पत्थनादीपनीगाथा
२४२.
अस्मिं च पुब्बेपि च अत्तभावे,
सब्बेहि पुञ्ञेहि मया कतेहि।
पूजाविधानेहि च सञ्ञमेहि,
भवे भवे पेमनियो भवेय्यं॥
२४३.
सद्धा हिरोत्तप्पबहुस्सुतत्तं,
परक्कमो चेव सतिस्समाधि।
निब्बेधभागी वजिरूपमाति,
पञ्ञा च मे सिज्झतु याव बोधिं॥
२४४.
रागञ्च दोसञ्च पहाय मोहं,
दिट्ठिञ्च मानं विचिकिच्छितञ्च।
मच्छेरेइस्सामलविप्पहीनो,
अनुद्धतो अच्चपलो भवेय्यं॥
२४५.
भवेय्यहं केनचि नप्पसेय्हो,
भोगो च दिन्नेहि पटेहि।
भोगो च कायो च ममेस लद्धो,
परूपकाराय भवेय्यं नून॥
२४६.
धम्मेना मालापितरो भरेय्यं,
वुड्ढपचायी च बहूपकारी।
ञातीसु मित्तेसु सपत्तकेसु,
वुड्ढिं करेय्यं हितमत्तनो च॥
२४७.
मेत्तेय्यनाथं उपसङ्कमित्वा,
तस्सत्तभावं अभिपूजयित्वा।
लद्धान वेय्याकरणं अनूनं,
बुद्धो अयं हेस्सतिनागतेसु॥
२४८.
लोकेन केनापि अनुपलित्तो,
दाने रतो सीलगुणे सुसाण्ठितो।
नेक्खम्मभागि वरञाणलाभी,
भवेय्यहं थामबलुपपन्नो॥
२४९.
सीसं समंसमं मम हत्थपादे,
संछिनदमानेपि करेय्यखन्तिं।
सच्चे ठितो कालुमधिट्ठिते व,
मेत्तायुपेक्खाय युतो भवेय्यं॥
२५०.
महापरिच्चागं कत्वा पञ्च,
सम्बोधिमग्गं अविराधयन्तो।
छेत्वा किलेसे चितपञ्चमारो,
बुद्धो भविस्सामि अनागतेसु॥