मूलम् - ०।०
श्रीः । दशावतार वेदपादस्तवः ॥ श्रीमदहोबिलमडत्तिल् ४१-म् पट्टत्तिल् मूर्त्ताबिषिक्तराय् ऎऴुन्दरुळियिरुन्द श्रीमत्वेदमार्गप्रदिष्टाबनासार्य, परमहंसबरिव्राजगासार्य, सर्वदन्द्रस्वदन्द्रोबयवेदान्दासार्य, श्रीबगवत्रामानुजसित्तान्दनिर्त्तारणसार्वबौम, श्रीवण्शडगोब श्रीलक्ष्मीन्रुसिम्हशडगोब यदीन्द्रमहादेशिगऩ् अरुळिच्चॆय्द
तशावदार वेदबादस्तवम् - विळक्कम् - सोगत्तूर् रामानुजासार्यर्, पॆङ्गळूर्
पगवाऩिऩ् अवदारङ्गळ्
वेदङ्गळ्, ऎम्बॆरुमाऩ्, तर्मत्तिऱ्कु वाट्टम् एऱ्पडुम्बोदॆल्लाम् तऩ् पक्तर्गळैक् काप्पदऱ्कागत्, तऩ् सङ्गल्बत्ताल् मट्टुमे उण्डाऩ, उण्मैयाऩ, सर्वज्ञत्वम् मुदलिय तऩ् स्वबावङ्गळुडऩ् कूडिय, अप्राक्रुदमाऩ अदावदु, शुत्तसत्वमयमाऩ, पल अवदारङ्(पिऱवि)कळै ऎडुक्किऱाऩ् ऎऩ, ‘अजायमानो बहुधा विजायते । तस्य धीराः परिजानन्ति योनिम् ।’ (तै।आ। ३।३९,४०) ऎऩ्ऱुम्, ‘स उ श्रेयान् भवति जायमानः । तं धीरासः कवय उन्नयन्ति । स्वाधियो मनसा देवयन्तः ।’ (तै।ब्रा। ३।६।३) ऎऩ्ऱुम् पगर्गिऩ्ऱऩ। कीदासार्यऩुम् पगवत्कीदैयिल्, ‘अजोऽपि सन् अव्ययात्मा भूतानाम् ईश्वरोऽपि सन् । प्रकृतिं स्वाम् अधिष्ठाय सम्भवाम्यात्ममायया ॥ यदायदा हि धर्मस्य ग्लानिर्भवति भारत । अभ्युत्थानम् अधर्मस्य तदाऽऽत्मानं सृजाम्यहम् ॥’ (भ।गी। ४।६,७) ऎऩ्ऱु अरुळियुळ्ळाऩ्।
मयर्वऱ मदिनलमरुळप्पॆऱ्ऱ आऴ्वार्गळुम्, ‘पिऱप्पिल् पल्बिऱविप् पॆरुमाऩै’ (तिरुवाय्। २।९।५), ‘पलबलवे सोदि वडिवु पण्बु ऎण्णिल्’ (तिरुवाय्। २।५।६), ‘तमरुगन्ददॆव्वुरुवम् अव्वुरुवम् ताऩे तमरुगन्ददॆप्पेर् मऱ्ऱप्पेर्’ (मुदल्दिरुव। ४४) ऎऩ्ऱॆल्लाम् अरुळिच्चॆय्दुळ्ळार्गळ्।
स्वामि श्रीदेशिगऩ् तात्पर्यसन्द्रिगैयिल्, ‘अवतारस्य सत्यत्वमजहत्स्वस्वभावता । शुद्धसत्त्वमयत्वञ्च स्वेच्छामात्रनिदानता ॥ धर्मग्लानौ समुदयस्साधुसंरक्षणार्थता । इति जन्मरहस्यं यो वेत्ति नास्य पुनर्भवः ॥’ ऎऩ इदैक् कुऱित्तिरुक्किऱार्।
