०१ १ चण्डसुत्तम्

३५३. सावत्थिनिदानम्। अथ खो चण्डो गामणि येन भगवा तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा भगवन्तं अभिवादेत्वा एकमन्तं निसीदि। एकमन्तं निसिन्नो खो चण्डो गामणि भगवन्तं एतदवोच – ‘‘को नु खो, भन्ते, हेतु, को पच्चयो येन मिधेकच्चो चण्डो चण्डोत्वेव [येन मिधेकच्चो चण्डोतेव (सी॰ पी॰)] सङ्खं गच्छति। को पन, भन्ते, हेतु, को पच्चयो येन मिधेकच्चो सोरतो सोरतोत्वेव [येन मिधेकच्चो सुरतोतेव (सी॰ पी॰)] सङ्खं गच्छती’’ति? ‘‘इध, गामणि, एकच्चस्स रागो अप्पहीनो होति। रागस्स अप्पहीनत्ता परे कोपेन्ति, परेहि कोपियमानो कोपं पातुकरोति। सो चण्डोत्वेव सङ्खं गच्छति। दोसो अप्पहीनो होति। दोसस्स अप्पहीनत्ता परे कोपेन्ति, परेहि कोपियमानो कोपं पातुकरोति। सो चण्डोत्वेव सङ्खं गच्छति। मोहो अप्पहीनो होति। मोहस्स अप्पहीनत्ता परे कोपेन्ति, परेहि कोपियमानो कोपं पातुकरोति। सो चण्डोत्वेव सङ्खं गच्छति। अयं खो, गामणि, हेतु, अयं पच्चयो येन मिधेकच्चो चण्डो चण्डोत्वेव सङ्खं गच्छति’’।
‘‘इध पन, गामणि, एकच्चस्स रागो पहीनो होति। रागस्स पहीनत्ता परे न कोपेन्ति, परेहि कोपियमानो कोपं न पातुकरोति। सो सोरतोत्वेव सङ्खं गच्छति। दोसो पहीनो होति। दोसस्स पहीनत्ता परे न कोपेन्ति, परेहि कोपियमानो कोपं न पातुकरोति। सो सोरतोत्वेव सङ्खं गच्छति। मोहो पहीनो होति। मोहस्स पहीनत्ता परे न कोपेन्ति, परेहि कोपियमानो कोपं न पातुकरोति। सो सोरतोत्वेव सङ्खं गच्छति। अयं खो, गामणि, हेतु अयं पच्चयो येन मिधेकच्चो सोरतो सोरतोत्वेव सङ्खं गच्छती’’ति।
एवं वुत्ते, चण्डो गामणि भगवन्तं एतदवोच – ‘‘अभिक्कन्तं, भन्ते, अभिक्कन्तं, भन्ते! सेय्यथापि, भन्ते, निक्कुज्जितं वा उक्कुज्जेय्य, पटिच्छन्नं वा विवरेय्य, मूळ्हस्स वा मग्गं आचिक्खेय्य, अन्धकारे वा तेलपज्जोतं धारेय्य – चक्खुमन्तो रूपानि दक्खन्तीति; एवमेवं भगवता अनेकपरियायेन धम्मो पकासितो। एसाहं, भन्ते, भगवन्तं सरणं गच्छामि धम्मञ्च भिक्खुसङ्घञ्च। उपासकं मं भगवा धारेतु अज्जतग्गे पाणुपेतं सरणं गत’’न्ति। पठमम्।