२३४. एकं समयं अञ्ञतरो भिक्खु कोसलेसु विहरति अञ्ञतरस्मिं वनसण्डे। तेन खो पन समयेन सो भिक्खु पच्छाभत्तं पिण्डपातपटिक्कन्तो पोक्खरणिं ओगाहेत्वा पदुमं उपसिङ्घति। अथ खो या तस्मिं वनसण्डे अधिवत्था देवता तस्स भिक्खुनो अनुकम्पिका अत्थकामा तं भिक्खुं संवेजेतुकामा येन सो भिक्खु तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा तं भिक्खुं गाथाय अज्झभासि –
‘‘यमेतं वारिजं पुप्फं, अदिन्नं उपसिङ्घसि।
एकङ्गमेतं थेय्यानं, गन्धत्थेनोसि मारिसा’’ति॥
‘‘न हरामि न भञ्जामि, आरा सिङ्घामि वारिजम्।
अथ केन नु वण्णेन, गन्धत्थेनोति वुच्चति॥
‘‘य्वायं भिसानि खनति, पुण्डरीकानि भञ्जति।
एवं आकिण्णकम्मन्तो, कस्मा एसो न वुच्चती’’ति॥
‘‘आकिण्णलुद्दो पुरिसो, धातिचेलंव मक्खितो।
तस्मिं मे वचनं नत्थि, त्वञ्चारहामि वत्तवे॥
‘‘अनङ्गणस्स पोसस्स, निच्चं सुचिगवेसिनो।
वालग्गमत्तं पापस्स, अब्भामत्तंव खायती’’ति॥
‘‘अद्धा मं यक्ख जानासि, अथो मे अनुकम्पसि।
पुनपि यक्ख वज्जासि, यदा पस्ससि एदिस’’न्ति॥
‘‘नेव तं उपजीवाम, नपि ते भतकाम्हसे।
त्वमेव भिक्खु जानेय्य, येन गच्छेय्य सुग्गति’’न्ति॥
अथ खो सो भिक्खु ताय देवताय संवेजितो संवेगमापादीति।
वनसंयुत्तं समत्तम्।
तस्सुद्दानं –
विवेकं उपट्ठानञ्च, कस्सपगोत्तेन सम्बहुला।
आनन्दो अनुरुद्धो च, नागदत्तञ्च कुलघरणी॥
वज्जिपुत्तो च वेसाली, सज्झायेन अयोनिसो।
मज्झन्हिकालम्हि पाकतिन्द्रिय, पदुमपुप्फेन चुद्दस भवेति॥