१४. तिंसनिपातो
१. सुभाजीवकम्बवनिकाथेरीगाथा
३६८.
जीवकम्बवनं रम्मं, गच्छन्तिं भिक्खुनिं सुभम्।
धुत्तको सन्निवारेसि [तं निवारेसि (क॰)], तमेनं अब्रवी सुभा॥
३६९.
‘‘किं ते अपराधितं मया, यं मं ओवरियान तिट्ठसि।
न हि पब्बजिताय आवुसो, पुरिसो सम्फुसनाय कप्पति॥
३७०.
‘‘गरुके मम सत्थुसासने, या सिक्खा सुगतेन देसिता।
परिसुद्धपदं अनङ्गणं, किं मं ओवरियान तिट्ठसि॥
३७१.
‘‘आविलचित्तो अनाविलं, सरजो वीतरजं अनङ्गणम्।
सब्बत्थ विमुत्तमानसं, किं मं ओवरियान तिट्ठसि’’॥
३७२.
‘‘दहरा च अपापिका चसि, किं ते पब्बज्जा करिस्सति।
निक्खिप कासायचीवरं, एहि रमाम सुपुप्फिते [रमामसे पुप्फिते (सी॰ स्या॰)] वने॥
३७३.
‘‘मधुरञ्च पवन्ति सब्बसो, कुसुमरजेन समुट्ठिता दुमा।
पठमवसन्तो सुखो उतु, एहि रमाम सुपुप्फिते वने॥
३७४.
‘‘कुसुमितसिखरा च पादपा, अभिगज्जन्तिव मालुतेरिता।
का तुय्हं रति भविस्सति, यदि एका वनमोगहिस्ससि [वनमोतरिस्ससि (सी॰), वनमोगाहिस्ससि (स्या॰ क॰)]॥
३७५.
‘‘वाळमिगसङ्घसेवितं , कुञ्जरमत्तकरेणुलोळितम्।
असहायिका गन्तुमिच्छसि, रहितं भिंसनकं महावनं॥
३७६.
‘‘तपनीयकताव धीतिका, विचरसि चित्तलतेव अच्छरा।
कासिकसुखुमेहि वग्गुभि, सोभसी सुवसनेहि नूपमे॥
३७७.
‘‘अहं तव वसानुगो सियं, यदि विहरेमसे [यदिपि विहरेसि (क॰)] काननन्तरे।
न हि मत्थि तया पियत्तरो, पाणो किन्नरिमन्दलोचने॥
३७८.
‘‘यदि मे वचनं करिस्ससि, सुखिता एहि अगारमावस।
पासादनिवातवासिनी, परिकम्मं ते करोन्तु नारियो॥
३७९.
‘‘कासिकसुखुमानि धारय, अभिरोपेहि [अभिरोहेहि (सी॰)] च मालवण्णकम्।
कञ्चनमणिमुत्तकं बहुं, विविधं आभरणं करोमि ते॥
३८०.
‘‘सुधोतरजपच्छदं सुभं, गोणकतूलिकसन्थतं नवम्।
अभिरुह सयनं महारहं, चन्दनमण्डितसारगन्धिकम्।
३८१.
‘‘उप्पलं चुदका समुग्गतं, यथा तं अमनुस्ससेवितम्।
एवं त्वं ब्रह्मचारिनी, सकेसङ्गेसु जरं गमिस्ससि’’॥
३८२.
‘‘किं ते इध सारसम्मतं, कुणपपूरम्हि सुसानवड्ढने।
भेदनधम्मे कळेवरे [कलेवरे (सी॰ क॰)], यं दिस्वा विमनो उदिक्खसि’’॥
३८३.
‘‘अक्खीनि च तुरियारिव, किन्नरियारिव पब्बतन्तरे।
तव मे नयनानि दक्खिय, भिय्यो कामरती पवड्ढति॥
३८४.
‘‘उप्पलसिखरोपमानि ते, विमले हाटकसन्निभे मुखे।
तव मे नयनानि दक्खिय [नयनानुदिक्खिय (सी॰)], भिय्यो कामगुणो पवड्ढति॥
३८५.
