०४. समचित्तवग्गो

४. समचित्तवग्गो
३३. ‘‘असप्पुरिसभूमिञ्च वो, भिक्खवे, देसेस्सामि सप्पुरिसभूमिञ्च। तं सुणाथ, साधुकं मनसि करोथ। भासिस्सामी’’ति। ‘‘एवं, भन्ते’’ति खो ते भिक्खू भगवतो पच्चस्सोसुं। भगवा एतदवोच –
‘‘कतमा च, भिक्खवे, असप्पुरिसभूमि? असप्पुरिसो, भिक्खवे, अकतञ्ञू होति अकतवेदी। असब्भि हेतं, भिक्खवे, उपञ्ञातं यदिदं अकतञ्ञुता अकतवेदिता। केवला एसा, भिक्खवे, असप्पुरिसभूमि यदिदं अकतञ्ञुता अकतवेदिता। सप्पुरिसो च खो, भिक्खवे, कतञ्ञू होति कतवेदी। सब्भि हेतं, भिक्खवे, उपञ्ञातं यदिदं कतञ्ञुता कतवेदिता। केवला एसा, भिक्खवे, सप्पुरिसभूमि यदिदं कतञ्ञुता कतवेदिता’’ति।
३४. ‘‘द्विन्नाहं, भिक्खवे, न सुप्पतिकारं वदामि। कतमेसं द्विन्नं? मातु च पितु च। एकेन, भिक्खवे, अंसेन मातरं परिहरेय्य , एकेन अंसेन पितरं परिहरेय्य वस्ससतायुको वस्ससतजीवी सो च नेसं उच्छादनपरिमद्दनन्हापनसम्बाहनेन। ते च तत्थेव मुत्तकरीसं चजेय्युं। न त्वेव, भिक्खवे, मातापितूनं कतं वा होति पटिकतं वा। इमिस्सा च, भिक्खवे, महापथविया पहूतरत्तरतनाय [पहूतसत्तरतनाय (सी॰ स्या॰ कं॰ पी॰) तिकनिपाते महावग्गे दसमसुत्तटीकायं दस्सितपाळिया समेति] मातापितरो इस्सराधिपच्चे रज्जे पतिट्ठापेय्य, न त्वेव, भिक्खवे, मातापितूनं कतं वा होति पटिकतं वा। तं किस्स हेतु? बहुकारा [बहूपकारा (क॰)], भिक्खवे, मातापितरो पुत्तानं आपादका पोसका इमस्स लोकस्स दस्सेतारो। यो च खो, भिक्खवे, मातापितरो अस्सद्धे सद्धासम्पदाय समादपेति निवेसेति पतिट्ठापेति, दुस्सीले सीलसम्पदाय समादपेति निवेसेति पतिट्ठापेति, मच्छरी चागसम्पदाय समादपेति निवेसेति पतिट्ठापेति, दुप्पञ्ञे पञ्ञासम्पदाय समादपेति निवेसेति पतिट्ठापेति, एत्तावता खो, भिक्खवे, मातापितूनं कतञ्च होति पटिकतञ्चा’’ति [पटिकतञ्च अतिकतञ्चाति (सी॰ पी॰)]।
३५. अथ खो अञ्ञतरो ब्राह्मणो येन भगवा तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा भगवता सद्धिं सम्मोदि। सम्मोदनीयं कथं…पे॰… एकमन्तं निसिन्नो खो सो ब्राह्मणो भगवन्तं एतदवोच – ‘‘किंवादी भवं गोतमो किमक्खायी’’ति? ‘‘किरियवादी चाहं, ब्राह्मण, अकिरियवादी चा’’ति। ‘‘यथाकथं पन भवं गोतमो किरियवादी च अकिरियवादी चा’’ति?
