१२ १२ मज्झन्हिकसुत्तम्

२३२. एकं समयं अञ्ञतरो भिक्खु कोसलेसु विहरति अञ्ञतरस्मिं वनसण्डे। अथ खो तस्मिं वनसण्डे अधिवत्था देवता येन सो भिक्खु तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा तस्स भिक्खुनो सन्तिके इमं गाथं अभासि –
‘‘ठिते मज्झन्हिके काले, सन्निसीवेसु [सन्निसिन्नेसु (स्या॰ कं॰ पी॰)] पक्खिसु।
सणतेव ब्रहारञ्ञं, तं भयं पटिभाति मं॥
‘‘ठिते मज्झन्हिके काले, सन्निसीवेसु पक्खिसु।
सणतेव ब्रहारञ्ञं, सा रति पटिभाति म’’न्ति॥