१३ १३ पाकतिन्द्रियसुत्तम्

२३३. एकं समयं सम्बहुला भिक्खू कोसलेसु विहरन्ति अञ्ञतरस्मिं वनसण्डे उद्धता उन्नळा चपला मुखरा विकिण्णवाचा मुट्ठस्सतिनो असम्पजाना असमाहिता विब्भन्तचित्ता पाकतिन्द्रिया। अथ खो या तस्मिं वनसण्डे अधिवत्था देवता तेसं भिक्खूनं अनुकम्पिका अत्थकामा ते भिक्खू संवेजेतुकामा येन ते भिक्खू तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा ते भिक्खू गाथाहि अज्झभासि –
‘‘सुखजीविनो पुरे आसुं, भिक्खू गोतमसावका।
अनिच्छा पिण्डमेसना, अनिच्छा सयनासनम्।
लोके अनिच्चतं ञत्वा, दुक्खस्सन्तं अकंसु ते॥
‘‘दुप्पोसं कत्वा अत्तानं, गामे गामणिका विय।
भुत्वा भुत्वा निपज्जन्ति, परागारेसु मुच्छिता॥
‘‘सङ्घस्स अञ्जलिं कत्वा, इधेकच्चे वदामहम्।
अपविद्धा [अपविट्ठा (स्या॰ कं॰)] अनाथा ते, यथा पेता तथेव ते॥
‘‘ये खो पमत्ता विहरन्ति, ते मे सन्धाय भासितम्।
ये अप्पमत्ता विहरन्ति, नमो तेसं करोमह’’न्ति॥
अथ खो ते भिक्खू ताय देवताय संवेजिता संवेगमापादुन्ति।