३३३. सावत्थिनिदानम्। अद्दसा खो आयस्मा आनन्दो…पे॰… आयस्मन्तं सारिपुत्तं एतदवोच – ‘‘विप्पसन्नानि खो ते, आवुसो सारिपुत्त, इन्द्रियानि; परिसुद्धो मुखवण्णो परियोदातो। कतमेनायस्मा सारिपुत्तो अज्ज विहारेन विहासी’’ति?
‘‘इधाहं , आवुसो, वितक्कविचारानं वूपसमा अज्झत्तं सम्पसादनं चेतसो एकोदिभावं अवितक्कं अविचारं समाधिजं पीतिसुखं दुतियं झानं उपसम्पज्ज विहरामि। तस्स मय्हं, आवुसो, न एवं होति – ‘अहं दुतियं झानं समापज्जामी’ति वा ‘अहं दुतियं झानं समापन्नो’ति वा ‘अहं दुतिया झाना वुट्ठितो’ति वा’’ति। ‘‘तथा हि पनायस्मतो सारिपुत्तस्स दीघरत्तं अहङ्कारममङ्कारमानानुसया सुसमूहता। तस्मा आयस्मतो सारिपुत्तस्स न एवं होति – ‘अहं दुतियं झानं समापज्जामी’ति वा ‘अहं दुतियं झानं समापन्नो’ति वा ‘अहं दुतिया झाना वुट्ठितो’ति वा’’ति। दुतियम्।