१४७. सावत्थियं विहरति…पे॰… ‘‘तं किं मञ्ञथ, भिक्खवे, कथंरूपो भिक्खु अरहति कुलूपको होतुं, कथंरूपो भिक्खु न अरहति कुलूपको होतु’’न्ति? भगवंमूलका नो, भन्ते, धम्मा…पे॰… भगवा एतदवोच –
‘‘यो हि कोचि, भिक्खवे, भिक्खु एवंचित्तो कुलानि उपसङ्कमति – ‘देन्तुयेव मे, मा नादंसु; बहुकञ्ञेव मे देन्तु, मा थोकं; पणीतञ्ञेव मे देन्तु, मा लूखं; सीघञ्ञेव मे देन्तु, मा दन्धं; सक्कच्चञ्ञेव मे देन्तु, मा असक्कच्च’न्ति। तस्स चे, भिक्खवे, भिक्खुनो एवंचित्तस्स कुलानि उपसङ्कमतो न देन्ति, तेन भिक्खु सन्दीयति; सो ततोनिदानं दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदयति। थोकं देन्ति, नो बहुकं…पे॰… लूखं देन्ति, नो पणीतं… दन्धं देन्ति, नो सीघं, तेन भिक्खु सन्दीयति; सो ततोनिदानं दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदयति। असक्कच्चं देन्ति, नो सक्कच्चं; तेन भिक्खु सन्दीयति; सो ततोनिदानं दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदयति। एवरूपो खो, भिक्खवे, भिक्खु न अरहति कूलूपको होतुम्।
‘‘यो च खो, भिक्खवे, भिक्खु एवंचित्तो कुलानि उपसङ्कमति – ‘तं कुतेत्थ लब्भा परकुलेसु – देन्तुयेव मे, मा नादंसु; बहुकञ्ञेव मे देन्तु, मा थोकं; पणीतञ्ञेव मे देन्तु, मा लूखं; दीघञ्ञेव मे देन्तु, मा दन्धं; सक्कच्चञ्ञेव मे देन्तु, मा असक्कच्च’न्ति। तस्स चे, भिक्खवे, भिक्खुनो एवंचित्तस्स कुलानि उपसङ्कमतो न देन्ति; तेन भिक्खु न सन्दीयति; सो न ततोनिदानं दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदयति। थोकं देन्ति, नो बहुकं; तेन भिक्खु न सन्दीयति; सो न ततोनिदानं दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदयति। लूखं देन्ति, नो पणीतं; तेन भिक्खु न सन्दीयति; सो न ततोनिदानं दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदयति। दन्धं देन्ति, नो सीघं; तेन भिक्खु न सन्दीयति; सो न ततोनिदानं दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदयति। असक्कच्चं देन्ति, नो सक्कच्चं; तेन भिक्खु न सन्दीयति; सो न ततोनिदानं दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदयति। एवरूपो खो, भिक्खवे, भिक्खु अरहति कुलूपको होतुम्।
‘‘कस्सपो, भिक्खवे, एवंचित्तो कुलानि उपसङ्कमति – ‘तं कुतेत्थ लब्भा परकुलेसु – देन्तुयेव मे, मा नादंसु; बहुकञ्ञेव मे देन्तु, मा थोकं; पणीतञ्ञेव मे देन्तु, मा लूखं; सीघञ्ञेव मे देन्तु, मा दन्धं; सक्कच्चञ्ञेव मे देन्तु, मा असक्कच्च’न्ति। तस्स चे, भिक्खवे, कस्सपस्स एवंचित्तस्स कुलानि उपसङ्कमतो न देन्ति; तेन कस्सपो न सन्दीयति; सो न ततोनिदानं दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदयति। थोकं देन्ति, नो बहुकं; तेन कस्सपो न सन्दीयति; सो न ततोनिदानं दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदयति। लूखं देन्ति , नो पणीतं; तेन कस्सपो न सन्दीयति; सो न ततोनिदानं दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदयति। दन्धं देन्ति, नो सीघं; तेन कस्सपो न सन्दीयति; सो न ततोनिदानं दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदयति। असक्कच्चं देन्ति, नो सक्कच्चं; तेन कस्सपो न सन्दीयति ; सो न ततोनिदानं दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदयति। कस्सपेन वा हि वो, भिक्खवे, ओवदिस्सामि यो वा पनस्स कस्सपसदिसो। ओवदितेहि च पन वो तथत्ताय पटिपज्जितब्ब’’न्ति। चतुत्थम्।