१० १० बिळारसुत्तम्

२३२. सावत्थियं विहरति। तेन खो पन समयेन अञ्ञतरो भिक्खु अतिवेलं कुलेसु चारित्तं आपज्जति। तमेनं भिक्खू एवमाहंसु – ‘‘मायस्मा अतिवेलं कुलेसु चारित्तं आपज्जी’’ति। सो भिक्खु भिक्खूहि वुच्चमानो न विरमति। अथ खो सम्बहुला भिक्खू येन भगवा तेनुपसङ्कमिंसु ; उपसङ्कमित्वा भगवन्तं अभिवादेत्वा एकमन्तं निसीदिंसु। एकमन्तं निसिन्ना खो ते भिक्खू भगवन्तं एतदवोचुं – ‘‘इध, भन्ते, अञ्ञतरो भिक्खु अतिवेलं कुलेसु चारित्तं आपज्जति। तमेनं भिक्खू एवमाहंसु – ‘मायस्मा अतिवेलं कुलेसु चारित्तं आपज्जी’ति। सो भिक्खु भिक्खूहि वुच्चमानो न विरमती’’ति।
‘‘भूतपुब्बं, भिक्खवे, बिळारो सन्धिसमलसङ्कटीरे ठितो अहोसि मुदुमूसिं मग्गयमानो – ‘यदायं मुदुमूसि गोचराय पक्कमिस्सति, तत्थेव नं गहेत्वा खादिस्सामी’ति। अथ खो सो, भिक्खवे, मुदुमूसि गोचराय पक्कामि। तमेनं बिळारो गहेत्वा सहसा सङ्खादित्वा [सङ्खरित्वा (पी॰ क॰), मंसं खादित्वा (स्या॰ कं॰), असंखादित्वा (कत्थचि)] अज्झोहरि। तस्स सो मुदुमूसि अन्तम्पि खादि, अन्तगुणम्पि खादि। सो ततोनिदानं मरणम्पि निगच्छि मरणमत्तम्पि दुक्खम्।
‘‘एवमेव खो, भिक्खवे, इधेकच्चो भिक्खु पुब्बण्हसमयं निवासेत्वा पत्तचीवरमादाय गामं वा निगमं वा पिण्डाय पविसति अरक्खितेनेव कायेन अरक्खिताय वाचाय अरक्खितेन चित्तेन, अनुपट्ठिताय सतिया, असंवुतेहि इन्द्रियेहि। सो तत्थ पस्सति मातुगामं दुन्निवत्थं वा दुप्पारुतं वा। तस्स मातुगामं दिस्वा दुन्निवत्थं वा दुप्पारुतं वा रागो चित्तं अनुद्धंसेति। सो रागानुद्धंसेन चित्तेन मरणं वा निगच्छति मरणमत्तं वा दुक्खम्। मरणञ्हेतं, भिक्खवे, अरियस्स विनये यो सिक्खं पच्चक्खाय हीनायावत्तति। मरणमत्तञ्हेतं, भिक्खवे, दुक्खं यदिदं अञ्ञतरं संकिलिट्ठं आपत्तिं आपज्जति। यथारूपाय आपत्तिया वुट्ठानं पञ्ञायति। तस्मातिह, भिक्खवे, एवं सिक्खितब्बं – ‘रक्खितेनेव कायेन रक्खिताय वाचाय रक्खितेन चित्तेन, उपट्ठिताय सतिया, संवुतेहि इन्द्रियेहि गामं वा निगमं वा पिण्डाय पविसिस्सामा’ति। एवञ्हि वो, भिक्खवे, सिक्खितब्ब’’न्ति। दसमम्।