१० १० दुतियसुक्कासुत्तम्

२४४. एकं समयं भगवा राजगहे विहरति वेळुवने कलन्दकनिवापे। तेन खो पन समयेन अञ्ञतरो उपासको सुक्काय भिक्खुनिया भोजनं अदासि। अथ खो सुक्काय भिक्खुनिया अभिप्पसन्नो यक्खो राजगहे रथिकाय रथिकं सिङ्घाटकेन सिङ्घाटकं उपसङ्कमित्वा तायं वेलायं इमं गाथं अभासि –
‘‘पुञ्ञं वत पसवि बहुं, सप्पञ्ञो वतायं उपासको।
यो सुक्काय अदासि भोजनं, सब्बगन्थेहि विप्पमुत्तिया’’ति [विप्पमुत्तायाति (स्या॰ कं॰)]॥