१३. वीसतिनिपातो

१३. वीसतिनिपातो

१. अम्बपालीथेरीगाथा

२५२.
‘‘काळका भमरवण्णसादिसा, वेल्लितग्गा मम मुद्धजा अहुम्।
ते जराय साणवाकसादिसा, सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा॥
२५३.

‘‘वासितोव सुरभी करण्डको, पुप्फपूर मम उत्तमङ्गजो [उत्तमङ्गभूतो (क॰)]।
तं जरायथ सलोमगन्धिकं, सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा॥
२५४.
‘‘काननंव सहितं सुरोपितं, कोच्छसूचिविचितग्गसोभितम्।
तं जराय विरलं तहिं तहिं, सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा॥
२५५.
‘‘कण्हखन्धकसुवण्णमण्डितं, सोभते सुवेणीहिलङ्कतम्।
तं जराय खलितं सिरं कतं, सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा॥
२५६.
‘‘चित्तकारसुकताव लेखिका, सोभरे सु भमुका पुरे मम।
ता जराय वलिभिप्पलम्बिता, सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा॥
२५७.
‘‘भस्सरा सुरुचिरा यथा मणी, नेत्तहेसुमभिनीलमायता।
ते जरायभिहता न सोभरे, सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा॥
२५८.
‘‘सण्हतुङ्गसदिसी च नासिका, सोभते सु अभियोब्बनं पति।
सा जराय उपकूलिता विय, सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा॥
२५९.
‘‘कङ्कणं व सुकतं सुनिट्ठितं, सोभरे सु मम कण्णपाळियो।
ता जराय वलिभिप्पलम्बिता, सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा॥
२६०.
‘‘पत्तलीमकुलवण्णसादिसा, सोभरे सु दन्ता पुरे मम।
ते जराय खण्डिता चासिता [पीतका (सी॰)], सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा॥
२६१.
‘‘काननम्हि वनसण्डचारिनी, कोकिलाव मधुरं निकूजिहम्।
तं जराय खलितं तहिं तहिं, सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा॥
२६२.
‘‘सण्हकम्बुरिव सुप्पमज्जिता, सोभते सु गीवा पुरे मम।
सा जराय भग्गा [भञ्जिता (?)] विनामिता, सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा॥
२६३.
‘‘वट्टपलिघसदिसोपमा उभो, सोभरे सु बाहा पुरे मम।
ता जराय यथ पाटलिब्बलिता [यथा पाटलिप्पलिता (सी॰ स्या॰ क॰)], सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा॥
२६४.
‘‘सण्हमुद्दिकसुवण्णमण्डिता, सोभरे सु हत्था पुरे मम।
ते जराय यथा मूलमूलिका, सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा॥
२६५.
‘‘पीनवट्टसहितुग्गता उभो, सोभरे [सोभते (अट्ठ॰)] सु थनका पुरे मम।
थेविकीव लम्बन्ति नोदका, सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा॥
२६६.
‘‘कञ्चनस्सफलकंव सम्मट्ठं, सोभते सु कायो पुरे मम।
सो वलीहि सुखुमाहि ओततो, सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा॥
२६७.
‘‘नागभोगसदिसोपमा उभो, सोभरे सु ऊरू पुरे मम।
ते जराय यथा वेळुनाळियो, सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा॥
२६८.
‘‘सण्हनूपुरसुवण्णमण्डिता , सोभरे सु जङ्घा पुरे मम।
ता जराय तिलदण्डकारिव, सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा॥
२६९.
‘‘तूलपुण्णसदिसोपमा उभो, सोभरे सु पादा पुरे मम।
ते जराय फुटिता वलीमता, सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा॥
२७०.
‘‘एदिसो अहु अयं समुस्सयो, जज्जरो बहुदुक्खानमालयो।
सोपलेपपतितो जराघरो, सच्चवादिवचनं अनञ्ञथा’’॥
… अम्बपाली थेरी…।

