०७ ७ पुनब्बसुसुत्तम्

२४१. एकं समयं भगवा सावत्थियं विहरति जेतवने अनाथपिण्डिकस्स आरामे। तेन खो पन समयेन भगवा भिक्खू निब्बानपटिसंयुत्ताय धम्मिया कथाय सन्दस्सेति समादपेति समुत्तेजेति सम्पहंसेति। ते च भिक्खू अट्ठिं कत्वा मनसि कत्वा सब्बचेतसा समन्नाहरित्वा ओहितसोता धम्मं सुणन्ति। अथ खो पुनब्बसुमाता यक्खिनी पुत्तके एवं तोसेसि –
‘‘तुण्ही उत्तरिके होहि, तुण्ही होहि पुनब्बसु।
यावाहं बुद्धसेट्ठस्स, धम्मं सोस्सामि सत्थुनो॥
‘‘निब्बानं भगवा आह, सब्बगन्थप्पमोचनम्।
अतिवेला च मे होति, अस्मिं धम्मे पियायना॥
‘‘पियो लोके सको पुत्तो, पियो लोके सको पति।
ततो पियतरा मय्हं, अस्स धम्मस्स मग्गना॥
‘‘न हि पुत्तो पति वापि, पियो दुक्खा पमोचये।
यथा सद्धम्मस्सवनं, दुक्खा मोचेति पाणिनं॥
‘‘लोके दुक्खपरेतस्मिं, जरामरणसंयुते।
जरामरणमोक्खाय, यं धम्मं अभिसम्बुधम्।
तं धम्मं सोतुमिच्छामि, तुण्ही होहि पुनब्बसू’’ति॥
‘‘अम्मा न ब्याहरिस्सामि, तुण्हीभूतायमुत्तरा।
धम्ममेव निसामेहि, सद्धम्मस्सवनं सुखम्।
सद्धम्मस्स अनञ्ञाय, अम्मा दुक्खं चरामसे॥
‘‘एस देवमनुस्सानं, सम्मूळ्हानं पभङ्करो।
बुद्धो अन्तिमसारीरो, धम्मं देसेति चक्खुमा’’ति॥
‘‘साधु खो पण्डितो नाम, पुत्तो जातो उरेसयो।
पुत्तो मे बुद्धसेट्ठस्स, धम्मं सुद्धं पियायति॥
‘‘पुनब्बसु सुखी होहि, अज्जाहम्हि समुग्गता।
दिट्ठानि अरियसच्चानि, उत्तरापि सुणातु मे’’ति॥