‘‘अकिरियं खो अहं, ब्राह्मण, वदामि कायदुच्चरितस्स वचीदुच्चरितस्स मनोदुच्चरितस्स, अनेकविहितानं पापकानं अकुसलानं धम्मानं अकिरियं वदामि। किरियञ्च खो अहं, ब्राह्मण, वदामि कायसुचरितस्स वचीसुचरितस्स मनोसुचरितस्स, अनेकविहितानं कुसलानं धम्मानं किरियं वदामि। एवं खो अहं, ब्राह्मण, किरियवादी च अकिरियवादी चा’’ति।
‘‘अभिक्कन्तं, भो गोतम…पे॰… उपासकं मं भवं गोतमो धारेतु अज्जतग्गे पाणुपेतं सरणं गत’’न्ति।
३६. अथ खो अनाथपिण्डिको गहपति येन भगवा तेनुपसङ्कमि ; उपसङ्कमित्वा भगवन्तं अभिवादेत्वा एकमन्तं निसीदि। एकमन्तं निसिन्नो खो अनाथपिण्डिको गहपति भगवन्तं एतदवोच – ‘‘कति नु खो, भन्ते, लोके दक्खिणेय्या, कत्थ च दानं दातब्ब’’न्ति? ‘‘द्वे खो, गहपति, लोके दक्खिणेय्या – सेखो च असेखो च। इमे खो, गहपति, द्वे लोके दक्खिणेय्या, एत्थ च दानं दातब्ब’’न्ति।
इदमवोच भगवा। इदं वत्वान [वत्वा (सी॰ पी॰) एवमीदिसेसु ठानेसु] सुगतो अथापरं एतदवोच सत्था –
‘‘सेखो असेखो च इमस्मिं लोके,
आहुनेय्या यजमानानं होन्ति।
ते उज्जुभूता [उजुभूता (स्या॰ कं॰ क॰)] कायेन, वाचाय उद चेतसा।
खेत्तं तं यजमानानं, एत्थ दिन्नं महप्फल’’न्ति॥
३७. एवं मे सुतं – एकं समयं भगवा सावत्थियं विहरति जेतवने अनाथपिण्डिकस्स आरामे। तेन खो पन समयेन आयस्मा सारिपुत्तो सावत्थियं विहरति पुब्बारामे मिगारमातुपासादे। तत्र खो आयस्मा सारिपुत्तो भिक्खू आमन्तेसि – ‘‘आवुसो भिक्खवे’’ति। ‘‘आवुसो’’ति खो ते भिक्खू आयस्मतो सारिपुत्तस्स पच्चस्सोसुं। आयस्मा सारिपुत्तो एतदवोच – ‘‘अज्झत्तसंयोजनञ्च, आवुसो, पुग्गलं देसेस्सामि बहिद्धासंयोजनञ्च। तं सुणाथ, साधुकं मनसि करोथ; भासिस्सामी’’ति। ‘‘एवमावुसो’’ति खो ते भिक्खू आयस्मतो सारिपुत्तस्स पच्चस्सोसुं। आयस्मा सारिपुत्तो एतदवोच –
‘‘कतमो चावुसो, अज्झत्तसंयोजनो पुग्गलो? इधावुसो, भिक्खु सीलवा होति, पातिमोक्खसंवरसंवुतो विहरति आचारगोचरसम्पन्नो , अणुमत्तेसु वज्जेसु भयदस्सावी, समादाय सिक्खति सिक्खापदेसु। सो कायस्स भेदा परं मरणा अञ्ञतरं देवनिकायं उपपज्जति। सो ततो चुतो आगामी होति, आगन्ता इत्थत्तं। अयं वुच्चति, आवुसो, अज्झत्तसंयोजनो पुग्गलो आगामी होति, आगन्ता इत्थत्तं।
‘‘कतमो चावुसो, बहिद्धासंयोजनो पुग्गलो? इधावुसो, भिक्खु सीलवा होति, पातिमोक्खसंवरसंवुतो विहरति आचारगोचरसम्पन्नो, अणुमत्तेसु वज्जेसु भयदस्सावी, समादाय सिक्खति सिक्खापदेसु। सो अञ्ञतरं सन्तं चेतोविमुत्तिं उपसम्पज्ज विहरति। सो कायस्स भेदा परं मरणा अञ्ञतरं देवनिकायं उपपज्जति। सो ततो चुतो अनागामी होति, अनागन्ता इत्थत्तं। अयं वुच्चतावुसो, बहिद्धासंयोजनो पुग्गलो अनागामी होति, अनागन्ता इत्थत्तं।
