतिः

त्रिपुरं जघ्नुषः पूर्वं ब्रह्मणा विष्णुपञ्जरः।
शङ्करस्य कुरुश्रेष्ठ रक्षणाय निरूपितः ॥१५॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

वागीशेन तु शक्रस्य बलं हन्तुं प्रयास्यतः।
तस्य रूपं प्रवक्ष्यामि तन्निबोध महीपते ॥१६॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

विष्णुः प्राच्यां स्थितश्चक्री विष्णुर्दक्षिणतो गदी।
प्रतीच्यां शार्ङ्गधृग्विष्णुर्विष्णुः खड्गी ममोत्तरे ॥१७॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

हृषीकेशो विकोणेषु तच्छिद्रेषु जनार्दनः।
क्रोडरूपी हरिर्भूमौ नरसिंहोऽम्बरे मम ॥१८॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

क्षुरान्तममलं चक्रं भ्रमत्येतत्सुदर्शनम्।
अस्यांशुमाला दुःप्रेक्षा हन्तु प्रेतनिशाचरान् ॥१९॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

गदा चेयं सहस्रार्चिरुद्वमत्पावकोल्वणा।
रक्षोभूतपिशाचानां डाकिणीनां च नाशनी ॥२०॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

शार्ङ्गविस्फूर्जितं चैव वासुदेवस्य मद्रिपून्।
तिर्यङ्मनुष्यकूष्माण्डप्रेतादीन्हन्त्वशेषतः ॥२१॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

खड्गधाराज्वलज्ज्योत्स्नानिर्धूता ये समाहताः।
ते यान्तु सौम्यतं सद्यो गरुडेनेव पन्नगाः ॥२२॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

ये कूष्माण्डास्तथा यक्षा ये दैत्या ये निशाचराः।
प्रेता विनायकाः क्रूरा मनुष्या जम्भकाः खगाः ॥२३॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

सिंहादयो ये पशवो दन्दसूकाश्च पन्नगाः।
सर्वे भवन्तु ते सौम्याः कृष्णशङ्खरवाहताः ॥२४॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

चित्तवृत्तिहरा ये मे ये जनाः स्मृतिहारकाः।
बलौजसां च हर्तारश्छायाविभ्रंशकाश्च ये ॥२५॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

ये चोपभोगहर्तारो ये च लक्षणनाशकाः।
कूष्माण्डास्ते प्रणश्यन्तु विष्णुचक्ररयाहताः ॥२६॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

बुद्धिस्वास्थ्यं मनःस्वास्थ्यं स्वास्थ्यमैन्द्रियकं तथा।
ममास्तु देवदेवस्य वासुदेवस्य कीर्तनात् ॥२७॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

पृष्ठे पुरस्तान्मम दक्षिणोत्तरे विकोणगश्चास्तु जनार्दनो हरिः।
तदीड्यमीशानमनन्तमीश्वरं जनार्दनं प्रणिपतितो न सीदति ॥२८॥

मूलम्

विश्वास-प्रस्तुतिः

यथा परं ब्रह्म हरिस्तथा परं जगत्स्वरूपश्च स एव केशवः।
ऋतेन तेनाच्युतनामकीर्तनात्प्रणाशमेतु त्रिविधं ममाशुभम् ॥२९॥

मूलम्

इति विष्णुधर्मेषु विष्णुपञ्जरस्तवः।