०९ ९ तिस्ससुत्तम्

२४३. सावत्थियं विहरति। अथ खो आयस्मा तिस्सो भगवतो पितुच्छापुत्तो येन भगवा तेनुपसङ्कमि ; उपसङ्कमित्वा भगवन्तं अभिवादेत्वा एकमन्तं निसीदि दुक्खी दुम्मनो अस्सूनि पवत्तयमानो। अथ खो भगवा आयस्मन्तं तिस्सं एतदवोच – ‘‘किं नु खो त्वं, तिस्स, एकमन्तं निसिन्नो दुक्खी दुम्मनो अस्सूनि पवत्तयमानो’’ति? ‘‘तथा हि पन मं, भन्ते, भिक्खू समन्ता वाचासन्नितोदकेन [वाचाय सन्नितोदकेन (क॰)] सञ्जम्भरिमकंसू’’ति [सञ्जब्भरिमकंसूति (?)]। ‘‘तथाहि पन त्वं, तिस्स, वत्ता नो च वचनक्खमो; न खो ते तं, तिस्स, पतिरूपं कुलपुत्तस्स सद्धा अगारस्मा अनगारियं पब्बजितस्स, यं त्वं वत्ता नो च वचनक्खमो। एतं खो ते, तिस्स, पतिरूपं कुलपुत्तस्स सद्धा अगारस्मा अनगारियं पब्बजितस्स – ‘यं त्वं वत्ता च अस्स वचनक्खमो चा’’’ति।
इदमवोच भगवा। इदं वत्वान सुगतो अथापरं एतदवोच सत्था –
‘‘किं नु कुज्झसि मा कुज्झि, अक्कोधो तिस्स ते वरम्।
कोधमानमक्खविनयत्थञ्हि, तिस्स ब्रह्मचरियं वुस्सती’’ति॥ नवमम्।