२४३. एकं समयं भगवा राजगहे विहरति वेळुवने कलन्दकनिवापे। तेन खो पन समयेन सुक्का भिक्खुनी महतिया परिसाय परिवुता धम्मं देसेति। अथ खो सुक्काय भिक्खुनिया अभिप्पसन्नो यक्खो राजगहे रथिकाय रथिकं सिङ्घाटकेन सिङ्घाटकं उपसङ्कमित्वा तायं वेलायं इमा गाथायो अभासि –
‘‘किं मे कता राजगहे मनुस्सा, मधुपीताव सेयरे।
ये सुक्कं न पयिरुपासन्ति, देसेन्तिं अमतं पदं॥
‘‘तञ्च पन अप्पटिवानीयं, असेचनकमोजवम्।
पिवन्ति मञ्ञे सप्पञ्ञा, वलाहकमिव पन्थगू’’ति [वलाहकमिवद्धगूति (सी॰)]॥