बोधिसम्भारदीपनीगाथा
२३.
सो दुक्खखिन्नजनदस्सनदुक्खखिन्नो,
कारुञ्ञमेव जनताय अकासि निच्चं।
तेसं हि मोचनमुपायमिदन्ति ञत्वा,
तादीपराधमपि अत्तनि रोपयी सो॥
२४.
दानादिनेकवरपारमिसागरेसु,
ओगाळ्हतायपि पदुट्ठजनेन दिन्नं।
दुक्खं तथा अतिमहन्ततरम्पि किञ्चि,
नाञ्ञासि सत्तहितमेवेअ गवेसयन्तो॥
२५.
छेत्वान सीसं हि सकं ददन्तो,
मंसं पचित्वान सकं ददन्तो।
सो चत्तगत्तो पणिधानकाले,
दुट्ठस्स किं दुस्सति छेदनेन॥
२६.
एवं अनन्तमपि जातिसतेसु दुक्खं,
पत्वान सत्तहितमेव गवेसयन्तो।
दीपङ्करे गहितसीलसमाधिपञ्ञं,
पालेसि याव सकबोधितले सुनिट्ठो॥
२७.
यदाभिनीहारमका सुमेधो,
यदा च मद्दिं अददा सिविन्दो।
एत्थन्तरे जातिसु किञ्चिपेकं,
निरत्थकं नो अगमासि तस्स॥
२८.
महासमुद्दे जलबिन्दुतोपि,
तदन्त्रे जाति अनप्पका व।
निरन्तरं पूरितपारमीनं,
कथं पमाणं उपमा कुहिं वा॥
२९.
यो मग्गपस्से मधुरम्बबीजं,
छायाफलत्थाय महाजनानं।
रोपेसि तस्मिं हि खणेव तेन,
छायाफले पुञ्ञमलद्धमुद्धं॥
३०.
तथेव संसारपथे जनानं,
हिताय अत्तनमभिरोपितक्खणे।
सिद्धं व पुञ्ञूपरि तस्स तस्मिं,
धनङ्गजीवं पि हरन्ति ये ये॥
३१.
सो सागरे जलधिकं रुहिरं अदासि,
भूमापराजिय समंसमदासि दानं।
मेरुप्पमाणमधिकञ्च समोळिसीसं,
खे तारकाधिकतरं नयनं अदासि॥