१. नवातसुत्तम्
२५०. सावत्थिनिदानम्। ‘‘किस्मिं नु खो, भिक्खवे, सति, किं उपादाय, किं अभिनिविस्स एवं दिट्ठि उप्पज्जति – ‘न वाता वायन्ति, न नज्जो सन्दन्ति, न गब्भिनियो विजायन्ति, न चन्दिमसूरिया उदेन्ति वा अपेन्ति वा एसिकट्ठायिट्ठिता’’’ति? भगवंमूलका नो, भन्ते, धम्मा…पे॰…।
‘‘रूपे खो, भिक्खवे, सति, रूपं उपादाय, रूपं अभिनिविस्स एवं दिट्ठि उप्पज्जति – न वाता वायन्ति…पे॰… वेदनाय सति… सञ्ञाय सति… सङ्खारेसु सति… विञ्ञाणे सति, विञ्ञाणं उपादाय, विञ्ञाणं अभिनिविस्स एवं दिट्ठि उप्पज्जति – ‘न वाता वायन्ति…पे॰… एसिकट्ठायिट्ठिता’’’ति।
‘‘तं किं मञ्ञथ, भिक्खवे, रूपं निच्चं वा अनिच्चं वा’’ति? ‘‘अनिच्चं, भन्ते’’…पे॰… विपरिणामधम्मं, अपि नु तं अनुपादाय एवं दिट्ठि उप्पज्जेय्य – ‘न वाता वायन्ति…पे॰… एसिकट्ठायिट्ठिता’’’ति? ‘‘नो हेतं, भन्ते’’। ‘‘इति खो, भिक्खवे, यदनिच्चं तं दुक्खम्। तस्मिं सति, तदुपादाय, एवं दिट्ठि उप्पज्जति – ‘न वाता वायन्ति, न नज्जो सन्दन्ति, न गब्भिनियो विजायन्ति, न चन्दिमसूरिया उदेन्ति वा अपेन्ति वा एसिकट्ठायिट्ठिता’’’ति। ‘‘वेदना… सञ्ञा… सङ्खारा… विञ्ञाणं निच्चं वा अनिच्चं वा’’ति? ‘‘अनिच्चं , भन्ते’’…पे॰… विपरिणामधम्मं, अपि नु तं अनुपादाय एवं दिट्ठि उप्पज्जेय्य – ‘न वाता वायन्ति…पे॰… एसिकट्ठायिट्ठिता’’’ति? ‘‘नो हेतं, भन्ते’’। ‘‘इति खो, भिक्खवे, यदनिच्चं तं दुक्खम्। तस्मिं सति, तदुपादाय एवं दिट्ठि उप्पज्जति – ‘न वाता वायन्ति…पे॰… एसिकट्ठायिट्ठिता’’’ति। पठमम्।
२५१-२७४. (दुतियवग्गे विय चतुवीसति सुत्तानि पूरेतब्बानि।) पञ्चवीसतिमम्।
२६. अदुक्खमसुखीसुत्तम्
२७५. सावत्थिनिदानम्। ‘‘किस्मिं नु खो, भिक्खवे, सति, किं उपादाय, किं अभिनिविस्स एवं दिट्ठि उप्पज्जति – ‘अदुक्खमसुखी अत्ता होति अरोगो परं मरणा’’’ति? भगवंमूलका नो, भन्ते, धम्मा…पे॰…।
‘‘रूपे खो, भिक्खवे, सति, रूपं उपादाय, रूपं अभिनिविस्स एवं दिट्ठि उप्पज्जति – ‘अदुक्खमसुखी अत्ता होति अरोगो परं मरणा’ति। वेदनाय सति …पे॰… सञ्ञाय सति… सङ्खारेसु सति… विञ्ञाणे सति, विञ्ञाणं उपादाय, विञ्ञाणं अभिनिविस्स एवं दिट्ठि उप्पज्जति – ‘अदुक्खमसुखी अत्ता होति, अरोगो परं मरणा’’’ति।
‘‘तं किं मञ्ञथ, भिक्खवे, रूपं निच्चं वा अनिच्चं वा’’ति? ‘‘अनिच्चं, भन्ते’’…पे॰… विपरिणामधम्मं, अपि नु तं अनुपादाय एवं दिट्ठि उप्पज्जेय्य – ‘अदुक्खमसुखी अत्ता होति अरोगो परं मरणा’’’ति? ‘‘नो हेतं, भन्ते’’। ‘‘इति खो, भिक्खवे, यदनिच्चं तं दुक्खम्। तस्मिं सति, तदुपादाय एवं दिट्ठि उप्पज्जति – ‘अदुक्खमसुखी अत्ता होति अरोगो परं मरणा’’’ति। ‘‘वेदना…पे॰… सञ्ञा… सङ्खारा… विञ्ञाणं निच्चं वा अनिच्चं वा’’ति? ‘‘अनिच्चं, भन्ते’’…पे॰… विपरिणामधम्मं , अपि नु तं अनुपादाय एवं दिट्ठि उप्पज्जेय्य – ‘अदुक्खमसुखी अत्ता होति, अरोगो परं मरणा’’’ति? ‘‘नो हेतं, भन्ते’’। ‘‘इति खो, भिक्खवे, यदनिच्चं तं दुक्खम्। तस्मिं सति, तदुपादाय एवं दिट्ठि उप्पज्जति – ‘अदुक्खमसुखी अत्ता होति अरोगो परं मरणा’’’ति। छब्बीसतिमम्।
ततियपेय्यालो।