२४५. एवं मे सुतं – एकं समयं भगवा राजगहे विहरति वेळुवने कलन्दकनिवापे। तेन खो पन समयेन अञ्ञतरो उपासको चीराय [चिराय (क॰)] भिक्खुनिया चीवरं अदासि। अथ खो चीराय भिक्खुनिया अभिप्पसन्नो यक्खो राजगहे रथिकाय रथिकं सिङ्घाटकेन सिङ्घाटकं उपसङ्कमित्वा तायं वेलायं इमं गाथं अभासि –
‘‘पुञ्ञं वत पसवि बहुं, सप्पञ्ञो वतायं उपासको।
यो चीराय अदासि चीवरं, सब्बयोगेहि विप्पमुत्तिया’’ति [विप्पमुत्तायाति (स्या॰ कं॰)]॥