‘‘पुन चपरं, आवुसो, भिक्खु सीलवा होति…पे॰… समादाय सिक्खति सिक्खापदेसु। सो कामानंयेव निब्बिदाय विरागाय निरोधाय पटिपन्नो होति। सो भवानंयेव निब्बिदाय विरागाय निरोधाय पटिपन्नो होति। सो तण्हाक्खयाय पटिपन्नो होति। सो लोभक्खयाय पटिपन्नो होति। सो कायस्स भेदा परं मरणा अञ्ञतरं देवनिकायं उपपज्जति। सो ततो चुतो अनागामी होति, अनागन्ता इत्थत्तं। अयं वुच्चतावुसो, बहिद्धासंयोजनो पुग्गलो अनागामी होति, अनागन्ता इत्थत्त’’न्ति।
अथ खो सम्बहुला समचित्ता देवता येन भगवा तेनुपसङ्कमिंसु; उपसङ्कमित्वा भगवन्तं अभिवादेत्वा एकमन्तं अट्ठंसु। एकमन्तं ठिता खो ता देवता भगवन्तं एतदवोचुं – ‘‘एसो, भन्ते, आयस्मा सारिपुत्तो पुब्बारामे मिगारमातुपासादे भिक्खूनं अज्झत्तसंयोजनञ्च पुग्गलं देसेति बहिद्धासंयोजनञ्च। हट्ठा, भन्ते, परिसा। साधु, भन्ते, भगवा येनायस्मा सारिपुत्तो तेनुपसङ्कमतु अनुकम्पं उपादाया’’ति। अधिवासेसि भगवा तुण्हीभावेन। अथ खो भगवा – सेय्यथापि नाम बलवा पुरिसो समिञ्जितं [सम्मिञ्जितं (सी॰ स्या॰ कं॰ पी॰)] वा बाहं पसारेय्य, पसारितं वा बाहं समिञ्जेय्य , एवमेवं – जेतवने अन्तरहितो पुब्बारामे मिगारमातुपासादे आयस्मतो सारिपुत्तस्स सम्मुखे पातुरहोसि। निसीदि भगवा पञ्ञत्ते आसने। आयस्मापि खो सारिपुत्तो भगवन्तं अभिवादेत्वा एकमन्तं निसीदि। एकमन्तं निसिन्नं खो आयस्मन्तं सारिपुत्तं भगवा एतदवोच –
‘‘इध, सारिपुत्त, सम्बहुला समचित्ता देवता येनाहं तेनुपसङ्कमिंसु; उपसङ्कमित्वा मं अभिवादेत्वा एकमन्तं अट्ठंसु। एकमन्तं ठिता खो, सारिपुत्त, ता देवता मं एतदवोचुं – ‘एसो, भन्ते, आयस्मा सारिपुत्तो पुब्बारामे मिगारमातुपासादे भिक्खूनं अज्झत्तसंयोजनञ्च पुग्गलं देसेति बहिद्धासंयोजनञ्च। हट्ठा, भन्ते, परिसा। साधु, भन्ते, भगवा येन आयस्मा सारिपुत्तो तेनुपसङ्कमतु अनुकम्पं उपादाया’ति। ता खो पन, सारिपुत्त, देवता दसपि हुत्वा वीसम्पि हुत्वा तिंसम्पि हुत्वा चत्तालीसम्पि हुत्वा पञ्ञासम्पि हुत्वा सट्ठिपि हुत्वा आरग्गकोटिनितुदनमत्तेपि तिट्ठन्ति, न च अञ्ञमञ्ञं ब्याबाधेन्ति [ब्याबाधेन्तीति (सब्बत्थ)]। सिया खो पन [पन ते (सी॰ स्या॰ कं॰ पी॰)], सारिपुत्त, एवमस्स – ‘तत्थ नून तासं देवतानं तथा चित्तं भावितं येन ता देवता दसपि हुत्वा वीसम्पि हुत्वा तिंसम्पि हुत्वा चत्तालीसम्पि हुत्वा पञ्ञासम्पि हुत्वा सट्ठिपि हुत्वा आरग्गकोटिनितुदनमत्तेपि तिट्ठन्ति न च अञ्ञमञ्ञं ब्याबाधेन्ती’ति। न खो पनेतं, सारिपुत्त, एवं दट्ठब्बं। इधेव खो, सारिपुत्त, तासं देवतानं तथा चित्तं भावितं, येन ता देवता दसपि हुत्वा…पे॰… न च अञ्ञमञ्ञं