४६०-५४९. सावत्थिनिदानम्। एकमन्तं निसिन्नो खो सो भिक्खु भगवन्तं एतदवोच – ‘‘को नु खो, भन्ते, हेतु, को पच्चयो, येन मिधेकच्चो कायस्स भेदा परं मरणा सारगन्धे अधिवत्थानं देवानं…पे॰… फेग्गुगन्धे अधिवत्थानं देवानं… तचगन्धे अधिवत्थानं देवानं … पपटिकगन्धे अधिवत्थानं देवानं… पत्तगन्धे अधिवत्थानं देवानं… पुप्फगन्धे अधिवत्थानं देवानं… फलगन्धे अधिवत्थानं देवानं… रसगन्धे अधिवत्थानं देवानं… गन्धगन्धे अधिवत्थानं देवानं सहब्यतं उपपज्जती’’ति? ‘‘इध, भिक्खु, एकच्चो कायेन सुचरितं चरति, वाचाय सुचरितं चरति, मनसा सुचरितं चरति। तस्स सुतं होति – ‘गन्धगन्धे अधिवत्था देवा दीघायुका वण्णवन्तो सुखबहुला’ति। तस्स एवं होति – ‘अहो वताहं कायस्स भेदा परं मरणा गन्धगन्धे अधिवत्थानं देवानं सहब्यतं उपपज्जेय्य’न्ति। सो अन्नं देति…पे॰… पानं देति… वत्थं देति… यानं देति… मालं देति… गन्धं देति… विलेपनं देति… सेय्यं देति… आवसथं देति… पदीपेय्यं देति। सो कायस्स भेदा परं मरणा गन्धगन्धे अधिवत्थानं देवानं सहब्यतं उपपज्जति। अयं खो, भिक्खु, हेतु, अयं पच्चयो, येन मिधेकच्चो कायस्स भेदा परं मरणा गन्धगन्धे अधिवत्थानं देवानं सहब्यतं उपपज्जती’’ति। द्वादससतिमम्।
(एवं पिण्डकेन एकसतञ्च द्वादस च सुत्तन्ता होन्ति।)
गन्धब्बकायसंयुत्तं समत्तम्।
तस्सुद्दानं –
सुद्धिकञ्च सुचरितं, दाता हि अपरे दस।
दानूपकारा सतधा, गन्धब्बे सुप्पकासिताति॥