२४५. सावत्थियं विहरति। अथ खो आयस्मा महाकप्पिनो येन भगवा तेनुपसङ्कमि। अद्दसा खो भगवा आयस्मन्तं महाकप्पिनं दूरतोव आगच्छन्तम्। दिस्वान भिक्खू आमन्तेसि – ‘‘पस्सथ नो तुम्हे भिक्खवे, एतं भिक्खुं आगच्छन्तं ओदातकं तनुकं तुङ्गनासिक’’न्ति? ‘‘एवं, भन्ते’’। ‘‘एसो खो, भिक्खवे, भिक्खु महिद्धिको महानुभावो। न च सा समापत्ति सुलभरूपा या तेन भिक्खुना असमापन्नपुब्बा। यस्स चत्थाय कुलपुत्ता सम्मदेव अगारस्मा अनगारियं पब्बजन्ति तदनुत्तरं ब्रह्मचरियपरियोसानं दिट्ठेव धम्मे सयं अभिञ्ञा सच्छिकत्वा उपसम्पज्ज विहरती’’ति।
इदमवोच भगवा। इदं वत्वान सुगतो अथापरं एतदवोच सत्था –
‘‘खत्तियो सेट्ठो जनेतस्मिं, ये गोत्तपटिसारिनो।
विज्जाचरणसम्पन्नो, सो सेट्ठो देवमानुसे॥
‘‘दिवा तपति आदिच्चो, रत्तिमाभाति चन्दिमा।
सन्नद्धो खत्तियो तपति, झायी तपति ब्राह्मणो।
अथ सब्बमहोरत्तिं [अथ सब्बमहोरत्तं (सी॰ स्या॰ कं॰)], बुद्धो तपति तेजसा’’ति॥ एकादसमम्।