ब्याबाधेन्ति। तस्मातिह, सारिपुत्त, एवं सिक्खितब्बं – ‘सन्तिन्द्रिया भविस्साम सन्तमानसा’ति। एवञ्हि वो, सारिपुत्त, सिक्खितब्बं। ‘सन्तिन्द्रियानञ्हि वो, सारिपुत्त, सन्तमानसानं सन्तंयेव कायकम्मं भविस्सति सन्तं वचीकम्मं सन्तं मनोकम्मं। सन्तंयेव उपहारं उपहरिस्साम सब्रह्मचारीसू’ति। ‘एवञ्हि वो, सारिपुत्त, सिक्खितब्बं। अनस्सुं खो, सारिपुत्त, अञ्ञतित्थिया परिब्बाजका ये इमं धम्मपरियायं नास्सोसु’’’न्ति।
३८. एवं मे सुतं – एकं समयं आयस्मा महाकच्चानो वरणायं विहरति भद्दसारितीरे [कद्दमदहतीरे (सी॰ स्या॰ कं॰ पी॰)]। अथ खो आरामदण्डो ब्राह्मणो येनायस्मा महाकच्चानो तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा आयस्मता महाकच्चानेन सद्धिं सम्मोदि। सम्मोदनीयं कथं सारणीयं वीतिसारेत्वा एकमन्तं निसीदि। एकमन्तं निसिन्नो खो आरामदण्डो ब्राह्मणो आयस्मन्तं महाकच्चानं एतदवोच – ‘‘को नु खो, भो कच्चान, हेतु को पच्चयो येन खत्तियापि खत्तियेहि विवदन्ति, ब्राह्मणापि ब्राह्मणेहि विवदन्ति, गहपतिकापि गहपतिकेहि विवदन्ती’’ति? ‘‘कामरागाभिनिवेसविनिबन्ध [कामरागविनिवेसविनिबद्ध (सी॰ स्या॰ कं॰ पी॰)] पलिगेधपरियुट्ठानज्झोसानहेतु खो, ब्राह्मण, खत्तियापि खत्तियेहि विवदन्ति, ब्राह्मणापि ब्राह्मणेहि विवदन्ति, गहपतिकापि गहपतिकेहि विवदन्ती’’ति।
‘‘को पन, भो कच्चान, हेतु को पच्चयो येन समणापि समणेहि विवदन्ती’’ति? ‘‘दिट्ठिरागाभिनिवेसविनिबन्धपलिगेधपरियुट्ठानज्झोसानहेतु खो, ब्राह्मण, समणापि समणेहि विवदन्ती’’ति।
‘‘अत्थि पन, भो कच्चान, कोचि लोकस्मिं यो इमञ्चेव कामरागाभिनिवेसविनिबन्धपलिगेधपरियुट्ठानज्झोसानं समतिक्कन्तो, इमञ्च दिट्ठिरागाभिनिवेसविनिबन्धपलिगेधपरियुट्ठानज्झोसानं समतिक्कन्तो’’ति? ‘‘अत्थि, ब्राह्मण, लोकस्मिं यो इमञ्चेव कामरागाभिनिवेसविनिबन्धपलिगेधपरियुट्ठानज्झोसानं समतिक्कन्तो, इमञ्च दिट्ठिरागाभिनिवेसविनिबन्धपलिगेधपरियुट्ठानज्झोसानं समतिक्कन्तो’’ति।
‘‘को पन सो, भो कच्चान, लोकस्मिं यो इमञ्चेव कागरागाभिनिवेसविनिबन्धपलिगेधपरियुट्ठानज्झोसानं समतिक्कन्तो, इमञ्च दिट्ठिरागाभिनिवेसविनिबन्धपलिगेधपरियुट्ठानज्झोसानं समतिक्कन्तो’’ति? ‘‘अत्थि, ब्राह्मण, पुरत्थिमेसु जनपदेसु सावत्थी नाम नगरं। तत्थ सो भगवा एतरहि विहरति अरहं सम्मासम्बुद्धो। सो हि, ब्राह्मण, भगवा इमञ्चेव कामरागाभिनिवेसविनिबन्धपलिगेधपरियुट्ठानज्झोसानं समतिक्कन्तो , इमञ्च दिट्ठिरागाभिनिवेसविनिबन्धपलिगेधपरियुट्ठानज्झोसानं समतिक्कन्तो’’ति।
एवं वुत्ते आरामदण्डो ब्राह्मणो उट्ठायासना एकंसं उत्तरासङ्गं करित्वा दक्खिणं जाणुमण्डलं पथवियं निहन्त्वा येन भगवा तेनञ्जलिं पणामेत्वा तिक्खत्तुं उदानं उदानेसि –
