०६

नन्दिकेश्वर उवाच
पुरा कदाचिद्योगीन्द्र विष्णुर्विषधरासनः ॥ ॥१,६।१अब्।
सुष्वाप परया भूत्या स्वानुगैरपि संवृतः ॥ ॥१,६।१च्द्।
यदृच्छया गतस्तत्र ब्रह्मा ब्रह्मविदांवरः ॥ ॥१,६।२अब्।
अपृच्छत्पुण्डरीकाक्षं शयनं सर्वसुन्दरम् ॥ ॥१,६।२च्द्।
कस्त्वं पुरुषवच्छेषे दृष्ट्वा मामपि दृप्तवत् ॥ ॥१,६।३अब्।
उत्तिष्ठ वत्स मां पश्य तव नाथमिहागतम् ॥ ॥१,६।३च्द्।
आगतं गुरुमाराध्यं दृष्ट्वा यो दृप्तवच्चरेत् ॥ ॥१,६।४अब्।
द्रोहिणस्तस्य मूढस्य प्रायश्चित्तं विधीयते ॥ ॥१,६।४च्द्।
इति श्रुत्वा वचः क्रुद्धो बहिः शान्तवदाचरत् ॥ ॥१,६।५अब्।
स्वस्ति ते स्वागतं वत्स तिष्ठ पीठमितो विश ॥ ॥१,६।५च्द्।
किमु ते व्याग्रवद्वक्त्रं विभाति विषमेक्षणम् ॥ ॥१,६।६अब्।
ब्रह्मोवाच
वत्स विष्णो महामानमागतं कालवेगतः ॥ ॥१,६।६च्द्।
पितामहश्च जगतः पाता च तव वत्सक ॥ ॥१,६।७अब्।
विष्णुरुवाच
मत्स्थं जगदिदं वत्स मनुषे त्वं हि चोरवत् ॥ ॥१,६।७च्द्।
मन्नाभिकमलाज्जातः पुत्रस्त्वं भाषसे वृथा ॥ ॥१,६।८अब्।
नन्दिकेश्वर उवाच
एवं हि वदतोस्तत्र मुग्धयोरजयोस्तदा ॥ ॥१,६।८च्द्।
अहमेव बरो न त्वमहं प्रभुरहं प्रभुः ॥ ॥१,६।९अब्।
परस्परं हन्तुकामौ चक्रतुः समरोद्यमम् ॥ ॥१,६।९च्द्।
युयुधाते ऽमरौ वीरौ हंसपक्षीन्द्रवाहनौ ॥ ॥१,६।१०अब्।
वैरञ्च्या वैष्णवाश्चैवं मिथो युयुधिरे तदा ॥ ॥१,६।१०च्द्।
तावद्विमानगतयः सर्वा वै देवजातयः ॥ ॥१,६।११अब्।
दिदृक्षवः समाजग्मुः समरं तं महाद्भुतम् ॥ ॥१,६।११च्द्।
क्षिपन्तः पुष्पवर्षाणि पश्यन्तः स्वैरमम्बरे ॥ ॥१,६।१२अब्।
सुपर्णवाहनस्तत्र क्रुद्धो वै ब्रह्मवक्षसि ॥ ॥१,६।१२च्द्।
मुमोच बाणानसहानस्त्रांश्च विविधान्बहून् ॥ ॥१,६।१३अब्।
मुमोचा ऽथ विधिः क्रुद्धो विष्णोरुरसि दुःसहान् ॥ ॥१,६।१३च्द्।
बाणाननलसङ्काशानस्त्रांश्च बहुशस्तदा ॥ ॥१,६।१४अब्।
तदाश्चर्यमिति स्पष्टं तयोः समरगोचरम् ॥ ॥१,६।१४च्द्।
समीक्ष्य दैवतगणाः शशंसुर्भृशमाकुलाः ॥ ॥१,६।१५अब्।
ततो विष्णुः सुसङ्क्रुद्धः श्वसन्व्यसनकर्शितः ॥ ॥१,६।१५च्द्।
माहेश्वरास्त्रं मतिमान् सन्दधे ब्रह्मणोपरि ॥ ॥१,६।१६अब्।
ततो ब्रह्मा भृशं क्रुद्धः कम्पयन्विश्वमेव हि ॥ ॥१,६।१६च्द्।
अस्त्रं पाशुपतं घोरं सन्दधे विष्णुवक्षसि ॥ ॥१,६।१७अब्।
ततस्तदुत्थितं व्योम्नि तपनायुतसन्निभम् ॥ ॥१,६।१७च्द्।
सहस्रमुखमत्युग्रं चण्डवातभयङ्करम् ॥ ॥१,६।१८अब्।
अस्त्रद्वयमिदं तत्र ब्रह्मविष्ण्वोर्भयङ्करम् ॥ ॥१,६।१८च्द्।
इत्थं बभूव समरो ब्रह्मविष्ण्वोः परस्परम् ॥ ॥१,६।१९अब्।
ततो देवगणाः सर्वे विषण्णा भृशमाकुलाः ॥ ॥१,६।१९च्द्।
ऊचुः परस्परं तात राजक्षोभे यथा द्विजाः ॥ ॥१,६।१९एफ़्।
सृष्टिः स्थितिश्च संहारस्तिरो भावोप्यनुग्रहः ॥ ॥१,६।२०अब्।
यस्मात्प्रवर्तते तस्मै ब्रह्मणे च त्रिशूलिने ॥ ॥१,६।२०च्द्।
अशक्यमन्यैर्यदनुग्रहं विना तृणक्षयोप्यत्र यदृच्छया क्वचित् ॥ ॥१,६।२१अब्।
इति देवाभयं कृत्वा विचिन्वन्तः शिवक्षयम् ॥ ॥१,६।२२अब्।
जग्मुः कैलासशिखरं यत्रास्ते चन्द्रशेखरः ॥ ॥१,६।२२च्द्।
दृष्ट्वैवममरा हृष्टाः पदन्तत्पारमेश्वरम् ॥ ॥१,६।२३अब्।
प्रणेमुः प्रणवाकारं प्रविष्टास्तत्र सद्मनि ॥ ॥१,६।२३च्द्।
तेपि तत्र सभामध्ये मण्डपे मणिविष्टरे ॥ ॥१,६।२४अब्।
विराजमानमुमया ददृशुर्देवपुङ्गवम् ॥ ॥१,६।२४च्द्।
सव्योत्तरेतरपदं तदर्हितकरां बुजम् ॥ ॥१,६।२५अब्।
स्वगणैः सर्वतो जुष्टं सर्वलक्षणलक्षितम् ॥ ॥१,६।२५च्द्।
वीज्यमानं विशोषजैः स्त्रीजनैस्तीव्रभावनैः ॥ ॥१,६।२६अब्।
शस्यमानं सदावेदैरनुगृह्णन्तमीश्वरम् ॥ ॥१,६।२६च्द्।
दृष्ट्वैवमीशममराः सन्तोषसलिलेक्षणाः ॥ ॥१,६।२७अब्।
दण्डवद्दूरतो वत्स नमश्चक्रुर्महागणाः ॥ ॥१,६।२७च्द्।
तानवेक्ष्य पतिर्देवान्समीपे चाह्वयद्गणैः ॥ ॥१,६।२८अब्।
अथ संह्लादयन्देवान्देवो देवशिखामणिः ॥ ॥१,६।२८च्द्।
अवोचदर्थगम्भीरं वचनं मधुमङ्गलम् ॥ ॥१,६।२८एफ़्।

इति श्रीशिवमहापुराणे विद्येश्वरसंहितायां षष्ठो ऽध्यायः