इदिल् ‘उयिरळिप्पाऩ् ऎन्निऩ्ऱ योऩियुमाय्प् पिऱन्दाय् इमैयोर् तलैवा’ (तिरुविरुत्तम् १) ऎऩ्ऱु आऴ्वार् तम् मुदल् पाट्टिलेये सादित्तबडि पगवाऩिऩ् अवदारङ्गळ् ऎण्णऱ्ऱवायिऩुम्, श्रीमत्पागवदत्तिल् ‘मत्स्याश्वकच्छपनृसिंहवराहहंसराजन्यविप्रविबुधेषु कृतावतारः । त्वं पासि नस्त्रिभुवनं च यथाऽधुनेश भारं भुवो हर यदूत्तम वन्दनं ते ॥’ (१०।२।४०) ऎऩ्ऱुम्, ‘मुप्पत्तुच् चिल्वाऩ विबव अवदारङ्गळ्’ ऎऩ सारशास्त्रत्तिलुम् अरुळप्पॆऱ्ऱऩ।
प्रसित्त तशावदारम् इवऱ्ऱिल्, आऴ्वार्गळ् पत्तु मुक्किय अवदारङ्गळैप् पल इडङ्गळिल् मङ्गळाशासऩम् सॆय्दुळ्ळऩर् ऎऩ, ‘तेवुडैय मीऩमाय् आमैयाय् एऩमाय् अरियाय्क् कुऱळाय् मूवुरुविऩ् इरामऩाय्क् कण्णऩाय्क् कऱ्कियाय् मुडिप्पाऩ् कोयिल्’ (पॆरिया।तिरु। ४।९।९), ‘मीऩोडु आमै केऴल् अरि कुऱळाय् मुऩ्ऩुम् इरामऩाय्त् ताऩाय्प् * पिऩ्ऩुम् इरामऩाय्त् तामोदरऩाय्क्, कऱ्कियुम् आऩाऩ् तऩ्ऩै’ (पॆरिय।तिरु। ८।८।१०), ‘मीऩाय् आमैयुमाय् नरसिङ्गमुमाय्क् कुऱळाय्क् * काऩारेऩमुमाय्क् कऱ्कियाम् इऩ्ऩम् कार्वण्णऩे।’ (तिरुवाय्। ५।१।१०) मुदलिय इडङ्गळिल् काणलाम्। ‘मत्स्य-कूर्म-वराहश्च नारसिंहश्च वामनः । रामो रामश्च रामश्च कृष्णः कल्की दश स्मृताः ॥’ ऎऩ ऒरु प्रसित्तश्लोगम् वऴङ्गुगिऱदु। स्वामि श्री तेशिगऩ् तऩ् तशावदार स्तोत्रत्तिलुम् इवैगळैये मङ्गळाशासऩम् सॆय्दुळ्ळार्। आऴ्वार्गळैयुम् अबिनव तशावदारमाग सादित्तुळ्ळार्। प्रक्रुद स्तोत्रम् आग, ऎम्बॆरुमाऩिऩ् तर्मत्तै निलैनिऱुत्तवुम्, अवऩडियार्गळैक् काक्कवुम्, अवर्गळिऩ् ऎदिरिगळै अऴिक्कवुम् एऱ्पट्ट पत्तु मुक्किय अवदारङ्गळैप् पऱ्ऱि ४१-म् पट्टम् श्रीमदऴगियसिङ्गर् सादित्त इन्द स्तवत्तैच् चऱ्ऱु अऩुबविप्पोम्। इङ्गु श्रीमदऴगियसिङ्गर् मत्स्यम् मुदलिय तशावदारत्तिऩ् ऒव्वॊरु अवदारत्तैप् पऱ्ऱियुम् ऒरु ऎळिय, पॊरुट्चॆऱिवुडैय श्लोगत्तै सादित्तु, पदिऩोरावदाग इप्पत्तु अवदारङ्गळैत् तविर पलवगैगळिल् अवदरित्तु उलगैक् कात्तदैयुम्, इऱुदियाग क्रन्दगर्त्तावैप् पऱ्ऱि मङ्गळत्तुडऩ् मुडित्तिरुक्किऱार्। इदिल् ऒरु एऱ्ऱमावदु, ऒव्वॊरु श्लोगत्तिऩ् कडैसि अडि ऒरु वेदवाक्यमाग अमैत्तिरुप्पदु आगुम्। इन्द अऴगियसिङ्गर् इव्वाऱु ईऱ्ऱडि वेदबादम् कॊण्ड पल स्तोत्रङ्गळै अरुळियुळ्ळार् ऎऩ्बदु कुऱिप्पिडत्तक्कदु मऱ्ऱुम् श्रीमदऴगियसिङ्गरिऩ् वेदत्तै अर्त्तत्तुडऩ् अत्ययऩम् सॆय्दिरुन्ददैक् काट्टुगिऱदु।