‘‘अपि दूरगता सरम्हसे, आयतपम्हे विसुद्धदस्सने।
न हि मत्थि तया पियत्तरा, नयना किन्नरिमन्दलोचने’’॥
३८६.
‘‘अपथेन पयातुमिच्छसि, चन्दं कीळनकं गवेससि।
मेरुं लङ्घेतुमिच्छसि, यो त्वं बुद्धसुतं मग्गयसि॥
३८७.
‘‘नत्थि हि लोके सदेवके, रागो यत्थपि दानि मे सिया।
नपि नं जानामि कीरिसो, अथ मग्गेन हतो समूलको॥
३८८.
‘‘इङ्गालकुयाव [इङ्घाळखुयाव (स्या॰)] उज्झितो, विसपत्तोरिव अग्गितो कतो [अग्घतो हतो (सी॰)]।
नपि नं पस्सामि कीरिसो, अथ मग्गेन हतो समूलको॥
३८९.
‘‘यस्सा सिया अपच्चवेक्खितं, सत्था वा अनुपासितो सिया।
त्वं तादिसिकं पलोभय, जानन्तिं सो इमं विहञ्ञसि॥
३९०.
‘‘मय्हञ्हि अक्कुट्ठवन्दिते, सुखदुक्खे च सती उपट्ठिता।
सङ्खतमसुभन्ति जानिय, सब्बत्थेव मनो न लिम्पति॥
३९१.
‘‘साहं सुगतस्स साविका, मग्गट्ठङ्गिकयानयायिनी।
उद्धटसल्ला अनासवा, सुञ्ञागारगता रमामहं॥
३९२.
‘‘दिट्ठा हि मया सुचित्तिता, सोम्भा दारुकपिल्लकानि वा।
तन्तीहि च खीलकेहि च, विनिबद्धा विविधं पनच्चका॥
३९३.
‘‘तम्हुद्धटे तन्तिखीलके, विस्सट्ठे विकले परिक्रिते [परिपक्खीते (सी॰), परिपक्कते (स्या॰)]।
न विन्देय्य खण्डसो कते, किम्हि तत्थ मनं निवेसये॥
३९४.
‘‘तथूपमा देहकानि मं, तेहि धम्मेहि विना न वत्तन्ति।
धम्मेहि विना न वत्तति, किम्हि तत्थ मनं निवेसये॥
३९५.
‘‘यथा हरितालेन मक्खितं, अद्दस चित्तिकं भित्तिया कतम्।
तम्हि ते विपरीतदस्सनं, सञ्ञा मानुसिका निरत्थिका॥
३९६.
‘‘मायं विय अग्गतो कतं, सुपिनन्तेव सुवण्णपादपम्।
उपगच्छसि अन्ध रित्तकं, जनमज्झेरिव रुप्परूपकं [रूपरूपकं (क॰)]॥
३९७.
‘‘वट्टनिरिव कोटरोहिता, मज्झे पुब्बुळका सअस्सुका।
पीळकोळिका चेत्थ जायति, विविधा चक्खुविधा च पिण्डिता’’॥
३९८.
उप्पाटिय चारुदस्सना, न च पज्जित्थ असङ्गमानसा।
‘‘हन्द ते चक्खुं हरस्सु तं’’, तस्स नरस्स अदासि तावदे॥
३९९.
तस्स च विरमासि तावदे, रागो तत्थ खमापयी च नम्।
‘‘सोत्थि सिया ब्रह्मचारिनी, न पुनो एदिसकं भविस्सति’’॥
४००.
‘‘आसादिय [आहनिय (स्या॰ क॰)] एदिसं जनं, अग्गिं पज्जलितं व लिङ्गिय।
गण्हिय आसीविसं विय, अपि नु सोत्थि सिया खमेहि नो’’॥
४०१.
मुत्ता च ततो सा भिक्खुनी, अगमी बुद्धवरस्स सन्तिकम्।
पस्सिय वरपुञ्ञलक्खणं, चक्खु आसि यथा पुराणकन्ति॥
… सुभा जीवकम्बवनिका थेरी…।
तिंसनिपातो निट्ठितो।