०६०

मदनातुरचेतसोऽन्वहं भवदङ्घ्रिद्वयदास्यकाम्यया ।
यमुनातटसीम्नि सैकतीं तरलाक्ष्यो गिरिजां समार्चिचन् ॥ ६०१॥

मदनातुरचेतसोऽन्वहं भवदङ्घ्रिद्वयदास्यकाम्यया ।
यमुनातटसीम्नि सैकतीं तरलाक्ष्यो गिरिजां समार्चिचन् ॥ ६०१॥

The twinkle-eyed Gopikas, with their minds, overcome with love for Thee, wished to serve Thy two feet. To achieve this desire, they prayed daily to an image of Devi Parvathi, made out of sand on the banks of the river Yamuna.

तव नामकथारताः समं सुदृशः प्रातरुपागताः नदीम् ।
उपहारशतैरपूजयन् दयितो नन्दसुतो भवेदिति ॥ ६०२॥

तव नामकथारताः समं सुदृशः प्रातरुपागताः नदीम् ।
उपहारशतैरपूजयन् दयितो नन्दसुतो भवेदिति ॥ ६०२॥

Their minds intent on chanting Thy names and stories, these charming maidens, would congregate on the river bank at dawn, and worshipping the goddess with hundreds of offerings, pray earnestly to her for obtaining the son of Nanda, as their husband.

इति मासमुपाहितव्रतास्तरलाक्षीरभिवीक्ष्य ता भवान् ।
करुणामृदुलो नदीतटं समयासीत्तदनुग्रहेच्छया ॥ ६०३॥

इति मासमुपाहितव्रतास्तरलाक्षीरभिवीक्ष्य ता भवान् ।
करुणामृदुलो नदीतटं समयासीत्तदनुग्रहेच्छया ॥ ६०३॥

When these beautiful maidens, had kept this vow for a whole month, Thou, taking pity on them, went to the riverbank, in order to bless them.

नियमावसितौ निजाम्बरं तटसीमन्यवमुच्य तास्तदा ।
यमुनाजलखेलनाकुलाः पुरतस्त्वामवलोक्य लज्जिताः ॥ ६०४॥

नियमावसितौ निजाम्बरं तटसीमन्यवमुच्य तास्तदा ।
यमुनाजलखेलनाकुलाः पुरतस्त्वामवलोक्य लज्जिताः ॥ ६०४॥

Having fulfilled the vow, those damsels, removing their clothes and leaving them on the riverbank, indulged in water sports in the Yamuna. Seeing Thee in front of them, they felt extremely ashamed.

त्रपया नमिताननास्वथो वनितास्वम्बरजालमन्तिके ।
निहितं परिगृह्य भूरुहो विटपं त्वं तरसाधिरूढवान् ॥ ६०५ ॥

त्रपया नमिताननास्वथो वनितास्वम्बरजालमन्तिके ।
निहितं परिगृह्य भूरुहो विटपं त्वं तरसाधिरूढवान् ॥ ६०५ ॥

As they stood with their faces bent down in shame, Thou, quickly gathered the pile of clothes lying nearby and climbed on to the branch of a tree.

इह तावदुपेत्य नीयतां वसनं वः सुदृशो यथायथम् ।
इति नर्ममृदुस्मिते त्वयि व्रुवति व्यामुमुहे वधूजनैः ॥ ६०६॥

इह तावदुपेत्य नीयतां वसनं वः सुदृशो यथायथम् ।
इति नर्ममृदुस्मिते त्वयि व्रुवति व्यामुमुहे वधूजनैः ॥ ६०६॥

With a gentle, teasing smile, Thou, invited them to come to Thee and take the garments which belonged to each one of them, without any mix-up. Hearing Thy words, the maidens were extremely embarassed.

अयि जीव चिरं किशोर नस्तव दासीरवशीकरोषि किम् ।
प्रदिशाम्बरमम्बुजेक्षणेत्युदितस्त्वं स्मितमेव दत्तवान् ॥ ६०७॥

अयि जीव चिरं किशोर नस्तव दासीरवशीकरोषि किम् ।
प्रदिशाम्बरमम्बुजेक्षणेत्युदितस्त्वं स्मितमेव दत्तवान् ॥ ६०७॥

Those helpless damsels, praying for Thy long life and declaring themselves to be Thy slaves, beseeched Thee, the lotus-eyed, pet son of Nanda, to return their garments. Entreated thus by them, Thou, gave them only a beatific smile instead of their clothes.

अधिरुह्य तटं कृताञ्जलीः परिशुद्धाः स्वगतीर्निरीक्ष्य ताः ।
वसनान्यखिलान्यनुग्रहं पुनरेवं गिरमप्यदा मुदा ॥ ६०८॥

अधिरुह्य तटं कृताञ्जलीः परिशुद्धाः स्वगतीर्निरीक्ष्य ताः ।
वसनान्यखिलान्यनुग्रहं पुनरेवं गिरमप्यदा मुदा ॥ ६०८॥

Having no other way, they came up the bank, with hands folded in supplication and minds purified, and took refuge in Thee. Thou, happily, returned their clothes and blessed them with the following words.

विदितं ननु वो मनीषितं वदितारस्त्विह योग्यमुत्तरम् ।
यमुनापुलिने सचन्द्रिकाः क्षणदा इत्यबलास्त्वमूचिवान् ॥ ६०९॥

विदितं ननु वो मनीषितं वदितारस्त्विह योग्यमुत्तरम् ।
यमुनापुलिने सचन्द्रिकाः क्षणदा इत्यबलास्त्वमूचिवान् ॥ ६०९॥

Thou, assuring those maidens that Thou wert aware of their heart’s desires, promised them that, very shortly, they would get an appropriate answer, on a moonlit night on the sand banks of the Yamuna.

उपकर्ण्य भवन्मुखच्युतं मधुनिष्यन्दि वचो मृगीदृशः ।
प्रणयादयि वीक्ष्य वीक्ष्य ते वदनाब्जं शनकैर्गृहं गताः ॥ ६०१० ॥

उपकर्ण्य भवन्मुखच्युतं मधुनिष्यन्दि वचो मृगीदृशः ।
प्रणयादयि वीक्ष्य वीक्ष्य ते वदनाब्जं शनकैर्गृहं गताः ॥ ६०१० ॥

Oh Lord ! Hearing from Thy mouth, these words dripping with honey, the doe-eyed damsels, went homeward, at a slow pace, repeatedly turning round to see Thy lotus-like face, full of love for Thee.

इति नन्वनुगृह्य बल्लवीर्विपिनान्तेषु पुरेव सञ्चरन् ।
करुणाशिशिरो हरे हर त्वरया मे सकलामयावलिम् ॥ ६०११॥

इति नन्वनुगृह्य बल्लवीर्विपिनान्तेषु पुरेव सञ्चरन् ।
करुणाशिशिरो हरे हर त्वरया मे सकलामयावलिम् ॥ ६०११॥

Oh Hari ! Having blessed the Gopis thus, Thou wandered round in the forest as before. Oh Lord, who art pervaded by the coolness of mercy ! May Thou, soon remove all my maladies.