२. रोहिनीथेरीगाथा

२७१.
‘‘‘समणा’ति भोति सुपि [भोति त्वं सयसि (सी॰), भोति मं विपस्सि (स्या॰)], ‘समणा’ति पबुज्झसि [पटिबुज्झसि (सी॰ स्या॰)]।
समणानेव [समणानमेव (सी॰ स्या॰)] कित्तेसि, समणी नून [समणी नु (क॰)] भविस्ससि॥
२७२.
‘‘विपुलं अन्नञ्च पानञ्च, समणानं पवेच्चसि [पयच्छसि (सी॰)]।
रोहिनी दानि पुच्छामि, केन ते समणा पिया॥
२७३.
‘‘अकम्मकामा अलसा, परदत्तूपजीविनो।
आसंसुका सादुकामा, केन ते समणा पिया’’॥
२७४.
‘‘चिरस्सं वत मं तात, समणानं परिपुच्छसि।
तेसं ते कित्तयिस्सामि, पञ्ञासीलपरक्कमं॥
२७५.
‘‘कम्मकामा अनलसा, कम्मसेट्ठस्स कारका।
रागं दोसं पजहन्ति, तेन मे समणा पिया॥
२७६.
‘‘तीणि पापस्स मूलानि, धुनन्ति सुचिकारिनो।
सब्बं पापं पहीनेसं, तेन मे समणा पिया॥
२७७.
‘‘कायकम्मं सुचि नेसं, वचीकम्मञ्च तादिसम्।
मनोकम्मं सुचि नेसं, तेन मे समणा पिया॥
२७८.
‘‘विमला सङ्खमुत्ताव, सुद्धा सन्तरबाहिरा।
पुण्णा सुक्कान धम्मानं [सुक्केहि धम्मेहि (सी॰ स्या॰ अट्ठ॰)], तेन मे समणा पिया॥
२७९.
‘‘बहुस्सुता धम्मधरा, अरिया धम्मजीविनो।
अत्थं धम्मञ्च देसेन्ति, तेन मे समणा पिया॥
२८०.
‘‘बहुस्सुता धम्मधरा, अरिया धम्मजीविनो।
एकग्गचित्ता सतिमन्तो, तेन मे समणा पिया॥
२८१.
‘‘दूरङ्गमा सतिमन्तो, मन्तभाणी अनुद्धता।
दुक्खस्सन्तं पजानन्ति, तेन मे समणा पिया॥
२८२.
‘‘यस्मा गामा पक्कमन्ति, न विलोकेन्ति किञ्चनम्।
अनपेक्खाव गच्छन्ति, तेन मे समणा पिया॥
२८३.
‘‘न तेसं कोट्ठे ओपेन्ति, न कुम्भिं न खळोपियम्।
परिनिट्ठितमेसाना, तेन मे समणा पिया॥
२८४.
‘‘न ते हिरञ्ञं गण्हन्ति, न सुवण्णं न रूपियम्।
पच्चुप्पन्नेन यापेन्ति, तेन मे समणा पिया॥
२८५.
‘‘नानाकुला पब्बजिता, नानाजनपदेहि च।
अञ्ञमञ्ञं पियायन्ति [पिहयन्ति (क॰)], तेन मे समणा पिया’’॥
२८६.
‘‘अत्थाय वत नो भोति, कुले जातासि रोहिनी।
सद्धा बुद्धे च धम्मे च, सङ्घे च तिब्बगारवा॥
२८७.
‘‘तुवं हेतं पजानासि, पुञ्ञक्खेत्तं अनुत्तरम्।
अम्हम्पि एते समणा, पटिगण्हन्ति दक्खिणं’’॥
२८८.
‘‘पतिट्ठितो हेत्थ यञ्ञो, विपुलो नो भविस्सति।
सचे भायसि दुक्खस्स, सचे ते दुक्खमप्पियं॥
२८९.
‘‘उपेहि सरणं बुद्धं, धम्मं सङ्घञ्च तादिनम्।
समादियाहि सीलानि, तं ते अत्थाय हेहिति’’॥
२९०.
‘‘उपेमि सरणं बुद्धं, धम्मं सङ्घञ्च तादिनम्।
समादियामि सीलानि, तं मे अत्थाय हेहिति॥
२९१.
‘‘ब्रह्मबन्धु पुरे आसिं, सो इदानिम्हि ब्राह्मणो।
तेविज्जो सोत्तियो चम्हि, वेदगू चम्हि न्हातको’’॥
… रोहिनी थेरी…।

