२३७. एवं मे सुतं – एकं समयं भगवा सावत्थियं विहरति जेतवने अनाथपिण्डिकस्स आरामे। तेन खो पन समयेन आयस्मा च सारिपुत्तो आयस्मा च महामोग्गल्लानो राजगहे विहरन्ति वेळुवने कलन्दकनिवापे एकविहारे। अथ खो आयस्मा सारिपुत्तो सायन्हसमयं पटिसल्लाना वुट्ठितो येनायस्मा महामोग्गल्लानो तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा आयस्मता महामोग्गल्लानेन सद्धिं सम्मोदि। सम्मोदनीयं कथं सारणीयं वीतिसारेत्वा एकमन्तं निसीदि। एकमन्तं निसिन्नो खो आयस्मा सारिपुत्तो आयस्मन्तं महामोग्गल्लानं एतदवोच –
‘‘विप्पसन्नानि खो ते, आवुसो मोग्गल्लान, इन्द्रियानि; परिसुद्धो मुखवण्णो परियोदातो सन्तेन नूनायस्मा महामोग्गल्लानो अज्ज विहारेन विहासी’’ति। ‘‘ओळारिकेन ख्वाहं, आवुसो, अज्ज विहारेन विहासिम्। अपि च, मे अहोसि धम्मी कथा’’ति। ‘‘केन सद्धिं पनायस्मतो महामोग्गल्लानस्स अहोसि धम्मी कथा’’ति? ‘‘भगवता खो मे, आवुसो, सद्धिं अहोसि धम्मी कथा’’ति। ‘‘दूरे खो, आवुसो, भगवा एतरहि सावत्थियं विहरति जेतवने अनाथपिण्डिकस्स आरामे। किं नु खो, आयस्मा, महामोग्गल्लानो भगवन्तं इद्धिया उपसङ्कमि; उदाहु भगवा आयस्मन्तं महामोग्गल्लानं इद्धिया उपसङ्कमी’’ति? ‘‘न ख्वाहं, आवुसो, भगवन्तं इद्धिया उपसङ्कमिं; नपि मं भगवा इद्धिया उपसङ्कमि। अपि च, मे यावता भगवा एत्तावता दिब्बचक्खु विसुज्झि दिब्बा च सोतधातु। भगवतोपि यावताहं एत्तावता दिब्बचक्खु विसुज्झि दिब्बा च सोतधातू’’ति। ‘‘यथाकथं पनायस्मतो महामोग्गल्लानस्स भगवता सद्धिं अहोसि धम्मी कथा’’ति?
‘‘इधाहं, आवुसो, भगवन्तं एतदवोचं – ‘आरद्धवीरियो आरद्धवीरियोति, भन्ते, वुच्चति। कित्तावता नु खो, भन्ते, आरद्धवीरियो होती’ति? एवं वुत्ते, मं, आवुसो, भगवा एतदवोच – ‘इध, मोग्गल्लान, भिक्खु आरद्धवीरियो विहरति – कामं तचो च न्हारु च अट्ठी च अवसिस्सतु, सरीरे उपसुस्सतु मंसलोहितं, यं तं पुरिसथामेन पुरिसवीरियेन पुरिसपरक्कमेन पत्तब्बं न तं अपापुणित्वा वीरियस्स सण्ठानं भविस्सतीति। एवं खो, मोग्गल्लान, आरद्धवीरियो होती’ति। एवं खो मे, आवुसो, भगवता सद्धिं अहोसि धम्मी कथा’’ति।
‘‘सेय्यथापि, आवुसो, हिमवतो पब्बतराजस्स परित्ता पासाणसक्खरा यावदेव उपनिक्खेपनमत्ताय ; एवमेव खो मयं आयस्मतो महामोग्गल्लानस्स यावदेव उपनिक्खेपनमत्ताय। आयस्मा हि महामोग्गल्लानो महिद्धिको महानुभावो आकङ्खमानो कप्पं तिट्ठेय्या’’ति।
‘‘सेय्यथापि , आवुसो, महतिया लोणघटाय परित्ता लोणसक्खराय यावदेव उपनिक्खेपनमत्ताय; एवमेव खो मयं आयस्मतो सारिपुत्तस्स यावदेव उपनिक्खेपनमत्ताय। आयस्मा हि सारिपुत्तो भगवता अनेकपरियायेन थोमितो वण्णितो पसत्थो –
‘‘सारिपुत्तोव पञ्ञाय, सीलेन उपसमेन च।
योपि पारङ्गतो भिक्खु, एतावपरमो सिया’’ति॥
इतिह ते उभो महानागा अञ्ञमञ्ञस्स सुभासितं सुलपितं समनुमोदिंसूति। ततियम्।