‘‘नमो तस्स भगवतो अरहतो सम्मासम्बुद्धस्स, नमो तस्स भगवतो अरहतो सम्मासम्बुद्धस्स, नमो तस्स भगवतो अरहतो सम्मासम्बुद्धस्स। यो हि सो भगवा इमञ्चेव कामरागाभिनिवेसविनिबन्धपलिगेधपरियुट्ठानज्झोसानं समतिक्कन्तो, इमञ्च दिट्ठिरागाभिनिवेसविनिबन्धपलिगेधपरियुट्ठानज्झोसानं समतिक्कन्तो’’ति।
‘‘अभिक्कन्तं, भो कच्चान, अभिक्कन्तं, भो कच्चान! सेय्यथापि, भो कच्चान, निक्कुज्जितं वा उक्कुज्जेय्य, पटिच्छन्नं वा विवरेय्य, मूळ्हस्स वा मग्गं आचिक्खेय्य, अन्धकारे वा तेलपज्जोतं धारेय्य – ‘चक्खुमन्तो रूपानि दक्खन्ती’ति, एवमेवं भोता कच्चानेन अनेकपरियायेन धम्मो पकासितो। एसाहं, भो कच्चान, तं भवन्तं गोतमं सरणं गच्छामि धम्मञ्च भिक्खुसङ्घञ्च। उपासकं मं भवं कच्चानो धारेतु अज्जतग्गे पाणुपेतं सरणं गत’’न्ति।
३९. एकं समयं आयस्मा महाकच्चानो मधुरायं विहरति गुन्दावने। अथ खो कन्दरायनो [कण्डरायनो (सी॰ स्या॰ कं॰ पी॰)] ब्राह्मणो येनायस्मा महाकच्चानो तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा आयस्मता महाकच्चानेन सद्धिं…पे॰… एकमन्तं निसिन्नो खो कन्दरायनो ब्राह्मणो आयस्मन्तं महाकच्चानं एतदवोच – ‘‘सुतं मेतं, भो कच्चान, ‘न समणो कच्चानो ब्राह्मणे जिण्णे वुद्धे महल्लके अद्धगते वयोअनुप्पत्ते अभिवादेति वा पच्चुट्ठेति वा आसनेन वा निमन्तेती’ति। तयिदं, भो कच्चान, तथेव? न हि भवं कच्चानो ब्राह्मणे जिण्णे वुद्धे महल्लके अद्धगते वयोअनुप्पत्ते अभिवादेति वा पच्चुट्ठेति वा आसनेन वा निमन्तेति। तयिदं, भो कच्चान, न सम्पन्नमेवा’’ति।
‘‘अत्थि, ब्राह्मण, तेन भगवता जानता पस्सता अरहता सम्मासम्बुद्धेन वुद्धभूमि च अक्खाता दहरभूमि च। वुद्धो चेपि, ब्राह्मण, होति आसीतिको वा नावुतिको वा वस्ससतिको वा जातिया, सो च कामे परिभुञ्जति काममज्झावसति कामपरिळाहेन परिडय्हति कामवितक्केहि खज्जति कामपरियेसनाय उस्सुको। अथ खो सो बालो न थेरोत्वेव सङ्ख्यं गच्छति। दहरो चेपि, ब्राह्मण, होति युवा सुसुकाळकेसो भद्रेन योब्बनेन समन्नागतो पठमेन वयसा । सो च न कामे परिभुञ्जति न काममज्झावसति, न कामपरिळाहेन परिडय्हति, न कामवितक्केहि खज्जति, न कामपरियेसनाय उस्सुको। अथ खो सो पण्डितो थेरोत्वेव सङ्ख्यं गच्छती’’ति।
एवं वुत्ते कन्दरायनो ब्राह्मणो उट्ठायासना एकंसं उत्तरासङ्गं करित्वा दहरानं सतं [सुदं (सी॰ स्या॰ कं॰ पी॰)] भिक्खूनं पादे सिरसा वन्दति – ‘‘वुद्धा भवन्तो, वुद्धभूमियं ठिता। दहरा मयं, दहरभूमियं ठिता’’ति।
‘‘अभिक्कन्तं, भो कच्चान…पे॰… उपासकं मं भवं कच्चानो धारेतु अज्जतग्गे पाणुपेतं सरणं गत’’न्ति।