३. चापाथेरीगाथा

२९२.
‘‘लट्ठिहत्थो पुरे आसि, सो दानि मिगलुद्दको।
आसाय पलिपा घोरा, नासक्खि पारमेतवे॥
२९३.
‘‘सुमत्तं मं मञ्ञमाना, चापा पुत्तमतोसयि।
चापाय बन्धनं छेत्वा, पब्बजिस्सं पुनोपहं॥
२९४.
‘‘मा मे कुज्झि महावीर, मा मे कुज्झि महामुनि।
न हि कोधपरेतस्स, सुद्धि अत्थि कुतो तपो॥
२९५.
‘‘पक्कमिस्सञ्च नाळातो, कोध नाळाय वच्छति।
बन्धन्ती इत्थिरूपेन, समणे धम्मजीविनो’’ [धम्मजीविने (क॰)]॥
२९६.
‘‘एहि काळ निवत्तस्सु, भुञ्ज कामे यथा पुरे।
अहञ्च ते वसीकता, ये च मे सन्ति ञातका’’॥
२९७.
‘‘एत्तो चापे चतुब्भागं, यथा भाससि त्वञ्च मे।
तयि रत्तस्स पोसस्स, उळारं वत तं सिया’’॥
२९८.
‘‘काळङ्गिनिंव तक्कारिं, पुप्फितं गिरिमुद्धनि।
फुल्लं दालिमलट्ठिंव, अन्तोदीपेव पाटलिं॥
२९९.
‘‘हरिचन्दनलित्तङ्गिं, कासिकुत्तमधारिनिम्।
तं मं रूपवतिं सन्तिं, कस्स ओहाय गच्छसि’’॥
३००.
‘‘साकुन्तिकोव सकुणिं [सकुणं (स्या॰)], यथा बन्धितुमिच्छति।
आहरिमेन रूपेन, न मं त्वं बाधयिस्ससि’’॥
३०१.
‘‘इमञ्च मे पुत्तफलं, काळ उप्पादितं तया।
तं मं पुत्तवतिं सन्तिं, कस्स ओहाय गच्छसि’’॥
३०२.
‘‘जहन्ति पुत्ते सप्पञ्ञा, ततो ञाती ततो धनम्।
पब्बजन्ति महावीरा, नागो छेत्वाव बन्धनं’’॥
३०३.
‘‘इदानि ते इमं पुत्तं, दण्डेन छुरिकाय वा।
भूमियं वा निसुम्भिस्सं [निसुम्भेय्यं (सी॰)], पुत्तसोका न गच्छसि’’॥
३०४.
‘‘सचे पुत्तं सिङ्गालानं, कुक्कुरानं पदाहिसि।
न मं पुत्तकत्ते जम्मि, पुनरावत्तयिस्ससि’’॥
३०५.
‘‘हन्द खो दानि भद्दन्ते, कुहिं काळ गमिस्ससि।
कतमं गामनिगमं, नगरं राजधानियो’’॥
३०६.
‘‘अहुम्ह पुब्बे गणिनो, अस्समणा समणमानिनो।
गामेन गामं विचरिम्ह, नगरे राजधानियो॥
३०७.
‘‘एसो हि भगवा बुद्धो, नदिं नेरञ्जरं पति।
सब्बदुक्खप्पहानाय, धम्मं देसेति पाणिनम्।
तस्साहं सन्तिकं गच्छं, सो मे सत्था भविस्सति’’॥
३०८.
‘‘वन्दनं दानि वज्जासि, लोकनाथं अनुत्तरम्।
पदक्खिणञ्च कत्वान, आदिसेय्यासि दक्खिणं’’॥
३०९.
‘‘एतं खो लब्भमम्हेहि, यथा भाससि त्वञ्च मे।
वन्दनं दानि ते वज्जं, लोकनाथं अनुत्तरम्।
पदक्खिणञ्च कत्वान, आदिसिस्सामि दक्खिणं’’॥
३१०.
ततो च काळो पक्कामि, नदिं नेरञ्जरं पति।
सो अद्दसासि सम्बुद्धं, देसेन्तं अमतं पदं॥
३११.
दुक्खं दुक्खसमुप्पादं, दुक्खस्स च अतिक्कमम्।
अरियं चट्ठङ्गिकं मग्गं, दुक्खूपसमगामिनं॥
३१२.
तस्स पादानि वन्दित्वा, कत्वान नं [कत्वानहं (सी॰)] पदक्खिणम्।
चापाय आदिसित्वान, पब्बजिं अनगारियम्।
तिस्सो विज्जा अनुप्पत्ता, कतं बुद्धस्स सासनं॥
… चापा थेरी…।

