३२१. सावत्थिनिदानम्। ‘‘यो खो, भिक्खवे, रूपस्स उप्पादो ठिति अभिनिब्बत्ति पातुभावो, दुक्खस्सेसो उप्पादो, रोगानं ठिति, जरामरणस्स पातुभावो। यो वेदनाय… यो सञ्ञाय… यो सङ्खारानं… यो विञ्ञाणस्स उप्पादो ठिति अभिनिब्बत्ति पातुभावो, दुक्खस्सेसो उप्पादो, रोगानं ठिति, जरामरणस्स पातुभावो। यो च खो, भिक्खवे, रूपस्स निरोधो वूपसमो अत्थङ्गमो, दुक्खस्सेसो निरोधो, रोगानं वूपसमो, जरामरणस्स अत्थङ्गमो। यो वेदनाय… यो सञ्ञाय… यो सङ्खारानं… यो विञ्ञाणस्स निरोधो वूपसमो अत्थङ्गमो, दुक्खस्सेसो निरोधो, रोगानं वूपसमो, जरामरणस्स अत्थङ्गमो’’ति। दसमम्।
उप्पादसंयुत्तं समत्तम्।
तस्सुद्दानं –
चक्खु रूपञ्च विञ्ञाणं, फस्सो च वेदनाय च।
सञ्ञा च चेतना तण्हा, धातु खन्धेन ते दसाति॥