४०. ‘‘यस्मिं, भिक्खवे, समये चोरा बलवन्तो होन्ति, राजानो तस्मिं समये दुब्बला होन्ति। तस्मिं, भिक्खवे, समये रञ्ञो न फासु होति अतियातुं वा निय्यातुं वा पच्चन्तिमे वा जनपदे अनुसञ्ञातुं। ब्राह्मणगहपतिकानम्पि तस्मिं समये न फासु होति अतियातुं वा निय्यातुं वा बाहिरानि वा कम्मन्तानि पटिवेक्खितुं। एवमेवं खो, भिक्खवे, यस्मिं समये पापभिक्खू बलवन्तो होन्ति, पेसला भिक्खू तस्मिं समये दुब्बला होन्ति। तस्मिं, भिक्खवे, समये पेसला भिक्खू तुण्हीभूता तुण्हीभूताव सङ्घमज्झे सङ्कसायन्ति [सङ्कम्म झायन्ति (क॰), सञ्चायन्ति (सी॰ अट्ठ॰)] पच्चन्तिमे वा जनपदे अच्छन्ति [भजन्ति (सी॰ स्या॰ कं॰ पी॰)]। तयिदं, भिक्खवे, होति बहुजनाहिताय बहुजनासुखाय, बहुनो जनस्स अनत्थाय अहिताय दुक्खाय देवमनुस्सानं।
‘‘यस्मिं , भिक्खवे, समये राजानो बलवन्तो होन्ति, चोरा तस्मिं समये दुब्बला होन्ति। तस्मिं, भिक्खवे, समये रञ्ञो फासु होति अतियातुं वा निय्यातुं वा पच्चन्तिमे वा जनपदे अनुसञ्ञातुं। ब्राह्मणगहपतिकानम्पि तस्मिं समये फासु होति अतियातुं वा निय्यातुं वा बाहिरानि वा कम्मन्तानि पटिवेक्खितुं। एवमेवं खो, भिक्खवे, यस्मिं समये पेसला भिक्खू बलवन्तो होन्ति, पापभिक्खू तस्मिं समये दुब्बला होन्ति। तस्मिं, भिक्खवे, समये पापभिक्खू तुण्हीभूता तुण्हीभूताव सङ्घमज्झे सङ्कसायन्ति, येन वा पन तेन पक्कमन्ति [पपतन्ति (सी॰ स्या॰ कं॰ पी॰)]। तयिदं, भिक्खवे, होति बहुजनहिताय बहुजनसुखाय, बहुनो जनस्स अत्थाय हिताय सुखाय देवमनुस्सान’’न्ति।
४१. ‘‘द्विन्नाहं , भिक्खवे, मिच्छापटिपत्तिं न वण्णेमि, गिहिस्स वा पब्बजितस्स वा। गिही वा, भिक्खवे, पब्बजितो वा मिच्छापटिपन्नो मिच्छापटिपत्ताधिकरणहेतु न आराधको होति ञायं धम्मं कुसलं।
‘‘द्विन्नाहं, भिक्खवे, सम्मापटिपत्तिं वण्णेमि, गिहिस्स वा पब्बजितस्स वा। गिही वा, भिक्खवे, पब्बजितो वा सम्मापटिपन्नो सम्मापटिपत्ताधिकरणहेतु आराधको होति ञायं धम्मं कुसल’’न्ति।
४२. ‘‘ये ते, भिक्खवे, भिक्खू दुग्गहितेहि सुत्तन्तेहि ब्यञ्जनप्पतिरूपकेहि अत्थञ्च धम्मञ्च पटिवाहन्ति ते, भिक्खवे, भिक्खू बहुजनाहिताय पटिपन्ना बहुजनासुखाय, बहुनो जनस्स अनत्थाय अहिताय दुक्खाय देवमनुस्सानं। बहुञ्च ते, भिक्खवे, भिक्खू अपुञ्ञं पसवन्ति, ते चिमं सद्धम्मं अन्तरधापेन्ति।
‘‘ये ते, भिक्खवे, भिक्खू सुग्गहितेहि सुत्तन्तेहि ब्यञ्जनप्पतिरूपकेहि अत्थञ्च धम्मञ्च अनुलोमेन्ति ते, भिक्खवे, भिक्खू बहुजनहिताय पटिपन्ना बहुजनसुखाय, बहुनो जनस्स अत्थाय हिताय सुखाय देवमनुस्सानं। बहुञ्च ते, भिक्खवे, भिक्खू पुञ्ञं पसवन्ति, ते चिमं सद्धम्मं ठपेन्ती’’ति।
समचित्तवग्गो चतुत्थो।