४. सुन्दरीथेरीगाथा

३१३.
‘‘पेतानि भोति पुत्तानि, खादमाना तुवं पुरे।
तुवं दिवा च रत्तो च, अतीव परितप्पसि॥
३१४.
‘‘साज्ज सब्बानि खादित्वा, सतपुत्तानि [सत्त पुत्तानि (स्या॰)] ब्राह्मणी।
वासेट्ठि केन वण्णेन, न बाळ्हं परितप्पसि’’॥
३१५.
‘‘बहूनि पुत्तसतानि, ञातिसङ्घसतानि च।
खादितानि अतीतंसे, मम तुय्हञ्च ब्राह्मण॥
३१६.
‘‘साहं निस्सरणं ञत्वा, जातिया मरणस्स च।
न सोचामि न रोदामि, न चापि परितप्पयिं’’॥
३१७.
‘‘अब्भुतं वत वासेट्ठि, वाचं भाससि एदिसिम्।
कस्स त्वं धम्ममञ्ञाय, गिरं [थिरं (सी॰)] भाससि एदिसिं’’॥
३१८.
‘‘एस ब्राह्मण सम्बुद्धो, नगरं मिथिलं पति।
सब्बदुक्खप्पहानाय, धम्मं देसेसि पाणिनं॥
३१९.
‘‘तस्स ब्रह्मे [ब्राह्मण (सी॰ स्या॰)] अरहतो, धम्मं सुत्वा निरूपधिम्।
तत्थ विञ्ञातसद्धम्मा, पुत्तसोकं ब्यपानुदिं’’॥
३२०.
‘‘सो अहम्पि गमिस्सामि, नगरं मिथिलं पति।
अप्पेव मं सो भगवा, सब्बदुक्खा पमोचये’’॥
३२१.
अद्दस ब्राह्मणो बुद्धं, विप्पमुत्तं निरूपधिम्।
स्वस्स धम्ममदेसेसि, मुनि दुक्खस्स पारगू॥
३२२.
दुक्खं दुक्खसमुप्पादं, दुक्खस्स च अतिक्कमम्।
अरियं चट्ठङ्गिकं मग्गं, दुक्खूपसमगामिनं॥
३२३.
तत्थ विञ्ञातसद्धम्मो, पब्बज्जं समरोचयि।
सुजातो तीहि रत्तीहि, तिस्सो विज्जा अफस्सयि॥
३२४.
‘‘एहि सारथि गच्छाहि, रथं निय्यादयाहिमम्।
आरोग्यं ब्राह्मणिं वज्ज [वज्जा (सी॰)], ‘पब्बजि [पब्बजितो (सी॰)] दानि ब्राह्मणो।
सुजातो तीहि रत्तीहि, तिस्सो विज्जा अफस्सयि’’’॥
३२५.
ततो च रथमादाय, सहस्सञ्चापि सारथि।
आरोग्यं ब्राह्मणिवोच, ‘‘पब्बजि दानि ब्राह्मणो।
सुजातो तीहि रत्तीहि, तिस्सो विज्जा अफस्सयि’’॥
३२६.
‘‘एतञ्चाहं अस्सरथं, सहस्सञ्चापि सारथि।
तेविज्जं ब्राह्मणं सुत्वा [ञत्वा (सी॰)], पुण्णपत्तं ददामि ते’’॥
३२७.
‘‘तुय्हेव होत्वस्सरथो, सहस्सञ्चापि ब्राह्मणि।
अहम्पि पब्बजिस्सामि, वरपञ्ञस्स सन्तिके’’॥
३२८.
‘‘हत्थी गवस्सं मणिकुण्डलञ्च, फीतञ्चिमं गहविभवं पहाय।
पिता पब्बजितो तुय्हं, भुञ्ज भोगानि सुन्दरि। तुवं दायादिका कुले’’॥
३२९.
‘‘हत्थी गवस्सं मणिकुण्डलञ्च, रम्मं चिमं गहविभवं पहाय।
पिता पब्बजितो मय्हं, पुत्तसोकेन अट्टितो।
अहम्पि पब्बजिस्सामि, भातुसोकेन अट्टिता’’॥
३३०.
‘‘सो ते इज्झतु सङ्कप्पो, यं त्वं पत्थेसि सुन्दरी।
उत्तिट्ठपिण्डो उञ्छो च, पंसुकूलञ्च चीवरम्।
एतानि अभिसम्भोन्ती, परलोके अनासवा’’॥
३३१.
‘‘सिक्खमानाय मे अय्ये, दिब्बचक्खु विसोधितम्।
पुब्बेनिवासं जानामि, यत्थ मे वुसितं पुरे॥
३३२.
‘‘तुवं निस्साय कल्याणी, थेरी सङ्घस्स सोभने।
तिस्सो विज्जा अनुप्पत्ता, कतं बुद्धस्स सासनं॥
३३३.
‘‘अनुजानाहि मे अय्ये, इच्छे सावत्थि गन्तवे।
सीहनादं नदिस्सामि, बुद्धसेट्ठस्स सन्तिके’’॥
३३४.
‘‘पस्स सुन्दरि सत्थारं, हेमवण्णं हरित्तचम्।
अदन्तानं दमेतारं, सम्बुद्धमकुतोभयं’’॥
३३५.
‘‘पस्स सुन्दरिमायन्तिं, विप्पमुत्तं निरूपधिम्।
वीतरागं विसंयुत्तं, कतकिच्चमनासवं॥
३३६.
‘‘बाराणसीतो निक्खम्म, तव सन्तिकमागता।
साविका ते महावीर, पादे वन्दति सुन्दरी’’॥
३३७.
‘‘तुवं बुद्धो तुवं सत्था, तुय्हं धीताम्हि ब्राह्मण।
ओरसा मुखतो जाता, कतकिच्चा अनासवा’’॥
३३८.
‘‘तस्सा ते स्वागतं भद्दे, ततो [अथो (क॰)] ते अदुरागतम्।
एवञ्हि दन्ता आयन्ति, सत्थु पादानि वन्दिका।
वीतरागा विसंयुत्ता, कतकिच्चा अनासवा’’॥
… सुन्दरी थेरी…।

५. सुभाकम्मारधीतुथेरीगाथा

३३९.
‘‘दहराहं सुद्धवसना, यं पुरे धम्ममस्सुणिम्।
तस्सा मे अप्पमत्ताय, सच्चाभिसमयो अहु॥
३४०.
‘‘ततोहं सब्बकामेसु, भुसं अरतिमज्झगम्।
सक्कायस्मिं भयं दिस्वा, नेक्खम्ममेव [नेक्खम्मञ्ञेव (सी॰), नेक्खम्मस्सेव (स्या॰)] पीहये॥
३४१.
‘‘हित्वानहं ञातिगणं, दासकम्मकरानि च।
गामखेत्तानि फीतानि, रमणीये पमोदिते॥
३४२.
‘‘पहायहं पब्बजिता, सापतेय्यमनप्पकम्।
एवं सद्धाय निक्खम्म, सद्धम्मे सुप्पवेदिते॥
३४३.
‘‘नेतं [न मेतं (सी॰ स्या॰)] अस्स पतिरूपं, आकिञ्चञ्ञञ्हि पत्थये।
यो [या (स्या॰)] जातरूपं रजतं, छड्डेत्वा [थपेत्वा (क॰)] पुनरागमे [पुनरागहे (क॰)]॥
३४४.
‘‘रजतं जातरूपं वा, न बोधाय न सन्तिया।
नेतं समणसारुप्पं, न एतं अरियद्धनं॥
३४५.
‘‘लोभनं मदनञ्चेतं, मोहनं रजवड्ढनम्।
सासङ्कं बहुआयासं, नत्थि चेत्थ धुवं ठिति॥
३४६.
‘‘एत्थ रत्ता पमत्ता च, सङ्किलिट्ठमना नरा।
अञ्ञमञ्ञेन ब्यारुद्धा, पुथु कुब्बन्ति मेधगं॥
३४७.
‘‘वधो बन्धो परिक्लेसो, जानि सोकपरिद्दवो।
कामेसु अधिपन्नानं, दिस्सते ब्यसनं बहुं॥
३४८.
‘‘तं मं ञाती अमित्ताव, किं वो कामेसु युञ्जथ।
जानाथ मं पब्बजितं, कामेसु भयदस्सिनिं॥
३४९.
‘‘न हिरञ्ञसुवण्णेन, परिक्खीयन्ति आसवा।
अमित्ता वधका कामा, सपत्ता सल्लबन्धना॥
३५०.
‘‘तं मं ञाती अमित्ताव, किं वो कामेसु युञ्जथ।
जानाथ मं पब्बजितं, मुण्डं सङ्घाटिपारुतं॥
३५१.
‘‘उत्तिट्ठपिण्डो उञ्छो च, पंसुकूलञ्च चीवरम्।
एतं खो मम सारुप्पं, अनगारूपनिस्सयो॥
३५२.
‘‘वन्ता महेसीहि कामा, ये दिब्बा ये च मानुसा।
खेमट्ठाने विमुत्ता ते, पत्ता ते अचलं सुखं॥
३५३.
‘‘माहं कामेहि सङ्गच्छिं, येसु ताणं न विज्जति।
अमित्ता वधका कामा, अग्गिक्खन्धूपमा दुखा॥
३५४.
‘‘परिपन्थो एस भयो, सविघातो सकण्टको।
गेधो सुविसमो चेसो [लेपो (सी॰)], महन्तो मोहनामुखो॥
३५५.
‘‘उपसग्गो भीमरूपो, कामा सप्पसिरूपमा।
ये बाला अभिनन्दन्ति, अन्धभूता पुथुज्जना॥
३५६.
‘‘कामपङ्केन सत्ता हि, बहू लोके अविद्दसू।
परियन्तं न जानन्ति, जातिया मरणस्स च॥
३५७.
‘‘दुग्गतिगमनं मग्गं, मनुस्सा कामहेतुकम्।
बहुं वे पटिपज्जन्ति, अत्तनो रोगमावहं॥
३५८.
‘‘एवं अमित्तजनना, तापना संकिलेसिका।
लोकामिसा बन्धनीया, कामा मरणबन्धना [चरणबन्धना (सी॰)]॥
३५९.
‘‘उम्मादना उल्लपना, कामा चित्तप्पमद्दिनो।
सत्तानं सङ्किलेसाय, खिप्पं [खिपं (सी॰)] मारेन ओड्डितं॥
३६०.
‘‘अनन्तादीनवा कामा, बहुदुक्खा महाविसा।
अप्पस्सादा रणकरा, सुक्कपक्खविसोसना [विसोसका (सी॰)]॥
३६१.
‘‘साहं एतादिसं कत्वा, ब्यसनं कामहेतुकम्।
न तं पच्चागमिस्सामि, निब्बानाभिरता सदा॥
३६२.
‘‘रणं करित्वा [तरित्वा (सी॰)] कामानं, सीतिभावाभिकङ्खिनी।
अप्पमत्ता विहस्सामि, सब्बसंयोजनक्खये॥
३६३.
‘‘असोकं विरजं खेमं, अरियट्ठङ्गिकं उजुम्।
तं मग्गं अनुगच्छामि, येन तिण्णा महेसिनो’’॥
३६४.
इमं पस्सथ धम्मट्ठं, सुभं कम्मारधीतरम्।
अनेजं उपसम्पज्ज, रुक्खमूलम्हि झायति॥
३६५.
अज्जट्ठमी पब्बजिता, सद्धा सद्धम्मसोभना।
विनीतुप्पलवण्णाय, तेविज्जा मच्चुहायिनी॥
३६६.
सायं भुजिस्सा अनणा, भिक्खुनी भावितिन्द्रिया।
सब्बयोगविसंयुत्ता, कतकिच्चा अनासवा॥
३६७.
तं सक्को देवसङ्घेन, उपसङ्कम्म इद्धिया।
नमस्सति भूतपति, सुभं कम्मारधीतरन्ति॥
… सुभा कम्मारधीता थेरी…।
वीसतिनिपातो निट्ठितो।